Heimskringla - 05.09.1923, Blaðsíða 7

WINNJPEG, 5. SEPT. 1923.
HEIMSKRINCI A
7. BLAÐSIÐA
The Dominion
Bank
■•KNI NÍTKB DAMK AWM. ••
IKKKBKeOKB n.
HðfuSitóll, uppb.
YaraijóSur .......
AJlar eignir, yfir .
....| «,000 OM
.....* 7,700,000
.....$120,000,000
Bératakt athygli Teltt
n kaiiprnanna og
SpariBjóSsdailðin.
▼extir af innstæðuifé greiddir
jfttn háir og annamftaBar TlO-
Bengrt.
FHONI A MN.
P. B. TUCKER, RáSsmaíw
Frá Blaine, Wash.
(Framhald fná 3. síSu)
Eggert Stefánsson.
Nokkru eftir jól lásuin við í blöð-
umim, að von væri á sönginannin-
um hr. Eggert Stefánssyni vestur
hingað — að hann hefði verið
pantaður frá Yancouver og Blaine.
Svo leið og beið. Loks fréttist að
hann yæri kominn til Vancouver
og syngi þar ákveðið kvöld. Menn
fóru að spyrja hvor aðra: Hvenær
kemur hann til Blaine? Hver pant-
aði hann? — Engin auglýsing sást
um komu hans neinstaðar. Það
eitt fekkst l>ó upp úr kafinu. að
einhver hefði skrifað ísl. hinginana
inum, sent honum mynd af E. S.
og óskað eftir að hann tæki að sé1-
að fá hann hingað, rétt áður en
liann fór á jiing. Myndinni hai’ði
verið stungið undir stól, og engum
gjört aðvart um þetta efni. Eng-
inn hafði 1 raun og veru pantað
söngmanninn frá Biaine. Málið
var komið f óefni, þvf nú fréttist,
að söngmaðurinn væri á hraðri
ferð. Fólkinu leiddist; l>að lang-
aði til að heyra og sjá E. S. En
vissu ^if margra ára reynslu, að það
er ekki vinsælt að slá sér fyrir um
þau málefni, er vissir menn kæra
sig ekki um að taka upp á sína
arma. Slík málefni eiga jafnan
vúsa öfluga og hávaðasama mót-
spyrnu. I>eir feðgar Steingrímur
og Oli Hatl, (Steingrímur er bróðir
Jónasar Hall, að Edenburg Gard-
ar, N. D., og því föðurbróðir St.
Hall píaanókennara í Winnipeg),
báðir söngelskir og söngfróðir
menn, mœttu þeim er þetta ritar
niðri i bæ einn góðan veðurdag, og
spyrja sem aðrir: —
“Hvað eigum við að gera til að
fá Eggfert hingað”?*
“Skipa okkur f sjálfboðanefnd og
fá hann til að koma,” var svarið.
Og -það varð útfallið. Við nefnd-
ina bættum við svo herra Jóhanni
Straumford, sem þá var forseti fsl.
lút. safnaðarins, bg bjuggumst við
að fá með hans hjálp kirkjuná lán-
aða fyrir söngsamkomuna, ef til
þyrfti að taka. Úr þvf varð þó ekki
/að um hana værl beðið. Söngmann-
imrrn var skrifað til Vancouver, og
bréfið sent með frú Matthildi
. Sveinson, sem ’fór norður til að
hlusita á hann þar — vildi ekki eiga
á hættu hvort hann kæmi hingað.
Útkoman varð sú, að fám dögum
seinna kom hr. Pétur Magnússon
frá Argyle, sem var f ferð með söng
manninum til Blaine og gerði fulln
aðar ráðstafan viðvíkjandi komu
Stefánssons, og var þá afráðið að
leigja leikihús bæjarins fyrir sam-
komuna.
Áður en það heyrðist hvað i
ráðum var létu ýmsar raddir þegar
til sfn heyra. Eggert St. var óguð-
lega dýr á list sfna, — já, og ekki
mikili söngmaður — frú ein eða fl.
— fyrir skömmu komin að heiman,
Þóttist hafa heyrt til Eggerts Stef-
ánssonar þar — já, og svo var hann
stoltur lfka og fl. og fl., sem hann
er og er ekki, eins og allir vita sem
honum hafa kynst. Ofan á alt
þetta var undirbúningstíminn orð
inn stuttur — vikublöð bæjaríns
komin út og aðstaða nefndarinn-
ar í alla staði örðug.
Hlutverk mitt í nefndinn var að
útvéga gestunum húsnæði meöan
þeir tefðu f Blaine, sem ætáa mætti
að yrði einn sólarhring eða þar um
bil. Eór eg þá til kopu þeirra, sero
eðlilegast var, að slíkir hlutir yrðu
auðsóttir, n. 1. þeirrar, er heldur
sig öllum ísl. konum fremri hér i
bæ, en íékk afsvar. Hún kvaðst
ckki fær um að taka á móti höfð-
ingjum. — Ekki kunna það. Lfk-
lega veit hún það best, en reiðst
hefði hún mér, eða hverjum öðrum
sem hefði dróttað sliku að henni.
En hvað sem því liður, hefði eg
sjáifsagt orðið í vandræðum, því
sjáif hefi eg ekki húsnæði sem eg
vildi bjóða — og unni henni heið-
ursins — sagði henni svo, en að eg
vildi að hún ynni fyrir honum
— heiðrinum, — hefði ekki frú
Matthildur Sveinson hlaupið undir
bagga og boðið mér að taka þá
félaga. Var þá áhyggjum mfh-
um lokið í því efni. Þeir hinir
nefndarinennirnir gjörðu verk sitt
vel, og samkoman tókst ágætlega.
Við höfðum húsfylli, og munu
fiastir hafa farið ánægðir heim.
Surnir eru iþannig gerðir, að guð
almáttugur gæti ekki gjört þá á-
nægða; þeir álíta sig öllum meiri
— færa um að dæma um alla hluti
milli himins og jarðar og geta gert
í ölluin hlutum betur — betur en
jafnvel guð sjálfur. Hvers mega
þá dauðlegir menn vænta af slíku
fólki?
Eftir samkomuna kom heill hóp-
ur af fólki saman á heimili Magn-
úsan kaupmanns Thordarsonar
(Matthildur Sveinsson er systir
Magnúsar og ráðskona hans), tii að
heilsa og kynnast listamanninum.
Meðal annara gesta sem þar voru
samankomnir, voru þeir Árni Frið-
að hans og nokkurra annara, tókst
ioks að ná í samkomuhús. — Van-
kvæði á því stafaði eingöngu aí
því, að menn, sem höfðu þesskon-
ar hpsum að ráða, voru sinn i
hvorri áttinni — og nokkru af þvi
íólki, sem svo mjög hafði hiakkað
til að hlusta á Dr. Bjarnason, náð
saman kl 9l4 s. k., og hann
flutti fyrirlestur sinn um “Orku”
fyrir um 70 manns. Voru það eins
margir og vænta mátti, undir þeim
kringumstæðum. Og vfst er að
flestum sem þar voru, fanst þeir
hafa farið þangað góða ferð. En
þar voru lfka nokkrir, semf'vissu
það alt áður”. -— Það er svo auð-
Vielt að láta eggið standa á endan-
um, þegar búið er að sýna aðferð-
ina. En í þeim hóp, var einung-
is einn maður, sem hafði vit á að
gjöra það.
J. O. Magnússon bauð gestunum
heim með sér eftir samkomuna, á-
samt nokkrum öðrum, sem lljálp-
uðu til við liana, og bætti þannig
úr gestrisnisskorti Blaine-búa í
það sinn.
Engir betri gestir hafa komið til
Blaine, og engir hefðu átt vfsa
jafnmarga áheyrendur af fólki voru
hér. em einmitt Dr. Bjarnason, ef
rétt hefði verið á haldið. Þar vora
og ærið margir sem óskað hefðu að
mega hlusta á ræðu frá séra R.
Péturssyni. En vér, sem höfðum
þá ánægju að mæta þessutn gest-
ið sér heiður að því, að gjöra komu skömmu eftir jóliu, að heimsækja j mönnum. Og það mun ætfð og
Dr. Ágústs H. Bjarnasonar og
þeirra sem með honum voru, svo j
góða sem framast hefði mátt
verða. Enda inundu þeir án efa
hafa vitað, livaða gimstein hann
hefir gefið fsl. bókmentum. En þó
til þess mætti ætlast, að flestir
landar, sem komnir eru til vits og
ára, og era fsl. Iæsir, ættu að vita
það, er móske afsakanlegt þó þeir
séu nokkrir sem öðruvísi er á-
statt með. En það, að únítara fé-
lagið f Boston hafi boðið Dr. Á. H.
Bjarnasyni hingað vestur, var án
alls efa, megin orsök þess, hve for-
ustusauðirnir hér gerðu sér lítið
ant um, að hann kæmi hingað, og
ef til.vill það, meðfram, að séra R.
Pétursson var með. En ,sé svo, er
það meira en nóg til að sanna þá
staðhæfing mína, að hér vanti leið-
toga, sem fólki sé ekki einungis ó-
hætt — heldur og sómi að liafa og
fylgja.
Nú hefi -eg sjálf sagt meira en
nóg mér til óhelgis. En svo
segi eg æfinlega, annaðhvort of
mikið eð lítið, þegar eg þegi ekki
alveg, svo eg læt mér litlu skifta
hvor hliðin verður ofan á.
Einmitt á augnablikinu þvf arna,
kemur mér sú frétt til eyrna, frá
Seattle, eftir einhverri Mrs. John-
son, að eg hafi átt þann einn þátt
í móttöku framan nefndra gesta,
að reyna til að sniia þeim aftur,
forna Argyle-búa — vini og ná- j æfinlega verða svo”.
granna, sem hér hafa dvalið nokkur | “En konur munu þeytast veru-
síðastliðin ár, nefnilega ekkjufrú ]pga jnn f hvert einasta annað em-
Maríu Sigurðsson og dætur hennar.
Þær ungfrúrnar Jóhanna Thor-
steinsson frá Los Angeles og Gunn-
laug Thorláksson frá Seattle, sín í
hvort sinn, og hr. Olgeir Friðriks-
son og frá hans frá Winnipeg. Alt
bætti. Einhvern daginn munum
við sjá konu sitja f œðsta dómara-
saeti þjóðarinnar. Eg er sannar-
lega hissa, hvað hátt þær hafa
klifrað, nú þegar.
“Við höfum haft konur í öld-
saman Jiefta folk gestir þeirra ungar4ðjnu (senate), og þær eru í
hjóna .lóns og Elísabetai Sigurðs- ejrj málstofunni. Þær fylla jiegar
son í Blaine. Lét alt þetta fólk vel önnur lnikiivæg og voldug em.
yfir sér og lfðan fólks, hvert í dnu bættii t d f ohÍQi er Fjorenc€ E.
bygðailagi. Allen dómari fylkisins*. bæðsta
Þær mæðgur frá Siguríður Helga- d(kllstól réttvfsinnar.
son og dóttir hennar, ekkjufrú Jó-
hannesson, ásaint ungum syni sín
“Þeim farnast öjljlum yefl. Þær
framkvæma skyldustörf sín með
eins miklum árangri, eins og þeirra
karlmannlegu fyrirrennarar”.
Húsfrú Salter er þvf ekki fylgj-
andi, að konur hafi sérstakan
stjórnmálaflokk. Hún heldur samt,
Burtflutningur. að systur hennal' ættu að bindast
Herra S. A. Anderson og frú hans samtökum *»ð kynna sér vel
um — í hefmsókn til ekkjufiúar
Maríu Sigurðsson (systur S. Helga-
son) og dætra hennar. Þær fóru
lengra suður, en eru nú farnar heim
aftur. Þökk fyrir komuna.
komu hingað fyrir hér um bil 3 ár-
stjórnmálaleg spursmál.
um og hlusta á fyrirlestur Dr. eða réttara sagt, koma þeim til að
um, frá HaJlson N. D„ farin austur j (Hin íy^ta borgarstýra frá Arg-
onia í Kansas, tengir kosningu sína
við “afskfftasemi um stjórn vín-
sölukránna”. Tveir menn \ komu
nafni hennar á útnefningarlistann,
segir hún, að eins til að kcnna W.
þangað aftur. Hr. Valter J. Líndal
og frá hans alfarin héðan til Port-
land, Ore.
Innflutningar.
Bjarnasonar, þökkum þeim fyrir
riksson og Ingólfur Jaekson fra komuna og hefðum óskað að þeir
Höfðu þeir komið í lnátt stansa lengur, eða
Vancouver.
bifreið Jacksons og tóku söng-
manninn með sér norður aftur um
nóttina, við nutum hans þvf
skainma stund. En sú stund verð-
ur víst ínörgum ógleymanleg. Vér
sem mættum honum þar, þökkum
honum fyrir komuna, og óskum
ísl, drengnum og listamanninum
blessunar hvar sem hann fer, ósk-
um, að íþróttin hans guðdómlega,
endist honum æfina út, og að æfi
lians verði honum eins auðnurík
og koma hans var oss ánægjúleg.
Eftir að þeir voru farnir, skemti
fólk sér við að hlusta á söng þeirra
hr. Péturs Magnús frá Argyle og
Júl. Samúelsonar frá Pt. Roberts,
sem þar vora staddir þetta kvöld
og báðir syngja ínæta vel. TJngfrá
Matthildur Thorðarson spilaði
undir á þíanó, fram undir mið-
nætti. Vil eg geta þess, að þetta
kvöld var eitt hið ánægjulegasta
sem eg hefi lifað síðan eg kom til
Blaine, og áttu sinn þátt í því gest
irnir, sem þegar hafa verið nefnd-
ir, og húsráðendurnir, sem gjörðu
oss samkvæmi það mögulegt.
Dr. Ágúst H. Bjarnason
og frú hans írá Reykjavík, og séra
R. Pétursson, frú hans, sonur og
dóttir frá Winnipeg, komu hér við
á leið til Seattle. Aldrei hefir ver-
íð meiri almennur áhugi fyrir
komu nokkurs manns, en einmitt
Dr. Bjarnasons. í blöðunum lásu
menn áætlun um ferðalag þessa
fólks. En gátu varla trúað að
fregnin væri sönn, að minsta Jiosti
ekki um korou þess hingað. Engin
auglýsing sást um það í bænum og
ernskis undirbúnipgs urðu menn
varir. Menn símuðu hvorir til
annara, og spurðu: “Hvenær kem-
ur Dr. Bjamason? — hvar verður
fyrirlesturinn”? En anginn vissi
neitt. Af tilviljun var sá ?r þetta
ri'tar staddur niðri f bæ síðia dags
1-3. júlí s. I. og frétti bá fyrst að
séra R. Pétursson hefði daginn áð-
ur .sfmað ísl. þingmanninum og
óskað eftir liðsinni hans við fyrir-
lestur siem Dr. Bjarnason ætlaði að
t'lytja í Blaine að kveldi næsta
dags. Undirbúningur var þá eng-
inn, og kirkjan, sem menn í ein-
feldni sinn^ töldu víst að opiíi
stæði öðrum eins manni og Dr.
Bjarnasyni, ef hann kæmi, fékkst
nú ekki. Það sagði þingmaðurinn
mér í trúnaði. En sivo þekki eg
röggsemi og stórmensku þing-
mannsins, að hefði honum verið
þetta áhugamói, hefði hann haft
ráð á henni. En hví fjölyrða um
þetta. iGestirnir komu hálftíma
seinna, eða kl. 5 e. h., og fóru á
hótel, — það var þó ekki hægt að
banna þeim. Litlu síðar fylgdi eg
R. P. tii tornvinar hans, J. O. Magn-
iVssonar kaupmanns, og fyrir dugn-
koma aftur. Samkvæmt atkvæði
teknu að lokinni samkomunni, af
ísl. þingmanninum, sem þó stýrði
henni (sá, sem þetta ritar, óleit
réttast að láta hann stýra sam-
komunni, svo hann hefði tlækifæri
til að afsaka sig, et hann þættist
þurfa þess), lofuðu allir viðstadd-
ir, eins og góðu börnin, að gjöra
betur ef gestirnir kæmu at'tur. En
stansa hér ekki. Hvaðan þessi
Mrs. Johnson hefir þá frétt, veit
hún sjólfsagt best. Hitt er satt, að
svo er mér vel við fólk þetta, að eg
hefði heidur viljað sjá það halda
afram, en að koma hingað og fá
aðrar eins viðtökur. Hins er nú
rétt að geta, að því er eg best veit,
var einungis einum manni í Blaiae
skrifað viðvíkjandi komu bc-ssa
fólks — og seinna sfmað, eins og
tekið er fram hér að framan. Það
helfði þv£ aðeins verið slettireku
þeir komu ekki aftur, og tækífærið | skapur af hverjiim som var, að
ekki heidu.' - grípa fram í fyrir hendurnar á þeim
En hví vera svo orðmörg um þetta | sem ætlað var að taka á móti því,
kunna menri að spyrja? Af því, að meðan þess var nokkur von að sá
mörgum sárnar, hversu óhöndlega ( hinn sami gerði það. Hins gat Mrs.
Hr. Jn Peterson og frú hans frá c- T- u- lexín. vegna þess, að þeirr
Leslie Sask., og hr. Hiimar Finnson reiknuðu svo út, að hún gæti ekki
og fjJskylda hans frá Winnipegosis, fengið meira en 12 atkvæði. En
Man. Báðar þessar fjölskyldur hafa hún komst inn í embættið sitt með
keypt fasteignir hér f bæ, og má meira en tveim þriðju meiri hluta.
þv£ ætla að þær hafi í liyggiu að “Konan má samt ekki vanrækja
búa hér framvegis. lieimili sitt fyrir nokkurt opinlært
embætti”, fullyrðir húsfrú Salter.
Húsbrunar. “Fólkið vantaði, að eg sækti um
Hús þeirra Chris. Freeman og tignina aftur, þegar eg ha'fði næst-
Björns Byron brunnu til ka'.dra um fylt upp mjnn lögókveðna
kola nýlega, hús þess fynrofnda tfma En mér fanst aö starfi minn
með ölJu sem í því var, húsmunum ]léidi mér ofmikið í burtu frá börn-
þess síðarnefnda var öllum bjarg- um uifnum”.
Blaine-búum hefir farist um mót-
töku slíkra gesta. Biaine fóík er
eins gestrisið og fróðleiksfúst eins
og fólk er almennt. En Vþvf fer eins
og almenningi vanalega fer f þeim
efnum hvar sem er, það biðtir eftir
því, að e.ijnhverjir taki sig fram
um að standa fyrir því, sem gera
þarf, og lítur eðiilega tii þeirfa,
sem hafa forystuna með höndum,
hvernig sem sú forasta er ti! kom-
in, þogar sú forusta liregst er vbna-
lega komið í ótíma með öll samtök.
Eg hefi áður getið þess, að hér
vanti leiðandi mienn. — Ekki menn,
sem vilja einir öUu róða, án tillits
til hæfileika sem slíkt útheimtir,
eigi það að koina að verulegum
notum. Af þess koiiar mönnum
höfum vér meira en nóg — nóg til
að brjóta upp hverskonar félags-
skap, nóg til að orsaka flokkadrátt
valda illdeilu.m og rógi, nóg til að
flæina úr kirkjufélögum sem öðr-
um, einmitt það fólk sem best hef-
imtarfað, lagt mest á sig og viljað
best undir elns og því verður það
á, að líta öðrum augum á hlutina
en þessir leiðtogar gera. Af þess-
konar ieiðtogum hefir Blaine átt
of marga. Heidur vanta hér leið-
toga, sem kunna að nota þá krafta
sem fyrir hendi eru og sameina þá
í stað þess að sundra. Leiðtoga,
sem eru hafnir jafnt yfir stór-
bokkaskap heimskingjans og ttndir
ferli og smásálarskap hinna. I
einu orði, hér vanta leiðtoga sem
ekki eru aðeins duglegir fjárplógs-
menn^ heldur sann-mentgðir og
andlegir stórgáfumenn. — Menn,
sem hafa dómgreind og stiiiingu til
að bera í heimamálum vorum — sér
málum vorum, og eru svo fróðir
unt Janda vora heima og hér, að
þeir þori upp á sitt eindæmi, og
tími um leið, að taka á móti þess-
konar gestum, þá sjaldan þá ber
að garði, án tiilits til þess, hvort
einn eða annar kirkjufélagsskapur
hefir stimplað þá sem rétt-trúaða
menin, —- meta manngildi mannsins
sjálfs. Slíkir menn mættu æfinlega
reiða sig á fylgi fjöldans, svo kostn-
aðurinn þyrfti ekki að verða þeim
tilfinnanlegur.
Eg get varia hugsað mér nokkurn
þann fsl. prest, sem ekki hefði tal-
Johnson auðvitað ekki, að eg hafði
ýerið á þönum alt kvöldið — síð
asta klukkutfmann f kari til að
auglsa komu gestanna og að dr.
Bjarnason flytti fyrirlestur, og iivar
hvar — moðal þeirra, sem ekki var
hægt að síma og oflangt var að
Til þess ætiaðist eg heldur ekki. Eg
gerði það fyrir mig sjálfa ekki *fð-
ur en aðra, og aðrir gerði oftir
kringumstæðum og þörfum eins
mikið. En eg bjóst við hlutleysi í
]>essu sem öðru, er eg hefi re.vnt að
gera nú og fyr til gagns. t það
minsta frá þeim sem eg á ekki sök-
ótt við. En ef afdróttur af því 1 >tla
göða, sem eg. hefi — meinlausu að
minsta kosti, getur aukið öðrum
vegsemd, ]»á er ]iað þeim ekki of
gott. Þeir sjálfsagt ]>urfa sllkrar
viðbótar við, hvar sem þeir gota
náð í hana, og frá hverjum sem er.
I
Líklega verð eg ekki ein um þann
heiður, að bæta úr þessum þörfum
þesskonar fólks.
Prívat gestir privat iólks.
Thorlákur Thorláksson frá Ver
non B. C. ko mvið hér í BJaine
ferð sinni til Vancouver, B. C. og
SeattTe. Hann var að heimesekja
vini og frændur og iétta sér upp í
fyrsta sinn í 20 ár. Þessi 20 ár hefir
hann stundað búskap, griparækt
og hrossa í hinu frjósama Okonagon
Jiéraði nálægt fyrnefndum bæ, og
farnast vel. Hr. Thoriákur er frá
Fjallií Kolbei.nsilal. Kona hans er
Ingibjörg frá Bvandagili á Skaga-
strönd. Þau hjón eiga 8 lrörn, tvær
dætur og sex sonu, öli uppkomin og
mannvtenleg. Th. iætur vel af liög-
um sfnum og sinna.
Þeir herra S. A. Anderson, Jóhann
Stefánsson og Bjöm Thorvald mn
frá Piney, Man. Sá fyrsti heimsótti
föður sin nog stjúpu, sem þá voru
hér í Biaine. Allir munu þeir hafa
farið iengra suður, áður ferðinni
yar iokið. S. A. Anderson er einn
með myndarlegusitu Islendingum,
sem eg hefi séð, eftirlitagóöur um
fiesta hluti og segir vel frá því, sem
fyrir augu og eyru ber. Kona hans
var og í för með honum — góðir
gestir.
Frú Jakobína Johnson, skáldkon-
an okkar frá Seattle, var hér
að. Byron er að byggja aftur.
Slysfarir.
Herra Sigurður Gfslason féll ofan
af heyhlassi' og meiddist allmikið.
Það er I þriðja sinni sem hann hef-
ir orðið fyrir stórslysum. Hann er
kominn á flakk aftur.
Prestvon.
Séra Halldró Johnson hefir verið
kallaður frá Blaine og Point Ro-
berts söfnuðum. Von á hjuUm
bráðlega.
Húsfrú Salter var 27 ára, þegar
hún var kosin. Þá átti hún fjögur
börn. Nú á hún átta.
Bóndi hennar, sem dó fyrir
nokkram órum síðan, var manns-
efni hennar, þegar ]>au gengu
bæði á háskóla. Hann var rit-
stjóri að fréttablaði í mörg ár.
J. P. ísdal.
Frá heimi’kvenna.
- ___________
Húsfrú Frank Stein í Forth
Endir. v Worth f Texas, sem segist vers
Nú hefi eg tfnt til þær fréttir, er 1103 ára gömul. fer ennþá á reglu-
eg man; þú tekur þetta í blaðið ©f'lega dansa. Hún hefir aldrei orðið
þér sýnTst, alt eða ekkert. veik alla sína æfi, og borðar aldrei
Vinsamlegast, kjot eða garðmeti.
M. J. B. ______
-xx-
Kona í æðsta embœtti
Bandaríkja.
Margherita ekkjudrotning á ít-
alíu er nafnkunn fyrir að gefa eftir
dæmi um það, hvernig fuJlkomin
■ drotning eigi að vera. Hún er mjög
1 elskuð og virt af ítölsku þjóðinni.
Aldrei, fullyrðir fyrrum borg-
arstýra.
Verið ósmeikir þið karlmenn
sem eruð á hraðaferð niður, með
Konur, sem sækja um löggæzlu-
stöður f Cleveland, Ohio, verða að
vera á aldrinum milll 23 og 33 og
að vera alróðendur í stjórnarfari ^ að vi8ta t2h i»und minst. ^
mannfélagsins. ! " -------
... ! Af 100 ekkjum, eru 35 eftirskild-
Þið munuð ætið og æfmlega j
verða einróðir um “Hvíta-húsið”. í
Auðvitað munu konur halda á-1og
fram að lifa þar, eins og verið hef- 1 B^ðum etnahag
first
ar alks-lausar, 47 verða að fara út
vinna, en aðeins 18 eru eftir
------
I
ur, sem “first ladies of the land”
(æðsta hefðarkona landsins),|* A.ndlitsmyndin á silfuidollar
stjórnandi öllum þeim stóru sam- Eandaríkjanna, >em mjntaður hef
kvæmis ætlunarverkum, og sýna ir v,erifi sföan 1021, er af húsfrú
heimsækjendum frá ýmsum héruð- • Antony de Fi'ancisca, konu hir.s
um gestrisnu við beina og skemt- uþía ítalska myndhöggvara, -"-rn
un. En þær munu aldrei sitja við i fii frummyndina, að þe«sum
forseta skrifborðið.
Þetta segir húsfrú Susanna
M. Salter, sem var fyrsta kona til
að fylla upp borgarstjórasess í
Bandaríkjum. Hún býr nú í Nor-
man, Oklahoma.
Hún var gjörð að borgarstjóra í
Argonía í Hansas, fyrir 36 órum
síðan, rétt eftir að atkvæðisréttur
kvenna, var gerður að lögum, og
hún vann ekki nokkurn hlut að
lögum. Og hún vann ekki nokk-
urn hlut að því; fór ekki út í
nokkurn pólitískan bardaga. Sann-
nýja silfurdal.
_ ** i
-w:s
If
- aii
Konur í Svíþjóð, hafa nú öðlast
almennan atkvæðisrétt.
Konur eru nú ráðnar, sem stefnu
birtendur í Lundúnarborg.
Fjörutíu og fimm konur innrituð-
ust í Columbia hóskóla, til þess að
fá þar tilsöign í stjórnmálum. Það
er fræðsludeild, sfm nýlega hefir
verið upptekin þar.
Niíutíu prócent af vinnufólki f
leikurinn var só. að hún vis.si ekk-1 silki- og bómullar verkstæðum í
ert um, að hún væri á kjörskránni,
sem borgarstjóraefni, fyr en hún
fór á stað, til að greiða atkvæði
sitt.
“Það er ekki nokkurt mögulegt
tækifæri fyrir nokkra af mfnu kyni
að verða kosin forseti Bandaríkj-
anna”, fullyrðir hún. “Þið vitið,
að þeirri vanafestu ©r stjóroað af
Japan eru stúlkur, sem ekki hafa
riá|(^ 20 ára aldri.
Úngfrú Leatho Jackson, í Denver
Col., hcfir að meðaitali innunnið
sér 5000 dali á ári, siðastliðin fimm
ár, með því að selja bækur.
J. P. Isdal.
/