Heimskringla - 26.09.1923, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 26. SEPT. 1923.
K
Eftir Mary Roberts Rinehart.
K. hafði látið undan þrábeiðni önnu með að
borða þar heima hjá henni. Strætisbúar, sem annars
voru nokkuð stærilátir gagnvart þeím, sem ekki
voru orðnir þar heimamenn, voj-u búnir að taka
hann í sína tölu, og farið að þykja vænt um hann.
Þeir fundu að hann var tilfinninganæmur mannúð-
armaður. Hann aftur á móti komst að því að þessi
hringiða, sem hann hefði dregist inn í, og sem í
fyrstu virtist alveg tóm, var full að iðandi lífi.
Hann sökti sér niður í að fást við hina og aðra smá-
muni og við það var sem framtíðadiorfurnar yrðu
ekki alveg eins vonleysislegar, tók hann sig til og
myndaði knattleiksflokk, sem vann frægan sigur yf-
ir Lindburgurum, svo nefndum; en það voru búð-
ardrengir úr söludeildunum í búð þeirra Linden og
Hofburgs.
Rosenfelds fjölskyldan dáðist að honum, öll
nema fjölskyldufaðirinn. Rosenfeld eldri hafði
'hafði verið settur í “steininn” og K. hafði uppgötv-
að, að ef hann væri settur á þurfamannahæli, þá
fengi fjölskylda 'hans sextíu og fimm cents á dag
frá sveitinni. Þar sem þetta var nákvæmlega sex-
tíu og fimm centum meira en fjölskyldan hafði
fengið frá honum nokkurn dag, er hann var frjáls
maður, lét Mrs. Rosenfeld þá ósk í ljósi, að hon-
um yrði haldið þar æfilangt.
K. var hættur að reyna að forðast að verða á
vegi Max Wilsons. Þeir yrðu að hittast einhvern
tíma. Hann vonaði, að þegar það yrði, þá yrðu
þeir tveir einir saman; hann æskti þess og einskis
annars. Að flýja hefði verið heimskulegt, jafnvel
þótt hann hefði ekki lofað Sidney að vera kyr.
Heimiurinn var ekki svo stór, og hann hafði þekt
marga á einhvern hátt. Það væri sami möguleik-
inn, að hann þektist, hvar sem hann færi.
Hann blekti ekki sjálfan sig. Þegar á alt var
litið vildi hann ekki yfirgefa hringiðuna, vegna
þess, að hann vildi ekki slíta kunningsskap sínum
við Sidney.
Vitanlega átti hún aldrei að fá að vita, að hon-
um væri svona ant um hana. Hann\hafði tamið til-
finningar sínar svo óvægilega og þær komu ekki
lengur í ljós í augum hans, er hann horfði á hana.
En hann var eins gerður og flestir menn eru — hann
var enginn auðmýktarinnar maður. Það var m'arg-
oft að ásetningur hans varð að lúta í lægra haldi og
nagandi afbrúðissemi lét hann engan frið hafa;
margoft sem hann fleygði sér á grúfu á rúmið sitt
og hreyfði sig ekki langan tíma. En næsta dag
skammaðist hann sín ávalt fyrír þetta vonleysi.
Það var snemma í septerríber, sem hann mætti
Max Wilson og það með þeim hætti, sem var betri
en hann hafði gert sér vonir um.
Sidney hafði komið heim einu sinni í viku, eins
og hún var vön, og varð nú í fyrsta skifti verulega
hrædd um heilsu móður sinnar. Hún sat og beið
eftir K. Le Moyne, þegar hann kom heim klukkan
sex um kvöldið.
“Eg er hálf hrædd,” sagði hún. “Sýnist þér
ekki útlit mömmu vera ískyggilegt?”
“Hún hefir þolað illa hitann, auðvitað. Sum-
arið —”
“Varirnar á henni eru bláar!”
“Það er Kklega ekki neitt alvarlegt.”
“Hún segir, að þú hafir látið doktor Ed koma
yfirum og skoða sig.”
Hún lagði höndina á handlegg hans og horfði
á hann með svip, sem var sambland af hræðslu og
bæn.
Hann varð að viðurkenna, þegar svona var
homið, að Anna hefði verið dálítið lasin.
“Eg kem auðvitað heim. Það er bæði sorglegt
ög hlægilegt, að eg sé að hjúkra öðru fólki, þegar
móðir mín —
Hún beygði höfuðið niður, unz það hvíldi á
handlegg hans og hann sá, að hún grét. Hafði
hann gert nokkra hreyfingu til þess að halla henní
að brjósti sér, þá var hún svo hæg að Sidney varð
hennar ekki vör. Eftir ofurlitla stund leit hún upp.
“Eg er ekki nærri svona huglaus í spítalanum”,
sagði hún. ”En þegar það eru manns eigin skyld-
menni”
K. Jangaði til þess að segja henni sannleikann
og láta hana koma heim aftur í húsið litla, svo að
þau gætu aftur spjallað saman á kvöldin, svo að
hún sæi doktor Wilson hinn yngra ekki, sem hinn
hvítklædda alvald í uppskurðarstofuni, heldur sem
hinn vel búna spjátrung þar á strætinu og nágranna
sinn frá barnæsku — hann vildi jafnvel, hún
kæmi aftur heim til Joe.
En hann vissi að það var nauðsynlegt, að hún
héldi áfram- við nám sitt, þar sem heilsa móður
hennar var að biía, og Harriet var að verða sam-
grónari sinni nýju atvinnu með hverjum degi. Það
væri öryggismeðal að kunna eitthvað sem gerði
mann hæfan fyrir einhverja stöðu. Og svo var
annað: það hafði verið afráðið, að Anna fengi ekki
að vita sannleikann um heilsu sína. Hún gæti lifað
enn árum saman, ef hún hefi engan kvíða; en það
væri enginn vegur vissari til þess að vekja grun
hennar, en sá, að láta Siney koma heim.
Sidney sendi Katie yfir um til þess að biðja dok-
tor Ed að koma eftir miðdagsverð. Með kvöldinu
var móðir hennar hressari. Hún vildi endilega koma
ofan og hún sat hjá þeim úti á svölunum þar til
stjörnurnar fóru að sjást og talaði um brúðarfötin.
sem var verið að búa til handa Christine og um
það, dálítið vandlega, hvermg hún ætti að fara að,
án þess að hafa stofurnar niðri.
“Þú skalt hafa herbergi út af fyrir þig uppi á
lofti”, sagði Sidney í hug-hreystandi róm. “Katie
getur borið matinn þangað upp til þín á bakka. Við
snúum samjiaherberginu upp í setustofu handa þér,
og eg negli niður lokið á saumavélinni.”
Hún var ánægð með þetta. En þegar K. aftók
að hún gengi upp stigann og bar hana upp í herbergi
hennar varð hún hrædd.
“Hann er svo sterkur, Sidney!” sagði hún, er
hann hafði lagt hana í rúmið. “Hvernig getur bók-
haldari, sem situr aitaf yfir bókum, verið svona
sterkur? Er það rétt, þegar einhyerjir koma að
heimsækja mig, að láta Katie koma með þá upp á
loftið?”
Hún var sofnuð áður en læknirinn kom. Þeg-
ar dyrunum á læknishúsinu á móti var lokið upp
eitthvað um klukkan átta, þá var það ekki doktor
Ed, sem kom yfir strætið, heldur bróðir hans, skurð-
læknirinn.
Sidney hafði verið opinskárri en hún átti að
sér að vera. Hún hafði verið fremur dul upp á
síðkastið, K., sem hlustaði með athygli þetta kvöld,
las á milli orðanna sögu um smásmuglega illkvitni
ög öfundsýki. Hún reyndi að gera sem minst úr
því á sinn hátt.
“Það er altáf erfitt fyrir byrjendur, meðan ver-
ið er að reyna þá”, sagði hún. “Eg held oft að
Miss Harrison sé að reyna í mér kjarkinn.”
“Harrison! ”
“Carlotta Harrison. En það er alt búið nú, úr
því að Miss Gregg hefir sagt að eg fái að halda á-
fram. Og hinar hjúkrunarkonurnar eru ágætar
— svo góðar og hjálpfúsar. Eg vona að húfan fari
mér vel.
Carlotta Harrison var þá í sama spítalanum og
Sidney! Honum datt margt í hug. Sidney gæti
komist í vináttu við hana og komið með hana heim
í húsið mér sér; hún gæti heimtað það sem hún
hafði svo oft talað um, nefnilega það, að hann kæmi'
með sér í spítalann einhvern tíma, og þá hlyti hann
að standa augliti til auglitis við Miss Harrison.
Hann hefði getað trúað karlmanni til þess að þegja
yfir leyndarmáli sínu. En þessi stúlka með þung-
lyndislegu augun, sem hafði hótað honum, að hún
skyldi gjalda honum að fullu fyrir það, sem fyrir
hana hafði komið — hún væri hættuleg, og á móti
þess konar hættu gæti enginn karlmaður barist.
“Bráðum fæ eg húfuna,” sagði Sidney, þar
sem þau sátu í hlýju rökkrinu, “og þá verð eg alt-
af að gleyma, að eg hefi hana á höfðinu og verð
stöðugt að setja upp hattinn utan yfir hana — þær
gera það altaf þessar nýju. En stúlkan svaf með
sína á höfðinu. Hér um nóttina! Og það var sjón að
sjá hana daginn eftir- Þær eru úr slæðu-silki, eins
og þú veizt, og stífar.
Það var rétt í þessu bili sem hurðin á húsinu fyr-
ir handan var opnuð. Sidney heyrði það ekki en
K. laut áfram. Nokkur hluti heila hans var ávalt
á verði ósjálfrátt.
“Og eg fæ litla tilsögn í uppskurðarstöfunni”,
sagði hún. “Það er það æfintýralegasta í spítala.
Skurðlæknar eru dásamlegir'menn í spítölunum. Þú
trúir því máske ekki Það var heilmikið um að vera
í dag. Við vorum jafnvel að tala um að það byrj-
endurnir við borðið. Doktor Wilson gerði Ed-
wardes skurðinn.”
Maðurinn fyrir handan strætið var að kveikja í
vindlingi. Ef til vildi, þegar öllu yæri á botninn
hvolft —
“Það er eitthvað fjarskalega vandasamt. — Eg
veit ekki hvernig, það á að skifta um það í lækn-
isfræðistímarit. Einhver doktor Edwardes uppgötv-
aði þennan skurð eða hvað það er kallað. Þeir
tóku mynd af uppskurðarstofunni, sem á að koma
með geinnina. Ljósmyndarinn varð að fara í hvít
föt og vefja myndavélina innan í léreft. Það var
fjarska gaman að því öllu, var sagt — ”
Hún hætti að tala og leit í sömu átt og K. Max
var að koma yfir strætið með vmdlinginn í hend-
inni. Hann stóð undir Ailantus-trénu og horfði
hikandi upp á svalirnar.
“Sidney!”
“Eg er hér! ”
Það var titrandi gleðihreimur í rödd hennar, er
hún svaraði. Hann kom til þeirra með hægð.
“Bróðir minn er ekki heima, svo eg kom yfir
um. En hvað þið eruð út af fyrir ykkur með þess-
ar veggsvalir ”
“Geturðu séð tröppurnar?”
“Já, mér gengur rétt eins vel og eg væri þaul-
kunnugur hér.”
K. stóð upp og skaut stólnum aftur fyrir sig.
Hann var að hugsa um í snatri, hvað hann ætti að
gera. Hann gæti dulist enn stundarkorn hér í
myrkrinu. Bara að hann gæti komið Sidney inn í
húsið, þá gerði ekkert til með annað. Til allrar
hamingju var mjög dimt á svölunum.
“Er nokkur veikur?”
“Mömmu er ilt. Þetta er Mr. Le Moyne, og
hann kannast mjög vel við þig.”
Þeir tókust í hendur.
“Eg hefi heyrt margt um Mr. Le Moyne. Unnu
ekki piltarnir hér á strætinu sigur á Linburgurunum
um daginn? Og eg held eg hafi heyrt, að Rosen-
felds fjölskyldan eigi þér að þakka, að hún fær
sextíu og fimm cents á dag og nýtur meiri friðar en
nokkurn tíma áður. Þú ert vinsælasti maðurinn á
öllu strætinu.”
..Það hefi eg ávalt heyrt að þú værir. Sidney,
ef doktor Wilson er kominn hingað til þess að sjá
moður þína —
“Eg er að fara. Og doktor Wilson er mjög mik-
ill maður, K., svo eg ætla að biðja þig að vera kur-
teis við hann.”
Málrómur Le Moynes vakti engan grun í huga
Wilsons, en hann vakti endurminningar. 1 huganum
var hann kominn yfir á Þýzkaland, til Berlínar án
þess að hann fyndi nokkra ástæðu til þess, og var
þar á gangi eftir vegi úti á landsbygðinni, og við
hlið hans —
“Yndælasta veður!”
“Ágætt!” svaraði hann. Mannshugurinn er
skrítinn. Síðan Miss Page fór út um dyrnar þarna,
hefi eg ferðast til Berlín og heim aftur. Viltu ekki
vindling?”
“Nei, þakk fyrir, eg hefi pípuna mína hérna.”
K. kveikti á eldspítu. Hann var ekki vitund
skjálfhentur. Nú fyrst stundin var komin vildi
hann helzt að öllu væri sem fyrst af lokið. Vang-
inn á honum sást vel við glampann frá eldspítunni.
Svo fleygði hann henni út yfir handriðið.
“Það hefir máske verið rödd mín, sem flutti
huga þinn til Berlín.”
Max starði; svo stóð hann upp. Það var orðið
dimt í kringum þá aftur, nema það lagði ofurlít-
inn bjarma út frá pípunni.
í guðs almáttugs bænum, maður! ”
“Uss! Fólkið í næsta húsi hefir þann vonda sið
að sitja rétt fyrir innan sóltjöldin.”
“En — þú!”
“Seztu niður. Sidney kemur aftur þegar minst
varir. Eg skal tala við þig, ef þú situr kyr. Get-
urðu heyrt til mín vel?”
“Já,” eftir nokkra þögn.
“Eg hefi verið hér, eg meina í bænum eitt ár.
Eg heiti Le Moyne. Gleymdu því ekki — Le Moyne.
Eg hefi stöðu við bókhald á skrifstofu gasfélagsins
og fæ fimtán dollara um vikuna. Eg hefi ástæðu til
að halda, að eg verði færður dálítið upp bráðum,
og kaupið hækkar upp í tuttugu eða máske tutt-
ugu og tvö”.
Wilson hreyfði sig. Hann fann engin viðeigandi
orð til að lýsa hugsunum sínum. Hann tók aðeins
eftir sumu af því sem K. var að segja. 1 hugan-
um var hann horfinn aftur í tímann, og var staddur
í nafnkendi klíník. Og þarna var þessi maður and-
spænis honum. Það var blátt áfrma óskiljanlegt.
“Það er ekki erfið vinna og það er hættulaust.
Þar er ekki líf manns í veði, þó að eg geri eitthvað
rangt. Mér vildi það til einu sinn, fyrir eitthvað
einum eða tveimur mánuðum. Það var stór villa.
Eg varð að borga þrjá dollara úr mínum vasa fyrir
hana. En — það var alt og sumt, sem hún kostaði.
Það var auðheyrt á rödd Wisons, að það væri
meira en hann ætti hægt með að trúa; hann var
hryggur.
“Við héldum að þú værir dauður. Það voru
alls konar sögur á ferðinni. Þegar ár var liðið, þá
hættum við allir að vona. Titanic hafði sokkið, og
við vissum ekki nema að þú hefðir getað verið á
henni. Eg — við settum upp minningartöflu um
þig í skólanum í júní. Eg skrapp þangað til þess
að vera við athöfnina.”
“Látið þið hana vera,” sagði K. “Eg er dauð-
ur að því er skólann snertir. Eg fer þangað aldrei
aftur. Eg er nú Le Moyne. Og í guðs bænum vertu
ekki neitt hnugginn mín vegna. Eg er ánægðari nú
en eg hefi verið langa lengi.”
Undrunin í rödd Wilsons var að byrja að breyt-
ast í gremju.
“En — þú sem hafðir alla hluti. Já, eg sem
gerði uppskurðinn þinn í dag og eg hefi verið að
monta af því altaf síðan.”
“Já, eg hafði alla hluti um tíma. En svo misti
eg það sem mest reið á. Þegar það vildi til, hætti
eg. Alt, sem menn í okkar stöðu hafa er einhver
viss aðferð, þekking, eða hvað þú vilt kalla það, og
sjálfstraust — annað ekki. Viss atvik komu fyrir,
komu fyrir aftur og aftur, svo eg hætti. Það er
ekkert sorglegt við það. Mér þótti fjandi mikið
fyrir því svo sem eitt ár. En nú er eg hættur að
kvarta.”
"Ef allir læknar tækju upp á því að hætta vegna
þess,- að sjúklingar deyja hjá þeim. — En var rétt
að segja þér, að eg gerði uppskurðinn þinn í dag.
Það var rétt aðeins mögulegt, að maðurinn gæti
Iifað. Svo eg herti upp hugann og reyndi það.
Hann er dauður nú, vesalingurinn.”
K. stóð upp þreytulega og hristi öskuna úr píp-
unni út fyrir handriðið.
“Það er ekki það sama. Þið teflduð þar báðir
á tvær hættur, þú og maðurinn. Það sem fyrir
mig kom var alt öðru vísi.”
Hann stóð með pípuna í hendinni og horfði á
ailantus-tréð, sem var krýnt stjörnum. I stað
strætisins og kyrlátu húsanna sá hann menn, sem
hann hafði þekt, starfað með, kent, vini sína, sem
stöluðu hans máli, og sem höfðu margir hverjir
elskað hann — hann sá þá standa í hóp fyrir fram-
an bronze töflu, sem var greypt í vegginn í skól-
anum gamla; hann sá andlit þeirra kyr og þögul og
augun alvarleg. Hann heyrði —
Hann heyrði fótatak Sidney í litla herberginu á
bak við þá.
13. KAPÍTULI.
1
Fáum dögum eftir að Wilson komst að hver K.
væri, bar tvent við sem var Sidney til mikils fagn-
aðar: annað var það, að Christine bað hana að vera
brúðarmey við giftingu sína; hitt, að hún komst í
tölu hinna reglulegu hjúkrunarkvenna vi§ spítalann
og fekk einkennishúfuna.
Hún gat ekki farið heim það kvöld og það var
enginn talsími í húsinu, svo hún skrifaði móður
sinni fréttirnar og sendi líka miða til K.
“Kæri K.!
Eg hefi fengið inngöngu í spítalann fyrir fult og
alt og einkennishúfan er kominn á höfuðið á mér.
Eg er eins mikið upp með mér af því og ef eg hefði
geislabaug um höfuðið og mér finst eg ekki hafa
gert neitt til þess að verðskulda það, en eg vona
að eg geri það, ef til vill, einnhvern tíma. Eg
skrifa þessar línur á kommóðunni fyrir framan segil-
inn, svo að þegar eg lít upp get eg séð sjálfa mig.
Eg er hrædd um að eg hugsi rétt sem stendur meira
um húfuna sjálfa, heldur en það sem hún táknar. Hún
fer mér vel.
Bráðum fer eg ofan til þess að sýna sjúklingun-
um í minni stofu hana. Eg er búin að lofa því. Eg
læðist inn, þegar næturhjúkrunarkonan er í önnum
einhverstaðar og sný mér við í dyrunum, svo að þeir
geti séð hana alt í kring, og segi ekki orð Þeim
þykir gaman að þess háttar.
Þú hefir verið mér mjög góður, kæri K. Eg á
þér að þakka þessa ánægju mína í kvöld. Eg lofa
því með sjálfri mér að vera mjög góð, ekki hégóma-
gjörn, og að elska óvim mína, þó að eg eigi þá enga
núna. Miss Harrison er rétt nýbúin að óska mér til
lukku, og hún gerði það mjög vingjarnlega, og eg
er viss um að aumingja Joe er búinn að gleyma og
fyrirgefa alt.
Nú fer eg að hlusta á fyrsta fyrirlesturinn.
Sidney.
K. fann miðann á litla borðinu í ganginum, þeg-
ar hann kom heim um kvöldið og hann fór með
hann upp á loft til þess að Iesa hann. Hafði hann
haft einhverja óljósa von um að hún yrði ekki tek-
ín ínn í spítalann sökum þess, að hún væri of ung, þá
vissi hann, að hún hlyti nú að hverfa. Hann hélt á
bréfinu í hendinni, þar sem hann sat við borðið sitt
og horfði fram í tímann, þar sem ekkert var nema-
auðn og tóm. Nei, ekki eintóm auðn; hún mundi
koma heim við og við.
En hún mundi verða meira og meira upptekin
við vinnu sína í spítalanum. Hann grunaði líka, að
þó að hann 'hefði haft emhverja von um að henni
stæði ekki alveg á sama um sig, þá bætti það ekk-
ert um fyrir sér að vera stöðugt þar í húsinu. Þar
olli engin fjarvera neinum missýningum. Hann var
þar altaf eins og Katie. Sidney var vön, þegar hún
kom inn í dyrnar, að kalla á móður sína úr ganginum|'
Ef Anna svaraði ekki strax, kallaði hún á hann og
málrómurinn var sá sami.
Hann hafði bygt umhverfis sig virki úr lífs-
skoðunum sínum. Það hafði þolað mótmæli Wilsons.
En varanlegar lífsskoðanir fást aðeins með löngum
tíma; en hann var ungur enn. Stundum urðu varnir
hans að engu. Djúp og óviðráðanleg þrá hélt hon-
um í heljargreipum sínum, þegar hann hamaðist við
hana og reyndi að berjast gegn he.mi. Nú eyðilagði
bréfið frá Sidney alt jafnlyndi hans. Það særði
hann, hversu opinská og blátt áfram hún var —ekki
svo að skilja, að hann óskaði ekki eftir vináttumerkj
um hennar, hann þráði miklu meira en það. Hann
fleygði sér á grúfu á rúmið og kreisti blaðið í hendi
sér.
Bréfið frá Sidney var ekki eina bréfið, sem hann
fékk um daginn. Þegar hann stóð á fætur og fór
ofan til að borða, er Katie hafði kallað á hann,
fðnn hann óopnað umslag á borðinu. Það var frá
Max Wilson.
“Kæri Le Moyne!
Eg hefi gengið um eins og vankaður sauður í all-
an dag. Og þetta er alt þokukendara fyrir mér,
vegna þess, að eg aðeins heyrði rödd þína, en sá
þig ekk; í gærkvöldi.
Eg get ekki fengið mig tii þess að finna þig svona
fljótt aftur. Eg hefi engan rétt til þess að þrengja
mér upp á þig í einveru þinni. En það er samt ým-
islegt, sem maður getur ekki látið óumtalað.
Þú sagðir í gærkveldi, að það stæðu öðru vísi
á fyrir þér. Eg veit það. Þú varðst fyrir einu eða
tveimUr feiðinlegum slysum. Þekkir þú nokkurn
mann í okkar stöðu, sem hefir ekki orðið fyrir því
sama? Og ef þú heldur að eg viti ekki um þetta nógu
vel, þá skal eg segja þér, að það var rætt um það ti!
hlýtar í læknafélaginu, þegar talað var um minning
artöfluna. Barnes gamli stóð upp og sagði: “Herrar
mínir! við búum ailir í húsum, sem að meira eða
minna leyti eru bygð úr gleri. Sá okkar sem ei
syndlaus, kasti fyrsta steininum.” Þú hefðir svei
mér átt að heyra til þeirra!
Eg gat ekki sofið í nótt, sem leið. Eg tók bif-
reiðina mína og ók um úti í landsbygð, og því lengra
sem eg komst, því vitlausara fanst mér ástand þitt.
Eg ætla ekki að fara að skrifa neinn þvætting um
það, að heimurinn þurfi slíkra manna, sem þú ert
með, þó að það sé satt. En læknastéttin þarf þeirra
með. Að hugsa sér það, að þú sért að vinna á
skrifstofu gasfélagsins meðan gamli O’Hara krukkar
og gerir axarsköft og meðan eg reyni að bjargast
með það litla sem eg hefi lært af þér!
Það þarf þrek til þess að stíga niður af þeim
tindi, sem þú stóðst á. Það er ekki af hugleysi að
þú ert þar sem þú ert; en það er af misskilningi.
Mér hefir dottið tvent í hug. Það fyrra er, að þú
farir til baka þangað sem þú varst, og það væri best.
Það hefir enginn komið í þinn stað, vegna þess, að
það er enginn til, sem getur gert þitt verk. En sé
það ómögulegt, og það veit enginn nema þú, því eng*
inn nema þú, veit hvernig í öllu liggur, þá er þetta,
sem eg nú ráðlegg það bezta, og eg gef þér þessa
ráðleggingu með hjartans lítillæti.
Taktu prófin, sem eru heimtuð hér í ríkinu undir
því nafni, sém þú hefir nú og komdu svo í félag með
mér. Þetta er ekki boðið af neinni örlæti. Eg fæ
fjári mikið meira en eg gef.
Hugsaðu um þetta, kunningi.
M. W.