Heimskringla - 03.10.1923, Blaðsíða 6

6. BLAÐSIÐA.
HLiMSKRINGLA
WINNIPEG, 3. OKTÓBER, 1923
K
Eftir Mary Roberts Rinehart.
Þótt undarlegt nlegi virðast eru sumir menn, sem
ómögulegt er að treysta í ástamálum, ekkert nema
áreiðanlegleikinn gagnvart öðrum karlmönnum.
Wilson, sem tók lífið létt og var ekki of vandur að
matnum sínum, vissi vel að hann var að gera tilboð,
sem þýddi það, að hann yrði á endanum minna met-
inn sjálfur, en hann gerði það með glöðu geði.
K. komst við af boðinu. Það var einimtt alveg
eftir Max að gera þetta, og gera það þannig, að
það væri eins og hann væri að biðja um greiða í
staðinn fyrir að gera greiða. En hann hafði enga
íöngun til þess að taka boðinu. Hann var búinn
að leggja sjálfan sig á vogina, og hann hafði fund-
ið sig Iéttan. Engin tafla í skólanum gat breytt því.
Og um kvöldið, þegar Wilson kom yfir um, fann
hann á veggsvölunum og bætti þrábeiðni við rök-
semdir, varð honum ekkert ágengt. Hann sá, að
það var ekki til neins að halda áfram, þegar K. fór
að slá upp í spaugi.
“Eg er ekki alveg gagnslaus 'þar sem eg er, eins
og þú veizt, Max”, sagði hann. “Eg hefi ræktað
þrjá tómateplaplöntur í sumar, alið upp ketlinga,
hjálpað til að unditbúa tilbúning á brúðarfatnaði og
aðstoðað við að velja veggjapappírinn í herbergið
hér fyrir innan — tókstu eftir honum? — og svo
hefi eg æft strák í því að kasta knetti, sem fer í
sveig yfir knatttréð eins og brestur í beini kring-
um spelkur.”
“Fyrst þú tekur þessu eins og gamni —
“En góðurinn minn”, sagði K., “ef eg gæti
ekki gert að gamni mínu, þá skyldi eg skrúfa frá
gasinu í kvöld og fara með háum hrotum inn í eilífð-
ina. Eftir á að hyggja, það er nokkuð, sem eg
gleymdi! ”
“Hvað, eilífðin?”
“Nei, meðal annars sem eg hefi verið að fást
við er það, að leggja rafmagnsvír í stofuna héma.
Brúðarefnið býst við að fá rafmagnslampa í brúð-
argjöf, og — ”
Wilson stóð upp, kastaði frá sér vindlingunum
út í grasið og sagði með hálfgerðri þykkju:
“Eg vildi að eg gæti skilið þig! ”
K. stóð upp líka. Tilfinningin, sem hafði legið
bæld niður meðan á samtalinu stóð, kom í ljós á
sfðasta augnablikinu.
“Eg er ekki eins vanþakklátur og þú heldur,
Max”, sagði hann. “Eg — þú hefir hjálpað mikið.
Vertu ekki að hugsa um mig. , Mér líður rétt eins
vel og eg á skilið og miklu betur, er eg vissi um. Góða
nótt.”
“Góða nótt.”
Þetta óvænta vildarboð Wilsons hafði undarleg
áhrif á K. — Það var sem hann vissi ekki hvað hann
ætti að halda um hann. Hann gat séð það, að Sid-
ney var altaf að verða blindari og blindari, sökum
þess, hve henni leizt vel á hinn unga lækni. Áður
hefði hann getað varað hana við honum; nú hafði
hann bundnar hendur. i
Hann gat líka séð að Max leizt vel á hana. Hann
hafði oftar en einu sinni flutt hana til spítalans í
bifreið sinni. Le Moyne, sem ekki vissi hvernig
hann ætti að snúa sér, sá fram á tvent, og hvomgt
var gott. Þetta gæti haldið áfram svona á leyfi-
legan hátt og endað með giftingu. Það yrði eins árs
hamingja fyrir hana, og svo kæmi það, sem gifting
með Max eins og hann þekti hann, hefði óhjákvæmi-
lega í för með sér: hann yfirgæfi hana um tíma,
Tœmi svo aftur heim íðmnarfullur, yrði henni ó-
trúr og hún yrði óhamingjusöm Eða það gæti orð-
ið skárra, en samt nærri því eins hamingjusnautt
fyrir hana. Max kastaði, ef til vildi allri gætni frá
-ser og elti hana um tíma — K. hafði séð hann gera
það — og svo, þegar hann væri orðinn þreyttur,
færi hann að hugsa um einhverja nýja. En hvort
sem nú yrði, gat hann aðgins biðið og horft á, með
vonleysið í 'hjartanu á löngu kvöldum, er hann sæti
með pípuna sína á veggsvölunum; en Anna læsi í
sínum “daglegu hugleiðingum” upp á lofti.
Sidney var látin taka við næturhjúkrun skömmu
eftir að hún var tekin í tölu hjúkmnarkvennanna.
Fram að þessu hafði hennar reglubundna líf skifst
í tvent: daginn er maður vann og lék sér, og nótt-
ina, er maður svaf. Nú varð hún að sætta sig við
að breyta þessu, nú varð hún að vinna á nótt-
unni, en sofa á daginn. Það gerði alt svo ónáttúr-
legt og mglingslegt. Hún bætti við á skýrsluna eft-
ir fyrstu nóttina, því sem hún gat munað úr ofur-
litlu kvæði eftir Stevenson; hún bætti því við aðal-
skýrsluna, sem var á iþá leið, að alt hefði verið kyrt
Um nóttina nema nágrennið.
Og finst þér ekki furðu hart,
þá fagurt loftið er og bjart,
og mann langar til að Ieika frí,
að labba sneyptur rúmið í?”
Aðstoðar hjúkrunarkonan, sem tók við um
morguninn, rakst á þetta og þótti það heldur en ekki
hneyksli.
“Ef þær, sem vaka á nóttunni”, sagði hún, og
var í illu skapi, “eyða tímanum til þess að yrkja,
þá held eg að væri bezt að gera spítalann að
kvennaskóla. Og ef hún vill kvarta um hávaðann
á strætinu, þá ætti hún að gera það eftir réttum
reglum.”
“Eg held hún hafi ekki ort þetta sjálf”, sagði
yfirsjúkrunarkonan og reyndi að brosa ekki. “Eg
hefi einhverstaðar heyrt eitthvað sem er líkt því
áður; og eg get ekki séð hvernig nokkur getur sofið
í hitanum, með ait skröltið og umferðina fyrir nið-
an.”
En vegna þess, að alt varð að ganga eftir sett-
um reglum, skrifaði hún á blaðið, sem aðstoðar-
hjúkrunarkonan bar inn: “Gerið svo vel að skrifa
skýrslurnar í óbundnu máli”.
Sidney svaf ekki mikið. Hún lagðist til hvíldar
í litla rúminu sínu .klukkan níu n morgnana, eftir
að hún hafði fléttað á sér hárið og lesið bænirnar
sínar og strax fóru allskonar myndir að þjóta í gegn-
um huga hennar — Christine að gifta sig, doktor
Max gangandi fram hjá dyrunum og horfandi inn í
stofuna, þar sem hún var ekki, Joe qg jafnvel Tillie,
sem nú var orðin nafnkend á “strætinu” fyrir það,
sem hún hafði gert. Hún hefði fáum mánuðum fyr
ekki kært sig að hugsa um Tillie; hún hefði fundið
handa henm einhvern stað á landi gleymskunnar.
En siðvenjur “strætisins” höfðu ekki hald á huga
hennar nú. Hún braut heilann töluvert um Tillie og
Grace og stúlkur af henn^r tæi.
Fyrstu nórtina^ sem hún vakti í spítalanum, var
stúlka flutt inn í slofuna hjá henni. Hún hafð;
tekið inn eitur — enginn vissi hvaða eitur. Þegar
læknanemarnir höfðu reynt að komast eftir því,
hafði hún bara svarað: “Til hvers er það?” Og
svo hafði hún dáið.
Á morgnanna, þegar Sidney gat ekki farið að
sofa, velti hún fyrir sér, hvers vegna þetta ætti sér
stað. Fólk væri gott — menn væru í raun og
verU góðir — en samt, hvernig sem á því stæði ættu
þessir hlutir sér stað. Hvers vegna?
Eftir nokkurn tíma gat hún sofið stund og stund.
En klukkan þrjú fór hún altaf á fætur. Það leið
ekki Iangur tími áður en svefnleysiseinkennin fóru
að sjást á henni, Það komuu holir hringir kringum
augun og hún varð fölari. Frá klukkan þrjú til
fjögur á morgnanna var hún alveg úrvinda af svefni.
Það lá hegning við því að sofa í vinnutímanum.
Gamli vökumaðunnn var vanur að læðast og koma
að manni, þegar maður dottaði. Næturhjúkrunar-
konurnar óskuðu þess, að þær mættu festa bjöllu
við hann.
Það var hepni fyrir hana, að það þurfti að mæla
hita sjúklinganna klukkan fjögur; hún vaknaði
við það. Svo fór að heyrast skrölt í mjólkurvögn-
um og það fór að slá bjarma af upprennanadi sól á
húsaþökin. Tvisvar á nóttu, með kvöldverði, og
svo aftur undir morguninn, drakk hún sterkt ,svart
kaffi. En eftir eina eða tvær vikur voru taugarnar
á henni allar úr lagi.
Hún hafði lítið herbergi, til að sitja í, sem var
fast v;ð þrjár sjúkrastofur, er hún átti að líta eft-
:r. Hún sat mjög sjaldan kyr. Hún fann mikið til
ábyrgðarinnar, sem á henni hvíldi og hún fór marg-
ar eftirlitsferðir um stofurnar. Þessar síðsumars-
nætur voru fullar af einhverri órósemi. Stofurnar
voru líkastar dimmunt hellrum með ofurlitla
Ijósglætu fremst frammi við dyrnar. Út úr þess-
um hellrum komu órólegar raddir, þrusk og glamr-
ið í botlum, sem var barið við rúmhliðarnar, og
sem var merki um þorsta.
Eldri hjúkrunarkonurnar reyndu að komast hjá
ónæðinu eins mikið og þær gátu. Þær voru orðnar
þreyttar og bollaglamrið var í eyrum þeirra miklu
fremur merki ónæðis en þorsta. Þær komu stund-
um til Sidney og vöruðu hana við.
“Stöktu ekki upp til svona, barn; þeir eru ekki
að deyja úr þorsta.”
1 “Já, en ef maður hefir hitasótt og er þyrstur
“Hvað ætli þeir séu þyrstir! Þeim bara leiðist
og þá langar til að sjá einhvern.”
“Þá,” var Sidney vön að segja uro leið og hún
stóð upp,t“geta þeir fengið að sjá mig.”
Þær eldri sáu, að hún fékst ekki til þess
að draga af sér. Þeim þótti vænt um hana, og
þær sjálfar höfðu einnig byrjað með fætur reiðu-
búna að hlaupa og hjúkra þeim; en hinar óendan-
legu kröfur, sem hofðu verið gerðar til þjónustu
þeirra, höfðu dregið úr þeim alla fórnfýsi. Þær
voru duglegar, stiltar, fljótar að hugsa, lögðu sig
fram í það ýtrasta; en það var sá munur á þeim og
Sidney, að þjónusta þeirra var þjónusta heilanas,
en hennar þjónusta var þjónusta hjartans. í þeirra
augum var sársauki eitthvað, sem bar að setja nið-
ur á skýrslu, eij hjá henni þryktist hann óafmáanlega
á sál hennar.
Carlotta Harrison tók við næturvinnu tímabilið
hennar, en hið fyrsta hjá Sidney. Hún tók því of-
ur rólega. Hún leit eftir þremur stofum á næsta
gólfi fyrir neðan, þar sem Sidney var, og í viðbót
stofunni, sem sjúklingar, er þurftu tafarlaust lækn-
ishjálpar með, voru fluttir í.
Verkið var erftitt, ef til vill, hið erfiðasta í öll-
um spítalanum. Það leið varla svo nokkur nóti,
að einhver væri ekki fluttur inn í sjúkravagni. Venju
lega var ein hjúkrunarkona látin vera yfir þessari
stofu á nóttinni. En nú var spítalinn alveg fullur.
Sein sumarleyfi og veikindi höfðu tekið margar burt,
sem voru í hjúkrunarkvenna skólanum. Carlotta
bara ypti öxlum, en henni var fengið tveggja verk
ið leysa af hendi.
“Eg hefi altaf haft nóg að gera hér,” sagði
hún. “Þegar eg verð búin hér, þá annaðhvort get
eg annast um heilan spítala ein, 'eða eg verð bor-
in út dauð.”
Stdney þótti vænt um að hafa hana nálægt sér
Hún þekti hana betur en hinar hjúkrunarkonurnar.
Yms smávegis vandræði voru altaf að koma fyrir,
sem hún vissi ekki hvernig hún ætti að ráða fram úr.
Að minsta kosti einu sinni hverja nótt heyrði Miss
Harrison lágt hvísl úr stiganum milli loftanna og sá
Sidney rjóða og með húfuna ofurlítið skakka á höfð-
mgu beygja sig yfir handriðið.
“Mér þykir mjög slæmt að gera þér ánæði’ en
það er maður uppi, sem vill ekki taka hitasóttar-
baðið”, eða, “það er kona hér, sem neitar að taka
inn meðalið sitt.” Svo skiftust á skjótar spurn-
ingar og svör. Þó Miss Harrison væri illa við Sid-
ney, og óttaðist hana, kom henni aldrei til hugar
að neita henni um hjálp sína. Ef til vill reiknast
henni það til inntekta síðar.
Sidney sá í fyrsta skifti mann deyja skömmu
eftir að hún tók við næturstörfunum. Það var það
óttalegasta’ sem hún hafði nokkum tíma séð, en
samt var það rólegur dauði eftir því sem gerist.
Það kom svo hægt og rólega, að hún vissi í raun og
veru ekki hvenær sjúklingurinn dó, þar sem hún
stóð með úrið, sem K. hafði gefið henni, í hend-
inni. Það var hálfdimt bak við litla tjaldið, sem
var umhverfis rúmið. Eitt augnáblik hreyfðist á-
breiðan meðan sjúkiingurinn var að reyna að ná
andanum svo lá hún grafkyr. Eftir það var öllu
lokið. En henni fannst það ógurlegur atburður.
Að hugsa sér það, að lífið jafn máttugt og voldugt
og það væri, gæti endað svona lítilfjörlega að bar-
áttan skyldi æfinlega enda með þessari. .uppgjöf.
Henni fanst sem hún mundi ekki geta þolað það.
Þessi nýja ráðgáta um dauðann bættist nú við allar
hinar um lífið.
Henni varð mörg skissan á sem von var til, en
hinar hjúkrunar'konurnar voru velvliljaðar og
gleymdu að geta um þær. Hún skildi eftir ílát, þar
sem þau áttu ekki að vera og það siæddust villur
inn í skýrslurnar hjá henni. Eina nótt skolaði hún
hitamælirinn sinn í heitu vatni og gerði einum
læknanemanum heldur en ekki hverft við með því
að gera honum þá orðsendingu’ að einn sjúklingur-
inn hefði hundrað og tíu stiga hita. Hún let
sjúkling, sem var með óráði, sleppa út úr stofunni
og þjóta ofan öryggisstigann utan á spítalanum, áð-
ur en hún gat áttað sig. En hún vann sér líka það
til frægðar að hlaupa sjálf á eftir honum og koma
honum ein upp aftur.
“Strætið” lagði af sér hversdagsfötin og skrýdd-
ist brúðarklæðum þegar kom að því að Christine
og Palmer Howe giftu sig. I byrjun fanst sumum
sem ýms aukaatriði væru óþörf.
“Það á að vera tjald frá húsdyrunum og fram
á gangstétt, og svo á að hafa lögregtuþjón,“ sagði
Mrs. Rosenfeld, sem um þessar mundír hafði stöð-
uga vinnu hjá Lorenz fólkinu. Og það á að vera
annað tjald við kirkjudyrnar og rauður dúkur
breiddur á jörðina.”
Mr. Rosenfeld var kominn heim og var að
taka sér langa hvíld eftir alt erfiðið.
“Og svo ef að það skyldi nú ekki rigna’ hvað
þá?” Gyðingablóðið í æðum hans sagði til sín.
“Og annar lögregluþjónn við kirkjuna,” sagði
Mrs. Roseníeld og var heldur en ekki upp með sér
“Hvert vegna er það að bjóða fólki, ef það
þorir ekki að treysta því?”
En þetta umtal um lögregluþjóna átti ekki sem
bezt við hann. Það minti hann á svo margt, sem
hefði betur verið gleymt. Hann stóð upp og leit
illilega til konu sinnar. ,
’n. “Þú getur skilað frá mér til sonar okkar,
sagði hann, “að þegar hann sitji þarna í bifreið-
inni og hafi ekkert að gera og sjái mig koma gang-
andi á strætinu’ þá eigi hann að koma, ef eg kalla
á hann, og skreppa með mig spottakorn. Það er
þó helzt vit í því, að eg gangi þegar hann er að
álpast um í bifreið,! Og svo er nokkuð annað.
Hann snéri sér að konu sinni.og varð enn illilegri.
“Ef eg kemst að því að hann sé að slæpast í vín-
sölukrám út með öllum vegum, þá skal hann eiga
mig á fæti! ”
Giftingarathöfnin átti að fara fram klukkan
fimm. Þetta var þvert á móti góðum og gildum
venjum þar á strætinu. Þar fóru giftingar æfinlega
fram annaðhvort snemma á morgnanna í kaþólsku
kirkjunni, eða klukkan átta á kvöldin í presbýtera
kirkjunni. Það var eitthvað alveg óþekt og fífl-
djarft að gifta sig klukkan fimm. Strætisbúarnir
voru hálfsmeykir við það. Þeim fanst að þess konar
gifting gæti varla verið lögleg.
Karlmennirnir komust í mestu vandræði með að
ráða fram úr því, hvernig þeir ættu að vera klæddir.
Doktor Ed gróf upp gamlan svartan fralkka og lét
setja svartan borða í hálsmálið á vestinu. Mr.
Jenkins, kaupmaðurinn, sem seldi fólki þar daglegar
nauðsynjar til matar leygði sér frakka og keypti sér
nýjan panamastráhatt. Bóksalinn heyrnar og mál-
lausi, sem var í fæði hjá Mts. McKee og sem ekki
hafði hugmynd um hvað gekk á í kringum hann, af
því hann heyrði ekki neitt, fékk sér lánuð kjólföt’ og
hélt svo altaf þaðan í frá, að hann hefði verið eini
maðurinn í kirkjunni sem var rétt klæddur.
Wilson yngri átti að vera einn þeirra, sem vís-
uðu til sætis. Þegar nöfnin komu út í dagblöðunum
og þar með að Sidney ætti að vera brúðarmær fóru
sfúlkurnar í hjúkrunarskólanum að gerast heldur
forvitnar. Ein, sem var nýkomin þangað, var send
út af örkinni’ til þess að komast á snoðir um auka-
atriðin. Það var á giftingardaginn sjálfan, og Sid-
ney, sem hafði ekki farið í rúmið, sat úti við glugga
í svefnloftinu og var að þurka á sér hárið í sólskin-
inu.
Stúlkan var í vandræðum.
“Eg — eg var að hugsa um”, sagði hún, “hvort
þú mundir vilja lofa stólkunum að koma inn og
sjá þig’ þegar þú ert búin að búa þig.”
“Já, það er sjálfsagt.”
“Það er víst alveg voðalega gaman, er það
ekki? Og verður ekki doktor Wilson í kirkjunni?
Á hann ekki að leiða fólkið til sætis?”
Sidney roðnaði. “Jú, eg héld það.”
“Gengur þú um eftir kirkjugólfinu með honum?”
“Eg veit það ekki. Það hafði æfingu í gær-
kvöldi, en eg gat náttúrlega ekki verið þar.”
Stúlkunni hafði verið sagt að komast eftir
fleiru; svo hún tók blævæng og fór að hjálpa Sid-
ney tii að þurka hárið á sér.
“Þú hefir þekt doktor Wilson lengi, er það
ekki?”
“Já, fjölda mörg ár.”
“Hann er fjarskálega fallegur?”
iSidney hugsaði sig um. Hún var farin að þekkja
skólann. Skyldi stúlkan vera að reyna að veiða
upp úr henni?
“Eg get ekki svarað því án þess að hugsa mig
um , svaraði hún með gletnissvip í augunum.
“Maður veit varla, hvort einhver er fallegur eða
ekki, þegar maður þekkir hann fjarska vel.”
“Eg býst við”, sagði stúlkan og handlék löngu
hárlokkana, “að þú sjáir hann oft, þegar þú ert
heima.”
Sidney stóð upp, tók í axhrnar á stúlkunni, snéri
henni við að dyrunum og sagði brosandi:
“Farðu og segðu stólkunum að koma og sjá
mig, þegar eg er búin að klæða mig, og segðu þeim
að eg viti ekki, hvort eg geng inn í kirkjugólfið með
doktor Wilson eða ekki, en eg vona það, eg sé hann
oft; mér líkar ágætíega við hann og eg vona að
honum líki vel við mig; og mér þykir hann mjög
fallegur.”
Hún ýtti stúlkunni fram í ganginn og lokaði
hurðinni á eftir henni.
Skilaboðin komust alveg orðrétt til Carlottu
(Harrison. Augu hennar leyftruðu. Hún furðaði
sig á hve djarflega þau voru. Sidney hlaut að vera
mjög örugg með sjálfa sig.
Hún hafði heldur ekki sofið þennan dag. Þeg-
ar stúlkan sem færði henni fréttirnar var farin, lá
hún kyr með hendurnar undir höfðinu og starði upp
í loftið á litla herberginu sínu.
iHún sá Sidney hvítklædda ganga inn eftir kirkju-
gólfinu; hún sá hópinn við altarið; og hún var alveg
hárviss um það, að augu Max Wilsons mundú ekki
hvíla á brúðurinni heldur á stúlkunni, sem stæði við
hiiðina á henni.
Það einkennilegasta af öllu var, að Carlotta vissi
að hún gæti komið í veg fyrir giftinguna, ef hún
vildi. Hún hafði komist á snoðir um dálítið, sein
var þannig, að mörg gifting hefði orðið að engu,
ef það yrði uppvíst og jafnvel þó minna væri.
Hún var jafnve: að hugsa um það’ að hætta við gift-
inguna, ti! þess að Sidney skyldi ekki ganga inn
eftir kirkjugólfinu með doktor Max.
Einni klukkustund fyrir giftinguna varð hlé á
undirbúningnum, sem hafði haldíð áfram látlaust
í heilan mánuð. Alt var tilbúið. í eldhúsinu voru
hlaðar af diskum, svertingjar til að bera á borð-
in, ísrjómaílát og Mrs. Rosenfeld, alt í einni fylkingu.
Brúðurinn sat, á þessum sínum heiðursdegi’ uppi
á hanabjálkalofti fyrir framan lítið spegilborð, sem
hafði verið boðið upp handa henni. Öll herberg-
in á neðra lofti voru full af gestum og gjöfum.
Blómsalarnir voru í önnum í herbergjunum fyr-
ir neðan. Smástólkurnar, sem áttu að fylgja
brúðurinni, stóðu í stiganum! og litu niður í hvert
sinn og dyrabjallan hringdi og kölluðu svo upp til
brúðarinnar.
“Annar kassi, Christine. Það lítur út eins og
það væru diskar í viðbót., Hvað ætlarðu að gera
við þá alla?”
“Nei, og hér er einn af nágrönnunum, sem viil
fá að sjá þig. Segðu að þú getir ekki tekið á móti
gestum núna.”
Christine sat ein í herberginu. Stúlkunum hafði
verið stranglega bannað að koma inn til hennar.
“Eg hefi ekki haft tíma til að hugsa í heilan
mánuð”, sagði hún, “og eg hefi nokkuð að hugsa
um’ sem eg verð að gera út um.”
Þegar Sidney kom þá sendi hún eftir henni.
Þegar Sidney kom til hennar, fann hún hana sitjandi
á bakbeinum stól í brúðarkjól sínum og með brúð-
arblæjuna breidda út á dálítið borð.
“Lokaðu hurðinni”, sagði hún, og þegar Sidney
hafði kyst hana, bætti hún við:
“Mér liggur við að hætta við það alt saman.”
“Þú ert þreytt og kvíðafull, það er alt og sumt.”
“Já. eg er það. En það er þó ekki það sem að
mér gengur. Legðu blæjuna einhverstaðar til hlið-
ar og seztu niður.”
Christine hafði borið rauðan lit í kinnarmr á
sér, það sást að eins votta fyrir því. Sidney hélt að
brúðir ættu að vera fölar í framan. En undir aug-
unum á henni voru baugar, sem Sidney hafði aldrei
séð þ ar áður.
“Eg ætla nú samt ekki að gera neina vitleysu,
Sidney, “eg held auðvitað áfram með það. Það
legði mömmu í gröfina, ef eg gerði nokkurt uppistand
/ **
nu.
Hún snéri sér að Sidney alt í einu.
“Palmer hélt ógiftum kunningjum sínum sam-
sæti í klúbbnum í gærkvöldi. Þeir drukku meira
en góðu hófi gegndi. Einhver símaði pabba í dag
og sagði, að Palmer hefði helt fullri flösku af
kampavín í pianóið. Hann hefir ekki komið hér
í dag.”
“Hann kemur. Og það er ekki víst að það hafi
verið hann sem gerði þetta.”
“Það er ekki það, sem eg er að hugsa um, Sid-
ney. En eg er hrædd.”
Fyrir þremur mánuðum hefði Sidney ekki get-
að huggað hana, en hún hafði breyzt mikið síðustu
þrjá' mánuðina. Sjálfsánægjulegu, innihaldslausu
setningarnar’ sem hún hafði lært að nota í æsku voru
nú ekki samkvæmar sannleikanum. Hún lagði
handlegginn um herðarnar á Christine.