Heimskringla - 21.11.1923, Blaðsíða 2

2. BLAÐ3IÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 21. NÓV., 1923.
Grœnland.
Danskt bla5 segir Dönum
til syndanna.
DaÉnska blaðið “Söfarten”, sem er
málgagn clansikrar verzlunar og
siglingar, ritar á þessa leið eigi alls
fyrir löngu:
Á þýzkurn landabréfum yfir Suð-
wrjótland er prentað með stórum
eldrauðum stöfum:
“Nú sem stendur danskt!”
Á dönskum 'GríBnlandskortum
stendur álík heimska, nfl.:
Aðgangur bannaður!
Einokun hinnar konungl. græn-
lensku 'verzlunar á Yestur-tGræn-i
landi er í sannleika sama sem “Að-
gangur bannaður!” Og heimskuieg-
ast af öllu þessu er það, að bannið
gildir eigi aðeins fyrir útlendinga,
en einnig fyrir eigendur landsins
— danska borgara.
Nú hafa menn ráðist í þá
heimsku að teygja girðinguna,
svo að hún nái einnig til Austur-
Grænlands, þá lentum við f deilu
við Noreg. —
Ef Noregur hefði borið fram
jafn heimskulega einokunarkrö.fu
til Svalbarða (Spitsbergen), þá
hefðu stórveldin aldrei warnþykt
hana; og vér ætlum aðeins að
benda á að hin dans>ka einokun
verður að lokum þess valdandi, að
við missum Austur-Grænland.
Norska Stórþingið hefir nú boð-
ið Danmö.rku til samningagerðar á
frjálsum grundvelli. Þar með búið
að segja, að eigmarréttur vor á
Grænlandi sé ekki óyggjandi.
'Og líti maður á sleifarlag það, er
til þessa hefir ráðið f Grænlands-
stjórn vorri, hina óhæfu einokun
og hik stjómarinnar, er aðeins eitt
að segja, að við höfum ærlega unn-
ið til þess.”
GÞetta eæu orð blaðsins, sem þó
eðlilega lítur á málið frá aldönsku
sjóniarmiði. — Eins og kunnugt er
hafa nú norsku og dönsiku Græn-
landsmefndirnar sezt á rökstóla
fyrir skömmu í því skyni að skera
úr, ihverjir séu hinir réttu eigend-
ur” Grænlands, Danir eða Norð-
rnenn. En ísilendingar sitja hjá og
þogja, (nema Einar Ben.), og er
þeirra því að litlu getið sem von
er. — Þó er munað eftir okkur,
fremur en vér eigum skilið í þessu
máii. Skal eg sýna fram, á það
með því, að biðja blaðið fyrir
stutta en mjög merkilega grein, er
nýskeð .hefir staðið í stærsta og
víðlasnasta blaði Noregs.
Helgi Valtýrsson. — “VÍBÍr”.
----------XXX---------
Um séra Jón Sveinsson.
í þýzku tfmariti, sem heitir "Die
Bucherwlelt” (bókaheimurinn), birt
ist nýlega grein um landa vorn,
pater Jón Sveinsison, eftir þýzkan
ritdómara dr. Peter Scherer. Les-
endur Eimreiðarinnar hafa séð smá
vegis um og eftir Jón Sveinsson, en
þeim irain eigi að síður forvitni á
að sjá, hvað um hann er sagt er-
lendis, og birtist hér því aðalefni
greinarinnar.
Greinin byrjar á að lýsa æsku
hans hér heima, sem hann lýsir
evo yndislega í sumium bókum sín-
iim, t. d. Nonna og Manna og Sól-
skinsdögum, svo og för hans til
Erakklands o.g námsárum. Síðan
heldur höf. áfram:
“Ár fræðslu og ferðaiaga voru nú
úti. Jón Sveinsson starfaði í Dan-
mörk sem yfirskólaprófessor til
1912, en hin erfiðu kenslustörf þar
og um fram alt skilningsleysi yfir-
manna hans, sviftu hann getunni
að starfa sem rithöfundur. Þegar
hann fyrst eftir 25 ára burtveru
hafði 1894 heimsótt ættjörð sína, á-
sam|t einum lærisveina einna, ritaði
hann á dönsku sína fyrstu bók og
varð að nota næturstundir til þess.
Titillinn er “Millum fss og eld»”.
Bókin var síðan þýdd á þýzku. Á
eftir kom önríur bók á dönsku
“íslands blóm”, sem einnig kom út
á þý^ku. Þar að auki ritaði Jón
Sveinsson á þessum árum smá-
eögur í dönsk og frakknesk tímarit.
Æfiferill hans og mentun höfðu
veitt honum stórmikla málakunn-
áttu. Auk móðurmálsins fslenzk-
unnar talar hann og ritar frakk-
nesku, þýzku, ©nsku, dönsku og
latínu, og norsku skilur hann og
talar, en í sænsku, grísku og
hebresku heldur hann þeirri kunn-
áttu, er hann fékk í skóla.
Langvinnur sjúkleiki neyddi hann
1912 til að skifta um verustað. 1
Feldkirch, íékk hann eigi einungis
heilsubót, heldur einnig frelsi og
næði til skáldskapar. Á fáum mán-
uðum skapaðist hin dýrlega bók
Nonni, sem kom út hjá Herder 1913,
og setti hún í einni svipan höfund-
inn í fremstu röð þýzkra söguskálda.
Sannariegt skáld hafði þama feng-
ið réttan útgefanda. Fyrir utan
ritgerðir handa þýzkum, austurrísik-
)um og norrænum) tímaritum og
söguna Nonna og Manna, sem var
prýði Jesúíta Almanaksins 1914,
komu síðar öll rit Jóns út hjá “Frei-
burger Waltverlag”, Sól.skinsdagar
1914, Prá íslandi 1918, Borgin við
hafið 1922. ,
List séra Jóns er algerlega sjálf-
stæð og 'Styðst eigi við neinar fjrr-
irmyndir. Hún er hugnæm sem
saga, yndislega tilgerðarlaus, með
málverkslegum glöggleik og há-
skáldlegri tilfundningu. Hvort sem
hann lýsir hinum einföldu og ynd-
islegu siðumi og venjum landa
sinna og náttúru ætbareyjarinnar
með eldfjöllum hennar og hverum,
jöklum og hraunum eða hann seg-
ir frá atburðum úr lífi drengsins á
leiðinni frá íslandi til Danmerkur
ellegar hann skýrir frá hrifningu
sinni, er hann smámsamian sér stór-
borgar menninguna, þá er hann á-
valt leiddur af öruggri. eðlishvöt
góðskáldsins. Æfintýri hans eru
eiginreyndir óspilts drengs, sem
með leikfuliu þreki og broehýrri
grunleysu heilibrigðrar æsku, gong-
ur beint á móti hættunni. Hinir á-
hrifaríku viðburðir og hinar elsku-
legu smámyndir, sem hann raðar
umhvefis þá, er alt fult óumræði-
legum yndLsleik. Hversu heilnæmt
gagnstæði við æskulýðsrithöfund-
inn Karl May, sem með sínum
draumórafullu ferðasögum, jafnt ó-
sönnum innra og ytra, sundurslítur
taugarnar, offyllir .heiiann og rang-
hverfir siðgæðiskend æskulýðsins
með sínu ofurviðkvæma ívafi af upp-
gerðar ráðvendni.
Mikilvægi séra Jóns í þýzkri rit-
smíð nútímans er einróma viður-
kent af ritdómurum sem Mueker-
mann, Gardanus, Federer Keckeis
o. fL, en hann er og á bezta vegi
með að verða beimisfrægur. í vel-
flestunt löndum Evrópu, í Afríku,
Suður- og Norður-Ameriku og jafn-
vel í Kínaveldi þekkja roenn. nafn
hans. Því að flest af verkum hans
eða einstakir kaflar úr þeim eru
þýdd á fjölda erlendra tungna.
Menn lesa rit hans á spánversku,
portugölsku, frakknesku, ensku,
[hollensku, dönsku, norsku, pólskro
ungversku, tjekknsku, króatisku,
ftölsku, íslensku og kfnversku. Það
er eigi unt að sjá útyfir hans per-
isónulegu og bókmentalegu sanir
bönd. Erindi hans, flutt í skólum
félögum og vísindafélögum uban-
lands og innan, skifta þúsundum.”
J. A. — “Eimreiðin”.
-----------x------------
Frú Christofine
Bjarnkéðinsson
Fyrsta hjúkrunarkonan á
íslandi.
Það eru 163 ár síðan þjóðin eign-
aðist í fyrs.ta sinni lækni með fullri
læknisment; — maðurinn var
Bjami Pálsson landlænir.
Það eru ekki nema 25 ár síðan
þjóðin eignaðist í fyrsta sinni
hjúkrunarkonu með fullri hjúkrun
arment — konan sú er frú Bjarn-
\
héðinsson.
Eg sé það í blöðunum, að þjóð-
inni þykir vænt umi Laugames-
'spítaiann, sarfsmennina þar og
aumingja sjúklingana, og það er
til vonar. því að Laugamesspítal-
inn er látiausasta og hreinskiln-
asta mannúðarverkið, sem þjóðin
hefir unnið síðaneg man til manna.
Hvaða afskifti eg hefi haft af því
máli — það kemur ekki þessari
sögu við.
Allir vita, að það voru danskir
Oddfellowls, sem gáfu okkur hús-
ið í Laugamesi, holdsveikrahúsið,
eitt allra fríðasta og veglegasta hús
ið á landinu.
8vo var það þegar spítalinn var
í smíðum að við áttum einu sinni
tal saman, Dr. Petrus Beyer og eg,
þess efnis:
— Hafið þér til brúklegan lækni?
— Það hugsa eg, en — þótt synd
sé frá að segja — þá hefi eg enga
míentaða hjúkmnarkonu.
— Hana skuluð þér fá.
— Hún verður að vera af besta
tægi — og eg veit reyndar vel, að.
þið í Danmörku erað víðfrægir fyr-
ir ykkar ágætu hjúkranarkonur.
— Hún skal koma; hún skal ekki
bregðast, og hún skal vera af besta
tægi, sagði Dr. Beyer.
Svo var það hauistið 1898, — eg
hafði verið í Noregi. fyrir tveimur
árum, skoðað aila holdsveikraspítal
ana þar, en þar voru holdsveiki-s-
varnirnar 50 ára gamlar. hér ættu
þær að byrja, og eg var viðbúinn
einhverju verru hér — til að byrja
með. Það komj líka á daginn. Eg
hefi aldei á æfi minni. séð aðra eins
hrygðarsjón og fimtíu fyrstu sjúk-
lingana í Laugamesi, vanrækta
aumingja víðsvegar af landinu. ,Eg
verð að játa það, að eg ,stóð eins
og steini lostinn.
. Þá var það einu sinni þegar eg
kom út, eftir að þessi ágæta, full-
mentaða hjúkrunarkonan á íslandi
I
sagði við mig:
— Doktor, þetta er hræðilegt.
— Já, en það verður að gerast.
— Og það skal líka verða gert,
sagði hún.
Hálfnað er verk þá hafið er. Það
vita ekki margir, hvaða erfiði. hún
drýgði f Laugarnesi, þessi okkar
fyrsba lærða hjúkrunarkona, fyrstu
árin, sem við vorum að safna sam-
an aumingjunum — erfiðustu árin
Eg veit það, prófessor Sæmundur
veit það og, og þeir ellefu sjúkling-
ar, sem enn eru á lífi af þeim, sem
hún hjúkraði í Laugarnesi — þeir
vita það.
(Bg hefi orðið svona margorður
um Laugarnes, af því eg býst við að
starfsemi þessarar elstu hjúkrun-
arkonu landsins þar úti sé flestum
úr minni. liðin.
En svo er annað eftir, tvent
annað.
Allir vita að frú Bjarnhéðinsson
hefir verið og er líf og sál í einni
fegurstu framtakssemi íslenskra
kvenna — heitir “Líkn”.
Og við læknarnir vitum að það
er henni að þakka að nú er að
skapast ný og nauðsynleg stétt í
landinu, hjúkrunarkvennastétt.
Síðan eg kom til vits og ára veit
eg ekki til — nei, eg segi ékki
meira en eg meina — eg veit ekki
til að nein kona hafi unnið annað
eins fyrir heilbrygðishagi landsins
og frú Bjamhéðinsson, fyrsta og
elsta hjúkrunarkonan okkar.
Núna 1. október voru liðin 25 ár
síðan frúin hóf starfsemi sína hér
á landi.
G. Björnson.
— Morgunblaðið.
----------xx-x----------
Við lát Einars Jónsson-
ar málara.
Fallin eru blómin í fjallanna hlíð;
sólhvörfin nálgast með svartnættis-
tíð.
8akna’ eg þeirra stunda, er sólin
bjartast skein;
ylur hennar sefar öll okkar mein.
Sumartíðin svalar sárri hjartna þrá
‘Tagurt er á fjöllum”, en fegurst er
þar þá.
Vissi eg það vinur, að varstu sól-
skins barn, —
ífylgd við það bjarta til framsókn-
ar gjarn.
Vissi eg að stórmennin virtu mis-
jafnt þig;
þau iíta á guð sinn, og þar næst á
sig.
Listgyðjunni vigðir þú líf þitt og
starf,
með lotningu hún lítur þitt lífdaga-
hvarf.
Sjálf hún við þig segir, og signir þig
vel:
“Eg kem 4il þín aftur, þá unnið er
hel! —
“Eg kem til þín aftur”, — og enn-
fremur hún tjer:
“Frjálsir andar finna fögnuð hjá
mér. —
Lifi eg í því ljósi, sem lífgeisla ber
út yfir skuggana’ og skammdegið
hér.
í því ijósi áttu þann arftöku-rétt,
til þess var í lífinu takmark þér
sett”. —
Fljótt rennur æfinnar fallvalba
hjól;
líknin eina er Drottinn, þin lífdöigg
og sól.
Vak þú hjá oss, herra, í vanda og
þraut;
láttú oss ijós þitt skína að lokinni
æfibraut. —
P. P.
----------xx------------
Svarta taskan.
“Að öllum líkindum verð eg í
burtu í eina fjórtán daga — ja, lát-
Um okkur heldur, til vonar og vara,
segja í mánuð. Viltu sverja það,
Li, við grafir forfeðra þinna, að þú
skulir vera hér svo lengi og ekki.
segja leyndarmálið, um 'gullið, nokk-
uri mannlegi vera?”
Það var Normam Heron, sem tal-
aði við Kínverja nokkurn, sem hét
Li Ho, og sem bafði verið hjá hon;
um í nokkuð mörg ár og var hon-
um mjög trúr og hlýðinn.
“Nei, ferðastu, ekki. segja”, svar-
aði Li Ho.
“Það er ágætt”, svaraði Heron,
“og 'gleymdu ekki að gefa Cléópötra
og Brútus nægilegt fóður.”
Li hneigði sig og gekk út, að
sækja hest Herons, um leið og Her-
on settist á jörðina til að kveðja
sína tvo góðu og tryggu vini, hund-
inn sinn, Brútus og köttinn Cleó-
pötru.
Þegar Li Ho kom með leirljósa
hestinn hans, stóð hiann upp, og
hjálpaði Kfnverjinn honum að festa
þunga, svarta tösku við hnakkinn.
Það var nýtízkuleg handtaska, ekki
mjög stór, og Li Ho hafði tekist
,með mestu þolinmæði og iægni, að
ganga frá í henni, ekki einungis
fjórum pokum fullum af gulldusiti,
— sem var fimm þúsund dala virði,
— heldur líka heilan ferðaklæðnað,
tvennan nærklæðnað, náttklæðnað
og tvo silfurbúsa busta, er hann átti
á samt ýmsu smávegis.
“Vertu sæll! Li”, siagði * Heron,
um lúð og hann stökk léttilega á
bak hesiti sínum, “og vertu sæl,
Cleópatra — og vertu sæll, Brútus”.
Norman Heron var tölúvert
hnugginn yfir því, að yfirpefa hpim-
ili sitt.
“Hefurðu nægdega reninga?”
spurði Li Ho vingjarnlega og depiaði
augum til hans.
“Eg held það. En kannske þú
lánir mér samt fimm dali, Li — ”
“Fáðu heldur tíu, herra Heron”,
og alt hans hátíðlega andlit varð
að einu brosi.
“Þakka þér fyrir”, sagði Heron,
“og vertu sæll.”
)Hann tók við peningunum og
kom við hest sinn með sporunum
til þess að komast eins fljótt og
mögulegt væri af stað. Þegar fyrsti
spretturinn var hægður niður í
brokk, sneri 'hann sér við í hnakkn-
um, til þess að horfa til baka á
heimili sitt og fjölskyldu. Húsið og
hæðin á bak við það, var hálf hul-
ið í hitamóðu, en hann gat samt
séð Li Ho, Cleópötru og Brútus,
sem enn þá stóðu þar, sem hann
hafði ekilið við þau.
Hann hafði lifað í fjögur ár f
Nevada og þráfct fyrir einstæðings-
iffið, lfkaði honum þó að lifa þar.
Hann hafði unnið hart og haft
upp úr þvf góðann hagnað. Hann
var einstæðingur í heiminum, og
þessi staður var orðinn heimili
han.s. Hann hafði svo sem að
sjálfsögðu oft langað eftir anniara
manna félagsskap, en hann vissi, að
með tfmanum miundi. ikoma þangað
nægilega margir, en hann hafði
hugsað sér, að það skyldu veria
menn, sem hann hann sjálfur veldi.
Eftir að hafa orðið fullnuma sem
námafræðingur, hafði 'hann keypt
tíu lóðir, af tíu mönnum, sem
bragðist höfðu vonir, og átti nú
eign, sem hann upp á síðkastið
hafði komist að, að var mjög mik-
ils virði. Hann og Li Ho, höfðu
fundið allmikið guli. Þar var nóg
vaitn og hann vanfcaði nú aðteins
þessar tímavélar, til þess að vinna
námuna upp á skynsamlegan og
arðvænlegan hátt. Hann var nú
sterklega ákvarðaður í því, að
mynda hlutafélag og útvega sér
vini, áður en að örðrómur breydd-
ist út um giullfund hans, sem yrði.
til þess að æsa upp fólkssfcraum
þangað úr öllum áttum.
Enniþá sem komið var, var hann
óhultur gegn því, vegna þess, að
næstu nábúar hans, iifðu í þeirri
trú, að hann eins og hinir fyrri
eigendur, héldist þarna við vegna-
vonarinnar, um einhverja auðlegð í
jjörðinni. Hann vissi, að með
stofnfé og réttum mönnum, sem ef
til vill mundu verða viljugir, til að
endurgjalda áður gerðar greið-
vikni með arðsömum stuðningi.
Þetta var augnamið hans, mieð
þessari ferð sinni frá Nevada, til
hinna gullnu penmgastrauma New
York borgar.
iSeint um kvöldið, kom hann til
Goldfield, rétt nógu snemma, til
þess að sjá hesti sínum fyrir hús-
næði og fóðri og ná f járnbrautar-
lestina, sem fór til Chicago. Þaðan
sendi hann málþráðarskeyti til
hins mikla fjármálamanns og lét
hann vita um komu sína til New
York. f Chieago skifti hann sfn-
um tveimur gullduftispokum fyrir-
peninga og hugsaði sér nú frá
þessu, að gera sér ferðina eins á-
nægjulega og mögulegt væri.
Fyrsfcu viðkynnin, sem hann
hafði af New, York, reyndist honum
því sem næst alger vonbrigði. Hann
hafði hlakkað svo mjög til að sjá
borgina, en honum gekk illa, að
láta sér líða þar vel. Hagblöðin
vora full af frásögn og skýrslum,
um hið síðasta stórkostlega kaup-
halia gróðrabrall, sem Nataniel
Halsey hafði gert, — og Niataniel
var 'einmitt maðurinn, sem hann
hafði einkum ákveðið að heim-
sækja. Hann fann skrifstofuna í
Wall stræti, umsetna rafljósmynda-
tökumönnum og fréttasnápum
bliaðanna, og þegar hann að síð-
ustu hafði troðið sér í gegnum
þeissa þvögu, fekk hann í styttingi
það svar, að það væri ekki hægt
að finna herra Halsey og að eng-
inn vissi um verustað 'hans. Ferð
hans til halliarinnaT í fimtu götu
varð honum líka urðlaus. Þar var
honum sagt, að þessi mikli fjár-
málamaður, væri farinn til Evrópu
og ætlaði að dvelja þaT í óákveð-
inn tíma.
Hann var í m'eiralagi niðurtbeigð-
ur þegar hann fór þaðan. Hiapn
hafði með sjálfum sér reiknað upp
á það, sem áreiðanlega vissu, að
Halsey mundi hjálpa honum fjár-
hagslega og í sínum mikla ákafa,
hafði hann ekki tekið þann roögu-
legleika með í reikninginn, að hann
gæti verið fjarverandi.
Þegar hann gekk niður fimtu
götu, mieð svörtu töskuna í hend-
inni, fanst bonum hann vera ennþá
meiri einstæðingur en honum hafði
nokkurntímja fundist hann vera í
h inni eyðimerkulegu Neevada. Kon-
ur og menn fóra fram hjá 'honum
en aðeins við og við tók hann eft-
ir giansandi augnaráði og rjóðum
kinnum — O! Boy. Og þegar hann
gekk inn í gestgjafahúsið, Garcia,
þar sem hann hafði beðið um her-
bergi handa sér, fann hann hjá sér
ákafa iöngun, til að vera aftur
kom|inn á hinar víðátbumiklu eléfct-
ur 'heima, þar sem jörðin breidd-
ist í mílnavísu út í geiminn, slétt
eins og pönnukaka og himinhvelf-
ingin var svo hrein og skær.
Hann borðaði miðdagsmat al-
einn og fór síðan á leik'hús og hlust
aði þar á hljómleik, eldfjörugann
og spennandi; en það var ekkert
sem gat lífgað hann upp, til þess
var hann of óánægður og leiðinda-
fullur. Hann hafði hlakkað svo
mikið til þessara New York ferðar
og hugsað sér hana sem endir hins
örðuga og erfiðis og inngang að
nýrri upphefð. En Halsey hafði
verið hans aðal von, en með fjar-
veru hans splundruðust allar hans
vonir og loftkastaiabyggingar.
Þegar söngleikurinn var búinn,
fór hann beint heim til gistihallar
sinmar. Fyrst þegar hann opnaði
dyrnar, að sínu mjög svo vandaða
herbergi fann han til þess, að hann
hefði þó öðlasit nokkuð fyrir pen-
inga þá, >er hann hafði eytt til
ferðarinnar. Á veggjunum héngu
falleg málverk og húsgögnin þar
inni voru mjög svo smekkleg og öllu
vaT svo hagað, að ’hægt var að fá
hvíld bæði fyrir sál og líkama. Eink
um var hann ihrifinn af baðherib'erg-
inu, hvert að hafði sterk óvenju á-
hrif á hann. Það var þó nokkuð
öðravísi, heldur en að dýfa sér nið-
ur f Nevadafljótið, sami mismunur
og er á námagrafar oig námaeig-
anda baði. Hann naut baðsins,
semi hann fékk sér þarna, með
mikilli ánægju, og klukkan var eitt
þegar hann fór í hreinu baðkápuna
sína, sem lá þar tilbúin handa hon-
um, slökti ljósið og opnaði dymar
að svefnherhergi. sínu.
Hann hafði hugsað sér að sitja
um stund og lesa og reykja, áður
en hann legði sig fyrir til svefns,
og hafði hann látið lampa með
ljósi þar á skrifborðið. Við hima
tempruðu birtu af ljósinu, sá hann
dyrnar, er láu út í ganginn, opn-
aðar og kvenmann koma í sikyndi
inn í herbergið. Hann hörfaði eins
og ósjálfrátt svo sem tvö skref til
baka inn í herbergið.
Unga stúlkan, — hann giskaði á,
að hún væri um 22 ára — rendi
eldsnöram augum alt í kring um|
herbergið og hljóp svo að búnings-
borðinu. Meðan Heron virti hana
fyrir sér, bók hún hina silfurbúnu
busba hans, horfði á fangamörkin,
sem á þeim voru grafin og lét þá
svo detfca niður í svörtu töskuna
hans, sem stóð opin. Hann vissi, að
þeir voru mikils virði og í langan
tíma, höfðu þeir verið hiði eina
sýnilegia minningartákn hans um
roenninguma. Hnefafylli af skyrtu-
hnöppum og erma fóru sömu leið-
ina, og að síðustu tók hún stóra
gullúrið hans og lét það renna nið-
ur rueð h.num hlutunum, lokaði svo
handtöskunni, tók hana upp og
gekk í áttina að dyrunum. Fyrst
þegar hún hafði tekið hendinni
um læsingarhúninn, lét Heron til
sín heyna.
“Ert þú æfinlega svona geð-
stilt?” spurði hann, um leið og
hann gaf sig í ljós.
Hún rak upp lágt hræðsluóp við
hljóminn af málrómi hans og
þrýsti hönd á hjartað. En sem snæ-
ljós snöri hún sér við og horfði á
hann.
“Hver ert þú?” spurði hún.
íHann gekk rólega að dyrunum,
læsti hurðinni og stakk lyklinum í
baðkápúvasa sinn.
“Mfn, kæra ungfrú! sýnist þér
ekki, að og spyrji þiig, hver þú sért?
Eg vildi gjarnan vita, hvers yegna
þú ert í herbergi mínu — og hvert
þu hugsar þér, að fara með pen-
inga mína og aðra smámuni?”
"Peninga þína?” endurtók þessi
unga stúlka og stóð á öndinni.
Hún hélt altaf fast á svörtu tösk-
unni.
“Nú með gullduftið mitt þá, um
það s'xólum við ekki þrátta. Þú
hlýtur að hafa vibað, að eg hafði
það hér, annars hefðir þú naumiast
sett þig í þessa hættu. úrið mitt
og busbarnir eru naumast þess
virði, «enda þótt þú þar að auki
hreinsaðir borðið. Peningar mínir
eru í treyjuyasa mínum inni í bað-
herberginu. Hvers vegna hefirðu
ekki leitað að þeimi? — Nei, þú hef-
ir sjálfsagt ekki hugsað um þá eða