Heimskringla - 30.01.1924, Síða 7

WINNIPEG, 30. JANÚAR, 1924
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSIÐ^
The Dominion
Bank
HORNI NOTRE DAME AVE-
og SHERBROOKE ST.
HöfuSstóll uppb........$ 6,000,000
VarasjóSur .............$ 7,700,000
Al*ar eignir, yfir ....$120,000,000
Sérstakt athygli veitt viðskift-
um kaupmanna og verzlunar-
félaga.
Sparisjó°sdeildin.
Vextir af innstæðufé greiddir
jafnháir og annarsstaðar við-
gengst.
PHONE A 9253
P. B. TUCKER, ráðsmaður.
©kki hvað’. eða hvernig nokjkurt samttega traustleik þessara “bygg- láta skírast af því, að hann vildt
afl gat haldið mér frá ag láta ]>á inga á sandi”, um fullkomlega ekki eiga sáluféiag með slíkum
ósk í ljósi, að biðja ekki um það, reynt og augljóst gildi Þeirra- Og
er mér fanst eg eiga skilið, eða er eg þykist sannfærður u-m, að lista-
einhvers staðar ettthvað óþekt afl,
sem fléttar örlagaþætti lífs vors að
oss forspurðum, eða án tillits til
vilja vorra eða vona?
“Máske einn koss hefði getað
breytt lífi ok-kar beggja, breytt því
til betra eða verra- -Og lífi tveggja
menn Evrópu fara bráðlega að tala
hátt og því líkt sem -með nýrri
rödd um mannúðina, um bræðr-
l&g þjóðanna um hið leynardóms-
fulla og margbrotna líf mannssál-
arinnar, umi nauðsynleik þess, að
virða og bcra lotningu fyrir þess
breytt, hlýtur að hafa breytingu á ari diúpa gleði ástarinnar
Aðeins einn koss í ( e ósegjanlega harma um bölvi
"Eg var eins og hálf feimin við
bana fyrstu dagana á eftir, og það
var líka elns og hún forðaðist að
vera nokkra stund með mér einum.
Ar og hálft leið, án nokkurra
atóratburða- iÞetta var seint að
fcausti. Andrés hafði farið í burtu
aokkru áður til náms við búnað-
arskóla. Eg var smá sam&n að né
meiri llkamsþroska, og vonaði er
Andrés var Æarinn, að vinskapur (
okkar JóhönnH yrði nánari en áð-
ur hafði verið.
Veturinn var kominn- Annir
beimiiisfólksins voru} ekki það
miklar, að allir hefðu nóg að gera.1
Jóhanna greip því tækifærið, og
það húsnfóður sfna um Jeyfi að
beimsækja skyldfólk sitt, sem átti
heima í næsta firði. - Leyfið var
▼eitt, og Jóhanna bjó sig til far-
arinnai'. Mér þótti fregnin slæm,
þó huggaði eg mig við, að tvær við
að tvær vikur í mesta lagi yrðu
ekki lengi að líða.
iSökum vegalengdar og annara
torfæru á leiðinni þurftl Jófianna
fylgd- Eg var því látinn fylgja
■henni. Við iögðum af stað árla
morguns, upp dalinn, sem leið lá,
gangandi því ótært var að fara með
liesta. Eerðin gekk greiðlega fram
dalinn, við hlupum af og til, og
töluðum saman um alla heima
og geima. Þegar upp T dalbotninn
kom tók við brekka, er upp var
■komið urðum við ásátt að taka
okkur hvíld. Við sett'umst niður
hlið við hlið-
“Ekki veit eg hvernig eg hefði
komist þetta, ef þú hefðir ekki
verið svo góður og fylgt mér”.
“Þú hefðir bara fengið einhvern
annan til fyldar við þig.”
“Já, ekki veit eg það nú, hvort
nokkur annar mundi hafa gert
það. að rninsta kosti ekki svona
umtöiulaust, og svo kaus eg nú
helst þig”.
“Og fremur en Andrés, ef hann
hefði verið hérv, spurði eg-
“Já, fremur en Andrés”, svaraði
hún eftir dáiitla umhugsun.
“Við héldum svo áfram, upp fjall-
ið, yfir kletta og sprungur. Það
var á einum stað, að Jóhann var
næstum búin að missa fótanna, og
náði eg í hendina á henni. Eftir
það hélt eg í hendina á henni með
þeirri hæigri én notaði þá vinstri
til að leita mér halds, þegar bratt-
inn var sem mestur. Dalurinn, sem
nú lá fyrir neðan okkur var öðru
vísi útlits en sá, er við komum úr-
Dálítið snjóföl hafði fallið þarna
í dalnum, en blásið af upp á brún-
inni. Og þarna lá dalurinn fyrir
neðan okkur, alhvítur með clökk-
um smávötnum hér og hvar, og
akógur, er hafði hrist af sér snjó-
inn.
“Okkur gekk ferðin greiðlega nið-
ur dalinn, og gátum við séð bæ-
inn af brekku einni, og þar nam
Jóhanna staðar og sagði:
“Dú ert nú búinn að fylgja mér
•mikið lengra en þú þarft; þú mátt
til að ná yfir fjallið aftur í birtu,
þvf leiðin er mjög hættuleg. Eg
veit náttúrloga, að þú ert ekki
•hræddur að ferðast í myrkri. En
nú á eg svo skamt eftir, að það «r
óþarfi fyir þig ag fyigja mér lengra-
Hér verðum við að kveðjast. Vertu
nú blessaður og sæll, ekki veit eg
hvernig eða hvenær eg get borgað
þér fylgdina.”
“Hún rétti mér hendina og augu
. okkar mættust. Eg visi vel hvernig
hún gat borgað og margborgað mér
fylgdina; aðeins einn koss. Eg hefi
aldrei óskað neins svo heitt, eða
langað jafnmikið til nokkurs eins
og þess að hún kysti mig, eg veit
mörg önnur líf.
í sjálfu sér var smáræði, en getur
þó orðið orsök stórra atburð. Og
þannig skiidum við, eg stóð og
horfði á eftir henni, þar til hún
hvarf niður fyrir brekku brúnina.
Gat það verið að hiin liti ekki aft-
ur, já, hún gerði það ekki. Eg
snéri andlitinu í áttina til átthaga
minna; leiðin var ekki vandrötuð;
sporin okkar beggja f snjónum
beindi mér braut, og gekk eg með-
framslóðinni, án þess að stíga inn
á hana nokkursstaðar, að raska þar
spori, var mér goðgá.
“Brátt byrjaði að snjóa. Vindur-
inn jóskt og þeytti snjókornunum
til og frá; sporin fóru að óskýrast
smá saman, og horfði eg á þetta
með söknuði í hjarta. Eg gekk þeim
megi-n sem hennar spor lágu, og
hraðaði eg gönguftni sem miest eg
mátti, eg vildi vera kominn sem
lengst áður en þau með öllu hyrfu.
Eg sá öldur hafsins skellast upp
að ysta tanga fjarðarins, og brotna
hverja á fætur annari. Mér fanst
eg finna öldur ókomins tíma'
brotna á söndum sálar minnar og
rita þar rúnir sínar: “Aldrei, ald-
rei framar liggja leiðir okkar sam-
an, og þessi okkar eru hqrfin að
eilífu”.
Eg kastaði mér niður í snjóinn,
eins og barn, og grét beisklega eins
og barn, en smá saman heyrði eg
aðra rödd, mjúka og milda, er
sagði: “Sporin ykkar voru þó hreyn
og táhreyn, eins og snjóinn, sem
jafnaði yfir þau, og minningin lif-
ir án þess að þau saurgist”.
“Eg hraðaði mér heim. Jóh
anna dvaldi hjá ættfólki sínu. Sum-
arið eftir fór eg til Ameríku. Eg
skrifaði oft heim, en forðaðist að
spyrja nokkuð eftir Jóhönnu, en
árin liðu hvert á fætur öðru, og
hugsaði eg oft til sporanna okk-
ar í snjónum, og líf mitt var
hreint eins og þær endurminnimg-
ar.
“Eg veit ekki hvers cg óskaþi.
samt held eg, ag eg hafi altaf von-
áð, að fundum okkar bæri saman
fyr eða síðar. Og þá sá eg hana
ávalt eins og hún var, þegar við
skildum. Og svo sá eg hana einn
dag, það var á samkomu meðal
Norðmanna og Svía- Eg þekti
hana strax og hún mig. Hún var
enn fallegri en áður. Nú var hún
fulllþroskuð kona. En það var
eitthvað í andlitinu sem hafði ekki
verið þar áður.
“Eg vona bara að hún hafi ekki
þekt mig áðan”, sagði Sven, urn
leið og hann stóð upp. Eg fer út
til míns eigin heimilis í dag. Vertu
sæll”, sagði hann og rétti mér hend-
ina- “Gleymdu svo Sven og sög-
unni hans. Mundu bara, að halda
þfnum eigin sporum hreinum.
ÖRN.
lýð. Ifessar kenningar og aðrar,
sem mér fundust ekki skiljanlegri,
höfðu mikil áhrf á mig, þegar eg
fór að hafa vit á, að taka eflir
þeim, og einn dag gat eg viknað
af meðaumkun með sjálfri mér, að
sitja undir húslestrum dag eftir
dag, hungruð og þyrst í fræðslu
og fá eintóma steina fyrir brauð.
Engan þorði eg að spyrja, þóttist
vita, að eg fengi snuprur, ef eg
hreyfði eða um það sem stæði í
biblíunni eða húslestrunum, og
þagar eg var komin á fermingar-
aldur, var eg orðin svo þuríglynd,
þrungnar ráðgátur og baráttu
•nannstrgbns — um það alt, sem
dýpkar og víkkar sjónhring vorn
og lyftir sál vorri yfir veruleika,
sem er í afstöðu sinni til mann-
anna eins og grimmur, bitgjarnd
hundur, illa upp alinn af þeim sjálf-
um, Einmitt þessi “hugarflugsfóst-
ur, hafa göfgað þá veru, sem ríkir
á hnettinum.
Meðai þeirr.a sem í raun og veru
eru viti sínu fjær, sem hafa glatað
skynsemi sinni undir svipuhögg-
um hryllilegs veruleikans, eru líka
til menn, sem látast vera sturlaðir-
Við vitum öll, að þegar slys verða
á götum og torgum, kemur jafnan
í ljós einhver hetja af sérstakri teg-
und. iHún skilur ekkert í því, hvað
(Niðurl. á bls. 8.)
-----------0-----------
Húslestrarnir
og
Helgi fróði.
' Eftir
Ingunni Jónsdóttur.
Alia búskparatíð foreldra minna
sem var yfir 50 ár, las móðir mín
húslestur á hverjum einasta helgi-
degi árið um kring. Auk þess voru
lesnir kvöldlestrar allan veturinn
alla rúmheiga daga og farið til
kirkju þegar tækifæri leyfði- Þetta
mun hafa verið nokkuð víða siður
þó út af því hafi borið, og suinir
jafnvel efast gagnið af því. Faðir
minn sagði ckkur þá skrítlu, að
einu sinni heiði presturinn á 8tað,
eftir messu, brýnt fyrir sóknar-
mönnum, að lesa guðsorð og syngja
sálma. I>á sagði einn bóndinn:
“Hver les meira en Sigurður á
Ejarðarhomi? Hver syngur meir kom stúlka, sem þekti Helga vel.
en Sigurður á Fjarðarhorni? og j Hún sagði okkur ýmislegt af hon-
selur hann þó ekki grútmorkin um> meðal annars j.að, að hann
skammrifin fyrir heila krónu”. I lýsti stundum hvernig sér geðjað-
sjálfan sig “fróða”. Ef hann var
kallaður svo, hafði hann það til að
reiðast og stökkva í burtu. Þegar
Helgi er kominn inn og búinn að
fá góðgerðir, fer hann að litast um
eftir bókaskápnum. Hann fékk
leyfi til að lesa það sem hann vildi.
Þá valdi hann sér “Þúsund og eina
nótt”. 1 þetta skifti dv&ldi hann
nokkra daga hjá okkur og las ýms-
ar bækur, oftast minnir mig þó að
hann væri með mannkynssöguna
eða Þúsund og eina nótt, og hefir
þó verið báðum þeim bókum kunn-
ugur
Ó, himneska Þúsund og ein
nótt”, heyrðum við hann segjá
eins og við sjálfan sig. Einhvef
GIGT.
.U'rkilcK hOma-ltrknlnK gefln nf
mauul er reyndl hanu njfUfnr.
ÁrlS 1893 fékk eg slæma gigt.
.vvaluist eg af henni i 3 ár. Kk
reyndt hvert lyfia á fætur öSru.
• _En bati sá, sem eg hlaut viö
paö, var altaf skammvinnur. Loks
rakst eg á aöferö, sem læknaöi
míö meö óllu og sjúkdómur minn
aldrei áreltt mig síöan. Hefl eg nú
ráölagt mörgum, ungum og goml-
Jm, aðferö mína og hefir árang-
nlnrn ávalt feriö sá saml og eg
sjálfur reyndi, hpaö veikir sem
juklingarnir hafa veriö.
Kg ráölegg hverjum, sem liöa-
iigtar eöa vöðvagigtar kennir, aö
reyna ‘'heimalækningar aöferö”
mina. Þú þarft ekki aö senda eltt
-•inasta cent fyrir þa.Ö. Láttu mér
|hara í té utanskrift þina og þér
skál sent þaö frwt til reynslu.
Kttir aö þú hefir ré^nt þaö og ef
aö þaö bætir þér, þá sendiröu mér
einn dollar fyrir þaö. En mis-
skildu þaö ekki, aö nema því aö
eins aö þú sért ánægöur meö
lækninguna, sem þaö hefir veitt
þér, fer eg ekki fram á aö þú
sendir borgun. Er þetta ekki
sanngjarnt? Dragöu ekki aö
skrifa. Geröu þaö í dag.
Mark H. Jackson, No. 149 K. Durs
ton Bldg., Syracuse, N. Y.
Mr. Jackson ber ábyrgö á, aö hiö
ofanskráða sé satt.
trýnið og sýna vígtennurnar, eí' móti þessu á þá leið, að guðsorða-
nokkuð á að hrófla við þeirra eig- bækur Péturs biskups væru þó góð-
um. Sama er að segja um fugls-1 ar, en þá varð karl æfur við, og
liausafólkið- Það merkir þá, sem sagð.ist ekki þekkja nokkurn mann
iifa einungis fyrir glys og tildur, en eins fundvísan, að snuðra upp alla
höfuðleysingjarnif þá, sem hafa brosti og dæma þá hart eins og
magan fyrir sinn Guð”. — Heigi þennan Pétur. ”Og fyrir löngu
fróði ias jafnan upjihátt, og eg væri eg orðinn vítlaus”, mælti hann
held að það hafi áreiðanlega ver- enn fremur, “ef eg tryði kenning-
ið f fyrsta sinn, að við heýroum,1 um hans, en mér vill það til, að eg
að ekki er gott að vita hvern enda hafði orði á, að margt væri í þenni
það hefði haft, ef mér hefði ekki sem ekki næði nokkri átt, eins og
komið óvænt hjálp- I t. d. það, að til hefðu verið menn
Oft hafði og heyrt getið um me® hundshausa. Já , sagði hann,
flakkara nokkurn, sem jafnan var ef maður tekur það bókstaflega,
nefndur Helgi fróði. Margt var en e& beid að þetta sé líking og
sagt kynlegt af háttum hans. Harih vi® l*á sem eru ágjarnir, ganga
hafði aldrei haft hugann við ann- ^ bluta annara, en fitja upp á hvað var farið að malda í móinn
að en bækur og aldrei getað lært
nokkurt verk, sem hann gæti unn-
ið fyrir sér með. Tók svo það ráð,
að fara manna á milli og lifa á góð-
gerðum þeirra. — Engan kost hafði
hann átt á mentun fyrir fátæktar
sakir, annarar en þeirrar, sem hann
hafði aflað sér sjélfur af bókum, en
f þá daga voru íslenzkar bókment-
ir ekki fjölskrúðugar og síst, að
almenningur ætti greiðan aðgang
að þeim; þó -þær þyki fremur fá-
tæklegar enn, hefir þeim bæzt
margt og mikið síðan. Sagt var,
að ef Helgi fróði fékk nýja bók,
vildi hann ekki vera nálægt öðrum
mönnum meðan hann las hana, því
ef honum geðjaðist ekki að efn-
inu, berði hann alt i kringum sig,
og léti jafnvel hnefana ganga á
sfnum eiigin .skrokk. Þess vegna
lægi hann jafnan úti við iesturinn
þegar veðpr væri gott, en væri
kalt stæði hann við að lesa og stigi
fram á fótinn, eða hefðist við f
fjárhúsum- Þá væri hann stund-
um svo grimmur í rómnum og há-
vær, að heyrðist /til hans langar
— Þetta man
orðrétt, eftir
það, sem kaMast gat “upplestur”. trúi engu hans orði.”
Að vísu var gerður munur á sögu-' eg enn, að mestú
lestri og guðsorðalestri, en ekki meir en 50 ár, af því það var eins
svo, að það gæti heitið neiri list, og læknislyf fyrrr mfna sjúku sál.
en hjá Helga f'anst mér koma fram 1 Aldrei hafði mér komið til hugar
regluleg list, eða að minsta kosti fyr, að leyfilegt væri að efast um
listhneigð, þvf enga tilsögn hefir neitt, sem stæði í húslestrabókun-
hann haft í þá átt, heldur varð að um. En eftir þetta fór mér að
fara eingöngu eTtir sinni eigin til- skiijast, að þaer mundu vera mis-
finning. [ jafnar og ófullkomnar eins og önn-
ur mannaverk.
EJnu sinni spurði eg Helga
hvort hann tæki mark á draumum-
“Nei”, sagði hann. “Ég veit að
Margt bar á góma meðan hann
var um kyrt. Við vildum Tieyra á-
lit hans um allar bækur, sem við
höfðum lesið. Það eitt þótti okk-
ur að, hvað hann gerði. lítið úr vísu, að til eru þeir dráumar, sem
uppáhaldsbók okkar “Pilti og
stúlku”- — Eitt sinn fengum við
hann til að lesa Símonarsmárnurii
leiðir, en aðra stundina svo blíður upphátt, og 'varð úr því hið mesta
eins og hann væri að hjala við glens og gaman, því hann skaut
takandi er mark á. Þeir eru runnir
fá góðum öndum. En svo eru líka
til illa innrættir púkar eða ly.ga-
andar, sem hafa gaman af að
rugla skynsemi okkar með þvi að
fram mörgum hnyttilegum athuga- hvfsla ýmsu bulli að okkur. Við
semdum jafnóðum og hann las. erum ckki svo fuilkomin, ~að við
langa afarmikið tfcl að sjá þennan Ekki voru bær ahar góðgjarnar, getum greint þetta tvent í isund-
einkennilega mann, en þó hann bví Símon var í ilitlu eftirlæti hjá ur og því er bezt að sleppallraunv
væri á ferð í Hrútafirðinum, kom borium. — |Hann hafði yfir íslend- (um alvog.
hann ekki að Melum. Einu sinni
barn.
Okkur systkinin
var farið að
ingabrag Jóns ólafssonar. Þótti
okkur þá, sem við heyrðum nýtt
kvæði, þó við hefðum lesið það
áður. — Um guðsorðahækur töl-
uðum við ekki að fyrra bragði;
Lúsifer í hugarhöll
hellir eitur-straumum,
tel eg mestu trúarspjöll
að taka mark á draumum.”
Sigurður þessi var velmetinn bóndi, [ lst að fólki með því, að líkja því hefir líkleea fundist þær yfir það | Annars held eg, að Helgi fróði
faðir þeirra merku bræðra: Ólafs [ Við einhverja hluti, t. d. hafði hann bafnar.
hafi hugsað taisvert um dulræa
prófasts Sivertsens í Flatey, Þor- sagt, að einn nafngreindur maður, Ekki spöruðum við heldur, að ^ efni, að minsta kosti man eg, að
valdar í Hrappsey og Matthíasar Væri eins og úlldin hákarlsstappa- lata hann líkja okkur við ýmislegt, hann las mikið og vitnaði f rit
á Kjörseyri, sem ailir voru taldif, Og kona, sem við þektum rel, og lfkuðu öLlum samlíkingar hans Svedenborgs-
ríkir menn. • | væri eins og ef sér væri gefin stór vel. nema einni vinnukonunni, i Mishittur var Helgi fróði, og eg
Ósköp sat fólkifc með miklum ai skál full af þykkum mjólkurgraut sem hann líkti við spekfeitan sauð 1 veit, að ýmsir hafa séð aðrar hliðar
Takmatk
skáldskaparins.
(Framh- frá bls. 3.)
sem strfðið brá upp. í því sést
löginál og rök — í því birtist vitska
listarinnar.
Yið lifum á vorum tímum í
heimi, sem kvelst af þrengingum
eða óróa yíir látlausum harmleik
atburðanna, í sjúkum heiml, þar
sem farið hafa fram og enn fara
fram dæmalausar skelfingar, heimi,-
sem er þreyttur af þessum skelf-
ingum og nær sturlaður af þeim-
Eg hygg, að það muni hafa
gæfusamleg áhrif, ef hið skapandi
ímyndunarafl fengi afturbyr und-
| ir vængina, ef hugarflugið fengi j
ahur leyfi til að ráða í lífi. mann-
anna og fengi tíma til að helga sig
endurbótum á hinum gömlu “loft-
köstírlum” og byggingu á nýjum.
, Eg tala í fullri alvöru um hinn dá-
vörusvip meðan lesið var, stundum
tárfeldu sumar stúlkurnar. Það
var þó ekki mikið hjá því, sem
gnátið var í kirkjunni, einkum þeg-
ar fermt var og svo á stórhátíðum,
þá tóku nú f hnjótana. Sérstaklega
man eg eftir tveimur konum, sem
grétu svo inikið, að tárin streymdu
án afláts niður í kjöltu þéirra og
ekkinn heyrðist um alla kirkjuna-
Þessf guðsdýrkun var ekki til þess
fallinn að auka lífsgleðina, sem
ekki var von, þegar djöfullinn
“gekk í kring eins og grenjandi
ljón, leitandi að þeim seni hann
fengi uppsvelgt”. Hann var alt
eins voldugur og guð almájttugur
og þrengdi að lokum svo að hon-
um, að hann sá epgin lifandi ráð
til að bjarga mannkyninu önnur
en þau, að láta pína og lífláta son
sinn P. P. biskup segir í einni
föstuhugvekju sinni, að þegar
Kristur var að dáuða kominn á
krossinum, þá hafi staðið yfir hið
harðasta stríð milli ljóssins og
myrkursins, og það hafi litið svo
út um tíma, sem myrkrið ætlaði
að bera hærri hluta, en fyrir þol-
inmæði og undirgefni Krists hafi
ljósið borið sigur úr býtum. En
þessi dýrkeypti sigur varð þó eigi
með rjóma út á, en á meðan hann ar magál. Kú samlíking gramdist á honum en eg. Einn maður hef-
borðaði, væri hann laminn með henni, þótti hún alt of holdleg; en Ir t. d. sagt mér, að þegar hann
svipu á bakið. Hún kvaðst hafa Helgi varði sitt mál og sagði, að í var ungur, hafi Helgi eitt sinn
spurt hann, hvernig honum geðj- einum magál gætu búist ötal and- komið þar, sem hann átti heima.
aðist að móður minni, Sigurlaugu ar, og í augum hennar væru einmitt J Þar var portbygð baðstofa, «n á
á Melum. “Mér geðjast að henni”, ýmsar smáverur að sprikla. Það gólfinu undir baðstofulofti var
átti Helgi að hafa sagt, “eins og ef væru þessir Freyjukettir, sem('folald í stíu. Það hafði þrifist illa
eg ætti að vera um jólin á bæ, þar Bjarni Thorarensen talaði um: um veturinn og var þess vegna
sem eg fengi ekkert að borða,—en ”1 augum þjóta augum frá og ann- sett þarna til þess að hægra væri
þegar eg kæmi inn væri þar hlýtt að snerta ei hób”. — “Þeir hafa haft I að hlynna að því. Þegar Holgi sá
og svo mörg ljós, að hvergi bæri hægt um sig þossa daga, sem eg folaldið, staðnæmdist hann fyrir
skugga á. Alt fólkið væri komið í hefi verið hér”, sagði hann, “því framan stíuna tvístígandi, og sagði:
hátíðafötin og heilsaði mér alúð- drotning þeirra héfir ekki séð neinn
lega. Síðan væri mér Vísað til sæt- sem henni þefir þótt þess vert að
is og sett fyrir mig fult trog af iáta þá sækja. En þeir eru svo
hangikjöti.” --- “Fyrst þér geðjast fjörugir að þeir hafa ekki. getað
svona að húsmóðurinni”, sagði haldið kyrru fyrir samt, en sifelt
“Þetta er ljótur kálfur”- BörnTn,
sem voru mörg á heimilinu, TTykt-
ust að honum og reyndu að koma
honum í skilning um, að þetta værl
ekki kálfur, heldur folald, en hann
stúlkan, “þætti mér gaman að verið að skjótast frá hyjini í leyfis-1 gaf því engan gaum og hélt áfram
vita, hvers vegna þú kemur aldrei
að Melum”- “Það er nú af annari
orsök”, segir hann. “Ég kom þar
einu sinni og húsbóndinn þéraði
mig, en það veit eg, að hann hefir
leysi.” — Þessi og fleiri samlíkingar
hans virðast mér benda á, aðTiann
hafi verið glöggur mannþekkjari.
Þegar Helgi fróði var um kyrt á
Mielum, Ja<s hann húslestrana á
djöfullinn átti eftir sem áður vald
á sálum allra þeirra manna seiír
| voru ei kristnir og íjöldanum öllum
j af þeim kristnu líka, svó það var
harla óvíst, að í himnaríki kæmust
að lokum, nema “fáein kristin ves-
almenni og sköllóttir munkar”,
eins og Frakkakonungi einum varð
igert til spotts við mig, þar sem ég kvöldin. Móðir mín hafði þann sið,
er flakkari.” Stúlkan sagði, að ef gestir voru nótt hjá okkur, sem
hann skylldi ekki setja þetta fyrir hún trúði fyrir því, þá bað hún þá
sig, því Jón á Melum hefði þann að lesa. Hygg eg það hafi verið
sið, að hann þéraði alla sem þér- gert í virðingarskyni við gestina.
uðu liann, og væri alls ekki að gera Fljótir þóttu okkur dagarnir að
gis að þeim fyrir það. — J líða, sem Helgi var hjá okkur, og
Eftir þetta langaði okkur hálfu bylt varð pkkur unglingunum við
meir að sjá Helga fróða, og lögðum; þegar hann segði: “Nú verð eg að
fara héðan á morgun”. “Svona
fijótt sögðum við. “Goturðu ekki
verið hér dálftið lengur?” “Nei“,
sagði hann. “Ég get ekki verið svo
lengi, að eg þurfi að lesa hugvekj-
una annað kvöld, mér fellur hún
glæsilegur, þegar þess er gætt, að fast að stúlkunni að reyna að fá ^
hann til að koma til okkar, þegar
þann væri á ferð næst. Og'viti i
menn, nokkru síðar, f frosti og dá-
litium skafrenningi, er barTð að!
dyrum á Melum í rökkrinu. Sá,
sem fór til dyranna, koma aftur með 1 svo illa- En þegar eg les, get eg
þau orð, að Helgi fróði væri kom-: ekki varist að láta á mér sjá, hvort
inn og bæðist gistingar- Ekki er I mér líkar vel eða illa, en á þessum
að orði, þegar hann hætti við að ! Þ&Ö svo að skilja, að hann nefndi bæ vil eg ekki gera hneiksli.’r Eitt-
að hafa upp sömu orðin: “Þetta ei
ljótur kálfur”, og orti að lokuiq
þessa vfsu:
“Þetta er ekki þriflegt grey.
það er ljótur kálfur.
Enginn gefi honum hey,
hirði ’ann fjandinn sjólfur".
Helgi var þarna daginn um kyrt,
en ekki segist þessi maður muna
eftir honum arinað en þetta, og
svo að hann hafi legið úti á túni
og lesið bækur. — Þegar hann
byrjaði svona, þar sem hánrT 'Bbmi
ókunnugur, var ekki að furða þó
fólkíð héldi, að hann væri annað-
hvort sérvitringur eða fábjáni- En
þegar maður tók hann tali var
fljótb auðfundið, að þar bjó auðug
og viðkvæm sál í tötraJeguin lík-
ama, og tæpast stend eg í jafnmik-
illi þakkarskuld við neinn, sem eg
hefi þó jafnlítið verið með, og
( Helga fróða.
/