Heimskringla - 27.02.1924, Blaðsíða 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLÁ
WINNIPEG, 27. PEBR. 1924.
;
K . i
Eftir Mary Roberts Rinehart.
29. KAPfTULI.
í>að var komið langt fram í september, og á
"strætinu” var fólkið aftur tekið til starfa eftir sum-
armókið. Skólabjallan kallaði á bömin klukkan hálf
níu og klukkan eitt. Smátelpur með eina hárfléttu
aftan í hnakkanum og nýydda blýanta í höndunum
gengu í áttma til skólans hátíðlegar og söfnuðu
að sér um leið og þær gengu- eins og halastjörnur
heilum lestum af smábræðrum, sem urðu að fylgjast
með, þótt nauðugir væru.
Við og við sást fótbolti þjóta gegnum loftið.
Le Moyne hafði lofað knattspyrnufélaginu heilum
knattspyrnuútbúnaði, en ætlað ekki að æfa það
sjálfur þetta ár, var sagt. Sú frétt hafði borist út>
að Mr. Le Moyne ætlaði sér að fara burt.
Það hafði verið unnið af mesta kappi að því
heilan mánuð> að umbæta strætið. Hellustemamir,
sem það haifði verið lagt með, voru farnir og í stað
þeirra var komið rennuslétt asfalt á það. Börnin
höfðu enn óviðráðanlega löngun til að skrifa með
'krít á asfaltið. Hér og þar voru reitir fyrir stökk-
leik markaðir með krít. I flestum húsunum höfðu
gluggatjöldin verið tekin ofan og þvegin og ein-
staka bús var nýmálað.
Hinar undarlegu fregnir um Le Moyne höfðu
bæzt við alt þetta uppnám. Stundum átti hann að
vera í sikrifstofu gasfélagsins og sitja þar við að
skrifa út reikninga, sem næðu ekki nokkurri átt.
— Eins og það gæti átt sér nokkurn stað, að fólk
hefði eytt þessum ósköpum af gasi yfir manuði**.,
'þar sem ekkert hefði verið bakað og fólk dvalið
úti í sveit alla sunnudaga! Nei þeir gætu víst komið
og tekið gasmælana sína burt! — Stundum var sagt
að Le Moync 1 efði bara vpi ð í sknfstofunni til
þess að létta sér upp og burga pamlar skuldir; bað
vrr sko'un sem Mrs. McKej og bassa-söngvannr.
hé!du fram. Hann væri reyndar afbragðs læknir ug
hefði ^bjargað lífi Max Wiíions.
Allir á strætinu voru í óða c:nn að ræða um þ i*'
hvort gömlu gangstéftirnar ættu að vera kyrrar eða
hvort þær ættu að rífast upp og nýjar gangstéttir
úr sementi að vera lagðar í staðinn Og mitt í þeim
<umræðum komust mienn í afarmikið uppnám út af
K. en ekki gagngstéttunum. Svo þegar frá leið fóru
menn að taka öllu þessu með meiri ro.
En sannleikurinn var sá, að menn hörmuðu það
að K. vœri að fara burt. Hvernig gæti annars stað-
ið á því, alt gengi svona öfugt? hugsuðu margir.
Til dæmis að taka hjónaband þeirra Palmer How-
ers og konu hans, sem væri að fara forgörðum.
Það hefði þó litið nógu vel út í fyrStu. með tjölcÞ
um við kirkjudyrnar og pálmaviði og alls konar
viðhöfn. Að vísu vær’ það satt, að Palmer gengi
betur núna, en það myn<i sækja í sama horfið fyr-
ir honum aftur. Og Johnny Rosenfeld dáinn og
mamma hans kæmi núna á þvottadögum og stæði
þegjandi v’ð balann og hefði engar sögur að segja,
og hún virtist jafnvel ekki hlakka vitund til þess að
fiytja í stærra hús. Og svo var Tillie. En eng'nn
mintist á hana. Auðvitað var hún gift, en fólkið á
“strætinu” var algerlega á mót' því, að það væri
farið eins öfugt að hlutunum í þeim sökum og hún
hafði gert. Það lagði harðan dóm á Mrs. McKee
fyrir að hafa verið, að he’ta mœtti, þátttakandi í
fréunferði hennar.
Menn réðu af að halda í K., ef það væri mögu-
iegt. Hefði hann farið. “að gera sig nokkuð merki-
legan”, eins og komist vær’ að orði, eftir að þessi
breyting varð á högum hans, þá hefði ekki verið
reynt að aftra honum frá að fara. En þegar maður-
inn er í raun og veru maður og gengur í somu slitnu
fötunum, þó að blöðin flytj’ dálkslangar greinar
um hann> að hann hafi átt heima í bænum nærri því
tvö ár, þá, eins og bassasÖngvarinn komst að orði,
“sannar það beinlínis að maðurinn er enginn gikk-
ur .
“Og það geta svo sem allir séð það”, sagði
bassasöngvarinn ennfremur, “þtgar hann stýrir
bifreið Wilsons, að hann er vanur v’ð að fara með
bifreið. Og líklega helzt eina af þessum stóru, inn-
fluttu/ þeir hafa þær alKr þessir stóru menn. Og
svo er annað. Hafið þið tekið eftir, hvernig hann
tekur doktor Ed með sér um alt? Dr. Ed er orðinn
þetta litla upp með sér af því.”
Nokkru síðan kom K. gangand’ neðan strætið
alveg eins og hann hafði gert daginn sem hímn kom
þangað fyrst, og hann heyrði sömu bassaröddina
sjngja:
“Veiðimaðurinn fjöllum frá'kom heim
Cg farmaður’nn sænum af — ”
Heim! Honum fanst að hann ætti hér heima.
Það var sem strætið breiddi út faðm á móti honum.
Ailantus-tréð bærðist í sólsk’ninu fyrir framan litla
húsið. Tréð var gamalt og húsið var gamalt, og
það var kominn haustblær á bæði. Christine sat
við sauma á veggsvölunum. Drengur var að krota
e'tthvað með krítarmola á asfaltið imdir trénu
Hann gekk nokkur skrif aftur á bak, hallaði undir
flatt og leit yfir það sem hann hafði verið að skrifa.
K. greip í hann að aftan og snér’ honum við.
“Heyrðu”, sagði hann byrstur, veiztu ekk: að
þú átt ekki að krota út alt strætið? Hvað á eg að
gera við þig? Ec þ'g lögregí.mni.
‘Æ, sleptu n ér, Mr, K
iegðu hin'jin dreng; «num íð ef eg finni nokk-
ii* t r.*i hér á strætinu þá hæ í eg v'ð skógarför-
ir.a.”
“Æ, Mr. K.”
“Mér er alvara. Farðu og sýndu eitthvað af
þessum stöfum þínum í að skrifa í skólanum”.
Hann slepti drengnym. <Hann var mjúkhentur og
þýður í málrómi, þegar hann átt’ við börn; það
duldist ekki þó að hann gerði sig byrstan.
“Flýttu þér, Bill. Klukkan er búin að hringja í
síðasta sinn”.
Þegar drengur'nn hljóp burt. varð K. litið á það,
sem hann hafði verið að skrifa. Ávissum aldri hafa
krakkar gaman af að skammstafa nöfn, svo að þau
verða naumast læsilega. Þau gera það eins og þau
kroja á skólaborðin með vasahnífunum sínum, og
aðra þess konar smá áknytt'. Það sem K. las út
úr pári drengsins var nafn Max Wilsons og nafn Sid-
ney Page fyrir neðan og svo orðin, “gifting”, “ást”.
Þarna stóð það hálf ósvífnislegt í þessum barnalega
búningi: Hann stóð og horfði á það. Söngmaður-
inn var enn að syngja; en nú var það ástarsöngur-
sern hann söng. Lagið var fjörugt; sama lagið og
jo'hnny Rosenfeld Ihafði hlustað á áður en hann sofn-
aði svefninumi langa. Gleðisvipurinn var aftur horf-
inn af andliti K. íHann varð að viðurkenna, að
strætið væri ekki svona aðlaðandi fyrir sig vegna
þess, að hann gæti átt þar heima. Og bráðum yrði
þessum kafla æfi hans lokið, eins og öllum hinum.
Hann snéri sér við og gekk þreytulega um í
litla húsið.
Christine kallaði til hans frá svölunum.
“Mér heyrðist eg heyra fóta'takið þitt. Hefir
þú tíma til að ’koma út hingað?”
K. gekk í gegnum stofuna og stóð í háa glugg-
anum. Hann horfði niður á hana.
“Eg sé þig mjög sjaldan núna,” sagði hún eins
og til þess að skýra frá hvers vegna hún hefði kallað
á hann. Svo bætti hún við, þegar hann svaraði ókki
strax: “Hefir þú áfráðið nokkuð ákveðið, K. ?”
“Eg ætla að taka við verki Wilsons þangað til
honum batnar. Eftir það — ”
“Ferðu burt?”
“Eg held það. Eg fæ mörg bréf svona um hitt
og annað. Eg býst við að eg haldi áfrám, úr því
að eg er byrjaður aftur. Eg skyldi fara aftur þang-
að sem eg var áður, en það er svo tilgangslaust, að
mér finst, Christine- að hætta eins og eg hætti,
vegna þess að mér fanst að eg hefði engan rétt ti!
að halda áfram, og skríða þangað svo aftur vegna
þess að eg er hálfneyddur og byrja aftur- án þess
að vita, hvort eg hefi nokkuð meiri rétt til þess nú
en þegar eg haétti.”
Hann fór að ganga fram og aftur um svalirnar
órólegur. “En hver?” spurði hann, “hver myndi
gera það? Eg segi þér satt Christine, það er ó-
mögulegt.”
Hún hætti að tala um þetta. Hún hafði verið
að hugsa um framltíðina, hugsa um hvernig ált
myndi vera þar í húsinu, ef K. væri þar ekki- hún
hugsaði til þeirra daga, er fótaták hans heyrðist ekki
lengur í stiganum eða marrið í stólnum hans uppi á
loftinu þegar hann fleygði sér niður í hann.
En svo væri það líjca ef til vill betra að hann
færi. Hlún sá líf sitt framundan sér og því yrði hún
að lifa. Hún gerði sér enga von um neina hamingju
í lífinu- en einhvern veginn yrði hún að grundvalla
framtíðarlíf sitt á hinum veika grundvelli hjóna-
bands síns, gera sig ánægða með það sem skeð
væri, jafnvel þótt ótttinn kærni ávalt að öðrum þræði
Hún vissi þetta. Þetta líf myndi verða þolandi. Til
þess að nokkur veruleg sálarkvöl gæti átt sér stað
yrði að vera ást> en ást hennar til Palmer var al-
veg kulnuð út.
“Sidney kemur hingað í dag”.
“Það er ágætt.” Það var ekki hægt að merkja
af rödd hans hvað honum væri niðri fyrir.
“Hefir þú veitt því eftirtekt, K., að Sidney er
ekki mjög ánægð?”
Hann nam staðar fyrir framan hana.
“Hún hefir verið miilli vonar og ótta lengi.”
“’Hvað getur það þá verið?”
“Eg er ekki alveg viss, en eg held samt að eg
viti það. Hún er búin að missa traustið á Max, og
hún er ekki eins og eg. Eg —- þekti Palmer áður en
eg þekti hann. Eg fékk bréf. Það var alt hálf við-
bjóðslegt — eg þarf ekki að tala meira um það. Eg
var of hrædd til þess að haétta; þetta var rétt fyrir
giftinguna. En Sidney hefir svo miklu meira þrek
en eg. Max er ékki eins og hún hélt að hann væri
og eg efast um að hún giftist honum.”
K. leit út þangað sem nöfn þeirra voru skrifuð
með krít á asfaltið á strætinu. Það gæti verið að
Christine hefði rétt fyrir sér- en það breytti ekki
neinu fyrir honum samt.
\ Christine fór að hugsa um sjálfa sig og um
Palmer, sem hagaði sér betur rétt nú í svipinn, síð-
an fór hún að hugsa um K.> sem ætlaði að fara burt.
Hún mintist með sársauka, er K. hafði tekið hana
í faðm sér rétt sem snöggvast og ýtti henni frá sér
aftur undir eins. En hvað alt væri öfugt! Hvað
lífið gæti verið hlálegt!
“Þegar þú ferð burt ætla eg að biðja þig um
að muna þetta” sagði hún loksins, — “eg ætla að
reyna að gera alt sem í mínu valdi stendur. Þú
hefir kent mér alt sem eg veit. Eg veit að eg verð
að leiða ýmislegt hjá mér og fyrirgefa meðan eg
lifi. En Palmer þykir vænt um mig á sinn hátt.
Hann mun ávalt koma til mín aftur- og ef til v;II
stundum —
Rödd hennar cmálækkaði, þar til hún þagnaði
alveg. Framundan scr sá hún árin, og tírninn skiit-
ist ékki í daga cg mánúði, heldur í tíma'oil mil'i
þf.ss er Paimer færi bcrt og kæmi íðrunaifullur
hehn aftur.
“Gerðu ofurliíið meira en að gleynia”, sagði
K. Reyndu að láta þér þykja vænt um hann,
Christine. Þér þótti vænt um hann einu sinnii. Það
er íþitt Sterkasta vopn; það er ávalt konunnar
bezta vopn. Og það sigrar að lokum ’.
“Eg skal reyna það- K.” svaraði hún eins og
hlýðið barn.
( En hann Varð að líta undan er hún leit beint_í
augu hans.
IHarriet var komin til Evrópu. Frá París sendi
hún bréfspjöld til viðskiftavina sinna. Það var
nýjung. Tvær eða þrjár fjölskyldur á “strætinu’
fengu iþessar tilkynningar, sem voru prentaðar með
fallegu koparstungu letri, um að hún væri að kaupa
kjóla og alkkonar annan fatnað eftir nýjustu tízku
af bestu skröddurum í Parrs. Umslögin með spjöld-
unum í voru látin liggja á stofuborðinu, rétt eins og
að svona tilkynningar frá París væru alvanalegar.
1 K. borðaði einn og borðaði Iítið. Þegar hann
var búinn að borða, gerði hann við brotið borð,
gem Katíe notaði við að járnbera iín; en hún slétti
úr hrukkunum á buxum fyrir hann í staðinn. Hon-
um datt í hug að bjóða Sidney að koma út mieð
sér í bifreið Wilsons, og beztu fötin hans voru ekki
meira en svo hæf fyrir þess konar ferðalag.
“Eg er hrædd um”, sagði Katie, þegar hún
kom með buxurnar samanbrotnar á handleggnum
og rétti þær inn um gættjna. |“að jþessar buxur
þoli betur að það sé gengið í þeim en setið. Þær
eru orðnar æði mákið slítnar, Mr. K.”
“Eg sikal taka kápu með mér, Katie, til að vera
við búinn ef þær skyldu bila; og á morgun ætla eg
að panta ný föt.”
“Eg trúi því þegar eg sé þau, fyr ekki”, svaraði
hún neðan úr stiganum. Einhver kerlingarbjálfinn
af bakstrætinu kemur hingað í kvöld og segir þér að
hún geti ekki borgað húsaleiguna, og fer burt með
fataverðið í buddunni smni og notar það líklegast
til þess að borga skuld, sem hún er í fyrir hljóðfæri
í stofuna hjá sér. Tvær nýjar slaghörpur hafa ver-
íð keyptar á bakstrætinu síðan þú komst hingað”.
“Eg Jlofa þessu hátíðlega, Kaitie”.
“Sýndu mér það svart á hvítu”, svaraði Katie
rólega.
Sidney kom heim klukkan hálf þrjú. Hún var
rjóð í framan eins og hún hefði verið að flýta sér.
Og á vörum hennar var bros, sem Katie var fljót
að taka eftir.
“Blessað barnið!” sagði hún. Það þarf ekki
að spyrja að hvernig honum Iíði í dag. Andlitið á
þér er alt eitt bros.”
Brosið dofnaði ofurlrtið.
“Það hefir einhver skrifað nafnið mitt úti á
strætinu mieð krít hjá nafni Wilsons, Katie. Það
er eitthvað svo kjánalegt. Eg vildi að þú vildir fara
út og þurka það af.”
“Eg er orðin hálfvitlaus aí að þurka upp árans*
krítarrissið eftir þá. Eg skal gera það bráðum.”
“Gerðu iþað fyrir mig- að gera það strax. Eg
vil ekki að menm sjái það. Er — er K. uppi á lofti?”
Þegar hún fékk að vita að hann væri uppi, fór
hún ékki strax upp, heldur stóð niðri í ganginum og
hlustaði. Já, hann var uppi. hún gat heyrt til hans
þegar hann gekk um. Hún stóð með hálfopinn
munninn og hlustaði.
Christme leit inn af svölunum og sá hana þar.
Hún sá nokkuð í svip hennar, sem hún hafði aldrei
haft grun um og hún bar hendina upp að hálsinum.
“Sidney! ”
“Sæl, Chris!”
“Viltu ekki koma inn til mín og setja þig niður?”
“Eg hefi ekki mikinn tírr.a — það er að segja
fg þarf að tala við K.”
“Þú getur séð hann, þegar hann kemur ofan.”
Sidney kom inn í stofuna með hægð. Henni
datt alt í einu í h'ug, að Ohristine myndi sjá K. nokk-
uð oft, einkanlega núna. Hann gengi efalaust oft
út og inn. En hvað Christine væri falleg. Og svo
væri hún heldur ekki ánægð. Það eina sem þyrfti
ti! þess að vekja eftirtekt hans væri að manni liði
ekki vel. Já> vissulega, þegar svo stæði á —
“Hvernig líður Max?”
“Hann er betri.”
Sidney settist niður á handriðið, en Christine sá
að hún hafði ékki augun af stiganum. Báðar þögðu
Ohrstine saumiaði, en Sidney sat og lét fæturnar
hreyfast 'fram og aftur.
‘“Doktor Ed segir, að Max vilji að þú hættir
náminu og giftist sér strax.”
“Eg ætla mér ekki að giftast honum, Chris.”
K. skelti aftur hurð uppi á loftinu. Það var
einn af göllum hans, að hann skelti altaf hurðum
á eftír sér. Harriet féll það afarilla.
Sidney rendi sér niður af handriðinu.^
“Þarna er hann.”
1 öllu sínu eininga og tilgangslausa lífi, hafði
Christine aldrei haft eins gott tækifæri til að sýna
göfuglyndi og nú. Hefði hún ekki sagt neitt, þá
hefði K. ef til vill farið burt af strætinu jafn ein-
mana og hann kom þangað — svo undarlegur er
gangur lífsins.
“Vertu honum góð> Sidney sagði hún. “Hann
elskar þig.”
ÞEGAR GRErTlR GLÍMDI
VIÐ GLÁM.
Máninn óð f skýjum skært skulfu tré í lund
í'áinur rundi stormur á raunafullri stund,
þá var hurð knúin hart hrykti í dyra gátt,
þar v,ar eitthvað surt á seiði. um svardimma nótt.
Vafði feldi fast að sér frækin hetjan þá,
sem að lá í leyni og lítið við það brá.
Dólgur drattar umi göng og drjúum eikur spor
fjandsamleg er forneskjan með feikilegt þor.
Tók í feldinn feikihart frekur dólgurinn
Grettir greip á móti og gáði ei neins um sinn
sýndi fádæma frægð frækinn drengurinn
honum frægðar syngur söngur sæl fortíðin-
Skiftu feJdi fljótt í tvent fast var tekið á,
færðust fram í dyrin feigðin beið þar hjá,
bi-aut á bak aftur þræl býslna meður .þrótt
þá var einnig liðið líka langt fram á nótt.
Upp þá sjónum skörpum skaut skollans ófreskjan
og úr illum hvofti ælu þessa vann
hvar sem héðan af fer hræðsia mun þig þjá,
í dái lá þá draugurinn og dóm hlustar á.
Grettis verður vörnin fræg víðann út um heim,
gleymt því enginn getur görpum eins og þeim,
sem að sigur og þor sýna alla tíð,
honum ætfð virðing veitist vöskum hjá lýð.
G- TH. ODDSON.
JÓN SIGURÐSSON CHAPTER
I. 0. D. E.
Financial Statement year ending Jan. 31. 1924.
RECEIPTS: \
Ca«hin Bank 31st Jan. 1923 .
Subscriptions Mem. Book . 4147 95
Halftone Plates 10 nn
Loan from P. Anderson ennnn
Membership Pees 7onn
Refund from Mun. Chapter .. Socials Bazaaiz etc. ..
Donations Qnnn
• $5308-71»
DISBURSEMENTS
Fire Ins. Prem
Repairs on Beach Prop .
■ Refund on Mem. Book ....
Loan riepaid to P. A-
Sundry Expense
Mun. Chiapter, (Tax) .. ..
Loan repaid to Trust a/c .. ..
Commtesions on Mem. Book .
t Mun. Chapter ocnn
Expenise re Socials etc
Mem. Book Qniím
Releif & Assistance
Old Folks ÍHome (Betel) ..
Cash in Bank 31/1—24 .. ..
/ $5308.70
RETURNED SOLDIERS’ TRUST ACCOUNT.
RECEIPTS:
Cash in Bank, Jan. 31. 1923 ................ 18.59
A- Jónsson Estate........................... 62.50
Repayment of loan.......................... 220.00
Interest on sam-e........................... 10.00
Bank Intereet................................ 51
$311.60
DISBURSEMENTS:
Assistanee to returneci Soldier.................... 25.00
Cash in Bank, 31- Jian. 1924 ...................... 286.60
$311.60
KAUPIÐ HEIMSKRINGLU
BORGIÐ HEIMSKRINGLU