Heimskringla - 06.08.1924, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 6. ÁGÚST, 1924.
HEIMSKRINGLA
6. BLAÐSIÐ
Skrípaleikur
E.itstjórl “Lögbergs” gerir mikið
veður út af því, í tveim síðustu
blöðum, að þeir Hannes Kafstein
og Jón Ólafsson, hafi verið kosnir
fréttaritarar af Unitara-félaginu í
Boston. í öðru blaðinu á þetta að
hafa gerst 1921, í hinu 1922. Kallar
ritstjórinn þetta “skrípaleik”.
@á sem þetta ritar, getur nú ekki
sagt hvemig á þessu vaii hefir stað-
ið; hann var þar ekkert viðriðinn.
En það getur hver heilvita maður
séð, að ef hér er rétt sagt frá, hef-
ir orsökin verið ókunnugleiki, eða
einhver misskilningur, og er engin
ástæða til að kalla slíkt “skrípar
leik”, þar sem allir vita að þessir
menn fylgdu Unítörum að máium.
En ritstjóri “Lögbergs” þarf ekki
til Boston að leita eftir “skrípa-
leikjum”, það er nóg af þeim nær
honum, og enginn þeirra er átakan.
legri en sá, sem hann sjálfur leikur
á hverjum degi, þar sem hann
stendur í kirkju sinni, og þylur trú
sína á frjálslyndustu, víðsýnujstu
og elskuverðustu persónuna, sem
mannkyninu hefir ennþá auðnast
að kynnast, en hangir svo eins og
geltinn rakki, bæði þann dag og
alla aðra dag, á hælunum á kristn-
um söfnuði (Sambandssöfnuðinum)
sem ekkert hefir til saka unnið ann-'
að en það, að leitast við að bæta
fyrir brot fyrstu andlegu leiðtog-
anna okkar íslenzku í Vesturheimi,
sem með þverúð og þröngsýfli
tvístraðu þeim í ýmsar áttir, í
staðinn fyrir að halda þeim saman
í þeim trúflokki, sem þeir voru
fæddir inn í og tilheyrðu. — Uað er
“Skrípaleikur”!
H.
Ferðaminningar til
Boston.
Eftir
Dr. S. BJÖRNSON.
Tíminn flýgur við hvert fót-
mál og við eigum enn eftir að
skygnast víðsvegar um. Til orustu-
stöðvanna frægu, þar sem Banada-
ríkin unnu sinn fyrsta sigur í
frelsisstríði þjóðarinnar. Minnis-
merkin stajida jþar óafmáanlega
letruð hinum gullnu rúnumj sög-
unnar. 1 borginni Lexington, sem
ei áföst við Cambridge er gröf
Bretanna sem féllu í fyrsta bardag
anum 19. apríl 1775. Hús þeirra
manna, sem fremstir stóðu í fylk-
ingararmi þá, standa óhrófluð enn
í dag. I þeim. er alt óhreyft frá
Jjeim :ttíma, eins og eigendurnir
skildu við það, og eru þau opin
fyrir ferðamenn þá, er sjá vilja
þessa merku sögustaði. Ellimörk
fanst mér eg sjá á þessum húsum
og húsmunum og styngur talsvert
í stúf við lífsþægindi nútímans.
En þessir staðir sýna bezt anda
þann sem ríkir hjá þjóðinni í svo
ríkum mæli, að halda á lofti sem
ógleymanlegum fjársjóðum, hinni
göfgu minning sinna beztu
manna. Hvergi hefi eg séð önnur
eins ógrynni af myndastyttum og
þarna. Hvar sem augað lítur er
myndastytt einhvers frum-
hetju þjóðarinnar. Ein með-
al þeirra var Leifur heppni, og var
það okkar fyrsta verk í Boston að
heilsa sjóhetjunni frægu, sem
fyrstur hvítra manna steig fæti á
þetta mikla meginland. Auðséð
var, að hann var Norðurlanda-
maður í húð og hár, og víkingur í
ofanálag. Hann stendur á háum
fótstalli, ber hönd fvrir auga og
horfir til vesturs. Slíkt mun hann
og hafa gert á sínum siglingaárum.
Pannig mun hann hafa staðið og
virt fyrir sér hið nýfundna land,
og borið það í huganum saman
við landkostina heima á Bratta-
hlíð. Sagan segir um Leif, að
hann hafi verið “mikill maður ok
sterkr, manna skörulegastr at sjá,
vitr maðr ok góðr hófsmaður um
aHa hfuti. Myndin virtist ósjálf-
ratt minna fastlega á þessa eigin-
Jeika. Eg gladdist við að sjá
Parna minnisvarða Leifs hepna, og
fanst mér hann standa þarna til
^ minna hina voldugu Bandaríkja
Pjóð á eyjuna fornu norður við
heirnskaut og benda henni á, að
Jafnvel þar hefir búið og þróast
andi mannskapar og dáða í meir
en þúsund ár. Leifur hepni er
eini Islendingurinn í Boston, sem
eg veit um, en hann er þar trúr
útvörður vorrar fámennu þjóðar á
þessum miklu menningarstöðvum.
Með hönd fyrir auga horfir hann
til vesturs, eins og hann vildi
segja: “Ek hygg at stjórn minni,
enn þó enn at fleira”, og lýsir það
bezt atgjörvi og lundarfari hinn-
ar miklu sjóhetju.
I lystigarði þeim, sem nefndur
er “Common” og áður hefir verið
getið hér að framan, er meðal
anars hermanna minnisvarði, sem
reistur hefir yerið nálægt “The
Famous Elm”, sem eyðilagðist í
ofveðri árið 1816. I öðrum lysti-
garði, sem nefndist “Public Gard-
en” er myndastytta Washingtons
og er hann á hestbaki. Þar er
einnig bronze líkneski af Edward
Everett, fæddur 1 794. Hann var
frægur rithöfundur og stjórnmála-
maður; prófessor í grísku á Har-
vard; ritstjóri, þingmaður og rík-
isstjóri í Massachusetts. Ríkis-
skrifari varð hann 1852 og 1853
varð hann Senator. Hann skrif-
aði ógrynni, bæði í bundnu og ó-
bundnu máli, en var þó frægastur
fyrir mælsku. Hér er einnig mynda
stytta af Charles Sumner, f. 1811.
Hann var stjórnmálamaður, lög-
fræðingur og mælskumaður mik-
ill. Sterkur mótmælandi þræla-
haldsins; vildi efla frið en afnema
stríð og styrjaldir í landinu. Hann
var gerður að Senator árið 1851,
d. 1874. Fleiri líkneski eru þarna
og er eitt af Venus þar, sem hún
rís úr Ægi, og annað til minn-
ingar um uppgötvan Ether svefn-
lyfsins.
Aðalborgin Boston stendur á
þrem hæðum, sem upphaflega hétu
“Beakon, Copp og Fort”. Var því
bærinn kallaður “Trimiountain”,
sem seinna var svo breitt í “Tri-
mont”. Þinghúsið stendur á Bea>.
kon hæðinni. að er 490 fet á
lengd og 21 1 fet á breidd, með
stórri frambyggingu og gyltum
turni, sem sézt nærri því hvar sem
maður er staddur í borgmm.
Fyrir framan þinghúsið eru
myndastyttur af Daniel Webster
og Horace Mann. Var hinn fyr-
nefndi einhver frægasti stjórn-
málamaður á nítjándu öldinni, og
hinn síðartaldi einn mesti menta-
frömuður þjóðarinnar um sama
leyti.
Þegar inn kemur, verður fyrst
fyrir auga manns hnngmyndaður
salur, allur gerður af marmara, og
hin mesta listasmíði. Hver maður,
sem gengur hér um, tekur ósjálf-
rátt ofan höfuðfat sitt, er hann
lítur þenna helgidóm sögu þjóðar-
innar. Alt í kring eru ríkisfán-
ar og hergöngufánar þjóðarinnar,
( eins og greiptir í vegginn, innan
við glerhurð sem á að varðveita
| þessar mynjar urp aldir óbornar.
1 Hér er einn sólskinsbletturinn, sem
j þjóðin má vera stolt af. Á bak við
þetta fánasafn er skráð skýru letri
I barátta þjóðarinnar á liðnum öld-
' um fyrir hinu dýrmæta frelsi sem
j innifelur mannsandans helgustu
1 þrá. Það sem barist var fyrir und-
| ir þessum fánum, var fótstallur
þeirra menningar, sem nú geymir
sögubrotin, sem hvern annan helg-
an dóm greipt í gler í prýðilegri
j mölur né ryð fái þeim grandaðí
j marmarahvelfingu svo að hvorki
mölur né ryð fái þeim grandað.
m getur þjóðin lesið gegnum
spjöld sjögunnar, hinn margþætta
tilfinningavef mannlífsins; rakið
ninn örlagaþrungna lífsferil þjóc5-
; arinnar gegnum stríð og styrjald-
i ir; séð mannsandann á rökstólum
j gegn kúgun og ófrelsi, unz að lok-
! um sigurfáninn blakti á stöng og
hver og einn lýtur höfði í inni-
legri lotning til forsjónarinnar,
sem Ieiddi þjóðina inn á braut
fielsis og sjálfsstæðis. Ofan á
þenna fótstall hefir nú verið reist
hið stærsta og auðugasta lýðveldi
i jarðarinnar, mjmdastytta hinnar
1 nýju menningar í vestrinu, fögur
eins og Venus úr Ægi risin, stimpl-
uð sterkum dráttum framsóknar
og atgervi, eins og víkingslund
forfeðranna frægu, sem fyrstir litu
þetta land augum.
Einn af allra helztu sögustöð-
um Bajndhríkjanna næst Frelsis-
höllinni í Phiiadelphia, er
“Faneuil Hall’ ’, sem öðru nafni
nefnist frelsisvagga, (Cradle
of Liberty), fyrst bygð árið 1 742.
Frelsisvagga var nú í aðgerð, og
því illa til reika. En letrið á veggn-
um gaf til kynna hve markverður
þáttur þarna hafði farið fram í
sögu þjóðarinnar. Þarna var að-
setur frelsis og föðurlandsvina
á uppreistartímabilinu og síðan
hefir þjóðin geymt þetta merki-
lega hús og haldið því við sem
minjagrip.
Hér á þessum frægu sögustöðv-
um er nú fagurt um að litast og
margt sem heillar hugann. Hinn
forni þrúðvangur sögunnar blasir
hvarvetna við sjónum manns. Hér
voru þeir Emerson, Hawthorne,
Longfellow, Whittier, Lowell og
Holms; einnig Thoreau Channing
og Eliot, frumherjar hinnar fram-
sælknu menningar nítjándu aldar-
inar. Hinn síðasttaldi, sem lifir
enn, var rector Harvard Háskól-
ans um 40 ár, frá 1869—1909.
Hann er nú 90 ára að aldri. Það
var ánægjulegt að sjá hann og
heyra á ræðupalli prédika fyrir
fullu húsi um hinar sí-ungu fram-
tíðar hugsjónir mannsandans, eins
og væri hann með eldfjöri æsku-
mannsins að virða fyrir sér
þroskaskilyrði hins nýja tíma. Til
vitnisburðar um hylli þessa mikla
manns míeðal alþýðunnar nægir
að geta þess að allur fjöldinn, sem
var samankominn til að hlýða á
hann, reis úr sæti í virðingarskyni
við öldunginn, og fundu menn þó
ósjálfrátt til þess, að það var að-
eins ófullkominn vottur virðingar
þeirra er honum bar. Harvard
Háskólinn á honum, ef til vill fram-
ar nokkrum öðrum manni vöxt
sinn og frægð. að þakka. Fyrir
hans verk stendur það nú jafn-
fætis hinum gömlu frægu háskól-
um í Evrópu. Yms rit hafa einnig
birst eftir Dr. Eliot, sem hafa ó-
metanlegt gildi í vestrænum bók-
mentum. Nægir í því samibandi að
benda á “American Contribution
to Civilization”, “Educational
Reform”, og ‘ Landscape Archi-
tect” hann hefir gefið út á síðari
árum. Efnafræði mun þó hafa
verið sú fræðigrein, sem hann
lagði mesta stund á, og hafa kom-
ið út eftir hann “Manual of Inor-
ganic Chemistry” og “Manual of
Qualitative Chemical Analysis”,
sem hann gaf út í félagi við Prof.
F. H. Storer. Dr. Eliot hefir ver-
ið og er enn einn, helzti frömuð-
ur Unitara kirkjunnar í Bandaríkj-
unum, en nú mun hann þó ekki
vera fær um að sinna störfum fyr-
ir elli sakir. Er nú sonur hans, Dr.
Samuel Eliot tekinn við og er hann
nú forseti hins unitariska kirkju-
sambands.
Dr. Samuel Eliot er einhver fal-
legasti maður sem eg hefi séð.
Hann er miklum gáfum gæddur
og góðmenskan skín af honurn
eins og þvf bezta sem eg hefi þózt
verða var við í íslendingseðlinu,
og er það meira hrós en margur
rnaður verðskuldar. En hér er
auðsén heilbrigð sál í hraustum
líkama og fanst mér ég helzt
geta líkt honum| við Jón Sigurðs-
son, vora óviðjafnanlegu frelsis-
hetju. Hann er nú maður á sex-
tugs aldri en unglegur eins og væri
hann á bezta aldri.
Um viðtökurnar sem við félag-
ar áttum að fagna þar syðra skal
eg vera fáorður. Nægir að segja
að þær standist fyllilega saman-
burð við hina alþektu íslenzku
gestrisni. Mr. Forbes, sem er
einn af leiðtogum Onitara kirkj-
unnar, nú aldraður maður orðinn,
tók okkur sérstakle^a að sér og
sýndi okkur ýmsa merka sfaði.
Hann tók okkur f bifreið sinni út
úr borginni og út á landsbygðina
og skýrði fyrir okkur ýmislegt í
sambandi við staði þá er við fór-
um framhjá, sem var alt mjög á-
nægjulegt og uppbyggilegt fyrir
okkur að kynnast. Þannig voru
viðtökurnar yfirleitt.
Að endingu vil eg geta þess, að
eg var á ferð um þessa víðfrægu
sögustaði sem eg hefi nú lítillega
minst. Og mér fanst ég sjá bregða
fyrir augu mín gegnum sögunnar
skuggalegu skýjadrög, lampa frá
Hinni bráðþroska vestrænu menn-
ing. Það skýrðist smátt og smátt
unz bjarminn Iýsti út frá sér öll-
um átum. Hér fer á eftir ljóð,
sem eg fann á gróðri ljósbrotsins í
lífi þjóðarinnar:
i
ÓÐUR TIL VINLANDS.
Sem leiftur við sortans dimmu drög
Skín Dagur á armi Nætur
Það roðar á Ránardætur,
Því morgunsól gyllir nú láð og lög
Og lífið fær dýpri rætur.
Stafnbúinn hvasseygur stýrir mót
Straumi með frjálsa kenning
Og vonin er vestræn menning
En moldin er aflgjafi ungri rót
Og akursins heilög þrenning.
i
En orðið var ljós, sem lýsti þjóð,
Það leiddi hjá öllum harmi,
Sem geisli frá báru barmi
Brann það á hugann. Hið ljúfa ljóð
Brjá Ijósi frá dagsins hvarmi.
\
Því er nú víðfræg Vínlands grund
Hinn vestræni frjálsi andi,
Er ljósbrot frá æðra landi.
Sem viljann til lífs af vanans blund
Vekur og tjóður bandi.
KAPITOLA
SJÓNLEIKUR f FIMM ÞÁTTUM
verður leikinn í
SAMKOMUSAL
FYRSTA SAMBANDSSAFNAÐAR
Á GIMLI,
Föstudaginn 15. ágúst, 1924,
klukkan 8 að kveldi.
VEITINGAR SELDAR Á STAÐNUM.
DANS Á EFTIR.
Innganggeyrlr:
Fyrir fullorKna 50c — — Börn Innnn 12 ftra 25c
— NEFNDIN. —
Sjá eilífðarblóm á ungri rót
Er ávöxtur frjálsra manna
Og sumargjöf ljúfra svanna
Þau eru Vínlands vinarhót
Á vorgróðri minninganna.
Heill sé þér Vestræna Víkingsslóð
Með vorið á ásýnd góðri,
Og rósir í hyerju rjóðri, r
Framitíðarinnar fegurst ljóð
Finnist í þínum gróðri.
Vér höfum nú leitast við að
skygnast inn á sólarlönd hinnar
vestrænu menningar. Boston,
Cambridge og nærliggjandi borgir
telja nú hátt á aðra milljón íbúa.
Atvinna sýnist nægileg, og útlit
fólksins hraustlegt og frjálsmann-
legt. Sjávarloftið á ströndinni
virðist hafa ósegjanlega heilnæm
áhrif á hvern og einn eftir öllu út-
liti að dæma.
Eg enda svo mál mitt og sleppi
endir sögunnar, sem var aðallega
heimferíún: Við erum á ferð og,
flúgi heim í átthagana, bar sem
ættingjar og vinir bíða með ó-
þreygju. Og við leitumst við að
þákka þeim, sem leiðir alla, hljóð-
ir, en innilega glaðir í huga, hina
ánægjulegu endurfundi við ætt-
mennina að ferðalaginu loknu.
Islendingadagurinn.
Hugurinn hvarflar til baka^rúm
tuttugu ár, til fyrsta Islendinga-
dagsins sem ég var á. Hann var
haldinn í sýningargarðinum gamla,
..sem var víst oftast notaður á þeim
árum; enda var garður sá fullboð-
legur staður í þá daga, þótt eigi
gæti hann kallast fagur og fjöl-
skrúðugur, og jafnaðist ekki á við
“parkið”, þar sem Nikulás ríkir og
ræður, sem strætisvagnafélagsins
fullmektugur.
Heilmikið af vatni hefir runnið,
undir brúna síðan, eins og enski
málshátturinn alkunni segir. (T>að
ætt reyndar helzt að vera bannað,
að snúa enskum málsháttum á
slæma íslenzku, jafn málsháttaauð.
ug og íslenzk tunga er). Já, heil-
mikið af vatni hefir runnið undir
brúna sfðan — þá var nokkuð ann-
( ar bragur á öllu; þá var engin drotn
ing og engir aðfluttir ræðumenn;
þá talaði Baldvin, að mig minnir
(Baldvin var mikill ræðumaður og
góður, að sumum þótti, í þá daga);
þá var lítið um "sport” (það skemti-
legasta af því tægi var að sjá séra
Bjarna hlaupa); þá fluttu allar
iMín uppástunga er, að svo lengi
sem hátíðahaldið fer fram í River
Park, aðskilji nefndin hafra og
sauði, og skip’i þeim, ekki til hægri
og vinstri, heldur hvorum í sinn
enaa á garðinum, og láti Nikulás
með völdu liði standa á verði, svo
að hvorir tveggja séu þar sem
þeim ber að vera. Þeim fáu, sem
vilja hiusta á ræðurnar og kvæða-
lesturinn og geta haldið sér sam-
an tvo klukkutíma (í því þyrfti
heizt að prófa fólk áður) ætti að
skipa í austurenda garðsins innan
um skepnurnar sem þar eru (þetta
er dýragarður líka, eins og allir
vita) og þar ætti að láta ræðu-
menpina flytja ræður sínar yfir
þeim. Hinum má láta vesturend-
ann eftir, og þar geta þeir skemt
sér af hjartans lyst á hvern þann
hátt, sem er þezt við þeirra hæfi.
Eg vona að svona viturleg og frum-
leg uppástunga (ég held að enginn
hafi stungið upp á þessu fyr) fái
góðar undirtektir.
Ræðumönnunum, sem núna töl-
uðu, er ég þaklátur. Eg heyrði
ekki eitt einasta orð af því sem
þeir sögðu, og ég vona að ræðurnar
komi í blöðunum. Eg veit að ræð-
húsmæður mat og kaffi með sér, og , urnar voru góðar, því að ég sá að
Ur bænum.
Hinn góðkunni píanokennari,
Stefán Sölvason er kendi hér undan-
farin ár í bænum, en fór vestur að
hafi síðastl. sumar, er nú kominn til
baka aftur og sestur hér að. Hann
er þegar byrjaður á að kenna, og
sem áður fyrri ver til kenslunnar
öllum sínum tfma. Mjeðmæli blaðs.
ins þarf hann ekki. Allir Islending-
ar þekkja hann og vita, að hann er
bæði ötull og ástundunarsamur
kennari. Hann óskar eftir að til-
vonandi nemendur gefi sig fram
sem fyrst. Hann er sanngjarn á
verði, og lipur og þægilegur, ætti
honum því ekki að verða nemenda
skortur á þessu næstk. ári.
Pupils of Stefan Sölvason, Piano
teacher who passed Toronto Con-
servatory of Music.
Junior Grade Piano — lst honors,
Lillia Purney. — Pass — Win-
nifred MoKee.
Primary Grade Piano — Hugh L.
Hannesson, lst honors.
Elementary Grade — Pass —Doro-
thy G. S. Clemens — Erank
Mignacca.
Elementary Grade Theory —
lst Class Honors — Charles Ar-
thur Furney, Paul H. Clemens,
Winnifred McKee.
Honors — Lilian Furney.
Pass — Hugh L. Hannesson.
Dr. Horþergur Thorvaldsson, pró-
fessor frá' Saskatoon, kom ásamt
frú sinni hingað til bæjarins nýlega.
Hann fór norður í vNýja-ísland til
að heimsækja frændur og vini, og
vitja æskustöðva sinna.
mettuðu af náð sinni þá, sem ekki
höfðu ráð á slíku.
“Nú er öidin önnur”. Margt er
sjálfsagt betra; sumt verra. Nú eru
fengnir ræðumenn úr öðrum lönd-
um, snjallir ræðumenn (þótt altaf
sé nokkuð "home talent”) með en
nú heyrir enginn maður orð af því,
sem þeir segja fyrir krakkaargi,
“sporti”, kjaftæði og alls kyns
djöfiagangi; nú koma stórborgar-
arnir íslenzku í dýrindis bifreiðum,
og sumir þeirra eru conspicuous by
their absence; nú er kaffið að fara
úr móð; nú verður að finna upp
eitthvað nýtt og sensational til þess
að koma “landanum” til að sækja
— O, tempora! O, mores!
Fjarri sé það mér að vera með
nokkrar óþarfar útásetningar, vit-
andi það, að nefndin, sem “saman-
stendur af öllum flokkum”, á við
ramman reip að draga, þar sem er
dofnandi áhugi, skilningsleysi hins
yngra lýðs á þýðingu og tilgangi
hátíðahaldsins og hræðslan, jsem
kvelur marga, um það, að andstæð-
ingamir noti hátíðahaldið sér til
lofið og dýrðin eru falin). En eitt-
notað einhverjum flokkum til lofs
og dýrðar, og þarf ekki smáræðis
skapskygni til þess að sjá,í hverju
iofið og dýrðin eru falinq. En eitt-
hvað þyrfti að gera til þess að
ræðumennirnir gætu lát'ið fáeina
aðra en nefndina, sem situr á ræðu-
pallinum, heyra til sín, þótt ekki
væri nema af hiífð við ræðumenn-
ina, svo að þeir þyrftu ekld að
“grenja tíðurn hljóð með há”. Til
hvers er að vera að sækja ræðu-
menn í Önnur fyiki eða ríki, eða
heim til íslands, og iáta þá hrópa
orð sín til áheyrenda, sem hvorki
kunna að hlusta né vilja hlusta,
heldur vaða elginn sjálfir (á ensku
auðvitað) um alia vitleysu, sem
fyrir finst í þessari Babýlon við
Rauðána, sem Steingrímur svo
nefnir?
þeir fluttu mál sitt látlaust og
reyndu ekki að skrúfa sig upp í
neitt hærra veldi mælskunnar. Og
þeir, sem hafa vit á að gera það
ekki, halda venjulega beztar ræður,
þó ekki endilega áhrifamestar.
Drotningunni og hirðmeyjunum
kann ég og þakkir. Eg hafði á-
nægju af að horfa á þær, þótt
haddur drotningarinnar væri raun-
ar enn gulari en skafið gull eða
barinn hálmur. (Mér er sagt að
það heitir peroxide blonde á ensku
og finst mér ekki lítið gefandi fyr-
ir svo kemiskt nafn á háralitTEkaut
búningarnir mintu mig á mæður
okkar og ömmur, sem voru nógu
barnalegar, gömlu konurnar, og lík-
lega nógu einfaldar, til þess að
vera, ég held, ofurlftið upp með
sér, þegar þær skautuðu sér. En
þær komu heldur aldrei í gegnsæar
flfkur og hefðu naumast kunnað vel
við sig í þeim.
Ekki vil eg slá botninn í, án þess
að minnast á piltana, sem glímdu.
Þeir sýndu þar fallega íþrótt, vel
iðkaða. Þeir, sem hlupu, stukku
eða þreyttu aðrar aflraunir, hafa
og eflaust leyst sitt verk vel af
hendi. Ekki skyidi of lítið gert úr
líkamlégri hreysti né stælingu
þeirri og fegurð, som þaul iðkaðar
íþróttir ljá líkamanum, þótt sumt
íslenzkt kvonfólk virðist dáðst
mest að enskum hengilmænum með
pappfrsandiit og gljástrokið hár.
Lengi lifi íslendingadagurinn! en
látum oss öli biðja þá máttugu
nefnd, sem verður á næsta ári, að
hún minnist þess, að við höfum
eyru, jafnframt því, sem við höfum
augu, og að eyrun eru til þess ætl-
uð að með þeim sé heyrt, og að við
erum ekki öll eins gerð til höfuðs-
ins og skepnan, sem auðþektust er
af eyrunum.
Gestur.