Heimskringla - 06.08.1924, Blaðsíða 6

Heimskringla - 06.08.1924, Blaðsíða 6
6. BLAÐSIÐA. HBIMSKRINOLA WINNIPEG, 6. ÁGÚST, 1924. Ekki má sköpum renna. SIGMUNDUR M. LONG, þýddi. Darrel var í það heila tekið, varla fær nm að hugsa og álikta, en honum fanst það langur tími, þar til hann var fyrir alvöru kominn í kast við þessa grenjandi óvini, hann réðist á þá, eins og hálftryltur maður. Alt í einu hljóp einn Afrídanna á Darrel, sem einmitt var að hrista annan af sér, og um leið fékk hann högg á brjóstið. I þeirri svipan, tók hann ekki eftir því, en augnabliki seinna, sortnaði honum fyrir augun, hann skalf á fótunum og hné til jarðar við fætur óvinar síns, sem sparkaði í hann eins og dautt hræ, og fór á móti þeim næsta. Darrel, þar sem hann var kominn, lá eins og dauður maður. Bardaginn hélt áfram. Hann lá sem ekki væri hið minsta lífsmark með honum. Dagurinn leið til enda, og kvöldskuggarnir liðu yfir hæðirnar. Þegar tunglið var komið upp, fékk Darrel með- vitundina, og fann aðeins eitt — ó]x>landi t>orsta. Svo kveljandi þorsta, að hann hefði viljað láta líf- ið fyrir einn munnsopa af vatni. Hann var svo stirð- ur, eins og hann hefði spilað fótbolta sex daga hvíld- arlaust. I hvert sinn og hann dró andann, fann hann mikið til fyrir brjóstinu, það suðaði í höfðinu á honum, eins og þar væri fult af býflugum. Hann var mpð blóðbragð í munninum og augun voru heit og svíðandi. Með afar mikilli þrekraun, hreyfði hann höfuðið og leit kringum sig til hægri og vinstri. Ymsir af mönnum hans láu dauðir í kringum hann, og var það átakanleg sjón. Hann lét aftur augun. En svo fanst honum — fremur en hann sæi það —. að eitthvað vera á hreyfingu nærri honum, sem leið áfram laumlega og hávaðalaust, hann gaf því gæt- ur með hálflokuðum augum. Það var Afrida kona, með biturlegan hníf í hendi. Hann sá hana lúta niður að manni, sem lá onkkra faðma frá, þar sem Ðarrel lá. Hann sá hnífinn reiddan til stungu, heyrði undarlegt hljóð, skjálfti fór gegnum hinn hjálpar- lausa líkama, og svo var því lokið. Afrida-konan færði sig nær honurn. Darrel sá augun á henni, en hann gat hvorki hreyft sig né gefið hljóð af sér. Konan Iaut niður að honum með hnífinn á lofti, og beindi honum á hjartastað, en hún hlýtur að hafa verið orðin þreytt, og höndin titrað — því hnífurinn fór til hliðar, en var þó nóg til bess, að Darrel fqll á ný í einskonar dauðadá, sem blekti Afridakonuna. Hún sparkaði í hann með fótunum, og fór svo leið- ar sinnar. Hún hneigði sig aftur, og settist á hækjur sínar við hliðina á honum. Um stund var dauðakyrð, þarna inni; svo lauk hún upp munninum, er sýndi skínandi hvítar tennur, og hvíslaði svo á sínu eigin máli: “Sahib þekkir mig ekki?” Darrel hleypti brúnum og starði á hana forviða. Málið, sem hún talaði, var sem gleðisöngur í eyrum hans, því hann þekti málið svo mikið, að hann skildi konuna, og gat nokkurnveginn látið hana skilja sig. “Nei”, svaraði hann og starði á hana í hálf- dimmunni. “Hver ert þú, — ertu Afghani; 'hvaað viltu með mig; þú hjúkrar mér og gefur mér mat, hver ertu? “Jeg er dóttir Laf Sefs, Sahib,” svaraði hún ró- lega. “Eg er kona Abdur manns, Sahib hjálpaði mér til að verða konan hans”. “Nú er eg alveg hissa?” hrópaði Darrel. “Dóttir Lal Sefs, snúðu andlitinu að birtunni, — já, nú sé eg að það er hún. Man eg ekki rétt, að þú heitir Khasty? — Hvernig hefir þú komið mér hingað. Og bardaginn, — hvernig endaði hann? höfum við sigrað, eða — ” “Sahiles vinir sigruðu”, sagði hún rólega í við- hafnar tón. “Sahibs vinir eru í virkinu. Okkar fólk er flúið og sundrað, og konurnar eru líka farnar, sú, sem þér sáuð Sahib, var hin síðasta af þeim. Okkar fólk er flúið upp í fjöllin, og hvítu mennirnar elta ÍL'” þa • “Guði sé Iof, að við unnum”. Tautaði Darrel. En vegna þín, þykir mér fyrir, Khasti, — þú ert þó af þessu fólki, — er maðurinn þinn lifandi?” Hún hneigði sig og snerti ennið með sorglegri hreyfingu, eins og hún þakkaði einhverri guðlegri veru. “Já, hann lifir”, sagði hún, það var hann sem fann yður, og bar hingað, en eg beið hér — ” Það fór hrollur gegnum Darrel, — hann vissi lá. Hann fann mikið til í sárinu, og svo var hann styrður, að hann gat hvorki hrært legg né lið, og þorstinn var sárkveljandi. Eftir nokkra stund, var hann kominn svo til sjálfs síns, að hann gat hugsað umi kringumstæðurnar. Hann lá þarna hjálparlaus. — Nei, ekki hjálparlaus, það væjri vanþakkladti, að segja það, — en hann gat ekki hreyft sig, og varð að vera þar, sem hann var kominn — og hvað lengi? Félagar hans töldu víst, að hann væri dauð- ur, — því Afridakonurnar voru ekki vanar að vægja þeim særðu á vígvellinum, — það var verulegt kraftaverk, að hann var lifandi. Dauði hans yrði ef- laust auglýstur, Dunton mundi — að segja, ef hann ; væri lifandi — taka hringinn, — hann krepti hnef- j ann í leiðindum, það var klaufalegt af honum, að hafa afhent Dunton þenna hring. En máske hon- um heppnaðist að fá hann aftur, áður en það væri of seint. Hann hugsaði til Cynthiu, og taldi sér trú um, að það væri það einfaldlegasta, sem hann gæti gert, að vera að hugsa um hana, og hina von- lausu ást sína. Það kom skuggi á hellisdyrnar, Khasti beygði sig yfir hann. “Líður þér bærilega, Sahib?” spurði hún alvar- leg. “Mér líður vel. Khasti”, svaraði hann. “En maðurinn þinn — “Hann er ekki kominn ennþá”, sagði hún. “Vin- þínir, Sahib, fylgja okkar fólki eftir langt upp stóðu ferðbúnir. Hún tók hönd Darrels og lagði hana á höfuðið á sér, sem lotningarfull kveðja, en Darrel tók báðar hendur hennar og þrýsti þær fast og innilega. “Vertu sæl, Khasti”, sagði hann með viðkvæm- um róm. “Þér og Abdurmahn, á eg Iíf mitt að þakka, og mig brestur orð til að lýsa því”. “Við borgum aðeins skuld okkar”, sagði hún með stillingu. “Ef þér sjáið Lal Sef föður minn aftur, þá seg- ig honum, að við gleymum ekki því sem okkur bar”. Darrel var hrifinn er hann sneri á burt með Abdurmahn, sem hafði beðið og horfð alvarlegur | á kveðjuna. Afridar eru eru eins og Arabar; þeir bera ekki tilfinningarnar utan á sér. Abdurmahn var nú að ljúka skuld sinni, og það lét hann sér nægja. 24. KAPÍTULI. í Lafði Westlake hafðist við í Lucerne. Nágrann- arnir voru nú famir að venjast við að sjá hana, þegar hún ók framhjá, þeir voru hættir að horfa út um gluggana á þenna afbragðsvandaða vagn, með ökumann og þjón í einkennisbúningi. íbúarnir í í fjollin. Sjáðu til, hér er eg með vatn og eítthvkð Lucerne sögðu nýum ferðamönnum með stolti að til að borða. Drekktu nú og borðaðu, áður en eg Lm háborna greifmna de Westlake, væn svo hnf- ir bind um sarm. Hún hafði komið með bananas, stappaðann maís. in af Lucerne, að hún hefði leigt listiskála, og ætlaði að vera þar. Við verðum að viðhalda lífinu, þó hræðran út í geitamjólk, og Darrel át og drakk með ekki Ieiki alt í lyndi. Við verðum að sofa og borða svo góðri list, að það framleiddi bros á Khastis al- , þó manni sé engin nautn í því. “Tíminn Iæknar varlega andliti. Þegar Darrel lauk upp augunum aftur, lá hann meðfram steinvegg í opnu rúmi eða hellir. Hann starði á það nokkrar mínútur, leit svo á eitthvað, sem var nærri hinni hliðinni á honum, og sá sér til mikillar undrunar, hið blakka andlit, og njósnandi augu, innfæddra konu, sem húkti þar og aðgætti hann. Hinar IíkamJegu tilfinningar Darrel komu fljót- ara í Ijós en hinar andlegu. Hann glápti eins og bjáni á þessa hreyfingarlausu mannveru til hliðar við hann. Hann reyndi að hreyfa legg eða lið, hann lét aftur augun, og óskaði að eins að konan vildi sem fyrst Ijúka af sínu blóðuga ætlunarverki, svo það væri þá búið. Hann hafði stingandi tilfinningu í öxlinni, og allur hans líkami var sár. Hann gat hljðað af kvölum, en svo mikla sjálfstjórn hafði hann ennþá, að gera henni það ekki til ánægju að kvarta. Hann beit á jaxlinn og lét sér nægja að stynja ofurlítið. Litlu síðar heyrði hann skot og há- vaða, en svo færðist það fjær og þagnaði litlu síðar. Af þessu hélt Darrel, að orustan væri búin, eða héldi áfram hinumegin við skarðið. Hann fann að hönd var lögð á ennið á honum, og með hrylling beið hann eftir hnífnum. Hann reyndi að rifja upp þessi fáu orð. sem hann kunni af máli Afridanna, svo hann gæti beðið hana um að flýta sér. En er hann opnaði varirnar, lagði hún hendina aðvarandi yfir munninn á honum. Hann sá nú aðra konu, af sama kyni, og sú er sat hjá honum; hann sá hina kon- una læðast upp brekku, hann sá glampa á hníf, heyrði veikt hljóð, og vissi nú að Afridakonumar héldu áfram sínu blóðuga verki. Nú var konan horfin, þar næst færði hin aðvarandi hönd sig frá munninum á honum. Hann stundi veiklulega: Dreptu mig fljótt”! Dauflegt bros fór yfir hið dökka andlit, og hinar laungu mjóu kaffibrúnu hendur, byrjuðu að hneppa frá honum einkennisfötin. “Hún veit hvar hjartað er,” hugsaði hann, "en vill vera viss um, að henni irtisheppnist ekki”. Ennþá lét hann augun aftur, en opnaði þau svo strax, því hann fann, að eitthvað kalt snerti sárið, sem þangað til hafði verið sem brunablettur, þvoði hún það líka og gerði það afbragðs vel. — Hinar innfæddur konur, er u sniilingar að meðhöndla sár, svo gaf hún honum vatn að drekka, með gætni, stóð síðan upp og Iæddist út, en gaf honum merki um, að hann skyldi vera rólegur. Darrel Iá grafkyr, og gerði sér ótal getgátur um hvað þetta ætti að þýða, eða hvert það væri að eins stundarfrestur. Innan skams kom konan aftur hljóðlega, eins og þegar hún fór hún skoðaði umbúðirnar með mestur gætni, og lag- færði þær, og hneigði sig með ánægjusvip. Síðan tók hún úr falli á fötum sínum, stykki af Chapaty; einskonar pönnuköku, sem hún rétti að honum, með auðskildum bendingum. Darrel fann ekki til svengdar, en hélt það væri hyggilegast, að nota sér góðsemi hennar. eftir hverju hún hafði beðið, hann sá glampa á löngum hníf í hálfdimmunni. Hann þekti yður — það var ómögulegt að hann gleymdi yður Sahibs, og hann bað mig að gæta yðar Sahib, svo fór hann með hinum. En hann kemur aftur ef hann getur.” Hún talaði stilt og endurtók eða útskýrði það, sem hún hélt að eg skildi ekki, og meðan hún talaði tók hún af honum stígvélin, og baðaði annan fót- inn, sem hafði fengið smávægilegt skot-sár. “Þvílík heppni”, tautaði hún og hneigði sig í áttina til hans. “Þetta er forsjónin Saib”, sagði hún með stillingu. “Allah hefur hjálpað okkur til að borga yður það, semi við skulduðum”. “Já, það er satt, Khasti”, svaraði Darrel, “það er forsjónin, sem eg má vera þakklátur. En eg er víst mikið særður? Get eg ekki bráðum komist inn í virkið til vinar minna?” I svipinn ansaði hún engu, svo hristi hún höfuð- ið með áhyggjusvip. “Nei, Sahib, þér getið ekki komist til þeirra”, svaraði hún hikandi. “Já, en hvers vegna?” spurði Darrel ákafur. “Okkar menn eru ekki allir famir héðan”, sagði hún. “All-margir af þeim Iiggja í leyni hér og þar í nágrenninu, þeir komast að því, að þú ert hér ** °g “Já, víst — auðvitað — það var of mikil eigin- girni af mér að hugsa þannig”, tautaði Darrel. Ef þeir kæmust á snoðir um, að þér hefðuð frelsað mig. þá væri lif yðar ekki mikils virði. En getið þér ekki komið boðum til virkisins?” Hún hristi aftur höfuðið. “Njósnarmenn eru hér í kring”, sagði hún. Darrel dró niðri í sér stunu. “Vinir mínir telja víst að eg sé dauður”, sagði hann meira við sjálfan sig en konuna. “Það er þó betra, en að vera dauður, Sahib”, sagði hún. “Þú hefur rétt, Khasti”, svaraði hann, því nú — og hann skildi það ekki sjálfur — langaði hann ekki til að deyja. Lífshættan, sem hann hafði verið í, hafði breytt skoðun hans, eða það hlaut að vera svo. “Hvað ætlarðu nú að gera? Eg sé að þig langar til að frelsa mig”. “Sahib verður að vera hér, þangað til Abdur mahn kemur. Hann getur sagt hvað við eigum að gera, því ráðin eru hjá honum. En Sahib má ekki tala meira, annars fáið þér sárasótt. Sárið Iítur vel út, og er hreint — og kúluna get eg tekið út þegar Sahib sýnist”. “Nú, nú takið hana þá strax”, sagði Darrel fljót- mæltur . Hún lagði hendina á enni hans — þannig mældi hún blóðhitann, og svo tók hún hnífinn fram. og með æfðri og nettri hendi skar hún kúl- una út., en á meðan leið yfir Darrel. Þegar hann raknaði við aftur, sá hann Khasti sitja sem fyr, með hendurnar í kjöltunni, og með dökku augun sín fest á honum. Það var Ieiðinlegt. “Það leið víst yfir mig”, sagði hann af sak- andi. Hann vissi, að iþarlendar he'rmenn imuhdiu hafa þolað þetta, án þess að missa meðvitundina. Hún sýndi honum kúluna, og lét hana svo nið- ur í Fall á kjónum sínum, sem var henni í vasa- stað. Sahib verður bráðum frískur. En nú verðið þér að sofa”, sagði hún, svo tók hún sjal, sem hún hafði haft um sig, og hlúði vel að honum með því. Darrel kom með einhverjar mótbárur, en hann var svo máttvana eftir alt sem hann hafði liðið, að augun hnigu aftur, og hann steinsofnaði. Þeg- ar hann vaknaði aftur, var hann aleinn. öll sár” segir gamalt orðtæki, og þó ofsagt væri, “Hvað langt burtu fer þitt fólk, Khasti?” spurði | að Cynthia væri batnað, þá var sorgin ekki nærri því eins bitur. Hún var eins og persóna, sem snögg- lega hefir mist skilningarvitin. I fyrstu virðist það svaraði hræðilegt og ólíðandi, en maður venst því með tím- | hann. Hún benti með hendinni. “Til þorpanna hinumegin við skarðið, hún. “Svo safna þeir sér saman, og byrja stríðið á Fyrstu dagsgeislarnir sáust yfir hæðirnar og gullitaða hálfbirtu lagði niður til hans, þar sem hann ny f “Það getur vel verið, þessir menn eru hugrakkir. En þeir hafa máske mist altof marga í stríðinu, það er ekki gott að vita, þeir eru hraustir, og elska ó- friðinn, það er þeim meira virði, en matur og drykk- ur, Sahib”. “Eg veit það,” sagði Darrel. “Heldur þú, að þeir hafi drepið margt af okkar fólki?” Hún hneigði sig, og svaraði alvarlega: "Já, Sahib, þeir drápu Sahib Óberstann — Darrel leit undan og beit á jaxlann. i anum. Hún var umkringd af hinni fegurstu náttúru, | hafði skemtilegt vinnufólk að þjóna sér, var afar ; vel klædd og gat verið búin allskonar djásni dag- lega; hefði hún viliað. En ekkert af þessu gladdi hana. Ekkert af því sem menn erfiða fyrir og slíta kröftum sínum var henni nokkurs virði. Það j var eins og hún ætti von á einhverju, sem. þó aldrei kæmi. Ef hún las skáldsögu — og hún las mikið — fanst henni þær flestar lítilsvirði. Hennar eigin æfi og forlög, var tíu sinnum skáldlegra —og mjeiri sorgarleikur — en hugsanlegt var að rúmast gæti j í nokkurum skáldheila. Hún þráði nú einveru, meira en nökkru sinni “Og marga fleiri — það var hræðilegt, hvern- en það var ekki svo auðfengið. Percy Standish hélt ig þeir myrtu, þannig er það ætíð”, bætti hún við þar til sem stöðugur, en miður kærkominn gestur, og í einkennilegum róm, meðan hún gerðji við um- virtist vilja vera í kringum hana, sem allra oftast. búðirnar og Iþvoðíi Ihonum í framlan”, og svona Hann sýndi Cynthiu svo mikla vinsemd að henni var verður það — nú verður Sahib að sofa Darrel lá, hugsaði og lagði niður fyrir sér all- ann daginn. Af og til færði Khasti honum chas- paty og geitamjólk, og gætti hans í það heila tek- ið, eins og margæfð hjúkrunarkona. Þannig liðu dagarnir þó hægt færi. Sárið smá- greri og Darrel gat ofurlítið gengið um. En Khasti það óskiljanlegt, því hún vissi, að Percy hafði jafn- an sína eigin hagsmuni í huganum. Hann hélt áfram að vera þar, en leið þó ekki vel, hann var orðinn magrari, og svo fölleitur að líkindi voru til að hann væri ekki heilbrigður. “Þú ert eins og dauðinn frá Lybekk”, sagði Lafði Westlake einn morgun, hann sat á bekk úti vildi ekki leyfa honum að fara út úr hellirnum, og * garðinum, með krosslagða handleggi niðurlútur, Darrel var frá sér af óþolinmæði, að vera þannig ( °§ starði fram undan sér. innibyrgður. Hann var næstum búinn að gleyma. £ sömu svipan varð andlitið hýrt og ástúðlegt. hvað lengi hann hefði verið þarna, og hugsaði að Eg fullvissa yður frænka, mér líður mæta vel , hann yrði þarna það sem eftir væri æfinrþr. En Uýtti hann sér að segja og brosti. Eg sat hér bara, einn morgun var hann vakinn af hendi, sem var harðari en Khastis, og þegar hann opnaði augun, sá hann 'hálfnakinn Pafihaner, sem ilaut ofan áð honum. Darrel þekti hann einnig og settist upp, Abdurmahn heilsaði honum, með virðingu, en Darrel tók vingjarnlega í hendina á honum. “Loksins hrópaði hann og stundi við af fögn- uði: “Eg hélt þú kæmir aldrei. Eg er þér innilega þakklátur, þú ert sannur lífgjafi minn, Abdurmahn. Hvað er að frétta? hvar er herinn? Get eg komist til minna manna?” Abdurmahn hristi höfuðið. “Nei, Sahib, þeir eru farnir. Sahib yrði að fara margar mílur, til að ná þeim. Mitt fólk mundi þekkja yður, og — Hann þagnaði með þýðingarmiklu tilliti. “Nei, fahib, þér komist ekki til vina yðar. En það er til vegur yfir fjöllin til Bhareli. Eg fer með hættu, það er eini vegurinn. Sjáið til Sahib. Eg kom hér með föt, sem þér verðið að fara í, svo eruð þér eins og við, og eg er bróðir yðar------” “Já, það er einmitt það, sem þú ert” tók Darr- el fram í, “þú hefir reynst mér sem bróðir í neyð- inni, Abdurmahn. En þú og Khasti er það ékki á- hætta fyrir yður.” “Við erum ekki vön að gleyma”, sagði Abdur- mahn með áherzlu, “það eruð þér, sem gáfuð mér Khasti, þess vegna er það eg, sem þér eigið þakk- lætisskuld hjá. Hér eru fötin og hnífurinn”. Darrel tók Khaki-búninginn af sér og klæddi sig í fötin, sem Pathanerinn hafði fært honum, og var nú líkastur Indverja. Abdurmahn horfði á berar fæturnar á honum með tortryggni, svo tók hann einskonar duft, og blandaði því saman við vatn og neri því um fæt- urna á honum til að gjöra þær blakkar. “Sólin bætir um þetta, Sahib”, sagði hann upp- örfandi. “Við leggjum af stað, þegar fer að dimma, uiri heiðina rata eg blindandi. Darrel fannst hver tími eins og eilífð. Loksins gekk sólin undir, og þá skygði fljótlega. Khasti laumaðist ofan í hellirinn þar sem þeir og — og mig var að dreyma “Hum”, sagði Lafði Westlake og horfði á hann meðkaldhæðni og tortryggni. “Svo er líklega viss- ara að lýta kringum sig. Eg átti einu sinni apa, Cynthia, og þegar hann var vienju fremur hæg- fara og svipillur, sem Percy er nú, þá fór eg að svipast um í stofunni, til að sjá hvað það gæti verið, sem hann væri að búa sig undir að gera til ills. Hæg- fara api er verri en alt annað”. Percy brosti, En í hinum hálf lokuðu augum, var glampi, skarplegur og tortryggilegur, kringum munninn mynduðust drættir líkir því, sem hann væri að tapa sinni vanalegu sjálfstjórn, en hann þvingaði sig og reyndi að svara glaðlega: “Eg hefi sannarlega ekki aðrar óspektir í huga, en lítfsháttar fióðrartúir á 'sjónum, kæria frænka, viltu vera með, Cynthia” ? “Já, við getum róið ofan í bæinn”, svaraði hún. “Eg hefi bréf sem eg þarf að koma með póstinum”. yður þá leið, Sahib. Við verðum að hafa það á P€rcy tök árarnar og reri í hægðum sínum meðfram ströndinni, þau þögðu bæði. En hún aðgætti hann venju femur, því það Ieit svo út, að í seinni tíð, væri hann enn meira hugsandi og grublandi, en hún sjálf. “Ef þú vilt heldur vera kyr í bátnum, Cynthia, skal eg taka bréfið og pósta það fyrir þig,” sagði hann, þegar þau lentu. En Cynthia svaraði, að hún vildi gjarnan ganga þenna litla spöl, og svo flýtti 'hún sér f stað með bréfið. Percy batt bátinn vel, kveikti í vindlingi, og hallaði sér út af í skutmn. En andhtið var skugga- legt, og það dó í vindlingnum. Hann vr að hugsa um, hverjum Cynthia mundi hafa verið að skrifa. I seinni stíð — eða frá þeim degi, er hann upp- götvaði eiðuna í erfðaskrá Lafði Westlake, hafði hann haft nákvæmt eftirliti með öllu sem fram fór í kringum hann, meira að segja hversu smávægilegt sem það var, eins og hann væri hræddur um, að eitthvað gæti gerst þar honum óafvitandi. “Komstu bréfinu af stað?” spurði hann Cynthiu, þegar hann hjálpaði henni aftur upp í bátinn. “Var það svo áríðandi þetta bréf, að þú gætir ekki trúað iriér fyrir að koma því í póstkassann ?” bætti hann við og brosti.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.