Heimskringla - 17.09.1924, Síða 4

*. BLuVÐSlÐA
HEIMSKRINGLA
WINNPEG, 17. SEPT. 1924.
f\
Heimskrin^la
(StofnuTt 188S>
Kemur ðt fi bverjmn mkvlkndfgl
EIGENDURi
VIKING PRESS, LTD. *
853 ogr 855 SARGBNT AVE., WINNIPEG,
TalHÍml: N-6537
Ver5 blat$sins er $3.00 árgangurinn borg-
ist fyrirfram. Allar borganir sendist
THE VIKING PRESS LTD.
SIGEÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjóri.
UtanfiMkrift tll blattalna:
THE VIKING PRESS, L,td., Box 3105
UtanfiMkrlft tll rltstjóranM:
EDITOR REIMSKRINGLA, Box 3105
WINNIPEG, MAN.
“Heimskringla is published by
The Vlklng Pres* Utd.
and printed by
CITY PRINTING & PUBLISHING CO.
853-855 Sargent Ave., Wlnnlpeg, Man.
Telephone: N 6537
WINNIPEG, MANITOBA, 17. SEPT. 1924.
Afnám hers og flota.
Margt gera menn sér tíðrætt um í heim-
inum um þessar miundir. Stjornmalalax-
arnir, þeir sem mest frálag þykir í nú á vor-
um döguim hafa átt fund með sér í Lundún-
um, til þess að skeggræða um hagkvæmustu
blóðtöku á þjóðverjunum, og fengið þá með
frjálsum vilja blótfóirnarininar, til þess 'að
hagræða sér sem notalegast við trogbarm-
inn. Og hér í Ameríku undrast menn jöfn
um höndum um það, hvernig reiða muni af
forsetakosningunum, fangelsisvist tveggja
miljónadrengja, og buxnasniði og kveldverði
Játvarðar Bretaprins. Alt hefir þetta áhrif á
menmngarástandið í veröldinni, og er alt-
saman næsta merkilegt.
En frá emum mínsta reitnum á skákborði
veraldarinnar koma nú þær fréttirnar, sem
oss þykja merkilegastar. Sá reitur nefnist
Danmörk.
Sú frétt er hér prentuð á öðrum stað í
blaðinu, eftir íslenzku blaði, að hermálaráð-
herra Dana, sem ber það allþýðlega nafn
Rasmussen, hafi lýst því yfir, að hann muni
nú með haustinu leggja frumvarp fyrir þing-
ið, þess efnis, að leggja niður her, flota og
allar víggirðingar. Og það fylgir fréttinni,
að það frumvarp muni ná fram að ganga,
í neðri deild danska þingsins, að minsta
kosti.
þeim af oss, sem kunnugir eru danskri
menningu kemur þessi frétt sízt á óvart. Sér-
staklega þeim af oss, sem kost höfum átt á
að kynnast fleiri þjóðum, stærri og smærri,
á ýmsum þroskastigum siðmenningarinnar.
Þeim mönnum er ljóst, að hvergi er sönn lýð-
mentun jafnlangt komin og í Danmiör’ku. —
Það skyldi þá vera á Islandi helzt að sumu
leyti, en vér höfum aldrei við herskyldu
átt að búa og komum því ekki til greina f
þessu sambandi. — En herskyldan er
brennimark skrælingjadóms og villimiensku,
og því eðlilegt að sú þjóðin, sem siðprúð-
ust er orðin alment, verði fyrst til þess að
bera af sér tilræði handarinnar, er svo vill
hana merkta láta.
Lýðháskólamir dönsku eru það, sem lyft
hafa dönskum bændalýð skör ofar en
bændalýð annara þjóða, glætt jafnaðar-
stefnu og sanngirnis í öllum sveitum, og lagt
grundvöllinn undir samvinnuna meðal
bændanna, sem nú er á langt um hærra stigi
í Danmörku en í nokkru öðru landi i heim-
inum. — En ekkert opnar betur augu
manna fyrir alþjóðaþrifum en samvinna. —
Þeir hafa feykt neistum að sálum lærisveina
sinna, og borið skilning og gæfu til þess að
halda vakandi þeim áhuga, sem nauðsyn-
legur er til þess að út frá neistunum mtegi
kvikna, og arð báli verða. I hvert skifti,
er einhver af höfðingjum lýðháskóla menn-
ingarinnar hnígur í val i Danmörku, hvert
sem nafnið er Appel eða Bredsdorff, þá er
öllum fánum hneigt og þá er alþjóðarsorg,
diúp og einlæg, svo við liggur að segja: því
alvarlegri, sem stórblöðin prentfæra hana
minna.
Alt hefir því verið sem bezt í garðinn
búið fyrir afnám herskyldu, að þvf er snertirl
skilning alþýðu á réttmæti eða óréttmæti
blóðsúthellinga. En svo hefir herinn sjálf-
ur óbeinlínis stuðlað að eyðileggingu sinni
af öllurn mætti. Fyrir hegðan og daglega
framíkomu undirforingjanna gagnvart hinum
“óbreyttu” liðsmönnum óx fyrirlitningin og
óvildin á hemum hröðum skrefum. Nú
skyldu menn samt ekki halda, að undir-
foringjastéttin danska sé ver úr garði gerð,
en
embættisbræður þeirra í öðrum lönd-
um. Næst mun liggja að halda, að Danir
hafi þar fult eins góðum mönnum á að skipa
og aðrar þjóðir. En með þessu er ekki
mikið sagt, þvf eins og skiljanlegt er, em
það, að kalla má, einvörðungu ómentaðir
menn um allan heim, er gera liðþjálfun að
lífsstarfi sínu, menn, sem yfirleitt em á sama
mientunarstigi og hnefaleikaberserkir, er láta
fletja á sér nefið til fjár. í þeim löndum,
er skarnt eru á lýðmlentunarbrautina komin,
finnur alþýða manna ékki til þess; þar
em undirforingjamir ekki ver mentaðir, eða
standa jafnvel skör hærra en alþýða manna.
En í lýðmientunarlöndum, og þá sérstaklega
í Danmörku, er allur þorri manna betur að
isér en vundiírforingjamir, og fjöldt nýíiða
mentaðri en hálfgrænir liðsforingjar. Það
er því engin furða, þó nýhðunum þyki her-
aginn, sen® er töluvert prússnesíkur, hláleg-
ur og fyrirlitningarverður { ýmsum smærri
atriðum, og ennþá minni furða, að siðuðum
og mentuðum mönnum svelli mlóður í brjósti
við ýmisa þá andstygð, sem þeir eru beittir,
af mddalegum og ómentuðum liðþiálfum.
Það hefir aldrei liðið svo ár, að ekki hafi
orðið uppvíst um svívirðingar, er viðgengist
hafa í herniim, eins og til dæimis, að nýlið-
um hafi verið skipað að sleikja aurinn af
stígvélum sínum, gera Iikamsæfingar á hnjám
og flatir í forinni, drekka þvottaskólpið, og
ýmsa aðra andstygð þessu líka, þegar hefir
átt að hegna þeim-fyrir einhverja smávægi-
lega yfirsjón, svo sem að gleyma að heilsa,
heiísa ekki, fægja ekki knappa sína
nógu vandlega, eða eitthvað þessháttar.
Þetta em þær afleiðingar, af lýðmientun-
»ni, sem óbeinlínis hafa orðið til þess að
hneikkja áliti hermenskunnar í Danmörku.
Beinar afleiðingar af henni hafa verið með-
al annars þær, að eftir því sem almenn
þekking óx á vígbúnaði stórveldanna, lærð-
ist kjósendum að skilja, að ekkert nýtilegt
var hægt að fá fyrir það fé, sem þjóðin gat
frekast af séð til vígbúnaðar, jafnvel þó til
þess væri lagt langt um, efni fram. Eitt
einasta brynbákn, eins og t. d. Hood hinn
enski, kostar jafnmikið fé og alt það, er
Danir Iögðu fram árlega til Iands og sjávar-
varna. Flugliði, sem nokkuð megnaði er j
ómögulegt að koma upp sökum kostnaðar. [*,
Danir geta sér engin nýtízkuvopn fengið svo j
nokkuð umi muni. Þegar ófriðurinn Trtíkli
reið yfir 1914, var talið óhugsandi, að
Kaupmannahöfn fengi staðist meira en í
mesta lagi sólarhring, ef Þjóðverjar hefðu
talið nauðsynlegt að ráðast á hana. Jót-
land alt hefðu þeir gjörsópað á tveim sólar-
hringum, hefðu þeir viljað það viðhafa, án
þess að nokkurt stórveldi í heiminum hefði
getað hrært Iegg eða Iið til þess að afstýra
því. Ollum þessum peningum, 50—60 mil-
jónum' króna á ári, er þvf beint i sjóinn
kastað. En það ber vott um lýðmentun, að
allri þjóðinni er þetta ljóst, undantekningar-
Iítið.
Þetta hefir nú verið talin aðalástæðan
fyrir því, að Rasmussen hermálaráðherra
ætlar sér að leggja þetta fruirtvarp fyrír
þingið í haust, og að það að minsta kosti
mun komast lítt skaddað gegnum neðri deild
þingsins. En vér hyggjum alveg eins Kklegt,
og skemtilegra til umhugsunar, að önnur
meginástæða liggi þessu frumvarpi til grund-
valíar. Eða kannske réttara tvær meginá-
stæður.
Ónnur sú, að beztu rnenn þeirra hafi tek-
ið þeim lærdómi af mannkynss'ögunni, að í
raun og veru er allur vígbúnaður til einskis.
Að það er nákvæmlega það sairta, þegar öllu
er á botninn hvolft, hvert menn berjast með
hnefum og tönnum, trjákylfum eða steinöx-
um og örvum, eins og villimlenn í Ástralíu,
eða með bryndrekum, stálklæddum eldspú-
andi finngálknum. Engin bardagavél hefir
enn verið fundin upp, svo að mannlegt hug-
vit hafi ekki um leið fundið vopn til þess að
verjast henni, eða deyfa áhrif hennar, alt
frá örvum og skildi, eldinum gríska og ikeitu-
blöndunni, eða eiturgasi og vamargrímum.
Menn hefir altaf verið að dreyma um
það. og alt af við og við þókst vera búnir
að finna upp vítisvélar, svo djöfullega
hryllilegar, að notkun þeirra miyndi þegar
akelfa alla menn frá ófrtíði. Þetta íhefir j
aldrei hepnast enn, og mun aldrei hepnast. J
Það kemur altaf krókur á móti bragði hjá j
mannskepnunni. Ekki Iíða nema nokkrar !
vikur frá því að fram koroa tveir menn, er
þykjast hafa fundið upp helgeisia, er senda
megi um víðan geirn, til eyðileggingar öllu
lifandi, þar til þriðji maðurinn kemiur fram
fyrir brjóst fylkingar, til þess að hasla þeim
völl, og kveðst þekkja aðferð til þess að
stöðva þessa geisla. Samíkvæmt forsendum
íeim, er mannkynssagan hefir selt oss í hend-
ur, er engin ástæða til þess að rengja það,
að svo muní fara.
En setjum nú að slíkur óstöðvandi hel-
geisli yrði fundinn t. d. á Þýzkalandi, sem
gerði alla núþekta mótstöðu gjörsamllega að
engu. Þeir myndu þá, ef hernaðarandinn
engi að ráða, nota hann til þess, að
svala sér á mótstöðumönnum sínumi, Frökk-
um og Englendingum, reka þá af höndum sér,
strádrepa nokkrar miljónir þeirra, þar til þeir
á hnjánum bæðust vægðar, og heimta af
þeim skatta og skaðabætur. Þetta væri þá
alt gott og blessað — fyrir Þjóðverjana —
í nakkur ár, eða segjum nokkra tugi ára.
En þá hepnaðist einhverjum Frakkanum eða
Englendingnum, að finna upp ennþá djöful-
legri vítisvél, en helgeisladreifirinn þýzka,
og þá yrðu snögglega hausavíxl á hlutunum.
Og svo koll af kolli, að eilífu, meðan fram-
þróun varir, og ofbeldið situr í hásæti.
Það er undravert, hve þessi kórvilla hef-
ir hlunnfarið alt mannkynið og hlunnfer enn
rnikinn hluta þess. En nú þætti oss ekki ó-
trúlegt, að danska þjóðin, sem er sérstak-
lega metgáfuð, hafi komið auga á hana, og
það sé önnur aðal orsökin til frumvarpsins,
af þeim tveimur er nefndum vér.
Hin væri þá sú, að beztu menn Dana
treystu svo vel mannlegu viti og mannúðar-
þraska, að þeir þættust hafa ástæður til þess
að halda að heimurinn sé nú svo blóðrtiett-
ur, og þrái svo einliæglega samstarf og
biæðralag, — Guðsríki á jörðu, — að ekki
þurfi annað, en að einhver ríði á afnámls-
vaðið fyrstur, til þess að alþýða manna, und-
ir forystu nokkurra útvaldra, rís seml einn
irtaður um allan heim, og krefjist eilífs frið-
ar. Að þeir trúi því, að undirrót alls vopna-
búnaðar sé tortryggni og þrælsótti, hvert
semi er að ræða um eimstaklinga eða heil
þjóðfélög.
En hvað sem um þetta er, þá er hér vissu
lega stórmerkilega á stað farið. Beri danska
þjóðin gæfu til þess, að bera þetta frumvarp
á örmum sér í gegnum báðar þingdeildir, ó-
breytt í öllum aðalatriðum, þá er þar ný
og veigamiikil ástæða fyrir þá af oss, sem
trúa því, að norræni kynstofninn eigi að
bjarga mannkyninu, til þess að styrkjast í
þeirri trú, að ganga djarflega fram fyrir
skjöldu, og vopnlausir að verja lífinu til
þess að brjóta glugga á moldarhreysi ment-
unarleysis og þar af leiðandi fávizku, svo
ljósið nái að streyma inn af sjálfu sér, í stað
þess að þurfa ennþá í margar aldir strit-
ais't við að bera það f trogum inn til þeirra
er í húminu sitja.
Framfarir,
Nýlega barst fregn hingað um að búið
væri að fullgera akveg miilli borganna Moma
á vesturströnd, og Mombasa á austurströnd
Afríku. Þessi vegur er 3000 enskar mílur
á lengd, eða hérumbil eins og frá hafi til hafs
þvert yfir Canada, á þeim stað er vér byggj-
um. En þessi vegur liggur mljög nálægt
miðjarðarlínu.
Fyrir fjörutíu árum síðan var nálega alt
það land er vegurinn liggur um gjörsamlega
ókunnugt hvítum mönnum. Þar skiftist á
endalausar grasivaxnar hásléttur og tröll-
auknir samanfléttaðir mýrlendir frumskóg-
ar. Nú getur hver sæmilega efnum búinn
heimilisfaðir ekið konu sinni og börnum,
hættulaust frá hafi til hafs, á þrem vikum.
Fyrir 40 árum síðan eyddi Stanley mánuð-
um og árum, tugum þúsunda dala og manns-
lífum svo hundruðum skifti, til þess að
brjótast hálfa þessa leið gegnum mjyrkviðinn,
fram að vötnunum miklu, á Ieitarferð sinni,
að Livingstone. Og svo voru hörmúngam-
hr afsikaplegar, og erfiðleikarnir er hann
þurfti yfir að stíga, að það þótti ganga
kraftaverki næst, að honum skyldi takast að
inna þá þraut af hendi.
Hér í Canada hafa hvítir menn átt sér
bólfestu í hérumbil 300 ár. Landið er jafn-
stórt og Norðurálfan, tiltölulega greiðfært,
og auðæfin ómetanleg, er það ber í skauti
sínu. Nágrannaland vort er hérumbil jafn-
stórt, auðæfin sennilega ekki meiri. Þar
búa nú um 100 miijónir hvítra manna. Hér
í Canada tæpar 10 miljónir. Hér norðanvið
miðbik Iandsins, kornforðabúr veraldarinn-
ar, liggur flói svo stór, að nálega má úthaf
kallast. Gegnum þann flóa er greiðust
skipaleið tál Norðurálfunnar nökkurn tímja
ársins. Fult er af miálmum í jörðu á mörg
þúsund ferhyrningsmílna svæði sunnan við
þenna flóa. Og flói þessi hinn mikli, er full-
ur af fiski, en þar verður ekiki þann dag í
dag öngli rent vegna þess, að ekki er hægt
að fullgera 90 mílna járnbrautarspotta, er
tengir hann við menningarstöðvar Iandsins.
Það hefir tekið aldarfjórðung að leggja 3000
mlílna akveg þvert í gegnum myrkviði og
mýrlendi í Afríku. Það hefir tekið 300 ár
að koma nokkur hundraða mílna brautar-
spotta norður að Hudsonflóa — og ekki
lokið enn. Laglega er haldið á stjómar-
taumunum hér í Canada.
I. Konungabók8:13
Ræða
flutt af
Rev. ELMER S. FORBES
í Sambandskirkjunni,
sunnudaginn 7. septemlber.
Þau ritningarorð, sem vér höf-
um heyrt hér í kvöld, bregða ljósi
yfir einn af hinum merkilegustu
og glæsilegustu viðburðum í allri
sögu Gyðinga. Hann mlarkaði
tímamót. Israelsmenn höfðu nú,
undir forystu Davíðs konungs,
bundið enda á styrjaldir þær, er
þeir í sífellu áttu i við heiðnar ná-
grannaþjóðir og ár og friður virt-
ust nú hafa sezt að. Nú var fyll-
ing tímans komin, að koma lang-
þráðu þjóðverki í framkvæmd.
Davíð hafði oft dreymlt umi, að
geta einhvertíma heligað Drótni
stað, reist bústað fyrir hinn vold-
uga Jakobs. En Davíð var her-
maður, á ferð og flugi, altaf í leið-
angri móti óróaseggjunumi, óvin-
um sinum, og fékk aldrei tíma
né tækifæri að láta draum sinn
rætast. En á dögum Salómons,
sonar hans og eftirirtanns, gafst
tækifærið. Friður var í landi.
Jerúsalem var löggilt höfuðborg
ríkisins; þjóðin var efnalega sjálf
stæð, og þessvegna tók Salomon
sér fyrst af öllu fyrir hendur að
byggja musterið.
Þér kannist öll við byggingar-
sögu þess; hjálp þá er Hiram, kon
ungur í Týrus, veitti; hvernig veg-
legustu trén voru tekin úr Kedrus-
skógunum á Líbanon; hvernig
steinamir voru svo nákvæmlega
tilhöggnir í námunum að hægt var
að leggja þá, “svo að hvorki
heyrðist hamarshljóð né axar,
heldur óx hið mikla verk í þögn
sem pálmaviður”; hvernig list-
fengir smiðir steyptu offurlaugar
og óteljandi málmtekálar til nota
við musterisþjónustu, þar til þessi
stórkostlega bygging að lokum
stóð fullgerð og vígslubúin, ahnátt
ugum Drottni til vegsemdar.
Vér höfum séð örlítið af at-
hafnardýrðinni og hátigninni á
vígsludeginum. Skrúðfylking
presta bar hið heilaga tjald og
hina fomu helgigripi, ásamt sátt-
mJáisörkinni og lögmálstöblunum
tveimur, sem fylgt höfðu Israels-
börnuim í fjögur hundruð ár frá
burtrekstrinum úr Egyptalandi.
Þá kemur konungur sjálfur, rrveð
l.fverði sínum:, i glæsiiegum bún-
ingi, og gengur upp á bronze-
pallinn, er gerður hafði verið við
þetta tækifæri, og tekur sér þar
sæti. Loftið er þmngið af reyk-
elsisilm og flokkar söngmanna og
hljóðfæraleikara enduróma lof-
gjörðarerindin úr 136. sálminum:
“Þakkið Jahve, því hann er góð-
ur; því að miskunn hans varir að
eilífu”. Það er sagt að á sam(a
augnabhki hafi orðið svo myrkt
í m|usterinu, að prestarnir drógu
sig út, “því ský fylti hús Jahve;
því að dýrð Jahve fylti hús Jahve’.
Eftir þessu augnabiki hafði kon-
ungurinn beðið. Hann rís úr sæti
sínu og kallar: “Jahve hefir sjálf-
ur sagt, að hann vilji búa í dimmu
Nú hefi ég bygt hús þér til bú-
staðar, aðseturstað handa þér umj
eilífð”. Síðan blessar hann hátið-
lega yfir mannfjöldann, og stand-
andi frammi fyrir altarinu framber
hann hina fögra og merkilegu bæn
þar sem han biður þann Guð, sem
himininn og hiirtnanna himinn ekki
rúmar, að gera þetta hús að að-
seturstað sínum; og endar m|eð
bæninni: “Jahve, Guð vor, sé með
oss, eins og hann hefir verið með
feðrum vorum; hann yfirgefi oss
ekki, og útskúfi oss ekki, heldur
hneigi hjörtu vor til sín, svo að vér
göngum jafnan á hans vegumi og
varðveitum öll hans boðorð, lög
og ákvæði, þau er hann lagði fyr-
ir feður vora”.
Síðan eru liðnar árþúsundir, og
enn byggja menn í sífellu musteri
og kirkjur, að þeir sameiginlega
megi vegsama Guð. Satt er það,
að himininn og himnanna himinn
ekki getur rúmað hann, en samt
sem áður vísar eðlishvötin oss á,
að byggja honum bústaði. Alheim-
urinn opinberar veldi og mlátt
Guðs, hið óendanlega stóra og hið
óendanlega smáa, ber vitni um ná-
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvagteppu,
og önnur veikindi, sem stafa frá
nýrunum. — Dodd’s Kidney Pil'Is
kosta 50c askjan, eða 6 öskjur
fyrir $2.50, og fást hjá öllum lyf-
sölum, eða frá ,
The Dodd’s Medicina Co., Ltd.,
Toronto, Ontario.
lægð hans; en vér hvers þurft og
máttur er takmörkum háð, eigum
auðveldara með að finna Guð, er
vér söfnustum saman á stað, þar
sem algeimis-ómiælið er eins og úti
lokað, og þar sem Guð virðist tak-
mlarka sig, í samræmi við hugsanir
vorar og tilfinningar.
Kristin kirkja ber þá fyrst af
öllu vott um trú vora á Guði, og
þar næst um vissar afleiðingar
þeirrar trúar. Með öðrum orð-
umi: Kristin kirkja berst fyrir á-
kvörðuðu heimspekiskerfi og á-
kvörðuðum lífsreglum. Hundrað
þúsund bækur hafa menn skrifað
um alheimsmyndunina, og til þess
að skýra starfssvið irtannsins í því
sambandi, uppruna hans, ákvörð-
un og forlög. Allir hafa til þess
reynt: Deistar, Agnostíkar, Pósi-
tívistar, Aþeistar og Materíaílistar..
Deistar segja: Jú, skaparinn er
til, en hann býr ekki { þessun*.
heimi, og vér höfum ekkert sam-
band við hann. Agnostíkar hyggja
að voldugur máttur stjórni öllum
ifyriirbrigðumi alheim'sins, en lað
vér getum ekkert um hann vitað.
Pósitívistinn sér sinn gúð í mann-
kyninu, og vegsamar Manninn.
Aþeistinn er yfirleitt neikvæður,
og kveður Guð aldrei hafa verið
til og aldrei munu verða til. Mat-
eríalistinn kveður ekkert vera til,
nema það, sem vér getum séð og
þreifað á; að tilvera iriannsins takr
enda í dauðanum, og að einn góð-
an veðurdag, þegar jörðin á ein-
hvern hátt farist, þá sé aít búið;
þessvegna sé bezt að eta, drekka
og vera glaðir, því það sé alt, sem
á l'ífinu sé að græða.
Gagnstæð og æðri öllum þess-
um ömurlegu heiirnspéki'skerfúm,
er lífssikoðun kristin's manns, a?f
Guð sé skapari og höfundur allra
hluta; að Guð sé andi seiw fyllr
altilveruna, eins og sálin líkam-
ann; að maðurinn sé Guðs barn,
gæddur guðlegum lífsneista; f
heiminn settur til þess að vaxa í
náð og sálarorku, og hverfi tií
göfugra og nytsamara lífs hinu-
megin, þegar skeiðið er hér á
enda runnið.
Sannanir? Látum oss djarflega
kannast við það, að engin sönn-
un er til, sem sannfært getur þann,
sem ekki vill sannfærast láta. En
hver tilgátan, hver skýringin kem-
ur bezt heim við staðreyndir lílfs-
ins og fullnægjir bezt þörfum og
þrám hjartans? Við þessari spum-
ingu höfum vér, sem hér erum
stödd í kvöld, aðeins eitt svar að
gefa og í trausti þess mætum vér
lífi, dauða og því er þá tékur viS
óttalaus og óskelfd.
Kristin heimspeki hefir sitt við
að stríða, ýmsar ráðgátur lífsins,
sem vér getum ekki Ieys't að allra
geðþótta, og hver semi neitar þessn
er heimskingi, sem lokar augunr
um gagnvart staðreyndum. En
samt semi áður trúumi vér, að hún
reyni minna á trúgirni vora, sé
skynsamlegri og léysi fleiri vand-
ræði, en nokkurt annað kerfi, trú-
ar eða vantrúar, sem nokkum-
tíma hefir verið fram fyrir oss
borið. Þessvegna trúum vér á
Guð Föður Almáttugan, skapara
himins og jarðar, og um þessa
trú bera allar kirkjur vitni.
Á þessumi grundvelli ern bygS
öll aSalatriði kristindómisins, sem
færa oss frið og von, gefa oss