Heimskringla - 24.09.1924, Blaðsíða 5

WIKNIPEG 24. SEPT. 1924
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSlö
Gullfoss Cafe
(fyr Rjooney’s Lunch)
629 Sargent Ave.
Hxeinlæti og gmiekikvíisi rætiiujr 1
matiartilbúninigi vorum. Lítið hér
inn og fáið yður að borða.
Höfum einnig altaf á boðstól-
mri • kaffi og allskonar bakninga;
tóbak, vindla. svaladrykki og skyr
nægilega íhaldssamur til þess að
gjalda musterisskattinn og segja
holdsveikum mönnum, sem hann
íadknaði, að fara og sýna sig prest
unum, svo sem fyrir var meelt í
reglum þátímans, en þó er hann
of róttæíkur til þess að geta átt
verulega samleið með hinum
gömlu stofnunum, og hann stefn-
ir mieð lærisveinahóp sinn beint
í áttina frá þeim. Já, hann var
svo róttækur, að nauðsynlegt
þótti að táka hann af lífi af trú-
arlegum íhaldsmönnum síns tíma.
Það er bersýnilegt að fyrir
Jesú hefir arfur fortíðarinnar i j
trúarlegum og félagslegum efnum, i
verið blandaður bæði illu og:
góðu. En það góða var aldrei í j
hans augum nægilegt gott, og það
illa var oft ekki ananð en rang-
hverfð gæði fyrir fávizku og
skammsýni. Hann hefir litið á
reglur og fyrirmjæli lögmálsins,
sem mjög mikilsverðan arf, bæði
fyrir sjálfan sig og alla þjóð sína.
En þó það væri miarkvert og gott,
þá var það þó ekki nægilega mik-
ilfenglegt fyrir allar hliðar lífsins.
Og auk þess var það orðið í
höndum fræðimanna þjóðarinnar
alt annað en gott á ýmsum svið-
um. Það var tekið að íþyngja
og sveigja mennina í stað þess að
þjóna þvi bezta i þeim. Því fór
fjarri, að hann teldi sig vera kom1-
in til þess að afnema það, hann
var þvert á móti kominn til þess
að fullkomna það, en hann var
alveg vægðarlaus við hina opm-
beru útlistun á því Sú útlistun er
það, sem nefnt er í guðspjöllunum
erfikenningar fyrritíðarmanna’’.
Afstaða Jjesú gagnvart benni var
í meira lagi róttadk. Hann vildi
uppræta þar alt, greinar og raetur,
Jesús var svo mikill realisti, að
hann var eilíflega á verði þar,
sem honum fanst venjurnar og
siðurinn hafa umhverft því gildi,
sem í hlutunum var fólgið. Hann
dróg hvem siðinn eftir annan
fram í dagsljósið, til þess að fá
menn til þess að átta sig á, hvað
þeir væru, ekki eingöngu að út-
Hti, heldur og í raun. Og m(æli-
kvarðinn, sem á alt er lagður, er
þessi. Gerir þetta líf mannsins
ríkara, en bræðraböndin styrkari
fyrir þennan hlut? Ekkert var
gott eða ilt fyrir það, að það var
gamalt; það var gott eða ilt, eftir
því hvort það jók eða tafði fyrir
lífinu og kærleiknum.
Ég hóf hugléiðingar mínar f
dag með því að minna yður á,
að: “hvíldardagurinn varð til
mannsins vegna og eigi miaðurinn
vegna hvíldardagsins.” Öllum er
kunnugt um hvílíkt afkáralegt
vald hvíldárdagshelgin bafði á
þeim tímumj yfir athöfnum manna.
Ég aétla ekki að fara að rifja það
neitt upp. Guðspjöllin hafa ýms-
ar frásögur þar um að segja, sem
manni liggur við að finnast nærri
ótrúlegar núna — eins og það, að
haft er sérstakt auga á Jesú, hvort
hann Iækni mann á þeim degi o.
s. frv. En þó er það svona, að
ef maður lítur ofurlítið í kringum
sig, þá fer manni að þykja vafa-
mál, hvert mokkur ástæða sé til
þess að furða sig. Við bönnum
ekki Iengur að ladkna á hvíldardegi
við bönnum ekki lengur að bjarga
skepnu, sem er í lífsháska, á
hvíldardegi, við erum tiltölulega
sjálfráð umi það orðið, í flestum
menningarlöndum, hvernig við verj
um þeim degi, að því undanskildu
að ekki sé mieð öllu rofin sú hvíld,
sem manninum í beild sinni er
ætluð að hafa á þeim degi. En
hvernig stendur á því, að Jesús
skyldi svona þráfaldlega komast á
öndverðan meið við forystumenn
þjóðar sinnar út af þessu efni?
Það var vissulega ekki af því, að
honum væri neitt kærkomið að
menn héldu ekki þær reglur,
sem venjan hafði sett um þennan
dag. Það var hitt, að hann sá í
þeim eina skaðlegustu tilhneigingu
hins íhaldssama mannsanda, að
láta stofnanir verða meir metnar
heldur en mennina sjálfa og þarfir
þeirra. Og með þessari snjöllu
setningu um hvílcíardaginn, sem
sé til mannsins vegna, hefur hann
dregið fram meginreglu, sem er
miklu víðtækari en svo, að hún
eigi við þetta dæmi eitt. Með
því er dregið fram í einu dæmi
sú hugsun, sem hann leggur svo
mlikla áherzlu á, að engin stofn-
um, engin fyrirmæli, engar venjur,
hvorki í kirkju eða ríki, eða lög-
um eða trúarbrögðum sé svo mik-
ils virði, að ekki sé maðurinn og
lífið meira virði. Og þetta er
hugsun, sem við höfum enn ekki
numið, hvorki í trúarbrögðum eða
þjóðfélagsmálum, eða yfirleitt
nokkursstaðar, svo að til hlítar sé.
I þetta skifti ætla ég að draga
fram eitt atriði úr annari þessari
höfuðdeild okkar félagslega
lífs, þar sem óvenjulega greini-
lega kemur í ljós, hve mikið menn
eiga eftir að læra um það, hvað
í meginreglum felist um, að
hvíldardagurinn sé til mannsins
vegna.
Þetta atriði hefir verið að á-
sækja huga minn út af þeim sí-
feldu deilum, sem standa yfir milli
höfuðdeilda kristninnar hér í álfu
og iþeirrar vísindamensku, sem
kennir sig við hina frábæru upp-
götvun, sem við nefnum breyti-
þróun. Ofurlitlar smáöldur af því
hafróti, sem sú deila hefir vakið
hafa jafnvel borist inn á hinn
annars svo slétta sjó okkar ís-
Ienzka lífs hér í landi. Nú má
svo vera að mörgum finnist það
ekki gera svo mikið til, þó að
menn séu að hnotabitast uim það
hverju séu forfeður mannanna —
því úthaf þekkingarleysisins er
svo stórfelt, að menn halda að
deilan sé um það eitt. En deilan
er ekki um það. Deilan er um
það, hvort mönnum eigi að vera
heimilt að leita sannleikans og
boða þann sannleika, sem þeir
telja sig hafa fundið, ef hann
komi í bága við það, sem leiðandi
menn kirkjunnar í hverju ríki
telja sér og stofnun sinni skað-
legt. Það er við fyrsta auglit sýni-
legt að deilan er ekki um það,
hvort þeir menn, sem skýra lífið
á jörðunni og vöxt þess út frá
mieginreglu þrómnarkenningarinn-
ar, hafi rétt fyrir sér eða ekki. Það
getur aldrei nein deila verið um
þékkingaratriði á milli þeirra
manna, þar sem þekkingin er öll
á aðra sveifina en engin á hina.
Sú þræta verður alveg á sömu
leið, eins og eg hefi sjálfur stund
um lent í, þegar menn eru að
segja mér, að það sem ég hafi séð
af dularfullum sálrænum fyrir-
brigðum, hafi aldrei gerst. I
slíkum tilfellum verður sá ávalt að
vægja, sem vitið hefir meira, og
lá'ta talið falla niður. Nei, það
markverðasta við þessa deilu er
það, að annarsvegar er stofnun, er
sérstaklega hefir sett sér það að
markmiði að hjálpa mönnum til
þess að átta sig á tilverunni, halda
við í þeim trúnni á sannleikann,
og þar a$ auki telur sig rekja
ætterni sitt til hans, sem taldi kon-
ungstign sína í því fólgna að bera
sannleikanum vitni. Hrnsvegar eru
menn, sem gefið hafa veröldinni
meira á tæpri öld af þekkingu og
skilningi á þeirra eigin lífi, heldur
en tuttugu aldir hafa gert áður,
þeir hafa umhverft hugmynda-
heimi okkar, þeir hafa gert veröld
ina dásamlegri og fegurri í aug-
um okkar, þeir hafa sýnt okkur
skyldleikann milli alls lífs, sem á
jörðinni dregur anda, þeir hafa
bent mönnum á nýjar leiðir til
þess að Iáta dásemdir sköpunar-
innar opinberast augum sfnum,
sköpunarinnar, sem eilíflega er að
endurtakast og yngja upp sjál'fa
sig, þangað til hún nær þvf marki,
er höfundur tilverunnar hefir sett
henni. Og af öllum stéttum nú-
tímans verður engin tekin til
jafns við brautryðjendur á vísinda
sviðinu. Þeir eru afdráttarlaust
aðalsmenn vorra tíma fyrir and-
legt atgjörfi og andleg þrekvirki.
En milli þessarar stofnunar —
kirkjunnar — og þessara manna,
er háður hinn snarpasti hildarleik-
ur fyrir þá sök eina, að vísindun-
um hefir tekist að leiðrétta mis-
skilning og vanþekkingu á afar-
mikilsverðum atriðum. Með öðr-
um orðurn, það er að verða aug-
ljósara og augljósara að kirkjan
verður að leita út fyrir sjálfa sig,
verði sjálf að setjast að fótum
lærimeistara, til þess að geta hald
ið áfram að vera mannkyninu sú
uppörfun og sá styrkur í andleg-
um efnum, sem hún óneitanlega
hefir oft verið á aðdáanlegan hátt.
Það er augljósara með hverjum
degi, að guð hefir styrkt lið sann-
léiksleitarinnar á jörðinni, að
margföldum mun, með þvf að láta
ekki kirkjuna eina um hið and-
lega uppeldi mannanna. I fljótu
bragði miætti svo virðast, sem slík
stofnun sem kirkjan er, hlyti að
taka öllum liðsauka með fögnuði,
hverjum nýjum manni og nýrri at
hugun, sem bætti við þekkingu
okkar á þeim heimi, semi guð hef-
ir sett okkur í, hverri nýrri bend-
ingu, sem berst um það, hvernig
vér ættum helzt að lifa í þessari
veröld, sem er svo margbrotin og
dýrleg. Öll þekking er sigur guðs
í mannheimumi, allir þekkingar-
leitendur eru samverkaménn hans
um að eitt sinn skuli rætast draum
urinn um guðsríki á jörðu. En
hvernig fer? Þetta snýst alveg við.
Hjálp sanniJeiksleitendanna er ekki
þegin. Er það af því, að kirkjan
telji niðurstöður þeirra rangar?
Ég hika ekki við að segja, að bað
sé ekki ástæan, af þeirri einföldu
orsök, að fæstir kirkjunnar menn
hafa hin allra minstu skilýrði til
þess að hrekja þau rök, sem fyrir
I málunum eru færð. Er það af
i því, að þeir telji niðurstöðurnar
mönnunum skaðlegar, þó að þær
kunni að vera r.éttar? Ég get
ekki trúað þeim firnum á nokk-
urn heilvita miann, að hann trúi þv>
með sjálfum séf, að það sé skað-
legra að vita rétt en rangt í öðr-
um eins efnum og þessum, sem
snerta svo að segja hverja einustu
grein lífsins. Af hverju stafar þá
mótspyrnan? Af því einu, að
mennirnir trúa að þetta geti verið
skaðlegt þeirri stofnun, sem þeir
vinna fyrir. Þeir trúa þvf sem sé
enn þann dag { dag, að maðurinn
sé vegna hvíldardagsins, en ekki
j hvíldardagurinn vegna mannsins,
| svo ég noti líkingu Jesú. Þeir trúa
j því, að maðurinn sé fyrir kirkjuna,
i en ekki kirkjan fyrir manninn,
, þeir trúa því. að kirkjan sé ékki
j til fyrir sannleikann, heldur sann-
! leikurinn fyrir kirkjuna — það
I af honum;. sem hún kann að vilja
i bvggja. Þeir sjá að þær nýjar
hliðar á sannleikanum, sem mönn-
| um hafa verið að berast, hafa
' gert það Ijóst, að ýmislegt af full-
i yrðingum kirkjunnar hafa verið
: reistar á mjög veikum grundvelli,
og umfram alt, að tilveran var svo
margfaJt dásamjegri heldur en í-
myndunarafl mannanna hafði
nokkur skilyrði til þess að gera
; sér í hugarlund. En bein afleið-
ing af þessu var vitaskuld sú, að
! drottinvald kirkjunnar og kenn-
i inga hennar hlaut að skaðast að
miklum mun. En var það svo
hættulegt, ef drottinvald sannleik-
ans og virðingin fyrir honum fór
vaxanch'? Nú er þeim msönnum,
sem verja lífi sínu til þess að kafa
eftir perlum þekkingarinnar úr
jhöfum Iífsins, valin þau nöfn, að
þeir séu guðleysingjar og vantrú-
armenn, þeir afvegaleiði æsku-
lýðinn, kippi stoðunum undan sið-
ferði þjóðfélagsins o. s. frv. Og
þeim hluta kirkjunnar manna, sem
telia sig hafa meiri ávinning af því
að Ieita til þeirra manna, sem vita
j hvað þeir eru að tala um, heldur
en til þeirra, sem ekki vita það,
en skömtuð hin sömu heiti. En
l hvorumegin er guðleysið ? Er það
hjá þeim, sem trúa því, að sann-
Ieikurinn geri mennina frjálsa;
j er það hjá þeim, sem trúa því, að
j hver aukning á vitsmunum manna
: og þékkingu, sé útrétt hönd guðs
til þess að Ieiða þá nær honum, er
það hjá þeim, sem reynt hafa að
I skilja orð Jesú um, að maður-
j inn sé ékki til vegna krildardags-
ins, að engin stofnun er neitt í
áttina eins mikils virði eins og
hvert alvarlegt fótmál, sem stigið
er í guðsríkisáttina; er það hjá
þeim, sem trúa því, að sú ótt
liggi í beinni leið með samvisku-
semina við að kannast við það,
sem maður álítur vera rétt, og
með skyldutilfinningum fyrir
að manni beri að rannsa'ka og
léita að, hvað sé rétt? Er guð-
leysið hjá þeim, sem svo finna til
sinnar andlegu fátæktar, að þeir
eru friðlausir eftir meiri skilningi,
meiri hreinskilni, minni vaðli og
minni hræsni? Er það guðleysi að
leitast við að reyna að læra að
trúa með allri sinni sál og öllu sínu
hjarta á þann guð, sem Jesús
nefndi föður allra? Eða er það
fásinna að einblína svo á eina
stofnun og eina stétt, að télja
sér trú um, að sá máttur sem ræð-
ur mannlífinu, geti sett þetta ofar
sannleikanum og heill mannkyns-
ins?
Því miður verður maður að
kannast við, að þessi skilningur
er sá, sem mest ber á í kirkjuheim-
inum hér í álfu. Þó vafalaust mjög
mikið minria hér í landi heldUr en
í Bandaríkjunum. En vitaskuld
verður maður að hafa það í huiga,
að þessi hluti kirkjunnar er í
bandalagi við önnur afturhaldsöfl
þjóðfélagsins og þessvegna há-
værari heldur en ella.
Frjálslyndið hefir þvínær ávalt
lægra um sig og öfl þess mjnna' ir
skipalagsbundin. En hvað mikið
andstæðingar. Þeir mundu leita
sannleikans í félagi en ekki í
deilumi. Þeir mundu e'kki blanda
saman sannleika og erfikenning-
um, ekki trú og trúarjátningum,
ekki samfélagi mannanna og stofn
unum þeirra, ekki lífi og útliti.
Þeir mundu sjá sannleikann, sem
sagt er fyrir um, að muni gera þá
frjálsa.
—-----0------
Jarðskjálftakippir
á Islandi.
Reykjavík 5. sept.
í fyrrinótt klukkan 12 og 24 mín-
útur kom allsniarpur jarðskjálfta-
kippur hér í bœnum. Yar kippur
inn það mikill, að margt fólk, sem
var í svefni vaknaði. Eóru menn á
kreik í stöku húsum, einkum peir
sem voru á efri hæðum hærri húsa
Annar kippur kom tæplega tveim
ur mínútum á eftir þeim fyrsta.
Yar hann lítið eitt minni.
Hræringar voru síðan hér í ein
ar 20 mínútur, en enginn kippur
eins mikill og þessir tveir fyrstu.
1 Hafnarfirði voru pessir kippir
í fyrri nótt álíka og hér. Var
M|bl. sagt í gær, að fólk hefði jafn-
vel farið út úr húsum þar syðra.
— Héldu þeir Hafnfirðingar samt
sem áður, að þetta væri ekki ann-
að en svo nefndir “Rjeykjaneskipp-
sem reynt er að gera ráð fyrir, að
til sé af þeim mönnum innan
kirkjudeildanna, sem þessu eru
andvígir, þá verður þó svo mikið
eftir, að manni tekur sárt til. Því
eftir alt, þá fer maður að spyrja
hvort munurinn sé ekki hverfandi
I lítill á skilningi manna á málstað
| Jesú frá því sem var á hans eigin
dögum og hjá hans eigin þjóð. I-
hald og rótrælkni hafa svo. und-
urlítið færst saman, á þann hátt,
sem í huga hans sjálfs bjó. Og
þó veit hamingjan að aldrei he'fir
verið meiri nauðsyn á þvf en ein-
mitt nú. Við vorum að lesa um
það í blöðunum fyrir nokkuru,
I hverju ýmsir merkir menn hefðu
J svarað spurningunni um það, hvað
J á hefði unnist við ófriðinn mikla.
I Flestum vafðist tunga um tönn,
I sem von var um slíka spurningu.
Þó held ég að bent verði á eitt
mikilsvert atriði. Það hafa aldrei
verið eins margir menn í einu,
sem hafa verið að glíma við að
gera upp í huga sínum sitt eigið
andlega bú og mannanna allra.
j Það hafa aldrei verið eins margir
menn á neinum tíma, sem hafa
reynt að svara sjálfum sér með
saroviskusemi, hvort þær hugsjón-
ir, þær stofnanir, þær eftirlangan-
ir, í einu orði sú lífstefna, sem
menn hafa búið við sé ekki alvar
lega á rangri leið. Svörin hjá
mönnunum verða á ýmsa lund.
En menn eru ekki nærnir fyrir and-
rúmslofti síns tíma, ef þeir finna
ekki hleðsluna í loftinu. Hún
getur brotist út sem þrumur einar,
en hún getur líka brotist út sem
fárviðri. Stofnanir kunna að
: hrynja í rústir í því veðri. Og með
j þeim getur hrunið fögur saga og
1 mikil reynsla og mikið vit. En er
nokkuð íhald nokkurs virði, sem
ekki er reist á ástinni á þessum
eiginleikum? Og er nokkur rót-
tækni nokkursvirði, sem ekki er
borin áfram af þessari sömu ást,
löngununni til þess að sníða alt í
burtu sem ekki fegrar, dýpkar og
hækkar lífið? Er ekki Kristur sýni-
lega ennþá brennidepill mann
kynsins? Enginn er svo frameýnn
að hann gæti sagt fyrir hvað [
gerðist, ef þessi samruni íhalds og 1
En svo hefir eigi verið, því jarð
iskfjálftans varð vart fyrir austan
fjall. Voru þeir með samia hætti
á Rangárvöllum og hér, tveir þeir
fyrstu snarpastir, og síðan fund
ust hræringar þar eystra einn hálf
an klukkutíma á eftir. 1 lágsveit-
um Árnesisýslu voru þeir svipaðir
og hér. í Vestmannaeyjum varð
og vart við kippina.
1 gær kom enn einn jarðskjálfta
kippur klukkan 3, og náði hann
um líkt eða samia svæði og kipp-
irnir í fyrrinótt. Eundust þrjár
öldur í þeim kipp. Yar hann á-
lfka snarpur og sá fyrsti í fyrri
nótt.
Austur í Mýrdal varg ekki vart
við nokkurn jarðskjálftakipp.
“Mbl.”
-------0-------
Dóítir W. Morris
heimsækir Island.
Um ísland hefir í sumar ferðast
í fyrsta sinn ungfrú May Mjorris,
dóttir skáldjöfursins, listamannsins
mikla, William Morris. Lét húin
nýiega í haf frá íslandi heimleiðis,
og sendi hún daghlaðinu ‘Wísi’’ í
Reykjavík. eftirfarandi kveðju, er
hún fór.
Dr. Sambon er fæddur á ítalíu og
er af frönskum, ítölskum, enskuia
og dönskum ættum, en hefir átt
heimili í London síðan árið 1897,
og er kennari í hitabeltissjúkdóm
um í London School of Tropical
Medicine. Hann er kunnastuír aí
rannsóknum sínum á hitabeltis-
sjúkdómum, en hefir auk þeea
fengist við ýmisleg önnur ofni,
skyldi og óskyld læknisfræði.
Hann er víðförull mjög og hinn
mesti lærdómsmaður, og er nokk-
uð skýrt frá vísindastörfum hana
í ritgerð eftir prófessor Guðmund
Finnbogason, sem birt er í Eim-
reiðinni XXVIII. árg., bls^ B48—
349. — Hann hefir samið merkilega
bók um ísland, og kemur hún út
innan Iskamms. Tveir kaflar úx
hienni hafa Ibirst já íslonzku, —
ferðasaga til Þingvalla, í Eimreið-
inni, og lýsing á íþróttasýningu
hér, sem birtist í Þrótti. Báðar
þessar greinir þýddi prófessor
Guðmundur Einnbogason, og vöktu
þær mikla eftirtekt, enda bera þær
mjög af öðrum útlendum frásögn-
um og lýsa fádæma athygli og
skarpskygni höfundarins.
Dr. Sarnbon fór í sumar norður
til Akureyrar og sat á læknaþing-
inu og flutti þar stórmerkan fyrir
lestur um krabbamiein. Þegar
þinginu var lokið, fór hann austur
í Mývatnssveit, en þaðan til Húsa-
víkur og norður í Hallbjarnarstað-
arkamb og skoðaði þar hinar al-
kunnu sjávarmenjar (steinrunnar
skeljar). Hann hafði í hyggju að
fara austur f Ásbyrgi og að Detti-
fossi, en það fórst fyrir, vegna ó
hagstæðrar veðráttu.
Héðan er för doktorsins heitið til
ftalíu, en þá til Vest-Indía og það-
an til Bandaríkjanna. Er hann
ráðinn til þess að flytja fyrirlestra
í Harvard-Há.skóla í vetur. — Ung
ur maður íslenzkur hefir verið í
fylgd mieð honum síðustu árin og
verður enn. Það er Benedikt öm
Benediktsson, sonur Einars skálda
Benediktssonar.
Dr. Sambon hefir eignast marga
vini hér á landi, sem vonlegt er,
því að hann er alt í senn: flug-
gáfaður, hámentaður, vel talaður
og hinn mesti gleðimaður. Munu
ailir, er honum hafa kynst, taka
undir það sem Dr. G. E. segir í
Eimreiðargreininni, er fyrr var
nefnd: — ‘Wæri það mikill gróði
að fá slíkan gest: Iangsýnan og
langminnugan”,
“Vísir”.
Kveðja.
To the Editor of Vísir.
iDear Sir,
When I came north in June to
visit the country that my Eather
loved so well, I was touched to
read a kindiy welcomje in the
columns of your paper. Now, on
the eve of departure, will you allow
me to convey through you my
thanks to the writer of it? I leave
with my mind full of the beauties
and wonders of Iceland, but among
the many happy míemories, what
I shall most treasure will be the
Hveitimölun.
Allir neyta brauðs daglega, en
Ihve margir reyna að hugsa um
ferðalag hveitisins úr ökrunum á
matarborðið.
Ef lesendur geta skoðað mylnu
Robin Hood félagsins í Moose*
Jaw, þá gætu þeir séð margt ný-
stárlegt.
The Robin Hood Mills Limited,
keyptu mylnu Donald MlcLean fé-
lagsins þar 1919. Ðyrjaði þá strax
á stækkun og endurbótum myln-
unnar, sem þá rúmaði 150 tunnur
hveitis daglega, svo að á stuttum
tfma var framleiðslan 500 tunnur,
og nú eru þar malaðar 4000 tunnur
memory of Icelandis hospitality and j aí hveiti á dag. Eélagið á einnig
Ieelandic friendliness. It has been
a memorable visit. realizing a long
cherished dream — to see with my
own eyes the land whose story has
been familiar from the days of
earliest youth.
Iceland is to me like a friend
long known and ioved from afar,
and now my hope is to return
. , . , ^ | some day and greet again with
rottækni, sem yer sjaum svo aÖ- i thanks and affectlon the
aaa'nlega í fan Jesu, gæti orÖið Mends T ]eave
eign nokkurs þorra leioandi
manna. En á sumiu verður ekki
vilst. Núverandi flokkaskifting
þurkaðist út í þjóðfélags og trú-
málum. Sértrúarflokkarnir og sér
trúarrígurinn kyrfi. Trúin á nöfn-
in yrði klægileg. Róttækni og í-
hald yrði bandalag, ekki litlaust
magnleysi, heldur sem vilji til
verndunar og endurbóta. Ástríð-
an eftir breytingunum yrði eins
sjaldgæf og mótþróinn gegn þeim
en þær yrðu djúptæfkar og stór-
feldar. Menn mundu skipa lífi
sínu eftir samráði en ekki sem
new
regretfully to-day.
Hail and farewell.
May Morris.
27. August 1924.
------0------
Dr. W. L. Sambon.
Einn þeirra mörgu og merku
mtinn, er Ihingað komu sumarið
1921, var ;hinln vfðkunni og fjöl-
fróði vfsindamaður og læknir, Dr.
Louis W. Sambon. Hann kom hing
að öðru sinni í sumar, ásamt frú
einni og fjórum bömum, og er nú
á fömm héðan.
myinu í Calgary, sem framleiðir
2000 tunnur hveitis og 2000 kassia
af haframéli daglega.
Hveitimatmaður stjórnarinnar er
við mylnurnar og sér um að að-
eins bezta tegund af korni sé not-
að, No. 1 Northern. Hveitið er
fyrst bleytt í volgu vatni, síðan er
það þurkað og hreinsað, fjórum
sinnum; þvf næst er það malað og
saxað margsinnum, þar til það er
loksins sundurskilið í þær tegundir
sem sendar era á markaðinn. Eé-
lagið sendir heilar járnbraut-
arlestir, ekki aðeins um bygðir
þessa lands, heldur og til Evrópu,
Suður-Ameríku, Afríku, Ástralíu
og Asfu.
Það sýnir bezt, að Robin Hood
félaginu hefir tekist að framleiða
bezta malaða hveitið, að af 36 verð
launum veittum fyrir brauðbökun,
á sýningum f Saskatchewan og Al-
berta f sumar, hafa 34 hlotnast
brauði, bökuðu úr Robin Hood
Elour.