Heimskringla - 04.02.1925, Page 6

«. BLAÐEIÐA
HElMSKRINGLA
(WINNIPEG, 4. FEBRÚAiR, 1925
“Litla stúlkan hans”
SAGA EFTIR L. G. MOBERLY.
Sigmundur M. Long þýddi.
“Hann endurgalt ekki ást hennar, upp á þann
máta, sem ég hefði virt við hann”, var hið al-
varlega svar.
“Hann gerði þig að verkfaari sínu, og er þú
vogaðir að breyta á móti skipunum hans, gerði
hann sitt ítrasta til að stytta lífdaga þína. Nei,
yfir hann aumkast ég ekki”.
“En þú verður að leyfa mér, að fara og sjá
hann.”
Rósa reisti sig upp í stólnum, og leit framaní
Hughs undrandi andlit.
“Nei, bíddu snöggvast, áður en þú segir nokk-
uð, elskan mín. Eg vildi aldrei gera móti vilja
þínuim, eða það sem þér líkaði ekki, nei, aldrei,
aldrei. En ég finn — ég get ekki sagt þér, hvað
sterk sú tilfinning er — að ég eigi að fara til
Hermanns, og sjá hann ennþá einu sinni; áður
en hann deyr, hann var eini bróðir móður minnar
— að vísu var hann aðeins hálfbróðir, — en hún
elskaði hann, — og þar að auki — nei. Eg get ekki
sagt þér alt sem ég finn — ”.
Hún leit upp og var hugsandi.
“Það er eitthvað, sem ég skil ekki sjálf, og
því síður að ég geti útskýrt það fyrir þér, en það
er fast í huga mínum, að ég verði að fara til hans,
— og þó mér sé það ekki ljúft, neitaðu mér ekki
um það, bezti vinur minn.”
“Nei, það er eins og sjálfsagt, að ég læt alt
eftir þér, sem þig langar til að framkvæma, en
það verð ég að játa, að ég skil ekki þínar tilfinn-
ingar í þessu tilfelli.”
“Eg skil það ekki sjálf verulega”, svaraði
hún, eins og þungt hugsandi.
“Aðeins finn ég, að ég hlýt að sjá Hermann
áöur en hann deyr, — það er eitthvað sem dregur
mig til hans, — ég verð að fara”.
Hugh Berners var of hygginn maður, til þess
undir svona kringumstæðum, að hafa á móti
vilja konu sinnar. Hann fékk því einn af em-
bættisbræðrum sínum, til að annast störfin
sín nokkra daga, og fylgdi Rósu til hins litla
þorps í Savoyens, sólfáða landi, með hinar frjóv-
sömu engjar og bláu fjöll, það voru engin vand-
ræði fyrir þau að komast að því, hvar þessi mað-
ur hélt til. Hið hræðilega slys, hafði gert prins
Damansky, að nafnkendum manni í bænum, og
Hugh og Rósa keyrðu tafarlaust til veitingahúss-
ins, þar sem hann lá. Rósa sendi miða upp til
herbergja Damanskys, og þjóninn, sem fór með
hann, og kom svo að vörmu spori með þau
skilaboð, að Damansky vildi strax sjá hina ensku
frú. Rósu var fylgt upp stiga og inn í herbergi
með fínum húsbúnaði; hún hafði ekki séð Grace
síðan hún vorið næsta á undan, nokkrum sinn-
um hafði séð hana í London, og er hún nú stóð
frammi fyrir Grace, og sá þetta hvíta harm-
þrungna andlit, átti hún bágt með að trúa því, að
þetta væri hin fagra, ljómandi Grace Cardew,
sem árið áður bar af öllum öðrum á skemtana-
timanum. Andlitsdrögin voru enn þá fögur —
ekkert megnaði að breyta formfegurð andlitsins
— en augun, sem höfðu verið blá og ljómandi,
voru nú dapurleg af sorg og tárum. Hárið hafði
mist glansann, og kringum munninn hafði
harmurinn myndað djúpar rákir.
“Þér eruð frædkona hans”, sagði hún, og
leit á Rósu.
“Hann er nú með fullu ráði, og óskar að sjá
yður, — honum er ekki lífvænt — eins og þér
sjálfsagt hafið heyrt.”
Hún hratt út þessum orðum á slitringi, og
horfði með sínum þreyttu, harmþrungnu augum
rómurinn var hljómlaus og daufur.
“Hann fékk banvæn meiðsli”.
Hjarta Rósu varð inntekið af meðlíðan, með
þessari aumingja konu, sem stóð frammi fyrir
henni.
“Já — ekkert er hægt að gera — hann bíður
bara dauðans”.
“Ó, ég vorkenni yður svo mikið”! hrópaði
Rósa með hluttekningu, og rétti fram báðar
hendurnar.
“Þér elskið hann — er ekki svo?”
“Já, ég elska hann”, svaraði hún með þessari
einkennilegu hljómlausu rödd. “Eg hefi aldrei
elskað fyrr, eg hafði aldrei vitað fyrr, hvað ást
var. Hann kendi mér það, það er sambland af
himnaríki og helvíti — ”.
“Mér finst það vera aðeins himnaríki”, svar-
aði Rósa með blíðu.
“Himnaríki? — Já, þegar þér hafið manninn
yðar og eruð farsæl, — hitt er helvíti, að verða
að missa hann — eins og ég”. ,
Hún gat ekki sagt meira. Steinharkan hvarf
af andliti hennar og varirnar skulfu.
“Nú er bezt þér komið inn til hans”, sagði
hún hraðmælt. “Hann veit að þér eruð hér, hann
má ekki bíða og þér megið ekki vera lengi hjá
honum, — það er svo stuttur tími eftir fyrir
mig — ”.
Hún lauk ekki við setninguna, en grátstuna
þrengdi sér fram frá brjósti hennar, táralaus
en meir sundurslítandi, en tár hefðu verið,
en hún yfirvann sjálfa sig strax.
“Hann má ekki sjá mig ángurbitna”, sagði
hún. “Læknirinn segir að við verðum að hafa
hann eins rólegan og mögulegt sé — milli kvala
floganna — kómdu ”.
Með þessum orðum, gekk hún á undan inn
ganginn, og inn í stórt svefnherbergi, þar sem
maður henar lá í rúminu, sem næst var gluggan-
um; hann lá hreylingarlaus. Andlitið var fremur
fölt, en dökku augun voru furðanlega lífleg, og
þegar þær komu inn saman fengu þau enn meira
líf, og hann brosti.
“Mín fagra, hvíta drotning”, sagði hann lágt,
og festi augun á Grace. “Þú og ég — við verðum
bæði að bæta fyrir-------og Rósa er komin?
Hann leit frá konu sinni og til Rósu. “Til hvers
ert þú komin? Til að gleðjast yfir óheppni
minni?”
“Nei, nei, ónei”.
Hún kraup niðun við rúmstokkinn og lagði
hendina á hönd hans, sem lá hreyfingarlaus á
ábreiðunni. “Eg er komin af því — að mér leið
svo illa,,— af því — ég gat ekki stilt mig i<m að
koma hingað — það var eitthvað sem rak mig
til þess.”
“Ó-já, svoleiðis var það. Eitthvað sem rak þig
til að koma”. Hann brosti á ný, en það var veiklu
legt háðbros. En svo hélt hann áfram í mildari
tón. “Það hlýtur að hafa verið þinn góði engill,
sem sendi þig; þín góðu forlög, eða hvað þú vilt
nefna það. Því nú þegar ég sé þig, dettur mér ______
ómenni”, hann brosti — “get ég þó — sýnt rétt-
læti — á minni síðustu stund. — Já>, það var á-
setningur minn að drepa barnið — og þig líka”.
Hann hreyfði hendina á ný. — “Hið illa í mér
vaknaði, þegar ég sá að þessi Tredmann hindr-
aði áforminu. — En þú sveikst mig. — Enginn
getur nú sýnt barninu meiri sanngirni en þú; —
er nokkuð sem ég get gert fyrir þig — gælfan
stendur skrifuð í augum þínum —”.
“Eg er farsæl”, svaraði hún fbþ'ðlega. “Eg
er gift bezta manni í heimi, — og er ósegjanlega
gæfurík”.
“Það gleður mig”. — Rómurinn varð veikari..
— “Ef ég gæti gert alt upp aftur, — yrði það
máske öðruvísi — ég veit það ekki. Eg er fædd-
ur með það illa í mér, — og ég hefi aldrei reynt
að laga það. Eg var ofurseldur þeírri makt. Ef
þú — einhverntíma eignast son, þá kendu hon-
um að hafna því illa — og drepa hinn illa anda
í tíma,
og þá — eru líkur til, að samvizkan á-
kæri hann e'kki á dauðastundinni — eins og
mig”.
Grace laut niður að honum og strauk dökka
hárið frá augunuih, — það var heill heimur af
I sorg og viðkvæmni í augum hennar.
“Talaðu nú ekki meira”, bað hún, “þú ert
þneyttur, hvíldu þig — ”.
“Eg fæ nægan tíma til að hvíla mig” svaraði
hann og brosti. “Lofaðu mér að segja Rósu —
hvað hún getur gert — til að bæta fyrir hið illa,
— sem ég hefi gert — svo get eg hvílt — til enda
— og síðan máske, — ef Guð er eins góður og
mér er sagt”.
“Hvað get ég gert fyrir þig?” spurði Rósa.
Þegar hann þagnaði aftur.
“Gimsteinninn, sem ég vildi fá, er eign Sylvíu.
Eg gaf móður hennar hann, þegar barnið fædd-
ist, og sagði það væri arfur hennar, og hún er
vel að honum komin. Og — ”, hann lét brýrnar
sfga, eins og hann reyndi að ryfja eitthvað upp,
sem hann vildi segja, — “það eru fasteignir — í
Rússlandi — sem rétt er að Sylvía erfi, — því
hún er mitt eina barn. Eg vænti að eignast son
— en nú á engann son — tilheyra eignirnar Syl-
vfu. Þú verður að sanna að hún sé mitt barn”.
Hann þreifaði eftir hönd Rósu, og greip hana.
Sannanirnar eru í fílabeinsskríninu, þar sem
nokkuð í hug, sejm eg annars hefði gelymt, jafn- gimsteinninn er geymdur. Enginn sem ekki þekk
vel þó þessi staður sérstaklega, hefði átt að jr umbúnaðinn getur fundið það. — Móðir Sylvíu
minna mig á það , bætti hann við dreymandi. og ég vissum um það. Þar er tvöfaldur botn í
Það er merkilegt , hélt hann áfram eftir skríninu, og ef þú aðgætir það vel, muntu finna
augnabliks þögn. Dauðinn mætti mér á sama skjölin, sem staðfesta giftingu mína, og — móð-
hvíta alfaraveginum þar sem ég keyrði yfir hana ur Sylvíllj _ og skírnarvottorð barnsins. Hún
Tiny — og barnið. Hvað er það nú sem hún skal f4 _ sitt rétta nafn _ og gína loglegu eign.
heitir?”
“Sylvía”.
Alt annað sem ég á, hefi ég gefið konu minni
Við síðustu orðin leit hann til Rósu, og festi
Já, það er rétt, Sylvía. Hún var með móður þau svo 4 Qrace, og Rósa fann, að hann mundí
sinni þenna dag. Þegar bifreiðin mín fór yfir hafa gleymt sér, og að hún væri þar.
hestavagninn. Eg vissi þá ekki að barnið — var
mitt — hennar og mitt.” Hann var rólegur í 1
rúminu og í svipinn hélt Rósa, að hann talaði
í óráði. En hann skildi hugsanir hennar og
hristi höfuðið.
“Nei, ég er en með fullu ráði. — Heilinn vinn-
ur ennþá — þó að endinn sé nærri. — Hún —
var konan mín — móðir Sylvíu, ensk stúlka, sem
hét Hester Stansdale hún strauk frá systkinulm
sínum mín vegna. Hún — það eru tveir kven-
menn sem hafa elskað mig — Hann þagnaði
og leit til Grace. “En — hún — var hrædd við
það sem hún hafði gert; við vorum aldrei veru-
lega farsæl; hún var hrædd við mig, — og iðr-
aðist eftir að hafa strokið með mér — ”. Hann
talaði eins og í leiðslu, líkt og hann hefði gleyímst
að hann hefði áheyrendur, svo var eins og hann
rankaði við sér, um nærveru þeirra, og hélt á-
fram langdregið.
“Eg varð leiður á henni — eg verð að segja
eins og er, — ég hefi ekki haft lag á að þykjast
“Eg skal gera alt sem ég get” sagði hún
með hlýleguin róm, og stóð upp, málrómur henn
ar, kom honum til að líta til henanr á ný.
“Eg hefi — aldrei fyrr — beðið nokkurn fyr-
irgefningkr”, sagði hann. “En ég vildi feginn,
— að þú fyrirgæfir mér. Mér þyki fyrir öllu því
illa sem ég hefi gert, — alls hins illa, sem ég hefi
gert,” endurtók hann þungt hugsandi.
Hann beið ekki eftir að Rósa svaraði, en um
leið og hann með miklum erfiðleikum sneri sér
rétti hann báðar hendurnar til konu sinnar, en
Rósa laumaðist út úr herberginu. Erindi hennar
var aflokið. — Nú höfðu þau tvö, sem áttu svo
stuttan samverutíma eftir, fylsta rétt til að vera
ein sér. Og án vitna segja hvert öðru hina síð-
ustu kveðju.
20. KAPÍTULI.
Giles Tredmann var með eimlestinni, sem fór
vem annað en ég er, _ ég sýndi henni fram á frá Dover með feiknahraða fram hjá hinum faHegu
að mér þætti hún leiðinleg og þegar svo var ^ listigörðum; hann lét hugan sveima yfir þau sex
komið — yfirgaf ég hana — ”.
j ár, sem hann hafði ekki séð hinn enska vorgróð-
i ur og náttúrufegurð. Fjögur ár hafði hann ver-
ið í herþjónustu á Indlandi, en tvö ár ferðaðjst
hann land úr landi, Stöðugt fann hann hjá sér
magnaða ólyst til að fara heim til Englands, og
(byrja lífið á ný á landeign sinni, — nú þá sælu-
“Þér finnst ég hafa verið ómenni, og þú hefur , . _
b - & i draumur hans, að eyða þarf æfmm með Grace,
rétt. Eg held það geti varla heitið, að ég hafi ver
Það var eitthvað mjög svo harkalegt og ó-
viðfeldið í framburði hans, og líklega hefur hann
séð, að Rósa líkaði það ekki; því hann hreyfði
héndina sem lá undir hennar og hélt áfram í
mildara róm.
ið maður þar til.” — Hann leit til Grace, — “þar
til ég fékk Grace til að elska mig, eftir það dó
villudýrið í mér smásaman, en — nú — líð ég
hegninguna”.
Svo var löng þögn; svo byrjaði hinn deyjandi
maður aftur.
aldrei gat orðið sanndreymi En nú eftir sex ára
, fjarveru rak samvizkan hann heim til Birdbrook,
til að uppfylla þær skyldur sem eignir hans
lögðu honum á herðar.
“Sylvía og ungfrú Stansdale, verða að halda
húsið fyrir mig”, hugsaði hann, meða hann leit
persónu, getur maður þó haft töluverða skemt-
un af lífinu.”
Hann var einn í vagninum, og hann hló, lág-
ann kuldahlátur.
“Grace drap trú mína á kvenfólki”, hugsaði
hann áfram. “Fyrir þann tíma trúði ég á góða
kvenmenn, næstum eins og á guð. — Nú — ”,
hann ypti öxlum, með sérstaklegri hreyfingu, og
brosið á andliti hans var mjög frábrugðið hans
gamla, góðmannlega brosi, sem hafði verið svo
inntakandi.
“Og Grace er farin í klaustur, eftir dauða
•manns síns. Grace og klaustur — tvö nöfn, hvert
öðru svo fjarstæð, sem mest getur verið, — en
samt — hvaða rétt hefi ég til að dætna hana?
Máske hefur þessi maður vakið hjarta hennar.
Guð fyrirgefi mér, ef ég hefi nokkru sinni ver-
ið harður við hana eða hann”.
Þessar bh'ðari hugsanir gerðu augnatillit
hans og yfirbragð hlýlegra, og frá þessum sorg-
lega endurminningum, sneri hann sér nú til ann-
ara, glaðari og hugsvalandi.
“Skyldi Sylvía litla ekki vera á brautarstöð-
inni til að taka á móti mér, eins og þegar ég fór?
Ætli hún sé ennþá hið sama gáfaða og ástúð-
lega barn? Eða hún sé orðin uppblásin skóla-
stúlka”?
Skemtibros leið yfir varir hans. — Nú er hún
stórauðug, — og þegar hún verður eldri og kom-
in á giftingaraldur, verður það mitt hlutskifti
að verja hana frá vonbrigðum, sem góður faðir.”
Hugsanin um Sylvíu — litlu stúlkuna hans,
— umkringda af daðurgjörnum, kærulitlum ung-
um mönnum og hann sjálfann, sem verndara
hennar og fjarráðanda. Þetta fannst honutn
skemtilegt. En honum fanst líka, að þetta vera
alt saman svo langt í burtu. Hann skoðaði Syl-
víu ennþá sem barnið, er hann skildi við eða í
öllu falli mjög svo lítið umbreytta, og hann lagði
niður fyrir sér, hversu skemtilegt það jrrði, að
sitja undir henni í rökkrinu á kvöldinu, eins og
hann hafði áður gert, og segja henni öll þau æf-
intýri, sem hann hafði séð og heyrt á ferðum sín
um kringum jörðina.
Eg vildi óska, að ég hefði viðhaldið rækilegri
bréfaviðskiftum okkar á milli þessi síðustu ár,
tautaði hann hálf angurvær, er hann| hugsaði
um hin fáu bréf, sem hann hafði sent Sylvíu, og
hversu langt var, síðan hann hafði fengið bréf
frá henni af því hann hafði ekki tilnefnt heimil-
isfang sitt, þegar hann hugsaði um þetta, hlutu
það að vera nærfelt tvö ár síðan hann leyfði ung-
frú Stansdale að láta Sylvíu fara til London á
vissum tímum, að læra þar dans og þessháttar
hjá vel færum kennuruSm. Peningamál Sylvíu
hafði hann falið lögmanni sínum í hendur, og
ungfrú Stansdale hafði hann gefið fríar hendur
viðvíkjandi uppeldi Sylvíu, engu að síður ákærði
samvizkan hann fyrir hvað langan tíma hann
hefði látið líða, án þess að taka nokkurn þátt
persónulega í uppeldi hennar.
Þessar ógeðfeldu hugsanir ásóttu hann mest-
an hluta ferðarinnar, til London, og yfirgáfu
hann ekki, heldur, nóttina sem liann dvaldi í
borginni áður en hann hélt heimleiðis. Þær
skildu ekki heldur við hann daginn eftir, þegar
eimlestin með hægri ferð, rann inn á stöðina í
Birdbrook, og hann teigði sig út uhi gluggann
til að horfa eftir Sylvíu, en hann sá hana hvergi
og þjónn sem kom á móti honum þekti hann
ekki.
“Er ekki ungfrú Sylxía á stöðinni?” spurði
hann með undarlegum beig af vonbrigðum, og
er hann tók eftir undrunarsvipnum á andliti
vinnumannsins, bætti hann við:
“Er ekki frú Sylvía á stöðinni?” spurði
heima?”
“Já, Sir, ungfrú Damansky — ”. Giles varð
hverft við. — “Hlefir sent vagn eftir yður; henni
hugkvæmdist, að þér þylduð illa kvöldkulið, eft-
ir svo langa dvöl í heitu löndunum.”
Sylvía Hafði sent vagninn ? litla stúlkan hanS
hafði hugsað um hvað honum kæmi bezt; hann
brosti er hann sté upp í vagninn, og hugsaði með
viðkvæmni umhugulsemi litlu stúlkunnar. Hann
furðaði á því sjálfann, hvað mikið hann þráði og
var óþreyjufullur, eftir að sjá hennar blíða and-
lit umkringt dökkum lokkum.
Vagninn fór yfir engið og haglendið, er gaí
von um góða sprettu, og það var sérstök ánægja
fyrir hann að yfirvega grænu grasslétturnar eft'
ir að hafa svo lengi dvalið í hinum sólglóandi
Austurlöndum, með innilegri endurminningu-
starði hann á hvíttjörns blöðin og hin hvítu blóiU
“Mér þykir vænt um, að þú komst, Rósa, -1 strandj 4vaxtatré> er með hvítum blómum lýstu
nú - þá ég sé þig, - man ég eftir fleiru -og . hjnu hreina maí.sólskini> og þó ég aldrei fram.
sem ég verð að bæta yfir, þrátt fyrir að ég er ar leggi hjarta mitt í hendur nokkurrar kven-
yfir hina grænu skóga og girðingar og hin blóm- °S bláklukkuna, sem huldi engið sumstaðar.
Loftið var fult af endurnærandi vordufti, o&
himininn var eiijs bjartur og fagur og maí-hiih'
inn getur verið, og á perutréi við garðshliðið sa^