Heimskringla - 29.04.1925, Blaðsíða 4

Heimskringla - 29.04.1925, Blaðsíða 4
4. BLAÐSlÐA HEIMSKRINGLA WINNIPEG, 29. APRÍL 1925. Hcintskringla (Stofnn® 1886) Kenaar út á hverjam mHivlkodefi EIGENDUKi VIKING PRESS, LTD. 853 Of 855 SARGENT AVB., WINNIPEG. Talflímli N-653T Ver5 blatJsins er $3.00 árgangurinn borg^ lst fyrirfram. Allar borganir sendist THE YIKING PltEfiS LTD. SIGPÚS HALLDÓRS trá Höfnum Bltstjórl. JAKOB P. KRISTJÁNSSON, Ráðsmaður. UtanAskrift tll blailnlnai THB VIKING PRBSS, Ltd^ Box 8105 tltanflHkrlft tll rltNtJflranM: EDITOR HEIMSKRIIÍGLA, Ilox 8105 WINNIPEG, MAN. “Heimskringla is publlshed by The VlkinK Preaa Ltd. and printed by CITY PRINTING & PUBLISHING CO. 853-855 Sarfent Ave^ Wlnnlpef, Man. Telephone: N 6537 WINNIPEG, MANITOBA 29. APRÍL 1925. Samvinnuhagur. Á öðrum stað hér í blaðinu er getið um að búið sé að koma á fót eggja og alifugla samlagi í Saskatchewan. Það lítur út fyrir að það hafi lengi ver- ið á döfinni, því það fylgir fréttinni, að konur bænda í Saskatchewan hafi í mörg ár með eftirvæntingu beðið eftir því að stofnað væri til þesskonar samlags. En bændurnir hafa þá kannske sumir hverj- ir lagt kollhúfu við þessu hugsanaflani kvenna sinna. Og verið þetta lengi að átta sig. En gleðilegt er að heyra um stofnun þessa félagsskapar. Því alt miðar það réttu áttina. Áttina til verulega fullkom- ins sjálfstæðis efnalega, sem ávalt er grundvöllurinn að andlegu sjálfstæði. Það miðar í rétta átt. En þó er enn mjög langt í land. Því verulega góð verð- ur samvinnan ekki, og þó heldur ekki á- rangur hennar, fyr en hver framleiðslu- grein bænda lyftir undir með annari, og alt myndar eina stóra og órjúfanlega heild. Þessi skoðun liggur til grundvall- ar fyrir ýmsum voldugustu iðnaðar og verzlunarfyrirtækjum í heiminum, og hún er það hellubjarg, sem hin stórkostlega velmegun, víðsýni og þroski danskra bænda byggist á. En sá er munurinn að bændur, sem í samlög ganga, hljóta gróðann af framleiðslu sinni sjálfir, en verkamenn þeir, er framleiða fyrir hin miklu verzlunar- og iðnaðarfélög fá ekki nema örlítinn hluta hans. — Það verður aldrei of oft<bent á Dani, öðrum þjóðum til fyrirmyndar um búskap og allan þrifnað. En þeir hafa líka kom- ið sínum samvinnumálum í þetta nauð- synlega horf. Bændur hér í landi, sem að samvinnumálum vilja hlynna, en er þó ef til vill um og ó sumum hverjum, mega aldrei gleyma því, þótt þeim kunni að finnast árangurinn lítill fyrst um sinn, nokkur fyrstu árin jafnvel, að það er ekki við öllu hægt að búast með byrjuninni. Það er ágætt að setja á stofn samlög í Manitoba, í Saskatchewan, í Alberta og víðar, en þá fyrst næst verulegur árang- ur, er þetta er orðið að einum allsherj- ar samvinnufélagsskap. Fyrst minst var hér á þetta nýstofn- aða alifugla-samlag, er fróðlegt að bera saman hagnaðinn, sem danskir og cana- diskir bændur hafa af eggjatekjunni eft- ir þessa alifugla. Báðar skýrslurnar, eða réttara sagt áætlanirnar eru fyrir árið 1924. Það ár fluttu Danir út 41.780.000 tví-tugi eggja, eða 835.600.000 egg. Fyrir þetta fengu þeir 153.100.000 krónur, eða 18.3 aura fyrir eggið. Eggjatekjan í Canada var, eins og “Heimskringla” gat um fyrir skemstu, 212.648.685 tylftir og verðmætið $50.322.433, eða 1.97 cent eggið. Til hægðaráuka má reikna eggið full 2 cent. Dönsku krónuna má reikna um 18.5 cen.ta virði, eða centið 5^ eyri. Canadiski bóndinn fær þá 2 cent, eða 11 aura fyrir hvert egg, danski bóndinn 18.3 aura eða 7.2 eyrir meira fyrir hvert egg sem hann selur. Can. bóndinn selur 2.546.238.096 egg á árinu og fær því 183.319.142 krónum og 91 eyri minna fyrir eggjattekju sína, en vera ætti samanborið við danska bónd- ann. Það eru rúmlega 33.000.000 dalir Það mætti því segja að canadiski eggja- tekjubóndinn skaðist 33.000.000 dali á því á ári, að vera ekki í allherjarsamlagsfé- lagi um eggjasöluna. Þetta geta auðvitað ekki verið ná- kvæmár tölur, sökum þess að hér kemur til greina, að flutningsgjald er hærra frá Canada á markaðinn og allur flutningur til markaðs örðugri fyrir canadiska en danska bóndann. En þó reiknað sé með því, þá getur það þó ekki munað meiru en svo, að það má meta eggjatekjubænd- unum canadisku það til 30.000.000 dala skaða á ári, að minsta kosti að þeir ekki eru í allsherjarsamlagi og hafa þar af leið- andi ekki getað einskorðað (standardize) framleiðslu sína. Það er laglegur skildingur, að missa klófestu á, og efni í margan léreftskjól- inn handa konu og dætrum. -----------x---------- Islenzk samvinna. í því tölublaði “Lögbergs”, sem gefið er út 9. apríl síðastliðinn var mjög eftir- tektarverð grein. Þar lagði maður, er nefnir sig “Spurul”, níu spurningar fyrir ritstjóra “Lögbergs”. Spurningar þessar ! eru svo merkilegar og svo tímabærar, að óhugsandi er að þær hafi ekki orðið eitt mesta umhugsunarefni öllum góðum ls- lendingum sem lásu þær og svör ritstjór- ans sömuleiðis. Þótt spurningar þessar séu stílaðar til ritstjóra “Lögbergs”, þá gengur hin ní- unda og síðasta svo nálægt oss einnig, að vér teljum rétt að svara henni hiklaust og afdráttarlaust, sem væri hún beint til vor stíluð. Spurningin á við hugsjónir þær er til grundvallar liggja fyrir um- mælum þeirra síra Alberts Kristjánsson- ar, síra Hjartar Leó og Dr. Sig. Júl. Jó- hannessonar á' síðasta Þjóðræknisþingi, um bróðurleg samtök og samvinnu meðal Vestur-íslendinga. Hún hljóðar svo: £ i “Getið þér fundið nokkurt þarfara verkefni fyrir ykkur ritstjóra vestur-ís- lenzkra blaða, en að halda þessari hug- sjón vakandi með hógværum, drenglynd- um umræðum næstu 5—10 árin, eða þar til skilningur fólksins hefir náð nógum þroska til verklegra framkvæmda?” Vér höfum lengi og oft um þessa spumingu hugsað, bæði áður og eftir að hún kom fram í “Lögbergi”. Og svarið er j altaf það sama: Nei, vér getum ekki hugs- að oss nokkurt verkefni nándar nærri j eins þarft og þetta. Því það er sannast að segja, að eins og nú standa sakir, þá eiga íslenzku blöðin hér engan tilveru- rétt, ef þau ekki vilja hlúa að vaxandi samúð og samvinnu meðal allra Vestur- íslendinga, hvort sem heldur er í Banda- ríkjunum eða Canada. Þetta er nú að vísu aðeins álit “Heimskringlu”. Ritstjóri “Lögbergs” er “fyllilega sannfærður um það”, að þarf- ara verkefni sé hægt að finna fyrir oss íslenzku ritstjórana. En hvernig hann fer að komast að þeirri ályktun skiljum vér ekki fyllilega. Hann játar nefnilega afdráttarlausti, eins og vafalaust flestii*, sem eitthvað vilja gott til íslenzkunnar leggja, að gott samkomulag meðal hinna ýmsu flokka Vestur-íslendinga sé mikils virði. En þá er oss spurning: Hvað geta þá íslenzku blöðin þarfara gert, en að vinna að alefli að því að draga þetta verðmæti í skaut lesenda sinna? Þeim er tiltölulega auð- velt að koma því í kring á fáum árum. “Ritstjóri “Lögbergs” segir að vísu að samkomulagið verði “að koma í gegn um þroska sjálfra þeirra (Vestur-ísl.) en ekki í gegn um neinn hrærigraut”. — Þetta er svo augljós sannleiki, að naumast er þörf á að taka hann fram. Þar sem alt er í einlægum og eilífum hrærigraut, getur | tæplega verið um nokkurt samkomulag að ræða, sízt gott samkomulag. En er það þá rétt, sem ritstjóri “Lög- bergs” segir með þessari setningu, að Vestur-íslendingar, séu enn ekki nógu þroskaðir til samkomulags.' Vafalaust geta menn sem kunnugri eru svarað þeirri spurningu betur en vér. En ákaflega er erfitt að sætta sig við þá tilhugsun, að íslendingar hér séu svo þroskasmáir. En jafnvel þó gert sé nú ráð fyrir svo býsna ótrúlegum hlut, þá er ekki, þrátt fyrir það, gott að sjá hvað íslenzku blöð- in gætu þarfara gert, en að reyna að sjá um að veita lesendum sínum svo kjarn- góða og svo holla andlega fæðu, að sá þroski næðist sem fyrst. Það er satt bezt að segja, að þrMt fyr- ir það, að vér íslendingar erum býsna fjölmennir hér í Winnipeg og í Manitoba, þá sézt undarlega lítið til þess að vér sé- um á ferðinni, eins miklum hæfileika- mönnum og vér eigum þó á að skipa. Það er vitanlegt, að ýmsir einstaklingar hafa int mikið af hendi. En sem heildar gætir dugnaðarins ofurlítið. Og það er svo fá- nýtt fyrir einstaklinginn að vera sterk- ur, og atkvæðamaður til verka, ef hann lærir ekki þá íist að verða öðrnm sam- hentur, vinna með þeim og fá þá til þess að vinna með sér. En þá kastar nú fyrst j tólfunum, þegar menn ekki einungis ekki kunna að vinna saman, heldur einnig fljúgast á yfir vinnunni. Og það má heita að það sé það, sem Vestur-íslendingar hafa lengi verið að gera. Þeir hafa verið svo natnir við að liggja í illdeilum sín á meðal, aðallega út af trúmálum, að þeir hafa ekki komið helmingnum af því í verk, sem þeir hefðu átt að gera og sem þeir svo leikandi auð- veldlega hefðu getað gert, hefðu þeir all- ir lagst á eitt með að hjálpa hver öðrum. Ef íslenzku blöðin hér eiga eitthvert enn göfugra og skynsamlegra hlutverk fyrir höndum en það, að brýna þetta fyrir leséndum sínum, þá langar oss til þess að einhver bendi á það. Því það hlýtur þá að vera hlutverk, sem vinnandi er fyrir. -----------x----------- Tímarit Þjóðræknis- félags Islendinga. VI. ÁRGANGUR. Ritstjóri: RÖGNVALDUR PETURSSON. I ------------ Frh. Sjö ritgerðir prýöa Tímarit. Skal þar fyrst frægan telja, Einar H. Kvaran. Með aðdáan- lega skýrum dráttum dregur hann uþp mynd af ásigkomulagi landsins fyrir 50 árum síðan, og kallar nana Stjórnarskrár-afm<riið á Islandi. Enginn hefSi getaS gert oss ljósari þær breyt- ingar sem orSiS hafa á þessum 50 árum heima á Islandi, frá þeim tima að enginn vegarspotti, var til, enginn viti, ekkert stærra skip en róSrarbát. ar, engar strandsiglingar, engin bókagerS fyrir alþýSu, engir peningar, enginn sími, nál. engin innlend verzlun, o. íl., o. fl., til þess, aS nú standa miljónir króna, í hverju fyrir sig af þessu, sem upp er taliS. Hvilík risaskref þessi litla þjóS hefir tekiS á framfarabrautinni á þessum 50 ár- um, sézt vel á því, aS á því tímabili hefir fólksfjölgun aSeins aukist um parL en jarS- eignir og húsaeignir, sem 1874 og 1879 voru metnar hlutfallslega á 6 miljónir og 940 þúsundir og 1 miljón og 250 þúsundir króna, eSa samtals um 7 miljónir og 190 þúsundir voru metnar ný- lega á 204,530,600 krónur. MeSan fólksfjöid- inn vex aSeins um þrítugfaldast jarSeignir og húseignir. — Eftir aS höfundurinn hefir tekiS þaB fram, aS hann finni vel til þess, aS mörgu sé ennþá ábótavant, mörg nauSsynjaverk ennþá óunnin, endar hann mál sitt á þessa leiS: “En þegar ySur hefir skilist þessi varnagli, þá vona ég aS þér lítiS ekki á þaS sem neinn þjóSarrembing, aS mér virSist, aS löndum mín. um hafi farnast vel. Á íslandi hafa menn jafn- an litiS meS hinni mestu lotningu aftur í timannti' forfeSra vorra, sem uppi voru á fornöld lands. ins. Eg held, aS eftirkomendur vorir muni minnast þeirrar kynslóSar, sem lifaS hefir á Is- landi síSustu áratugana, meS þakklæti og aSdá- un. Eg held ekki, aS nokkur kynsIóS, sem lifaS hefir á Islandi, hafi int af hendi meira né betra og nytsamara starf.” ÞaS er hætt viS aS þaS fari svo, og ekki aS ástæSulausu, sem oftar, er Einar H. Kvaran lýk- ur máli sínu, at þat sýndist öllum at hann hefSi rétt aS mæia. Páll Bjarnarson, cand. philos., á tvær merki- legar ritgerSir visindalegar í ritinu. Heitir sú fyrri "Gömul rúnaljóð og rúnaþulur.” Deilir hann þar alveg réttilega, á meinleysi íslendinga, er þeir eiga aS skifta viS útlenda yfirgangs menn andlega, sérstaklega norska, er hvíldarlaust hafa veriS aS reyna aS eigna Noregi og NorS- mönnum mikiS, eSa jafnvel mest, af þeim forn- bókmentum, er gert hafa garS vorn frægstan. KveSur hann þeim hafa tekist aS blekkja bæSi sjálfa sig og alþýSu manna, og telja þeim trú um að þeir væru á sviði norrænunnar eins mikl- ir eða meiri vísindamenn en íslendingar sjálfir, sem ennþá tala hina forn.dönsku tungu, eins og hún er, meS lífi, sál og heitu hjartablóði, þar sem hfnir aðeins þekkja hana af skorpnuðum bókfellsskræSum. En á þeim lifir ekkert mál. Höfundurinn gengur í gegn um gamalt fá- séð og merkilegt rúnaljóS, sem ýmsir hafa feng- ist viS að skýra og ættfæra, þar á meðal Björn B. Ölsen, prófessor og hinn frægi norski nor. rænufræðingur S. Bugge, sem auSvitaS notaði ) tækifæriS til þess aS reyna aS krækja í. allan heiðurinn af því NorSmönnum til handa. Höf. felst mjög á skýringar og lagfæringar B. M. Ölsens, og bætir viS ágætum skýringum frá sjálf- um sér, þar á meðal nýrri skýringu við 3. vísu kvæðisins, sem Óisen hefir ekki skýrt, en Bugge viJjaS skýra á stórheimskulegan hátt, hreint og beint af því aS hann skilur ekki málið, að því er séS verður. En skýring Páls Bjamarsonar er svo blátt áfram og sjálfsögð — þegar maður hefir heyrt hana, — aS þaS minnir á Columbus og Yfirleitt fær Bugge þarna slæma út- reið og verSskuldaSa aS því er virSist. Og mjög sterkar líkur færir höf. fyrir því, aK IjóSiS sé alíslenzkt. RitgerSin er mjög skemtileg aflestr. ar og þurfa menn ekki að vera sérlegir mál- fræðingar eSa bókabéusar til þess aS hafa gaman af henni. H,in ritgerðin heitir "Nýyrðing”, fjallar vitanlega um þaS efni. Höf. finst og vafalaust meS réttu, aS ný. yrðingin sé yfirleitt ekki heppileg, þó ýms ágæt orS séu vitanlega nýlega í máliS komin. Hann vill láta nýyrSa af hljóSskiftisstofnum þó aS vísu þurfi býsna mikla kunnáttu til þess, enda vill höf. láta 'leggja nýyrSinguna í hendur háskólans í Reykjavik til eftirlits, og má vel vera aS þaS væri heppilegast. Nú, sem stendur, er ekki gott fyrir alþýSu manna aS átta sig á hvaða orS eru' óhæf eða ekki — AlþýSunnar vegna er höf. ekki hræddur við hljóðskiftiS. Hann seg- ir svo þar um: “ ..... Tungan býSur fram urmul af hljóSskiftisstofnum til nýyrðing- ar af öllum tegundum hljóðskifta. ..... Ekki þarf aS kvíSa því, aS alþýSa skildi ekki, hvert orðiS vísaSi fyrir því. Hún er vön hljóSskiftingu og á þaS í vitum sínum frá blautu barnsbeini að tamur og taumur, taug og tog séu af sama bergi brotin”. Algjörlega erum vér sammála höf. þar sem hann segir: “Sagnir nýyrtar ætti æfinlega aS hafa sterkbeygar, þegar hægt er að koma því við, og hafa hljóðskiftiS til frekari nýyrSa. ÞaS er óhagsýni aS hafa sögnina síma veikbeygða í staSinn fyrir aS gefa henni sterka beygingu og nota hljóðskiftiS.” Sjálfsagt þurfa menn að vera dá. lítiS betur aS sér málfræSislega til þess aS fylgjast fyllilega meS höf- undinum í þessari ritgerS en hinni, en sízt er þaS þó ofvaxið hverjum sæmilega vel Iæsum og skynsömum manni. Og mjög þörf og gagnleg hugvekja, er ritgerSin hverjum ein- asta íslending er eitthvað fæst viS ritstörf, sem ekki miða í sömu vís. indalega átt, og sem einhvern áhuga hafa á þvi að ná sæmilegu valdi á móðurmáli sínu, sem er í einu snjall- asta, vitrasta og vandasamasta málið, sem mælt er og ritað í þessum heimi aS minsta kosti, hvað sem um aSra kann að vera. * Þá er og Ferðasögubrot, eftir Steingrim lækni Matthíasson. Ekki er það) samt frásögn frá nokkrum hluta ferða hans hér um Vesturheim, árið sem leiS. Enda þarf þess ekki til þvi Stei-ng. hefir “fjöld of farit, fjöld of skoðat”, bæði heima og er- lendis. Er þetta ferðalýsing frá Rangárvalla- og Skaptafellssýslum, frá því er höf. fót hringferð um' land i6 sumarið 1821, til þess að sýna þaS elztu sonum sínum, Baldri og Braga, að augu þeirra mættu ljúkast upp fyr- ir dásemdum þess. Ættu fleiri feð- ur að fara að dæmi Steingríms, þeim er nokkur kostur gefst, því slíkt er bæSi þjóðræknisverk og skynsamlegt, því ekkert mentar menn eins og ferða lög um ókunn lönd og héruð, ef í þaS ferðalag er fariS með opin lík- amsaugu og sálar, og samúð til allra hluta. andvana sem lifandi. FerSalag þetta.er létt og skemti. lega skrifað og þegar sagt er, aS þaö beri öll merki höfundar sins, þá er almenningi nóg sagt, því fáir núlif. andi íslenzkir rithöfundar, að sumum skáldum ef til vill undan teknum, eiga eins almennri lýðhylli aS fagna og Steingrímur. Þá er ritgerS sú, eftir GuSmund FriSjónsson, sem getiS var um áður hér í blaðinu “Þrjár vcnzlakonur”. Er sú grein skrifuS með aSdáun, lotningu og meistarahönd GuSmund- ar. Er það, eins og áður var sagt fagur minnisvarði, sniðinn úr fögru stuSIabergi íslenzkunnar, mótaSur hlýjum og mjúkum höndum samúð- arinnar, eins og hún kemur fegurst í ijós hjá GuSmundi. Þá er ritgerð, “Enn um Vínlands- fundinn”, sem Gísli Jónsson skáld í Winnipeg hefir þýtt úr sænsku, og um leið gert ágætar og nauðsynlegar athugasemdir við. Greinin er eftir sænskan mann, Dr. A. Fredenholm, og var þýdd hér i McLean’s Maga- zine. Hún er mjög fróSleg fyrir al. þýðu manna, og væri því ágæt, ef ekki fylgdi sá böggull skammrifi, aS dr. Fredenholm er einn af þeim skandinavisku líkræningjum, sem láta hálft rannsóknarstarf sitt ganga til þess aS reyna að draga sinni eigin þjóS, þann orðstír, sem forfeður1 vor. ir, Islendingarnir gömlu, unnu sér meS merkilegustu landafundum og bókmentum þeirra tíma. Er slíkur orSstír ómetanlegur hverri þjóS, og aldur verið, og er enn, vort ágætasta ekki sízt smáþjóð eins og oss íslend- DODD’S nýrnapillur eru bezta nýrnameðalið. Lækna og gigt, bakverki, hjartabilun, þvag- teppu, og önnur veikindi, sem stafa frá nýrunum. — Dodd’s Kidney Pills kosta 50c askjan, eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást hjá öllum lyfsögum, eða frá The Dodds Medicine Co., Ltd. Toronto, Ontario. ingum, því sá orðstír hefir um iangan meðmælabréf við aSrar þjóSir. — A5 þessu hafa það helzt verið NorS- menn, sem á náinn iögðust, og lengst gengu í áseilninni og ósvífninni í því aS tileinka sér helgar menjar vorar, en nú virSist þessi Svíi hafa ásett sér aS ganga algerlega milli bols og höf- uSs á skömminni og gleypa alt kjöt- metið frá munninum á oss, vesalings íslendingunum, og jafnvel frá hin_ um soltnu frændum vorum, NorS. mönnum. Hygst hann hreint aS gera fyrir sínum dyrum og leggur sér því til munns alla Islendinga sem viö landafundi koma, — eins og höf. seg- ir — “alla leið frá GarSari Svavars- syni og fram til Þorfinns Karlsefnis og Snorra sonar hans.” ViS þetta og ýmislegt fleira hefir þýS. gert ýmsar ágætar athugasemdir, en oss finst aS hann hefSi sumstaSar mátt kveða fastara að, um þessai stel- sýki hins sænska fræSimanns. Þá rekur lestina Þjóðrœknis-sam_ tök Islendinga í Vesturheimi, eftir síra Rögnvald Pétursson, framhald af samnefndri grein hans, frá fjórða ár_ gangi tímaritsins. Er það ágætlega samið yfirlit yfir íslendingadagshá- tiSahöldin frá árinu- 1898—1923. Mun það varla ofmæjt, aS síra Rögnvald- ur sé fróSastur allra manna um líf og baráttu íslendinga í Vesturheimi, því þekking hans virðist standa jöfn- um fótum í Canada og Bandaríkjun. um. Er honum bezt treystandi til allra manna, að varðveita frá glötun þá fjársjóSi, sem þjóðarbrot vort hér vestra á í fórum sínum, og þaS allra hluta vegna, fræðimensku, stálminní og óbilandi ást ti! þess sem þjóðleg- ast er og íslenzkast í fari íslend- inga, samfara skilningi á því. — — I sambandi vlS ritgerSirnar mætti geta um þaS, aS fundarskýrsla ársþings ÞjóSræknisfélagsins, er haldið var í febrúar 1924, er aftast í ritinu frá hendL ritara félagsins, Sig- fúsi Halldórs frá Höfnum. Er sn fundargerS sjálfsagt fróSleg fyrir fé- lagsmenn og svo eftirkomendur vora, en annars eins og slíku prentverkí ber aS vera, bæSi löng og leiöinleg. Frh. -----------,x------------ SALMAGUNDI Eftir L. F. The opinion was expressed in a re- cent number of “Lögberg” that the Icelandic papers should cater to the younger generation by way of artides in English, or English departments in the papers. This opinion was made extra.editorially but, the reader feels, with the approval of the edi. tor. That opinion has the sympathies of this writer — indeed, this “column” was opginally meant to be conducted in English. The editor of “Hieims- kringla” discouraged this idea, but the caption stuck. Encouraged by the suggestion referred to above, I am re- questing the editor to find a place for this in a language foreign to the paper. v » • * Another article in “Lögberg” (of the 16th April) has started a train of thought which has lain with me for a long time. The article referred to is, I take it, written by an exceeding pious man, and is a protest against I

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.