Heimskringla - 22.07.1925, Qupperneq 2

2, BLAÐSIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 22. JÚLÍ, 1925.
Via Dolorosa.
1 minningu um eiginkonu mina,
Þóru Johnson.
Haustsvalinn ruddist inn um opinn
gluggann. Kvöldskuggarnir huldu
bcrgina. Aöeins vitaljósiö viö hafn
armynnið kastaði daufum bjarma inn
í biðstofu sjúkrahússins, þar sem eg
hsfÖist viS.
Dimt var úti, dimt var inni, en
dimmast þó í sálu minni: Aöeins
veikur vonarglampi sveif þar yfir
haustmyrkri örvæntingarinnar. Hún,
sem haföi reynst mér bezt, hún sem
eg unni mest, lá á uppskuröarboröinu
í næsta herbergi. Fjórir læknar í
hvítum hjúpum stóðu þar umhverfis
— ráöþrota. Vitsmunir og þekking
mannanna laut ennþá einu sinni
lægra haldi fyrir hinum “volduga,
sterka” — fyrir dauöanum.
Stundu síöar óku alvörugefnar,
dckkklæddar ■ nunnur sjúkrakerru
burtu úr uppskuröarherberginu.
keirunni hvildi meövitundarlaus lík-
ami ástvinu minnar — hún var á
le’ðinni til grafarinnar. Síöustu
bjiirgunartilraunirnar höfðu verið
gerðar, og reyndust árangurslausar
Eftir fáeinar mínútur var eg einn
á ferð, og einmana mitt i stórborgar-
ösinni. Hinn þysmikli glaumur henn-
ar barst mér að eyrum, en eg heyrði
hnnn ekki. Fjarlægur klukknahljóm
ur smaug í gegnum vagnskröltið og
götuhávaðann. Kirkjurnar kölluðu
menn til bæna. Kvikmyndahúsin buöu
menn velkomna með laöandi auglýs-
ingum. Alstaðar var fólk á ferð
Sumir máske til að leita sálum sínum
friðar í tilbeiðslu; fleiri liklega til
að leita að gleymsku i æsandi nautn
um.
Eg klauf mannþröngina, en sá þó
ergann. Það komst engin hugsun aö
önnur en þessi: Hún er að deyja!
Tvær andvökunætur gátu ekki svæft
þá hræðilegu fullvissji. Eg lá vak-
ardi í rekkjunni og starði út í nátt
myrkrið. Það rofaöi til i hugskot
inu — eg sá hana.
Þjáningarsvipurinn var horfinn
Hún birtist ung og lífsglöð, eins og
við fyrstu fundi, fyrir tíu árum sið
an. Hrygðarmyndin, sem eg hafði
horft á siðustu nóttina, sem eg vakti
yfir henni fárveikri heima, var
horfin.
Eg sá hana i hópi glaðlyndra vina
sinna. Enginn var þó eins hjartan-
lega glaður og hún. Hún lagði til
stærsta skerfinn af þessum vinafagn-
aö>. Glaðlyndi hennar var svo ein-
lægt - og óþvingað, að bros hennar
urðu sem sólargeislar i annara sál-
um. 1
Eg sá hana við hversdagsstörfin á
heimili systur sinnar. Eg sá hana
hjálpa móðurinni til að ala önn fyrir
börnunum. Þau voru henni öll hjart
kær, því hún hafði hjúkrað þeim,
leitt þau og borið. Allra ástkærast
var henni þó það barnið, sem hún
hafði oftast hjúkrað i veikindum og
vakað yfir um nætur. Þaö var AI-
berta hennar fyrst og siðast. Illkynj-
uð kirtlaveiki þjáði þetta systurbarn
hennar í æsku. Hún bar það oft út
í vordaginn, svo það fengi að njóta
scíarylsins. Þannig hefði hún lang-
helzt viljað eyða æfinni, að hjálpa
öðrum úr myrkrinu út i ljósið; úr
vetri sorgar i vordag gleði, þar sem
menn geta lesið um gæzku guðs i
verkum skaparans. Hún hafði yndi
af náttúrunni. Við fórum enga brúð
katipsferð til fjarlægra staða, þar
sem stundar unaður er gefinn fyrir
gul! — átta hundruð dala árslaun
leyfðu ekki þvilíkar nautnir. Við
gengum í þess stað um vorgræna
skóga, og lásum uppáhaldskvæðin
ckkar undir laufþaki espitrjánna í
Saskatchewan. Þar hnýttust kendir
okkar órjúfandi trygðaböndum. Þá
runnu sálir okkar saman í eining, svo
að orðin, “þið skuluð verða sem eitt
hcld”, varð sem hégómahjal; því við
höíðum reynt það sem meira er um
vert að verða — að verða sem ein
sál — einn andi.
A þeim dögum var hamingjusól
okkar í heiði og okkur var glatt í
siimi. Velgengni min var jafnan
hamingja hennar. Sjálfri sér gat
húr. gleymt, ástvinunum aldrei.
Það dró von bráðar ský fyrir sólu
og heiðrikjan breyttist í skýjadrög.
Mér er miðyr ljúft að rifja upp end-
utminningarnar frá reynslustundun-
um mörgu og sáru í Saskatchewan.
Eg er að reyna að gleyma þeim at-
burðum, sem mér hafa blandað einna
mestu galli í bikar lífsins. En á þess
um stundum lærði eg að þekkja
hennar insta og bezta eðli.
Eg sé hana enn í huga mínum
standa við brunarústirnar af heimil-
ini. okkar litla; hugrakka; stóra.
Hún vafði mig örmum, og sagði að-
ems þetta: “Við eigum hvort ann-
að og það er nóg, elskan mín.”. Þá
fann eg að forsjónin hafði gert mig
að gæfumanni.
Föður- og móðurlaus var eg í
æsku. I fátækt og allsleysi var eg
•uppalinn til 12 ára aldurs. Eftir það
g-t eg sagt með Páli postula: “Þess-
ar hendur hafa unnið fyrir mér.” —
Löng og torgeng var leiðin að tak-
inarki vona minna. Eg hafði kom-
isr stuttan þriðjung. Nú voru bæk-
urnar minar brunnar, fáein handrit
lika, eignalaus var eg, og kunningjar
flestir horfnir, en samt fann eg til
þess, þarna við brunarústirnar, að eg
var gæfumaður, af því að guð hafði
gefið mér góða konu.
Eg sá hana hugdjarfa og rólega
við hversdagsstörfin í kofahreysinu,
þar sem örbirgðin hafði valið okkur
skjól i vetrargaddinum. Norðan-
vindurinn næddi þar í gegnum rif-
umar og inn i herbergin, svo ís
lagði á vatnsföturnar. Fáir sóttu okk
ui þangað heim, nema illar manna-
fylgjur: rógur, baknag, undirferli,
fyrirlitning, misskilningur og tor-
tryggni. Það stóð á okkur kaldur
gustur af þeim gestagangi, en mig
sakaði það minna, af þvi að hún
verndaði hjartað fyrir innkulsi.
Þetta eru vist alt saman fremur
hversdagslegir viðburðir. Það hafa
víst æði margar konur — mæður og
eiginkonur—staðið með mundlaugina
yfir vitum vina sinna, til að verja þá
fyrir eiturdropum illgirninnar. Eg
vil samt bæta þvi við, að þó við lið-
um mikið í Saskatchewan, þá er þvi
sizt að neita, að ýmsir reyndust okk-
ur þar drengir góðir; enda mun það
sanni næst, að andúð sú, sem eg
mætti þar, hafi fremur verið runn-
in undan rifjum utansóknar- en inn
ansóknarmanna; en upptökin þau
að eg bind oftast mina bagga öðrum
huútum en samferðamennirnir.
Við dáumst að hinni þrekmiklu
karlmannshind, sem þorir að horfast
í augu við veruleikann, í vissri von
um sigur að Iokum. En við gleymum
þv’ þá einatt, áð þrekmaðurinn geng
ur ekki einn til vigs. Einhver konu-
höncl lagði oftast nær undirstöðuna
að gæfu hans. I stofunni, sem hún
yljaði og prýddi, fæddust honum þær
hugsanir, sem síðan gerðu hann
fiægan. Hún hlúði að honum, þeg-
ar hann var þreyttur, svo hann gæti
saín&& nýjum kröftum. Hún hjúkr
aði honum veikum, og hjálpaði hon-
um til þess áð komast til heilsunn
ar aftur.
Konuástin hafði opnað honum nýtt
útsýni yfir heiminn og gefið honum
ir.nsýni í sjálft himnariki — inn í
þann heim, sem hefir gert kærleikann
að lögmáli sínu. Við finnum að
mannssálin getur aldrei verið ger-
spilt, af þvi að ástin er til. Við höf-
um þekt hana, notið hennar hjá öðr-
uin, fipidið hana hjá okkur sjálfum.
Það býr i raun og veru sama mann-1
eðli í okkur öllum, þó í misjöfnum
hlutföllum sé. Þess vegna getur
enginn maður verið með öllu illur,
þvi þeir verstu eru bræður hinna
beztu. Að þekkja eina göfuga mann
eskju, er sama sem að þekkja mann-
kynið, eins og það átti að vera, og
gæti verið, ef kærleikseðli einstak-
linganna fíjngi að njóta sín. Ástúð
eiginkonunnar; kærleiksþel móður-
ii.nar minnir okkur líka á alveruna
algóðu — á sjálfan guð. Það sem
hji okkur geymist sem brotasilfur,
sameinast i alfullkomnun alheimssál-
annnar; því heildin er ávalt stærri
en partarnir. Ef við hefðum aldrei
notið ástúðar frá öðrum, né 'elskað
sjálfir, myndum við ekki skilja orð
Krists: “Guð er kærleikur”.
Eg tel mig ekki meðal stóru spá-
mannanna, og mun enn síður vera
talinn það í hópi bræðra minna., Eg
hefi átt við efasemdir að stríða. Míín
einfalda trúarjátning er ekki utanað
lærð þula frá Pétri og Páli — eða
Jopi. Hver einasta setning hennar
hefir staðist próf — gengið i gegn-
um eldraun efasemdanna. Hún er
aíkvæmi minnar eigin sálar, fædd
nieð miklum þjáningum.
Á erfiðustu augnablikunum, þegar
mér virtist a!t vera að bregðast, bæði
guð og menn, var það oftast ástvina
mín og eiginkona, sem hjálpaði mér , sólin breiddi roðablæju á mjallhvíta
yfir örðugustu hjallana, svo eg frem-! fjallatindana, sem gnæfðu hátt yfir
ur óx en minkaði við hverja þraut. I græna skóga og frjósama aldingarða.
IMeð kvenlegri nákvæmni hlúði hún ; Hún brosti til mín blíðlega, og benti
að trúarvitund minni, eins og reynd- ! mér á þessa miklu fegurð. Jafnvel
ar öllu því bezta, sem til er í fari í dauðanum vildi hún laða huga minn
minu. Heimilig okkar var mér skóli frá sorginni, með þvi að sýna mér
uppeldisstofnun fyrir anda minn.
fegurð heimsins og lífsins. Tveim
"Vmislegt kendi eg henni af þeim i dógum seinna strauk hún nákaldri
vísdómi, sem í bókum stendur og í hendi um tárvotan vanga minn og
skólum verður lærður; því þó hún sagði: “Vertu hughraustur, vinur
v.eri skýrleikskona með afbrigðum, minn.” Það voru síðustu orðin.
höfðu óhagstæð lífskjör á uppvaxt-1 (Ef einhverjum finst eg hafa gert
arárunum bægt henni frá skólagöngu. 'of mikið tir andúð þeirri, sem við
Hún kendi mér það sem mest var uni höfum átt við að búa, má það má-
vert: að meta og skilja manngöfg- ske til marks hafa, að eftir andlátið
ið, og að sjá.fegurð sólarinnar, þeg- er minningu hennar beinlínis óvirð-
ar hún: eins og lognblíð lá, er Ijós- ing sýnd, sem sjaldgæft mun vera
anna föður skuggasjá”, þegar hún með konu i hennar stöðu. 1 Alman-
er.durspeglar ástríki drottins í eðli aki Vestur-Islendinga er að vanda
sínu og verkum. j getið um dauðsföll allra merkra
Þora sál. var trúkona, ein af hin- m&nna vor á meðal. Um andlát hen
um fáu manneskjum, sem trúði rök-, ar er hvergi getið. Eg vil fullyr__
rg(t á almáttugan og algóðann guð. j að slíkt hefði ekki komið fyrir, ef
Heilsufar
í Akureyrarhéraði árið 1924.
I
(Eftirfarandi fróðleikur er tekinn
ik heilbrigöisskýrslu, er Stgr. lækn-
ii Matthíasson sendi Heimskringlu,
og kann hún honum þökk fyrir.)
I
A, því að hann var almáttugur, hlaut; um einhverja aðra islenzka prests-
hann að geta bjargað hverri einustu , konu hefði verið að ræða.
mannssál; af því að hann var algóð- t • , ■ , ,
, ,, , v. 1 arsskyrslu kirkjufelagsforsetans
ur, hlaut hann að vilja það. Hún1 • , ,, ,
i • í er nunst a þa starfsmenn felagsins,
var svo kristin, að Iifið hefði verið , . .
, , , .., , , , , sell! fyr>r sorgum og astvmamissi
henni endalaus kvol, ef hun hefði , v-x „ , ,, . ,
hsfa orðið. Um hana er ekki talað
virkilega truað þvi, að nokkur manns I x • x. ,
_-i „ , . . .1 nieð einu orði. Gleymska, munu
sal gæti eihflega glatað gæfu sinni. , „ „ . T, . .
tt,- ... „ . . nienn segja. Ja, eg geri rað fyrir
Hun er dain. En minningarnar , . , . , >
. . pvi; en ef einhvern annan af starfs-
Hla. bumar eru bjartar, eins og ,., . , ,„. , , „„
61 raonnum felagsins hefði hent þvilik
nt_ , é
sorg, mundi þessi gleymska tæplega
sólarbros á vormorgni; suihar dimm
ar eins og vetrarnóttin. Eg stend á
sjónarhól og lít sólskinsblettina á sjö
á'a samleið. — Ást hennar gaf mér
þá alla. Þegar þokan huldi sól, og
vinirnir hurfu inn i skuggann, var
hún æfinlega hjá mér, til þess að létta
urdir byrði lífsins, og benda mér á
birtuna bak við skýin.
Hún er farin frá mér, en er hjá
mér samt. Ef eg á eftir að gera I
hafa komið til greina.
Gleymsku má líka sjálfsagt um
kenna, að eg hefi aldrei verið beðinn
að flytja erindi á kirkjuþingum, þó
allii aðrir starfsmenn þess hafi ver-
ið til þess kvaddir.)
* * *
Ftöndin stirðnuð; hjartað brostið;
Hjartað, sem við barm mér sló;
vonhrblómið vetrarfrostið
nokkurt nýtilegt verk, eða tala nokk
mt gagnlegt orð, má það tileinkast að gleðin dó.
hcnm, eigi siður en mér. Hver mað- ;
ur endurspeglar í eðli sínu og at-1 » x , . ..
Auðna kold mer orlog snuðar,
fe-i-li. hið andlega umhverfi, seni .
, ’ en eitt mer lettir þungan harm:
hann a við að bua. Þetta andlega uni- • , . ‘
, ,. s I Minningarnar bjartar, bliðar. —
hverfi skapar konan að langmestu t- , v . „ .• - ,
, . , , ... s i Eg brosað get með tar a hvarm
icyti — hun er heimilispresturinn.
Siðasta samveruárið hér vestur á
ströndinni reyndist okkur hamingju-
samt. Hér eignaðist hún marga vini
á skömmum tíma, og var yfirleitt
metin að verðleikum.
Móðurhvötin fékk nú að njóta sín.
Ekkert barn getur átt skvlduræknari
né ástríkari móður en hún var litlu * * *
Huldu — fósturdóttur okkar. Á r, - - . , , ,,
, ........... Þvi ognar minum huga hel?
b&nasænginni bar hun umhyggju fyr T, - , ,,
. , y Þvi horfi eg a hið dimma el,
'c framtið hennar, og bað mig að láta u * u- v. t ■ u • .
. 6 Er burt þig hreif fra barmi minum?
hana aldrei við mig skiljast. w , . , . , , ,, -
. Er bjartara ei í huga þinum?
Bjartar vomr um ennþá víðtækara _• , „• , . , „ ,
-v , , , , f ynr gleði þina eg glaður sel
moðurstarf i framtiðinnvörpuðu r ,, , „ ,
’ r "u Grat mmn allan — farðu vel.
Eg einmana reika á auðri sírönd,
Því öll mér virðast nú horfin lönd.
Gg lífið er dapurt; gleðin gengin;
Gráti hjartað, það heyrir enginn.
Hvarfst þú ei burt með sumri í sæ-
inn,
Er sólargeislinn kvaddi bæinn?
Á burt, en hvert ? eg blæinn spyr.
geislum á síðftstu sporin.
Hún kvaddi heiminn á hádegi lifs-
ins, einmitt þegar örlögin virtust ætla
að bæta fyrir umliðnar þrautir og
undangengið erfiði; með því að gefa
henni ýms af þeim veraldargæðum, » ¥
serr hún hafði farið á mis við: meira
efnalegt sjálfstæði; fleiri vini, sem Eg sá þig á hlýjum sumardag,
kunnu og vildu meta mannkosti Er sólin skein björt í heiði,
hennar og hæfileika; ástvini, sem Og fuglarnir sungu Ijúflings lag
urðu henni með hverjum degi hjart- um. lífið á grænum meiði.
fólgnari. Virkileikinn gaf henni Við fögnuðum þeirra ástaróð,
góða von um að sá ástvinahópur Og okkur var glatt í sinni;
myndi bráðlega stækka. Heilbrigð- En nú finst mér jörðin hnípa hljóð,
ustu og hjartkærustu óskir hverrar ( Og haust er í sálu minni.
konu virtust nú loks ætla að rætast. 1
Irnan fárra mánaða mátti hún eiga j * * *
von á að Iesa brosið á vörum barns-!
ius síns. Að horfa á andlitið, sem
j Burt er sumar nú um sir.n;
Og ofan á þig föla fellir ’
! Frosið laufið skógurinn.
Nú má enginn að þér hlúa,
Og engan vermir faðmur þinn.
En þeim sem altaf einir búa,
aldrei að fullu notið sín hjá þeim, j Kr °ftaSt ka,dur heimurinn.
vegna óhagstæðra kringumstæða. Nú 1 U attlr S,lkan yI 1 hjarta-
átti henni að gefast kostur á að i A? englim VÍrtlst hjá Þér ka,t’
rækta þær gáfur og þær lyndisein- Kl’ hre>ttir &rat ’ gieSi bjarta.
kunnir, sem höfðu komið henni til að
Bleikir standa blómavellir;
bar svip hennar og mannsins, sem hún
elskaði. Þessi ættarsvipur var hið
ytra merki þeirrar sannreyndar, að
i fari hans myndu geymast hæfileik-
ar og innræti foreldranna; — hæfi- I
leikar og innræti, sem hafði máske;
Árið 1924 var veturinn mildur, en
verið kalt og sumarið mjög kalt og
votviörasamt. Skrautblóm þrifust
ekki í görðum og uppskera jarðar-
ávaxta var afar lítil. Sjálfsagt með-
fram vegna veðráttunnar var kvilla-
samt í meira lagí. Ein sótt var þó
illræmdust allra og minnisstæðust,
það var mœnusóttin eða lömunar-
veikin.
Manndauði. — Alls dóu 108. Dán-
artalan varð 18 af þúsundi (miðuð
viö fólksfjölda í ársbyrjun); er það
svipað hlutfall og var 1922, sem var
eitt mesta manndauðaár lengi. Helztu
dánarorsakir voru þessar: Berkla-
veiki 25 (þar af lungnatæring 19,
heéabólga 2, önnur berklamein 4);
Ellihrumleiki 9; Krabbamein 5;
Heilablóðfall 4; Druknanir 4.
Þ æðingar. — 152 börn fæddust lif-
andi; 2 andvana. Barnkoman er yf-
irleitt litil í þessu héraði (23.5 af
þúsundi) í samanburði við Jandið
ait (26.4), hinsvegar fæðast hér mörg
óskilgetin börn (þetta árið 15).
Fólksfjöldi var í árslok orðinn 6006.
Fjölgun á árinu 8 (er það lítil fjölg-
ur í samanburði við mörg undanfar-
in ár, 1923 fjölgaði t. d. um 201).
I Aikureyrarkaupstað hefir þó
fjölgað um 35. Þar fæddust á árinu
77 börn, en dóu alls 50.
íbúatalan á Akureyri var í árslok
2906.
Steingrímur læknir Einarsson
gegndi störfum fyrir mig í fjarveru
minni vestan hafs rúman fyrsta árs-
fjórðunginn. Jónas læknir Rafnar
aðstoðaði mig við skurði o. fl. á
sjúkrahúsinu. Og hann fór flestar
ferðir út um héraðið, eða 101. Sjálf-
ur fór eg 34 ferðir.
Það er orðið algent að héraðslækn-
isins i Höfðahverfishéraði sé vitjað
frá Hjalteyri og ytri hluta Arnarnes
hiepps. Það er miklu styttri leið til
hans yfir fjörðinn en inn á Akureyri.
Flir.s vegar er vanalega leitað úr
Hálshreppi í Fnjóskadal til okkar
læknanna á Akureyri. Þannig kemst
jöfnuður á og væri réttast að breyta
læknaskipunarlögunum sarrikviæmt
þessari hefð.
I sambandi við þessi meinlausu
strandhögg Höfðahverfislæknisins,
get eg ekki gengið fram hjá því að
minnast á annan keppinaut, sem á
þessu ári hefir náð mikilli lýðhylli í
þessu héraði og víðsvegar um land.
Það er hinn svonefndi Öxnafells-
lælmir, huldumaðurinn Friðrik, sem
engjnn hefir greinilega Séðl 'nema
hin skygna bóndadóttir í Öxnafelli.
Sjúklingar koma til hennar eða
skrifa henni um sjúkdóm sinn eða
senda henni símskeyti og hún talar
við Friðrik. En hann líknar fólkinu
á rndursamlegan hátt. Margir verða
hans varir, þegar lækningin kemur.
þannig að straumur fer um þá allra
snÖggvast og batnar stundum um
leið, en aðrir finna engan straum og
batnar þó eða batnar ekki. En sum-
ir, sem bráðfeigir eru, deyja þrátt
fyrir alt. “Ekki verður feigum forð
að i” Því verður að skjóta hér inn
Þó einkennilegt sé, höfum við haft
góða aðsókn eftir sem áður og engu
síður verið sóttir, ekki einu sinni
þarna framan að úr nágrenni við
Friðrik, heldur en áður.
T d þess að komast sem næst sönnu
um kraftaverkin, hefi eg reynt að
kryfja til mergjar ýmsar sögur, sem
mér hafa borist. Hafa þær sumar
rcynst ýkjur einar með litlum sann-
leikskjarna, og af þvi tæi, að eðli-
legc var, að sjúklingnum batnaði, því
tíminn læknar margt og margt batn-
a" iafnt af mixtúrum sem hómo-
patalyfjum, “pater noster” og bæna-
þulum eða blávatni og jafnvel þvagi
(sbr. þegar skottulæknir pissaði í
glas og kerlingunni batnaði augveik-
m af dropunum). En sumar sögurn-
ar hafa verið samskonar sannar
kynjasögur og við lesum um í Bisk-
upasögum og-sem enn gerast í Lour-
°8 viSar> þannig, að tauga-
veiklunarkvillar og sefasýki (einkum
■ kvenfólki) batnar fyrir trú og i-
myndun stundum snögglega. Slíkt
þelckja allir læknar meira og minna
at eigm reynd, og kemur oft fyrir
*8l,á' sjúkrahúsum ög í heimahús-
um en um það er ekki eins mikið
talað og þegar hulduheknir á í hlut)
heti oft óskað að Friðrik gæti
sparað mér ferðir, a. m. k. fram í
fjorðinn, en sú hefir ekki orðið raun
a; Og eg hefi oft óskað um þá sjúk-
Imga, sem eg hefi ekki treyst mér til
að lækna, e.ns og sjúkl. með slæma
ta=> mgu eða krabbamein (0g Sem eg
he i stundum vitað leita til öxna-
‘ s), a« Þeim mætti batna vel og
l*.mætti Sjá verulegt kraftaverk. En
Þvi m.ður hefi eg aldrei orðið slíks
var, og yfirleitt aldrei fengið ástæðu
Friða-k!:ka ofan hattinn t;i he*Ur*
Eg hefi um hrið gert mér að reglu,
° Spyrja’ Þegar eg var sóttur út um
sveitir eða min var vitjað: “Hefir
venð farið að öxnafelli?” Þá hefir
svanð verið ýmist, að víst hafi Veri5
þai.gað leitað, en árangurslaust, eða
Þa að fussað hefir verið við og því
k'8 fjarri’ að vert væri að trúa
a sl.kan hegóma. Og eg hefi í seinni
Þð margar fregnir af því, að ein-
mitt frammi . firðinum í grend vi5
Cxnafell seu fleiri og fleiri farnir
a5 snua bakinu við Öxnafellslæknin-
uaum ekki máske sí2f vegna þess,
bljoðbært hefir orðið, að stúlkan
s.-alf hafi i veikindum sinum þurft
snúa sér til læknanna Jónasar
Raínars og Vald. Steffensens hér á
Akureyri.
Eg hefi fengið bréf og margar
yjirspurmr víðsvegar að um undra-
ækmr.nn okkar eyfirzka. Einkum
,, eg verið sPurður um samvinnu
, ar’ ^ví sögur hafa gengið austan:
lands og vestan, að huldulæknirimv
væn svo að segja aðstoðarlæknir
mmn, 0g að mikið af því eða alt,
sem vel tækist í sjúkrahúsinu, værf
hor.um að þakka.. Það væri nú djarft
af mer a?5 þvertaka fyrir það aS
nokkuð væri satt i þessu, því ef satt
er að framliðnir menn gefi notaS
miðla og borðfætur til að opinbera
sig i gegnum, þá væri eins trúlegt a5
Öxnafellslæknirinn færi í mig, ekki
ems og fjandinn í svínin, heldur eins
og heilagur andi sjálfur þegar mest
læm á. En undarlegt er það, að eg
skuli ekki hafa orðið þess var, eng-
guð minn, það er horfið alt.
elska eiginmanninn og alt það bezta
og göfugasta, sem hún vissi í sínu ær S 5nsem
eigin innræti. Fljún átti í vændum
að heyra orðið, sem lætur bezt í
eyrum heilbrigðra kvenna, þegar lífs-
arfrvæmi hennar og ástvinarins lær-,
ir að segja “mamma”. : ,ifi i.Þtirri von °£ trausti-
Frá þessu öllu var hún kvödd ff'er Keisii l’fs; sem átti yl,
buitu af dauðanum.
Samt kvaddi hún lífið brosandi;
eins og hetja, sem deyr ósigruð, af
því að hún æðrast ekki.
Tveimur dögum fyrir andlátið var
hún flutt frá heimili sínu í Blaine til i
Bellingham, í sjúkravagni. Hún
kvaddi heimilið glöð, eins og hún
væri á leið til mannfagnaðar. Veð-
ur var hið fegursta þenna dag. Heið-
in leyst þá römu rún
j Eg ráðalaus pyr: Ó, hvar er hún ?
— En kemur ekki af vetri vor?
, Þá vakna, er hækka sólar spor,
Þau grös, er létu líf að hausti;
Unz eilifð þrýtur, verður til.
Því drottinn lifs er dauðans herra.
— Sem dögg, er sólargeislar þerra,
Við þessa hugsun þorna tár.
En þó er eg stundum dapur og fár;
1 Því síðan hún flutti frá mér heim,
j Mér finst eg einmana í þessum geim.
H. E. Johnson.
að stúlkan á Öxnafelli, Margrét. inu straumur hefir gagntekið mig
er af öllum kunnugum sögð bæði j eða dáleiðslutilfinning, og mér finsi
greind og sérlega vönduð, og éetti 1 ’ *
skilið meiri laun en hún hefir hingað
ti! fengið hjá þeim, sem hún hefir
leitast við að hjálpa til að fái hjálp.
Fyrir allskonar ýkjur og umburð-
atþvaður um þessi fyrirbrigði hefir
trúin magnast og fleiri og fleiri1 leit-
að sér líknar, svo að nú streyma bréf
og símskeyti til Öxnafells víðsvegar
af öllu landinu, en nú einna mest af
Austurlandi. Lengi var aðsóknin
mest úr hinni upplýstu Þingeyjar-
sýslu. Hafa sumir haldið, að bráð-
um þyrfti ekki lerfgur neinna annara
lækna við, við hirjir svonefndu lærðu
læknar gætum hætt öllu okkar káki
cg farið að púla í kúgrasi, en í Öxna
felli yrði lækningamiðstöð alls lands-
ins og þegar viðboðið kemur, gætu
a’Iir leitað þangað loftleiðis og feng-
ið læknisráð sem dygðu.
I’á mælti hinn mikli kappi Tertius:
“Mikinn skaða hefir þú unnið voru
í'íki!” — stendur í gamalli riddaral
sögu, *— og sömu orð hefðum við
Akureyrarlæknar tekið okkur í munn
ef Friðrik collega væri eins skæður
keppinautur eins og hann er sagður.
a!t hafa gengið fyrir mér eins og
endranær. En ef svo skyldi vera, að
s.iúklingar þeir, sem eg hefi gert
hættulega skurði á og vel hefir tekist
með, skyldu eiga huldulækninum a5
þakka líf 0g heilsu, þá kemur mér
uneiarlega fyrir, að hanri skr.ri ekki
hnfa verndað lif sinna samsveitunga
frammi í Grpndarþingum bettir erí
raun hefir á orðið þetta umliðna ár.
Því svo einkennilega rapnalega hefir
bsugðið við, þetta ár, sem hann hefir
svo ötullega fengist við að lækna ná-
unga sína, að þá hafa langtum flciri
dáið í Grundarþingum en nokkru
sinni, síðan 1908.
Þetta minnir á söguna af læknin-
uiri, sem spurði oft sjúklinga síná
þar.nig: “Hvernig varð yður af með-
ulunum, sem eg sendi?”, og þeir svör
uðu þá vanalega: “Mér versnaði
stórum.” Þá sagði læknirinn: “Já,
vei snaði. Já, það veit eg og það veit
eg! Svipaða sögu get eg sagt af
einum sjúklingi, sem leitaði til spít-
alans til Ijóslækninga, en þorði ekki
annað en að leita til Öxnafellslækn-
isin^ um leið til að vera vissari um