Heimskringla - 16.09.1925, Side 5

WINNIPEG 16. SEPT. 1925.
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSIÐA
Gin Pills hafa læknað þúsundir sjúk-
linga af blöðru- og nýrnaveiki. Ef
þú hefir bakverki eöa einhver merki
um sýkt nýru, taktu Gin Pills. 50
cents hjá öllum lyfsölufn og lyfja-
verzlunum.
\ntioiial l)rnu A C’hemleal Ponipnny
«>f <'anaila, Kimiteil
TORONTO —----------CANADA
82
kalla eg nú skemtun!” Viö þoröum
ekki aö segja hálft orö, svona fyrst í
stað. Félagi okkar var í svo æstu
skapi, aö til vandræöa horföi. Ein-
hver óstjórnleg ofsakæti haföi grip-
ÍC hann viö aö sjá menningu dýr-
anna. Loks segir Vantan stillilega:
“Þú ert ennþá barn, Landan niinn.
Hugsaöu þér, hvag verBur uppi á
teningnuni, þegar dýrin eru búin að
öölast æðri menningu en mennirnir.
Þá rekur að því að þau fá öll yfir-
ráð yfir heiminum.” Svo fóru þeir
Landan og Vantan aö bera sig sund-
ur og saman um þetta efni. Þeir
höfðu báðir lesið sögur um það í
Arcfosy.
Þá gengum við inn í vermireitinn.
Það er hvitur skáli með glerþaki.
Þar þrifast allar þær jurtir, sem til
eru í víðri veröld, sem eikki þtola
kulda. ‘‘Við erum komnir til Suður-
hafseyja,” segir Fantar, því HaÞn
les gráðulega alt, seni Sigfús Háll-
dórs frá Höfnum skrifar. ‘Hvaða
pipur eru þetta, sem liggja um allan-
skálann?” spyr Vantar. Pétur kvað
það vera gufupípur til upphitunar.
‘En konur og börn hér i borginni að
drepast úr kulda á hverjum vetri,”
segir Vantan. Þetta var út í hött.
Við vorum að skemta okkur. Fjand-
an varðaði okkur um eldiviðarleysi
aumingjanna? Þessu anzaði enginn.
Vi?> vorum líka að svala sálurii okk-
ar í því að athuga gullfiskana. Það
er mesti urmull af þeim í stóreflis
kristalsskál i vermireitnum, Þarna
synda þeir fram og aftur í sífellu.
Hugsunarlaust og áhyggjulaust. Já,
sælir eru gullfiskar! En Landan gaf
þeim aðeins hornauga fyrirlitningar-
innar. Hann hafði drepið golþorska
á Grímseyjarsundi, og hampað hálf-
punds gullpeningum í Horni við ÓI-
afsfjörð. Hvorki lögun né litur
þessara fiska hreif hann. “Hingað
kem eg i vetur í febrúar,” segir Vant-
an. “Og til hvers?” spyr eg. “Til
þess að kasta issoppttm,” svarar Vant
an. Þá tók Pétur í öxl hans og leiddi
hann út úr skálanum. Pétur hélt vist
að Vantan væri,að verða brjálaðúr
af yndi og ánægju, en eg þóttist vita
að félagi minn væri aðeins á “jökul-
göngu”.
Þetta dró talsvert úr ferðagleðinni,
og var ekkert markvert sagt eða
gert í bakaleiðinni. En þegar við
vorum komnir aftur að sæluhúsi St-
For Asthma
and Hay Fever
Vl* verntu tllfellum. ASferS aem
hefir alvejf undurMnmlefirnr
lækninKar.
REYNID OKEYPIS
Ef þér líöiö af illkynjuöu Asthma
«oa Hay Fever, ef þér eigiö svo erfitt
andardrátt a?5 y?5ur finnist hver
«|?5astur, þá látit5 ekki hjá lí»a a?5
®krifa til Frontier Asthma Co. eftir
*be?5ali til ókeypis reynslu. í»aí grerir
Jkkert til hvar þér eigi?5 heima, e?5a
hvort þér hafi?5 nokkra trú á nokkru
Jbe?5ali undir sólinni, sendi?5 samt eft-
jí* því til ókeypis reynslu. Þó þér haf
li?5i?5 heilan mannsaldur og reynt
a]t sem þér hafi?5 vita?5 af bezta hugr.
J*ti fundi?5 upp til a?5 berjast vi?5 hin
,l{’8R?5ilegru Asthma köst, þó þér séu?5
fíi®*' vonlausir, sendi?5 samt eftir því
ókeypis reynslu.
I*a?5 er eini vegurinn, sém þér eigi?5
J'l a?5 ganga úr skugga um, hva?S
^amfarirnar eru a?5 gera fyrir y?5ur,
P**átt fyrir öll þau vonbrig?5i, sem þér
«afi?5 or?5i?5 fyrir í leit y?5ar eftir me?5-
vi?5 Asthma. Skrifi?5 eftir þessari
okeypis reynslu. Geri?5 þa?5 nú. Þessi
fogiýsing er prentu?5 til þess a?5 all-
lr. sem þjást af Asthma, geti noti?5
Pessara framfara a?5fer?5ar, og reynt
a?5 kostna?5arlausu læknlnguna,
nú er þekt af þúsundum, sem hin
Jbesta blessun er þelr hafa hloti?5 I
*>finu. Sendi?S úrklippuna í dag. —
*>ragi?S þa?5 ekki.
FRBG TRIAIi COTTPON.
FRONTIER ASTHMA CO., Room
954C Niagara and Hudson Sts.,
Buffalo, N. Y.
Sendi?5 lækningara?5fer?5 y?5ar d-
keypis til reynslu, til:
píars, guldum viÖ Pétri kaup hans aÖ
fullu, og kvöddum hann meö mestu
virktum.
(Meira.)
----------x---------
Sig. Kristófer Pétursson
rithöfundur.
Með nýkoninum blöðum að heim-
an berst fregnin um lát Sig. Kristó-
fers Péturssonar. Kemur hún eigi
á óvart þeim, er nokkuð til þektu urrí
heilsufar hans undanfarið. Miklu
fremur vekur það undrun, hve Iengi
þessunr viljasterka andans manni
tókst að halda líkanra sínum upprétt-
um og knýja hann til starfa.
S. Kr. P. var fæddur áriö 1882, og
því 42 ára er hann lézt. 16 ára flutt-
ist hann sem sjúklingur að Laugar-
nesspítala og dvaldi þar síðan til
æfiloka.
Hjá Kristófer (því nafninu var
hann venjulega nefndur) kom snemma
í ljós óvenjulega mikil fróðleikslöng-
un og námfýsi, og er suður kom,
fékk hann tækifæri til að svala þeinr
þorsta. Byrjaði hann á þvi, að lesa
dönsku hjá ungfrú Harriet Kjær, yf-
irhjúkrunarkonu á Laugarnesspitala.
Taldi Kristófer sig eiga henni mik-
ið og nrargt að þakka. Mun hún fyrst
hafa fundið, hvert efni var i honum,
og hvatt hann franr. Henni hefir
hann tileinkað seinasta og aðalritverk
sitt, “Hrynjandi íslenzkrar tungu’’.
Ekki lét Kristófer sitja við dönsku-
námið eitt. Réðist hann að hverju
nrálinu á fætur öðru, og er ekki að
vita, hvar hann hefði endað, hefði
guðspekin ekki orðið á vegi hans.
Eitt af þeim málunr, er hann las, var
Esperanto. Lagði hann við það all-
mikla rækt og vann að útbreiðslu
þess. Honunr skildist likt og ýnrs-
unr öðrum, er vinna vilja að alls-
herjar bræðralagi nrannkynsins, að
Jahve hafi litið þarfaverk unnið, er
hann “sté niður og ruglaði tungumál
nrannanna, svo enginn skildi framar
annars nrál”, sem segir í I. bók Mós.
Hann leit svo á, að það hlyti að vera
bræðralagsstefnunní ígróíli, jef allar
þjóðir gætu konrið sér saman unr eitt
alheinrsmál, auk móðurmáls síns.
Þess vegna vakti esperantó athygli
hans. Því máli virðist nú lika vera
að aukast fylgi; hefir guðspekisfélag-
ið tekið það á stefnuskrá sína, og, að
þvi er eg hefi heyrt, ýnrs jafnaðar-
mannafélög. Á esperantó hefir
Kristófer þýtt nokkur islenzk kvæði,
og jafnframt mun hann hafa frunr-
kveðiö ejtthvað á því nráli. Var hann
ágætlega Ijóðhagur maður, þótt lit-
ið stundaði hann list þá á seinni ár-
um. Ensku var S. Kr. P. þaulkunn-
ur, og mest þýddi hann úr því máli.
Mesta rækt lagði hann þó við “ást-
kæra vlhýra nrálið”, eins og lrezt sést
á bók hans “Hrynjandi íslenzkrar
tungu”. Auk tungumálanámsins lagði
Kristófer fyrir sig ýmsar aðrar fræði
greinir. Þannig var hann t. d. þaul-
lesinn í eðlisfræði.
Kringunr árið 1912 kyntist S. Kr.
P. guðspekinni, og eftir það helgaði
hann henni svo að segja alla krafta
sína. Er svo talið, að í engu landi
hafi kenningar guðspekinnar náð
jafnmikilli útbreiðslu, að tiltölu við
mannfjölda, sem á Islandi. Að lang-
mestu leyti er það verk Kristófers.
Fékk þar göfugt málefni góðan liðs-
mann. Guðspekin varð honum hei-
lagt áhuganrál. Hann var vakinn og
sofinn að hugsa um framgang þess-
arar stefnu, sem hann var svo sann-
færður unr, að fært gæti nrönnum ó-
segjanlega blessun, ef kenningar henn
ar næöu aö veröa rikjandi afl í lifi
þjóða og einstaklinga. Eg hefi aldrei
þekt jafneldheitann httgsjónamann.
Hann hugsaði áreiðanlega aldrei um
eigin hag, ávalt um hag málefnisins,
er hann vann fyrir. öllum áhyggj-
um fyrir eigin persónu hafði hann
algerlega varpað frá sér. Ekki samt
svo að skilja, að hann væri hirðu-
laus í lifnaðarháttum. Hann lifði
sérstaklega heilsusanrlegit og hreinu
lífi, jafnt líkamlega sem andlega.
Hann kunni því betur að meta líkanr-
lega heilbrigði, sem hann hafði nrinna
af henni sjálfttr. Hann vissi, hve
mikilsvert það er fyrir starfsenri sál-
arinnar, að þessu starffæri hennar,
líkamanum, sé haldið í. sem beztu á*
standi.
I starfi sínu við þýðingu útlendra
guðspekisrita var Kristófer bæði stór
virkur og velvirkur. Fyrsta bókin, er
konr fyrir alnrenningssjónir, í þýð-
ingu eftir hann, var “Lífsstiginn”,
eftir dr. Annie Besant. Vakti þá
þessi óþekti þýðandi strax eftirtekt á
sér, fyrir hið fagra nrál, er á bókinni
var. Siðan rak hvert ritið annað, og
telur Grétar Ó. Fells lögfræðingur,
í grein er hann skrifar unr S. Kr. P.
í “Eimreiðina”, aö 12 þýddar bækur
hafi komið út eftir hann. Eitthvað
nrun hann hafa átt í handriti.
Ekki leið á löngu frá því guðspek-
isstefnan tók land á Fróni, þar til
“rétttrúnaðurinn” fór að líta hana
óhýru auga. Þótti “orþodoxunr” hún
grunsanrlegur gestur og hófu árás.
Kristófer var þá ekki seinn til varn*
ar, og kom þaö nú í Ijós, að þessi
yfirlætislausi sýúklingur ,á Lauigar-
nesi kunni fleira að vinna með
penna sínum, en að þýða. Hann var
afburða vigfinrur í ritdeilu, einskon-
ar Gunnar á Hliðarenda. Fylgdist
þar alt að: þróttnrikið og liðugt mál,
, dænrafá rökfinri og yfirgripsnrikil
þekking, er ekki gaf eftir lærdómi
hinna langskólagengnu manna. “Rétt-
trúnaðurinn’’ fór enga sigurför, og
heyrt hefi eg það eftir einum af
helztu gatrral-grrðfræðingunr heima,
að hann réði frá að fara í deihtr við
“þeósófa”, þeir væru orðhákar nrikl-
ir og engin lömb að leika við! Það
er og sannast mála, að engum meðal-
mönnum var sigurvænlegt að sækja
þar að, er þeir stóðu hlið við hlið
til varnar, S. Kr. P. og séra Jakob
Kristinsson. Vörn þeirra gat svo
attðveldlega snúist í sókn.
Ekki mun S. Kr. P. hafa aflað
sér óvinsælda með ritdeilunr sínunr,
enda kennir þar aldrei kala til mót-
stöðumannanna. Ein ritdeilan a. m.
k. endaði með þvi, að Kristófer og
andstæðingur hans urðu alúðarvin-
ir. Altaf var hann reiðubúinn að taka
höndttm saman við andstæðinga, og
vinna nteð þeinr að niálum, er báðir
aðilar gátu orðið ásáttir um. Þannig
yann hann að því með cand. theol.
S. Á. Gislasyni, að konra skáldsög-
unni “I fótspor hans”, í hendur ís-
lenzkunr lesendum. S. Kr. P. þýddi,
en S. Á. G. gaf út. Á trúnrálafundi
þeim, er stúdentafélagiö í Reykjavík
stofnaði til fyrir nokkrunr vetrum,
bar Kristófer fram tillögu uirr að all-
ir flokkar, er þar voru samankomn-
ir, byndust samtökum, og gæfu út
tínrarit fyrir þjóðina, er einungis
ræddi um þau atriði trúmála, er allir
væru sanrmála um. Tillagan fékk lit-
inn byr — eins og kirkjusamsteypu-
hugntyndin hér hjá Vestur-Islending-
um. — Einkum ntun hinum “rétt-
trúuðu” hafa litist illa á slíka sam-
vinnu. (Ein fundarkona hældi sér
þó af þvi, að hún gæti unnið með
hvaða fólki senr væri, hún hefðj jafn
vel einu sinni verið í nefnd nreð guð-
spekingi!,). Þótt Kristófer ætti óft
í snörpum deilum, þá hygg eg það
ekki ofmælt, aö andstæðingar hans
hafi, nær undantekningarlaust, Ixrrið
virðingu fyrir honum. Meðal félags-
systkina sinna í Guðspekisfélaginu,
naut hann þess álits, ef gekk lotn-
ingu næst.
Þegar haft er i huga, hve stutt var
rithöfundaræfi S. Kr. P., h. u. b. 12
ár, þá sést hve afkastamikill hann
hefir verið. Auk hinna þýddu bóka,
hafa komið eftir hann 6 frumsamin
rit, og fjöldi blaðagreina, víðsveg-
ar í flestum íslenzkum blööum. Loks
hefir hann samið mesta grúa af fyr-
irlestrum, er hann flutti í guðspekis-
stúkunum i Reykjavík og Laugar-
nesi.
Kristófer lá heldur ekki á liði sínu.
hann vann eins og vikingur. Oftast
mun hann hafa farið á fætur kl. 5 á
morgnana, og jafnvel fyr. Það virð-
ist sem honum hafi verið föst i huga
þessi orð Hávamála: “Ár skal rísa
sás á yrkjendr fáa”. Ekki var þó
altaf næðissamt. Margir heimsóttu
hann og þurftu við hann aö tala.
Varð honum því oft tafsamt við
vinnu sína. Ekki var það einungis
um guðspeki, er menn töluðu við
Kristófer, heldur svo ótal niargt ann-
að. Gott var aö leita ráða til hans.
Hann var í öllum málum hinn vitri
og ráðholli bróðir.
Eg hygg að öllum þeim ,er heim-
sóttu S. Kr. Pétursson að Laugar-
nesi, verði þær stundir ógleymanleg-
ar. Fyrstu viðtökurnar voru hlýtt
handtak (þótt höndin væri ekki heil),
og ástúðlegt bros. Viðmótið alt var
sérstaklega hugnæmt og þægilegt. —
Þegar inn á skrifstofu hans kom,
fann maður að hún var lik húsbónd-
anunt, látlaus og aðlaðandi. Manni
fanst loftið þarna inni þrungiö and-
legri æsku, er leið eins og blær um
sál manns nteð einhverjum undur-
samlegum, endurleysandi áhrifum.
Manni leið vel. Oft sat eg, sent þetta
rita, hjá Kristófer 2—3 klukkust. í
einu, og fanst mér, er eg bjóst til
burtferðar, seni fáar mínútur hefðu
verið. Svo fljótt leið tiniinn, er
ntaður sat á tali við hann, eða réttara
sagt, sat og hlustaði á hann tala.
Svo fór ntér oftast. Út af skrifstofu
Kristófers fór ntaður altaf auðugri
en komið var. í huganum var meö-
vitund um, aö setið hefði verið við
fætur þess, er spakur var og göfug-
ur, sannur lærisveinn hinna miklu
nieistara.
Eins og að líkindunt lætur, um jafn
andlega sinnaðan og ójarðbundinn
mann, sem Kristófer, kveið hann því
ekki að “deyja frá dauða og dag sjá
kvöldlausan.” En það var þó langt
frá því, að hann kærði sig urn að
flvtja strax yfir um “landantærin”.
Hann átti svo margt eftir óunnið og
ósagt. Hann brann af þrá eftir að
geta starfað meira, rneira í þarfir
sannleiks og bræðralags. ^ I síðasta
bréfi sínu til mín, skrifað nokkrum
mánuðum fyrir andlát hans, segist
hann liggja “óvigur”. — “En við
skulum vona að okkur batni báðum,
og fáum að vinna og virina fyrir guð-
spekisstefnuna. Nú fvrst finst mér
eg standa betur að vigi en nokkru
sinni, ef orkuna þryti eigi.’’
— En nú er hann i val hniginn,
þessi mikilhæfi og göfugi maður.
Öllum vinum hans verður minning-
in lýsandi leiðarstjarna á löngum og
torsóttum vegi andlegs og siðferðilegs
þroska. Fjallkonan er nú stórum fá-
tækari við hvarf Kristófers, en illa
væri þá íslenzkri þjóð aftur farið, ef
hún nokkurn tíma gleymdi nafni
hans.. Og þótt það ef til vill beri
ofurlitinn santkepnislblæ, þá langar
mig til að taka undir með skáldinu
og óska þess:
“að altaf eigi hún menn að missa
meiri og betri en aðrar þjóðir.”
Andrés J. Straumland.
----------x-----------
Bókarfregn.
Jón Björnsson: Jafnaðar-
maðurinn. Skáldsaga. —
Rcykjavik 1924. Isafoldar-
prentsmiðja h.f.
Höfundur þessi he-fir áður gefið
út eftir sig sntásögur, “Ógróna jörð”,
og skáldsögu, sem nefnist “Hinn ber-
syndugi”. Bækur þessar, einkutn
hin síðari, gáfu að nokkru leyti
góðar vonir unt hann sent sagna-
skáld. En þær vonir hafa þvi miður
ekki ræzt með þessari bók, “Jafnaö-
armaðurinn”, því að hún stendur hin
um báðum greinilega að baki.
Bókin á að vera tvent, skáldsaga
annlarsvegar og áddila á jafnaðtir-
stefnuna hins' vegar, eða ádeila i
skáldsöguformi. En hvorttveggja
hefir algerlega mishepnast, skáldsag-
an og ádeilan.
Lítum fyrst á skáldsöguna. Hún
er ekki óeðlilega rituð á köflum, en
./málið er ekki gallalaust, og sálarlífs-
lýsingarnar fara alveg út um þúfur.
Tökum t. d. Þorbjörn. Hann er í
fyrstu fullur af eldmóði æskunnar
og gunnreifur bardagamaður, sem
ekki lætur sér neitt fyrir brjósti
brenna. En siðar í sögunni gugnar
hann alveg sökum þess, hve litið
vinst á, hvað verkamennirnir eru!
tregir og sigurinn virðist lángt und-
an landi. Og hann missir fyrir þetta
trúna á réttlæti málstaðar síns, verð-
ur hálfgerð drusla og drepur sig út
úr þeim vandræðum öllum. Þarna
er um tvo gerólíka Þorbirni að ræða,
og okkur er sögð en ekki sýnd þró-
unarsaga frá einum ti! annars, eða
með öðrum orðum, — okkur er sögð
sagan, en við getum meö engu móti
trúað henni.
Eða þá Freyja! Hún á kð vera
fyrirmyndargorkúla frá höfundarins
hendi. En hún er ekki betur sjálfri
sér samkvæm en það, að fyrst er hún
albúin þess að eiga Þorbjörn, þrátt
fyrir mótspyrnu foreldra sinna, og
þess yfirleitt fús, að fórna öllu fyrir
ást sina til hans, enda virðist hann
í það ntttnd eiga slikt fyllilega skilið,
— heiðarlegur, einarður, djarfur og
eldhuga, — en smátt og smátt vinn-
ur andrúmsloftið í foreldrahúsum og
glæsimenska og auður Thordarsens
ÞJER SEM NOTIÐ
TIMBUR
K A U P I Ð A F
The Empire Sash and Door
COMPANY LIMITED
Birgðir: Henry Ave. East. Phone A 6356
Skrifstofa: 5. Gólfi, Bank of Hamilton
VERÐ GÆÐI ÁNÆGJA. .
það á, að hún fær hálfgerða óbeit
á Þorbirni, en laðast að glæsitnenn-
inu, fínu og feitu, og fleygir sér loks
í fangið á Helga Thordarsen, eftir
að honum hefir tekist að fylla hana
á áfengu vini. Og látum svo vera,
að það væri attgnablikshrösun, — en
lítt skiljanleg er ofurást sú, sem hún
fær á Thordarsen eftir þetta þokka-
strik hans, og alógeðslegt er það, þeg-
ar hún fer að blanda guði inn í um-
ræðurnar og þykist finna út, að Þor-
björn gangi ekki á guðs vegum, ■—
að hann berjist á móti guði er hann
berst fyrir velgengni lægri stéttanna.
Eignarhald það sem burgeisar hafa
lagt á guð almáttugan, sjálfum sér til
handa, kemur óviðar glögglegar fram
en þarna. Og ef Freyja á að vefða
nokkurskonar ímynd kvenna efnastétt
arinnar, þá hygg eg, að höf. skjátlist
að stórum mun. Sem betur fer, munu
þær konur vera til innan efnastétt-
arinnar, sem meira þarf til þess að
heilla, heldur en gljástrokið hár,
gullna slifsisnál, djúpa skinnstóla,
suðræna pálma og áfengt vm. Þarna
heggur sá heldur óvægilega, sem hlífa
skyldi. Frá höfundarins hendi er
Freyja þannjg úr garði gerð, að les-
andanum virðist það aðalógæfa og
slysnj Þprbjarnar, að hann skyldi
ekki hafa hugsun á að gera það sama
viö Freyju, sem Helgi Thordarsen
gerði.
Helgi Thordarsen á vist lika að
vera “fyrirmyndar borgari”, maður,
sem verður feitur á þvi að setjast í
auð föður síns og gera ekki neitt,
nema drekka suðræn vín, vera á
kvennafari, og vera “sætur og yndis-
legur” í “selskapslífinu”, eins og það
heitir á reykvísku. En höf. bregst
alveg geta til þess að gera Helga að-
dáunarverðan, — hver óspiltur les-
andi hlýtur að fá megnustu skömm
á honum og aðförum hans.
Ritstjórahjónin eru bezt frá höf-
undar hendi; — hann venjulegur
broddborgari með Morgunblaðsspeki
á vörunum, en hún ágæt kona,
tryRgIynd og staðföst, bæði alveg
sönn og algeng í daglegu lífi, eins
og það gengur og gerist.
Smávægilegar fjarstæður í bókinni
nenni eg ekki að vera að eltast við,
Þó vil eg nefna sem dæmi, að Þor-
björn kallar fóstra sinn “ritstjóra”,
áður en nokkur verulegur fjandskap-
ur er orðinn á milli þeirra; það er
fullkuldalegt og á ekki við á þvi stigi
málsins. —
Þá er ádeilan. Ekki tekst hún bet-
ur. Fjall er jafnan talið eins hátt
og hæsti tindur þess. Líkt er um
skoðanir. Þær eru jafnan eins sterk-
ar og öflugustu rökin, sem að þeim
liggja. Fyrir þvi dugir ekki ann-
að, en að ráðast þar á garðinn, sem
hann er hæstur, — láta þaö, sem
skoðanirnar hafa mest og bezt til
sins máls, koma sem greinilegast i
Ijós, — og rífa það síðan niöur, ef
maðtir hefir vilja og getu til þess.
En þarna er ekki þvi að heilsa. Rök
jafnaðarstefnunnar koma þarna
nauðalítið frarn,, svo að ekkert verð-
ur til að hrekja fyrir andstæðinga
hennar, enda eru rök þeirra í sög-
ur.ni eftir því. En ef auðvaldsstefn-
an, eða núverandi skipulag hefir ekki
betri rökum á að skipa, en japli því
um frið og eindrægni (undir yfir-
stjórn burgeisa), sem fram kemur í
þessari bók, þá hygg eg ekki, að nein
ttm snúist hugur við það. Annars
má minna höf. og aðra friðsentis- og
eindrægnis-postula á það, að “fred
er ei det bedste, men at man noget
vil”, og að sjálfur Jesús kvaðst ekki
kominn til að flytja frið, heldur
s\erð. Enda hefir þessi sarni and-
legi sultarsónn kveðið við unt flesta
eða alla mestu umbótamenn og urn-
bótaflokka heitnsins, — að þeir gerðu
fólk óánægt og spiltu friðnum, --- og
þttrfa jafnaðarmenn ekki að kippa
sér upp við það. Kristnin var líka
fyrir eina tið talin heimskuleg og
hættuleg hjátrú. Yfirleitt mega jafn-
aðarmenn óska þess, aö sem oftast
komi út gegn þeim slíkar bækur, sem
“Jafnaðarmaöurinn” er. —
Sem ádeila er bókin gagnslaus, sem
sálarlýsing er hún vitlaus, sent heild
er hún marklaus. Og alt þetta staf-
ar af þvi, að höf. hefir reist sér
hurðarás um öxl. Ti! þess að skrifa
slika bók svo, að mark sé á takandi,
þarf meira viðsýni, meiri þekkingu
og meiri óhlutdrægni, en höf. hefir
til að bera.
Jakob Jóh. Smári.
—Vísir.
Okeypis
5 Tube Radio Set
Okeypis
Sendið umslag með utaná-
skrift yðar, frímerkt. Vér
senduð yður þá fullar uppiýs
ingar um þetta TILBOÐ.
RADIOTEX CO'.
20« Broadnnz, V™ Vork, N-Y.
RemingtoDR itvélin.
Þetta er fullkomnasta og elzta ritvél-
in í landinu. Hún er búin til í ýms-
um stærðum, fyrir skrifstofur og
heimahús. Stafrófið er á öllum tungu
málum, svo að hægt er að skrifa bréf
eða bækur á islenzku, ensku, Norður-
landamálum o. s. frv., alt með sömu
vélinni. Viðskiftamál nú á dögum
eru farin að krefjast þess, að bréf og
samningar og annað verzlun aðlút-
andi sé vélritað. Handrituð bréf
þykja hvorki sæmileg, né oft og ein-
att læsileg, og sá mjög á eftir sinum
tima, sem ekki notar ritvél. Þá er
það og gott fyrir unglinga að læra
jafnframt á ritvél og þeir læra að
skrifa. Uppfræðslan í verzlunarskól-
unum, sem seld er dýrum dómum, er
oft eigi annað. Betri gjöf verður
unglingum ekki gefin en ódýr ritvél,
og þær höfum vér af allri gerð. —
Bezta Remington ritvélin, er hin svo-
nefnda “Handbeera Rcmington”. Hjún
er búin upp í tösku og fer ekki meira
fyrir henni en svo, að haldið geta
menn á henni hvert sem þeir fara.
Með islenzku stafrófi kostar þessi
vél $77.50, en nú um tima verður hún
seld meðan upplagið hrekkur (alls
40) fyrir $65.00. Notið þessi kjör-
kaup. Prentið það. sem þér þurfið að
auglýka, bréf yðar o. fl.
RBMINGTON TYPBWRITER CO.
OF CANADA, LTD.
Curry Building — Notrc Dame Ave.
Winnipeg, Man.
Bréflegar fyrirspurnir og pantanir má
gera á íslenzku.
v
I Swedish American Line Í
£ HALIFAX eða NEW YORK ♦!
v <
f E/S DROTTNINGHOLM ICI TJ'=lr,f,E/S STOCKHOLM
Cabin og þriðja Cabin ISLANDS 2. og 3. Cabin
f
f
f
f
f
ÞRIÐJA CABIN $122.50
KAUPIÐ FARBREF FRÁ NÆSTA UMBOÐSMANNI EÐA
SWEDISH AMERICAN LINE
470 MAIN STREET,