Heimskringla - 27.10.1926, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRIN GLA
WINNIPEG 27. OKT. 1926.
Hdmskrírigla
< StofnuTS 188«)
Kemur flt A hverjum mittvllcudegl.
BIGENDURi
VIKING PRESS, LTD.
853 og 855 SARGENT AVE., WINNIPBO.
Talsfmit N -«587
VerU blaCsins er $3.00 árgangurinn borg-
ist fyrirfram. Allar borganir sendist
THE YIKING PIIKfiS I/TD.
SIGFÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
L'tnnAMkrlft tll blaflnlnM:
TIIB3 VIKING PllfcMS, I.td., Rox 810
lltnnflMkrlft tll rltst jrtrn 114:
EDITOK HEIMSKItlNGIiA, Hox 8105
WINNIPEG, MA1V.
“Heimskringla is publlshed by
The VlklriK Presu Ijtd.
and prlnted by
CITY PHINTING M Pll 111,18 IIING CO.
858-855 Snrirent Ave., Wlnnlpesr, Man.
Telephone: .86 5357
WINNIPEG, MAN., 27. OKTÓBER 1926.
Stjórnin og
vinsölulögin.
Það þarf ekki að lýsa vínsölulögunum
hér í fylkinu og hér í bænum. Allir vita,
hvernig þeim er varið, og allir vita líka,
að markmið þeirra í orði kveðnu, er að
stemma sem mest stigu fyrir ofdrykkju,
og með harðri hendi að koma í veg fyrir
ólöglega vínsölu og allar þær illu afleið-
ingar, er hún hefir í för með sér; afleið-
ingar sem að ýmsu leyti eru verri en of-
drykkjan sjálf.
Jafnkunnugt er, að eftirlitið með vín-
sölulögunum er blátt áfram hneykslan-
legt. Kunnugir menn — og þeir eru
margir — fullyrða, að víða í bænum megi
heita, að leynikrá sé í öðruhvoru húsi, og
má þó tæplega leynikrá heita, ekki meiri
dul en dregin er á nærveru Bacchusar.
Samt er nálega ekkert, eða máske rétt-
ara sagt ekkert, gert til þess að koma í
veg fyrir þetta. Lögin sjálf eru þó nógu
hörð og skýr. Þau mæla tvímælalaust
svo fyrir, að sá maður, er sekur'verði í
annað sinn við vínsölulögin, skuli sæta
alvarlegri fangelsísvist, en sé um félag
eða félög að ræða, þá skuli þau falla í
þungar sektir.
Svo hheykslanlegt er eftirlitið, að einn
af dómurum borgarinnár, 'Mr. Stubbs,
fann ástæðu til þess nýlega, að láta opin-
berlega í ljós, úr sæti sínu, undrun sína
og gremju yfir því, hve slælega lögunum
væri beitt. Þó áJ stjórnin sjálf, Craig
dómsmálaráðherra í umboði hennar, að
sjá um þetta. Þyngri áfellisdómur hefir
stjórn ekki oft fallið í skaut úr jafnvirðu-
legu sæti. Samkvæmt ummækim dóm-
arans lítur svo út, að því nær ómögulegt
8é að dæma lögbrjót í annað sinn, vegna
þess að lögreglan forðist sem heitan eld,
að leggja fram formlega ákæru fyrir
ítrekuðu broti, þótt sökudólgurinn sé
margsekur orðinn opinberlega.
Dómsmálaráðherrann reynir auðvitað
að velta af sér allri sök. Hann kveðst
hafa skipað svo fyrir, að eftirlitsmenn
skuli bera fram kæru fyrir brot í annað
sinn, “þegar ástæða sé til eftir kringum-
stæðum”. Þarna er auðvitað þægileg
smuga tilbúin. Það virðist sem sé því næf
aldrei koma fyrir, að “kringumstæðurn-
ar” séu á þá lund, að ástæða sé til að
kæra um lögbrot í annað sinn. Að vísu
skipaði Mr. Craig svo fyrir, að rannsaka
skyldi, hvernig stæði á því, að þessum
sökudólg, erJStubbs dómari kvartaði um,
að ekki væri hægt að dæma fyrir annað
brot, hefði verið sýnd sú linkind, að kæra
hann einungis fyrir fyrsta brot. marg-
sakfeldan mann. Það dygði ekki að láta
upimæli dómara sem vind um eyrun
þjóta. E^ slík dæmi munu vera hundr-
uðum saman. Maður nokkur, borgari
þessa bæjar, stakk upp á því í blaðinu
Tribune. að skipa skyldi konunglega
rannsóknarnefnd til þess að athuga, hve
mörg hundruð sinnum mönnum, sem
þeim, er Stubbs dómari átti við, hefði
verið slept á sama hátt. En auðvitað er
dómsmálaráðherrann vaxinn upp úr því
að skifta sér af slíku.
Stjórnin vill hjartans gjarna losna við
ábyrgðina á eftirlitinu. Hún bauð lög-
Uegluumdæminu að greiða $10,000, ef
lögreglan vildi taka alla ábyrgðina. Auð-
vitað hafnaði lögreglan þessu kostaboði.
Þeir myndu hrökkva skamt, þessir $10,-
000. Og þar að auki græðir stjórnin mest
á vínsölunni.
Ákæruvaldið hvílir í höndum Mr. R. B.
Graham, lögsóknara fylkisins, er skipað-
ur er af dómsmálaráðherranum, og fer
að skipunum hans. Fyrir ííokkru síðan
lagði lögreglan svo fyrir við Mr. Graham,
hond.
að hann skyldi kæra alla þá um lögbrot
í annað sinn, er mögulegt væri. Og Mr.
Craig kvaðst hafa gert hið sama.
Hvernig stendur þá á því, að Mr. Gra-
ham tekur ekki þessar fyrirskipanir frek
ar til greina? Og því sér ekki dómsmála
ráðherrann um það,»að skipunum hans sé
hlýtt? Því það er þýðingarlaust fyrir
hann, að reyna að leika þann blindinga-
leik við borgara bæjarins og kjósendur,
að hann hafi í raun og veru ekki hug-
mynd um þau óteljandi lögbrot, sem
framin eru daglega.
Er óhugsandi að hér eigi voldugir stór-
fiskar hlut að máli? Hvernig er eftir-
litið með ölgerðarhúsunum? Er ekki
þægilegt að stemma á að ósi? Og.ef
rétt er hermt, þá munu sum ölgerðarhús-
in eiga meira en eina sekt að baki, þótt
ekki hafi þau verið kærð nema fyrir
fyrsta brot í hvert skifti.
Og nú fara bæjarstjórnarkosningar í
Borgarstjórinn veitir forstöðu einu
stærsta gistihúsi borgarinnar. Hann er
vafalaust ötull við það starf. þótt sumar
aðgerðir hans í borgarstjórasætinu orki
tvímælis, eða vel það. Ætti honum ekki
að vera alveg sérstaklega ant um, að
borgarar bæjarins hlýði tlögunum sem
bezt? Það væri ekki ófróðlegt fyrir kjós -
tndur, að grenslast eftir afstöðu hans til
vínsölulaganna, og reyna að fræðast um,
hve ant hann lætur sér um að gera alt
það, sem í hans valdi stendur, til þess að
eftirlitið með þeim sé hlífðarlaust, hver
sem í hlut á.
Vinarkveðju svarað.
Hr. A. K. gellur við hátt í síðasta Lög-
bergi. Svo gera smárakkar einnig, ef
tekið er í hnakkadrambið á þeim, fyrir
óþarfa gelt. Annars er margt í grein
hans, sem eg ekki skil. Eg skil ekki, að
það sé ‘‘ofstopi’’, að kalla leirinn leir,
þótt hr. A. K. eigi í hlut. Eg skil ekki,
hvað tungumálaþekking kemur því við.
Eg skil heldur ekki, til hvers hann ákall-
ar Vilhjálm Stefánsson og Joseph Thor-
son, fæ t. d. ekki skilið, að þeir myndu
verða stórum hrifnari af þessu viðvan-
ingsfálmi hr. A. K., sem hann sjá'lfur hélt
að væri ritsmíð. Eg sé ekki rofa fyrir
líkindum til þess, að hann geti nokkurn-
tíma fært andlega frændsemi við þá í
tekjudálk sinn. Heldur ekki botna eg
minstu vitund í síðustu greininni í máli
hans, né nokkur annar maður er eg veit
um.
En aftur á móti skil eg það vel, að siík-
ur rithöfundur sem hr. A. K. hafi fól-
reiðst af þeim virðingarskorti, er eg ber
fyrir drútunum tveim, er hann lagði af
sér í “Sögu”. Tvær ástæður eru til þess,
að eg lét það virðingarleysi í Ijós. önnur
er sú, að ritstjóri “Sögu” bað mig um
ritdóm að einhverju leyti, en ekki um-
getningu eina, eins og tíðast er um tíma
rit. Og þá lá næst fyrir að benda sér-
staklega á það, sem bezt var, og það sem
lélegast var í ritinu. Hin sú, að mér hef-
ir farið vaxandi metnaður í brjósti fyrir
hönd Vestur-íslendinga, og þess skerf3,
er þeir hafa lagt til'íslenzkum bókment-
um, leggja enn og munu leggja, næstu
tvo tij þrjá á'ratugina að minsta kosti,
hvað sem lengra kann að verða. Það
lítið eg hefi átt kost á og getað, hefi eg
reynt að hlynna að því, sem eg hefi álit-
ið vel gert, gagnvart almenningsálitinu,
og vekja eftirtektina á því, þar sem mér
hefir virzt hún sofandi. Og þá á hinn
bóginn bregða ómildu ljósi yfir leir og
rusl, sem undir sauðargæru vináttu og
kunningsskapar, og í húsaskjóli íslenzkr-
ar gestrisni, hefir verið lætt inn á meðal
almennings, og að segja má' keyrt niður
um kverkar manna, nauðugra viljugra.
Dálitla hliðsjón hefi eg líka haft til þeirr-
ar vonar, að einhverjir Jleima á íslandi,
kynnu að veita athygli einhverju af því,
sem eg segi. Enginn veit betur en eg,
að litlu hefi eg ortað, þótt ekki sé það
getunni minna, og vitanlega hefi eg hlot-
ið óþökk og óvild ýmsra að launum. En
þó hefir skipast svo í minn hlut, að eg
hefi enga ástæðu til að harma né breyta
um stefnu, þótt eg hefði geð til, sem eg
að vísu hefi ekki. Enda ætla eg að halda
áfram uppteknum hætti um það, að reyna.
að benda til verðmætanna, þar sem mér
finst að þau séu, en stemma stigu fyrir
leirflóðinu, að svo miklu leyti sem unt er, !
svo að það fljóti ekki viðspyrnulaust yfir
alla bakka.
* * *
Eg skil það einnig, að hr. A. K. lang-
ar tii þess að hnekkja ummælum mínum,
um ritmensku hans í “Sögu”. Hann vill
telja þau dauð og ómerk. og skáldar til
þess tvenn rök: Að eg liafi látið “hvísia’’
að mér, að óhætt myndi að ráðast á sig,
og að eg sé hrokagikkur.
Að því er það fvrra snertir, þá hafði eg
satt að segja ekki hugmynd um, að það
væri nokkuð að “ráðast á”, þar sem er
hr. A. K. Mér hefir ekki verið, og er ekki
kunnugt um, að hann sé sá afreksmað-
ur, í einu eða öðru, að ekki sé gersamlega
sama hvoru megin hryggjar hann liggur.
Sízt að nokkrum gæti dottið í hug nauð-
syn þess, að ríða hann niður. Allra sízt
sem rithöfund. Því þótt eg yrði að minn-
ast á hann, voru orð mín bending til rit-
stjóra “Sögu’’ , en ekki til hr. A. K. Mát
hans á virðingum sínum má afsaka, og
skal eg ekki gera það að deiluefni. En
djarfmannlegra hefði verið af honum að
þora að berá “hvíslið” á njafngreindan
mann, í stað þess að leggja hnífnum í
bak honum úr skúmaskoti, og skýla sér
með dylgjunum, bak við nöfn tveggja á-
gætismanna. Slíkt er siður drílmenna.
Hvort hann þorir að strjúka af sér rag-
menskuna, og gera úr dylgjunum ákær-
ur í fullu dagsljósi, eins og siður er heið
arlegra manna, skal eg láta ósagt. Skift-
ir það litlu máli.
Um síðari dylgjuna er það að segja, að
eg hefi séð framan í þá ákæru fyrri, án
þess að blikna eða blána, og geri svo enn.
En það skaðar máske ckki að athuga
hana dálítið nánar. Eg geri það aðeins af
því, að hún nær í raun og veru miklu
lengra en til mín, þótt henni sé í þetta
skifti, og stundum endrarnær, snúið til
mín persónulega.
Það er rétt með farið af hr. A. K., að
mentamenn hér vestra eru engir hroka-
gikkir. Allir mentaðir Vestur-Islending-
ar, sem eg hefi kynst, eiga þar óskift mál.
Þeir eru alúðlegir í viðmóti, kurteisir og
órembilátir. En eg er ekkert hissa á
því. Svo er mentuðum mönnum farið
yfirleitt um allan heim, það eg til veit.
Og mér virðist einnig, að líkt megi segja
um þann flokk manna hér (og reyndar
annarsstaðar eins), sem vanalega eru
nefndir “alþýðumenn”.
En eg hefi líka kynst hrokagikkjum.
Þeir eru tíðastir meðal hálfmentaðra
manna, sem eiga ekki stórum víðtækari
sjóndeildarhring, en kanturinn á dalnum
markar, og þræða koparsentin á talna-
band. Þeir eru oft menn, sem tekist hef-
ir að læsa fingrum að dalakútnum, án
þess að vita hvað þeir eiga með hann að
gera, menn sem skortir greind til þess
að gera annaðhvort: kannast hreinskiln-
islega við, að þeir hafi ekki átt mentunar-
kost fyr en um seinan, eða þá til hins,
að geta mentað sig sjálfir, svo að nokk-
uð sé annað en kák, hafi þeir haft tíma
og tækfæri fyrir sér. Auðvitað á þetta
ekki við um nær því alla “self made’’
efnamenn, og auðvitað eru ýmsir hálf-
mentaðir hrokagikkir utan við efna-
mannaflokkinn, menn sem hafa haft lag
á því að kasta ryki í augun á nokkrum
hluta almennings, undir yfirskini og í
hálfljósi kákmentunarinnar.
*
*
Það er heldur engin tilviljun,
að eg hefi aldrei heyrt mentaða
menn hér láta svo í okkar garð,
sem sagt hefi eg, hvort sem
þeir hafa verið skólagengnir
eða sjálfmentaðir. -—
Sf. íf, sp~-
Eg hygst ekki að gera oftar
jáfnlangt mál um þetta efni.
Eg er maður ekki orðsjúkur,
og því síður, ef pjakkmenni
eiga í hlut. En mun í engu
breyta til um stefnu, þótt þeir
ýlfri. En við það skal eg fús-
lega kannast, að sé það hroki,
að mynda sér ákveðnar skoð-
anir og þora að láta þær í ljós,
hvort sem í hlut eiga þeir sem
minna mega, eða vindsteyttir
Mammonsbelgir, og meirihátt-
ar blöðruselir, þá er eg vafa-
laust barmafullur af hroka. —
En þá er það líka mín heitasta
bæn, að sá hroki verði aldrei
frá mér tekinn.
S. H. f. H.
Björgyin Guðmundsson
Slíkir menn eru til meðal Vestur-ís-
lendinga, þótt ekki séu þeir ýkja marg-
ir, sem betur fer. Þeir íáu, sem á vegi
mínum hafa orðið á einn eða annan hátt,
eru heiman frá fslandi komnir, kákment-
aðir; eða þá óm#ntaðir en kákmentast
hér. Þeir bera eðlilega lítið skyn á and-
leg verðmæti, og hyllast oft að sinni vit-
leysunni hver. En tvent hafa þeir flest-
ir Sameiginlegt: að “falia í auðmýkt flat-
ir niður” fyrir hérlendri mepningu, sem
þeir ekkert skynbragð bera þó á, og haía
hvast horn í síðu allra okkar, sem notið
hafa mentunar, eða undirbúnings til
mentunar við æðri skóla heima. Ef við
höfum aðrar skoðanir en þeir á andlegum
verðmætum, \ eða mannfélagsmálum, þá
erum- við fullir af “helvítis hroka” —
heimaspunnum á íslandi auðvitað. Þetta
hefi eg orðið var við hjá þessum herrum
undantekningarlítið, eða undantekningar-
laust, í garð okkar allra skólagenginna
manna, sem að heiman höfum komið
hingað, og staðið við lengi eða skamt.
En hvernig sem okkur er farið, og
hvað sem u.m okkur er, þá erum við þó
allir. heildin, og hver fyrir sig, fulltrúar
og útverðir íslenzkrar menningar, svo
ólíkir sem við erum; framkoma okkar á-
vöxtur hennar, og hún því beinlínis dæmd
með okkur.. — Eg get þá heldur ekki að
því gert, að í hvert skifti sem eg heyri
þessa herra abbast að okkur, þá koma
mér í hug vísuorð Stephítns G. Stephans-
sonar, er hann ávarpar Canada þannig;
Þó aðskota-loftunga ofhrós þér segi,
Ef ættjörð hann svívirðir, trú honum eigi!
Því hann bæri, ef á reyndi, sæhid þína í
sjóði,
Hans sjóndeildarhringur er laustekinn
gróði —
Það innræti flýtur með flugumanns '
blóði.”
Hann er nú kominn til Lon-
don á Englandi, eins og flest-
um mun kunnugt, og tekinn að
stunda nám við hinn fræga
hljómlistarskóla, “The Royal
College of Music”.
Eins og áður hefir verið tek-
ið fram, er námstíminn þar
þrjú ár, og árlegur kostnaður
við námið hefir verið áætlaður
$2500. Eins og samskotalistinn
ber með sér, hafa samskotin
enn ekki náð áætluðum fyrsta
árs kostnaði, þar sem rétt yfir
$2000 eru komnir í sjóðinn. —
Nefndin hefir fastlega vonast
eftir, að Björgvin myndi fá séð-
an farborða meðal Vestur-ís-
lendinga, enda hefir litið vel út
með það að þessu, En nú ber
nauðsyn til að samskotin falli
ekki niður, og að sem fyrst
komi í sjóðinn að fullu kostnað
urinn við fyrsta námsár, og vill
hefndin því ámálga við þá, er
hafa hugsað sér að leggja eitt-
hvað af mörkum, að gera það
sem fyrst, svo að áhyggjur um
fjárskort þurfi á engan hátt að
trufla námið, þrátt fyrir hina
miklu dýrtíð, sem nú ræður á
Englandi.
Nefndinni er sérstakt ánægju
efni að geta birt hér með bréf
frá herra Páli ísólfssyni, hinum
fræga orgelsnillingi, sem einnig
fæst sjálfur við tónsmíðar, er
sýnir það, að viðurkendir snill-
ingar í Evrópu líta sömu aug-
um ái tónskáldgáfu Björgvins
Guðmundssonar, og tónfræð-
ingar þeir liér vestra, er kynst-
hafa verkum hans. Páll ísólfs-
son sá í sumar hjá séra Ragnari
E. Kvaran tónverk Björgvins,
“Adveniat regnum tuum’’, það
sem íslenzkur söngflokkur söng
í fyrravetur, undir stjórn hr.
Björgvins Guðmundssonar sjálfs,
og fanst svo mikið til um, að
hann skrifaði séra Ragnari svo-
hljóðandi bréf:
“Mér er sönn ánægja að láta
í ljós álit mitt á tónlisfarhæfi -
leikum hr. Björgvins Guðmunds
sonar.
Verk hans “Adveniat regnum
tuum”, ber það ótvírætt með
sér, að hann er miklum tónlist-
argáfum gæddur, Qg mun með
aukinni þekkingu og alvarleg-
um lærdómi, geta samið ágæt,
stórbrotin tónverk.
Þess vegna væri það hið
mesta tjón, ef efni eins og hann
færi forgörðum, sökum mis-
skilnings og fjárskorts.
Rvík 6. sept. 1926
i Páll ísólfsson.”
¥ *
Hér hefir mikill og viðurkend
ur listamaður fært í orð álit
nefndarinnar og þeirra mörgu
góðu drengja.manna og kvenna,
er stutt hafa og styðja vilja
þetta tækifæri. — Og sann-
arlega hlýtur það að vera metn-
aðarmál hverjum íslendingi, að
hinir miklu hæfileikar Björgvins
Guðmundssonar fáí notið sín, ís'
lenzku þjóðerni til sæmdar, að
svo miklu leyti sem þriggja ára
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
námsstyrkur og æflöng samúð
fær áorkað.
S. K. Hall, formaðUr.
B. H. Olson, ritari.
M. B. Halldórsson.
Paul Bardal.
S. Halldórs frá Höfnum-
J. P. Páls'son.
Fr. A. Friðriksson.
' Einar P/. Jónsson.
--------—x----------
Frú Jakobína Johnson.
kom hingaS um daginn, ias Ijóö síit
— og sigraði.
Maður fer oft með hæpnum von-
um á líkar samkomur, þótt margt
fallegt hafi verið um þær sagt, þvi
sinnið e r svo margt sem skinnið.
Og það er ekki svo oftr sem vogandi
er að búast við, að höfundur hafi
hvorttveggja, að bjóða með sínum
eigin ljóðalestri, skáldskap, sem haldi
athygli manna, og áheyrilegan fram-
burð.
Þess ánægðari fóru menn af fundi
frú Jakobínu, <ið hún hefir hvort-
tveggja að bjóða. Hún á ósvikna
skáldæð t brjósti, og hún fer betur
með ljóð sín en títt er um höfunda.
Frú Jakobína hefir víða unnið sér
verðskuldað lof, fyrir þýðingar sin-
ar úr íslenzku á ensku, meðal ensku
niælandi manna sem ísienzkra. Hú’.t
las nokkrar af þessum þýðingum:
“Forsjón’’ Matthíasar; “Þjónn ljóss-
ins” eftir Einar P. Jónsson: "I al-
búm skozkrar konu’’ eítir Matthias:
“Kveðju til Noregs” eftir Jóhann
Sigurjónsson; “Fuglinn minn syng-
ur bí bí bí” eftir Einar Kvaran, og
"Góða nótt” eftir Gísla Jónsson. —
Allar voru þýðingarnar góðar, jaftt
vel á hinu magnaða kvæði Jóhanns,
fliargar fýrirtak. Þegar þýðing hef
ir lik áhrif á mann eins og frum-
kvæðið, þá er um list að ræða. Sv®
þýða ekki hagyrðingar, þótt goðir
séu; aðeins skáld.
Mest las frú Jakobína af kvæðum
eftir sjálfa sig, frumsömdum á ís-
lenzku. Öll bera kvæðin vott unr
pæma og fagra tilfinningu; í þeim
er undiraldá frá skáldhjarta. Kveð-
andi og form virtist mér hvorttveggja
sérlega gott; bera vott um glögga
eðlisávísan um að 1 ita orðin eftir
hugsuninni, sem þaq bera með sér;
en það er enn ótvíræður skáldskap-
arvottur. Innileg og hugnæm erit
þessi kvæði, og sérstakur unaðsblær
yfir mörgum af kvæðunum til barn-
anna.
Annars er erfitt að dæma sant-
vizkusamlega um kvæði, sent maður
heyrir aðeins einu sinni, en nær
ekki að lesa. En svo var það heldim
ekki aðaltilgangurinn. Svo mikið
fanst manni þó hægt að ráða, að
frú Jakobína væri sæl í sinni stöðtt.
Þótt kvæði hennar séu til orðin í
önnum og við húsmóðurstörf á
barnmörgu heimili, þá er enginn ut-
anveltubragur á þeirn. Þau eru öll
-ekta. T. d. kvæði sem “Jú, eg hefi
unnað áður’’, og “To an Alaskan
miner”.
Aðsókn var góð, og ekki góð. —
Margir voru viðstaddir, en hefðu þó
komist drjúgum fleiri, og hefðu áreið
anlega kontið, ef betur hefði auglýst
verið. En það er óafsakanlegt að
vanrækja, er svona stendur á, og stapp
ar nærri ókurteisi við gestinn. Sér-
staklega saknaði maður yngrú and-
lita. En allir viðstaddir fórtt auð
sjáanlega harðánægðir heirn.
- S. H. f. H. u
J