Heimskringla - 27.10.1926, Blaðsíða 7

WINNIPEG 27. OKT. 1926.
HEIMSKRINGLA
7. BLAÐSlÐA
Nýrun hreinsa bló'Öi‘6. í»egar þau
bila, safnast eitur fyrir og gigt, tauga-
&igt, lendaflog og margir at5rir sjúk-
dómar orsakast. GIN PILLS lag-
fœra nýrun<» svo þau leysa starf sitt,
°g gefa þannig varanlegan bata.
50c askajan alstabar.
134
Hei]suhæli Norðurlands
í Kristncsi.
*
Um þessar mundir er Heilsuhæli
Norðurlands aö komast undir þak.
Undirbúningur byggingarinnar hófst
á síöastliönu hausti. Bygging húss
ins var hafin 20. maí s.l., en horn-
steinn bvggingarinnar var lagöur
25. maí.
Verki þessu hefir öllu frá byrjun
miöað vel áfram. Framruðningur i
hússtaönum vai* gífurlega mikill, og
er mestur hluti þess verks þegar unn-
inn. Hópur manna tók aö sér mik-
>nn hluta verksins í ákvæöisvinnu og
unnu þeir að þvi vel og rösklega, en
öáru lág verkalaun úr bítum. Húsið
hefir risiö af grunni fljótar en ráö |
var fyrir get. Verkstjórn hefir ver- j
i® góð og menn valdir. Eftir þvi i
sem nú horfir, má vænta aö húsið i
verði fullbúið eigi siöar heldur jafn-1
vel nokkru fyr en ráð var fyrir gert
1 útboði verksins.
I hornstein bygginarinnar var lagt
eirhylki og í því ritað skjal. En á
skjalinu var eftirfarandi greinargerð
um byggingu þessa til uþplýsingar
þeim, er á ókomnum áraþúsundum
kynnu aö róta i rústum núverandi
menningar:
"Hcilsuhali Norðurlands
í Kristnesi.
Hornsteinn þessarar byggingar var
lagður þriöjudaginn 25. maiinánaðar
árið 1926. . Skal bvggingunni lokið
U október 1927, og á hún aö veröa
beilsuhæli fyrir be’rklasiúka menn.
Rúm veröur fvrir 50 sjúklinga auk
læknisbústaöar. Húsið verður lýst
meö raforku og hitað með laugar-
vatni úr Reykhúsalaug.
Ryggingameistarinn er húsameist-
ari ríkisins, Guöjón Samúelsson,'
Reykjavík.
Smiðirnir eru Einar Jóhannsson
múrmeistari og Jón Guðmundsson
timburmeistari, báöir til heimilis á
Akureyri.
Fé til byggingarinnar leggur ríkis-
sjóöur til að.hálfú móti framlögum
einstakra manna og stofnana á Norö-
urlandi og víöar um land. Bygging-
arkostnaöur er áætlaöur um hálf
miljón króna.
Málinu er hrundið fram fyrir at-'
beina landlaeknis Guönuindar Björn-
sonar, einstakra áhugamanna og fé-
lagsstofnana.
Almenn fjársöfnun til þessa fyrir-
tækis hófst fyrir forgöngu Sambands
norðlenzkra kvenna áriö 1918. Var
malinu haldiö vakandi næstu árin,
einkum meö stárfi Ungmennafélags
Akureyrar.
Heilsuhælisfélag Noröurlands var
s’rðan stofnaö 22. febrúar 1925, og
þa hafin almenn fjársöfnun að nýju
um alt Noröurland og víöar. Arang
ur þeirrar fjársöfnunar er nú orðinn
U5 þús. krónur, en áður haföi safn-
ast um 110 þús.. Meginhluti fjárins
hefir safnast á Akureyri og í Eyja
fjarðarsýslu.
í fjarveru aöalformanns Heilsu-
bælisfélagsins, Ragnars Olafssonar
konsúls á Akureyri, leggur varafor-
maður, Steingrímur Jónsson bæjar-
fógeti á Akureyri og sýslumaöur i
Eyjafjarðarsýslu, hornstein þennan í
viðurvist undirritaðrar stjórnar og
framkvæmdanefndar félagsins.
Kristnesi, ár og dag sem að ofan
greinir.” . • -t'*
(Undirskrift stjórnar og fram-
kvæmdanefndar.)
A þessu skjali eiga aö geymast
um ókomnar aldir helztu upplýsingar
um tildrög málsins og framkvæmd
til þess er hornsteinn byggingarinnar
var lagöur. Hér hefir verið greint
nokkuö. frá framkvæmd verksins. —
Nánari lýsing á byggingunni ásamt
sögu málsins birtist væntanlega, þeg-
ar verkinu er a.ð fullu lokiö.
(Dagur.)
----------x-----------
Kvenfélagsfundurinn
Smásaga.
'Eftir Baldursbrá.
I’aö var búin aö ganga sú frámuna
ótíð svo vikum skifti, varla aö heit-
iö gæti að þur dagur heföi komið
frá því snemma á slætti og fram í
septembermánaðarlok.
Kvenfélagið haföi veriö að stálma
yfir sinni árlegu skemtisamkomu og
tombólu, sem ætíö haföi verið haldin
fyrstu dagana af september, bless-
uöum safnaðarfulltrúunum til mik-
illar ánægju og hagsmuna, en konun-
um sjálfum til heiðurs og sóma.
I>aö haföi lika verið ákveöiö af
núverandi forseta, sem var ný i
“tigninni”, að þessi samkoma skyldi
ekki verða af lakara tæinu. Hún
öslaöi um þvera og endijanga bygö-
ina, og baö hvern sem hún hitti, aö
gefa sér- fáeina drætti; “eg fer
í kring sjálf, af því á'ö þaö er bezt,’’
bætti hún vanalega við. Hún haföi
líka viöa oröiö “fengsæl”, því þó
gárungarnir segöu, ' aö !hiún “stigi
ekki mikið í vitið,” þá gustaöi all-
mikið af henni, og hávær gat hún
orðið svo undrum sætti. Enda kváö-
ust rnargir verða fegnir, “aö sletta
í hana nokkrum dráttum til þess aÖ
losast viö hana.”
Henni fanst mikið til uir^ stöðuna;
fann glögt til þess heiöurs og trausts
sem félagskonur sýndtt ihenni inteð
kosningunni, enda vissi hún, svona
með sjálfri sér, aö það var engin
konan eins “frúarleg” og því siður
færari um að gegna jafnábyrgðar •
mikilli stööu. Hún haföi líka látið
halda alla fundi félagsins á sinu
heimili, síöan hún komst í “embætti”,
og var þaö þó ekki kostnaðar- né i
erfiðislaust, þvi þá var bakað ogl
bruggaö, steikt, soöiö og síað; eöa
þá vinnan. — húsið þvegiö hátt og
lágt, húsmunin allir dustaðir og fág-
aðir, og það svo rækilega, aö ekki j
urðtt eftir nema örfáar flugnakless-1
ur á brotna speglinum í orgelsskrífl-
inu, sem stóö beint á móti forstofu-j
dyrunum.
Það var sunnudagur. Þorfinna!
forseti hafði unniö eins og berserk-
ttr allan morguninn; rekiö krakkana |
út og inn, skipað og sagt fyrir verk- J
um. og þaö svo skörulega, aö heyrst
haföi til næstu bæja. Þaö átti líka i
aö halda fund hjá henni þenna dag, I
klukkan 2 stödegis, til aö ræöa urn
þessa samkomu, sent fresta haf&i orö |
iö sökum ótíðar og slæmra yega? því |
aldrei hafði illviðrisguðinn fariö í1
almætti sitt eins og einmitt daginn
þann og þaö þótt tveir beztu prest-
arnir heföu veriö búnir aö lofa þvi
hátiölega, aö vera þar til að leiða
saman hesta sína á ræðupallinum
þaö kvöld.
“Já'— já! Þarna eru þá.sumar
kerlingarnar komnar, og klukkan ekki
tvö! Ja — svei mér ef eg er ekki
svo sem aldeilis hissa,” sagði Þor-
finna og dæ^ti viö, þar sém hún. sat
St. James Private Coihtinuation Scliool
and Business Collegt
Portagc Ave., Cor. Parkview St., St. James, Winnipeg.
Auk vanalegra námsgreina veitum viö einstaklega góða til-
s°gn í enskri tungu, málfræöi og ból^mentum, með þeim til-
að gjöra mögulegt fyrir þá sem frá öðrum þjóöum
oma aö láta í ljós beztu hugsanir sínar á fósturmáli sínu
Knskunni, eins vel og innfæddir geta gjört.
Ueir, sem standast inntöku prófiö, sem er ekki erfitt, geta
Vrjaö strax.
o sækið persónulega um inngöngu frá klukkan
U) að kvöldinu. Gjald frá $5.00 á mánuöi og hærra.
meö spegilbrot viö gluggann og var
að koma öllum aðfengnu ljósgulu
lokkunum í sínar vissu stellingar.
“Flýttu þér, Jóna! Farðu úfc til
þeirra á meöan eg fleygi mér í kjól-
inn og kem á mig eyrnahringunum.
En, heyrðu, hvar er perlufestin min?’
“Eg ermeö hana, mamma,” og Jóna
þaut eins og byssukúla út úr dyrun-
um, til þess aö tapa ekki skrautgripn-
um. — Og nú drifu konurnar aö -úr
öllum átturn; þær kystust allar og
föðmuðust, og var svo sem auðséð að
i þessum félagsskap var kærleikurinn
! einvaldur. Þegar búiö var aö heils-
| ast var farið að spyrja eftir liðar,
, blessaöra barnanna og hvernig hey-
! skapurinn og uppskeruvinnan gengi.
( Það liti helzt út fyrir aö menn næöu
j aldrei upp þessum heyum. Olalfia
Goodman sagðist vera oröin svo heims-
ins, lifandis skelfing þreytt á .þessum
heyskap, hún gæti bara ekki um það
talað. Hinum fanst það meira en
von. En í því sigldi forseti út á lilað
i öllum skrúðanum, rak aö hverri og
einni rembings koss, um leið og hún
bauð þæ~ allar hjartanlega velkomnar,
og baö þær að vera svð góöar ogkoma
inn, "þó þaö sé alt i hálfgerðu ólagi,”
.bætti hún viö, “þar sem eg verö aö
gera alla hluti sjáU, því þó krakkarnir
séu hálffullorðin, eru þau svoddan leti-
blóö, nenna engu. Jói minn. er samt
allra líklegasti unglingur, alt af bú-
inn með öll verk við Ijós á niorgn-
ana’.’
“Já, vist er hann myndarlegur og
gáfulegur, eins og alt þitt fólk, og
hér er alt svo einstaklega vel um
gengiö. Eg var rétt aö segja það
við stúlkurnar mínar í morgun, hvaö
eg hlakkaði til aö koma hingaö,”
svaraði Ranka gamla um leiö og hún
valt eins og vænn ullarpoki inn úr
dyrunum.
“Já — hann er alveg eins og eg.
En, blessaöar konur, setjist þiö ein-
hversstaöar. Þú. Olafia mín, seztu
hérna hjá mér. En hvaö mér þykir
vænt um að þu komst og Inga þ’m
líka.”
Konurnar litu hver á aöra og
kýnulu um leið og þær settust.
“Já,” svaraöi Ölafía um leiö og
hún tylti sér með mestu varkárni á
stólgarm viö hliðina á forseta;
"mig langaði svoddan heimsins, fá-
dæmis skelfing til aö koma; þaö er
svo gaman, því eg fer aldrei neitt,
altaf heima yfir krökkunum, og Sig-
uröur aldrei búinn meö þenna hey-
skap.”
Jóka gamía játti því meö forseta,
og spuröi um leið undur sakleysis-
lega, “hvort hún væri þá. blessaður
kroppurinn, ’altaf heima?”
“Já — altaf,” svaraöi Ólafía. “Eg
skrapp bara allra snöggvast í morg-
un til Dóru Sveins; mikið lifandi
skelfing var hann Oddur hennar
heppinn aö fá hana Bínu þína, hún
er svo falleg, svo heimsins undur
falleg; eg*var rétt aö segja þaö viö
hana Veigu Simpson i gær, eg hljóp
þangað eftir nóniö.”
“Heppinn! Já, vist var hann
heppinn! En þaö er hennar vilji,
og ekki kæri eg mig um aö taka
þá ábyrgð á minar herðar, að taka
fram fyrir hendurnar á blessuöu
barninu,” svaraði Jóka hátíölega.
“Nei, það er ekki von. En heyrðu
Inga mín, ósköp eru aö sjá á-þer var-
irnar, barn! Þær eru allar sprungn-
ar! Því læturðu ekki þetta rauða,
sem þú hefir, á þær. Þaö er svo
holt.”
"Yes, mamma, but þú er meö lip-
stickuna mina.”
“Öiá, þaö er alveg saft. Hérna,
barn! My, það fer henni Binu vel
að hafa bobhað háriö. Viö vorum
rétt aö segja þaö, viö Uauga kenn-
ari, í skírnarveizlunni hjáhenni
Veigu um dajinn. Oddur hefir víst
viljaö, aö hún bobbaði þaö1?”
“Jú. jú — hann vildi þaö ólmur.
“Ætli þaö ekki! Þegar hann er
loksins búinn aö hafa þaö af aö ná
í hana, hann. er ekki svo litið búinn
aö elta hana, alveg hringlandi vit-
laus eftir henni.” ságði .Þorfinna
um leiö og hún stóö upp. “En —
heyrðu, Jóka min -2 “viltu ekki koma
út og sjá svinshvolpaná mína, eg
veit þú hefir gaman af búskapnum.
“Ta, heyr á endemiö !’’ og Ranka
gamla hló napurt. um leiö og for-
seti og fylgdarkona hennar skruppu
út úr dyrunum. “Tókuö þiö eftir
Jivi, konur? Hann Oddur vitlaus
eftir henni Binu! Þaö ma heita
stórmerkilegt, hvaö þessir vselings
bjánar geta látiö sér um munn fara!
Ætli það hefð: ekki verið réttara
að segja, að “Bila” hans, sem hann
svo kallar, svona í sinn hóp, hafi
verið vitlaus eftir honum, grey ræf-
illinn ?”
“Já, það er þó satt! Eg held þaö
mætti kalla hana “neyöarbrauöiö
hans”,” sagöi Ölafía og sló á lær-
iö.
Fundarkonur hlóu dátt aö fyndn-
inni, en í þvi komu þær Þorfinna
og Jóka og vildu ólmar vita um upp-
tök hlátursins.
“Ö, við vorum aö hlæja aö henni
Olafíu; hún var aö segja okkur af
honum Gvendi greyinu, hann kva’
vera hálfgalinn út úr henni Laugu
kennara, ræfils-tuskan,” svaraöi
Ránka undursakleysislega.
“By Jove! — Eins og hún Lauga
vilji nokkuð með þaö fyllisvin hafa
aö gera, — hún, sem getur fengiö
svo marga miklu smartari pilta!”
sagöi stutta Sigga og setti upp spek-
ingssvip.----------“Já, eins og til
dænYis hann Gtinnna þinn; þaö segir
Lína mín sé hvítur drengur.”
“Þetta getur nú alt verið satt og
rétt hjá ykkur,” sagöi Guðríður Þor-
leifsson; ‘ hún hafði setið þegjandi
hingað til, gamla konan; nú litu all-
ar konurnar í áttina til hennar. Ja,
hvaða athugasemd skyldi hún nú
koma meö, kerlingar ógeðið? Þær
höfött niatgar hálfgeröan ýniugust
á henni, því hún átti þaö til fetta
fingur út í smásögur um náungann,
sem þær sögðu sér og öörum til
skemtunar, og var þá stunduni nokk-
uð berorð og meinyrt. “Eg býst
viö,’ hélt Guðríður áfram, “aö Lauga
þykist altof góð fyrir Gvend; en því
er hún þá sífelt aö flækjast nteð hon-
um? Og í ofanálag að sitja tímunum
saman sem heiðursgestur hjá móöur
hans?”
“O-jæja, greyiö, — hún gerir það
nú sér og öðrum til skemtunar; maö-
ur getur skiliö þaö meö ungt fólk,”
og Ranka gamla hló illgirnislega um
leiö og hún hnipti í þá sem næst
henni sat.
“Mér þykir það fyrir mitt leyti
ganga býsna langt; eg get ekki skilið
aö þaö sé mikill gæfuvegur fyrir hana
aö vera meö einum í dag og öðrum á
morgun; en dugleg er hún aö bera sig
eftir björginni, þaö er víst; því enginli
af' þessum drengjum, sem hún hefir
veriö í týgi viö, hefir áöur fengið orö
fyrir aö vera í nokkru stelpnastússi.”
“Þess meiri skemtun að handsama
fuglinn, hafi hann ekki flækst í snör-
unni áöur.”
“Öjá — bezt gæti eg þá trúaö, að
hún ætti eftir aö flækjast í snörunni
sjálf, og giftist einhverjuni, sem er
hólfu verri en Gvendur greyið er. —
En hvernig væri aö viö sleptum öllu
þessu óþarfá masi, og snerum okkur
heldur að því efni, sem við í raun og
veru komum hingað til aö ræðá? Eg
vildi niælast til þess aö forseti segði
fund settan, og við tækjum svo til
óspiltra málanna.”
“Þaö get eg náttúrlega gert,” mælti
forseti. “En, eins og viö allar vit-
um, verðum viö aö hafa samkomuna
eins fljótt og mögulegt er. Mér fanst
þaö hálf ótuktarlegt af henni Sigur-
björgu Sigurðsson, aö vilja ekki lána
okkur Bygöarfélags-samkomuhúsiö;
mér er alveg sama, þó þaö væri búiö
aö auglýsa sína samkomu þaö kvöld.
Bygðarfélagið gat frestað sinni sam-
komu um óákveöinn tíma. Mér finst
henni hafa farist þetta alt svo ótuktar-
lega, og svo til að bæta gráu ofan á
svart, að skrifa honum séra Ölafi og
biðja hann aö koma, en svíkjast um að
dagsetja samkomuna; svo þegar eg
fór aö tala viö hana unj þetta yfir
simann, þá var hún ekkert nema
skætingur og fals, og skammaöi mig
eins og hund.”
“Og hlessaöur auniinginn ! Gait
þú ekkert sagt á móti?” spurði Sigga
ósköp merkilega. ,
“Sagt! Hvað ætli eg gæti svo
sem sagt ? þegar stelpuúrþvættið
hengdi upp á mig risívirinn !’’ — og
r.ú var, forseti orðin hátöluö í meira
lagi.
“Alt ferst henni eins, stelpukind-
inni; og ekki skyldi mig undra, þó
fleiri hafi orðið varar viö geöofsann
í henni; eöa 'hafið þið ekkert af því
frétt? Eitthvaö heyrði eg um þaö;
ekki segi eg að það sé satt,” sagði
Ranka dálítið drýgindalega.
“Jú, eg held þaö, — við ættum
bezt aö vita það, við Þrúða min,”
svaraöi Jóka. Þrúöa varö svo reið
og sár þegar Inin heyrði þetta alt
saman, að hún ætlaði aö skamnri
stelpusvíviröinguna, og það svo að
hún gleymdi því ekki bráðlega; en!
hún er nú, auminginn ekki mjög1
sterk, eins og gefur aö skilja, eftirj
alt það stríö, sem hún hefir oröið að
standa í; hún komst í svoddan geös-!
hræringu, aö hún misti alveg máliö, j
kom ekki upp nokkru orði, og hefir |
verið blessaöur aumingi síðan. Hána
sárlangaði aö koina hingað á fund-!
inn, til þess að heyra hvað fram
færi, en hún treysti sér ómögulega
til Jæss.”
Konurnar voru svo sem aldeilis
hissa á henni Sigurbjörgu; hvaö
skyldi hún annars meina meö þess-
ari framkomu ?
“Meina!” — Tú, forseti gat sagt
-þeim hvaö hún meinti — “það aö hún
er bara aö reyna aö drepa kveníé-
lagið, þaö sér Hver heilvita maður;
hún var líka á góðum vegi meö það;
henni hafði tekist aö eyöileggja alt
sem þær heföu revnt að gera, og
þennan fund eins og alt annaö þvi
af hennar völduni væri það, aö þær
væru svo fámennar þenna dag. —
Guðríði langaði tii aö vita, á hvern
hátt Sigurbjörg lieföi eyðilagt fund-
inn. Þetta var alt aö veröa svo flók-
iö mál, aö hún skildi þaö ekki,*
gamla konan.
“A hvern hátt? Hey ra þetta I
Hvernig sumt fólk léti! Eins og
þaö væri- ekki henni • aö kenna, að
Þrúða og Odda gátu ekki komið í
dag!”
Já — nú tóku allar konurnar eftir
því aö Oddu vantaði. Því kom húti
ekki? Var hún lasin, eins ,og Þrúðá?
“Ja, lasin — já!” — forseti hélt;
þaö. “Eg skrapp allra snöggvast i
til heunar í gær, því eg haföi ýmis- j
legt við hana aö tala; þá var hún i
rúmipu og alt i ólagi.”
“Hvaö 'gekk aö henni ? Hvaö var
aö ?” \
“Hún varö svo hamslaus af reiöi, \
þegar hún frétti hvernig komið var
meö samkomuna og hvernig Sigur- j
björgu fórst þetta alt saman, svei
mér þá. Svo fór hún í rúmiö, eg
get ekki sannara sagt. Þaö var líka
alt svo lánlegt, eða hitt þó heldur,
því þá hengdi kýrin sig.
“Hvað segir þú, kona? Hengdi
kýrin sig og hvernig?” spurðu nú
margar í senn..
“ Nú, í kindagirðingunni, og í
ofanálag var það bezta kýrin þeirra
og komin fast aö buröi. Þau máttu
lika helzt viö því að missa hana, þau
meö allan þenna barnahóp.”
“Ekki var það Sigurbjörgu að
kenna að kýrin hengdi sig,” hélt nú
einhver.
“Jú, víst var það henni að kenna
Hún geröi þeim alt til ills. Það var
V
svo setu auðreiknað; það gat hvert
mannsbarn skilið. Var þaö ekki Sig-
urbjörgu að kenna, aö Odda var í
rúminu? Og af því hún var i rúm-
inu, hengdist kýrin; því hefði hún
verið á fótum, myndi hún hafa tekið
eftir kúnni í tæka tíð, hún sem var
svo passasöm meö alt sitt. Þvi segi
eg þaö sem eg segi,” hélt forseti*
áfram; “hún er aö reyna aö stein-
drepa félagið, stelpuskrattinn!”
“Ekki meira en þaö?” greip Guö-
ríður fram í. “En hvernig væri að
við hleyptum okkur ekki í hieinn
geöæsing í þetta skifti; þaö væri leiö
inlegt ef fleiri af félagskonum yröu
rúmfastar út af þessari isamkomu,
og ekki gott aö gizka á, hvaöa af-
leiðingar kvnnu af því að hljótast.
Eg vildi nú mælast til þess að við
reyndum, eftir því sem föng eru á,
að skoða máliö frá skynsamlegn
og sanngjörnu sjónarmiði. Fyrst er
nú ekki rétt aö skella sökinni á Sig-
urbjörgn, þótt bygðarfélagið ekki
ljái húsið, þar sem hún er ekki einu
sinni í húsnefndinni; svo var ekki
heldur hægt að ætlast til þess, þegar
það var einmitt sjálft búiö að aug-
lýsa samkomu það kvöld. Viö hefö-
um ekki gert það heldur í þeirra
sporum. Og hvað viðvíkur bréfinu
til séra Olafs , þá geri eg ráö íyrir
aö það hafi veriö skrifað orörétt
eftir uppkastinu, sem gert var hér
á fundinum næstum á undan. Eg man
ækki bttur en að þar væri aðeins far
iö fram á, aö hann léti okkur vita
hvort hann væri fáanlegur til aö koma
og segja nokkur orö á sanikomunni
hjá okkur um miöjan mánuöinn;
skyldum við svo síma hon.um hvaða
dag samkonian yröi haldin, þvt eins
og þiö allar tnuniö, gátuö þiö aldrei
komiö ykkur saman um daginn. En
þaö var glappaskot af okkur aö senda
ekki bréfið, sem skrifað var á fund-
inurn, því þaö heyröuð þið allar. og
hefði þaö verið gert, myndi það hafá
afstýrt öllum þessum misskilningi og
heldur ósæniilegu aödróttunum.”
“Hvað! Ertu brjáluö'?” hrópaði
Ölafía. “Atti aö senda uppkastiö,
sem Matta skrifaði í rúminu ? Þaö
heföi orðið til ævarandi skamm-
ar!”
“Ekki meiri skammar en þetta ’er
alt búiö að veröa,” svaraöi Guðriður
og var nú oröin æriö fastmælt. “Og
hvar hún sat, eöa hvernig hún sat,
finst mér minna gera til, svo lengi
sem það var svo skýrt skrifað, aö
skiljanlegt væri. En — eg held þaö
væri bezt fyrir okkur að sleþpa
þessu Sigurbjargarniáli, halda okkur
heldur viö efnið og reyna að koma
okkur saman um, hvenær yröi heppi
legast að hafa þessa margumræddu
samkomu.”
Varð nú ys allmikill , því sitt sýnl
ist hverri; allar töluöu í einu; sum-
ar vildu hafa hana einhverntíma í
vikunni; aðrar fresta því fram í
næstu viku; nokkrar híða með hana
framyfir nýár; og einstaka héldu aö
þaö væri bezt að hætta alveg viö
hana.
Loks stakk Guðríður upp á því aö
samkoman yröi haldin föstudaginn 15.
október kl. 8.30 aö kvöldinu; var það
stutt af sjálfum forseta og samþykt
í einu hljóöi. Sagöi svo forseti
fundi slitiö, um leiö og hún baó all-
arkonurnar aö þiggja hjá sér kaffi
sopa.
"By Jove! Fundurinn var góöur,
ef þaö hefði ekki verið fyrir hana
Guöríöi; hún er altaf meö þessi
merkilegheit kerlingar tötriö, ojá, sei-
sei já,” hvíslaöi Sigga aö Jóku, um
leiö og þær færöu sig aö kaffiborð-
inu.
"Ja, þaö má nú segjíl; en eg held
maöur ætti að vera orðinn nokktiö
vanur við ráöríkiö ogslettirekuskap-
inn í henni.” ^
“Bv Jove! Það er þó satt. Þaö
er munur á henni Þorfinnu hérna;
þaö er alt svo skemtilegt, alveg eins
og heima á Islandi. Alt svo flott.
Eg man hvað viö höföum oft skemti-
legt 'og flott á böllunum i Reykja-
vík.” sagði Sigga og veki vöngum.
“Jú, blessaður kroppurinn — hún
leggur mikið á sig okkar vegna, og
auðséð á öllu að hún hefir tekiö
á betri höndunum, eins og hún Þrúða
mín segir stundum, þegar hún e.*
aö tala um Bygöarfélagsstúlkurnar.
En Guð launar henni þaö alt saman,”
bætti Jóka viö og tárfeldi uin leiö
og hún saup úr þriðja kaffibollan-
um.

G0ÐAN WHISKY C0CKTAIL ER AÐ
EINS HÆGT AÐ BÚA TIL MEÐ
G0ÐU WHISKY
ÖEZTU WHISKY COCKTAILS
ERU BÚNIR TIL MEÐ
éé
éé
(gNADIAN CBJB,
cWhisky
SRXDIf) EFTIR COCKTAIL BEKLING.
HIRAM VVALKRR & SONS, LTD*, WALKERVILLE, OXT.