Heimskringla - 12.01.1927, Blaðsíða 4

é
4. BLAÐSÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 12. JANÚAR, 1927
‘púhnskrmgla:
(Stofnnff 1886)
Kemar At • krrrjim mlBvlkadetl.
EIGEXDUH:
VIKING PRESS, LTD.
883 OI 855 SAHGEIVT AVB., WWNIPBG.
TalHÍml: N-6337
VerB blalSslns er »3.00 Argangurlnn borg-
t(t fyrirfram. Allar borganlr senalst
THE VIKING PRiEES LTD.
8IGFÚS HALLDÓRS Irá Höfnum
Ritstjórl.
JAKOB F. KRISTJÁNSSON,
Ráðsmaður.
x ITtnnAftkrlft tll blatlftlnsj
HE VIKING PRESS* Ltd., Box 810S
ItanftMkrlft tll rltfttjftrana i
EDITOR HEIMSKRINGLA, Box 8105
WINNIPEG, MAN.
“Heimskrlngrla is published by
The Vlklnsr Pres* Ltd.
and pripted by
CITY PRINTING A PUBIiISHING CO.
S55-K55 Sarsrent Ave., Wlnnlpe*, Man.
Telephone: .Sð 53 7
WINNIPEG, MAN., 12,-JANÚAR, 1927.
Þakkir.
Síðan um hátíðir, sérstaklega síðan
nýja árið gekk í garð, hefir Heimskringlu
borist slíkur fjöldi árnaðaróska og þakk
lætisbréfa, að ógerningur er að þakka
hverjum einum fýrir sig, sem hana þó
mest langaði til', fyrir þá strauma af alúð
og hlývild, sem yljað hefir híbýli hennar.
Vér leyfum oss að prenta hér með eitt
af þessum bréfum; veljum það sökum
þess, að það er einna styzt og fer hér um
bil meðalveginn:
Powell River, B. C.
4. jan^ 1927.
Kæru herrar:—
Um leið og eg sendi borgun fyrir Heims
kringlu fyrir þetta ár, finnst mér rétt að
geta þess, að eg er mjög ánægður með
stefnu' blaðsins, og vona að það haldi á.
fram að styðja að frelsi og mannúð og
þjóðrækni okkar.
Gleðilegt nýtt ár! •
Ykkar einlægur,
JÓN SIGURÐSSON.
Vér viljum með þessum línum þakka
þessum fjarlæga vini vorum af heilum
hug, og í gegnum hann öllum hinum,
konum og körlum, sem góðum óskuni
hafa til vor beint.
Þjóðrækni.
I>jóðræknisdei 1 din Frón haifðj fengið
séra Albert E. Kristjnsson, til að flytja
erindi á deildarfundi. er haldinn var í
fyrradag. Því miður voru allt of fáir á
fundi — eins og vant er. Þó mun fundur
inn hafa verið vel sóttur — við það sem
gerist.
Séra Albert lagði út af Halli í Skolla-
fit, og klauflaxinum. Ef einhvern þjóð-
ræknismann rankar ekki svipinn við
Halli, þá er hans að leita hjá Jónasi Hall-
grímssyni. Og v^itanlega eiga allir Þjóð-
ræknismenn Jónas.
En hvaða samband er á milli Halls og
vestur-íslenzkrar þjóðrækni? Ja, þeim
sem hlustuðu á séra Albert, þarf ekki
að segja það. Hinir, sem af sér sátu, hafa
gott af að spreyta sig á þeim texta fyrir
Þjóðræknisþingið.
Því mi^ur getur Heimskringla ekki birt
ræðu séra Alberts, því að sá maður er
því miður ekki einungis í vínbindindi,
heldur og í blekbindindi, sem er jafnvel
verra r— f hans sök. Og hraðritarar á ís-
lenzku eru jafn sjaldséðir og syndlauSir
menn í orþódoxíunni.
Það væri líka of langt mál hér að segja.
En séra Albert lauk ræðu sinni með full-
kominnj brýningu — og reyndar var allt
hans mál brýning — til einstaklinganna
í félaginu, að láta meira til sín taka, en
þeir hafa gert; beina vilja sínum og hugs.
un í ákveðnari átt, og að einu, greinilegu
og föstu takmarki í senn, í stað þess að
samþykkja umhugsunarlítið alla hluti,
sem stungið er upp á, og koma svo engu
í verk. En fyrst og fremst að láta ekki
persónulegan krit, og ótta við dulda og
bleika drauga, drepa úr sér djörfung og
hreinskilni; láta sér skiljast, að enginn
einn maður, engir tíu eða jafnvel tuttugu
menn, eru ómissandi, og gæta þess þvi
vel, að setja málefnið hærra einstökum
mönnum, ef til kæmi; temja sér hugsun-
arhátt Þórðar Folasonar í Stiklastaða-
bardaga, að “ef merkið stendur, þótt
maðurinn falli”, þá skiftir litlu um afdrif
hans. —
Þjóðræknisfélagið þarf einmitt að beina
starfsemi sinni að einhverju praktisku,
einhverju, er allir meðlimir félagsins geta
starfað meira að hvei^dagslega, en verið
hefir. Og framar öllu öðru ríður á að
fá unga fólkið með í hreyfinguna. Og
það þarf að gera meira en að skrafa um
það og áfellast unglingana að ósekju
fyrir “ræktarleysi” og “jazz”hyggju og
annað þess háttar. Þeir, sem eldri eru,
verða að sýna hinum yngri fram á öll
verðmæti íslenzkrar menningar, en binda
sig ekki reingöngu við “Tímarits” eða
bókalestur. 1 fyrsta lagi er ekki nema
takmarkaður hluti manna verulega bók-
hneigður, jafnvel nieðal Islendinga, og
sízt á ungum aldrf, meðan lífs- og leikfjör
ið er öflugast. Látum bókmenntirnar
vera innsta kjarnann, en vefjum utan um
•hann öðrum þráðum: sönglist, talmennt,
hannyrðum og íþróttum. Annars, má eins
vel hætta í dag eins og á morgun.
Vér erum svo heppnir að hafa fengið
dálítið yfirlit fram á veginn, sem fara skal.
Má þakka það mönnum, sem Brynjólfi
Þorlákssyni og Jóhannesi Jósefssyni, er
allir vita um, og Haraldi Sveinbjömssyni,
Hjalta Þorfinnssyni, Benedikt Ólafssyni
og Pétri Sigurðssyni, sem færri vita um.
Starfi Brynjólfs þarf ekki að lýsa, né hinni
höfðinglegu gjöf Jóhannesar, en hinir
mennirnir hafa sýnt og sannað, að mikið
og gott þjóðernisstarf, hliðstætt verki
Brynjólfs, má byggja á íþróttum; verður
að byggja á þeim. Þjóðræknisfélagið á
fcað ráða Brynjólf, eins og aðrir hafa >i.ður
bent á, bæði próf. Stgr. Hali og dr. Sig.
Júl. Jóhannesson, ef rétt er munað. En
það á líka að sjá um að fá Haraid Svein-
bjarnarson til þess að starfa heilt sum-
arnámsskeið meðal íslendinga hér í Win-
nipeg, eða í þeim sveitum, sem vilja njóta
góðs af íþróttakunnáttu hans. Hví skyldu
ekki íslendingar ganga nú einu sinni á
undan með þetta hvorttveggja, og færa
landslýð öllum hér í hlað órækar sann_
ánir þess, að þeir hafi eitthvað til*muna
'af mörkum að leggja í sjóð canadisks
þjóðernis? Þeir geta vel orðið hér braut-
ryðjendur, ef þeir sameinast í tíma. Og
fari svo að Þjóðræknisfélagið sjái og skilji
sinn vitjunartíma í þessu, þá mun ekki
líða á löngu áður en fyrsta og önnur
kynslóð Islendinga flykkist inn í félagið,
einmitt' þær kynslóðirnar, sem að mestu
leyti standa fyrir utan’ það, að þessu;
trúlausar á getu félagsins til nokkurs.
nema að kljást.
* * *
Hér kemur og fíeira til. Eins og
Brynjdlfur getúr kennt söng og Haraldur
allskonar líkamsþjálfan og íslenzka glímu,
eins gætu og konur kennt íslenzkar hann.
yrðir, ef Þjóðræknisfélagið bæri gæfu til
þess að fá þær öfluglega í lið með sér.
Þetta er ekkert hégómamál. Heimilis-
iðnaður hér er á ákaflega lágu stígi, en
hann er eitt hið mesta menningaratriði.
eins og ýmsar þjóðir, t. d. Svíar, eru lif-
andi vottur um. Þar er heimtað, að
barna- og unglingaskólamir kenni alls-
konar hannyrðir, drengjum sem stúlkum,
í stórum stíl.
Allir vita að starf kvenna hér er megln-
stoðin undir öllum i kirtojulegum félags-
skap, enda er það bæði mikið og ósér.
plægið.' Því ekki að fá konur í liðið. Og
meðal annara orða, hvað er um Jóns Sig-
urðssonar félagið? Að vísu stendur það
félag ekki í sambandi við Þjóðræknisfé-
lagið. En nafnið, sem það valdi sér,
bendir þó ótvírætt í þá átt, að það ætti
að vera viljugt til þess, að láta gott leiða
af íslenzkri þjóðrækni Canada til handa.
Oss vitanlega er Pétur Sigurðsson glímu-
kappi ekki meðlimur Þjóðræknisfélags-
ins, en hann hefir engu að síður unnið
mikið þjóðræknisstarf, þótt fáir viti og
færrum sé ljóst. _
* * *
Ritstjóri þessa blaðs, og séra Ragnar
E. Kvaran, höfðu hvor í sínu lagi fstung-
ið upp á því við formann “Fróns”, hr.
Hjálmar Gíslason, að reyna að koma á
“kvöldvökum” eiijs og nokkrir fræðimenn
hafa gengist fyrir heima í Reykjavík, tvö
eða þrjú undanfarin ár, með svo ágætum
árangri, að húsfyllir er jafnan, og er þó
aðgangur seldur. Séra Ragnar bar þessa
uppástdngu fram á Frónsfundi í fyrra-
kvöld, og var henni svo vel tekið, að á-
kveðið var að hafa ‘‘vökuJjjVÓld’’ á næst.
unni.
“Vrökukvöldunj” má alstaðar koma á,
þar sem viljinn er fyrir, og dálítið hús-
rúm. Alstaðar eru einhverjir, sem sæmi-
lega geta lesið upphátt og eru líka fúsir
til þesss. Hér í Winnipeg hafa allir tek-
ið vel í það, að hjálpa til, þeir er vér höf-
um átt tal við.
Um það leyti sem Frónsfundurinn var
á enda í fyrrakvöld, fylltist salurinn af
ungu, hraustlegu og glaðværu fólki, ein.
tómum íslendingum, sem voru að koma
frá sleða- og skautabrautum, einmití
* fólkinu, sem oss vantar í Þjóðræknisfé-
lagið. Samheldni þessa stóra flokkS“ber
vitni um það ásamt öðru, aTT það er enn
nóg til af ungu fólki, jafnvel hér í Win-
nipeg, sem kannast fúslega við íslenzkt
ætterni, og fýrirverður sig ekki fyrir það,
hafi foreldrarnir ekki beinlínis eða óbein-
Iínis alið óbeit hjá þeim. Það er ekki þessu
unga fólki að kenna, að það er ekki í
Þjóðræknisfélaginu, að það er sér ekki
meðvitandi um þau hlunnindi, sem þeim
sjálfum og landinu þeirra gæti verið að
því að það væri það. Það er eldri kyn-
slóðinni að kenna, sem ekki hefir þorað
að horfast í augu við þann sannleika, að
klauflaxinn er kjöt; foreldrunum að kenna
og oss, sem ekkert höfum gert sem að
gagni mætti koma, til þess að fá æskuna,
lífsþróttinn og gleðina inn í félagið.
Þó er enn tími til stefnu; ef menn vilja
vera einhuga.
Sitt af hverju um
trú og kirkju.
Ummceli Inchabe lávarðar um kristniboð
í Austurlöndum.
Inchape lávárSur, sem er vel þekktur maS—
ur, hélt nýlega ræSu yfir hluthöfum eimskipa-
félags eins á Englandi, og út af borgarastríginu
í Kína og öllu ástandinu þar, fórust honum
þannig orS um kristniboS 5 Austurlöndum:
“ Eg spyr ySur, hvaö myndi verSa álitiS
um Kínverja hér, ef þeir fylltu landiS meS trú—
boSsstöSvum, í þeim tilgangi aS snúa fólki voru
til Búddhatrúar'? Tilraunir til þess aS eySi-
leggja hin fornu trúarbrögS Kínverja, sem eru
þeim eins heilög og kristindómurinn er oss, er.
aS mínu áliti, hörmuleg. Eg er þeirrar skoS
unar, aS slíkar tilraunir geri meira illt en gott.
Eg vildi ekki gefa einn eyri þeim til stuSnings.
Peningunum, sem variS er til þeirra, mætti verja
miklu betur í voru eigin landi. ÞaS er míu
skoSun, aS því fyr sem sumt velviljaS fólk
hættir trúboSsrekstri sínum í Kina og á Ind—
landi, því betra verSi ástandiS fyrir oss alla.”
jsem viS er aS búast, hafa þessi ummæli lá-
varSarins ekki veriS látin fara fram hjó mót—
mælafaust meSal kirkjufólks á Englandi. Lloyd
George telur þau þaS djarfasta, sem sagt hafi
veriS gegn trúboSi af manni i hárri stöSu, og
lítur svo út, aS þau komi fram á óhentugum
tíma, sökurn hættu þeirrar, sem kristniboSar í
Kína eru i nú sem stendur. Inchape lávarSur
er nákunnugur á Austurlöndum, Qg veit hvaS
hann segir. Allt trúboSsstarf kristnu þjóSanna
meSal nienningarþjóSa Austurálfunnar, er verra
en gagnslaust. Má vera aS þaS hafi einhverj—
ar góSar afleiSingar meSal mannflokka, «ærn
standa á lágu menningarstigi, og er þaS þó vafa
samt. / *
*■ '
Vítiskcnningin enn á dagskrá.
Margt broslegt kemur í 1 j,ós, þegar guSfræS—
ingar bera saman skoSanir sínar á ýmsum kenn
ingum kristinnar kirkju. Biskup einn á Eng—
landi (biskupinn í Liverpool), hefir fundiS upf,
á þeirri n ý j u n g aS efast um, hvort þaS sé
Jiollt fyrir kirkjuna, aS halda viS óttanum viS
hegninguna í helvíti fyrir syndir manna. Hon—
um finnst gamla útskúfunarkenningin vera or'S .
in nokkuS langt á eftir tímanum. Margir hafa
nú Hklega vgriS farnir aS halda, aS jafnvel bisk—
upar ensku ríkiskirkjunnar, þótt þeir séu víst
nokkuS íhaldssamir menn, svona yfirleitt, væru
hættir aS brjóta ^ heilann um helvíti og eilífa
útskúfjin. En vitanlega hefir ikirkjan aldrei
afneitaS þeirri kenningu, og meSan hún gerir
ekki þaS, er ef til vill ekki óeSlilegt, þótt bisk—
uparnir taki þaS mikilværa efni til íhugunar
viS og viS. Fleiri tóku í sama streng og biskup—
inn og fannst hann hafa rétt aS mæla. Þó vill
biskup einn í New York ekki leggja hugmyndina
um helvíti alveg niSur; hann vill ílytja þaS í
sálir syndaranna; en öllum ber þeim saman um
að hiS gamla helviti sé óbrúkandi.
Kaþólskur klerkur einn í Bandaríkjunum, sem
tekifi hefir til máls um þetta, er nú samt á ann-
ari skoðun. Hann. segir að kaþólska’ kirkjan
hafi ávalt IjoSaS ákveðna kenningu um hel—
víti, og aS sú kenning sé grundvölluS á orðum
Jesú Krists. .Finnst honum aS biskupar þeir,
sem vilja afneita henni, ættu aS segja það hreint
og ákveðifi, hvort þeir séu reiðubúnir að afneita
skýrri kenningu Krists sjálfs eða ekki.
Skyldi nokkur íslenzkur prestur vera fáan-
legur til þess nú, að ræða í alvöru um útskúf-
unarkenninguna öðruvísi en frá sögulegu sjón-
armiði ? '
' G. A.
Skólastarf Kristilegs félags ungra
nianna.
Kristilegí félag ungra manna hefir nýlega orS
ið fyrir allharSri árás út af starfsemi sinni
meðal námsmanna /við hærri men.ntastofnan)ir
í Bandaríkjunum. Sá sem að því vegur,, heitir
Rrnhard Dye og er blaSamaður, en var áSur
kennari (tutor). Mr. Dye segir í stuttu máli,
að allt starf félagsins meðaj skólapilta sé alveg
gagnslaust. Fundi félagsjjjs segir hann, aS þeir
einir sæki, sem séu gáfnatregastir, aS undan—
teknum íþróttamönnunum, sem 'skólarnir kaupa
til sín, til þess aS vinna sigur í alls—
konar íþróttasanikeppni, en þeir eru
aS hans ál'ti heimíkastir allra manna
sem skólanum eru. A þessum fund i
um er ekkert á ræðuhöldunum aS j
græða, því allir eru dauðhræddir um
að þeir segi eitthvaS ókristilegt, eða
lendi, út í hættulegar skoðattir á
mannfélagsmálum. Engum er snú—!
ið nema þeim, sem áSur hafa tilhneig
ingu til þess að verSa hrifnir af
þessu þróttlausa trúarstagli og finna
ánægju í Irví að vera í allskonarium—
bótanefndum og unrTendunarstar f—
semi.
Þessum ásökunum hefir veriS svar
að af ýmsum, sem hafa bent á margt
gott, er K. F.'U. M. afreki skólun— |
um. Er þaS eflaust satt, aS félagið
láti margt gott af sér leiSa í siS— í
ferSisáttina; en þaS er skiljanlegt,
að allt þess evangeliika trúarjap!
verfii nokkuð þreytandi fyrir þá, sem
ekki hafa ‘‘upplag’’ fyrir'þesskon-
ar>' • •
"fjaman cr að bornunnm, þegar
þau fara að sjá".
Kristilegt félag ungra manna sendi'
nýlega spurningar til 50,000 drengja
og urtgra manna á aldrinum frá 12
til 21, í þeim tilgangi aS komast eft—
ir, hvaS þeir vildu verða og lwaöa,
menn þeir álitu mesta og bezta. Þess—
ir unglingar eiga heima í 38 löndtim
og tala 22 tungumál. Langflestir
óskitSu sér eftir góðri stöSu, heiniili,
heppni í verzlunarfyrirtækjum og
peningum; hlutfallslega fáir æsktu
eftir störfum, sem lág laun, erfiði og
sjálfsafneitun. venjulega fylgja. —1
iVtta er nú ekki mót von; því hver
er það á þeim árum setn ekki langar
til aS verða ríkur og vel metinn'?
/ En skemtilegast er aS lesa um
það, hverja drengirnir telja héims—
ins mestu og beztu menn. Þar kenn—
ir þjóSrækni, hetjudýrkunar, trúar—
bragSalegra ihrifa og náttúrlega
nokkuS óþroskaSrar dómgreindar.
Piltar á Póllandi telja páfann
mestan, þá indverska skáldið Rabin—
dranath Tagore, Gandhi, Maeter—1
linck, Aristoteles, Edison, Jesúni, og
svo Mussolini, Calvin, Coolidge og
Einstein. .
I Noregi eru náttúrlega landkönn—1
nnarmennirnir Nansen og AnAindsen
eftstir á blaði og skautasnillingurinn
Oscar Mathiesen, ofarlega, en Napo—
leon síðastur. I Sviþjóð er Gústaí
Adolf talinn mestur.
Hollenzku piltarnir telja Lúther
mestan, og þá ýmsa af mikilmennum ^
þeim, sem biblían. getur um. Þar fá 1
einnig Napóleon, Kruger og Kalvin
mörg atkvæði.
Svisslendingar gefa þjóShetjum sín \
um Arnold Winkelried og Wilhelm1
Tell, mörg atkvæSi, en niestan telja
þeir Jesúm frá Nazaret, og ílæstan á
eftir honum Karl keisara mikla og
Davíð iLivingstone. Woodrpw Wil—
son, Gutenberg, Lincoln, Lúther og
Pasteur koma næstir á eftir þeim.
A Frakklandi er Napóleon efstur [
á blaði og þar næstir Abraham Lin-
coln, Gutenberg, Michaelangelo, Kol-I
umbus, Franklin og Abd-el-Krim.
Itölsku piltarnir telja Garibaldi
mestan, og sVo Franklin, Kolunfbus
og Livingstone; en þeim kom saman
um að Jesús hefSi haft mest áhrif á 1
heiminn á liSnum tímuni.
A Englandi og einnig í Hollandi
eru heimsfrægir sjóliSsforingjar, svo
sem Nelson, Sir Francis Drake, de
Ruyter og Trom^), í miklu afhaldi
meðal æskiílýðsins.
Canadiskir piltar nefna Nelson,
Drake, Wolfe og Napoleon, sem sína
hdztu menn, og í SuSur-Afríku er
valið hér um bil hið sama. Af nú—
lifandi mönnum halda Suður—Afríku ^
piltar einna mest af Smuts, Jellico
og Beatty og Abd-el—Krini og Lloyd,
George. A nýja Sjálandi er þaS
prinsinn af Wales, Henry Ford, Jes—'
ús, Marconi, Cæsar, Vilhjálmur frá
Normandí,# Napóleon og Gandhi, sem [
mest þykir til koqja.
I Czechoslóvakíu eru Alexander
mikli og Napóleon jafnir aS virð—^
ingu, en Jesús er talinn niestur af
flestum hópum þar. ÞaS sama var [
og í mörgum hópum í Noregi og
SvíþjóS, aS Jesús var settur fyrstur,
og um alla, SuSur—Ameríku var hann
talinn mestur. ,
NiSurstaSan yfirleitt verður sú, aS
piltarnir áhitu að- Jeslú hefði haft
mest áhrif á heiminn, en mestu og
aðdáunarverðustu hetjurnar er her—
foringjar.
DODD’S nýrnapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stalfa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Óntario.
ÞaS hefði veriS nógu gaman aS
sjá, hverju íslenzkir piltar hefSu
svaraS, en álits þeirra hefir líklega
ekki veriS leitaS.
G. A.
Æfintýri.
Jón Sólargangur er niaSur nefndur
Viðurnefnið hlaut hann fyrir þá sök
að eitt sinn, er hann var_á heimleií
frá því aS hlusta á prestinn sinn, sérs
Loft Tómasson, lagSi að honum þoku
svo mikla, aS allar götur týndust, oa
Jón fór villur vegar. En 1 gegnun
þokuna grilti til sólar, og Jóni reikn-
aðist svo til, aS ef hánn stefndi bein)
á sólina, yrði hann kominn heim urr
náttrtiálaleytið. Og hafði ekki séra
Loftur einmitt veriS að segja þeim
aS Jesús hefði skipaS sólinni at
standa kyrri, og að hún hefði gerl
það. Og nú sýndist honum hún gera
þaS. Þess vegna hélt Jón áfrarr
einn heilan sólarhring, og annan og
hinn þriðja. Tók hann þá/aS kenna
þreytu nokkurrar og svalt heilc
hungri, eins og búast rnátti viS. —
Með því líka.j aS hann var þá búinr
aS vaða yfir sama vatnsfallið sex
sinnum, og þaS heldur ekkert smá-
ræSis vatnsfall. Undir hendur tók
þaS honum víSast, og nærri lét einu
sinni aS hann misti fótaiiná. En Jór
var karlmenni og kunni ekki.aö hræt
ast. Enda náði hann sér fljótt, jafn-
vel þó aS . skilnirtgarvitunum skyti
undir meö köflum. En á fjórSa degi
rauf hann þokuna svo, að Jón gai
farið aS litast um. Sér til mikiL
hugarléttis komst hann að raun um
að ekki var nema steinsnar heim til
bæjar.' Og segja kunnugir menn, aí
Jón hafi brosað stóru brosi, þegat
hann loks komst í búrið hjá ráðskor
un*i á RitningarstöSum.
Hún var búforkur mikill, og eld-
aSi venjulega graut til heillar viku
til þess að spara bæði vinnu og eldi-
viS. Og eftir því fóru öll hennar
vinnubrögð. Og Jón át líka allt sem
aS kjafti kom og mælti aldrei æSru-
orö, þó að honum kynni að finnast
geymslubragð að sumu því, sem hann
varð að 'leggja sér til munns. Og i
þetta sinn varð hann öllu feginn, og
tók óvenjulega ríflega til matar síns,
Ráöskonan heitir Kristín, og vei(
enginn nein deili á henni önnur en
þau, að hún er a?tíð kölluð Kristín
á RitningarstöSum, og þar við situr,
Henni er mjög annt um Jón Sólar-
gang, og ætla suniir, aS ástir fnuni
takast meS þeim, þótt ekki verði fyr
en seint og síðarmeir. En sannleik-
urinn er, aS Jón er miklu yngri og
hefir sjálfsagt aldrei komiS til hug-
ar aö eiga Kristínu. Hann hefir víSá
farið og séS ýmislegt, þótt leynt fari.
Jón er orSfár, en hugsar meira þó en
almennt gerist. Jafnvel þó hann sé
meS góðum kunningjum, er hann
þögull og hugsi.
Eæsta held eg hefði grunaS, að
hann Jón Sólargangur væri farinn aS
líta hýru auga til hennar Evu Lú-
son, dóttur nágrannans, sem aldrei
bafði átt málun.gi matar, eftir því
sem sagt var. En svo er nú þó kom-
ið. ÞaS atvikaöist þannig, aö Jón
hafði eitt sinn veriö óvanalega árla
á ferli og hafSi hann ráfaS inn í
skógarjaröarinn, til þess aS njóta
morgunloftsins og yfirlíta ýms at-
riði, sem tilheyrðu búsýslu á heim-