Heimskringla - 20.04.1927, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 20. APRÍL 1927
HEIMSKRINGLA
5. BLAÐSIÐA
ÞJER SEM NOTIÐ
TIMBUR
K A U P I Ð A F
The Empire Sash and Door
COMPANY LIMITED
Birgðir: Henry Ave. East Phone: 26 356
Skrifstofa: 5. Gólfi, Bank of Hamilton
VERÐ GÆÐI ÁNÆGJA.
J undir læknishendi, samkvæmt ákvæíS-, mínu, n.l. hvort Þjóöræknisféllagiö annar málsaðili. Síöan slengt allri
«ldi, er svíöur rætur félagsins. I’að aukist þróttur til aö koma leynt og
hefir nefnilega, hamingjunni sé lof, ljóst frarn sem þjóöræknismenn fyrst,
ekki tekist aÖ láta trúmáladeilurnar ^ í þeim málum er félagiö varða, hvern
skipa samskonar öndvegi í hugum flokk, sem þeir þess utan kunna aö :
um frá lækni, er haföi veriö að reyna ; hafi beðið fjárhagslegan skaða af
aö veita mér bót á vanh'eilsu, er hafði J því að Columbia Press Ltd. prentaði
ásótt mig um nokkurn undanfarandi ritið. Ekki reynt að hrófla við því,
tíma. I tvo daga samfleytt haföi eg hvort það hafi verið sanngirni í þvi
lasburða setið á þingi og fram á kl.' af Þjóðræknisfélagsnefndinni að
5.30 e. h. þriðja daginn, en þá varð , kalla fyrir tilboö í prentun Tima-
eg að fara, eins og eg hefi áður , ritsins, og eftir að tilboðin voru kom
skýrt frá. Eftir að eg var farinn af in til nefndarinnar, að veita prent- láta þeir sér sæma að heimta með
þingi, eða rétt um kl. 6, að mér hefir unina því félaginu, sem hærra til- sínum stórmerkilegheitum, að ávarp-
sagt verið, var málið tekið fyrir.. j boðið gerði, eftir að flutningsmaöur ^ ið se birt atluigasenidalaust. Nær
Hvernig gat þá þingið heyrt mála þess tilboðs, hafði gert yfirlýsingu egg laganna er tæplega hægt að
vöxtu frá báðum másaðilum, þar sem þess efnis, að Þjóðræknisfélagið ^ ganga, og mjótt er þaö bil, sem egg
annar var fjarverandi? Þaö hefði skyldi ekki skaöast á því. Þannig ein aðskilur.
sökinni á mig. Farið með missagnir
um gerðir mínar í málinu, sem eðli-
legt var, þar sem þeir vildu aðeins
heyra aðra hlið málsins, og með þess-
ari aðferð revnt að sverta mig i aug-
um allra, sem ávarpið lásu og alls
ekki þekktu til málavaxta. Eftir það
hærra verö en mótsækjandi biöur
um.
Virðingarf.
The City Printing & Pnbl. Co.
B. Pétursson. .
óefað verið heppilegra fyrir nefnd- ^ löguö yfirlýsing var framkvæmanleg
ina aö afturkalla þennan merkileg.r fyrir hann aðeins af þeirri ástæðu
Þá er að minnast fáum oröum á
annað atriðið, sem fram kemur (hjá
yngra fólksins, og ýnisra hinna eldri. j fylla. bjg er sannfærður um það, að
Eg hygg að óhætt muni að segja, að | fyrst um sinn muni stjórnarnefndir,
megnið af því hafi hálfgerðan ímu-l þessi og aðrar, hugsa sig um tvisvar,'
gust á þeim. Og Þjóðræknisfélagið! áður en þær stofna sér í nokkra
áburö sinn. Hann er of þunnur'til að hann átti sjálfur sæti í Þjóðrækn-( R. E. K. Það er að einhverjir samn
I þess að sannleikurinn grisji ekki
gegnum hann.
isfélagsnefndinni. Það bætir ekkert ingar viðvíkjandi prentun Tímarits-
úr þessum gerðum, þótt tveir með- >ns hafi átt sér stað hjá tveimur
verður að kasta trúmálunum alveg
fyrir borð, auk þess sem það verður
að færa út starfssvið sitt. Það er
enginn vandi, ef aðeins er gengiö
opinlærlega og hreinskilnislegíi að
Að eg hafi farið frani á nefndin nefndarmenn hans reyndu á þingi að prentfélögum, og hafi annað þeirra
birti 'heilan bitnka af skjölum, er ó- afsaka þetta fyrirtæki og fríkenna notið hans í eitt ár.
svífni næst aö hakla fram, þar sem hann, því með því voru þeir að revna Eg skora á séra R. E- K. að sýna
því. Þessar “óánægjugrýlur” ein-
stakra manna á að taka föstum tök-
um, ganga hispurslaust og djarflega
aö þeirn, þá hverfa þær og leysast
upp i vind. Þær eiga sér nefnilega
flestar enga varanlega tilveru, nema
1 ímyndunarafli þeirra, sem finna
þær upp, og hinna, sem eru ekki há-
sigldari en það, að láta hræða sig
með þeim til þess að fallast á óvitur-
leg og ógeðfeld ráð. Því sannleikur-
mn er sá, að út um sveitir að minnsta
kosti, og reyndar hér í Winnipeg
líka, sjá langt frá því allir, að af-
staða þeirra til kirkjunnar skuldbindi
þá til þess að fylgja leiötogum henn-
ar að öllum öðrum málum, þótt ef
f'l vill séu ofmargir leiðitamir. Eg
gæti nefnt dæmi þessu til sönnunar,
en skal láta mér nægja að minna á
23 manna ávarpið sæla.
Þessi skoðun mín olli þvi, aö eg
vildi hafa hreint borð í nefndinni,
lireint borö á þingin.u, og aö eg gerði
þá
óvirðulegu svæfingu málsins, er
fram fór á þingi, að blaðamáli. Eg
hefði gjarnan viljað að hjá því yrði
komist, enda hefði þaö verið laf-
hægt, ef meirihluti nefndarinnar
hefi hagaö sér dálítiö skynsamlegar
°g djarfmannlegar á þinginu. En
mer er óskiljanlegt, hvernig nokkur
maður, seni hefir jafnmikla trú á
framtí ðolrniöguleikuni Þjóðræknis-
félagsins hér og eg hefi, fái heil-
brigði að ráöa, heföi getaö látið slik-
an pestaranda lengur ráða átölulaust.
* ÍS *
Forsetanum finnst allt málið svo
dauðans ómerkilegt, aðeins “tempest
*n a teapot". — Þó mætti halda, að
sn ketill liefði veriö býsna heitur;
annars heföi nefndin tæplega læðst
af þessari stöku varkárni kringum
hann.
Máske finnst forseta aö allt málið
sé svo lítilvægt, af þvi Þjóðræknis-
félagið sé svo máttlítiö og fámennt.
Eg get ekki aðhyllst þá skoöun, hvor/
sem hún er hanns eða eigi. Mér
fmnst að óheilindi í smáum félags-
skap séu jafn óþolandi og i stórum,
að það varöi t. d. engu minna sið-
ferðilega, að brjóta í bága við al-
mennar venjur, um veitingu $1000
sanmings, en um veitingu $1,000,000
samnings. Og ef nefndin beitti hinu
vafalaust ágæta ímyndunarafli sinu
t'l þess til þess að stækka svo fyrir I
ser prentveitinguna i vetur, að þar
hefði verið aö ræöa um miljón dali,
en ekki þúsund, þá gæti henni máske
einnig skilist, að það væri ekki al-
Veg víst, að hún hefði sloppið svo
auðveldlega frá henni, og eftirleikn-
um á þinginu, sem hún. þó hefir gert.
Eg myndi fást til þess að trúa því,
að forseta og fleirum þvki eg hafa
orðið nokkuð lærorður. Þó hlýtur
hann að vita, að “öll ósköpin, sem
rutt hefir verið í blöðin út af þessu
mali ’, eins og hann sjálfur segir,
rekja aðeins einn þátt þeirrar vand-
ræðaflækju, er oftar en í þetta skifti
hafa lamað starfsþrótt félagsins og
hindrað framkvæmdir þess, af þeim
orsökum, er eg hefi lýst, og að jafn-
vel i þessu máli er ekki víst, að öll
kurl séu enn komin til grafar, hvað
þá heldur í ýmsum öörum. En
e? er sannfærður um það, að Þjóð-
rækn.isfélaginu getur ekkert illt staf-
aÖ af þeirri bersögli minni, heldur
þvert á móti. Eg er sannfærður um
það, að hún hefir áorkaö þvi, að hér
eftir verði menn ódjarfari að ota
ættu me a , a faia ^vo me< önn^ tjjteki?> er í áskorun minni í næsta að fríkenna sjálfa sig og breiða yfir °g sanna þessa samninga, fyrst að
ma . em farið var með þetta, fr.i I jjjaði á undan, að eg óska eftir að afstööu þá er þeir tóku í þessu máli. þe*r hafa átt sér stað, og svo að
uppia i ti enca, aö nnnnsta kosti nefn(jjn j,jrti aðeins þá parta úr þeim Tveir aðrir nefndarmenn, sem á þing þe*r hafi verið rofnir eftir eitt ár
meöan einn maður nteð bein í nefmu I nefuclarfundat ^erningum, isem inu voru staddir, gátu ekki fengið af, Þótt munnlegt sarntal viðvíkjandi
fjallaði um veiting á prentun á átt- sér að hilma y.fir það að rangindi prentun á íslenzkum bókum hafi átt
unda árgangi Tímaritsins, og einn- hefðu framin verið, og annar þeirra ser stað á milli tveggja nianna, væri
ig hvernig farið var meö málið á meira að segja gekk svo langt að óhugsandi að kalla slikt samninga,
þingi. Þetta myndi áreiðanlega ekki neita að taka kosningu í nefndina.; einkanlega þegar aldrei kom til neinn-
á sæti í nefndinni, sem vonandi verö-
ur oftast.
Meinsemd, sem lengi fær aö búa
um sig, getur orðið að bananteini, ef
ekki er að gert. Þegar hún vill ekki
batna, verður aö skera í hana, þótt
sárt kunni í svip að þykja. En
“prevention is better than cure”. Eg
fæ ekki séð að minnsti vandi ætti að
vera að bæta mein Þjóðræknisfélags-
ins og varna sýkingarhættu fram-
vegis. Varnarmeðalið er hreinskilni.
Sé það notaö aetíö og alstaðar, og eg
vil trúa, að það verði gert úr þessu,
þá er eg ekki í nokkurum vafa um
þaö, að Þjóðræknisfélagið á langa
og merkilega framtíð fyrir höndum;
á eftir að taka í þjónustu sína, mest
af starfskröftum alinna og óborinna
manna af íslenzku kyni hér í álfu.
I þvi trausti legg eg nú frá mér
pennan. Mig langar ekkert til þess
að þurfa að taka hann upp aftur út
af þessú máli. Eg hygg að það skýrist
litið úr þessu.
Wpeg, 19. apríl 1927.
Sigfús Halldórs frá Höfnmn
Aðstaða búðaþjóna
á Englandi.
I ritinu “Monthly Circular of
the Labour Research Department,
birtist fyrir skömmu grein, er fjallar
um ýmislegt það, er snertir aðstöðu
enskra búðarþjóna. Hér skulu nú
aðeins tekin fáein hin helztu atriði;
Þau lög, er nú gilda um búðar-
þjóna, eru frá 1912, 1913 og 1920.
Meginatriði laganna frá 1912, eru:
al Frí hálfan dag á viku.
b) Vissar reglur um matmálstíma.
c) Engan innan 18 ára að aldri má
láta vinna lengur en sem nemur 74
stundum á viku.
Eitt sæti verður að vera til fyrir
hverjar þrjár búðarsfl&lkur. Lögin
ákveða þó vissar undantekningar við-
vikjandi þessum hálfa frídegi á viku,
t, d. sölu á meðulum.
Lögin f*á 1913 færa vinnustundir á
viku niður í 65 klst. að fráskildum
verða "stór bunki", en hann er má- ■ rneðan hún hvíldi undir slíkum á-! ar framkvæmdar i því máli. Þetta
ske þungur á metaskálum ‘ sannleik-j burði óréttlættum. Hefði þetta mál. atriði fellur því algerlega um sjálft
ans, þar sem bæði fyrverandi forseta | verið tekið/ fyrir af þinginu með | s*g. og Þjóðræknisfélagsnefndin hef-
Þjóðræknisfélagsins, séra Albert \ þeim eina tilgangi og ásetningi, að ^ *r aldrei haft neinn rétt, eða mun j matmálstima. Ennfremur er ákveðið
Kristjánssyni og ritara félagsins, hr. stemnta stigu fyrir því að nokkur j nokkurntima fá þá hefö, aö verða ag hver búðarþjónn verði að eiga
Sigfúsi Halldórs frá Höfntim, sem sérplægni, fllokkapólitík eða flokka- j sjálfkjörinn. dómari yfir þessum yisa á ári;
skrásett hafði þessa fundargerninga,! rigur, gæti framar komist að hjá mönnum eða gerðum þeirra. Samn-| j) 32 frídaga er lieri upp á virkan
er niargneitað um að þeir séu lesnir.
Hver getur verið ástæðan fyrir neit-
un þessari'? Eru þeir, sem tekið
höfðu að sér að útrýma máli þessti
af þingi, hræddir urn að þingheinuir,
sem þá var orðinn fániennur, fái of-
miklar skýringar á málinu? Hver
helzt sem ástæðan hefir verið, liggur
Þjóðræknisfélagsnefndinni, og að hún
inga getur hún gert við þá hvern út1
gerði sér fratnvegis engan manna- af fyrir sig, eða báða, eftir því sem
mun viðvíkjandi þeim er störfuðu i
þágu Þjóðræknisfélagsins, svo lengi
sem hún vissi, að starfið yrði jafn-
vel af ihendi leyst hjá báðum, þá
hefðu alldrei þurft að vera neinar
deilur -út úr því og óefað allir orðið
beinast fyrir að hugsa sér, að sama ánægðir.
ástæðan eigi sér nú stað, nieð neit-j Að geta það í skyn, eins og prest-
Fáein orð til bjóðrækn-
isfélagsins og séra R. E.
Kvaran.
un nefndarinnar, að vilja ekki gefa
lesendum íslenzku blaðanna kost á
að skjöl þessi séu birt.
R. E- K. bendir mér á í ritsmíði
sínu, að ritstjórinn birti þessa fund
argerninga í sama blaði og áskorun
mín kom í, og spyr mig: "Hvort eg
sé 'hræddur um aö þaf sé rangt
skýrt frá?” Eg vil spyrja hr. R. E.
K., hvort honunt finnist það senni-
legt, að eg lesi Heimskringlu áður
en hún kemur á prent? Ef svo, ætla
eg að benda honuiu á, að það er rit-
urinn gerir í grein sinni, að það hafi
aðeins tttn tvennt verið að ræða fvr-
ir þingið, annaðhvort að drepa málið
eða gefa mönnum tækifæri til að
skanmmst, er miður sæmileg yfir-
lýsing af menntamanni og presti. Var
það hans álit á meðþingsmönnum
sínttm, að þeir gætu ekki rætt niál
án þess að skammast, eöa finnst
manninum, að hann sé svo stórt gildi,
aö hann einn sé fær um að rann •
saka, yfirvega og dæma, og hans
skoðtin sé sú eina, sem takast eigi
á stendur, en þá samninga verÖur
hún að geta forsvarað fyrir kjósend-
um sínum.
Ekki veit eg hvort eg á að þakka
R. E. Kvaran fyrir að veita mér sitt
náðugasta levfi, til þess að mega birtcz j skemur en H úr klukkustund og hvern
mitt eigið bréf, sem eg sendi og lagt j dag annan eigi skemur en 2 iklst.
var fyrir þjóðræknisþingið. Eg vissi Engan búðarþjón má láta vinna leng-
dag, og veröttr að minnsta kosti gefa
2 á mánuði og eigi skemur en 6 daga
fri samfleytt á ári með óskertum laun
um.
2) 26 frídaga er beri upp á sunnu-
dag. — Þenna hálfa frídag á viku
má matarhlé búðarþjóna eigi vara
stjóransverk , en ekki mitt. Eg vissi ti) greina. Hiö áminnsta ritsmíð
Séra Ragnari E. Kvaran hefir í
siðasta tölblaði Hkr. þóknast að skýra
afstööu sína gagnvart áskorun þeirri
sem eg sendi Þjóðræknisfélagsnefnd-
inni, og birt var í Heimskringlu 6.
apríl.
R. E. K. byrjar grein sína meö
því, að lýsa þvi yfir, að hann ætli
sér aðeins að svara fyrir sína eigin
hönd, en ekki fyrir Þjóðræknisfé-
lagsnefndina. Seinna í grein sinni
þegar hann fer að stikla á atriöum
þeim, sem eg skoraði á nefndina að
afturkalla, eða aþ öðrum kosti birta
plögg þau, er skýrðu málið til hlítar
og sem nefndin ein hefir umráð á:
þá talar presturinn í nafni nefndar-
innar í heild, þar sem hann kemst
þarinig að oröi:
“Nefndinni hefir aldrei komið til
hugar að grein hennar væri neitt
merkisskjal, hinu heldur hún fram, að
hún sé ekki óþörf. Og hún getur
fullvissað hr. B. P. um það, að grein-
ina beri að skilja nákvcemlcga á þann
veg, sem hún er rituð.” (öll letur-
breyting er undirritaðs.)
I næstu grein á eftir segir R. E. K.:
“Viðvíkjandi því atriði, að hr. B.
P. skorar á nefndina að birta lie'úan
bunka af skjölum, þá hefi eg ekki
séð ástæðu til þess að kalla nefnd-
ina saman til að ræöa þá áskorun.”
Hvernig hægt er að heimfæra þetta
tvennt sem sannleika, hlýtur að taka
glöggari skilning en flestum er gef-
ið yfir að ráða!
Eg ætla aö leyfa mér að hallast
að þvt að presturinn sé að tala
fyrir höncl nefndarinnar, því eg hygg
það sannast vera.
Það er þá á þvi að byrja, aö nefnd
in vill að grein hennar sé skilin
nákvæmlega á þann veg sem ihún er
rituð. I greininni segir að “þingið
heyrði málavöxtu frá hendi beggja
þessara málsaðila, kæranda og vara-
forseta."
Þegar málið var tekið fyrir á þing-
inu rétt um kl. 6 s.d. seinasta þing-
þar af leiðandi ekkert um, hvað hr.
Sigfús Halldórs frá Höfnum hafði
hans í Heimskringki ber vott um
þetta. Þvi þar rekur hver mótsetn
skrifað um þetta mál. En eg get, ingin aðra og ranghermslur og rang-
fullvissað R. E. K. nú um þaö, eftir | færgar upptekningar eru þar fram-
að hafa lesið þpö, að eg er sann-1 settar með því stærilæti, aö nýupp-
færður um það, aö hann hefir ritað j auDbafSri búðarloku myndi jafnvel
allt þaö sem hann sannast og rétt-jstanda geigur af, að láta slíkt pro-
ast vissi um það, og hefði því átt duct sjúst eftir sig á prenti. Vitan-
:ið vera góð bending til R. E. K., að
gera sjálfur ihið sama, enda treystist
ekki R. E. K. fyrir hönd nefndarinn-
ar, að mótmæla einu éinasta oröi í
því, er hr. Halldórs birtir eftir sínu
eigin minni úr hinum áður áminnstu
fundargerningum. Hitt er það, aö
það er nefndin, sem hefði átt að
birta þetta orðrétt upp úr fundagern-
ingabókinní, en ekki höndla þetta mál
ltkast því, að gómar hennar og hár
sviðnuðu, ef við því væri hrært.
Tvennt nýtt kemur R. E. K. fram
með í grein sinni. Það fyrra, “aö
hann minnir, að formaður þingnefncl
arinnar hafi skýrt frá því í einni
ræðu sinni, að hann hefði mælst til
þess að eg kæmi á fnnd nefndarinn-
ar, en fengið það svar frá mér, að
eg gæti það ekki, en óskaði hins veg-
ar eftir, "að sem n*nnst vrði um
þetta mál rætt á þingi.”
“Olýginn sagði mér’’! Vanalega
góð og gild rök ! Tæplega sanit nógu j
góð fyrir geistlegu stéttina, nema ef
vera skyldi af prédikunarstólnum.
Hvaða orð mér fórust við þennan
umgetna formann þingneindarinnar,
lega er það á margra vitund, aö mað
ur eins og séra R. E. Kvaran má
bjóða lesendum sínum ýmislegt, sem
sumum öðrum mundi alls ekki henta
að láta frá sér fara, en komið getur
það fyrir, að hann gangi á stundum
helzt til langt í því efni.
Til þess að sjá, að þetta sé ekki
tnælt út i hött, þarf ekki annað en
aö lesa greiniícga þessa áminnstu
grein hans og það annað, sem frá
honum hefir fram komið í þessu máli.
Hann þykist birta niðurlag bréfs
mins til þingsins, og kvartar undan
aö þar sé einkennilegt orðalag brúk
að. Honum þóknast að skrifa þetta
niðurlag þannig:
“Þar sem fráfarandi umsjónarmað-
ur Columbia Press var forseti funda
! þeirra seni veittu verk þetta hygg
i eg að það nnmdi vera á móti við-
tekinni reglu að veita sjálfum sér
eða félagi sinu verk sem útheimtir
mikiö peningagjald, því sízt fyrir
hærra verð en mótsækjandi biöur
um.”
Niðurlagið var af mér skrifaö eins
ekki fvr að eg þyrfti að sækja um
leyfi til hans, eða nokkurs annars
um þaö. En bara til þess að geðj-
ast honum með þetta, þá þakka eg fyr
ir leyfið, þvi bréfið birti eg hér með.
Kveð eg svo prestinn. og Þjóð-
ræknisfélagsnefndina, og vil eg minna
prestinn á, að heppilegast væri að
hann enti loforð það, sem hann. gefur
í enda greinarinnar, svo hann hlypi
ekki annaö gönuskeið, sem ef til vill
yrði sjö sinnum verra því fyrra.
B. Pétursson......
*
Brcfið.
eftir að hann hafði elt mig og n.áð mér|
I og hér sýnir: “Þar sem þávcrandi
úti á stræti, er eg var á heimleið til umsjónanuaður Columbia Press Ltd.
miðdegisverðar, ætla eg ekki að birtaj °'s'tlv' ^>eSa’ orfium e r bie\tt eins
að sinni - það bíður unz sögumaður' °s llér er "ert' a8 set.'a Mfarandi í
sjálfur kemur fram. — En eitt get I staS l>ávera»d'- er ekki aö furöa Þó«
eg fullvissað um, að þau eru rang- framsetnin£in af,aSist °S ver5i tor'
færð, eins og hr. R. E. K. hermir frá! ski,in'
þeim, enda líka kemur þetta því máli,! Greinarhöfundurinn virðist vera
Til herra'
Sigfúsar Halldórs frá Höfnum,
ritara Þjóðræknisfélagsins.
Sem meðlimur Þjóöræknisfélags-
itis og velunnandi þess, vil eg biðja
þig svo vel að gera, að leggja eftir-
fylgjandi málefni viðvíkjandi prentun
á áttunda árgangi Tímaritsins fyrir
nú yfirstandandi þing, í þeim tilgangi
að þingið sjái sér fært, að fyrir-
byggja aö slíkt eigi sér framvegis
stað.
Þar setn hér í bæ eru aðeins tvö
prentfélög, sem fær eru um að ann-
ast prentun Tímarits félagsins, og
þar sem þau hafa prentaö það á víxl
nú undanfarandi ár, og hefir ætíð
verið veitt það samkvæmt lægra til-
boði, og þar sem eg er eigandi og
umsjónarmaöur annars þessa félags,
og hef.i gert tilboð í prentun ritsins
n.l. þrjú ár; þá vil eg leyfa mér að
leggja það undir úrskurð þessa
þings, hvort ekki hafi sýnileg hlut
drægni átt sér stað hjá meirihluta
nefndarinnar, með veitingu á prent-
un Títnaritsins á þessu ári.
Samkvæmt beiðni nefndarinnar,
sendi eg fyrsta desember 1926, til-
boð um prentun. Tímaritsins, og er
sem fvlgir: — Að prenta það á
sama pappír og undanfarandi ár. nl.
Red Seal Coated Book Paper, fyrir
$5.80 blaösíðuna. aö prenta það á
No. 1 S. S. Book 28x42—8Gl/Z fyrir
$4.60 bls., aö prenta það á Pacific
Book 28x42—74 fyrir $4.40 bls.
ur í einu en 6 klst. án þess að hann
fái að minnsta kosti hálfrar stundar
hlé.
Kaupgjald er mjög misjafnt, og
fer nokkuð eftir þvx um hvaöa greþi
verzlunar er að ræða, og hvaða verzl-
unarhús eiga hlut að máli. Þó er
vinna búðarþjóna yfirleitt ekki of-
borguö.
Þess má geta aö innan nýlendu-
vöruverzlana er starfsorka unglinga
notuð til hins ítrasta, og hafa sum
verzlunarhús það fyrir fasta reglu
aö endurnýja starfslið sitt meö 16
ára unglingum. Eftir fáein ár eru
þeir svo látnir fara, verða að víkja
fyrir byrjendum.
(Alþýöublaöið.)
g’-ýlum sínum aö fél., og aö öörum, I daginn’ var eg ekki staddur á þingi’
er góðan en veikan vilja hafa, hefir| Þv’ eg varS á þeim tima aS Tera
sem um er að ræða, ekkert við. —
Gögn þau, er þingnefndin heföi átt
að hafa, voru skráð í fundargerninga
bók Þjóðræknisfélagsnefndarinnar, tn
skrifari hefir lýst því yfir, aö nefnd-
in hafi aldrei einu sinni beðið um
þá bók. Þaö kemur skýrt fram, að
nefndin hefir aðeins fjallað um eitt
atriöi í hinu svokallaða kæruskjali

hálfforviða yfir því "að eg skyldi
'láta mér finnast þaK að eg heföi
citthvað að scgja í þéssu máli.” Það
er ekki að furða þótt hann sé undr-
andi yfir þeirri biræfni af mér, að
láta til mín heyra, eftir aö hann og
meðnefndarmenn hans höfðu lýst því
yfir í sinu einkennilega ávarpi til
The Viking Press, Ltd. að eg væri
Otför Sveinbjörns
Sveinbjörnssonar.
Líkið var flutt á land í fyrradag
(21. marz) ikl. 5, og báru stúdentar
það af skipsfjöl í dómkirkjuna, þar
sem þaö stóð yfir nóttina. Fylgdi því
ótölulegur manngrúi þangað.
I gær kl. 11/2 hófst útförin, og var
hún konungi samboðin. Var kirkjan
tjölduö svörtu, en beggja vegna við
börurnar stóðu stúdentar, svo sem
heiðursverðir. Séra Fr. Hallgrímsson
flutti ræður á íslenzku og ensku, en
karlakór K. F. U. M. söng brezka og
íslenzka sáhna, og aö endingu söng
blandaður kór “O, guð vors lands”.
en bæjarstjórnin bar hinn látna úr
kirkju. Höfðu stúdentar skipaö sér
beggja vegna í kirkjugöngunum og
gengu síðan fyrir suður í kirkjugarð
undir fána sínum. Allmikið af skaut
búnum konum gengu og fyrir börun-
utn úr kirkju. Inn í kirkjugarðinn
báru fnændur Svjeinb(jörnsson!s, 'en
Lúðrasveit Revkjavíkur lék “O, guð
vors lands”. Það hefir í mannaminn
um ekki sést jafnmikill mannfjöldi
viö eina útför. Það var allur bærinn
sem var þarna, og það var ekki
hryggðarblær, sem yfir mannfjöld-
Eftir aö fundum hafði veriö frest- anum hvildi- Þvi hvaS er sjálfsagSara
að viktt eftir viku, ttm veiting á
prentun ritsins, er mér tilkynt aö
Columbia Press sé veitt verkið fyrtr
töluvert hærra verð, en tilboð mitt
var.
Þar sem þáverandi umsjónarmaö-
ur Columbia Press Ltd., var forseti
á fttndum þeim, er veittu verk þetta,
hygg eg að það muni vera á mótí
viðtekinni reglu, aö veita sjálfum sér
eöa félagi síntt verk senj ittheimtar
mikiö peningagjáld, því sízt fyrir
en það, að maður, er náö hefir hárri
elli, greiði þá skuld, sem fellur í
gjalddaga, þegar Þórs þunga fang-
vina, ellin, kemur til skjalanna. En
tnannfjöldinn var með viðkvæmuni
brag. gleði. þakklætis og stolts yfir
því, að þjóðin hefir getað fóstrað
annan eins ntann og Sveinbjörnsson
var, og yfir þvt, sem hann heftr gef-
ið henni.
(Alþýöublaöið.)