Heimskringla - 08.06.1927, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRIN QLA
WINNIPEG 8. MAÍ 1927.
Heiinsktringla
(StofnnV 1884)
Komnr 4« 1 hrrrjnm mlt»rlkode*l.
KIG, _ I
VIKING Ph^' LTD.
86S „I 8BS SA aíJV’T 'E., WINNIPEG.
1«, 'mli -6537
V«rH blaíslns er 73.00 ftrgangurlnn borg-
Ut fyrlrfram. Allar b°r8anln «*nalít
THE VIKING PKEE8 LTD-
SIGEírB HALLD6RS frá Höfnum
Ritstjórl.
ITtanáekHlt tll blabalnat
TBB VIKINiG PnBSS, L,td., Bo* 8108
ITtanáxkrlft tll rltatjörnnai
EDITOR HEIMSKRINGLA, Bo* 8108
WINNIPEG, MAN.
•'Heimskringla ts publlshed by
Tbe Vlkina Preaa Lld.
and prlnted by ______
CITY PRINTING * PUBLISHING CO.
883-8X8 Sarrenl Aee., Wlnnlpr*. Man.
Telephonei .80 53 7
WINNIPEG MANITOBA, 8. JÚNf 7927.
A víð og dreif.
í síðasta tölublaði Lögbergs er (rit-
stjórnargrein, er nefnist “Öðruvísi ástatt .
Myndu bráðókunnugir menn, er læsu
hana, helzt álíta, að hún væri rit-
uð framsóknarflokknum hér í fylkinu til
harmaléttis, út af því, að samvinna skyldi
ekki takast um kosningarnar nú, eins
og sambandskosningarnar í fyrrasumar.
. Er því stungið að þingmannaefnum
framsóknarmanna, að þeir megi engar
gyllivonir gera sér um stuðning frá liber-
ölum, “eftir allt sem á undan var geng-
ið”.
Þessa föðurlegu áminningu gengi nú
allt lakara að skilja, ef menn vissu ekki,
að hún er einungis umsnúin bæn, líkt og
galdramennirnir notuðu forðum; að þar
er í raun réttri talað til “liberal” þing-
mannsefna, þótt prentað sé “framsókn”.
Er þessi framsetning því skrítnari, sem
ritstjórinn játar í sömu grein, að “Fram
að þessum tíma hefir engin minnsta til-
raun verið til þess ger, af hálfu Bracken-
manna, að leita samkomulags við frjáls-
lynda flokkinn, og er það því þar með
beinlínis sýnt, að stjórnin hefir eigi tal-
ið slíkrar samvinnu þörf.”
Hvers vegna þá þessa föður- og bróð-
urlegu huggunaráminningu til framsókn-
arþingmannsefna, um að vænta ekki
styrks frá liberölu leiðtogunum? Spyr sá
sem ekki veit.
4 Þetta atriði, að láta sér víti Manitoba
framsóknarinnar í fyrra, og Mr. Forke,
að varnaði verða, er einmitt annað af
tveim, sem Heimskringla telur Mr. Brac-
ken aðallega stuðningsverðan fyrir. (Hitt
er auðvitað góður búskapur.)
Vér minntumst strax á það, hve á-
nægjulegt væri, að Mr. Bracken skyldi
engar vöflur á sér sýna með það, að hann
ætlaði sér samleið með framsókninni í
Canada, með framsæknum bændum í
Canada; að hann skyldi ekki láta nokk-
urn fagurgala villa sér sýn um það, að
hitt er engin leið, að ganga í hinn tann-
lausa ljónskjaft liberalanna. Menn kann-
ast flestir við dæmisöguha gömlu, um
refinn, sem gamla ljónið örvasa ætlaði að
lokka inn í skútabæli sitt, með barlómi
og blíðmælgi. Refurinn afþakkaði boð-
ið. Hann sá, að fjöldi dýraspora lágu
inp í skútann, en engin út þaðan aftur.
Það þurfti nú ekki sérlega refslægan
mann til þess að glöggva sig á slóð Mr.
Forke og litlu “forkanna” hans. Það
þurfti aðeins heiðarlegan og heilskyggn-
an mann, eins og Mr. Bracken, til þess að
sjá, að klaufaför þeirra út úr liberala
skútanum hafa enn ekki sézt, og enda
lítil von að þau muni sjást framar. Allt
bendir á, að þeir séu nú orðnir sæmilega
uppleystir í meltu ljónsins tannlausa. Og
Mr. Bracken hefir ekki ætlað allri fram-
sókn hér f fylkinu sömu förina. Hann
veit, að það er ekkert framsóknartak-
mark, sem endar í þeirri meltu. Og und-
ir hans merki hljóta allir sannir fram-
sóknarmenn í sveitum Manitobafylkis nú
að skipa sér, auk allra hinna, sem játa
búhyggju hans, er fylkinu hefir ekki ein-
ungis verið hagkvæm, heldur hreint og
beint bjargað því fjárhagslega.
* * *
Meðal annara fullyrðinga í áminnstri
grein, sem ekki eru mun betur rokfærð-
ar, getur þá að líta, að liberali flokkur-
inn hafi “nú á að skipa, svo þjóðnýtum
og vitrum foringja, að af leiðtogum hinna
flokkanna ber, sem gull af eiri”.
Þótt nokkuð sé óskýrt, þá virðist þó,
af orðalagi og samhengi, sem hér sé átt
við Mr. Robson. Og er þá auðvitað
skemmst af að segja, að slíkt gylligjálfur 1
á sér engan skynsamlegan stað. Ritstjór
inn hefði eins vel mátt fullyrða, að ein-
hver óvalinn Allinn eða Pésinn, sem ein-
hverntíma hefði úr sér einhvern bæk-
linginn kreist, væri mesti rit- eða skáld-
snilliiigur í allri veröldinni. Mr. Robson
er sjálfsagt mesti myndar- og dugnaðar-
maður; að mörgu leyti ofan við meðal-
lag samherja sinna og stéttarbræðra, en
sem flokksforingi er hann algerlega ó-
reyndur, og hefir heldur ekki, svo kunn-
ugt sé, leys^ þau afrek af hendi, að von
standi til þess, að samtíðarmenn hans.
hvað þá heldur sfðari tímar, muni telja
hann framúrskarandi afreks- eða vits- j
munamann.
En hafi nú ritstjórinn átt viðL sjálfan
Mr. King í Ottawa, þá er líkt um hann
að segja, þótt auðvitað hafi hann getið
sér meiri sögu en Mr. Robson. Án þess
að gerast margorður um þau efni, þá
liggur ekkert það enn eftir Mr. King, sem
kenna má til afarmennsku, né heldur er j
saga liberala flokksins undir hans stjórn
sérstaklega glæsileg. Og í því sambandi
má minnast á líkinguna hér að framan,
um hið örvasa og tannlausa ljón. Því
liberali flokkurinn er nú'ekki nema svlp-
ur hjá sjón. Afbragðsmaður, tvímæla-
laust glæsilegasti og mesti stjórnmála-
maðurinn, sem Canada hefir eignast, Sir
Wilfred Laurier, gerði flokkinn að því,
sem hann hefir bezt verið og hóf hann
til valda. Hann bar af samherjum sín-
um sem gull af eiri. Hann bar svo langt
af þeim, að mikill eða nokkur hluti þeirra
sveik hann og sameiginlegan málstað í
tryggðum, þegar Canada reið mest á, og
ekki einu sinni, heldur tvisvar, 1911 og
1917. Það eru andleg hallæris og svarta-
dauða merki á sögu flokksins. Þau
sögublöð skrifuðu litlu sálirnar. Sir Wil-
fred Laurier er látinn. Seinni svikin riðu
honum líklega að fullu. En smákóðið,
sem tyrfðist í kringum hann á góðgengis
árunum, en styggðist út í buskann, er
dró fyrir sól, og vindsvipir gáruðu vatns
flötinn, það fer nú með forráð flokksins,
og reynir að sjúga í sig lífsþrótt úr end-
urniinningunni um hið látna glæsimenni.
— Eini maðurinn, sem teljast mætti mik-
ilmenni, af þeim er nú teljast til flokks-
ins, Henri Bourassa, er skotinn hornaug-
um af þingleiðtogum flokksins.
Og þess vegna skulu menn ekki láta
glepjast af því, þótt liberalar sitji nú
með meirihluta á sambandsþingi, meiri
en undanfarið tímabil. Lífstré þeirra er nú
feyskið í rót og fúið í merg. Og héðan
að vestan kemur stormurinn, sem feykir
því, svo nýgræðingur frelsisins fái jarð-
vegsrúm rótum sínum; sólgeisla, dagg-
stafi og blíájviðri blaðkrónum sínum. Það
verður ekki allt í einu, en þó í tíð flestra
þeirra er nú lifa. Sá straumur er fram-
sóknin vestræna, framsókn frjálshugs-
aSra bænda og búþegna annara.
Sjálfir verða framleiðendurnir, — sem
heill ríkis og þjóðar vitanlega hvílir á, —
að leiða sjálfa sig. Stéttirnar, sem á
sveita þeirra nærast, gera það ekki —■
nema í ógæfuna. Hvar hefir dæmið ver-
ið gleggra en hér í Manitoba, nú á und-
anförnum árum?
Sjálfir verða framleiðendurnir að kjósa
sína eigin menn á þing. Hinir gera það
ekki fyrir þá. Og þeir mega ekki láta
blekkjast á því, þótt Mr. Robson í sak-
leysi sínu tali í Lögbergi um “Éndurvakn-
ing frjálslyndu stefnunnar”, eða m. ö. o.
um endurvakning liberala. í hverju
skyldi hún vera falin? Og Mr. Robson
fær sannast að segja engu þar um ráðið.
Þessi “endurvakningar” staðhæfing minn
ir svo átakanlega á hin frægu orð Gests
Pálssonar: “Þá sagði séra Jón Helgason:
“Verði ljós”. — En það varð ekkert ljós.”
Þér, sem fram viljið, kjósið framsókn-
armenn. Bændur, kjósið bændaflokks-
menn, svo sem hlutfall yðar stéttar býð-
ur. Og íslendingar. Kjósið, að öðru j
jöfnu, íslendinginn. En gáið þess um I
leið, að það hvílir á yður mikil ábyrgð,
að kjósa svo, að bæði málstað yðar, og
þjóðerni yðar sé fullkomin sæmd að. Þér
verðið, fyrir hvorutveggja sök, að geta J
borið höfúðið svo, að þér þurfið ekki á eft
ir að skotra augunum upp til nágranna
yðar af öðrum þjóðflokkum.
t,
Opið bréf til Islendinga
í Manitoba.
í fjölmennum fundi Islendinga í Winni-
pég 2. þ. m., var það einróma samþykkt
að þjóðflokkur vor skyldi taka þjóðernis-
legan þátt í hátíðarhaldi því, sem fram á
að fara dagana 1., 2. og 3. júlí n. k., til
minningar þess, að þá eru liðin 60 ár síð-
an Canadiska fylkjasambandið var mynd
að í eina þjóðarheild.
Vér undirritaðir vorum þar kosnir í
nefnd til þess að annast allar nauðsynleg |
ar framkvæmdir til undirbúnings þeirrar
þátttöku, og með umboði til þess að auka
tölu vora eftir þörfum. Samkvæmt því
umboði og auglýstum óskum fundar-
ins, höfum við bætt við oss öllum forset-
um íslenzkra kvenfélaga hér í borg, þeim
Mrs. Þorst. Borgfjörð, Mrs. Gísli Jómsson,
Mrs. Rev. Dr. B. B. Jónsson, Mrs. Guðm.
Bjarnason, Miss Alla Johnson og Miss
Elsie Pétursson.
Nefndin hefir haft þrjá fundi, og sam-
kvæmt einróma vilja almenna fundarins,
ákveðið að hafa “Float” í hinni miklu
skrúðför, fyrir'buguðu, og að sýna þar
líkingu af hinu fyrsta lýðveldisþingi Is-
lendinga árið 930. Teljum vér það sögu-
legasta viðburðinn í sögu íslands. Ætl-
ast er til að um 70 karlmenn í þátíðar-
klæðum, skipi þingið og leiki þingfund á
“Float”-inu.
Áætlað er, að állur tilkostnaður við
undirbúning þáltttöku vorrar í skrúðför-
inni, muni nema 10 til 12 hundruðum
dollars.
Nú með því að þessi fjárupphæð verð-
ur að fást með frjálsum tillögum íslend-
inga í Winnipeg og Manitoba, skorum
vér hér með alvarlega á þá alla, að leggja
svo ríflega í þann sjóð, að þátttaka vor
nái fullri framkvæmd og þurfi ekki að
vera í neinu síðri en þátttaka annara
' þjóðflokka í skrúðförinni.
Ríkisforstöðunefndin í Ottawa hefir
óskað þess, að allir útlendir þjóðflokkar
í þessu fylki, taki þátt í skrúðförinni, og
að hver þeirra sýni eitthvert sérkennilegt
atriði úr sögu sinnar þjóðar. Þetta hafa
hinir ýmsu þjóðflokkar tekið að sér að
gera, og oss Islendingum er annt um að
halda hlut vorum óskertum í þeirri sam-
keppni. Þess vegna mælumst vér til að
fólk sendi fjárframlög sín tafarlaust til
féhirðis vors, hr. A. C. Johnson, 907 Con-
federation Life Bldg., Winnipeg. Öll slík
tillög verða auglýst í blöðum vorum, og
að endaðri hátíðinni, full skilagrein yfir
útgjöld og inntektir nefndarinnar.
Winnipegborg hefir heitið verðlaunum
fyrir beztu “Float”-in í skrúðförinni, og
oss er annt um að hreppa eitthvert
þeirra.
Winnipeg 6. júní 1927.
Jón J. Bíldfell, forseti.
B. J. Brandson, varaforseti.
B. L. Baldwinson, ritari.
Albert C. Johnson, féhirðir.
Frederick Swanson.
H. A. Bergmann.
Thorst. S. BorgfjörS,
Rögnv. Pétursson.
Ágúst Blöndal.
Ragnar E. Kvaran.
Björn B. Jónsson.
Hvað Brackenstjórnin
hefir gert.
Frh.
Auk þess, sem talið var í síðasta blaði
af því helzta, er ,hvert ráðuneyti Brack-
enstjórnarinnar hefir haft með höndum,
er auðvitað svo margt annað, sem á
mætti drepa. Er meöal annars vert að
minnast þess, sem stjórnin heúr gert í
þá átt, að rétta hag kvenna til meira og
hæfilegra réttlætis, en verið hefir. — Að
vísu hefir ekki Brackenstjórnin fyrst lát-
ið sér til hugar koma löggjöf í þessa átt,
en hún hefir á margan hátt endurbætt
hana. Var ný stjórnarráðsdeild mynd-
uð, sem afleiðing af “barnavelferðarlög-
unum”(Child Wélfare Act), er samþykkt
voru 1922, en komu ekki til framkvæmda
fyr en 1924.
Barnavelferðarlögúp sáu fyrir skipun
9 manna velferðamefndar, og vinnur sú
nefnd kauplaust.
Síðan lögin gengu í gildi, má telja
Manitobafylki standa býsna framarlega
á þessu sviði, þótt langt sé ennþá til þess
að vel sé. En nú er þó svo komið, að
konan hefir foreldrisrétt að fullu til jafns
við föðurinn, og greini foreldrana á, fær
það þeirra uppeldisumsjónina, er betur
má telja til þess fært.
Unglingadómstólarnir, eitt hið þarfasta
og merkasta atriði í löggjöf síðari ára,
hafa fengið aukið valdsvið, og ná nú til
fylkisins alls. Geta þeir, sem ekki teljast
hafa náð 18 ára þroska andlegum, feng-
ið mál sín rannsökuð þar, hversu gamlir,
sem þeir kunna að vera að áratölu.
Þá leiddi Brackenstjórnin það í lög
1925, að allir menn, er ógift kona getur
bendlað við faðemi, verða að standa jafn
an straum af uppeldi barnsins ásamt móð
urinni. Hefir þetta ákvæði verið um æði
skeið í lögum ýmsra mestu menningar-
landa heimsins, t. d. Norðurlanda.
Þá voru og lífsábyrgðarlögin endur-
bætt þannig 1924, að konur hafa gagn-
vart þeim fullan rétt til jafns við karla.
Erfðaskattslö'gin voru endur
bætt 1925 á þá leið, að eignar-
skattsundanþága skuldunauts
flyzt við dauða hans yfir á nafn
ekkjunnar, henni og afkomend-
unum til hagsmuna.
Árið 1923 voru stríðsbótalög-
in ‘War Relief Act) endurbætt
þannig, að við lát uppgjafaher-
manns, verður ekkja hans eða
eftirskilin móðir aðnjótandi
þeirra hlunninda, er hann naut
í lifanda lífi.
Embættismenn fylkisins.
Árið 1923 tókst Bracken-
stjórnin á hendur, sem einn þátt
í hinu mikla spamaðarstarfi
sínu, að endurbæta starfsað-
ferðir stjómardeildanna. Á-
rangurinn sést bezt á því, að
bera saman starfsmannafjöld-
ann 1922, þegar Norris fór frá
völdum, og nú, 1926, er stjórn-
in skilar af sér:
fastir auka-
Árið emb.m. emb.m.
1922 1443 234
1926 1251 121
Með öðrum orðum 225 ó-
nauðsynlegum embættum steypt
saman, eða afnumin, og skatt-
borgurum fylkisins þar með
sparaðir $200,000 á ári!
Frh.
Wynyard póstur.
Stutt og svalt hefir veriö veriö, og
bændur heldur seinir fyrir með vor
vinnu. Þó er hveitisáningu því nær
lokið, og fólk farið að anda ögn létt-
ara en verið hefir.
Annars er töluverður vorbragur í
Wynyard yfir fleiru en náttúrunni.
Mönnum er að aukast von og þor.
Hús eru reist og “kör’’ keypt. Á
örskömmum tíma hefir bærinn fengið
raflýsingu, nýtízku gistihús, risavax-
ið Chevrolet-verkstæði, og mjög
myndarlegt þinghús. 1 norðurhluta
byggðarinnar, þar sem kallað er
“norður á milli vatna”, var í vor
reist stórt ag hentugt samkomuhús,
félagslífi byggðarinnar til viðhalds
og glæðingar. Auk þess eru áhuga-
samir menn. heita sér fyrir sjúkra
/nií-byggingu i Wynyard-bæ, og
fagna því niargir. Þegar það er kom
ið, vantar bæinn aðeins gott og að—
gengilegt bókasáfn, til þess að geta
heitið — í röð smærri bæja — reglu-
legur fyrirmyndarbær.
Félagslífið er að Vanda fremur
hlómlegt — eins og ætlast má lí'ka
til af svo íslenzkri byiggð. Mér skilst
að félagslíf bænda sé nú í góðti horfi
— félagsstúkur í hverju skólaum—
dæmi og fundir haldnir reglulega.
Mun iiændahreyfingin óviða eiga til-
tölulega fleiri fylgismenn en hér í
byggð. Lausnin: Tslenzk byggð !
Um trúmál sin láta Wynyardbúar
sér mjög annt, enn sem fyr, og spara
þar hvorki fé né fyrirhöfn. Tveir
nýir prestar hafa á þessu vori tekið
hér til starfa, séra Carl J. Olson.,
fyrir evangelisk-lúterska söfnuðinn
og séra F. W. Bulleyment fyrir
tnska (Anglican) söfnuðimf!
Þjóðræknisdeildin Fjallkonan hefir
á liðnum vetri haft n.okkuð reglulega
fundi, einkum framan af. Vetur og
vegir gerðu fundahöld mjög örðug,
er á leið. Nýafstaðinn er almennur
fundur til undirbúnings Islehdinga—
dagshaldi næstkomandi 2. ágúst. Er
í því sambandi þeirra nýmæla helzt
von, að hátíðin verði að þessu sinni
helzt haldin norður á Quill Lake
bökkum (Wynyard Beach). Ber ým-
islegt til þess.
Á undanförnum árum hafa hátiða
höldin smámsaman komist í það
•horf, að stórlega hefir orðið að nið-
ast á einstaka mönnum og konum,
er allan liðlangann daginn hafa venð
upptekin við veitimgar, umsjón og
önnur störf. og einskis notið af
skemtiskránni. Ar eftir ár hafa
þessi störf lent að mestu leyti á sama
fórn.fúsa fóíkinu. Sú skoðun hefir
vaxandi fylgi, að gíra þessa htið
“dagsins” að miklum mun einfald-
ari — að helzt ætti að koma á gamla
laginu, að fólk taki með sér nesti
að heiman, og hagi svo borðfialdi
sínu eftir vild, með vinum og vanda-
mönnum, undir beru lofti, eins og
tíðkast um flestar útisamkomur. En
DODD’S nýmapillur eru bezta
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidney Pills kosta 50c askjan,
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá öllum lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co.t Ltd.
Toronto, Ontario.
um stað þann er hingað til hefir verið*
notaður lemgst af, er það að segja,
að hann er ekki fagur mjög. Gras er
þar lítið, en moldryk mikið, ef kul-
ar.
Fegursti staðurinn hér nærlendis
er “niður við. vatn”. Avalt hafa
komið fram raddir um að hafa dag-
inn þar, en jafnan. verið horfið frá
því ráði vegna þess, að þar vantaðr
ýmisleg ómissandi þægindi, sem of
kostnaðarsamt hefði verið að flytja
þangað og þaðan, fyrir þenn eina
“Dag” ársins.
Nú stendur til að Wynyardbyggð-
in. haldi veglega hátið, i þrjá daga
samfleytt, í tilefni af 60 ára Dom-
inion-afmæli Canada. Hefir þetta vak
ið þann stórhug hjá byggðarbúum,
að taka saman höndum og reisa rúm-
góðan og hentugan samkomuskála,
er fyrst skuli nota á umræddri af—
mælishátið, en síðan af öllum félöig-
um Myiggðarinnar, eftir börfum i—
tiltölulega mjög ódýrt. Hefir Þjóð-
ræknisfélaginu verið böðið að taka
afstöðu til'málsins, og styðja það.
Mælti fyrnefndur fundur með hug-
myndinni, og kaus tvo menn til þess
að starfa með fulltrúum annara fé—
laga í byggingarnefnd — þá Arna
Sigurðsson ag Magnús Ö. Magnús—
son. Hygg eg að kosning þeirra
tryiggi sanngjarna hagsmuni Islend-
inga. Einkum er fólki annt um, ef
af byggingunni'verður, að hún verði
sönghæf — ekki sízt»fyrir — ung-
viennakóriS.
Því að hér er Brynjólfur Þor—
láksson i þriðja sinn til vor kom-
inn, ráðinn til söngkennslu um þvera
og endilanga Vatnaibyggð — og bú-
inn að hafa hjá okkur eina, all—
fjölsótta söngæfingu, þótt stirt væri
veður, annríki mikið og ægilegar
hrautir. Eg veit að fólk leetur sér
ekki sjást yfir hiS fjölþœtta gildi
þessarar söngkennslu.-------Aukaat-
riði er það, og þó vildi eg mega minn
•ast á það — aS þau börn, sem aldurs
vegna hefðu tækifæri til að syngja í
'kóri, á Alþingi 1930 -----því, sjá,
óhugjsandá er það ekki. afskaiJegh
væri það gaman og ógLeymanlegt vært
það fyrir ungmennin — — ættu að
byrja að iþjálfa rödd sina strax, og
læra lögin.
Brynjólfur segir mér, að sér finn-
ist fólk óvenju söng- og hljómge^ö
hér um slóðir. Bkki væri það nein
tilviljun þótt svo væri. Ymsir hafa
á liðnum árum staðið fyrir og bar-
ist fyrir hljómmenn.inigu byggðarinn-
ar. Hygg eg að þar beri fvrst að
nefna Mrs. B. Hjálmarsson, Björg-
vin Guðmundsson og Mrs. Jóhönnu
Johnson, þótt fleiri hafi lagt holla
hönd á plóginn.
I þessu sambandi minnist eg þess,
að hvergi ,hefi eg séð þess starfs get-
ið, með þeirri viðurkennin'giu, sem
maklegt er, sem Mrs. Johnson hóf
hér sumarið 1922, og hefir unnið að
síðan, þegar kraftar hafa leyft. A8
hen.ni safnaðist stór nemendaskari.
Og auk þess að hún reyndist frábær-
lega samvizkusamur og hæfur kenn-
ari, vann hún svo ósleitilega að því
að útrýma óþroskuðum músík-smekk
almennings, að hreytingin í iþví efni
varð byltingu lík. Wvnvardbyggð
stendur í mikilli þakklætisskuld við
Mrs. Johnson.
Stundum eru Wynyardmenn atyrt-
ir fyrir það, að þeir "sofi” — auð-
vitað einkum af klerkum sínum.
Klerkar eru menn lundstirðir, og
rekistefnusamir um smámuni. Eti