Heimskringla - 17.08.1927, Blaðsíða 4

4. BLAÐRÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 17. ÁGÚST 1&27.
Ifehnskrmgla
(StoínaV 18WI)
Krmor At I hTfrjnm mlHvlkndffl.
EIGENDUR:
VIKING PRESS, LTD.
sr.:t ok sr.r. r \iicknt ave . wmNlPEG
TAI.SIMI: stl r.:t7
VerH blaTtslne er $3.00 árgangurlnn borg-
let fyrirfram. Allar borganlr sendUt
THE VIKING PRJEES LTD.
8IGEG6 HALLD6R8 Irá Höfnum
Kltstjóri.
HtanftabHli til blnbalna:
THB VIKIHG PRESS, I.t<lM Bo* 8105
l'tni.Aakrlft tll rllnt JAranH i
KDITOR HEIMSKRIXGI.A. Bnl 3105
W1IS1SIPEG. MAN.
"Helmskrlngla ls publlsaed by
The Vlklng Prens I.til.
and printed by
OITY PRINTIVG A PIinllSHHIG CO.
k55-S55 Snrgent A ve.. WlnnipeK. Mnn.
Telephone: .S0 58 7
WINNIPEG, MANITOBA, 17. ÁGÚST l‘2í
Hudsonflóabrautin.
Mörgum mun hafa komið það sem
þruma úr heiðskíru lofti, er Mr. Dunning
tilkynnti um daginn, að hann hefði tek-
ið óbifanlega ákvör^un um það, að Hitd-
sonsflóabrautinni skyldi snúið frá Port
Nelson og lögð til Fort Churchill, og þar
með kastað í sjóinn að mestu eða öllu
leyti, £eim $6,250,000, sem búið er að
kosta til hafngrgerðar í Port Nelson, að-
allega'til að dýpka innsiglinguna, og búa
til eyju með uppfyllingu, er hægt væri að
byggja á hafnargarða og farmskipakvíar.
í raun og veru þarf þó ekki álkvörðun
Mr. Dunnings um að leggja brautina til
Churchill, að koma mönnum svo alger-
lega í opna skjöldu. Þegar fjárveitingin
er samþykkt var til þess að ljúka við
Hudsonsflóabrautina, rúmir $5,000,000,
var til umræðu á síðasta sambandsþingi,
lýsti Mr. Dunning yfir því, að stjórnin
hefði ráðið sér til aðstoðar nafnfrægan
enskan hafnarverkfræðing, Mr. Palmer.
Mátti þá vel skilja á orðum samgöngu-
málaráðherra, að hann myndi leggja það
í vald Mr. Palmer, hvort brautinni skyldi
haldið áfram tii Nelson eða stefnu hennar
breytt til Churchill. Með þá yfirlýs-
ingu að baki þykist Mr. Dunning auðvit-
að hafa getað gengið öruggur að þessari
ákvörðun sinni. Og með þp. yfirlýsingu
í minni, hafa ýmsir sjálfsagt rent grun í
að svona gæti farið, sérstaklega er það
varð nokkurnveginn auðsætt snemm-
sumars, að brautin yrði að minnsta kosti
ekki í haust lögð alla leið til Nelson, þrátt
fyrir almennings vitorð, að það hefði vel
verið möguiegt, ef allt kapp hefði verið á
það lagt, og þrátt fyrir skýlaus loforð
samgöngumálaráðherra, að ljúka við
brautargerðina eins fljótt og frekast væri
,,nnt’ _ _ . » h w ‘ -
¥ ¥ ¥
Hitt hefir valdið langtum meiri og al-
mecn;nari furðu, að Mr. Dunning skyldi
taka sér það eindæmi, að ráða þessu sjálf
ur til lykta, án þess að forvitnast um vilja
þingsins. Að vísu hefir hann sér það tfl
málsbótar, að með þessu vinnist ómetan-
lega dýrmætur tími, sökum þess hve á-
ríðandi sé að ljúka við brautina sem allra
fyrst. Og um það atriði eru allir vestan-
menn honum sammála. En þó verður
tæplega fram hjá því gengið, að slíkt ein-
dæmi er varhugavert í þingræðislandi.
Verður því naumast neitað, að þegar þing
ið samþykkti þessa fjárveitingu, þá mun
það hafa verið undirskilið, að hún *væri
beinlfnis af hendi látin rakna til brautar,
er hefði Nelson að endastöð, og til hafn-
ar er gerð skykli við mynni Nelsonfljóts-
ins. Þar að auki er það ekki endanlega
sannað, þótt Mr. Palmer líti svo á, að
Churchill sé endilega heppilegri endastöð
brautarinnar en Nelson, þótt höfn sé betri
frá náttúrunnar bendi við Churchill. Það
verður fleira að hafa í huga, sérstaklega
afstöðu hafnarinnar til byggða og byggi-
legra svæða. og einnig til sjáVarmiða og
ísagangs. Auðvitað hefir Mr. Palmer
kynnt sér þetta eftir megni, en það hafa
líka aðrir gert, svo að ekki er hægt að
segja, að Port Nelson væri valin af hend-
ingu. Sá staður var valinn eftir þriggja
ára ítarlega rannsókn og athugun, og
það að ráði þriggja merkra verk-
fræðinga eanadiskra, og þáverandi sam-
göngumálaráðherra, er öllum ber saman
um að hafi verið skýr og duglegur maður,
og auk þess yfirvegað samvizkusamlega
öll gögn í málinu, áður en hann ákvarð-
aði að höfnina skyldi byggja við Nelson.
Þessa ákvörðun samþykkti þingið, og
hefði því alveg vafalaust verið samkvæm-
ast öllu þingræði, að láta þingið eitt um
það að breyta þeirri ákvörðun eða standa I
við hana, enda þótt ekki væri til þess lit-
ið, að með eindæmi sínu hefir Mr. Dun-
ning fyrirfram skuldbundið þing og stjórn
til nýrrar fjárneyzlu.
¥ ¥ ¥
Á hinn bóginn verður ekki annað séð,
við gaumgæfilega athugun, en að Mr.
Dunning gangi gott til, og að hann hafi
afráðið þetta samkvæmt beztu samvizku.
Ein bending í þá átt er yfirlýsing stjórnar
innar, sem getið er um á öðrum stað hér
í blaðinu, að ekkert fjárbrall fái að eiga
sér stað með byggingarstæði við hina
fyrirhuguðu höfn, heldur muni stjórnin
úthluta þeim með allri sanngirni. Er
ekki ástæða til að rengja þá yfirlýsingu,
fyr en annað kemur á daginn. En eins
og getið hefir verið um áður, hefir ein-
mitt orðrómur gengið um það, að líklega
hefðu einhverjir fasteignahákarlar hönd
í bagga með því, ef breytt yrði um hafn-
arstæði.
Það er nú auðvitað mála sannast, að
þessi yfirlýsing er í sjálfu sér ekki mikil-
væg bending um einlægni samgöngumála
ráðherra í þessu máli. Hitt er aðalatrið-
ið, að telja má að hann hafi sannað það,
að honum er alvara, einmitt með því að
taka sér sjálfdæmi í hendur um úrskurð-
inn. Það hlýtur að vera öllum ljóst, þeg-
ar rifjuð er úpp sagan um baráttuna fyr-
ir Hudsonsflóabrautinni — einni mestu
nauðsyn Vestur-Canada, jafnvel þótt sig!
ingaleiðin til Evrópu kæmi aldrei að hálf-
um notum við það, sem gert hefir verið
ráð fyrir, — þegar íhuguð er öll sú
heimskulega og síngjama mótspyrna, er
það mál hefir mætt, og tortryggnin og ó-
hugurinn, sem hún hefir vakið og hald-
ið við hér vestra, að þá muni jafhskýr
maður og Mr. Dunning óneitanlega er,
ekki ganga gruflandi að því, að sjálf-
dæmi hans leiðir hann og fiokk hans á
pólitíska höggstokkinn, ef hann ekki fær-
ir sönnur á einlægni sína, með því að
ljúka við brautina til hafs og höfnina
sjálfa, áður en valdatími núverandi stjórn
ar er á enda runninn, ef hann ekki gerir
allt sem í mannlegu valdi stendur til þess
að ljúka því verki eins fljótt og vel að
auðið er. Hann hlýtur gerla að vera sér
þess meðvitandi, að þessi ákvörðun hans,
að breyta til um hafnarstæðið, er áreið-
anlega síðasta afsökunin, sem vestur-
fylkin taka gilda fyrir því, að teinar séu
ekki iagðir að Hudsonsfióa, og að haf-
skip gangi ekki til Norðurálfusigiinga að
liðnu hau&tinu 1928.
Sacco og Yanzetti.
Enn er ekki útkijáð um forlög þessara
manna. Eftir að hafa beðið í sjö ár með
sverðið hangandi á biáþræði yfir höfði
sér, eru þeir loksins dæmdir til dauða 10.
júlí. Fulier ríkisstjóri frestar aftöku
þeirra um mánuð, til þess að geta kynnt
sér málið. Að rannsókninni lokinni
finnur hann enga ástæðu til þess að
breyta dómnum, finnur þá seka og rétt-
dræpa 10. ágúst. En á síðasta augna-
bliki frestar hann enn aftöku þeirra um
tóif daga. Verða þeir teknir af?
Allur menntaður heimur stendur á önd-
inni af eftirvæntingu og spyr þessarar
spurningar. Tveir óbreyttir verkamenn,
anarkistar, kommunistar, boishevikar,
sakaðir um hroðafengið ránmorð. Getur
nokkuð verið einfaldara? Og þó vekja
afdrif þeirra meira athygli en nokkuð ann
að, er um þessar mundir hefir gerst í
heiminum. Hundruð manna og kvenna;
þúsundir og tugir þúsunda senda bænar-
skrár til ríkisstjórans í Massachusetts,
tii Coolidge forseta, í ailar áttir, þang-
að sem iíknar er von, til þess að biðja
þeim frelsis, miskunnar, uppreisnar. Ekki
aðeins “eldrauðir bolshevikar”, heldur
einnig borgarar, stórkaupmenn, yfirhers-
höfðingjar, auðkýfingar, aðaismenn, ráð-
herrar, biskupar og erkibiskupar. Og þó
hefir Fulier ríkisstjóri fundið þá seka.
Hvernig stendur þái á þessum fyrirbæn-
um, þessum kröfum?
Fyrst og fremst er aliur þessi fjöldi og
miijónir, tugir miljóna annara manna,
engan veginn sannfærðir um sekt þess-
ara tveggja manna. Þeim finnst þvert á
móti, að ekkert hafi sannast á þá, er gefi
nægar iíkur, hvað þá heldur rétt til þess
að svifta þá lífi. Þeim finnst þvert á
móti fjölmargt, jafnvel benda tii þess að
þeir séu sakiausir. Þessarar skoðunar
eru ei einungis óbreyttir menn, er aðeins
hafa kynnt sér máiið af fregnblöðum,
heidur víðfrægir lögfræðingar, er ná-
kvæmlega hafa farið yfir öii málsgögn.
Ölium finnst þeim réttarfarið hafa verið
hneyksii; hn'eyksli, að áfrýjun máisins
skuii hafa verið í höndum sama dómara,
er fyrst fann þá seka, dómaransfsem allir
þessir menn álíta að hafi verið hiutdræg-
ur og óréttlátur úr hófi; dómarans, sem
jafnvel aðstoðarnefnd Fullers ríkisstjóra
álasaði fyrir framkomu sína. Öllum finnst
þeim þetta hneyksli, er muni setja blett á
réttvísina í Bandaríkjunum; hneyksli,, er
hvergi gæti komið fyrir nema þar, og það
aðeins í einstaka ríki, jafnvel aðeins í
Massachusetts.
Öllum þessum mönnum, og jafnvel
• mörgum fleiri, finnst að jafnvel þótt
mennirnir væru sekir, þá væru þeir löngu
búnir að taka út hegninguna fyrir glæp
sinn, með því að hafa beðið með greip-
ar dauðans í hári sér í sjö ár; sjö löng
ár, þar sem þeir hafi hlotið að deyja dag-
lega hundrað sinnum, í seigpínandi hel-
víti óvissunnar. Þeim finnst, að þótt þeir
væru morðingjar, þá ætti ekki að beita þá
pyndingum með óvissubið fram yfir það
sem nauðsynlegt væri; ekki einn dag,
hvað þá heldur sjö ár. Að þótt þeir væru
sekir, þá sé aftakan ekki lengur hegning,
heldur hefnd. Og að það eru ekki ein-
ungis óbreyttir menn, sem líta þannig á
þetta. Frá London á Englandi kemur sú
fregn, að nokkrir ágætustu og nafnfræg-
ustu lögfræðingar í London hafi átt fund
með sér. og varið heilu kvöldi til þess að
ræða mál Sacco og Vanzetti, og hafi aliir
sem einn komist að þeirri niðurstöðu, að
þeim ætti að sleppa nú, algerlega án til-
lits tii þess, hvort þeir væru sekir eða
ekki, sökum þess að jafnvel morð verð-
skuldaði ekki eins grimmilega hegningu,
og þeir hafa þegar orðið að þoia.
¥ ¥ ¥
hefði eg kannske orðið að eyða
æfi minni á strætishornum, tal-
andi til manna, er fyrirlíta mig.
Eg hefði kannske dáið óþekkt-
ur, gagnslaus, einskis virði. Nú
erum við ekki einskis virði.
Þetta er afrek okkar og sigur.
Aldrei hefðum við iífs getað af-
rekað svo miklu fyrir umburð-
arlyndi, réttlæti og skilning
manna hver á öðrum, eins og
við getum nú fyrir tilviljun. Orð
okkar, — líf okkar — þjáning-
ar okkar — ekkert! ,Við erum
sviftir lífi — lífi góðs skósmiðs
og fátæks fiskisala — hvað er
það! Síðasta augnablikið er
okkar — dauðastríðið er sigur-
helgi okkar!”
¥ ¥ ¥
Ef til vill verða þeir félagar
teknir af lífi. En hvort sem þeir
eru saklausir eða sekir, þá
hefir svo verið farið með mál-
ið, að þeir deyja píslarvottar —•
ekki giæpamenn.
FRÁ IRLANDI.
(Frh. frá 1. bls.'
ur, og var frá þeim tíma einhver allra
áhrifamesti meðlimur Sinn Fein
flokksirrs. Hún var gáfuð, friii,
tiguleg, óvenjulega mælsk, svo aö
heita mátti að leiftur léki um hana
hvar sem gekk. Ari, 1916, í “svörtu
páskavikunni” nafntoguðu í Dublin,
var hún einn aðalleiStoginn í kröfu-
og hótunargöngu lýðveldissinna. —-
Vér höfum áJður sagt, að ekkert mál
hafi vakið aðra eins eftirtekt um allan
heim eins og þetta, síðan Dreyfus-máiið
fræga var á ferðinni. Og að vísu eru
bæði málin hliðstæð að flestu leyti. Vér
skulum stuttlega rifja upp sögu Dreyfus-
máisins.
Dreyfus, er var ^ðstoðarforingi í her-
stjórnarráðinu, var kærðtir um iandráð,
af því að herstjórnin franska hafði ýmu-
gust á Gyðingum, og dæmdur tii æfilangr
ar þræikunar á Djöfiaeyjunni. árið 1894.
Árið 1897 var Esterhazy majór ákærður
fyrir að hafa falsað ákærugögn á hendur
Dreyfus, en sýknaður af herrétti eftir
leyniréttarhald. Arið 1898 tókst vinum
Dreyfusar að sanna, að sumt af þessum
gögnum hefði verið falsað, og framdi þá
Henry ofursti sjáifsmorð. — Var Dreyfus
þá kaiiaður fyrir herrétt tii nýrrar rann-
sóknar, og enn fundinn sekur, en þó bað
rétturinn honum vægðar og stytti fang-
elsisdóm hans. Náðaði forseti Frakklands
hann skömmu síðar. Árið 1902 kom
frjáislynt ráðuneyti til valda, og krafðist
Dreyfus þá að málið yrði tekið fyrir að
nýju. Fór svo loks að honum var veitt
það, og sýknaður algerlega 1906. Sann-
aðist þá, að Esterhazy og Henry höfðu
stolið skjölum þeim, er Dreyfus var dæmd
ur fyrir, og komið því á hann, Gyðinginn,
og ennfremur, að herrétturinn hafði vit-
að um þetta í seinna skiftið, sem Dreyfus
var fyrir réttinum, en haldið því ieyndu
af ótta við að rýra áiit hersins og “hvíta
kynflokksins (þar sem við Gyðinga er
að eiga). —
, * ¥ *
Sacco og Vanzetti voru anarkistar, eða
boishevikar, eða “rauðir”, og fóru ekkert
duit með það. Morðin, sem þeir voru
dæmdir fyrir, voru framin þegar hræðslu-
og brjálæðisaldan valt sem afskaplegast
gegn öiium ‘radicais’’ um alla Ameríku.
Sekir eða saklausir voru þeir teknir 5önd
um og dæmdir til dauða, á afar iélegum
og jafnvel föisuðum iíkum, af dómara, er
var mjög hiutdrægur, að áiiti alls þorra
manna.
Málið dregst á langinn, er aftur til
áfrýjunar iagt í hendur sama dómar-
ans, er dæmdi þá seka. — En frá þeim
degi v^rður það æ ijósara, að nú er tæp-
lega fengur að ræða um sekt eða sak-
leysi í raun og veru, heldur eru hér tvc
andstæð öfi f þjóðféiaginu í harðri bar-
áttu, líkt og Gyðingavinir og Gyðinga-
fjendur í Dreyfus-máJinu forðum. Stétta-
rígurinn, stéttahatrið, og samábyrgð
æðri “hvítu” stéttanna móti þeim ‘rauðu’,
viliir aðiiunum sýn, jafnvei Fuiier ríkis-
stjóra, er flest blöðin játa þó, að hafi haft
vilja á, .að rannsaka málið samvizkusam-
lega; það er óhugsandi, að Thayer dóm-
ari hafi gert rangt, eða að gefa anarkist-
unum uppreisn á hans kostnað.
Að Sacco og Vanzetti eru sér píslar-
vættisins fylliiega meðvitandi, sést bezt
á Því, er Vanzetti mælti tii Thayers dóm-
ara í réttinuin, er hann dæmdi þá féiaga
tii dauða:
“Hefði það ekki verið fyrir þetta, þá
Leitaði hún inngöngu í læknaskólann
meS flokk manna, en er varðmaS—
urinn viS dyrnar setti sig til varnar,
dró hún skammbyssu úr pússi sín—
um og skaut dyravörð til bana. —
Skömmu síðar var hún tekin föst,
sökuð um morð og dæmd í æfilanga
fangelsisvist. En árið eftir var hún
látin laus, og árið þar á eftir (1918)
kosin til brezka þingsins. Um þetta
leyti hélt hún uppi harðvítugrí sókn
á hendur Lloyd George, sem hún sak
aði um að standa 'mest í vegi fyrir
þvi að Iriand fengi fullt sjálfstæði
sem lýðveldi, og lét hún þess getið
hispurslaust í hverri ræðunni á fætur
annari, að “engan mann í veröldinni
vissi hún jafnfyrirlitlegan og Mr.
David IJoyd George.”
Þá er Frjálsríkið írska var stofnáð
(1922), var það hún, er enn barðist
harðast fyrir lýðveldinu ásamt de
Valera, og á móti núverandi fyrir—
komulagi. Varði hún öllum sínum
mikiu starfskröftum til að hvetja
landa sína til þess að krefjast lýð-
veldis og sýna þeim fram á — sem
tæplega þurfti hennar gáfur til —
að “Frjálsríkið írska er ekki írskt;
er ekki frjálst; er ekki ríki,” eins og
hún komst að orði.
DE VALERA.
Heimskringla gat um kosningarnar
í Frjálsríkinu írska ekki alls fyrir
lþngu, að Cosgrave stjórnarforseti
hefði tekist aftur á hendur að mynda
stjórn, þótt hann hefði ekki einn
þriðja hluta þingsæta, af því að
Eamonn de Valera og flokktir hans
hinn nýi, Fianna Fail, neituðu að
sverja Georg konungi V. hollustu—
eið. Fengu þeir þess vegna ekki sætí
á þingi.
Nú hefir de Valera séð, og fylgis-
menn hans, að heppilegra muni að
fylgja fram lýðveldiskröfum sinum,
úr þingsalnum heldur en utan hans..
Akváðu þeir því að vinna það til
þingsetunnar og að geta fellt stjórn-
ina, að sverja konungi hollustueið.
Sóru þeir eiðinn á fimtudaginn var
og tóku jafnskjótt sæti sín í þing-
inu (Dail Ereann).
Bein afieiðing af þessari ákvörðun
de Valera er sú, að Cosgrave segir
tafarlaust af sér. Náði fiokkur hans
aðeins 46 þingsætum, og ræður alls,
með stuðningsmönnum úr öðrum
flokkum, yfir 67 atkvæðum. Fianna
Fail og verkamenn hafa þar á móti
77 atkvæði í þinginu, og er vonlaust
fyrir stjórnina að reynþ að sitja
þingið, er svo er í pottinn búið.
Ekki vita menn með vissu, hver
muni verða hinn nýi stjórnarfor—
maður. Stæði eiginlega de Vaiera
næst, en þó mun almennt álitið, að
hann rnuni ekki taka íforsætisem—i
bættið sér á hendur, heidur muni það
falia í hlut Tom Johnson, leiðtoga
verkamannaflokksins í þinginu. Er
þá talið iíklegast, að einhverjir úr
Fianna Fail muni fá sæti í ráðuneyt-
inu. — En yfirleitt eru ailir aðilar
ánægJ5ir með þessa ákvörðun <3e
Valera, að taka þátt í þingstörfum
með flokk sinúm.
FRA GENEVA.
Vikuna sem leið rak loks alger—
lega i strand tilraunir þær, sem þrí—
veldafundurinn (Stórbretaland, Banda
ríkin og Japan), er setið hefir á rök—
stólum nú um nokkurt skeið, átti að
gera til að takmarka herskipasmíð—
ar stórveldanna. Kom það þegar í
ljós snemma á þessum fundum. að svo
mikið bar á milli ensku og amerískti
fulltrúanna, að tæplega myndi sam—
an ganga, enda höfðu “sérfræðing-
ar í sjóhernaðariþróttinni verið kosn
ir til þess að fjalla um samningana,
en af þeim má nálega fremur vænta
alls annars, en að þeim skiljist nokk
urntíma, að takmörkun vigbúnaðar
megi eiga sér stað.
Cooiidge forseti átti upptökin aö
þessum samningatilraunum, í febrúar
í vetur. Var meiningin að halda sér
við Washington samninginn, er á—
kvað að beitiskipasityrkur landanna
skyldi vera í hlutfallinu 5-5-3, þ. e.
a s. aS Japan skyldi hafa þrjá fimtit
af beitiskipastyrk hinna, hvors um
sig, er hafa skyldu jafnan styrk. Var
sagt að tilgangur Coolidge hefði ver
ið, að koma þessu hlutfalli á um all-
ar tegundir herskipa.
Þegar á fundinn kom. lögðu Bret-
ar til, að þeir og Bandaríkjamenn
skvldu hafa 600,000 tonn af beiti—
skipum; skyldu þau ekki vera stærri
en 7500 tonn hvert; kvað formaður
fulltrúanefndar Breta, Bridgeman
flotamálaráðherra, þetta vera gert
vegna þess, að kaupfloti Breta væri
svo dreifður um allan heim, að
fjölda skipa þyrfti Æhjákvæmilega
til þess að vernda hann. Formaður
Bandaríkjanefndarinnar, Hugh. S.
Gibson, sendiherra Bandaríkjanna í
Belgíu, heimtaði algerðan jöfnuð á
skipabyggingum; Washingtonþingið
myndi aldrei veita fé til 600,000
tonna beitiskipaflota; krafðist hann
því, að hvorugur skyldi smíða meira
en 400,000 tonn. I öðru lagi vildi
hann ekki binda sig við 7500 tonna
beitiskipastærð, bæði af því að Ame-
ríku skorti flotahafnir fyrir þann
fjölda, en Bretar ættu þær um allan
beim, en sérstaklega þó af því, að
með þessu móti yrðu 40 stærstu og
hraðskreiðustu kaupför Breta. er þeir
hafa vopnað, jafnvíg þessum litlu
beitiskipum, og hefðu Bretar þau þá
fram yfir.
Um þessi smáatriði var svo rifist
fram og aftur. Fulltrúi Japana, Min-
ura Saito vísigreifi, reyndi að miðla
málum, en allt kom fyrir ekki; við
hverja nýja tillögu fann annarhvor
einhverja agnúa, enda fór tortryggn
in og óviidin dagvaxandi, bæði í
nefndinni, þó lágt færi, sem oftast.
o? beggja megin hafsins, þar sem
flest blöðin hafa gert hvorttveggja
í senn: ávítað fulltrúana fyrir þver-
girðingshátt og jafnvel vitskort, og
um leið alið á tortryggninni. og blás_
ið eldi að “viðbúnaðar”-andanum.
Er nú svo komið, fyrir handvömm
fulltrúanna, að mjög langt er síðan
að jafngrunnt hefir verið á því góða
milli þessara frændþjóða, þótt auð-
vitað sé engin ófriðarblika á lofti.
KINA.
Yfirhershöfðingi Nationalista, Chi-
ang-Kai-Shek hefir sagt af sér, og
lýst yfir því, að hann mundi engan
þátt taka framvegis í opinberri starf-
semi Nationalista, en lætur þó jafn-
framt getið, að hann muni fylgja
stjórnarbyltingunni, eftir sem áður,
en aðeins sem einstaklingur. Sjálf-
ur ber hann við þreytu og heilsu—
hrörnun, en álitið er að traust hans
hafi verig í dvinun, og muni það- að-
alorsökin til afsagnar hans.
----------x----------
Guðrún Trodstad.
heitir norsk stúlk», 19 ára gömul, er
nýlega hefir lokið skipstjóraprófi við
sjómannaskólann í Oslo. Segja norsk
blöð að hún muni vera fyrsta kon-
an hér í áifu að minnsta kosti, sem
leyst hafi þetta próf af hendi. Ung-
frúin er skipstjóradóttir og hefir ver-
ið í siglingum með föður sínum síðan
um fermingaraldur. — Samkvæmt
þessu prófi hefir hún rétt til að
stjórna allt að 250 smálesta skipi.
(Vísir.)
----------x----------