Heimskringla - 14.09.1927, Blaðsíða 4

♦. BLAÐStÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG 14. SEPT. 1927-
Htfitnskrinjjla
< StofnuO 1KH6)
Kemor flt II bverjnm mlHvlkadegrl.
EIGE?CDUR:
VIKING PRESS, LTD.
K.-.:S ,,K S.%,- SARfiENT AVE, WINNIPEG
TAI.SlMI: s« r.:s7
VerD blaDstns er $3.00 árgangurlnn borg
Ist fyrlrfram. Allar borganir sendlst
'l’HE VIKING PRlEES LTD.
8IGFÚS HALLDÓRS Irá Höfnum
Bltstjóri.
('tnnAMkrllt tll blHftnlnoi
THE VIKING PIIESS, litd., Bnx 3105
litnnAMkrlft tll rltMt JAranM í
EDITOIt IIEIHfSKIVIiVfiliA, H«* 310.5
WIIVMPEG, MAK.
"Heimskringrla is publis>ied by
The ViklnK l’rron litd.
and printed by
CIT\ PRINTIXG * PUBIilSHING CO.
M.’Ut-HK.I Snrftciit .4 ve., Wlnnlpejf, Mnn.
Telephnne: .K0 53 7
WINNIPEG, MAN. 14. SEPTEMBER 1927
Hudsonsflóabrautin.
Hin skyndilega ákvörðun Mr. Dunning
um að hætta við hafnargerðina í Nelson-
mynninu, en leggja brautina lil Churchill
og byggja þar höfn, kom mörgum, ef til
vill flestum á óvart, þótt Mr. Dunning með
þingræðu sinni í vetur auðsjáanlega og
ómótmælanlega skildi sér eftir báðar leið
ir jafnopnar. Eru enn margir sem furða
sig á þessari skyndi-ráðstöfun, þótt hin-
ir séu miklu fleiri, er virðast þegar hafa
sætt sig við úrskurð Mr. Dunnings, og þá
náttúrlega með sérstöku tilliti til álits
hafnarverkfræðingsins enska, Mr. Palm-
er, er úrskurðurinn byggist á fyrir al-
menirings sjónum. Heimskringla hefir
þegar birt lesendum sínum forsendur og
ályktanir þeirra Paimer og Dunning, og
þykir því rétt að lofa lesendum að virða
fyrir sér álit þeirra, er óánægðastir eru
með eindæmið, er Mr. Dunning bjó sér
sjálfur í hendur. /
Sjálfsagt hefir ekkert blað rætt þetta
mál greinilegar en Winnipegblaðið Free
Press. Þótt hægt fari það í sakirnar, er
auðséð að blaðið telur mjög misráðið af
Mr. Dunning, að taka sér eindæmið til
þess að skifta um hafnir. Enda verður
ekki annað sagt, en að ritstjórinn, Mr.
Dafoe, færi ýms góð rök fyrir sínu máli,
en hann ber safnan álit Mr. Palmer, og á-
lit ýmsra þeirra, er áður höfðu bezt kynt
sér staðhætti og möguleika. Be2t er þetta
gert í tveim ritstjórnargreinum, 20. og 31
ágúst, er hafa að fyrirsögn: “Hverjar voru
ástæðurnar?” og “Verkfræðingana grein-
ir á”. Skal hér rakið aðalinnihald þeirra
* * *
*
Blaðið kveðst ekki vera að gera tilraun
til þess að sanna það endilega, að Dun-
nig og Palmer hafi haft rangt fyrir sér, er
þeir afréðu að skifta um hafnir. En á
hinn bóginn þá séu staðhæfingarnar í
bráðabirgðaskýrslir Mr. Palmer, svo á-
kveðnar og afdráttarlausar um það, að
Fort Churchill sé langtum ákjósanlegri
hafnarstaður en mynni Nelsonfijótsins,
að með því að kyngja þeim skilyrðislaust
og athugasemdalaust, geri menn rangt til
hæfileikum og hoilustu ýmsra mætra
manna, verkfræðinga, stjórnmálamanria
o. fl., er eftir að minnsta kosti jafnítar-
legar athuganir og Mr. Palmer gerði, hafi
komist að annari niðurstöðu, að nokkru
eða jafnvel öllu leyti. Síðan ber blaðið
saman álit Mr. Palmer^við fyrri skýrslur
\r fram hafa komið, lið fyrir lið.
* * *
Fyrst segi Mr. Palmer, að jafnstóra
höfn sé hægt að byggja við Churchill og
við Nelson með hálfu minni kostnaði.* —
Þetta sé þvert ofan í álit það er Mr. Bow-
den, yfirverkfræðingur samgöngumála-
deildar stjórnarráðsins, hafi lagt fyrir öld-
ungaráðsnefndina T920. —- Mr. Palmer
segi að botnmokstur (dredging) til hafn- i
ardýpkunar verði ódýrari við Churchiil;
Mr. Bowden hafi sagt að hann mundi verða
dýrari, og þar með dýrara að gera stóra
höfn við Churchill en við Nelson. Nú sá
það að vísu fundið þessum staðhæfingum
Bowdens til foráttu, að ekki hafi fundist í
/ skjalasafni samgöngumálaráðuneytisin3
neinar skýrslur, er séð verði að Mr. Bow-
den gæti byggt ályktanir sínar á. Full-
yrðir blaðið, að þær skýrslur hljóti að hafa
farist fyrir trassaskap, séu þær ekki hand
bærar enn, því að Mr. Bowden hafi tekið
það skýrt fram, að hann talaði “sam-
kvæmt skýrslum”. Um botnmoksturinn
t. d. hafi hann sagt, að verkfræðinga-
skýrslur beri með sér að til hafnardýpkun
ar við Nelson megi komast af með sand-
sugu (hyd^uiic dredge), þar sem Við
Churchill væri ekki til neins að reyna
neitt annað en botnsköfur (dipper dred-
ges) til dýpkunar. Þá segi Palmer að sex
£,r myndi þurfa til þess að ljúka við Nel-
sonhöfnina. Bowden hafi sagt að fjögur
ár myndu nægja.
Þá segi Mr. Palmer að Nelsonhöfnin
sé svo opin fyrir norðaustanvindum, að
þar þyrfti að byggja öldubrjót. Þetta hafi
aldrei heyrst fyr og þó verið íhugað 1920.
Hafi D. W. McLachlan, umsjónármaður
hafnarvinnunnar við Nelson í nokkur ár,
borið það fyrir öldungaráðsnefndinni, að
fyrfr utan rifið er liggi að hafnarmynn-
inu sé oft rokstormur. “En öldurnar verði
æ því minni, sem lengra dragi upp eftir
mynninu, og álíti hann skipum engan
vanda af því stafa, að liggja við hafnar-
bryggjur, þótt í norðaustanvindi sé. Sömu
skoðunar hafi I. B. Tyrreil verið, sem
“þó hafi verið mjög hlynntur Churchill
hafnarstæðinu. Hafi hann komist svo
að orði við öldungaráðsnefndina:
“Þegar hvasst ef, jafnvel þótt á norð-
austan sé, brotna sjóirnir á grunninu
langt fyrir utan, svo að tayriega er rétt-
mætt að segja, að veðrið nái sér að fullu
niðri inni á höfninni. Það gerir það ekki.
Brotsjóirnir falla langtum utar. Þeirra
gætir ekki þegar inn er komið.”
* * *
Þá kemur blaðið að því, er það auð-
vitað telur einna mest um vert, hve lengi
sé skipfært úr höfn og í, á hvorum staðn-
um um sig. Mr. Palmer, sem vitaniega
þekkir þar ekkert til af eigin reynslu, segi
að ekkert verði byggt á skýrslum þeim, er
þar að lúti. Dregur blaðið í efa, að nokk
uð sé hægt um það mál að fullyrða, unz
miklu fullkomnari og áreiðanlegri rann-
sóknir hafi farið fram, en álítur þó að öll
líkindi séu til þess, að lengri tíma árs sé
hafskipafært til Nelson en Churchill Sé
nokkurn veginn fulla vissu auðvelt að fá
um það, hve lengi sé skipfært til Churc-
hill; við Nelson sé það undir atvikum
komið. Churchill höfnina leggi einhvern-
tíma í nóvember, og taki ekki af henni ís
fyr en í júní. Úr því að losni um ísinn,
sé enginn trafali af honum lengur; hann
reki þegar allan til hafis, og suður flóann
fyrir hafstraumum. Fyrstu skýrslur til
samanburðar um þessi efni séu frá 1910.
Séu þar prentaðar athuganir um 'lagningu
og leysingu á þessum höfnum, er starfs-
menn Hudson’s Bay félagsins hafi gert
um hundrað ára skeið. Hafi verkfræðing
ur sá, er vann úr þessum athugunum,
kojmist að þeirri niðurstöðu:
?‘Að Nelson sé skipfær einum til tveim
mánuðum lengur á ári en Churchill. Styzt
tímabil sjófært við Nelson er jafnlangt og
lengst við Churchill. Þessir starfsirienn
(Hudson’s Bay) fullyrða, að Nelson leggi
aldrei að fullu þvert yfir, þótt rekís sé þar
meiri og minni yfir vetrarmánuðina.”
Blaðið telur nægar sannanir fyrir þessu,
að Nelsonmynnið sé au<t miklui lengur en
höfnin í Churchill. T. d. hermi skýrslur
yfirverkfræðings samgöngumáiadeildarinn
ar 1925—26: “Mynni Nelsonfljótsins var
autt frá 27. maí 1925 þangað til í janúar
1926, og 2í). maí var fljótið autt upp að
Flamboro llead.”
Blaðið bendir á, að það hafi Verið
fundið til, að ekki væri skipfært allan tím-
ann til Nelson, sem fljótið væri a-utt, af
því að ísrek myndi kaffæra og enda eyði-
leSgja leiðarduflin, svo að örugg sigling
gæti ekki átt sér stað meðan á því stæði.
Þótt svo kynni að vera nú, þá gæti allt
öðru máli verið að gegna eftir nokkur ár.
Benti til þess framburður Mr. McLachlans
frammi fyrir (lídungaráðsnefndinni, sér-
staklega þessi orð:
“Einn erfiðleikinn við siglingar til Nel-
sonhafnarinnar er sá, að vafalítið er skip-
fært orðið, áður en hægt væri að setja
út leiðarduflin; með öðrum orðum: ísrek
gæti verið svo mikið að tæki af duflin,
og þó ekki svo mikið, að ekki væri skip-
gengt inn í höfnina....Vita má byggja,
er sjáist utan af hafi, og inn skipaleiðina
til hafnargarða, og lengist þá siglingatím-
j inn.” ,
Skýrslumar, sem fyrir hendi liggja,
gefa í skyn, að með vísindalegri tækní
megi lengja si^lingatímann til Nelson um
tvo mánuði, ef til vill. En siglingatíminn
-I Fort Churchill er strangskorðaður af
árstíðum og veðráttufari.
Þá hafi Mr. Palmer gert mikið úr því,
að Churchillhöfnin lægi beint að hafi, svo
að skip kæmust þar inn á öllum tímum
dags og nætur, en í mynni Nelsonfljótsins
gætti svo flóðs og fjöru, að stórskip yrðu
að sæta sjávarfölhim, vegna sandrifja og
grynninga um útfiri. En þetta hafi verk-
fræöingum þeim, er Nelson rannsökuðu í
áður, verið fyllilega jafnljóst og Mr. Pal- |
mer, án þess þó að þeir léti sér það í aug- i
um vaxa, hvort serii þeim hafi þar skjátl- j
ast eða eigi; enda sé það víst, að víða um
heim hafi stórar hafnir verið gerðar í fljót
um, þar sem flóðs og fjöru gætti með lík-
um hætti og í Nelsonfljótl. Hafi verk-
fræðingarnir er Nelson völdu árið 1913,
ekki álitið þessa annmarka verri en svo,
að þeir hafi ekki að öilu saman lögðu tek-
ið Nelson fram yfir Churchill. Hafi þeir
í því efni, eins og reyndar í öllu, verið á
þveröfugri skoðun við Mr. Palmer.
Ý
Blaðið telur Mr. Bowden hafa valdið
mestu um það, að hafnarstæðið var valið
við Nelson, en ekki við Churchill. Hafi
hann þó verið vel kunnugur í Churchil),
vitað að höfn var þar betri frá náttúrunn-
ar bendi. Samt hafi hann koðiist að
þeirri niðurstöðu, eftir fjögra ára rann-
sóknir og íhugun, að við Nelson væri
hafnarstæði hagkvæmara.
lÁstæðurngr fyrir þessari niðurstöðu
séu sumar á allra vitorði, en aðrar megi
segja að liggi í augum uppi. í fyrsta lagi
sé járnbrautin styttri til Nelson, um 90 míl
um, og muni sú vegagerð töluverðu, land-
veg. Þar að auki sé skipaleið mun leng-
ur opin við Nelson. Ennfremur sé til-
tölulega au'ðvelt að gera skipaleið, ef
þurfa þyki með tímanum, jafnvel alla ieið
suður til Winnipeg, sem ómögulegt sé frá
ChurchiII. Muni Mr. Bowden hafa haft
þá vatnaleið fyrir augum.
* * ¥
Þá telur blaðið ekki minnst um það
vert, að föngulegra sé til aðdrátta á ýms-
an hátt umhverfis Nelson en Churchill.
( Virðist menn hafa gleymt því, að Ontario-
■ fylki hafi beðið um og fengið 5 míina
breiða ræmu, frá fylkjamærunum til Nel-
son. Hvers vegna? Auðvitað í því skyni
að koma járnbraut gegnum norðurhluta
Ontariofylkis, norður að Nelson, og hefði
þá risið upp annar hafnarbær sunnan við
fljótið.
¥ v *
Aðf síðustu telur blaðið, að djarfmann-
legri'og stórfenglegri framsýn hafi ráðið
með þeim, er kusu hafnarstæði við Nel-
son; og canadiskum stórhug samboðnari.
Haf þar verið litið fram til stórkost-
legri þróunar Norðurbyggða og hraðar
vaxandi framleiðslustraums um þær leið-
ir, heldur en gert sé ráð fyrir með hafn-
argerðinni við Churchill. Nú geti að vísu
tíminn einn sannað, hvort þeir, er stærra
sáu, hafi haft réttara fyrir sér. , En sann-
arlega séu hugmyndir þeirra verðar at-
hyglis og allrar virðingar.
Heyr! Heyr!
Hinn nafnkunni máiafærslumaður frá
Chicago, Aaron Sapiro, Gyðingurinn, sem
Henry Ford varð nýlega að láta í minni
pokann fyrir, er, sem flestir vita, sá mað-
ur er hveitisamlögin hér eiga tilveru sína
sennilega frekar að þakka, en líokkrum
einstökum manni öðrum. Undanfarið
hefir hann komið þeirri hugmynd í dags-
ljósið, að þegar viss fjöldi kornbænda sé
frjálsum vilja genginn í kornsölusamlag
fylkis síns, eða löggjafarumboðs, þá skuli
hinir með lögum skyldaðir til þess að
selja í samlaginu.—Winnipegblaðið Free
Preps fjargviðraðist um þetta í ritstjórn-
argrein nýlega. í tilefni af því sendi hinn
ágæti f'yrverandi ritstjóri “Kelvington Ra-
dio”, Bogi Bjarnason, ritstjóranum bréf
er birtist í Free Press vikuna sem leið. —
Getum vér ekki stillt oss um að taka oss
það bessaleyfi, að þýða bréfið lauslega
og birta það. Þannig uppsoðið hljóðar
það á þessa leið:
“Herra ritstjóri: — í ritstjórnargrein
yðar er birtist 30. ágúst með fyrirsögninni
“Enga nauðung”, fyirdæmið. þér tillögu
Aaron Sapiro, sem er á þá leið, að þegar
meðlimafjöldi hafi náð vissri hlutfallslegri
hæð, að þá ætti með löggjöf að knýja þá
bændur, er utan samlags standa, til þess
að afhenda samlögunum söluumboð sitt.
Þér viljið telja þetta háskalega tiilögu, ó-
brezka og því nær óhugsandi. “Ef 75%
ætla sér að neyða hin. 25 % til þess að
verða sér samferða, þá er úti um friðinn.”
(Yðar orð.)
Hvenær varð slík þvingun svo hræði-
leg, sem þér viljið vera láta? Er ekki allt
vort félags- og búskaparlag byggt á þving
un — lagaskipunum um að breyta svona
og svona, gera ekki hitt og þetta? Vér
höfum aðhald á ótal vegu; og félagslíf vort
alit er háð þvingun, er meirihlutinn hef-
ir lagt á minnihlutann í þeirri trú, að slfkt
aðhald og þvingun væri ekki aðeins meiri
hlutqnum, heldur allri heildinni til bless-
unar.
Ef 25 af hundraði stofina í hættu sam-
vinnufyrirtækjum 75 af hundraði. þá hef-
ir meirihlutinn rétt til þess að leitast vi3
með löggjöf, að neyða minnihlutann ti!
þess að láta af því, að sitja fyrirtækinu til
höfuðs. Sé Saskatchewanbú-
um heimilt að neyða ölgerðar-
hús fýlkisins til þess að selja
framleiðslu sína alla í hendur á-
fengisnefndinni til umboðssölu,
þá er líka heimilt félagsbundn
um bændum, þar sem þeir eru í
miklum meirihluta, að láta vilja
sinn um afurðasölu ráða fyrir
minnihlutanum, þegar fullvissa |
er fengin um, að það sé heild-
inni til blessunar. Slíks eru ótal
dæmi.
Og hvenær varð það svo ógur
legt og háskalegt, að félags-
bundnir jarðyrkjumenn eða iðn-
aðarmenn leiti lagaskipunar um
sameiginlega velferð sína? Það
var ekki talið að “blanda sér í
póitík”, þegar samlögin !ögð-
ust á eitt með að breyta korn-
lögunum (sbr. brttl. Campbells).
Það sem Sapiro sennilega átti
við, er hann réði samlögunum
til að halda sér frá pólitík, var
að halda sér frá flokkapólítík —
en það er allt annar handleggur.
Það skal játað að þér eruð í
góðum félagsskap með grein yð
ar og skoðanir — allir korn-
kaupmennirnir ljúka upp þeim
sama munni. En þegar þér fuil-
yrðið að “Mr. Sapiro sé versti
óvinur samlaganna, er hann
leggur þetta til” (að utansam-
lagsbændur verði að selja í sam
laginu), og að “samlagsfor-
mennirnir viti það”, þá takið þér
meira upp í yður en þér eruð
færir um.
Bogi Bjarnason.”
Kelvington, Sask., 2. sept.
---1--- — x-------
Kirkjuför mín.
— i
Eg var búinn að vinna heilt
ár án afláts, sem vökumaður
fyrir Mackie myinufélagið í
Markham, Wash., 15 mílur suð-
ur af Aberdeen á “Johns”-ánni.
Eg hafði aldrei heyrt talað um
annað en hnefa- og knattleika
hetjur, kvikmyndadúfur
“bootleggers
því til að lyfta mér upp um jól-
in, endurnýja kunningsskáp við
vini og vandamenn í Ballard. —
Eg var svo heppinn að koma
rétt í tíma til þess að sitja mán-
aðarfund Þjóðræknisfélagsins
Vestra. Á fiundinum mætti eg
séra Rúnólfi Marteinssyni,
presti Hallgríms safnaðar. Eg
haði aðeins séð hann einu sinni
áður, á Alaska-Yukon sýning-
unni 1909. Við tókumst strax
tali, og mér fannst við mvnd-
um geta átt .samleið, ef við
kynntumst nánar. Hann kvaðst
muna eftir mér frá því á frum-
byggjaárum íslendinga í Win-
nipeg. í fundarlok segi eg
honum að nú ætli eg að koma
að hlusta á hann á sunnudag-
inn, og þá vprði hann að vanda
sig.
“Já, gerðu það” sagði hann
og brosti.
Á sunnudagsmorguninn fór
eg árla á fætur. Rakaði mig og
þvoði og klæddist sparifötun-
um. Konan kvaðfet ekki nógu
frísk til að fara í kirkju. — Og
nú lagði eg ef stað niður 28.
Avenue. Sólskin var og blíð-
' viðri. Og mér fannst eg vera
nú tíu árum yngri, að ganga nú
í sólskininu um dagtíma, eftir
allt næturskröltið. Eg kom við
hjá frænku minni, Mrs. B. O.
Jóhannson, ætlaði að taka hana
með mér; en hún kvaðst fara í
kirkju á kvöldin eingöngu. Svo
fór eg út og hélt áfram niður
70. stræti. Á því stræti var mér
skrifað, að íslendingar í Ballard
hefðu keypt sér kirkju. Eg
mundi eftir tveim kirkjum á því
stræti austur af 28. Avenue. —
Nú sneri eg í austurátt og mætti
brátt hóp af sunnudagaskóla-
börnum. Þrjár dætur frænku
minnar vom í hópnum. Þær
brostu til mín, og eg á móti. Eg
var í guðrækilegum hugleið
ingum. Efst f huga mér lá vers
Hallgríms heitins Péturssonar:
“Þá þú gengur í guðshús inn”
o. s. frv. Og nú var eg að nálg-
ast kirkju. Þetta er kirkja
landa, hugsaði eg.
DODD’S nýrnapillur eru bezta.
nýrnameðalið. Lækna og gigt,
bakverki, hjartabilun, þvag-
teppu, og önnur veikindi, sem
stafa frá nýrunum. — Dodd’s
Kidnej' Pills kosta 50c askjan.
eða 6 öskjur fyrir $2.50, og fást
hjá ölluro lyfsögum, eða frá
The Dodds Medicine Co., Ltd.
Toronto, Ontario.
ur kirkja og rétt mátulega stór
fyrir þenna litla hóp safnaðar-
ins. Tveir menn stóðu við há-
ar tröppur, er lágu með vestur-
hliðinni upp á pall fyrir fram-
an andddyri kirkjunnar’. Mér
fannst af öllum hreyfingum
þeirra að dæma, að þetta væru.
íslendingar, svo eg greiddi spor-
ið og ætlaði að ná tali af þeim
og fá vissu um að þetta væri
kirkja íslendinga. En áður en
eg náði þeim tóku þeir til fót-
anna upp tröppurnar inn í and-
dyriij, og þar náði eg þeim. Eg
þekkti hvorugan þeirra, en furð
aði mig þó ekkert á því, því eg
vlssi að margir höfðu bæzt við
íslenzka hópinn meðan eg var
fjarverandi.
Og nú gekk ég inn. Það var
verið að syngja. \Það fyrsta,
sem eg rak augun í, var geysi-
mjór og langur maður, er stóð
með bók í hendi aftan við ræðu
stólinn. Þá datt mér í hug
Jónas heitinn Jónsson er eg gisti
hjá í Milwaukee fyrsta árið, sem
eg var í Ameríku. Landar þar
kölluðu hann “Prestlang”. Mað
ur sat á stól á bak við þenna
prestlang; eg sá aðeins fótleggi
hans. Þetta hlýtur að vera sr.
Rúnólfur Marteiiisson. Hann
hefir líklega fengið sér aðstoðar
mann við þetta hátíðlega tæki-
færi, að eg kom í kirkju, hugs-
aði eg. Nú leit eg í kringum
mig og þekkti engann. Allir
sátu undir söngnum nema sá
langi; og hann beljaði svo hátt
að heyrðist yfir alla. Hvenær
hafa prestar kirkjufélagsins ís-
Ienzka tekið upp þapn sið, að
láta söfnuðinn sitja undir söngn
um? Eg mundi eftir því, þegar
eg var síðast í kirkju, að allir
stóðu meðan sungið var, og það
líka, að séra Jónas A. Sigurðs-
son gaf okkur vísbendingu um
að standa upp, ef við sýndum
hik á okkur að gera það, þegar
byrjað var að syngja. Það er
breyting til batnaðar, hugsaði
eg. Eg hafði aldrei getað átt-
að mig á því, hvers vegna örvasa
gamalmenni og konur með börn
í fangi voru neydd til þess að
standa meðan þrjátíu álna
Iangur sálmur var sunginn. Nú
varð mér litið yfir að hljóðfær-
inu, 'en það var píanó; en í
staðinn fyrir að sjá þar sitja
hinn dökk-klædda, snyrtilega
organista safnaðarins, Þorstein
Goodman, situr þar sköllóttur
karl, með fölleitt hár, líkt og
bifurkolla f túni heima á Fróni.
Rétt í þessu var sálmabók
þrýst í hönd mér og bent á vers
ið, sem verið var að syngja. —
Eg leit á bókina, og sá strax að
þetta var norska. “For Fa’n”,
var næstum sloppið fram úr mér,
en eg mundi hvar eg var, í tíma.
Svo þetta var þá norsk kirkja!
Nú fylgdist eg með söngnum um
hríð. Á meðan var eg að hugsa
um, hvernig eg ætti að sleppa
,ir þessari klípu. Mér þótti illt
að þurfa að labba út, eins og
sneyptur hundur með lafandi
skottið. En ver þótti mér þó að
svíkja-loforð mitt við sr. Rúnólf
og
Nú hlakkaði eg
Cl ÖUUt

/
/
\