Heimskringla - 07.03.1928, Qupperneq 7

WINNIPEG 7. MARZ 1928
HBIMSKRIN ð LA
7. BLAÐSÍÐA
Fljótasta og áreitSanlegasta met5al-
tTJ vit5 bakverkjum og öllum nýrna-
og blöbrusjúkdómum, er GIN PILLS.
I*8er bæta heilsuna meö því ab lagr-
færa nýrun, svo aö þau leysi sitt rétta
verk, aö sígja eitrinu úr blóöinu.
60c askjan hiá lyfsala ybar.
136.
Bréí til Hkr.
Point Roberts, Wash.,
21. febr., 1928.
Herra ritstjóri:
Þab var svo veglegt og svipmikib,
afniælisgildi haldiö hér, þeim systrum
Mrs. Ingvar Goodman, og> Mrs. J.
Mýrdal, að það verður ekki hjá því
komist að minnast á það. Afmælis—
dagur þeirra er 18. febr., þær eru
tvíburar. Mrs. Tucker, kona yfir-
kennara barnaskólans, og Mrs. B.
Hall stóðu fyrir þessu móti. Mótið
var ihaldið að heimili Mrs. Tucker.
Sátu mótið um 60 konur, enskar, þýzk-
ar og islenzkar. Ræður héldu þær
Mrs. Tucker og Mrs. Guðrún Guð—
mundsson. Hafði þeim báðum saigst
vel. Guðrún er greind kona eins og
bún á kyn til. Hún er systir Guð—
mundar Grímssonar lögmanns og
þeirra systkina. Þeim systrum vóru
færðar myndarlegar gjafir, sem vóru
frá — ég held — öllum konum sveit—
arinnar. Það er það lang vegleg-
asta afmælis mót sem hér hefir verið
haldið, og það sýnir sannarlegt vinar-
þel ailra hlutaðeiganda. En enginn
karlmaður átti þarna hlut að máli.
Gleymst hafði mér síðast að geta um
gullbrúðkaup sem þeim hjónum Mr.
og Mrs. G. Jóhannsson var haldið
að heimili þeirra. Einungis konur
sóttu þau heim. Eg sagði að mér
hefði gleymst þetta, en það er ekki
rétt. Eg heyrði ekki um þetta fyr
en seinna, er nágrannakona mín sagði
við mig, að mér hefði “gleymst að
gota um gullbrúðkaup þeirra Jóhanns-
sons hjónanna,” það væri Iþó þess
virði að geta um það, því að útlitið
væri nú að breytast í öfuiga átt, þar
sem bönd þau er byndi saman karl og
konu væru jafniharðann skorin í
sundur aftur eftir stutta stund; stund—
um eftir fáa daga, stundum eftir
fáar vikur, stundum eftir fáa mán-
uði og stundum eftir fá ár.” Nei,
silfurbrúðkaup og gullibrúðkaup, ætti
að minnast á með föigtmði og vel sé
þeim sem þau geta ihaldið í fram—
tíðinni.”
Fyrirgefðu
Vinsamlega,
Ingvar Goodman.
----------x----------
Halldór Kiljan Laxness.
eftir
Torfa ur Dölum
ekki í þeim óhappahóp. Þetta gerir
fjörðinn á millum okkar H. K. L.
mjóan oig vel færan fyrir mig að
vera með þessum unga manni, og
eiga tal við mann, um mál og menn,
með fullri vissu um það að sómasam(-
legt samtal verði.
Mér dylst ekki að H. K. L. hefir
fengið þá hugpnynd að grein mín
er út kom um “Isl. Bolsa” væri og’,
ætti að vera meiðandi árás á hann hér
vestra; en ég vil það skýrt fram hér
að slíkt var als ekki og hefir aldrei
komið í huga minn, en ef það hefir
reynst rétt sem Bolsarnir vóru að
blaðra með, að hann væri þeirra
maður og tilvonandi verndarvörður,
nú þá vitanlega átti hann óskift mál
með þeim í því efni. Eg sný mér
því að athugasemdinni.
Þú minnist á aftöku Saccojag Van—
zetti, og “að hið eina sem ég hefi t.
d. á móti aftöku þeirra er sú stað-
feynd, að þeir vóru dæmdir undlr
föl-sku yfirskyni." (letunbreyting min
—T. úr D.). Þetta er yfirgengilegt
og alveg ósamboðið manni sem altaf
er að segja okkur urn fróðleik sinn
og þekkingu á hversdagslegum at—
riðum) og þá vitanlegg. almennum
fróðleik. Ef þetta væri satt sem
H. K. L. segir, þá væri hér um að
ræða sögulegian glæp sem eitt elsta,
mentaðasta og gætnasta r'kið, Massa-
chusetts, í Bandarikjunum htfði
framið. i Um aftökumálið er ékki
til neins fyrir okkur H. K. L. að
ræða hér nú, né 'heldur síðar, þvi
báða vantar alt til þeirra hluta. En
þetta e.r það sem oss eldri mönnum
oíbýður að H. K. L. skuli leyfa sér.
voga sér, að sletta fram órökstuddu,
og álítum, ósamboðið öllum ærlegum
Islendinguml og aðeins vera einkenni
bolsanna.
Annað má ég minnast á, það er í
sambandi við sögu Rússans. Þar
farast þér orð á þessa leið að “það
ætti ekki að ganga yfir menn í landi
þar sem upp var skorin herör fyrir
einum tíu árum síðan, og fáfróðum,
IStilsilgdum piltum sigað í miljóna
tali út í bjánaleg manndráp einhver-
staðar austur í heimi.
Hér er um að ræða sama rithátt.
Sleggjudóm og skeljadóm er slengt
fram, óbeinum samt, því landið er
ekki nefnt, en allir skilja að er Norð-
ur Ameríka sem höfundurinn gefur
þennan heiður.
Eg vil ekki lúta svo látt að svara
slíkri fjarstæðu; það er þýðingarlaust
og ekki þess virði að eyða á það
tíma, penna eður bleki. Ekki heldur
neinum af þínum athugasemdum við—
víkjandi “ibarnaskap” mínum og rit-
hæfileikum. Mér er sem sagt sama
hvað þú, H. K. L. segir um það.
Ef listræni þinu langar til að lýsa mér
þá er það þykkjulaust af mér.
Síðast skal ég taka það fram aö
ég býst ekki við að rita um hæfi-
leika hans seni rithöfund, en um leið
oig ég set botninn í þetta skrif, vil ég
! fara í förin hans sjálfs og setja hér
• fram stutta bæn frá gamla katólska
i kennaranum sem H. K. L. virðir mest
1 og lýsir bezt í bók sinni “Vefarinn
Mikli.” Bænin er svona:
O, Kiljanisti! Gatisti?
O að þú gætir “l <e r t” að skrifa —
einihvertíma — eitthvað annað
—en ein-tómt O------------
ein—tóm O 0 o.
Febr. 20—28.
“Svo skeði það.” Allmarga frægðar-
för —
fór hann. — Það sýnt skal nú bráð-
um.
Þvi dæmd var þar óheimil drottins—
(húss-skör,
Davíð og Þorsteini báðum'?
Og ekki er þjóðræknis-þelið vort
dautt
né þrautseigja mjnninga vorra;
Og sýnir að i oss er óblandað —raútt,
aðalsblóð “Gunnars og Snorra!”
En efalaust finnst hér mörg sann-
kristin sál;
Og svo er oss ant um vorn heiður.
En einhliða þröngsýni er ástundum
'hál;
Og eins finst mér trúhrokinn leiður.
Þ. S.
Jón F. Leifsson.
Uún Friðleifsson).
annara ótuggðar; sérhvert málefni
varð að sanna gildi sitt áður en hann
lagði því lið. Ekkert var honum
leiðara en tildur tízkunnar; en þó
hann væri fasflheldinn í það sem
gamal’t var og gott, var hann fljótur
að sjá nytsemá þess, sem nýrra var,
ef betra. Hann var hispurslaus og
ótvíræður í allri framkomu, orðheld-
inn og áreiðanlegur í öllum viðskift—
um, gestrisinn og glaður heim að
sækja, útsláttarlaus, en vinur vina
sinna.
Með honum er til moldar genginn
einn af íslenzkustu landnemunum
íslenzku, og drengur góður.
Bjarni Lyngholt
P. S.
Blaðið Suðurland er vinsamlega
beðið að birta þessa dánarfregn.
Þrír íslenzkir málarar.
I Hkg. sem út kom 15da þ. m. er
athugasemd til mín frá H. K. L.
°g þótt lítið sé á henni að græða, á
einn eður annan hátt, langar mig hr.
ritstjóri Hkr. aö biðja þig um rúm
fyrir fáeinar línur.
Enigum er það meira fagnaðarefni
en mér að frétta það frá H. K. L.
sjálfum að hann telur sig ekki með
■þeirn æsingamönnum sem nú standa
á strætum og gatnamótum fjúkandi
vondir og froðufellandi af æsinga
eldmóði, til þess að setja út á alt og
aHa sem ekki geta orðið iþeim sam-
úóma sé sannfærst uifl þeirra skoð-
anir. Að þessu leyti er það því rétt
sem ég lét í ljós. Islenzkir bolshevika ■
Beta þvi ómögulega og aldrei héðan
af tekið eða skriðið inn í sín mörgu
skálkaskjól hjá honum. Hann sem
£agt er of vitu.r og hefir fengið
nóga þekkingpi til þess að lenda
Gamalt Stef
Viðhafnar Lútersku, vindurinn bar
' vestur á Islenzkar stöðvar.
' ötull var Karl-inn i krapinu þar;
i Kýldir og gangíegir vöðvac.
|
Hagmæltur þótti hann og 'hnittinn um
leið,
Hátignar ásýndin fögur;
Allmargir .gáfu honum andvörin
greið,
En öðrum fanst ræðan ‘hans mögur.
Og heimska er að styggja svo heilaig-
an mann.
Og hrópað var — “söfnuð hér mynd-
um!
Og langbezt að kalla hann lúterskan.
Hann líknar þá höltum og blindum!
Fimtudaginn hinn 29. des. 1927
lézt á spítalanum í Ocean Falls, B.
C., Jón F. Leifsson (Jón Friðleifsson)
eftir stutta legu í innvortis mein—
semd. Hann var jarðsettur í graf-
reit þorpsins hinn 4. jan. 1928, að
viðstöddum börnum hins látna, nán-
ustu vandamönnum og vinum. Ut—
förim fór fram frá Sambandskirkj-
unni í Ocean Falls; séra William
Deans jarðsöng.
Jón var fæddur á Efri Sýrlæk í
Arnessýslu 7 april 1865, sonur þeirra
merkishjónanha Friðleifs Jjónssonar
og Þonbjargar Snæbjarnardöttur er
lengi bjuiggú þar, en fluttu til Can-
anda un| eða eftir aldamótin. Eru
þau nú bæði dáin. Olst Jón hjá
foreldrum sínum til fullorðins aldurs,
eða þar til árið 1894 að hann kvæntis^
Sigríði Högnadóttir frá Skálmholts—
ihrauni í sömu sýslu. Bjuggu þau snðan
á Skálmholtshrauni þar til árið 1901
að þau fluttu vestur um haf. Nam
Jón þegar land norðanvert í svonefnd
ri Foam Lake bygð í Saskatchewan
fylkinu og reisti þar bú á ný. Konu
slna misti hann árið 1906 eftir 12
ára sambVið'. Höfðu þau eiigmast!
5 börn, og dcm 2 þeirra í æsku, en
3 eru á lífi; Jakob og Leifur, tré-
smiðir í Seattle, Wash., í Bandarík
junum, báðir ókvæntir, og Guðrún,
gift Erlendi Erlendssyni rafyrkju-
manni í Ocean Falls, B. C.
Arið 1912 flutti Jón með börnum
sínum vestur að hafi, og settist að
i North Vancouver; gengu piltarnir
þar á miðskóla, en dóttirin, þá barn
að aldri, annaðist hússtjórn. Vakti
það eigi all litla eftirtekt er þessir
piltar, nýkomnir austan úr einni ný-
lendu sléttufylkjanna hlutu hærri
Inámseinkunnir við prófin, en
nokkur nemandi hafði áður hlotið
við miðskóla, í öllu fylkinu, og settu
þannig nýtt met.
Vorið 1914 flutti Jón enn með
börnum sínum norður á Hunter eyju,
sem þá var að byggjast af Isltnding—
um, og nam þar land. Bjó hann þar
með börnunum fyrstu 3 eða 4 árin,
eða þar til þau fóru að freista gæf-
unnar á ókunnum stigum, en sjálf—
ur hafði hann þar beimili að mestu
til dauðadags.
Systkini Jóns, sem á lífi eru, eru
þessi,: Halldór Friðleifsson, smiður
i Vancouver, B. C., kvæntur Hildi
Bjarnadóttur; Ingibjörg Einarsson,
kona Guðmundar Einarssonar í
Point Roberts, Wash., og Friðbjörg,
einnig gift, í Reykjavik á Islandi.
Jón sál. var atgjörfismaður and-
lega Qg líkamlega skilið. Hann var
haigjleiksmaður mesti, ‘og slunjdaði
heirrla á Islandi, bæði tré, járn og
koparsmíði. Fór allmikið orð af
hagleik þeirra Sýrlækjarbræðra, á
Suðurlandi, og þóttu að minsta kosti
beizlisstangir eftir þá mestu gersemar.
Hann var bókhneigður mjög og þaul-
lesinn og minnugur á íslenzk fræði,
einkum fornsögurnar; þær vóru hon-
um ótæmandi uppspretta unaðar og
lærdóms. Hann var fáskiftinn um
aðra, og forn í hugsun, en iþó frjáls—
lyndur og framsækinn, bæði í and—
legum og veraldlegum málum, en
flanaði að engu, vildi gagnrýna
sjálfur, heldur en gleypa skoðanir
íuála landslagsmyndir mínar eftir á i
veturna. Og við og við mála eg einn
ig andlitsmyndir.” —
Asgrímur er mikilvirkur og leikni
hans hefir vaxið við þann fjölda)
mynda, sem hann hefir málað. Þó
kemur fyrir að einstöku mynd sé ó—
þarflega nákvæm stæling á náttúr-
unni. A Islandi má oft sjá 10—12
myndir af svipaðri eða næstum því
sömu fyrirmynd, sem eru aðeins end
urtekningar, en virðast ekki beint
sprottnar af innilegri þrá eftir að
sýna fyrirmyndina á listrænan hátt.
Við nánari thugun á málverkum
Asgríms, er hægt að skipa iþeim nið-
ur á viss tímabil. En stundum verð
ur hann víst að fara nokkuð eftir ósk
um þeirra, sem panta myndir hjá
honum, og hvert timabil í list hans
hefir því til miður heppileg verk við
hliðina á afbragðs góðum myndum.
En það er auðvelt að benda á sífellda
framþrótin i list Asgríms Jónssonar. j
Hann hefir glögga tilfinningu fyrir |
(Islenzka málverkasýningin í aðalatriðum landslagsins og getur i
Kaupmannaröfn er nýafstaðin og 1 lýst því með þrótti og karlmennsku.
virðist yfirleitt hafa fengið góðar | Og einkanlega í vatnslitamyndunum
viðtökur. I tilefni af sýningunni hefir honum tekist undurvel að sýn t
hafa birst margar greinar um íslenzka
málaralist, í dönskum blöðum, semi
hafa verið skrifaðar af skilningi og
velvild. Hefir hrafl úr sumum
þeirra verið birt í dagblöðum Reyk-
javikur. Grein þessa, sem hér fer á
eftir, hefir George Gretor ritstjóri
— sem að miklu leyti sá um undir—
búninig sýningarinnar — skrifað. Þar
sem ég veit að marga út um sveitir
þessa lands mun fýsa að heyra hvað
sagt er um íslenzka málaralist erl-
endis, hefi ég þýtt ihana og beðið um
rúm fyrir ‘hana í dálkum Tímans.
R. Asg.).
Þegar dæmt er um íslenzka málara—
list, má maður ekki igleyma að ís-
lenzka þjóðin telur ekki meira en
100,000 sálir og að málaralistin ís—
lenzka er eiginlega aðeins 25 ára að
alciri. Þegar tekið er tillit til hins
stutta tiima og smæðar þjóðarinnar,
er undrunarvert hve listin er á háu
stigi í bestu verkunum. Þrír bestu
niálararnir eru Asgrímur Jónsson,
Jón Stefánsson, og Jchannes Kjarval.
Asigr.ímur Jónsson er þeirra elstur,
nýlega orðinn fimtugur. Asgrímur
er sonur fátæks bónda á Suðurlandi
og honum var í æsku komið fyrir
hjá ókunnugum. Þrátt fyrir að
drenghnokkinn hefir varla haft
nokkuð tækifæri til að sjá jafnvel
hin ófullkomnustu myndablöð, þá
hneigðist huigur hans frá .blautu barns-
beini að teikningu. Honum var komið
i búð á Eyranbakka, og menn ypptn
öxlum yfir unglingnum, sem hugsaði
meira um að teikna heldur en um
verzlunarstörfin. Þó vann hann sér inn
og sparaði saman svo manga skildinga,
að hann gat farið fyrir þá til Kaup-
mannahafnar árið 1897. Þar varð
hann fyrst að vinna fyrir sér við
húsamálningu, en seinna fékk hann þó
efni á að kynna sér hina svokölluðu
“listmálningu”, ihjá Otto Baohe, Jern
dorff og Grönvold. En aðaláhrifin
fékk Asgrimur óibeinlínis frá öðrum,
og sjálfur segir hann svo frá :
“I Danmörku var ag hrifnastur af
Rerrjbrandt. Eg var tíður gestur á
listasafni ríkisins. Þar fékk égi náin
kynni af ihinum dýrðlegu frummyndum
þessa mikla meistara. Og eg reyndi
einnig að ná í sem flestar prentmynd
ir af Remibrandtsmálverkum. En eg
hafði aðeins lítinn skilning á verkum
dönsku málaranna sem mest var tal-
að um þá í Kaupmannahöfn, Anc—
her, Kröyer, Skovgaard og Zahrt-
mann. Seinna fékk eg ferðastyrk til
Þýzkalands, Austurríkis og Italiu og i
þeirri ferð sá eg sýningu hinna
frönsku “Impressionista” í Berlin. —
Svo hrifinn varð eg af þeim, að
meðan eg Hfi, man eg eftir hverri
einustu mynd, sem eg sá þar, enda
var sýning þessi blátt áfram opin—
berun fyrir mig.
I fyrsta sinn sýndi eg myndir í
Charlottenborg árið 1903, og tveim ár
um seinna keypti listasafnið i Rand-
árósi (Randers) eina mynd eftir miig.
En ekki gat eg hætt að vinna við
húsamálningu fyr en eg fékk 600
króna styrk árlega frá islenzka rík-
inu. Og þar að auki fékk ég ferða-
styrki nokkrum sinnum. Síðan 1909
hefi eg átt heima í Reykjavik. A
sumrin ferðast eg um sveitir, en kem
heim, þegar haustar, með frumdrætti
að mörgum málverkum, sem eg svo
hið yndislega tæra, gagnsæja loft Is-
lands, sem stundum virðist nærri því
sjálflýsandi. Asgrímur Jónsson er
sá af öllum íslenzkum málurum, sem
er léttast um að ínála.
Jón Stefánsson er nokkru ynigri en
Asgrimur og 'hefir hingað til ekki
málað eins mikið og hann. Og það
er eins og hann eigi erfiðara með
það, en þó er hann ef til vill meiri
málari, og hann er ef til vill sá af
öllum íslenzkum málurum, sem hefir
mesta þróunarmöguleika.
Myndir hans eru vel hugsaðar, efn
inu vel raðað á myndflötinn, litirnir
oft mjög djarfir, en þó fullt sam—
ræmi í öllum blæbrigðum. Og á þenna
hátt heppnast Jóni Stefánssyni fram
úrskarandi vel að skýra frá því, sem
er geigvænlegt og sálrænt í islenzk-
um fjallheinii og hinum dulsagna—
kennda blæ, sem yfir þeim er. Jón
Stefánsson segir svo frá lærdóms-
og þroskaárum sínum:
“Eg byrjaði fyrst að mála eftir
að eg hafði gengið á verkfræðinga—
skólann í Kaupmannahöfn í nokkur
ár. Og eg fór ekki að máia vegna
þess að eg væri sérlega hrifinn af
málaralistinni, eins og maður skyldi
búast við, heldur til að reyna að
skýra frá ýmsu, er mér lá á hjarta.
En þegar eg var byrjaður að mála,
gat eg ekki hætt þvi, en 'hætti aftur
á móti við verkfræðinámið. Til þess
að komast á listaháskólann, teiknaði
eg allmargar myndir, en þegar til
kastanna kom, hætti eg við það, en
gekk í þess stað á málaraskóla Zahrt
manns. Hið þýðingarmesta fyrir mig
frá þeiin skóla var hin ástríðufulla
aðdáun á listinni, sem við lærling-
arnir urðum aðnjótandi frá þeim
góða kennara. Einmitt þetta varð
miklu þýðingarmeira fyrir mig held—
ur en aðferð sú, sem við lærðum þar.
Arið 1909 fór eg til Parísar og gekk
þar á málaraskóla hjá Henry Ma-
tisse, í þau þrjú ár sem hann var
opinn. Þar fékk eg þá ákjósanleg—
ustu kennslu sem hugsast gat. Eftir
ströngum og ákveðnum reglum var
reynt að kenna okkur að vinna sjálf
stætt. Við lærlingarnir máluðum
stundum í heila viku án eftirlits eft-
ir sömu fyrirmynd. En svo kom
Matisse, greip sjálfur pensilinn, og
Igiagnrýndi á listrænan hátt verk
hvfers einstaícs. A meðan stóðurn;
við allir í kringum og hlustuðum. —
Hann lagði mjög áherzlu á samvizku—
samlega og nákvæma teikninigu, og
kendi okkur að líta á mannlegan
líkama sem vél í hreyfingu og kom
okkur í skilning um fjaðurmagn
líkamans. Ennfremur leiðrétti hann
hjá okkur minn gamila “akademiska”
misskilning um hinar ytri línur lík-
amans. Þegar horft er á hið lit—
ræna, eru litaandstæðurnar vitanlega
þýðingarmeiri en ytri linurnar. Um
Þetta meginatriði hefir Matisse samið
merka ritgerð, sem birtist í “La
Grande Revue” 1908.
Enda þótt Matisse lýsti siinum
skilningi á málaralist mjög nákvæm-
lega fyrir okkur, bæði í orði og
verki, þá reyndi hann þó fyrst og
fremst að gera okkur, lærisveina
sína, sjálfstæða í list okkar og hrós—
aði ætíð þeim verkum mest, sem
R0YAL
YEAST
CAKES
GERIR
AFBRAGÐ
HEIMATIL-
BÚIÐ
BRAUÐ.
honum þótti það hafa heppnast best í.
En ekki að síður urðu þó flestir af
lærlingum hans smá M,atiss’ar og það
var einmitt það sem gerði hann leið-
ann á kenslunni. Og þess vegna
hætti meistarinn við skóla sinn, eftir
að hafa starfrækt hann í 3 ár.
Eftir Parísar dvöl mína hefi ég
verið bæði í Kaupmannahöfn og á
Islandi. Flestar andlxtsmynidir
mínar hefi ég málað i Danmörku. A'
Islandi er það aftur á móti náttúnan
sjálf, landslagið, seml freistar mín.
En hin einkennilega, eldbrunna ís—
lenzka náttúra, sem hefir þó á sér
heimskautaíblæ, er málurum erfið við-
ureignar. Og beri maður saman
hið íslenzka skógarlausa landslag, og
landslag meginlandsins, finst mér það
vera sem alsnakinn likami borin sam—
an viö klæddan. Einmitt sökum
Þess að landið er svo nakið, er hin
íslenzka náttúra svo undurfögur, en
um leið á sama skapi erfitt að lýsa
henni á listrænan hátt.”
Jafnaldri Jóns Stefánssonar er
Jóhannes Kjarval. Hann er eins og
Asgrimur mikilvirkur málari. En
verk hans eru miklu ósamstæðari.
Það er erfitt að benda á nokkra
timabundna framþróun í þeim. En
hann er aftur á móti mjög fjölhæfur
listamaður og hefir reynt flestar að-
ferðir sem til eru, við að mála 03
teikna. Kjarval hefir stundað nárrt
við listaháskólan í Kaupmannahöfn
og síðan hann var þar hefir hann
þroskast einkennilega og algjörlega
“óakademiskt.” En þrátt fyrir
ýmsa útúrdúra, er Kjarval, að lik—
indum, sá af öllum íslenzkum mál-
urum, sem er íslenzkastur í list sinni.
Upp á síðkastið hefir hann vakið
mjög mikla eftirtekt með andlits—
myndum af íslenzkum bændum; sem
eru teiknaðar í fullri stærð.
Hið fræga enska timarit fyrir
fagrar listir “The Studio” birti í
júní í sumar 3 af andlitsmyndum
hans og lofsamlega grein um list
hans.
Hver af þessum þremur áðurnefnd-
um málurum hefir heilan söfnuð af
aðdáendum í kringum sig á Islandi
og vitanlaga heyrist oft rætt um það
hver þeirra sé mestur málarinn. Eins
og sakir standa nú, verður því ekki
svarað. Og þessvegna væri bezt
að leysa úr því á þann sama hátt
og Goethe gerði; eitt sinn þá er hann
heyrði mjög deilt urft hvor væri
meira skáld, hann eða Schiller.
Goethe brosti og svaraði: “Þið ætt—
uð heldur að gleðjast yfir að eiga
tvö slik skáld.”
Islendingar mega vera upp með sér
yfir því að hafa eiignast þrjá svo
gáfaða málara eins og Asgrím Jóns-
son, Jón Stefánsson og Jóhannes
Kjarval, í hinum fyrsta ættlið ís-c
lenzkra listamanna.
Georg Gretor