Heimskringla - 20.03.1929, Blaðsíða 4

4. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 20. MARZ, 1929
|;H;!
WINNIPEG, 20. MARZ, 1929
Ávarp forseta
Séra Ragnars E. Kvaran,
við setningu hins ársþings Þjóðræknisfél-
agsins, 27. fcbr., 1929.
Eg leyfi mér að setja þetta 10. ársþing
Þjóðræknisfélagsins um leið og ég býð þingmenn
og gesti velkomna hingað.
Eigi er kunnugt um að nein völva hafi
staðið yfir vöggu félags vors, er það leit fyrst
ljós dagsins. Hinsvegar er það alkunnugt, eð
ekki hefir skort spádóma um framtíð þess þau
10 árin, sem það hefir lifað. Nokkuð af þeim
spádómum hafa verið feigðarspár. Aðrir spáð
um langlífi og frama. Hefir sá mismunur ekki
einsgöngu stafað af því, að ólíkir menn líta
jafnan nokkuð misjcifnum augum á framtíðina.
heldur væntanlega mest af hinu, að flestra manna
spádómar eru framar öllu sprottnir af óskum
þeirra. Þjóðræknisfélagið hefur annan áratug
æfi sinnar með þeim sérstökum hlunnindum, að
þvi er nú ljósara en áður, hverjir óska því
feigðar, og hverjir gengis.
Ekki getur oltið á nokkrum vafa utn það,
að þessu er vel farið. Sú hreyfing er að eðli
sínu lítilsigld, sem ekki vekur andstöðu. Vekti
Þjóðræknishreyfing vor ekki andstöðu, þá væri
það ákveðið merki þess, að hún væri feig. Það
er því ekki ósk mín, heldur athugun á staðreynd-
um, sem því veldur, að ég vil láta ljós þá sann
færingu mína, að með þessum öðrum áratug sé
félag voít að ganga inn í markvert tímabil og
ríkt í sögu sinni. Með því að mótbyrinn á
þessu ári hefif verið nægilega mikill til þess, að
unt hefir verið að átta sig á, hve hugsanir fél -
agtsins eiga sér i raun og veru mikinn bakhjarl i
lundarfari og vilja ísl. almennings hér í landi,
jafnframt því að ljóst er, að feigðarviljinn fær
ekki vakið þá öldu, sem féla'ginu sé ekki fært
að brjóta áf sér.
Eg ætla ekki að verja þessari stund til
þess að rifja upp þau vopnaviðskifti, sem
fram hafa farið á árinu í sambandi við störf fél-
i ■
agsins. Þau munu vera flestum svo í fersku
minni, 3ð það sé ástæðulaust. Aðeins skal á
það mint, að þingi voru hafði naumast verið
slitið í fyrra, er tekið var að leita að sérhverju
því, sem ímyndunarríkum mönnum gat hug-
kvæmst til þess að vekja óvinsældir félagsins.
Árangurinn af því starfi hefir orðið vonum
minni, þótt kappsamlega hafi leitin verið rek-
i *- •
in.
; ] • Um leið og ég drep á það helzta, sem stjórn-
arnefndin hefir fjallað um, síðan síðasta þingi
: lauk, langar mig til þes^ að þakka samnefndar-
: mönnum minum fyrir prýðilega samvinnu. Þrátt
j fyr>'- þann styr, sem staðið'hefir um málefni
; ifélagsins, hefir samvinnan innan nefndarinnar
verið svo ljúf, sem frekast hefir verið á kosið.
j Minnist ég þess ekki, sem þó mun sjaldgæft vera,
i að nokkur nefndarmaður hafi nokkuru sinni
Iskorast undan að vinna neitt verk, er félagar
; hans hafa beðið hann að gera. Munu allir
, þeir, sefn við félagsmál hafa fengist, geta met-
; |ð þá lipurð, er í hlut eiga menn, sem flestir
hafa átt mjög annríkt við önnur störf.
Aðalmál stjórnarnefndarinnar á milli þinga
hlýtur ávalt að vera eitt öðrum fremur — út-
breiðslumál félagsins og hugsjóna þess. Síð
asta þing mælti svo fyrir, að stjórnarnefndinni
væri heimilt að verja allt að 200 dollurum í
þarfir útbreiðslumála. Slik heimild hefir oft
ást áður verið gerð á þingum, en þetta er í
fyrsta skifti, sem nefndin hefir notað sér hana
að fullu. Þessari fjárupphæð hefir verið varið
fil þess að greiða fargjald fulltrúa stjórnarinnar
•pg borga fyrir húsaleigu og annað, er að fund-
arhöldum litur. I sambandi við þetta langar
mig til að geta þess, að landar vorir vestur á
^etmsktiiuilei
(StufnatS 188«)
Ketnnr nt * krrrjnm mHrlknlrgl
EIGBNDUR:
VIKING PRESS, LTD.
HfSS <>K 85.1 SARGBNT AVE , WINNIPBG
TALStMI: KO 537
V»r« blatislns er »3.00 árgangurlnn Lorg-
lat fyrlrfram. Allar borgantr sendtet
the viking PRESS ltd.
5IIGEÚ8 HALLDÓRS trá Höfnuut
Rltstjórl.
UtnnAekrltt ttl blanntnm
THI VIKIVG PltlfiSS, I.U-. l»n* *1«®
UtnnAnkrlft tll rlt?itj«rnnnt
EDITOR HKIMSKKIÍÍG1.A, Box 3105
WINNIPKG, MAN.
"Heimekrlngla ls ptibltshcd by
The Vlklnis I're«» Utd.
and prlnted by
UIT* printing a pobi.ishkvg co.
858-855 Snrtrent Are.. Wlnnlpeg, Man.
Telephnnei .86 53 7
Mannjöfnuður
(Framh. frá 1. síðu).
þeim efnum. Stundum var leikurinn á þá
leið, að einn, eða fleiri, af gestum í veizlu tók
sér jafnaðarmann, það er að segja mann, sem
hann helzt þóttist mega jafna sér við og
færði rök fyrir málinu. Væru jafnaðarmenn
báðir viðstaddir, spunnust einatt langar kapp-
ræður milli þeirra; hvor í kapp við annan
lofuðu þeir öll sín afrek og öll sín manngildi
ýmist í ljóðum eða óbundinni ræðu. Það er
eðlilegt að mörgum yrði heitt í hamsi við
mannjöfnuðinn ef í alvöru sló. Enda bar það
eigi allsjaldan við, að fjandskapur kviknaði af,
er leiddi til að jafnaðarmenn bárust á bana-
spjót fyr eða siðar.
Að þetta hafi verið veizluskemtun er eng-
um blöðum um að fletta. Það sannar meðal
annars sagan um mannjöfnuð þeirra bræðra
Sigurðar konungs Jórsalafara og Eysteins kon-
ungs bróður hans Qg er sagt frá því í Heims-
kringlu. Upphaf hennar er á þessa leið: “Eitt
kveld, er þeir voru saman að veizlu, var munn-
•gát slæmt og menn hljóðir. Brýtur þá Eysteinn
upp á því að hafa mannjöfnuð að ölteiti: “mun
ek taka þik bróðir, til jafnaðarmannz mér.” Þá
svarar Sigurður: “Mantu eigi þat, er ek braut
þik á bak ef ek vilda ok vartu vetri eldri.’’ M,eð
því voru tungu- og metnaðarhöftin leyst og úr
því ekki sparað að tína til það sem hvorum þótti
veigamest sér i vil en keppinautnum sem mest
til skaða. Þegar þeir höfðu all lengi leikist
og barist minntist Sigurður á Jórsalaferð sína
er talin hafi verið “heldur höfðingleg* en þú
sazt heima sem dóttir föður þíns.” Seinna get-
ur hann þess, sér til frægðar, að hann hafi háð
margar orustur í Serklandi og “jafnan haft sig-
rr.”> Eysteinn kvaðst ætía hitt “nytsamara
landi og lýð, er hann reisti kirkjur, gerði hafnir
og byggði sæluhús á fjallvegum,’’ rtieðan bróðir
hans “brytjaði niður þlámenn fyrir fjandann
úti á Serklandi.” A endanum þögnuðu þeir.
ok var hvártveggi reiður.”
Lokasenna í Sæmundar-Eddu er í þrengs'a
skilningi ekki mannjöfnuður þótt skyldleikinn
við þessa samkeppni sé auðsær. Þannig stendur
í frásögn þessari að Loki á í höggi við fleiri
en einn. I raun og veru á hann í höggi við
öll hin goðin, en þótt hann hafi þau öll á móti
sér hikar hanii samt við að jafna sér við hvert
fyrir sig og þykjast meiri.
Annað dæmi í ’sama kvæðasafni er á-
kveðinn mannjöfnuður. Það er að finna i
Hárbarðsljóðum:
“Þór fór ór Austrvegi, ok kom at sundi
einu; öðrum megin sundsins var ferjukarlinn
með skipit.’’ Er Þór fremur mjúkmáll í fyrstu
og heitir launum, ef hann fái ferð yfir sundit, en
ferjukarlinn sem nefnist Hárbarður, er sumir
hyggja að verið hafi Öðinn, er ekki fljótur til
að verða við bón komumanns, og lætur þess
:g<etið, a ðsér hafi verið uppálagt að ferja enga
hrossaþjófa eða hlennimenn.
Verður skjótt úr þessu hin snarpasta sam-
keppni. Þór telur fram stórvirki sín, dráp
Hrungnis, dráp Þjazza og fleira og spyr í hvert
skifti: “Hvað vantu þá meðan Hárbarðr'?” Ekki
stendur á steini fyrr Hárbarði, þó afreksverk
hans séu annars eðlis, mest fólgin í vélum og
göldrum. Leikurinn harðnar þangað til Hár-
barðtir neitar með öllu að flytja Þór yfir sund-
ið og verður lítill kærleikur í kveðjum. Þór
Kyrrahafsströnd höfðu farið þess á leit við
stjórnarnefndina, að hún sendi þeint fulltrúa til
þess að mæta á Islendingadegi síðastliðið sunt-
ar. Henni þótti rétt að verða við þessum til-
mælurn og veitti $50 styrk til fararinnar. Er
sú upphæð talin með í þessum $200 dollurum,
er ég hefi getið um, að eytt hafi verið.til út-
breiðslumála.
Starfið í þessa átt hefir borgað góðan árang
ur. Félagatalan hefir aukist svo, að furðulegt
má heita. Skiftu nokkurir menn með sér verk-
um og naut nefndin einnig aðstoðar ágætra
manna utan nefndarinnar. Nefni ég þar sérstak
lega til séra Jónas A. Sigurðsson og Asmund
P. Jóhannsson, sem unnu hið ágætasta verk.
Var störfiim þannig háttað, að sérstaklega voru
heimsóttar þær byggðir, er eigi voru deildir
fyrir í. Yfir 270 rlýir félagar bættust við, og
er nú feTagatalan mj og tekin að nálgast það,
að fullt sé fyrsta þúsundið.
Mér virðist þessi árangur fyrir margra
hluta sakir eftirtektarverður. Ekki sízt fyrir
þá sök, að þetta gerist á þeim tíma, sem verið er
að leitast við á allan hugsanlegan hátt að gera
félagið tortryggilegt í augum almennings. Það
er og alkunnugt, að mörgum hafði þótt svo fyr-
ir um deilurnar í blöðunum, að þeir óskuðu sér
þess helzt að vera sem fjærst þeim eldi, sem
vakinn hafði verið. En hins er vitaskuld líka að
, (Frh. á 3. bls.)
segir: “Launa mun ek þér farsynjun ef vit finn-
umk í annat sinn,” og Hárbarður svarar: “Far
þú nú þars þik hafi allar gramir.’”
Þessi dæmi ná langt til baka í tíðina. Eng
inn veit hvað langt. Og slík dæmi í sögum vor
um eru mörg. Þau eru í raun og veru óslitin
eftir söguleið vorri gjörvallri.
Nú spyr einhver: Hvaða skemtun er í
þessu ?
. Til svars því má segja fyrst af öllu:
skemtun er afar víðtækt orð. Það sem er einum
til skemtunar er oft öðrum til hinna mestu
leiðinda. Má í þessu sambandi minna á þjóð-
söguna um vermennina frá Norðuríandi er voru
á leið suður. Er hríð skall á fundu þeir
fylgsni í helli nokkrum og eftir að þeir höfðu
búið um sig! þár eftir því sem bezt þeir gátu
fóru þeir að ráðgast um það hvað skyldi haft
til skemtunar. Afráðið var að kveða Andra-
rímur. Þegar því hafði farið fram alllengi
heyrist hróp frá tröllkarli sem lengra var inn í
hellinutn: “Nú er mér skemt en ekki konu
minni; hún vill heyra Hallgrímsrímur.” Þegar
svo PSssíusálmar höfðu verið sungnir um hríð
kveður við sama raustin: “Nú er konu minni
skemt en ekki mér.” Þetta er ekki annað en
dæmi af því sem sí og æ kemur í ljós. Hvað
einum er til skemtunar fer eftir andlegu ásig-
komulagi hans, tilfinningum smekk, þekkingu, o.
s. frv.
Segjum að þessu sé valið ógöfu:gt nafn og
kallað “rifrildi’’ eða manna-at. Veit ég að
menn fara þá að hugsa um aðra skemtun sem
mjög var tíðkuð á Islandi: hesta-at. Um það
er sagt: “að etja saman stóðhestum til vigs og
horfa á þá*bítast og slást og berjast fnæsandi og
hvíandi, þóti eitthvert hið mesta alþýðu-
gaman, enda var jafnan fjölment við slíkar
skemtanir.”
Þetta er á engan hátt sérkennilegt fyrir nor-
ræna menn. Menn mega minnast nauta-a‘s á
Spáni, blóðsúthellinga manna og dýra til að
skemta áhorfendum i hinni fornu Rómaborg og
svo hnefaleikar nútímans. Það mun vera sann-
leikur að dýrustu mótin sem nú eru haldin i
heiminum eru hnefaleikasamkomurnar.
Dýpsta rót þessarar skemtunar er óefað bar-
dagablóðið sem svellur í æðum hvers einasta
manns. Þar á maðurinn sameiginlegan reit
með gjörvöllu dýralifinu á jörðunni. Einhver
tæki íil verndar, gegn óvinum munu vera ásköp-
uð þeim öllum.
Kunningi minn einn hér í Winnipeg sagði
mér nýskéð sogu sem sýnir hve mikinn áhuga
áflog, hvort heldur er dýra eða manna vekja.
Fólk var komið saman til kirkju; en fleiri höfðu
komið á kirkjustaðinn en fólkið. Fyrir var
dávæn sveit hunda. Einn safnaðarmanna hafði
komið með vöxtulegan gamlan rakka, og hefir
víst eigandinn haft álit á honum til bardaga.
Þegar nú presturinn er kominn að einum alvöru
þrungnastá kafla prédikunarinnar heyrist þess-
ujji safnaðarmanni að eitthvað sögulegt sé að
•gerast utan kirkjuveggja. Stendur hann upp,
sér hundana alla í einni orustuþvögu og þann
gula skara fram úr í hetjuskap. Getur þá
maður þessi ekki varist því að láta aðdáun sína
í Ijós og gellur upp yfir allan söfnuðinn: “Mik-
ið a.......... stendur hann sig vel sá guli.”
Svo mikið er af bardagablóði í mönnum
yfirleitt, að víðast mun “sá guli” vekja ekki svo
litla skemtun.
Lifið er stríð. Frá upphafi til enða er það
stríð. I einhverri mynd er það stríð, eða ekki
verður annað sagt eftir því sem vér höfum átt
kost á að kynnast því. Hinu neitum vér ekki
að friðul er til, aiveg eins og hvíld er til þótt
vinna sé það hlutskifti, sem útmælt er öllum
mönnum. Eins verður því með engu móti
neitað að stríð er óaðskiljanlegur hluti lífsins.
Þessi skilningur á lífinu var sérstaklega næm
ur með forfeðrum vorum. Ekkert er skýrara í
Völuspá, heiðindómsbiblíu h|orðurLndabúa, en
einmitt þetta. Æsir eiga í, sífeldri baráttu við
jötna, auk þess sem þeir eru ekki lausir við inn-
byrðisstríð, og bæði hin góðu ctg hin illu öfl
bíða úrslita orustu.
Öefað áttu hin erfiðu lífskjör manna á
norðurlöndum þátt í að opna mönnum skilning
á þessum sannleika. Holskeflur hafsins og jök-
ulnepjur voru í raun og veru jötnar, sem þeir
voru aldrei með öllu lausir við.
Nú heyri ég einhvern flytja þá mótbáru að,
þó þetta sé óneitanlega rétt lýsing á einum sterk-
asta þætti i lífi Norðurlandamanna, gæti þetta
með engu móti talist til skemtunar, heldur ná-
kvæmlega hið gagns‘æða; menn hafa tæpast
gert sér það til skemtunar að vera úti í blind-
byl uppi á reginfjöllum eða að tefla við opinn
dauðann í hamslausu ofviðri sem orgaði við
skerið, sem ekki sýndist unt að stýra framhjá.
Þessari mótbáru svara ég á þann hátt að kann-
ast við það brot af sannleika sem hún geymir.
En ekki getur það verið tilviljun ein að engir
fóru til Valhallar nema þeir sem féllu í orustu,
en með fyrirlitningu er sóttdauðum mönnum vís-
að til Helju. Valhallar-sælan er
líka að miklu leyti í því fólgin >að
heyja orustu hvern einasta dag.
Þessir menn fóru ekki á ijjis við á-
nægju af því að standa í stórræð-
um hvort sem- óvinirnir voru menn
eða náttúruöfl.
Söngur Víkinganna eftir Gísla
Brynjólfsson lýsir einum þætti' þessa
máls með svofeldum orðum:
“Ef að hvolfa öldur háar
eiga á mari vænum knör
og ef kaldar bárur bláar
* búa mönnum dauðaför,
Víkingarnir vel ser una á votum
öldum.”
Vist er um það að skemtanir manni
staiída í all-nánu sambandi við starfs
líf þeirra. Allir hafa víst veitt því
eftirtekt, að leikar barna, þar sem
þau eru algerlega sjálfráð um hvern
ig og hvað skuli leika, eru, eru að
miklu leyti eftirstælinglar þess sem
þau sjá fyrir sér í athöfnum fullorðna
fólksins, Lg hafið þér nokkurntíma
veitt því eftirtekt, hve mikið af
starfslífinu fléttast inn í skemtanalíf
fullorðna fólksins. Ein helzta
skemtun manna nú, svo aðeins eitt
dæmi sé nefnt, eru myndasýningar;
en hvað eru þær annað, þegar skap-
lega tekst til, en mannlífið sjálft í
starfi og öðru. Þetta verður þó
Iíklega enn ljósara þegar athugað er
skemtanalíf til forna. Meðal þess
sem þar var haft til skemtunar var
þetta: sögur af Vikingalífi og svað-
ilförum, ljóð um sigurvinningar,
skrípaleikir og eftirs'ælingar af .ýmsu
því sem gerðist i starfslífinu, líkam-
legar íþróttir, auk mannjafnaður,
sem áður hefir verið nefndur. Sam
band alls þessa við lífið liggur i aug-
um uppi.
m
Skemtun er hverjum það sem
hreyfir hugann og hann hefir lund
og smekk fyrir.
\
Skemtun höfðu norrænir menn af
mannjöfnuði, þótt stundum gránaði
gamanið á endanum. Það var "svo
ríkt í blóðinu að eiga í erjum.
Svo varð þessi skemtun reglulegrlr
hverfisteinn fyrir skarpskyggni og
orðahagleik. Sterkasta aflið af öllu
var áfergjan í að sigra. Til þess
að ná þvi takmarki þurfti þátttak-
andinn að vera fljótur að hugsa,
hygginn að velja til þrifamestu
sannanagögnin og hagur að smíða
smellnustu orðatiltækin til þess að
flytja hugmyndir sínar.
Það er engin furða að gáfuðum
mönnum þætti gaman af þessu bæði
að taka þátt í þvi og hlýða á.
Og óblandin skemtun hefir deilan
um heimferðarmálið verið mörgum
manni hér vestra, jafnvel sumum sem
tæpast myndu kannast við það, þó
langt sé frá því að þetta nái til
allra.
' »
Það er óneitanlega einn galli á
þesari skemtun eins óg frá henni er
sagt í fornritum' vorum. Það er
sami gallinn eins og er á hesta-atinu
og öðru ati, það er að segja, þegar
menn eru að etja kappi í leikum, sem
áttu að vera til skemtunar eða þá í
leik lífsins. Sá galli nefnist óbil-
girni. Ölplgirnin setur það tak-
mark að sigra, hvað sem það kost-
ar, hve mikil sem sárin kunna að
verða og hversu illa sem keppinaut-
urinn verður útleikinn. Það nægir
að verða ofaná; það gerir mýina til
hvort það hefir orðið með réttu eða
röngu. Þetta er stundum nefnt of-
urkapp, og má vera, að þaþ standi í
sambandi viö framsóknafan’da, sem
er réttmætur og göfugur. “‘Kapp er
bezt með forsjá,” er víst gamallt orð.
Það er talað frá hygginda sjónar-
miði einu. t Kristnir menn ættu að
bæta við og* segja: “Kapp er bezt
Jiegar því er s^jórnað af réttmæti og
kærleika.’’
Líklegast er deilunni um heim-
ferðaijmálið ekki með öllu í ætt skot-
ið hvað óbilgirni snertir, þegar hún
er borin saman við mannjöfnuð með
Islendingum í fornöld og á’ öldunum
sem liðnar eru síðan. Hún er meira
að segja, ekki einstök í sögu Vestur-
íslendinga. Oftar en einu sinni
hafa byggðir, eða þá litla vestur-ís-
r DODDS
kidneyI
í fullan aldarfjórðung hafa
Dodds nýrna pillur verið hin
viðurklenndiu meöujL, við bak-
verk, gigt og bröðru sjúkdóm-
um, og hinna mörgu kvilla, er
stafa frá veikluðum nýrum. —
Þær eru til sölu í öllum lyfabúð
um á 50c askjan eða 6 öskjur
fyrir $2.50. Panta má þær beint
frá Dodds Medicine Company,
Ltd., Toronto 2, Ont., og senda
andvirðið þangað.
'nz’ka mannfélagið i heild. skifst í
tvær sveitir, sem hafa fylkt sér sín
um hvorn mann. og ekki niun það
fjarri sanni, þegar öll kurl eru til
grafar komin, að þessi síðasta deila
etgi dýpstar rætur i viðureign mjög
fárra manna.
Eg veit, að það gæti verið mjög
hrífandi fyrir tilheyrendur mina að
heyra skarpskyggna gagnrýning á
þessum hildarleik framsetta með
smellnum skáldlegum orðum. Einn
maður hefir þegar gert nokkra til-
raun til þess verks, séra Guttormur
Guttormsson. Satt að segja vona
ég að það verði einhverntíma gjört
enn rækilegar af samskonar manni
sem vinnur það verk eins og sannur
vísindamaður sem huigsar um það
eitt að þræða sannleikann og þorir
að segja hann; en ekki hefi ég í
huga, sizt að þessu sinni, neitt heild-
aryfirlit. Jafnvel þó ég- hafi nokk-
uð ákveðnar skoðanir um það, hvar
feilin liggja í þessu máli, er það al-
gerlegá fyrir utan tilgang minn nú,
að koma fram sem nokkur dómari;
en fyrir því get ég ekki lokað aug-
unum, og tæpast nokkur sem kunn-
ugur er þessari deilu, að borið hefir
á í henni, ekki svo lítilli óbilgirni.
Sverja Vestur-Islendingar í því efni
sig i ætt við heiðna forfeður sína.
Ekki verður því heldur neitað, að
leiftrandi gáfur hafa oft haldið blik-
andi sverði á lofti.
Klofningurinn er nú orðinn með
öllu órjúfanlegur, og það er orðið ó-
hjákvæmilegt, að Vestur-Islendingar
geta elfki orðið samferða á einu
skipi til að samfagna ættjörðinni út
af þúsund ára minning alþingis.
“Að sitja sárt og kvíða,
á sjálfan þig er hrís,”
segir Hallgrimur Pétursson, o,g vil
ég heimfæra það upp á núverandi á-
stand meðal vor. Með Skúla fógeta
segi ég: “Hættið nú öllum skælum.”
Drengileg samkeppni er eina skap-
lega leiðin úr þessu.
Matthías Jochumsson leggur Jóni
Arasyni þessi orð í munn á aftöku-
staðnum:
“Einna hrópa ég hefnda;
Herra, láttu spretta
upp af okkar blóði,
allt hið sanna og rétta:
trú og frelsið forna
frægð Qg þrek og tryggðir.”
Án þess að slá stryki yfir nokkuð
COKE
ZENITH
KOPPERS
C O A L
McLEOD RIVER
GALT
ALL STEAM COALS
J. D. CLARK FUEL CO. LTD.
Office: 317 Carry Str.
PHONES YARD:
23341 - 26547 - 27773 - 27131