Heimskringla - 31.07.1929, Blaðsíða 4

4. BLAÐS1£>A.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 31. JÚLI, 1929
Heimskt'tn0la
(StofnnU 1148«)
Keaar at I kTerJoin ml»Ttkn«eft
EIOENDUR:
VIKING PRESS, LTD.
NU of 855 SARGENT AVE . WIJiNIPBG
TAIíSIMIl 80 537
V«r» blaVRtna er »3.00 Aroanrurlnn bor*-
|at (yrlrfram. Allar borganlr sendlst
THE VTKING PRÍEB8 LTD.
•IGEtJS HALLDÓRS Irá Höfnum
Rltstjórl.
PtanAskrllt tll blabslnsi
THI VIKING PRESS, L|d, Box »10«
Utan Askrlft tll rltstjðraaat
■DITOR HEIMSKHINGLA, Boi »105
WINNIPEG, MAN.
“Hslmskrlngla Is publlshed by
The VlklnK Preaa Ud.
and prlnted by __________
OITY PRINTIING * PBBU9H*N8 CO.
MS-855 Sancept A»e, Wlnalpe*. Mam.
Telrphnnet .80 5» T
WINNIPEG, 31. JÚLI, 1929
bækur
Bókaútgáfa virðist heldur hafa ver-
ið með daufara móti á íslandi síðastliðið
ár. Fátt markverðra bóka hefir verið
gefið út, þegar undan eru skilin hin sér-
stöku bókaútgáfufélög svo sem Bók-
mentafélagið, Þjóðvinafélagið og Sögu
félagið. Hafa þessi félög stöðugt á hendi
útgáfu allmerkilegra rita, þótt sium af
þeim þyki miður við alþýðu hæfi. Einkum
hafa heyrst kvartanir um Forn-
bréfasafnið, sem Bókmentafélagið gefur
út, að alþýðu manna þyki það eigi girni-
legt til fróðleiks, og slíkt hið sama mun
vera sagt um Alþingisbækur þær, sem
Sögu-félagið hefir gefið út. Er það að
vísu satt, að margt af þessu er ekki
skemtilegt aflestrar. En hér er þó um
svo stórmerka sagnfræðilega útgáfu að
ræða, þar sem grafin erui upp úr skjala-
dyngjum dýrmæt gögn um sögu landsins,
er síðar geta orðið fræðimönnum tiltæk
án óskaplegrar fyrirhafnar, að skamm
sýni er, að klifa um það, enda fá félags-
menn jafnan góða uppbót þessa í rausnar-
legri bókaútgáfu félagamja af öðrum
læsilegri bókum.
Bókmenta-félagið, hefir auk Fom
bréfasafnsins með höndum útgáfu þriggja
stórra safnrita annara. Má þar fyrst telja
Kvæðasafn, eftir íslenzka menn frá mið-
öldum og síðari öldum, mjög merkilegt
safn, sem þegar er komið eitt bindi af og
Annálar íslenzkir frá 1400—1800, komið
á annað bindi. Var engin vanþörf á, að
fá nýja útgáfu annálanna, því að gamla
útgáfan, sem Árna Magnússonar sjóður-
inn gaf út, er nú í fárra höndum, enda
voru ýmsir annmarkar á henni. 1 Safni
til sögu íslands og íslenzkra bókmenta,
er nú að koma stórfróðlegt rit, eftir Dr.
Guðbrand Jónsson, um dómkirkjuna á
Hólum í Hjaltadal. Loks gefur Bók-
mentafélagið árlega út tímaritið Skírni,
sem um nokkurra ára skeið hefir verið
undir ritstjórn Árna Pálssonar sagnfræð-
ings og er jafnan skemtilega ritað og hef-
ir ýmsan fróðleik að flytja.
Sögufélagið hefir gefið út ýms
merkileg rit t.d. Biskupasögur Jóns
Halldórssonar; Skólameistara sögur; Æfi-
sögu Jóns Steingrímssonar,; Morðbréfa-
bækling Guðbrands biskups Þorlákssonar
o.fl., auk þess sem það gefur nú út árlega
rit, sem heitir Blanda og hefir með-ferðis
ýmsan sagna fróðteik. Félagið hefir
snúið sér nær einvörðungu að því að birta
heimildarrit og ritgerðir um sögu íslands
og hefir þessvegna þótt nokkuð einhæft.
Hafa því þó mjög aukist vinsældir á
síðari árum, eftir að það hóf að gefa út
Þjóðsögur Jóns Árnasonar að nýju. Voru
sögurnar mjög vinsælar og orðnar upp-
gengnar fyrir löngu. Er nú Sögufélagið
langt komið að prenta fyrsta bindi sagn-
anna.
Bæði þessi félög hafa mjög starfað
að því sameiginlega marki að viðhalda og
efla þjóðleg fræði íslenzk og sýnir það
glöggt hve þjóðin er stöðugt unnandi þess-
um fræðum, að félagatala fer mjög hækk-
andi með ári hverju — og er nú orðin
tiltölulega geysi há.
ÞjóSvinafélagið hefir meira snúið sér
að ýmiskonar alþýðlegum fróðleik. Hef-
ir það nú gefið út Almanak sitt í 56 ár
og Andvara í 54 ár, hvorttveggja mjög
vinsæl rit, og um nokkurra ára skeið und-
anfarið hefir það gefið út safn af ýmsum
ágætum ritum í flokki, sem nefndur hefir
verið: Bókasafn Þjóðvinafélagsins. Hef-
ir þar birst meðal annars: Varnarræða
Sóktratesar, Máttur manna, eftir William
James, Á Norðurvegum eftir Vilhjálm
Stefánsson, Germanía Tacitusar í þýðingu
Páls kennara Sveinssonar og fleiri merki-
leg rit. — Nú hefir verið horfið frá þessari
ritaþýðing um stund og í stað þess á að
koma út á næstu árum mikið rit-verk eft-
ir forseta félagsins, hinn stórvirka fræði-
mann, prófessor Pál Eggert Ólason, um
Jón Sigurðsson. Eru á þessu ári liðin
50 ár frá dauða hans og er vel viðeigandi,
að þjóðin minnist á einhvern viðeigandi
hátt sinna mestu og bestu sona jafnóðum
og líður að heiðursdegi hennar.
Áætlað er að rit þetta komi út í fimm
bindum næstu árin og ræðir hið fyrsta,
sem þegar er komið út, um æsku Jóns og
uppvöxt, nám alt og þroska og hin fyrstu
starfsár og ritstörf að undanskildum
þjóðmálastörfum. Er rit þetta röskar
30 arkir að lengd og hið vandaðasta að
frágangi öllum, prentað á þykkan og
góðan pappír. Eins og vænta má og
kunnugt er af öðrum ritstörfum höfund-
arins t.d. hinu ágæta riti: Menn og menn-
tir siðarskifta aldarinnar, er hér ekki kast-
að höndum að neinu, heldur eru heimildir
allar rannsakaðar með nákvæmni og svo
óhemju miklum fróðleik hrúgað saman,
að segja má höf. fylgi Jóni næstum því
frá degi til dags. Er skarpskygni höf. því
undraverðari.sem engar minnisgreinar eru
t til um einkahagi Jóns. Auk þess gerir
höf. mjög nákvæma grein fyrir flestum
samtíma viðburðum og öllum helztu
mönnum, sem koma við sögu Jóns Sig-
urðssonar, og voru það raunar allir áhrifa
menn landsins um hans daga. í öðru
bindi verða svo rakin þjóðmálaafskifti
Jóns til loka þjóðfundar. Þriðja bindið á
að fjalla um stjórnmálaþófið á árunum
1851—59. Pjórða bindi um undanhald
landsstjórnarvalds við kröfum íslendinga
1859—69 og hið (imta um aðdraganda og
tildrög stöðulaganna 1871 og stjórnar-
skrárinnar 1874. Verða sem greinileg-
ust rakin afskifti Jóns af öllum þessum
málum, enda verður brátt hin pólitíska
saga Jóns og saga landsins ein og hin
sama. Alt þjóðlíf íslendinga er markað
og mótað af starfsemi hans. Og því er
höfundi það nauðsynlegt, að grafa fyrir
rætur ailra málefnanna, kynna sér kjör
og hagi þjóðarinnar í hvívetna, alla 19
öldina, sem að ýmsu leyti er merkilegt
tímabil í sögu landsins. Er því hér um
mjög fullkomna íslandssögu að ræða yfir
þetta tímabil, sem er nánasti inngangur
að sögu nútíðarinnar og ætti enginn að
Iáta rit þetta fara fram hjá sér, sem
þekkja vill góða grein íslenzkra mál-
efna. Eftir því bindi að dæma, sem
komið er út, er sagan skemtileg af-
lestrar, mjög skipulega samin, í sögulegum
og kjarngóðum stíl. Vinnur prófessor-
inn með þessu riti hið mesta nauðsynja
verk íslenzku sagnvísindum.
Áður en ég skil við þessa grein bók-
jnentanna íslenzku vil ég lítillega drepa
á hina fyrirhuguðu nýju fornrita útgáfu.
Fyrir nokkru var stofnað í Reykja-
vík “Hið íslenzka fornritafélag.” Hefir
félag þetta tekið sér fyrir' hendur það
þjóðþrifaverk að gefa út, vandaða vísinda-
lega útgáfu, sem þó sé við almennings-
þæfi, af öllum hinum merkari fornritum
vorum. Hefir verið ráðgert, að gefa út
kringum 32 bindi, þrjátíu arka stór hvert,
svo að þetta verður lang fullkomn^eta
safn íslenzkra fornrita, sem enn hefir ver-
ið gefið út. Auk íslendingasagna og
þátta eiga að koma í safni þessu Noregs-
konunga sögur, fornaldarsögur Norður-
landa, biskupasögur, riddara-sögur, forn
ar þýðingar og kveðskapur, — í einu orði
sagt alt hið merkasta í bókmentum ís-
lendinga fyrir árið 1400. Verður saminn
inngangur að hverju riti, sem gerir skil-
merkilega grein fyrir stöðu þess í bók-
mentum, heimildargildi þess og listagildi.
Auk þess eiga að fylgja hverju bindi skýr-
ingar torskilinna orða, athugasemdir um
forna siði og menning, tímatal og sögu-
leg sannindi, ættartölu töflur, nafna reg-
istur og kort yfir sögustaðina. Má nærri
geta, að slík útgáfa er ekkert áhlaupaverk
og þarf vel til hennar að vanda, enda ætlar
Dr. Sigurður Nordal, sem ráðinn er út
gáfustjóri, að ferðast um öll sögusvæðin
og rannsaka þau eftir föngum, en ýmsir
hinna yngri íslenzkra fræðimanna munu
verða til að leggja hönd að verkinu. Fyrir-
tækinu er hrundið af stað í fyrstu með
samskots fé og all ríflegum styrk frá Al-
þingi, en síðar er ætlast til, að það beri
sig sjálft fjárhagslega af kaupenda fjölda.
Eiga að vera komin út fyrir næsta vor tvö
bindi og verða í öðru þeirra: Egilssaga
Skallagrímssonar, Gunnlaugs-saga orms-
tungu, Gils þáttur Illugasonar, Hænsa
þóris saga og Bjarnar saga Hítdæla kappa,
en í hinu: Eyrbyggja, Halldórs þáttur
Snorrasonar, Laxdæla og Stúfssaga.
Mun marga fýsa að eignast þessa
útgáfu forritanna og mun hún verða bæði
til að glæða áhuga íslendinga sjálfra og
erlendra fræðimanna fyrir tungu og bók-
mentum landsins.
Meðal annara merkra bóka, sem ný
komnar eru út má nefna II. bindi af Árin
og eilífðin, prédikunarsafni eftir prófessor
Harald Nielsson. Var fyrra bindi þessa
prédikunarsafns vinsælt með afbrigðum
og mun þetta verða það eigi að síður, enda
telja sumir það betra en hið fyrra. Mun
eg rita um það síðar. Um Pál postula,
eftir prófessor Magnús Jónsson hefi ég
áður getið hér í blaðinu.
Af skáldsögum hefir mjög fátt komið
út. Þó má geta um síðara hlutann af
Gömul saga, eftir Kristínu Sigfúsdóttur.
Þykir Gömul saga standa næst síðustu
sögu höfundarins: Gestir talsvert að baki
að skáldskapargildi. Þó er þar margt
undur fallega ritað og af næroum skil-
ningi á skapgerð manna og lundarlagi.
Sögur Kristínar eru allar ritaðar með fag-
urri siðferðilegri hugsjón fyrir augum og
með rómantískum blæ, sem minnir tals-
vert á Selmu Lagerlöf. Er íslenzkum bók-
mentum að þeim góður fengur. — Séra
Gunnar Benediktsson í Saurbæ í Eyjafirði
hefir gefið út nýja skáldsögu sem heitir
Anna Sighvatsdóttir. Er saga þessi eins
og fyrri sögur höfundarins fremur sókn-
arskjal jafnaðarmanns á hendur þjóð-
skipulagi nútímans en skáldskapur og
stendur hún þó síðustu sögu höfundarins:
Við þjóðveginn að baki í því tilliti. Dökku
litirnir eru víða málaðir með ólíkindum og
dregur það úr þunga ádeilunnar. Auk
þess er málinu á sögunni talsvert ábóta-
vant með köflum, þótt höfundur segi vel
frá sumstaðar. Er ekki útséð um að séra
Gunnar geti samið allgóðar skáldsögur
ef hann vandar sig betur og lætur ekki
þjóðmálaskoðanir sínar fara með skáld-
skap sinn í gönur.
Auk þessa hafa komið út á Akureyri
á forlag Þorsteins M. Jónssonar bóksala,
sem er einn hinn stórvirkasti bókaútgef-
andi á íslandi um þessar mundir, tvær
bækur eftir Friðrik Ásmundson Brekkan:
Nágrannar (þrjár sögur) og Saga af
Bróður Ylfing, þýdd úr dönsku. Gerist
sú sagá í Vesturvegi á víkinga öld og lýs-
ir hún hvorutveggja, norrænum víkingum
og írskum höfðingjum, er fléttuð
utan um Brjánsbardaga (ca 1004 e. k.).
Þykir saga þessi vera með talsverðum til-
þrifum og lýsa mikilli þekkingu á fornum
siðum og háttum. Má búast við efnileg-
um rithöfundi þar sem Brekkan er, sem
taki við af Jóni Trausta, með sögulega
skáldsagna gerð. Friðrik Ásmundson
Brekkan er nú nýlega fluttur heim til ís-
lands og seztur að á Akureyri, en áður
hafði hann dvalið lengi í Danmörku og
Svíþjóð og ritað nokkrar sögur á dönsku
sem hann gat sér allgóðan orðstír fyrir
og ennfremur hefir komið út eftir hann
ofurlítið ljóðmælasafn á því máli. Er
það vel farið, að Brekkan er nú kominn
heim og tekinn að rita á móðurmáli sínu.
Með þessum bókum, sem gefnar eru
Út á Akureyri, má og nefna Gráskinnu,
sem er safn af draugasögum, undrasögum
og æfintýrum, er þeir Sigurður Nordal og
Þorbergur Þórðarson hafa safnað eða rit-
að upp. Á að koma. hefti af þessu safni
árlega og eru nú tvö komin út. Ætlunar-
verk ritsins er að bjarga frá gleymsku og
afbökun gömlum sögum og nýjum, sem
ganga manna meðal, og ennfremur að
koma fyrir almennings augu ýmsum fróð-
leik, sem grafinn er í handritasöfnum og
alþýða manna hefir eigi aðgang að. ‘‘Grá-
skinna vill flytja allskonar alþýðleg, ís-
lenzk fræði: Þjóðsögur, munnmæli, kynja-
sögur og fyrirburða, lýsingar einkenni
legra manna og atburða, gömul kvæði og
æfintýri, skýrslur um gamla trú og siði
o.s.frv. — segja ristjórarnir og eru þeir
manna vísastir til að færa alt slíkt sem
prýðilegast í stílinn. Er þetta ætlunar.
verk ritsins merkilegt og ættu menn hér,
engu síður en á íslandi að bregðast vel við
og senda útgefendunum sögur í ritið.
Sérstaklega mælist Dr. Sigurður Nordal
til þess í síðasta hefti, að menn sendi sér
sögur af hinum þjóðfræga draugi Þor-
geirsbola, og ætiar doktorinn nú að fara
að rita æfisögu hans. í því hefti Grá-
skinnu sem kom út í vetur eru
ýmsar ágætar sögur t.d. sagan
um mannabeinin á Loftsstöðum,
og ‘‘Vélstjórinn frá Aberdeen.’’
Öllu: magnaðri draugasaga
þekkist ekki í bókmentum. Er
Gráskinna líkleg til þess að
verða vinsæl meðal alþýðu og
má búast hér við hinu merkileg-
asta þjóðsagnasafni.
Af Ijóðmælum hefir fátt kom-
ið út nýlega. Ein allmerk ljóða-
bók hefir þó borist Heims-
kringlu, er ég vil geta um að
lokum, en það eru Ljóðmæli,
eftir Sigurjón Friðjónsson á
Litlu-laugum.
Sigurjón er elzur þeirra
Sandsbræðra og eru þeir allir
vel hagmæltir, þótt af beri um
þá Guðmund. En ekki getur ó-
h'kari skáld en þá Guðm. Frið-
jónsson og Sigurjón. Skáld-
skapur Guðmundar er saman
rekinn og fullur af spaklegum
líkingum og eigi allstaðar auð-
skilinn, en kvæði Sigurjóns eru
blæfögur og ómljúf, þótt víða sé
þau einnig djúp hugsuð.
Það hefir lengi verið vitað af
kvæðum sem birzt hafa í ís-
lenzkum blöðum og ritum, ein-
kum Óðni, að hann er skáld
gott. Hagmælskan er lipur og
fótviss, jafnvel á erfiðustu hátt-
um og dvelur hugsuninn löng-
um við hinar torráðnustu gátur.
Af Ljóðmælum þessum má fá
sem gleggst heildarmynd af
ljóðgáfu hans. Umgerð næstum
því allra kvæðanna er íslenzk
náttúrufegurð, vordýrð eða
sumarblíða, sjaldan, en þó stöku
sinnum, skammdegisnótt og
vetrarharka en alt verður þetta
í skáldskap hans að lík-
ingum innra sálarlífs. Höfund-
urinn virðist vera dullyndur og
viðkvæmur í skapi og er undir-
straumur kvæðanna trúarlegur
(religious). Hann er samgró
inn sveit sinni og landi, manni
finnst stundum jafnvel við of,
því að víðari sjóndeildarhringur
hefði vafalaust gefið jafnríkri
eðlisgáfu meiri tilþrif og fjöl.
breyttari viðfangsefni en vart
verður í kvæðunum. Ljóðmæli
Sigurjóns bera greinilega með
sért að hér er um ofkúldaða
skáldgáfu að ræða. Lífstregi
hans orsakast af of einhliða
vaxtarskilyrðum og þar af leið-
andi niðurbældum gáfum, sem
hvergi hljóta frið fyrr en að lok-
um í trúarlífinu, eins og kemur
greinilega í ljós í þessu erindi
úr kvæðinu Upp til fjalla:
Hverskyns útsýn stækkar, stækkar,
Stiaðarbarnsins harmur smækkar.
Leitar sérhver lífskend mín
lífsins iherra, á veg til þín.
Ömur dularklukkna kliðar
kallar, býður, laðar, niöar.
Sigurjón mun jafnan þykja
góðskáld með þjóð sinni og trú-
að gæti ég því, að tónskáldin
ættu eftir að gera sum ljóð hans
ódauðleg, því að til söngs eru
þau flestum kvæðum annara ís-
lenzkra skálda jafn betur fallin.
Benjamín Kristjánsson.
Myndastyttan af
Leifi Eiríkssyni.
Heimskringlu hefir borist úrklippa
úr St. Paul Pioneer Press 22. júlí s.l.,
þar sem talaS er um þaS, aS stungiö
'hafi veriS upp á Jóni Magnúsi Jóns-
syni myndhöggvara í New York sem
formanni nefndar, til aS sjá um aS
gerS sé teikning og myndastytta af
Leifi Eiríkssyni. Þyki hann mjög
vel tilþessara hluta fallinn, fyrst og
fremst af því, aS sjálfur sé (hann af-
komandi hinna norrænu víkinjga og
vel aS sér í norrænni goöafræöi og
svo vegna Iþess, aö hann sé kunnasti
myndhöggvari af íslenzku hergi hrot-
inn í Ameríku.
Jón Magnús Jónsson er alinn upp í
Upham, Towner County N. D. og
hlaut fyrstu mentun sína í búnaSar-
skólanum í NorSur Dakota. Tók
hugur hans brátt aS hneigjast aö list-
um og eftir aS hann útskrifaSist þaS-
an stundaöi hann myndhöggvara náni
hjá Lorado Taft um nokkur ár og
naut mikils álits. Siöan dvaldi hann
um nokkurn tíma í Salt Lake City
undir handarjaðri Gilbert Riswold,
■sem er kunnur myndhöggvari ogi hlaut
aS því loknu styrk til að stunda nám
viö Louis C. Tiffany stofnunina r
New York. Hefir hann nýlega sett
á stofn sína eigin vinnustofu á 114
East Twenty-eight, St., New York.
Grundvöllur frjáls-
lyndrar trúarskoðunar,
Fyrirlestur fluttur á kirkjuþingi í
Riverton, 28 júní af Séra Ben-
jamtn Kristjánssyni *
( Framháld)
Tvœr mótbárur. I fyrsta lagi hef-
ir verið bent á það aö orðatiltækiS
“andi Krists” sé mjög óákveðiö hug-
tak, sem hver og einn skýri eftir
sínum eigin geðþótta og misjafnlega
mikilli þekkingu, jafnvel sjálft nýja
testamentið gefi fleira en eitt sjónar-
mið a skapgerð Krists og persónu.
Sé því nauðsynlegt, aS hafa einhverja
ákveðna siðareglu aS miða við, sem
gerð hafi verið aS bestu manna yfir-
sýn. Er þessu fyrst til að svara því,
að utanað lærð siSaregla igetur og;
oröið ýmislega skilin, ef nokkur til-
raun er gerS á annaS borö til aS
skilja hana, en án þess getur hún held-
ur ekki. orSiö mikilsvirSi, og í öðru
lagi er þessi ýmislegi skilningur a5
mörgu leyti fremur kostur en löstur.
Ef vér gætum mælt og vegiö anda
Krists í fljótu bragöi, mundi oss
naumast vera af honum mikillar sálu-
hjálpar aö vænta. Einmitt af því a5
vér þurfum stööugt aö kanna órann-
sakanlegt djúp andans, getur hann
orSiö oss aS mikilli blessunarlind, þvi
aö meS því móti nær hann frekar á-
hrifum á margskonar skapgerö og-
hugsunarhátt. Andi Krists er
nógu rúmt hugtak, til þess aS íhyglí
hvers einstaklings geti fundiS þar
nýjan sannleika, sem fariS hefir fram
hjá öðrum, og hrifist af honum. Því
aS “mismunur er á náðargáfum, en
andinn hinn sami.” Og þótt þaS geti
veriö örðugleikum bundiS aS skýr-
greina andann og gera nákvæma grein
fyrir ýmsum eiginleikum hans og
starfsemi þá munu allir kristnir menn
fara dálítiS nærri um þaö, hvernig
andinn starfar, ef þeir leggja hlustir
við samvizkunni og sínu bezta eSli.
Hin nánasta skýrgreining í einu
oröi, sem reynt hefir veriS aS gefa
á hugtakinu “andi Krists” eöa Krists
lund er orðiS kœrleikur. Eins og
Jesús Kristur sagöi að alt IögmáliS
og spámennirnir væri fólgiö í því aö
elska guS af öllu hjarta og náungann
eins og sjálfan sig og Páll postuli
seigir, að elskan sé uppfylling lögmál-
sins og ekkert sé meira en hún, þannig
innibindur þetta eina orð allan krist-
indóm, sé þaS rétt skilið. Ef vér
erum ekki algerlega blindir af eigin-
gjörnum ástæðum,segir samvizkan oss;
nærri um þaS, hvenær vér göngumst
á lög kærleikans, og ef vér gefurtr
gaum aS þessu af alhug og einlsegni
mun þaS verða oss til meiri sálu-
hjálpar en öll játningarrit fornaldar
og miðalda. — I annan staS getum
vér skýrgreint andann sem guðlegt
sonerni. Jesús er í Nýja-testament-
inu nefndur “guðssonur”. Samkvæmt
Rómverja bréfi Páls var 'hann “fyrir
anda heilagleikans kröftuglega au'g-
lýstir að vera guðssonur’ og samkvæmt
eiginni kenningu hans er þaS kærleik-
urinn, sem friðinn flytur og nær jafnt
yfir óvini sem vini, er gerir mennina
aS guössonum (Matt. 5. 9, 45). Hvort
sem þaS er því kærleikurinn eöa andi
heilagleikans, sem gerir oss aS guSs
börnum, þá er þetta hvorttveggja
fólgið í anda Krists, aS skoðun hinna
kristnu helgirita. En þá erum vér
rakleitt komin aö annari mótbárunni
er þannig hljóöar: “Hver þykist þá
með sanni geta sagt, að hann hafi
anda Kristsf Hafa ekki allir ofsatrú-
armenn þózt hafa Ihann.enneitaS öðrum
um hann eins og t. d. Lúther gerði
viS Zwingli, er hann sló á hönd
hans og sagði: “Þér eruö af öörum
anda en vér.” Sú saga hefir oft
endurtekiö sig. — En sá, sem þykist
standa gæti þess aS hann ekki falli.
Andi Krists er ekki andi drambs og
sjálfbyrtgingsskapar heldur sanngirni
og bróðurþels. Vafalaust er þaS satt,
sem eitthvert skáldiS hefir sagt, að
Krisfur einn hafi veriS kristinn, í