Heimskringla - 21.08.1929, Blaðsíða 4

4. BLAÐSIÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 21. ÁGÚST, 1929
Hcímakringla
(StofnuO 1886)
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS, LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, W.innipeg
Talsími: 86537
VerS blaðsins er $3.00 árgangurinn borgist
íyrirfram. Allar borganir sendist
THE VIKING PRESS LTD.
SIGPÚS HALLDÓRS frá Höfnum
Ritstjóri.
Utanáskrift til blaðsins:
Manager THE VIKING PRESS LTD.,
«53 Sargent Ave., Winnipeg.
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg.
"Heimskringla” is published by
The Viking Press Ltd.
and printed by
THE MANITOBA MINER PRESS
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man.
Telephone: 86 537
WINNIPEG, 21. ÁGÚST, 1929
Einstætt fordæmi.
Hver mun geta lesiö, alþýðumaður
eða mannfræðingur, án þess að hjarta
hans verði ‘‘hrifið hæstri bifan,” sögu Sví-
anna í Gammal-Svenskby, þegar hún verð
ur að fullu skrásett af þeim sem vald hef.
ir? Fáir þættir úr menningarsögu alíra
alda og þjóða, er mannkynið hefir sagnir
og sögur af, myndu geta jafnast við þá
frásögn, sem á skilið penna Snorra, Ham-
suns eða Heidenstams. — Hún ætti ekki
að standa að baki herleiðingarsögu Ritn-
ingarinnar.
Fyrir meira en tvö hundruð árum síð-
an flytja nokkrir sænskir alþýðumenn til
Ktillar eyju í útjaðri Sviaveldis. Tuttugu
árum síðar komast þeir undir erlent stór-
veldi, gersamlega óskylt að tungu, hátt
erni og menningu. Nær sjötíu ár halda
þeir samböndum við ættþjóð sína yfir um
Eystrasalt. Meðan það helzt, gengur
þeim tiltölulega auðveldlega að því er
skilja má, að halda við tungu sinni, trú og
menningu. Og þó hafa fjölmennari land
nemar týnt að mestu þessu öllu á skemmri
tíma.
En þá eru þeir sendir í herleiðinguna
miklu. Skapmikil einvaldsdrottning,
sem þá að líkindum er orðin þreytt á fast-
heldni þessara örfáu, fátæku sálna við
trúna og tunguna, ásetur sér að þver-
brjóta þessa þrákelkni svo dugi, eitt skifti
fyrir öll. Hún lætur taka hvert manns-
barn á Dagey, karskt og karlæg^, og flytja
til Suður-Rússlands, suðaustur í Úkranje,
mörg hundruð mílur frá öllum sænskum
samgöngum. Þar neyðast þeir til þess
að leggja sig eftir nýjum lifnaðarháttum.
Þar eiga þeir að festa rót í frjósemi vín-
ekru og kornlanda; gleyma gamalli menn-
ingu og minningum við nýtt athafnalíf;
sogast og hverfa í hringiðu fjölmennrar,
gamallar litskrúðugrar menningar;
gleyma tungu sinni og tala nýja; gleyma
Eiríki sigursæla, Karli Karlssyni Bónda,
Gústöfunum— Vasa og Adolph— Karli
tólfta; öllu því í söng og sögu sænskrar
þjóðar, er borið hafði þá upp og haldið
þeim uppréttum á Dagey, í sjötíu ár, undir
oki erlendrar áþjánar.
Það var ekki óskynsamlega til get-
ið, að þetta myndi takast. Enda var
Katrín drottning enginn fáráðlingur. Og
vafalaust hefir hún gengið ánægð til
hvílu kveldið það, er hún hafði með hæst-
eiginni hendi undirritað herleiðingardóm
þessara þverúðarfullu fiskimanna á
Dagey.—
Því meir forviða hefði hún hlotið að
ýerða, eftir því sem fram liðu stundir.
Hefði hún við og við mátt líta upp úr gröf
sinni næstu 120—130 árin, og verða þess
vör, að herleiðingarráð hennar, náði ekki
tilgangi sínum. Hún hefði hlotið að
undrast stóriega, ekki síður en vér, er nú
undrumst og fögnum yfir heimkomu
þeirra úr meira en hundrað ára herleið-
ingu.
Hún hefði hlotið að undrast þá rót,
sem þetta fólk var af runnið. Undrast
skapfestuna, er róleg og sigurviss stóðst
hundrað ára athlægi, þeirrar tegundar, er
öllum fámennum og umkomulausium
“útlendingum” eða ‘‘emígröntum’’ fellur
í skaut frá fjölmennum og auðugum frum
öyggjum landsins, unz þeir hafa jært að
skilja hana og meta á borð við sína eig-
iil; undrast þann menningarþrótt og
sjálfsmetnað, er heldur leiftrandi lífi í trú
og tungu, þrátt fyrir aukna tímalega vel-
megun í skjóli tæknari menningar, og
gerir sér fulla grein fyrir því, að það er
ekki endanlega eini sáluhjálparvegurinn
fyrir hvern þann er verða vill ‘‘góður borg
ari’’ í nýju landi, að beygja svírann, skiln-
ings og möglunarlaust, undir hvem dint
nýrrar tízkiui eða gamallar hefðar þess
fjölmenna meirihluta er fyrir býr, þótt til
þess þurfi að ganga á bug við og kasta
fyrir borð öllu því sem göfugast var og
fegurst í fari aðkomenda.
Þenna höfuðlærdóm mættum vér V.-
íslendingar nema af frændum vorum frá
Gammal-Svenskby, þrátt fyrir ‘‘prédikun-
ar”-starfsemi sumra “leiðtoga” vorra á
undanförnum árum, því það þarf enginn
að ætla að þessum herleiddu Svíum hafi
hlýtt annað en að reynást ‘‘góðir borgar.
ar,” auðsveipir við landsins lög, í öll þessi
100 ár, freklega talin, er hnútasvipa zars-
ins vofði yfir iandi og lýð frá St. Péturs-
borg. Þó mætti kannske virðast, sem sá
lærdómur komi oss að litlu haldi, er lét-
um Nýja ísland ganga úr umsjá vorri og
yfirráðum sem alíslenzkt hérað. En að
minnsta kosti ætti þó þetta dæmi tæpra
þúsund manna meðal miljónanna, að
afsanna fyrir oss þá bábilju, að nauðsyn
beri til þess endilega, að íslenzk tunga
verði aldauða í þessu landi á næsta
mannsaldri eða svo.
En hvort sem vér treystum oss eða
eigi ,til þess að hefjast til nokkuð líkra
samtaka til verndunar máli og menningu
og þeirra er ráðið hafa lífi og örlögum
frænda vorra í Gammal Svenskby á liðn-
um öldum, þá hlýtur hver þjóðrækinn
maður að senda þeim yfir hafið hugskeyti
samúðar og þakklætis fyrir það einstæða
fordæmi, er þeir hafa öldum og óbornum
eftirskilið. Árnaðaróskir í garð þeirra,
um velgengni og farsæld í framtíðinni,
eru í raun og veru óþarfar, því slíkum er
guðsríki visst, svo framarlega sem því
verður hér á jörðu staður fundinn.
Þyzk endurreisn.
Fyrir fimmtán árum síðan stóðu
ÞjóðVerjar á hæsta tindi veldis síns. Á
síðari hluta nítjándu aldar hafði járnkanzl
arinn mikli, Bismaick fursti, skapað ef til
vill öflugasta stórveldi Norðurálfunnar, ef
ekki alls heimsins, úr Tnörgum smáríkjum,
meira og minna sundurþykkum. Þjóðin
svall af lífsþrótti, stolti og metnaði. Á
sviðum lista og vísinda hafði hún tekið
forystu menningarþjóða heimsins. Hún
hafði öflugastan og bezt búinn landher
allra þjóða í heimi; herfloti hennar gekk
næstur brezka flotanum. Hún átti
þriðja mest nýlenduríki í heimi; kaup-
floti hennar gekk næstur kaupflota Breta,
og nær allstaðar keppti hún sigursæl við
aðrar þjóðir um verzlun og viðskifti öll.
Og fjórum árum síðar var allt hrun-
ið í rústir. Þjóðverjar höfðu reitt of
hátt, eða máske öllu heldur of geist, til
marksins. Hinn öflugi landher þeirra
var þrautsigraður af ofurefli liðs; her-
flotanum sökkt í sævardjúp; þjóðin van-
megna af hungri og hverskyns neyð; flug-
herinn afnuminn og gereyðilagður og
verzlunarflotinn gerður upptækur, svo
að þeim voru eftirskilin einungis 419,-
000 tonn, af 5,000,000, til þess að viða að'
sér nauðsynjavömm og hráefnum. Stór-
ir skikar skornir af landinu; allar ný-
lendur af þeim teknar; auðugustu náma-
héruðin af þeim tekin; iðnaðurinn farinn
í kaldakol, og ógurlegur skuldabaggi
bundinn þeim á herðar til sextíu ára.
Síðan á dögum Kartagóborgar hefir sjald-
an eða aldrei verið gengið svo greypilega
á milli bols og höfuðs á nokkru stórveldi,
að því er virtist.
En þrátt fyrir dæmafá afrek þjóðar-
innar á 19. öldinni, þá var sem nú fyrst
kæmi ótvírætt í ljós, hvílíku ódrepandi
lífsmagni hún átti yfir að ráða. Möglunar-
lítið var að skilmálunum gengið, því ekki
tjáði að deila við dómaranh, og sigraðir
menn verða að sætta sig við allt. Og
möglunarlaust var tekið að vinna, eins
og þjóðin hefði tileinkað sér það vígorð,
er Hinrik Dalgas gaf Dönum, er Þjóðverjar
höfðu leikið þá harðast, 1864: ‘‘Það sem
út á við tapast skal inn á við vinnast.”
Sverðsmiðjum var breytt í plógsmiðjur;
efnasmiðjurnar gengu nótt og dag, til
þess að komast það á undan, sem þær
voru fyrir stríðið, þótt sigurvegararnir
hefðu tileinkað sér ailar dýrmætustu upp
fyndingar þeirra, og þar sem áður voru
smíðuð verzlunarskip og herskip, voru nú
verzlunarskip eingöngu smíðuð. Og
stöðvunarlaust var haidið áfram afborg.
ununum í hina botnlausu skuldahít, þótt
sú borgun næmi langt um meira á ári en
' allar tekjur ríkissjóðs Kanada.
O g nú í dag, aðeins ellefu árum eft-
ir ‘‘hörmungina miklu,” eru Þjóðverjar
komnir vel á veg áleiðis á öndvegisbekk
iðnaðar og verzlunarþjóða veraldarinn-
ar. Þeir hafa smíðað hraðskreiðasta og
fullkomnasta farþega og flutningsskip
verldarinnar. Þeir hafa nýlega lokið við
langstærstu flugvél heimsins, er hefir
rúm fyrir meira en 100 farþega. Hið
volduga loftskip þeirra, ‘‘Graf Zeppelin”
fór nýlega hamingjusamlega aðra ferð
sína til Ameríku og heim a,ftur, og er ein-
mitt í dag, er þetta er ritað, farsællega
lent í Japan, eftir nálega 7,000 mílna ferð
frá heimili sínu Friedrichshafen á Þýzka-
landi (á tæpum 102 klukkustundum) á
hringferð sinni um hnöttinn; fyrstu ferð
slíkri, er fartæki þeirrar tegundar hefir
lagt í. Og þeir hafa komið sér upp 4,
000,000 tonna kaupskipaflota á þessum
ellefu árum, fjórða stærsta kaupflotanum
í heimi, — ef þeir hafa þá ekki þegar tek-
ið þriðja sætið frá Japönum,— og áreið-
anlega bezt búna kaupflotanum, þar
sem eingöngu er um nýtízku skip að ræða.
Hverja skoðun sem menn kiunna að
hafa haft á ófriðarsekt þeirra, þá er ó-
mögulegt annað en að dázt að slíku ókúg-
andi lífsmagni og framkvæmdaþrótti. Og
þótt menn viðurkenndu það, sem flestum
fróðustu mönnum, óvilhöllum, mun þó nú
finnast býsna viðurhlutamikið, að Þjóð-
verjar hafi átt meiri sök á skelfingum
styrjaldarinnar miklu en aðrir aðiljar, þá
hlýtur þó flestum að finnast sem slíkar
stórdáðir, og þær, er hér hafa vprið nefnd-
ar og óteljandi fléiri slíkar, hafi bætt það
brot að býsna miklu leyti, svo framarlega
sem mögulegt er að bæta slíka hörmung.
Og þá ætti líka að vera óhætt fyrir þá,
er til samá ættstofns verða nánast tald-
ir, að fara að láta blóðið renna sér óhindr-
að til skyldunnar, ekki síður en áður, er
allt lék í lyndi fyrir þessu stórveldi hins
germanska kynstofns.
“Landinn enn!”
Stórblöðin hér í Winnipeg fli’ttu þá
fregn í fyrradag, að við allsherjar skot-
mót, er haldið var á laugardaginn var í
Ottawa, mejíð 173 þátttakendum úr öllum
fylkjum Kahada, beztu skyttum landsins,
hafi góðkuhni v.-íslenzki skotkappinn,
J. V. Austman, bóndi frá Kennaston,
Sask., sonur hr. Snjólfs Austman, borið
sigur úr býtum, og hlotið meistaraskyttu-
titil Kanada. Skoraði hann 247 mörk í
samkeppnirtni, tveim mörkum hærra en
sá er næstur honum varð. Mun þetta
vera mjög þá skor. Segja blöðin, að
sjaldan eða aldrei muni samkeppnin hafa
verið harðvítugri en nú, né úrslitin talin
vafasamari, svo margar úrvalsskyttur,
sem þarna voru samankomnar.
Þessi samkeppni fer fram árlega og er
hún kennd við ríkisstjóra. Er sigurveg-
arinn borin á sérstökum ‘‘heiðurs-skot-
stóli, við lúöraþyt og bumbuslátt til aðal-
herbúðanna, þar sem ríkisstjóri sæmir
hann verðlaunapeningi úr gulli, er fylgir
kanadiska skotmeistaratitlinum, og $200
sjóði að auk.
‘Joe’ Austman, er ásamt föður sín
um og fjölskyldu Winnipeg íslendingur
gamal- og góðkunnur, þar sem hann e
uppalinn hér. Og orðálír sá, er ham
vann sér þegar fyrir ófriðinn, sem úrvals
skytta, lifir enn í minni allra Vestur-Is
lendinga. Yfir til Kaupmannahafna
bárust á ófriðarárunum fregnir um úr
valsskyttuna vestur-íslenzku, er ásam
fjölda annara vaskra vestur-íslenzkn
drengja væii farin á vígvöllinn. Svc
fréttist einn góðan veðurdag, að hani
hefði fallið óvígur í gashríðinni, í annar
orustunni við Ypres, verið tekinn hönd
um og fluttur í fangelsi á Þýzkalandi
Þegar Austman slapp úr prísundinni at
ófriðnum loknum (eftir hálft fjórða ár)
fluttist hann jafnskjótt hingað til Winni-
peg, og þaðan vestur til Kennaston, Sask.
þar sem hann hefir dvalið síðan við land-
búnað, ásamt föður sínum oftast.
Síðan Austman kom aftur heim frá
Þýzkalandi hefir verið hljótt um skot-
fimi hans, enda kom hann illa þjakaður
undan hörmungum gassáranna og fangels
is vistarinnar. Hefir hann ekki tekið þátt
í skotkeppni síðan fyr en þetta. Er því
enn gleðilegra hinum mörgu vinum hans,
að þessi ágæti íþróttamaður skyldi þegar
sýna það, að hann hefir aftur náð há-
marki íþróttar sinnar.
Margir y Vestur-íslendingar myndu
óska séi- að geta hafa haft færi á því að
vera í Ottawa á laugardaginn og sjá
Ianda sinn borinn til sigur-veg-
semdanna. En bezt af öllum
hefðum vér getað unnt föður
hans þeirrar gleði að vera við-
staddur, er sonur hans var “haf-
inn á skjöldu,” samkeppenda
sinna. Því betri ísiending, en
Snjólf Austmann yrði erfitt að
finna, þótt grandgæfilega væri
leitalð. Hans verðlur minnst
þegar fullskráðir verða vestur-
íslenzkir annálar, fyrir margt
það bezta, sem einkennir rík-
lundaðan, íslenzkan drengskap-
armann. Mættum vér að
skaðlausu hafa á meðal vor tal-
ið enn fleiri, er hefðu látið sér
jafn annt um það, innan sinnar
stéttar, að hvergi væri lítils-
virðing sýnd íslenzku þjóðerni.
Minni Vestur-Islendinga
(Franvh. frá 2. bls.)
fundiö slíkt land. Hann- sá í slíkri
nýlendu, ekki einungis ihag fyrir Is-
lendinga sjálfa, heldur og fyrir
Bandaríkin og Canada. Hann var
svo stórhuga að sjá í slíkri nýlendu
er stofnuð yrði af 10,000 Islending-
um “þá yrði þar eftir 3—4 aldir þar
orðnar 100,000,000 og myndu þá
þekja allt meig’inlandið frá Hudsons-
flóa til Kyrrahafs. Þeir gætu þá
geymt tungu sína, aukið hana og
auðgað af hennar eigin óþrjótandi
rótum. Og hver veit ef til vill sem
erfingjar hins mikla lands fyrir sunn
an sig smátt og smátt útbreitt hana
með sér yfir þessa álfu og endurfætí
hina afskræmdu ensku tungu.”
Engum dylst hversu fögur hug-
mynd þetta var og er. Enigu að
síður þó að eigi væri þá hægt að
framkvæma þetta. En ef landinn
hefði þá • farið að ráðum J. Ö. þá
þyrftu þeir %kki nú að bera kvíð-
boga fyrir því að börn þeirra hverfi
algerlega inn í enska heiminn hér
eins og dropi í sjóinn. Eg tel það
hiklaust hina mestu ógæfu að Is-r
lendingar skyldu tvístrast eins og
0 '
raun varð á í byrjun hér. Það þarf
enginn að ætla sér að prédika þá
skoðun inn í mig að Islendingar gætu
þrifist á tótnri ensku. Þeir þurfa
að hafa kjarnbetri fæðu; og hana
er hvergi annarsstaðar að finna en
í íslenzkri tungu og bókmenntum.
Hvað á þá að gera til að Islendingar
hér ekki gleymi uppruna sínum?.
Þeirrar spurningar hefir oft verið
spurt. Vér getum rakið hana aftur
í tímann til ársins 1890, og þar er
bætt við. “Myndi ekki jafnvel þann
dag í dag mega finna þó nokkur ís-
lenzk ungmenni, einkum í Winnipeg,
sem miklu fremur kysu að ræðurnar
í kirkjunni og ræður og söngvar á
samkomum Islendinjga færu fram á
ensku' ?
Eg geri ekki ráð fyrir að spurning
unni sé auðsvarað nú á annan en
neikvæðan hátt. En sannarlega var
þetta tímabært spursmál á þeim
tíma og er í raun og veru enn hvað
viðhald tungunnar snertir. En nú
verður naumast horfið til baka til
þeirra möguleika sem þá voru á því
að sameina íslendinga í eitjni ný-
lendu.
Eg vil minnast séra Jóns Bjarna-
sonar, sem gerðist andlegur leiðtogi
nýbyggingjanna hér; hvatti þá til dáða
Qg drengskapar og Ieitaðist við að
sameina þá í kirkjulegnm efnum.
Hann talaði minni Vesturheims ú
hinum fyrsta Islendingadegi. Hann
talaði í líkingum til Islendinga um
fund Nieptunusar. Hvernig það
atvikaðist. “Hann fannst áður en
hann sást. Menn tóku eftir óreglu.
eða truflun eða “perturbationum” á
næstu jarðstjörnum Úranusi, og
sannfærast um það að. sú truflun
stafaði frá annari óséðri plánetu utar
í geimnum.” Hann talaði um “hill-
ingar á preríunum.” “Vér sæjum
oft langt út fyrir vorn eigin sjónd,-
hring. Landið fyrir utan hann lyft-
ist upp og kæmi nær. Það væri
ímynd þessa lands í andlegum skiln-
ingi. Júlíus Cæsar þegar hann sté
í land í Afríku saigði: Teneo te
Africa. Eg vil nú i nafni íslend-
inga segja, Teneo te Ameríka —Eg
held þér Amerika.” Og hann held
ur áfram og segir:
“Skylda vor við þetta land. Hver
er hún? Hún er það, að vér leggj-
um vorn skerf, skerf frá oss sjálf-
um og voru íslenzka þjóðerni til
vaxtar og viðgangs þessu framtíðar
og frelsis landi. Gleymum ekki að
vér svíkjum þetta, vort nýja land
svo framarlega sem vér ekki lifum
fyrir það að koma — í góðum skiln-
ingi auðvitað “perturbation” á stað í
sögu landsins.
(Með þeim huga vil ég segja
“Teneo te America,” og með þeim
huga skora ég á yður alla að hrópa:
Blómgist og blessist, vonarinnar,.
frelsisins, framtíðarinnar, einstaklings
ins og “perturbationanna” land. Am-
eríka.”)
Þetta er kafli úr fyrsta minni
Vesturheims hér á þessum slóðum og
hversu fagrar hugsjónir eru hér
ekki dregnar fram. Það er ekki að
undra þó að Islendingar hafi í heiðri
minnimg þessara manna og minnist
þeirra með einhuga þakklæti á degi
eins og þessum. Það er ekki furðu-
legt þó oss langi til að geyma minn-
ingu þeirra og annara sem leiðbeindu
hópnum íslenzka i allskonar þreng-
um. Það er ekki furðulegt þó inn-
lendir menn tækju eftir hvað var að
gerast með þessum fámenna hóp ís-
lenzkra nýbyggja. Dufferin láv-
arður, er hann heimsótti Nýja Island
14. september 1877 komst meðal ann-
ars þannig að orði: “Eg* ber
óbilandi traust til hinnar harðgjörvu
hugrökku og þrautseigu íslenzku
þjóðar. Saga þessa norræna ætt-
stofns sannar betur en nokkuð annað
að einkenni hins göfuga kynþáttar
hafi verið iðjusemi, dugnaður, stöð-
uglyndi, seigja og óbilandi þolgæði.”
Hann segir ennfremur:
Eg hefi veðsett álit sjálfs min
hinum canadisku vinum mínum fyrir
því að nýlenda yðar þroskist og
blómigist.”
Eg vil minnast séra F. J. Berg-
mann, sem eins hins trúverðugasta.
mikilhæfasta, ötulasta leiðtoga á sviði
bókmennta og trúmála. Og marga
aðra mætti telja ef tíminn væri ekki
takmarkaður.
Og einum má sízt gleyma, og það
er skáldið sem nú er n^látinn svo að
segja, en sem lifir með oss líklega
lengst allra frumbyggja Vestur-
heims í sínum ógleymanlqgu and-
vökuljóðum. Eg á við Stephan G.
Stephansson. Hann hefir kennt oss
svo margt þarft og uppbyggilegt i
sínum göfugu ljóðum. “Að lífsins
kvöð og kjarni er það að líða og
kenna til í stormum sinna tíða.”
Hann hefir dregið upp fegurst allra
þá “undirstrauma lífsins í náttúrunni”
sem einungis andans mikilmenni
kunna. Það hefir verið sagt, og
það með sanni að einn merkasti við-
burður í sögu Vestur-Islendinga 'hafi
verið það þegar heimaþjóðin toauð
honum heim árið 1917. Öll helztu
menningarfélög þjóðarinnar stóðu
fyrir því heimboði. Fagnaðarsam-
sæti voru honum haldin um allt land
og gefnar gjafir. Þar á meðaí
3000 kr. heiðursgjöf frá landinu. G-
F. kemst þannig að orði um hann i
ræðu. “Hann i(St. G. St.) er einn
af viðlendustu landnámsmönnum í
andlegu lífi hinnar íslenzku þjóðar.
Þegar hann flutti héðan héldu allir
að hann flytti aleiguna í einu kof-
orti. En í stað þess flutti hann með
fiér ósýnílegan sjóð allls' þess sem
dýrast er og bezt ættað í tungu vorri
bókmenntum og þjóðareðli.” Hanrt
er “öræfanna andi sem á sér ríki og
völd,” og skáld öræfanna er—
Haralyndur, hlákuvindur
Höfundur sem engan stælir
Sitt í eigin orðum mælir
Hvað sem hugsar tún og tindur
Starfar, stundar, straums og
grundar
Öfjin leysa úr ísatjóðri
Opna dyrnar fyrir gróðri
Rumska þvrsem bundið blundar.”
Eitt af íslands beztu skáldum,
Davið Stefánsson frá Fagraskógí
yrkir kvæði við þessa heimkomu
Stephans. Kvæðið heitir Stephan
G. Stephansson og er einkar faignirt.
Það er svona:
Kvöldsólin hnígur x Kyrrafiaf
Og Klettafjöll rósbjarma skreytir.
Eg styð mig við frónskan flækings-
staf
Um fagrar og ókunnar sveitir.