Heimskringla - 30.10.1929, Blaðsíða 6

«. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 30. OKT., 1929
Robin Hood
Rapid Odts
Fyrir börn á uppvaxtarárunum er ekkert
hollara en vel soðinn hafragrautur- —
En úr “Ofn-þurkuðu” mjöli.
EKKEHARD
Saga frá 10. öld,
eftir I. von Scheffel.
þau áfram ferðinni, og sneiddu hjá manna-
bústöðum, en lögðu leið sína gegnum veglausa
skóga og afskekta dali.
í veizlusal hallarinnar sváfu menn ennþá.
í»að var komin miður dagur þegar Atli kon-
ungur vaknaði, og hann var sá fyrsti sem opn-
aði augun. Hann tók um höfuðið báðum hönd-
um og gekk út, og kallaði um leið: ‘‘Sendið
v Valter til mín svo hann geti stutt konung
sinn í veikleika hans Biðjið hann að færa
mér morgunhressingu í vopnabúrið mitt.”
Þjónamir nudduðu hin svefnþrungnu augu
sín, og leituðu Valters allstaðar, en fundu hann
hvergi; og drottningin kom haltrandi og
hnjótandi og kallaði: “Hvað dvelur Hildigunni,
að hún skuli ekki koma með fötin mín?” En
þá tók að breiðast út meðal þjónustufólksins
hljóðskraf og hvíslingar, og Aspirin drottning
komst að því að Hildigunnur hafði flúið með
Valter um nóttina. Hún brýndi þá raustina
og sagði: “Bölvað veri þetta hóf, og marg for-
dæmt vínið, sem svift hefir Húnana vitinu.
Það sem ég varaði konunginn við, hefir fyrir
oss komið, og hin styrkasta stoð vor burtu.”
Reiðin, sem greip Atla konung, var ógur-
leg og hann reif sundur purpuraklæði sín. Og
eins og stormurinn þyrlar rykinu saman í
hauga, eða hrúgur, þannig blés geðofsi hans
saman í huga hans öllum vandræðum hans og
erfiðleikum. Hann gat ekkert sagt, svo æst
varð skapið, og hann át hvorki né drakk.
Nóttin veitti honum enga hvíld. Þjakaður
bylti hann sér alla vega á beð sínum, eins og
líkami hans lægi á nálum. Og hann hentist
upp hálf æðisgenginn, og tók til að stika her-
bergið fram og til baka.
Meðan Atli hamaðist svona í heift sinni,
reið flóttaparið hljóðlega gegnum Scythian-
land. En í birtingu kaliaði Atli saman hina
vitrustu Húna, og mælti til þeirra á þessa
leið: “Hvern þann sem fært getur mér Valter.
hinn arga, slæga ref, skal ég gefa gullsaumuð
klæði, og svo mikinn auð og allsnægtir, að
slíks skulu ekki dæmi!’’ En í öllu landinu
fannst enginn lávarður, enginn riddari, tjald-
sveinn eða þræll, sem þorði að veita Valter eft-
irför, og bera vopn gegn honum. Þess vegna
varð boð konungsins árangurslaust, og gullið
kyrt.
Nótt eftir nótt hélt Valter áfram ferð
sinni, en hvíldi sig á daginn í skuggafylgsnum
skógarins. Fuglarnir flugu kringum höfuð
hans, og honum lukkaðist að ginna þá svo
nálægt, að hann gat snarað þá. Og hvenær
sem þau bar að vatnsfalli, rendi hann niður
öngli og dró fisk. Á þennan hátt liðu dagarnir
fljótt, og þau höfðu nægilegan mat til að seðja
hungur sitt og nóg verkefni fyrir hugann. Og
ekki leitaði þessi hugprúða hetja eitt einasta
skifti eftir því á þessari löngu ferð að faðma og
kyssa meyjuna.
Meira en fjörutíu sinnum hafði jörðin snú-
ist um sjálfa sig, síðan þann dag, er Valter
yfirgaf Atla svo skjótt og kveðjulítið. Þegar
þau sáu framundan sér í rökkurmóðu fljót
eitt mikið. Það var Rín, loksins. Já, það
var Rín, og hinu megin við hana stóð Worms
höfuðborg Franconiu. Fiskimaður einn
kom að ströndinni til þeirra, á hinum flatbotn-
aða bát sínum, og sem þóknun fyrir nokkra
fiska,' er Valter hafði veitt og lét hann hafa,
bauð hann að flytja þau yfir fljótið. Þegar
því var lokið héldu þau áfram og keyrðu fá-
kinn sporum. ^
Næsta dag fór fiskimaðurinn til Worms
og gaf matreiðslumanni konungs fiskinn, sem
bann sauð og matreiddi, og bar á borð fyrir
Gunnar konung. En Gunnar konungur varð
mjög undrandi og sagði: ‘Aldrei alla þá daga,
sem ég hef setið hér að völdum og í hásæti,
hefi ég séð slíkan fisk, svo stórann og feitann
á, borði mínu. Hann hiýtur að hafa verið
fluttur hingað frá öðrum löndum. Segið mér,
matreiðslumaður, og það undireins: hvernig
uáðuð þér í hann?”
iMatreiðslumaðurinn sótti þegar í stað
íérjumanninn, og ferjumaðurinn sagði: ‘‘í
gærk veldi sat ég í bát mínum við bakka Rínar,
og þá kom ókunnur maður n'ðandi niður götu-
stiginn, og helzt leit út fyrir að hann væri á
ihakaleið frá OTustu, svo villt og ægilegt var útlit
hans. Hann var í herklæðum með skjöld og
spjót. Og þó brynja hans liti út fyrir að vera
æði þung stanzaði hann helzt ekki neitt og
keyrði hestinn áfram. Og með þessum manni
"var mær ein forkunnar fögur. Hún sat í söðl-
inum fyrir framan hann og stjórnaði fákn-
wm, og hékk skrín sitt á hvorri hlið hans. Þeg-
ar hann reisti hausinn og tók sprett söng í
þeim, eins og innihald þeirra væri gull og gim-
steinar. Eg ferjaði þenna mann yfir ána og
gaf hann mér fiskinn fyrir.”
“Haki hafði hlustað á söguna með mik
illi athygli. ‘‘Gleðjist með mér, vinir mínir,
því vissulega er þetta Valter, minn kæri félagi,
á leiðinni heim frá landi Húnanna,” hrópaði
hann svo undir tók í höllinni. Þá sagði Gunn-
ar konungur ósvífnislega: “Gleðjist heldur
með mér, að ég skyldi lifa það, að sjá auðæfin
sem faðir minn var neyddur til að láta af
höndum við Húnana, vera flutt til baka til mín,
af hinum góðu guðum.” Þannig mælti hann
og hratt um borðinu og bauð að hestar væru
söðlaðir. Síðan valdi hann sér tólf af sín-
um beztu mönnum, og Haki var einn af þeim.
Það var árangurslaust, þó Haki, hryggur í lund
til fornvinar síns, reyndi að telja konungi
hughvarf. Gunnar hrópaði bara: “Áfram, á-
fram, undir eins! Hertýgist, klæðið brjóst og
limi stálhlífum því ég ætla að elta ræningjann
og franska goðið hans.
Síðan reið hinn vel herklæddi hópur út
af hliðum Worms borgar. Valter, þú girnilega
bráð, óvinirnir eru á hælum þér.
Meðan þessu fór fram, reið Valter áfram
gegnum dimman og skuggaríkan skóg. Það
var Wasickenwald, uppáhaldsstaður veiðimann
anna. Tvær hæðir risu þar upp hvor hjá
annari, og milli þeirra var gil. Fram yfir það
slúttu björg og klettasnasir, og allt var það
þakið grasi og trjám, og yfirleitt ágætt ræn-
ingjafylsni. Þenna stað hafði Valter ekki
fyr augum litið, en hann sagði: “Hér skulum
við hvílast. Þegar hefi ég verið of lengi í
svefnbindindi. Þessar fjörutíu nætur á hest-
baki með höndina á spjótskaftinu, hafa ekki
veitt mér neinn hressandi blund. Hann
lagði síðan afsíðis vopn sín og verjur, og hall-
aði því næst sínu þreytta höfði í skaut mær-
innar. “Kæri flóttafélagi; elsku Hildigunn-
ur, haltu nú góðan vörð,” sagði hann, ‘og sjáir
þú rísa þykk rykský upp frá dalnum, þá vektu
mig. En vektu mig ekki of fljótt, þó heill
hópur af riddurum komi ríðandi. Mundu það
ástvina mín. Eg treysti augum þínum. Þau
eru skörp og skýr, og sjá langt.” Og síðan
sofnaði hann.
Gunnar konungur sá hófaför í sandinum,
og hvatti við það hest sinn. ‘‘Áfram menn
mínir,” kallaði hann. “Á þessum degi skulum
við handsama hann og hinn stolna fjársjóð
hans. Hann skal ekki bera undan!”
Árangurslaust svaraði Haki og sagði:
‘‘Eigi mun þð verða auðvelt konungur. Margir
góðir riddarar hafa látið líf sitt fyrir sverði
Valters. Og oft hefi ég séð hann í orustu-
ham, en aldrei hans jafningja með sverð og
lensu.”
En hinn hrokafulli Gunnar hlustaði ekki
á þessi sannmæli og viðvörunarorð, og í há-
degishitanum nálguðust þeir hið klettótta gil.
Frá sæti sínu hátt uppi horfði Hildigunnur
niður í dalinn, og sá rykský nálgast, og heyrði
auk þess hófadyn. Hún strauk þá hendinni
hægt yfir hár hinnar sofandi hetju, og sagði
blíðlega: ‘‘Vaknaðu Valter, vaknaðu; hópur
manna færist nær!”
Valter néri svefninn af augum sér, her-
klæddist og greip vopn sín, og sveiflaði spjót-
inu með miklum krafti yfir höfði sér. En
Hildigunnur fleygði sér niður á jörðina í mestu
angist, þegar hún sá glampa á hinar fjarlægu
lensur, og hrópaði: “Húnarnir eru þegar bún-
ir að ná okkur. Eg bið þið verndari minn og
unnusti, að gera enda á h'fi mínu með sverði
þínu, ef ég get ekki orðið þín, svo ég verði
ekki neydd til að þýðast annan mann.”
Hin unga hetja reyndi að hugga hana, og
sagði. “Vertu róleg og óhrædd. Aldrei ska!
saklaust blóð farða sverðsblað mitt. Sá sem
hefir verið mér hjálp og hlíf í hættum og svaðil-
förum, mun styrkja mig svo þennan dag, að
ég fái yfirbugað óvini mína. Það eru ekki
Húnar, heldur fávísir og framhleypnir æsku-
menn. Það eru Frakkar, íbúar þessa lands.”
Með gleðihlátri benti hann á einn hjálminn, og
kallaði upp:“Sjóðu þarna, það er Haki, útlegð
arfélagi minn.” Síðan gekk hann að gilmynn
inu og mælti þessum hughraustu orðum:
‘Enginn Frakkanna skal ganga til konu
sinnar og hælast um það, að hann hafi snert
gull mitt, meðan Valter tórir, og——”
Hann endaði ekki hina stoltlegu ræðu, en
kraup niður og bað að guð vildi fyrirgefa hon-
um þessa ætlun hans og ofdirfsku. Að því
búnu stóð hann á fætur og leit á raðir óvinanna
og sagði: “Meðal allra þessara orustugarpa
óttast ég bara Haka einan, því hann er bragð-
vís og meistari í einvígi. Að honum undan
teknum, ó Hildigunnur, getur ekki nokkur
þeirra unnið oss mein.”
Meðan Valter hélt þannig ógnandi vörð
við gilskarðið, tók Haki aftur þnnig til máls
við konunginn: “Lávarður minn, ég bið þig
enn, og áminni um það, að þú gætir þess vel
hvað þú hygst að gera. Sendu til hans sendi-
boða, til að komast að friðsamiegum skilmál-
um. Ef til vill er hann reiðubúinn að láta
af höndum gullið. Svar hans sýnir, að
minnsta kosti, hverskonar maður hann er.
Vilji svo verkast, að slíkt beri engan góðan
árangur, er nægur tími þar á
eftir að draga sverðin úr sliðr
um.”
Fyrir þessi orð sendi kon-
ungur Camelo frá Metz sem
sendiboða til Valters, og
Camelo hleypti hesti sínum til
hans, og sagði í þóttafullum
tón: “Hver ert þú ókunni
riddari? Hvaðan kemur þú
og hvert ætlarðu?” Valter
svaraði: ‘‘Segðu mér fyrst
eins og er, kemur þú af sjálfs-
dáðum, eða ertu sendur af
öðrum?" Þá sagði Camelo
jneð drambi miklu: “Eg kem
sem sendimaður Gunnars
konungs, drottnara þessa
lands.” Er Valter heyrði
það mælti hann: ‘‘Fyrir
hvaða sök er njósnað þannig
um friðsaman ferðamann, og
hann spurður svona? Eg er
Valter frá Acquitaníu, kon-
ungborinn, en faðir minn
varð að láta mig sem gísl til
Húnanna, og hjá þeim hefi ég
dvalið lengi, en nú er ég á
heimleið, því að mig fýsir
mjög að sjá einu sinni enn
mína kæru foreldra og fóstur
jörð.” Þessu svaraði boðber
inn þurlega og sagði: ‘‘Bú
þig þegar í stað til að láta af
höndum gullkörfur þínar,
stríðsfák þinn og einnig hina
ungu mey. Og ef þú gerir
þetta mun herra minn gefa
þér þitt líf og þitt frelsi.”
En Valter svaraði djarflega: ‘‘Aldrei
hefi ég hlýtt á aðra eins erkiheimsku. Hvern-
ig getur konungur þinn boðið mér það, sem
ég hefi ennþá ekki mist? Skoðar hann sig
í raun og veru guð almáttugann. Ennþá eru
hendur mínar ekki bundnar á bak aftur; ekki
ligg ég enn særður innan veggja dýfissunn-
ar. En ég er sanngjarn og veit hvað konungin
um ber frá útlendum ferðamanni í ríki hans.
Og ef hann vill láta mig í friði gef ég honum
af fúsum vilja hundrað armbönd úr rauðu
gulli.”
Með þessi boð reið sendimaður til baka
og Haki svaraði konung:
“Ó, tak það er hann býður, og lát málið
þar með útkljáð, til þess að sneiða hjá vandræð
um og voða afleiðingum. Síðustu nótt dreymdi
mig þér viðvíkjandi, lávarður minn, sem valdið
hefir mér hugarþyngsla. Mér þótti við ríða
saman á veiðar út í skóg, og stór björn kom
aðvífandi og réðist á þig, ó konungur. Og
þið háðuð hinn harðasta bardaga, unz mér
þótti björninn rífa sundur annan fót þinn.
Og þegar ég, með feldu spjóti, hljóp fram þér til
hjálpar, reif hann úr mér annað augað." En
konungur svaraði gremjufullur: ‘‘Þú munt
líkur ‘föður þínum; hann barðist betur með
tungunni en með sverðinu.” En við þetta
reiddist Haki og mælti: “Gott og vel. Þarna
stendur maðurinn fyrir augum þínum. Legðu
til einvígis. Hvað mig snertir dreg ég mig
burtu, ég hefi hvorki löngun til að berjast né
eiga hlut í herfanginu.” Og hann snéri hesti
sínum við og hélt til hinnar næstu hæðar. Þar
steig hann af baki og settist niður í grasið
og horfði með hugró á það sem gerðist.
Gunnar konungur snéri sér að Camelo.
“Farðu til baka,” sagði hann, “og kunngjörðu
þessum náunga að ég krefjist allra auðæf-
anna; og ef hann neitar, þá ert þú vissulega
maður til þess, að láta hann kenna á glópsku
sinni, með þínu góða sverði.”
Herra Camelo reið á stað og hvatti hest-
(inn sporum. Hinn guli fjaðraskúfur í bláa
hjálminum hans sveiflaðist til og frá. Og
meðan hann var enn í nokkurri fjarlægð hróp-
aði hann: “Heill sé þér vinur! Komdu fram
Allan fjársjóð þinn verður þú að gefa Frakka-
konungi á vald.” Valter tók þegjandi við
þessari áskorun. En er Camelo nálgaðist
kallaði hann aftur: “Láttu af höndum dýr-
gripi þína.” 1 þetta sinn missti Valter alla
þolinmæði og svaraði: “Hættu þessum hróp-
um og hljóðum. Dettur þér í hug að ég hafi
stolið þessum fjármunum frá Gunnari, eða að
ég hafi fengið þá að láni hjá honum gegn
rentum? Hefi ég spilt landi hans, kveikt í hús
um eða valdið einhverju slíku tjóni, að þið
þurfið að krefjast skaðabóta með þessari ó-
svífni. Sannarlega hlýtur að vera hér und-
arleg þjóð, þar eð þér bannið mér ferð mína,
og líðið engum að fara gegnum land ykkar.
Eg skal endurtaka það að ég gef fúslega tvö
hundruð gullarmbönd fyrir leyfi til þess að
fá að fara yfir landamæri ykkar. Hlustaðu á
þetta boð mitt, og flyt það konungi þínum.”
‘‘Meira en það skalt þú verða að bjóða,”
öskraði hinn ofsareiði Camelo. “Eg eyði
ekki Iengur orðum við þig, svo ver þig nú og
þínar eignir.” Hann hóf upp hinn þríhyrnta
skjöld sinn, hristi spjót sitt, miðaði því og
skaut. Valter vatt sér til hliðar, svo að það
misti hann, og smaug niður í grassvörðinn.
“Fari þá sem auðið er," sagði Valter, ‘‘þar eð
þetta er vilji þinn.” Og hin unga hetja kast-
aði spjóti sínu; það^flaug gegnum skjöld
Camelos, og stóð fast í hægri handlegg hans,
og læri og hrygg hestsins. Hesturinn prjón-
aði við áverkann, og hefði ekki sjjjótið neglt
Camelo fastann myndi hann hafa veltzt úr
• öðlinum. Hann lét skjöldin detta niður og
reyndi með vinstri hendinni að kippa spjótinu
burtu; fen í sömu svipan lagði Valter til hans
með sverðinu, svo bæði hann og hesturinn
féllu dauðir til jarðar.
Skaramundur, bróðursonur Camelo, sá
hinn blóðuga dauða frænda síns. ‘‘Hér skal
ég nú að vinna!” hrópaði hann. Hefna mun
ég frænda míns grimmilega, eða hníga dauður
ella.”
Hann ruddist fram hinn þrönga skógar-
stíg og gnísti tönnunum heiftarlega. ‘‘Ekki
girnist ég gull eða gersemar,” mælti hann, ‘‘en
ég kem til að hefna frænda míns." Hann
henti tvö spjót á lofti, og fjaðurskúfurinn í
hjálmi-'hans blakti í golunni, þar sem hann
stóð andspænis Valter. Og jafn rólega og
nokkru sinni fyr mælti hann: ‘Ef ég hefði
byrjað orustuna þá myndi ég hníga fyrir spjóti
þínu þegar í stað.” Og Skaramundur skaut
báðum spjótum hart og títt hvoru á eftir öðru;
kom annað í skjöld Valters en hitt í jörðina.
Með brugðnu sverði réðist hann síðan að Valt-
er, og hjó hann slíkt í höfuðið að gneistar
flugu af hjálminum, en ekki beit á. Og með
leiftarhraða rak Valter spjótið gegn háls hon-
um og feldi hann til jarðar. Ángurslaust bað
hann um gríð, en sverð fjandmanns hans
sneið af honum höfuðið, og fylgdi hann þannig
föðurbróðir sínum til hins hinsta staðar.
“Áfram,” hrópaði Gunnar, ‘‘gefið honum
engan hvíldartíma, bæði líf og fé skulum við
taka frá hinum þreytta manni.” Síðan reið
Vernharður fram. Spjót sinti hann ekki um
að nota, en beitti fyrir sig í þess stað boga og
örfum, og sendi þegar í fjarlægð mörg skot
að Valter. En hetjan var svo vel varin af
hinum stóra skildi sínum, að ekki sakaði, og
áður en bogamaðurinn kom á námunda var
örfamælirinn tæmdur. Þess vegna greip hann
hitt skínandi sverð sitt og þaut áfram um leið
og hann öskraði tryllingslega: “Ef svo er að
örfar mínar hafa verið of sljófar fyrir þig, þá
skulum við sjá hverju sverð mitt orkar.”
‘‘Lengi hefi ég beðið þín,” svaraði Valter,
og varpaði spjóti sínu. Það nam hestinn,
sem við það prjónaði upp í loftið, henti riddar-
anum af sér, og féll síðan á hann ofan. Greip
þá Valter sverð hins fallna manns, og þreif í
hina Ijósu hárlokka hans. ‘‘Um seinan koma
kveinstafir þínir. Nú heyri ég engar afsak-
anir,” sagði hann, og hinn hauslausi skrokk-
ur Vernhards lagðist hjá félögum sínum í
duftið.
Þrír dauðir skrokkar láu þar, en Gunnar
hafði ekki enn þreytzt á bardaganum. Þess
vegna kom hinn fjórði stríðsmaður fram, Ekk-
fred, sá sem felt hafði hertogan af Saxon, og
síðan lifað sem útlagi við hina frönsku hirð.
Hann lét mjög dólgslega á hinum apalrauða
hesti sínum, og ávarpaði mótstöðumann sinn
mjög óvirðulega: ‘‘Heyrðu: ertu mennskur,
eða vítispúki? Ert þú gæddur töfralífi?
Vinnur þú einvígin með brögðum og svikum?”
Valter rak upp hæðnishlátur og svaraði: ‘‘Eg
þekki þitt erlenda snjáldur. Þú ert réttur fyrir
brögð og strákapör. Komdu! Innan stundar