Heimskringla - 20.08.1930, Blaðsíða 7

Heimskringla - 20.08.1930, Blaðsíða 7
WXNNIPEG, 20. ÁGCrST 1930. HEIMSKRINGLA 7. BLAÐSIÐA Hjónabandið. Eftir þýzkan höfund. vindinum, og droparnir streymdu niður eftir andliti hans, því hann hafði misst höfuðfatið. Samt sem áður reyndi han ekki til að vera sér úti um betri stað. “Vilt þú — vilt þú ekki heldur koma hing'að ?” spurði Éugenie hikandi, og ýtti sér fastar upp að trénu til þess að hann fengi rúm á þeim eina stað er þur var. “Nei, þakka þér fyrír. Eg gæti hæglega orðið þér til óþæginda.” “Farðu þá að minnsta kosti í káp- una.” Nú talaði hún í bænarrómi! “Þú verður öldungis gagndrepa með þessu móti.” “Eg þarf þess ekki! Eg er ekki | eins hræddur við veðrið, og þú held- ur.” Eugenie beit á vörina í bræði. Það er aldrei þægilegt þegar vegið er að manni með manns eigin vopnum. En þó henni gremdist þetta svar Arthurs, þó olli það henni enn meira gremju að sjá þrjóskuna, sem hann beitti til þess að beta gefið henni ráðningu. Þarna stóð hann, þar sem hvassast var, verjulaus; henni fannst það að vísu ákaflega hlægilegt, því það gjörði henni ekkert til, henni stóð hérumbil á sama þó hann veikt- ist af ofkælingu. En henni var veru- lega stríð í því að sjá hann standa þama og bjóða veðrinu byrginn eins- og hann þættist vera hraustmenni. Hann, sem lítilli stundu áður hafði legið svo letilega aftur á bak á mjúku vagnsætinu, og ekki þolað að hinn minnsti súgur kæmi að honum. Þurf- ti hann á stormi og óveðri að halda til þess a ðsýna henni og sanna, að hann væri ekki sá væskill og það ó1 menni, er hún hafði haldið hann vera? Arthur gaf henni samt engan gaum, han virtist hafa gleymt þvi að hún væri nærstödd. Hann hafði krosslagt handleggina á brjósti sér og horfði út yfir skógi vaxna fjallið, sem sást að mestu leyti þaðan af hæðinni er þau stóðu. Hann renndi augunum hægt af einum fjallstindi á annan, og við það tækifæri komst Eugenia að því að maðurinn henn- ar hefði i raun og veru ljómandi falleg augu. Hún varð sannarlega hissa á þessari uppgötvun sinni. Því hún hafði ekki vitað af neinu öðru undir þessum augnalokum, sem oftast voru lokuð til hálfs, öðru en ein- hverju daufu og þreytulegu, er hún aldrei hafði gefið upp að athuga ná- nar. Þó hann stöku sinnum liti upp, þá var augnaráðið svo dauft og leti- legt, einsog það væri stórmikilli á- reynslu bundið að líta upp! En samt lá talsvert mikið í því augnaráði. Eftir svip hans að dæma, þá hefðu menn getað búist við að undir augna- lokunum mundu felast bláleit og sviplaus augu. En í þess stað gaf þar á að líta skær og djúp, móleit j augu, sem reyndar oftast voru fjör- lítil en gáfu þó til kynna að þau mundu geta sindrað neistum af völd- um ástar og haturs, berandi vott um sterkan vilja. Það var einsog á bak j við þetta augnatillit lægi gleymdur j heimur, sem lengi illu heilli hefði í j álögum hvílt, en sem þá og þegar gæti birst á yfirborðinu, ef hin réttu orð væru viðhöfð til að ryfta álögunum. j Unga konan fékk þann grun, að faðir j þessa manns hefði þunga ábyrgð á j því að hafa að miklu leyti gjörspilit góðu mannsefni með óviturlegu upp- j eldi, óg að hann mundi varla fá bætt | fyrir það atferli sitt. Þau stóðu þarna alein uppi á hæð- inni, hvort í sínu lagi. Þoku slæða ; lá yfir skóginum. Stundum sveipuð- ust kolgráir þokumekkir þétt að j grenitrjánum, stundum þyrlaðist j þokan til og frá, leið eftir láglendinu í þunnum hvikandi rákum. Þoku- j skýin huldu einnig fjallið hinumegin með köflum, hér og hvar rifandi slæðan, og mökkurinn strokaði sig upp um fjallstindana, til þess svo á svipstundu að velta sér ofan dalinn líkastur ólgandi hafi. Allt var á kviki. Allt i kring æddi stormurinn, ! var líkast því sem hinir voldugu! og hrissti hin ævagömlu grentré, j sem væru þau kornstengur á akri, það j stofnar styndu þungan, þegar brak- j aði í þeim, og þeir hlutu að svigna fyrir átökum stormsins, sem einnig f feykti skýjunum með óskaplegum hraða á undan sér. Það var óveður. sem aðeins getur átt sér stað inni á j milli hárra fjalla, og þó var þetta vorstormur! A þessum ægilegu vængjum kom vorið fljúgandi, ekki með afli og ofsa náttúrunnar, er bít- ur af sér vetrarhlekkina. En það var samt andi vorsins sem lét til sin sól- ardýrðina og blómailminn, er brátt muni breiðast yfir löndin. Það fyrir- heit, er gefur mönnum hugmynd um hið volduga, skapandi afl, sem opnar veginn fyrir hinum óteljandi frjó- öngum til ljóssins pg lífsins. Og skógarnir er stormurinn þýtur um, lækirnir, er foesa niður hlíðarnar og döggvotu dalirnir taka undir kveðju vorsins. I öllum þessum hamförum náttúrunnar heyrist óma hið eilífa fagnaðaróp: Vorið kemur! ! Það var einhver dularkraftur fólg- i inn í náttúrunni á þvílíku vorkvöldi, °g þjóðsagnir fjallabúanna sveipa í hann skáldlegri blæju. Þær segja ; frá bjargvættunum, sem þá ferðast um ríki sitt, og hverra veldi einnig j nær til mannanna barna, ýmist fær- andi blessun eða bölvun þeirra, sem á slikri stund eru innan þeirra veld- istakmarka. Þá, sem hér ná sam- an, megnar enginn að skilja, og þeir, i sem segja sundur með sér á slíkum stað, þeir skilja um alla eilifð. Þau þurftu ekki að ná saman, maðurinn og konan, , er voru þarna stödd á hæðinni, er fjallsbúanum var eign- j uð, þau voru tengd hinum sterkustu böndum er geta sameinað tvær j manneskjur, og þó voru þau svo ó- ! kunnug og fjarlæg hvort öðru, sem mest mátti verða. Þau höfðu bæði þagað um hríð. Loks varð Eugenie til þess að rjúfa j þögnina. “Arthur!” sagði hún aðeins. Hann hrökk við ,sem vaknaði hann ( af draumi og sneri sér að henni. “Hvað viltu?” “Hér er svo kalt, — viltu nú ekki lána mér kápuna^þína ?” Skær roði flaug* aftur um kinnar unga mannsins, hann starði á hana og kom engu orði upp fyrir undrun- ar sakir. Hann vissi það vel, að hin drambláta kona hefði kosið fremur að deyja úr kulda, heldur en að láta , svo lítið að biðja hann, eins og hún ! gerði nú, niðurlút en þó með ákafa j í röddinni, eins og hjá þeim, sem kannast við að þeir hafi gert öðrum | rangt til. A svipstundu var hann kominn til hennar og rétti hennf' káp- una. Hún leyfði honum þegjandi að , leggja kápuna um herðar sér; en þeg- j ar hann a?tlaði að færa sig aftur á | sinn gamla stað, þá leit hún til hans, i alvarleg og með ásakandi augnaráði, , en mælti þó eigi orð frá munni. Arth- j ur hikaði við í nokkrar sekúndur og var á báðum áttum; en hafði hún j nú ekki kannast við yfirsjón sína? Hann sleppti allri þrjózku og stóð kyr við hlið hennar. Þokan læddist nú upp úr dalnum og lagðist þétt utan um þau ,eins og hún vildi halda þeim kyrrum á þess- um stað. Fjöllin og Skógarnir huld- ust í þessari þoku, ekkert sást, nema stóra grenitréð yfir höfði þeirra. Það gnæfði hátt í loft upp og breiddi greinar sínar með veldi út yfir þess- J ar tvær manneskjur ,er höfðu leitað skjóls hjá því. í greinunum þaut vindurinn og líkt , ist hvísli leyndardómsfullra radda, og þess á miiil heyrðist þyturinn í skóg inum allt í kring, sem organhljómur — þessi kyrrð og einvera skógarins samfara hljóm stormsins og þyt trjánna, hafði ægileg áhrif. Eugenie , hrökk við, henni fannst einhver hætta j vera I nánd. “Þokan verður æ svartari,” sagði hún með angist, “og veðrið ískyggi- legra. Heldur þú að nokkur hætta geti beðið okkar á þessari leið?” Arthur leit í kringum sig og strauk regndropana úr hári sér. Eg er ekki nógu kunnugur fjöll- unum okkar til þess að geta dæmt um, hve hættulegir slikir byljir eru. j En setjum nú svo að hætta væri á ferðum, mundir þú verða hrædd?” j “Eg er ekki hræðslugjörn, en samt sem áður fer einhver hrollur um mig, þegar lífshætta er á ferðum." “Ætíð ? Mér finnst, að sú æfi, er j við höfum átt þessar síðustu fjórar vikur ,hafi ekki verið á þann veg, að , ástæða sé til að titra, þó hætta væri j á að henni yrði lokið, ekki einu sinni j hvað þig snertir.” Eugenie leit niður fyrir sig. “Eg veit ekki til þess að eg hafi kvartar yfir neinu við þig,” svaraði hún í hálfum hljóðum. “Nei, yfir þínar varir hefir að vísu engin kvörtun komið. Ef þú aðeins hefðir megnað- eins vel að ráða við fölvan kinna þinna, eins og kvartan- irnar, sem varir þínar huldu, þá hefði eg ekki þurft að verða neins vísari. Eg veit að þig hefir ekki skort vilja til þess, en enginn vilja- kraftur hefir vald á yfirliti manns, og ekki heldur þinn vilji þó sterkur sé. Heldur þú að það sé mér til gleði, að sjá hvemig konunni minni, hægt og hægt, blæðir til ólífis við hiið mér, af því að forlögin hafa þvingað hana í það sæti.” Nú var það Eugenie er blóðroðn- aði. En það var ekki að kenna á- sökuninni, sem í orðum Arthurs lá, sem kom eldroðanum út á vöngum- hennar, heldur var það hið dular- fulla augnaráð, er orðunum fylgdi, og sem hún nú sá, um leið og hann viðhafði í fyrsta sinn þessi orð “kon- an mín””! Já, hún var reyndar gef- in saman við hann i hjónaband, en hún hafði aldrei fundið til þess, að hann hefði neinn rétt til þess að segja við hana: “konan mín . • “Þvi ertu að minnast á þetta?” spurði hún og sneri sér undan. "Eg vonaði að við þyrftum ekki að minn- ast á það framar, er eg hafði eitt skifti fyrir öll gefið þér þær skýr- ingar á því,1 er nauðsynlegar voru.” “Eg geri það vegna þess, að þú munt hafa þá röngu ímyndun, að eg ætli alla æfi að halda þér í þessum hlekkjum, sem mér eru sannarlega jafn þungir að bera sem þér.” Það var ískaldur hljómur í rödd- inni, en samt leit Eugenie snögglega | á hann; en hún kunni ekki að ráða j þær rúnir, er ristar voru á svip j þessa manns. Hvers vegna var sem j ský drægi fyrir sólu, í hvert skifti, j sem hún reyndi að horfa í augu hans ? | Vildu þessi augu ekki gefa henni svar, j eða þorðu þau það ekki?” “Þú talar um — skilnað?” “Getur þú ímyndað þér, að mér hafi verið hægt að álíta hjónaband j okkar á milli mögulegt til frambúðar, eftir að eg hafði heyrt hin virðulegu orð, er þú valdir mér, og eg hlaut að hlusta á, fyrsta kvöldið, er við vorum saman ?” Eugenie þagði. Yfir höfði þeirra bifuðust grænu grenihríslurnar aftur. Skógurinn lét á ný hjónin — er ætl- uðu að fara að kveða á um skilnað sín á milli — heyra sinn aðvarandi, hljómsterka þyt; en hvorugt þeirra skildi hvað i þeim þyt lá hulið. Arthur hélt áfram máli sínu: “Hvorugt okkar er þannig sett í j heiminum, að við getum hrundið frá okkur öllu því, er siðvenjan býður,” ' sagði hann í sama kuldalega rómnum. “Feður okkar eru hvor í sínu lagi svo alþekktir menn, og gifting okkar vakti of mikla eftirtekt, svo að við getum ekki rift henni þegar í stað án þess að gefa höfuðstaðarbúum ó- tæmanlegt og hneykslanlegt umtals- efni, efiji í ótal hlægilegar hneyksl- issögur um okkur bæði, þannig að við yrðum bæði jafnt að athlægi með- al almennings, æðri sem lægri. Það er ekki siður manna að slíta hjóna- bandi einum sólarhring eftir gifting- una, ef ekkert sérstakt hefir komið fyrir, er gefi ástæðu til þess; ekki heldur eftir vikutíma. En vegna “náungans” og almenningsálitsins reyna menn að hanga í hjónabandi árið á enda, þvi að þeim tíma liðn- um er hægt að segja með talsverð- um líkindum, að hjónin eigi ekki skap saman. Eg vonaði að við gæt- um þolað þetta hjónaband svo lengi fyrir siðasakir. En svo virðist sem það ætli að verða okkur báðum of- urefli. Ef engin breyting kemst á, þá steypir þetta okkur báðum í glöt- un. Við örmögnumst undir okinu.” Eugenie studdi sig við tréð, en armur hennar skalf, þó röddin titraði eigi minnstu vitund, er hún svaraði: “Mér er ekki svo hætt við að gef- ast upp eða örmagnast gagnvart því sem mér hefir verið á herðar lagt. Og hvað þig snertir, þá hélt eg sann- arlega ekki, að þér féili þetta þungt að neinu leyti.” Snöggu leiftri brá fyrir i augum Arthurs. Það kom Og hvarf aftur eins og elding. Augun voru jafn- daufleg og áður, er hann svaraði, eftir litla þögn: “Svo það gazt þú ekki ímyndað þér? Nú, undir mínum tilfinning- um er nú ekki mikið komið; þær skipta minnstu. Eg skyldi ekki hafa minnst á þetta mál við þig, ef eg ekki hefði séð og fundið, að það var nauðsynlegt, þér til hugarléttis, að þú fengir vitneskju um, að hjóna- band okkar skal verða leyst svo fljótt sem unnt er. Eg þarf þá ef ef til vill ekki að sjá þig jafn föla á yfir- bragði og þessa siðustu daga, og þú sannfærist þá ef til vill um það, er þú hingað til hefir álitið ósatt mál hjá mér, það, að eg hafði engan minnsta grun haft um þá klæki, er notaðir voru til þess að neyða þig til að játast mér.” “Eg trúi þér, Arthur!” sagði hún lágt. “Nú trúi er þér.” Arthur brosti. En brosið var sár- beitt og biturt, er hann i fyrsta sinn heyrði konuna sína lýsa því yfir, að hún bæri traust til hans — ] N a fl 1S pj iöl Id Dr. M. B. Halldorson 401 B»yd Bldjc- Skrifstofusími: 23674 Stundar sérstaklega lungnasjúk- dóma. Er at5 finna á skrifstofu kl 10—12 f. h. og 2—6 e. h. Heímili: 46 Alloway Ave. TalHfml: 3315H DR A. BLONDAL 602 Medical Arts Bldg. Talsími: 22 296 Stundar sérstaklega kvensjúkdóma og barnasjúkdóma. — At5 hitta: kl. 10—12 ♦ h. og 3—5 e. h. Heimilt: 806 Victor St. Sími 28 130 DR. B. H. OLSON 216-220 Medlcal A rí.s Dldjc. Cor. Graham and Kennedy St. Phone: 21 834 VitStalstími: 11—12 og 1_6.30 Heimlli: 921 Sherburn St. WINNIPEG, MAN. Dr. J. Stefansson 216 MEDICAL ARTS RLDG. Horni Kennedy og Graham Stiindar elnaönmi aiijofrin- eyrna- nef- og kverka-Mj AkdAma Er at5 hitta frá kl. 11—12 f. h og kl. 3—6 e. h. Talrtfmi: 21834 Heimili: 638 McMillan Ave. 42691 titraði lítið eitt, er hann eftir litla töf lagði arm sinn utan um hana. Hvorugt þeirra mælti orð frá munni á leiðinni. Þau voru hér um bil tíu mínútur að komast ofan brekk una. En Eugenie varð æ fölari við hvert fótmál, er þau komust niður á við. Hún virtist tæplega geta þolað að armur hans umkringdi hana, að hlyti að styðja sig við öxl þessa manns og vera svo nálæg honum, að hún fann andardrátt hans á enni sér og vanga . Og þó færði hann sér enga af þessum kringumstæðum í nyt. Hann lét sér umhugað um að þessu leyti, sem minnst óþægileg að hægt væri. Hann leit aldrei á hana, heldur virtist hafa allan hugann við að gefa gætur að stignum, er þau yrðu að þræða, til þess að komast hjá að hrapa ofan í gilið út af renn- blautri og sleipri götunni. En þrátt fyrir þessa uppgerðar ró, er hann bar utan á sér, mátti sjá hina sárbeisku drætti og titring varanna, er áður höfðu komið upp um hann, og þegar þau voru komin niður á jafnsléttu og hann sleppti hendinni af konu sinni, stundi hann þungan, eins og steini hefði verið létt af brjósti hans, og engum gat dulist, að honum hefði ekki verið rótt innan brjósts, með- an stóð á þessu einkennilega ferða- lagi. Nú þegar gátu þau eygt búgarð- inn á milli trjánna, og bæði flýttu sér sem mest þau máttu að komast á brautina, er lá þangað heim, eins og þeim lægi lífið á að vera ekki leng- ur tvö ein saman. Yfir höfði þeirra ólmuðust vorstormamir, og uppi á hæðinni lagðist *þokan aftur þétt að háa grenitrénu í útjaðri skógarins, sem fyrir lítilli stundu hafði veitt karli og konu skjól — á þeirri stundu og þeim stað, er þjóðsagnirnar eigna fjallabúanum, er upp hafði kveðið dóminn yfir þeim, er hittast á þeim stað, er honum var helgaður. “Þeir, sem finnast þar, þá megn- ar enginn að skilja; en hinir, er þar segja skilið hver við annan, þeir skilja að eilífu. XI. Herra Berkow var þegar heim kominn, er þau Arthur og frú hans lcomu af gönguförinni gegnum skóg- inn, og tók hann á móti þeim. En ekki leit út fyrir að hann væri í jafn- góðu skapi sem svo oft áður, er hann kom heim úr höfuðstaðarferð- um sínum, á meðan honum var nýtt um fögnuð þann, er hinar hágöfugu tengdir höfðu honum fyrirbúið heima í hans eigin húsi. Að sönnu var hann nú sem ætíð, ærið kurteis og þýður gagnvart tengdadóttur sinni, og tók hæfilegt tillit til sonar síns; en nú var hann örgerður, órór og utan við sig, og bar þegar á því þetta fyrsta kvöld eftir heimkomu hans, en þó einkum morguninn eftir, er Arthur gek kinn til hans og mæltist til þess að fá að tala við hann. “Seinna, Arthur, seinna!” sagði hann. “Kveldu mig ekki með að tala við mig um smámuni núna ,þar sem eg er gagntekinn af að hugsa um al- varlega hluti. Peninga- og viðskifta málefni min í höfuðstaðnum valda mér hugraunar. Allt er hreyfingar- laust; allsstaðar er tap í staðinn fyr ir ágóða; en þetta skilur þú ekki, leggur þig heldur ekki niður við að hugsa um það! Eg mun koma því öllu í lag sjálfur. En eg bið þig, hlífðu mér við því að hlusta á einka- mál þín að þessu sinni.” “Það eru ekki einkamál mín, það er málefni, sem snertir þig, faðir mælti Berkow snögglega. “Heldurðu minn! Mér fellur illa að þurfa að að mig langi til þess að stofna lífi tala við þig nú, er þú hefir við 'svo , mínu í hættu? Að göngin eru mörgu að snúast og ert hlaðinn á- ; hættuleg, eins og þaif nú eru komin, hyRRju™: en eg hlýt þó að gera | það er engum efa bundið.” TaUfml: 2S 888 DR. J. G. SNIDAL TANNLÆKNIII 614 Soiurrnet Blook Portaice ATenne WINNIPEG DR. K. J. AUSTMANN Wynyard —:— Sask. HEALTH RESTORED Lækningar án lyfja. DH. S. G. SIMPSON, N.D., D.O., D.C. Chronic Diseases Phone: 87 208 Suite 642-44 Somerset Blk. WINNIPEG —MAN. A. S. BARDAL selur lfkkistur og annast um útfar- ir. Allur útbúna75ur sá. bezti. Ennfremur selur hann allskonar minnisvar?5a og legsteina. 843 SHERBROOKE ST. Phonei H« 007 WINNIPEG ingnum, þá getur þú um leið litið eftir námugöngunum.” “Það geri eg nú samt alls ekki,” það.” “Nú, láttu það samt bíða þangað til búið er að borða,” mælti Berkow. Nú hefi eg engan tíma afgangs. Um- sjónarmennirnir eru þegar komnir “Og þó sendir þú daglega verka- menn hundruðum saman niður þang- að?” Þetta mælti Arthur í svo einkenni legum róm, að faðir hans hleypti í u um leið og hann gaf hana lausa. "Þokunni fer að létta,” sagði hann til að slíta þessu tali. “Og storminn tekur að lægja innan fárra minútna. j við v'erðum að nota tækifærið og kom ast niður i dalinn. Þar er hlé, og þá ; komumst við fljótlega heim að tún- garði ráðsmannsins, sem líklega get- ur léð okkur vagn. Viltu koma með mér?” Gatan var bæði brött og sleip of- an í móti; en Arthur virtist alger- lega afneita sínum fyrra manni þenn an dag . Fótviss og hraðstígur gekk hann ofan brekkuna, en Eugenie átti örðugt með það. Kjólslóðinn renn- vætur flæktist um fætur hennar, og kápan var þung og tálmaði frjálsum hreyfingum. Arthur sá að hann varð að hjálpa henni, en á þessari leið var ekki nóg að lána henni handlegg til stuðnings; hann hlaut að taka utan 1 um hana, ef hjálp hans átti að koma ! að nokkru gagni — og samt var það | óhæfilegt. Eiginmaðurinn hræddist ' það að veita konu sinni þá aðstoð, er sjálfsagt hefði verið að veita hverjum vandalausum kvenmanni, og eiginkonan kom sér ekki að því að taka á móti slíkri aðstoð. Hún G. S. THORVALDSON B.A., L.L.B. Lögfrœðingur 702 Confederation Life Bldg. Talsimi 24 587 WALTER J. LINDAL BJÖRN STEFÁNSSON Isletizkir lögfrceðingar 709 MINING EXCHANGE Bldg Sími: 24 963 356 Main St. Hafa einnig skrifstofur aC Lundar, Piney, Gimli, og Riverton, Man. Telephone; 21613 J. Christopherson. Islenskur Lögfræðingur 845 SOMERSET BLK. Winnipeg, :; Mánitoba. Mrs. B. H. Olson TEACHER OF SINGING 5 St. James Place Tel. 35076 Bjömvin Guðmundson A. R. C. M. Teacher of Music, Composition, Theory, Counterpoint, Orchei- tration, Piano, etc. 555 Arlington St. SIMI 71(121 MARGARET DALMAN TEACHER OF PIANO N»4 H \ k N I \ G ST. PHONE: 26 420 Ragnar H. Ragnar Pianokennari Phone 34 785 —Kennslustofa— . 693 Banning Street TIL SÖLU A ÓDfRU VERDI “PURNACE” —bæT5i vi?5ar og kola ‘'furnace*’ lítifc brúkatJ, er til sölu hjá undirrltutium. Gott tækifæri fyrir fóik út á landi er bæta vilja hitunar- fihöld & heimilinu. GOODMAN A CO. 7S6 Toronto St. Sfml 2S847 Jacob F. Bjarnason —TRAN SFER— DnKKHK. nnd Furnlture MotIds 762 VICTOR ST. SIMI 24.500 Annast allskonar flutninga fram og aftur um bæinn. og bíða mín í fundarsalnum, og eg j brýrnar. y hefi látið tilkynna yfirmannvirkja- j “Ætlar þú nú svo sem að fara að fræðingnum, að eg verði honum sam halda siðfræðisfyrirlestra yfir höfði ferða til námanna.” mér, Arthur ? Þeir mundu hljóma “Til námanna! Þú ætlar þá að ! heldur hjákátlega af þínum vörum. rannsaka námugöngin?” J p>að sýnist svo, að þú í leiðindum þln “Nei, eg ætla aðeins að líta eftir í um hér uppi í sveitinni hafir farið aðgerðinni á lyftivélunum. Hvað 1 ag hugsa um manngæzkuna. Láttu ætti eg að gera við námugöngin?” i það vera. Það er kostnaðarsöm á- “Eg hugði að þú mundir sjálfur stríða, einkum eins og á stendur hjá vilja rannsaka, hvort þau litu svo okkur. Sjálfur þarf eg og mun sjá voðalega út, sem af er látið.” ! um, að baka mér engin útgjöld ein- i Berkow, sem var á leið til dyra, j mitt nú, er eg sízt má við þeim. Það sneri sér við og leit undrunaraugum 1 sem er þeinlínis nauðsynlegt, verð- á son sinn. I ur að lagfærast. En til stórra end- | “Hvað veizt þú um það, hvernig urbóta vantar mig peninga í bráð. út lítur í námugöngunum ? Hver Efcki get eg heldur látið vinnuna l hefir frætt þig um það ? Það lítur hætta, ekki einu sinni um stuttan út fyrir að forstjórinn hafi snúið sér ; tíma. Til þess að eg gæti það, hefð- i til míns heiðraða sonar, þar sem eg jr þu þurft að vera svolítið sparsam- | vildi ekki veita honum þá peninga- j arj en þú varst upp á síðkastið áður uppbót til endurbóta á námugöng- ; en þú giftist. Yfir höfuð skil eg ekki unum, er, hann krafðist. Þar sneri hvers vegna þú allt í einu ferð að hann sér í rétta átt!” | gefa þig við hlutum, sem þú áður | Hann hló hátt, án þess að taka | hefir ekkert um hirt. Hugsaðu held- eftir misþóknunarsvip Arthurs, sem j ur um hvernig þú mátt prýða við- svaraði með þéttingi; ! hafnarsali þína og um vetrarheim- ! “En það verður að rannsaka hvort , >ioð þín í höfuðstaðnum, en láttu mig hinar heimtuðu endurbætur eru ejnan um áhyggjurnar og ábyrgð- nauðsynlegar; og fyrst þú nú hvort jna jj því, sem þú ekki berð nokkurt sem er ferð með mannvirkjafræð- skyn á.” 100 herbergl meB eha á.n baOs SEYMOUR HOTEL verö sanngjarnt Sfml 2S 411 C. G. HUTCHISON, elK«ndl Market and King St., Winnipeg: —:— Man. MESSUR OG FUNDIR { kirkju Sambandssafnaðar Messur: — á hverjum sunnudegi kl. 7. e.h. Safnaðarnefndin: Fundir 2. og 4. fimtudagskveld í hverjum mánuöi. Hjálparnefndin: Fundir fyrsta mánudagskveld í hverjum mánuBi. Kvenfélagið: Fundir annan þriöju dag hvers mánaSar, kl. 8 aC kveldinu. S'öngflokkuri-n: Æfingar á hverju fimtudagskveldi. Sunnudagaskólinn:— A hverjum sunnudegi kl. 2.30—3.30 e. i*.

x

Heimskringla

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Heimskringla
https://timarit.is/publication/129

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.