Heimskringla - 26.08.1931, Qupperneq 6

6. BLAÐSÍÐA
HEIMSKRINLA
WINNIPEG 26. ÁGÚST 1931
Veróníka.
Hann sofnaði hressandi svefni. Er hann
vaknaði og horfði í kring um sig brá honum
og stóð á öndinni. Hann hreyfði sig ekki,
alveg eins og hann óttaðist, að minsta hrær-
ing sín myndi svifta hann þessari unaðsríku
sýn, er nú hafði birst honum að nýju. En
hún hvarf ekki, hvíldi í stólnum rétt hjá hon-
um. Brátt rétti hún fram höndina og lagði
hana léttilega og hóglega og svo ástúðlega á
varir honum.
“Veroníka”, mælti liann lágum og titr-
andi rómi.
Hún kraup á hné við beð hans og kysti
hann þar sem fingur hennar höfðu hvílt.
“Veroníka!’ ’hrópaði hann. “Ó, hreyfðu
þig ekki! Vertu kyr, vertu kyr östutta stund!
Eg veit að mig er aðeins að dreyma, og mig
hefir verið að dreyma nú lengi, en — en
vertu hjá mér! í>ú virðist virkileikinn sjálf-
ur. Alveg eins og þú varst forðum í lauf-
skálanum er eg sagði þér að eg elskaði þig,
og þú —”
Varir hennar titruðu og tár, gleðitár
streymdu fram í augu henni.
“I>að er eg í raun og veru. Ralph! Ó,
Ralph, elsku, elsku Ralph! Ástin mín”, sagði
hún í hálfum hljóðum.
Han nhlustaði á rödd hennar, er honum
virtist fylla herbergið með álgum en unaðs-
ríkum hljóðum.
Hann hlustaði á rödd hennar, er honum
virtist fylla herbergið með lágum en unaðs-
ríkum hljóðfæraslætti. Svo rétti hann fram
höndina með miklum erfiðismunum og snart
kinn henar. Þá braust fram óp af fölleit-
um vörum hans. Hann hefði stokkið á fæt-
ur ef hún hefði ekki beygt sig ofan að hon-
um og haldið honum kyrrum — með svo
innilegri ástúð, þrýstandi andliti sínu að and-
liti hans og hvíslaði hljómþýtt og titrandi:
“Það er eg! Eg er hérna — hérna, ást-
kæri vinur — í faðmi þínum". Hún vafði
örmum hans um sig. “Það er Veroníka.
En þú mátt ekki hræra þig, vinur minn.
Nei, nei, þú mátt ekki hreyfa þig. Vertu
rólegur, eg skal kyssa þig, ef þú verður stilt-
ur, en þú verður þá að vera grafkyr. Hlust-
aðu nú, Ralph, meðan eg segi þér frá . Þú
mátt ekki tala — þeir reka mig á burt ef
þú gerir það!’’
Þetta hafði komið alt svo óvænt, að það
hefði fengið mjög á hann. Gleðin skein hon-
um úr augunum gegn um tárin og varir
hans grátbændu hana í hljóði um kossana, er
hún hafði lofað honum.
“Það var við brunann. Eg hafði verið í
London nú um tíma. Hélstu að eg gæti dval-
ið lengur á Court- lifað þar í gengdarleysi
og óhófi meðan þú varst að berjast áfram í
heiminum við óteljandi öruðleika? Eg yfir-
gaf það altsaman morguninn eftir að þú fórst.
Eg ásetti .mér að elta þig til Ástralíu, til
enda veraldarinnar —’’
“Veroníka!’’
“Nei, nei ekki eitt orð," mælti hún í
skipuwarróm. “Eg ætla að segja þér alt. hvert
einasta atriði. Eg kom til London og fann
þar vinkonu mína — það er stúlkan sem.
eg bý hér með. Eg reyndi að finna þig. Eg
var orðin hugsjúk o gniðurdregin því að eg
þráði þig svo mjög. En þá fann eg þig, hug-
djarfi Ralph, hetjan mín — þar sem þú
hvíldir nær dauða en lífi við hlið barnsins,
er þú hafðir bjargað. Eg sá alt saman, Ralph
og’’ — hún barðist við grátinn og ekkann —
“eg er svo stolt vegna þín. ó, vertu rólegur,
elsku vinur. Sjáðu til, hér er annar koss, og
annar og annar. Eg er ekki örlát? En —
þú, unnustinn minn, hugdjarfi unjiustin
minn, þú endurgeldur það þúnundfalt þegar
þú ert orðinn hraustur”.
Hún bældi kafrjótt andlitið um stund við
brjóst hans.
“Þú yfirgafst Court — alt mín vegna’’,
mælti hann lágum römi. “En þú ^efðir ekki
átt að gera það. Þér hentar ekki —’’
“Fórnin átti öll að vera af þinni hálfu?
Hver kendi þér að hugsa þannig um kven-
fólkið? Ekki hin ástfólgna, hugrakka móðir
þín. sem þú ert svo stoltur af og eg myndi
hafa elskað svo heitt ef — ef hún hefði ver-
ið á lífi. Eg get aldrei fyrirgefið sjálfri mér
að eg lagði það til, að þú yfirgæfir mig.
Það var ekki kvenlega gert, góði Ralph. En
þú fýrirgefur mér það. Eg veit, að þú hefir
gert það’’.
Hann horfði á fötin hennar—gamli fatn-
aðurinn var orðinn snjáður. Hún skyldi augna
tillit hans.
“Eg vildi ekki hverfa aftur til míns fyrra
lífs þótt eg ætti kost á því. Ralph. Ef þú
vissir hversu sæl eg er — nú hefi eg fengið
þig aftur. E^g ætla að vinna mitt starf og
vera hjá þér, tala við þig og stundum —”
Hún kysti hann í stað þess að Ijúka við
setninguna.
“Vinna!” mælti hann skelfdur. “Þú að
vinna. ó’ Veroníka!"
“Hvers vegna ekki, Ralph? Þú gleymir
að eg vann fyrir mér áður. Og það var heið-
arlegra líf en að híma á Lynne Court. En
hvað eg hefi talað mikið. Þér versnar og
læknirinn rekur mig út og segir að eg sé
ekki lagin hjúkrunarkona’.
“Þú að hjúkra mér?”
“Eg og Martha Ludlord. Þú getur séð
hana er hún kemur úr verksmiðjunni”. >
“ Verksmiðjunni ? ”
“Því ekki það. Þú heldur, að hin stolta
ungfrú Denby sé of mikil og voldug til þess,
að eiga stúlku sem vinnur í verksmiðju að
vini. Auk þess er Martha vinur, er sérhverj-
um gæti verið heiður að. En nú langar mig
til að minnast á Mr. Saintsbury”.
“Santsbury? Það er nafn ættarinnar á
Hall”, mælti hann undrandi.
Veroníka hneigði höfuðið samþykkjandi.
“Já, hann er einn af ættinni. Hann er faðir
Ödu. Hann hefir lengst af dvalið erlendis —
í Ástralíu, eða einhversstaðar. Ættingjar
hans hafa kallað hann “úrkast” ættarinnar
vegna þess, að hann fór til að vinna fyrir
sér sjálfur og hefir gengið fremur illa, að
því er eg held”.
“Einn af Saintsburyættinni, faðir Ödu”,
mælti Ralph.
“Jú, og getur þú gert þér í hugarlund -—
auðvitað getur þú það ekki .— hvað hann
er þér þakklátur. Þú bjargaðir einkabarni
hans. Og hann hefir verið að hugsa um
framtíð okkar”.
Ralph stundi. “Það gildir einu um fram-
tíð mína, Veroníka”. mælti hann. “Framtíð
þín á að vera á Lynne Court”.
Hún hló og hristi höfuðið. “Þannig yrði
það, ef þú yrðir þar. Því að framtíð mín er
þar sem þú ert, Ralph. Nú verður þú að taka
þér hvíld. Hönd þín er svo heit og 'þér er líka
svo heitt á höfðinu. Þú verður að loka augun-
um og mátt ekki opna þau dálitla stund. Þú
verður að lofa að vera hlýðinn og góður —
mjög góður. Eg skal loka þeim fyrir þig”.
Og henni fórst það svo vel, að engill
svefnsins hefði mátt öfunda hana.
Þegar læknirinn kom. var hann bæði
undrandi og ánægður.
“Þér hafið styrkleika Herkúlesar, ungi
vinur”, mælti hann. “Ekki einn af þúsundi
hefði verið svona fljótur að ná sér. Ekki
einn af þúsundi hefði lifað það af".
“Ef til vill hefði ekki einn af miljón haft
eins mikið að lifa fyrir, Sir Thomas’’ mælti
Ralph og brosti alvörugefinn.
“Nú”, mælti Sir Thomas á sinn stuttara-
lega hátt. “Er það þess vegna? Jæja, þér
fáið afbragðs hjúkrunarkonu fyrir eiginkonu,
engu síður en að hún er ein af hinum feg-
urstu koum, er eg hefi nokkru sinni séð.
Ef það er hún, sem þér hafið að lifa fyrir,
skal mig ekki undra þótt þér hafið barist
góðri baráttu. Mér er sagt, að það eigi að
sæma yður heiðursmekri”.
“Ó. nei!’’ hrópaði Ralph. “Það er best, að
þeir sæmi brunaliðið því. þa ðhefir meira til
þess unnið”.
“Þér eigið það skilið, lagsmaður. Gefið
ungu konunni merkið og hún mun bera það
sér við hjartastað fyrir yður. Jæja, þér
eruð hamingjusamur, ungi maður. Verið þér
sælir. Eg kem ekki oftar. En eg skal láta
sjá mig í brúðkaupinu yðar. ef þér bjóðið
mér, hvort sem. þér fáið heiðursmerki eða
ekki. Mér geðjast vel að hugrökkum mönn-
um".
Innan fárra daga var Ralph fær um að
fara í fötin. Hann var mjög þróttlítill, þrótt-
minni en hann vildi sjálfur kannast Við. En
Veroníka fylti herbergið ást, unaði og gleði.
Ada og ■ Saintsbury voru tíðir gestir, og
Martha, sem dáðist svo mjög að Ralph, tók
stöðugt þátt í að hjúkra honum.
Veroníka sat tímum saman við vinnu sína
við hlið honum. Ada sat á skammsæti við
fætur henni og hallaði sér upp að knjám
henni. Saintsbury sat við ofninn — það var
komið fram a haust, og orðið hráslagalegt í
veðri. — Hugsanir þeirra allra voru bundn-
ar við manninn, sem hafði stefnt lífi sínu í
hættu — og hér um bil mist það _______ vegna
barnsins.
Saintsbury sat oft reylyandi úr pípu sinni
tímunum saman í þungum hugsunum. Hann
hafð gert það frá þeim degi, að umbúðirn-
ar höfðu verið teknar af Ralph og hann
hafði séð andlit hans greinilega í fyrsta skifti.
Saintsbury hafði litið á Ralph undrandi og
agndofa, Næstum því eins og hann væri að
reyna að koma honum fyrir sig. Eitt kvöld
er svo bar við, að hann og Ralph voru ein-
ir — Ada og Veroníka höfðu gengið út —
fór hann að tala um framtíðina.
Þér vitið að eg er steinn sem hefi oltið
til og frá, Farrington”, mælti hann “og velf-
andi steinar safna ekki á sig miklum mosa”.
o
RobinfHood
FLOUR
Ábyrgðin er yðar trygging
“En þeir hafa vanalega
góðan tíma”, skaut Ralph inn
í brösandi.
“Þannig er það”, mælti
Saintsbury um leið og hann
fylti pípu sína.
“En nú vildi svo til að
eg safnaði dálitlum mosa’ .
Hélt Saintsbury áfram. “Þeir
fá að minsta kosti dálitla
reynslu. Og það er þýðingar-
mikið. Eg hefi eignast bónda-
garð nálægt Ballarat. Hann
gefur ekki mikið af sér, en
þó svo að við getum öll lifað
af því — eg á við yður, ung-
frú Veroníku. Ödu og mig,
svo eg sleppi Mörthu. Spurn-
ingin er, hvort yður falli það í geð. Ef eg
aðeins hefði handa á milli alla þá peninga,
er eg hefi átt, þá gæti eg gert úr yður auð-
ugan mann”, mælti hann og stundi við.
“Það gerir ekkert til’’, mælti Ralph. Ber-
ið engan kvíðboga fyrir mér. Eg get reynt að
safna mér fé — og svo komið eftir Veron-
íku”.
Saintsbury brosti og hristi höfuðið. “Þér
skuluð ekki blekkja yður. Þekki eg Veroníku
rétt, þá vill hún ekki sjá af yður aftur. Nei
við verðum að vera öll saman, því að Ada
— hun yrði ekki ánægð yfir því, að þurfa
að skilja við yður, og eg — mér finst að
vegir okkar hafi mæst, Ralph. Mér mundi
þykja fyrir, að sjá. yður á bak. Nei, leiðir
okkar allra liggja saman”. Hann þagnaði,
horfði skyndilega á Ralph. “Hvað hét annars
staðurinn, þar sem þér voruð í Ástralíu?
“Eg hefi verið víða í Ástralíu , mælti
Ralph. Hann hikaði sem snöggvast. “Móðir
mín og eg urðum að skifta um dvalastaö
mjög oft. Seinasti maður hennar var — var
slæmur maður og við reydum að losna við
hann. Hún var sífelt hrædd um að hann
myndi hafa upp á okkur. Hann yfirgaf hana
þegar eg var barn. — En hann fann okkur
aldrei, sem betur fór."
Saintsbury kinkaði kolli. “Hvað hét móðir
yðar — eg á við, hvað hét seinni maður
hennar?’ ’spurði hann lágum rómi.
Ralph brosti beisklega. “Eg man það
naumast”, mælti hann. “Eftir því sem mig
minnir þá skifti hún um nöfn af því að hún
óttaðist að hann myndi finna sig ef hún gengi
undir því sama nafni, sem hann bar er hún
giftist honum. Eg segi þegar hún giftist hon-
um, af því að hann gekk undir jafnmörgum
nöfnum og reglulegur glæpamaður”.
Ralph virtist vera kominn í svo mikla
æsing, að Saintsbury vildi ekki spyrja hann
fleiri spurninga. En meðan hann var að
láta í pípu sína horfði hann við og við sömu
rannsóknaraugum á Ralph.
Um kvöldið sátu þal öll kringum eldinn.
Saintsbury var að tala um fyrirtæki sitt. Það
var gleðibragð yfir Veroníku. Hún horfði alt-
af við og við á Ralph.
• “Þetta er draumur um jarðneska Paradís,”
mælti hún lágt.
“Þið giftið ykkur auðvitað áður en þið
farið”, mælti Saintsbury. Hún roðnaði og
grúfi sig yfir vinnu sína. “Það er engin
ástæða til að draga það, að minsta kosti
væri það best.’’
Hönd hennar skalf, og hún stakk sig á
nálinni.
“Auðvitað verðum við ekki stórauðug, en
okkur ætti að geta liðið vel og verið ham-
ingjusöm. Er ekki svo Ada — er ekki svo,
ungfrú Veroníka?”
“Mjög hamingjusöm, alveg eins og fólkið
í sögum stóra mannsins”, mælti Ada og lagði
áherslu á orðin.
Veronfka sagði ekki neitt, en hún rétti
, höndina fr?m í laumi. Rlaph tók í hönd henn-
ar og þrýsti henni innilega ákaft.
Til þess að dylja áhrifin, er það hafði á
hana, tók hún ákafan þátt í samtalinu. Martha
ko minn í sömu svifum. Svo töluðu þau öll
fram og aftur um frelsi og sæludaga, er biðu
þeirra á bóndagarðinum í Ástralíu, þessum
eina mosavendi, er Saintsbury hafði tekist að
ná í meðan hann veltist fram og aftur um
heiminn. — En mennirnir álykta, en guð
ræður.
Meðan þau voru að tala um þetta í besta
gengi var barið að dyrum.
Dyrnar opnuðust og inn kom hár og al-
vörugefinn maður. Hann var í dökkum föt-
um, er virtust líkjast einkennisbúningi. Hann
horfði af einum á annan af þeim, sem inni
voru.
“Mr. Ralph Farrington?’’ mælti hann
stillilega. Það var nú einhver þrjóska í rómn-
um, alveg eins og hann byggist við, að hvor-
ugur maðurinn er fyrir var, vildi kannast við
að vera Ralph Farrington.
“Eg er Ralph Farrington”, mælti Ralph
undrandi, um leið og Veroníka dró að sér
höndina og reis á fætur.
XXV. Kapítuli.
Jarlinn sat í lestrarsalnum. Hann hafði
færst hægindastólinn fast að eldinum. Hann
var niðurlútur, var auðséð að honum var
þungt í skapi og þunglyndi hvíldi yfir svip
honum. Þó að hann vildi ekki kannast við
það með sjálfum sér, hafði þó fjarvera Ver-
oníku haft mikil og ill áhrif á hann. Ein-
veran og einstæðingsskapurinn lá eins og
þungt farg á honum. Honum var það næst-
um óbærilegt að sjá hana ekki framar svífa
léttfætta um húsið og heyra ekki unaðsríka
hljómfagra róminn. Hann fór sjaldan út
fyrir húsdyr, en sat inni og starði í eldinn
þungur á svip.
Með Veroníku hafði horfið eini sólargeisl-
inn í lífi hans, er svo margar myrkar endur-
minningar hvíldu yfir.
En það var þó ekki aðeins vegna Veron-
íku, að hann sat í þungum hugsunum, ygld-
ur á brún. Honum til mestu undrunar gat
honum ekki horfið Ralph Farrington úr huga.
Það hafði verið eitthvað það í fasi þessa
unga manns, er hafði haft áhrif á jarlinn.
Og í hvert skifti sem Lynborough lávarður
hafði séð hann, hafði rifjast upp fyrir hon-
um liðni tíminn. Þá ruddist fram í huga hans
endurminnigar, sem áttu að vera sokknar í
heldýpi gleymskunnar.
Er hann sat þannig þetta kvöld, hlustandi
á vindinn, er þaut í trjáliminu, og var að
grufla yfir því, hvað orðið hefði af Veroníkit
— hvað orðið hefði af Ralph — opnuðust
dyrnar og kjallarameistarinn kom inn.
“Mr. Wihetstone, lávarður minn”, mælti
hann alvörugefinn. “Getur hann fengið að
tala við yðar hágöfgi?’ ’
“Nei”, sagði jarlinn ygldur. “Biðjið hann
að skrifa.”
“Whetstone biður mig að segja að þetta
sé áríðandi málefni.”
“Hvers vegna sögðuð þér það ekki óðara.
Vísið honum inn”. ,
Er Whetstone kom inn ,snéri jarlinn sér
með erfiðismunum í stólnum og horfði á
hann hvössum augum. Hann sá Whetstone
mjög sjaldan og er hann var neyddur til þess
lét hann viðræðurnar vera eins stutttar og
unt varð. Það virtist eins og nærvera þessa
beygða gráhærða manns hefði ill áhrif á hann.
Whetstone studdi hendinni á borðið og Lyn-
borough lávarður sá, að honum var mikið
niðri fyrir. Rödd hans skalf er hann sagði:
“Mér þykir fyrir því, að ónáða yðar há-
göfgi, en — en það hefir hræðilegt skeð, og
ábyrgðin er of mikil fyrir mig að bera hana
einn”.
“Hefir nú þakið af einhverjum þessum
kofum, sem þér eruð altaf að fárast um við
mig, dottið inn? Eg geri ráð fyrir því”, mælti
jarlinn.
Whetstone skeytti engu þessari harð-
neskju kaldhæðni.
“Burchett — Burchett”, hélt hann áfram
skjálfraddaður, “var að ryðja á burt hrís-
köstum í vestri hluta skógarins í morgun og
— og hann fann þar —”
“Fann hann gullnámu?” mælti jarlinn.
“Það hefir víst ekki verið svo mikils vert.
fáein fuglsshreiður, er þér álítið nauðsynlegt
að ónáða mig með”.
“Hann fann þar gröf, lávarur minn,”
mælti Whetstone hátíðlega. “Gröfin var ný-
leg, og í henni var lík. Við höldum — við
óttumst, að þar hafi verið framð ódæðisverk.
Burchett sendi eftir mér. Og eg hugði að
láta yðar hágöfgi fá óðara vitneskju um
þetta.”
Jarlinn horfði ygldur á svipinn á eldinn
örstutta stund, svo mælti hann:
“Viljið þér biðja um vagn, Whetstone?
Viljið þér koma með mér? Gerið þér svo vel
að segja þeim, að láta Welford koma með.”
Þeir óku til skógarins. Þegar þeir nálg-
uðust staðinn, heyrðu þeir óminn af mörg-
um röddum, er töluðu í hálfum hljóöum.
Burchett stóð lítið eitt afsíðis. Það var rýmt
fyrir jarlinum. Rétt hjá lá eitthvað sem var
breitt ofan á. Er Whetstone kom auga á það,
fór hrollur um hann og dró jarlinn aftur á
bak.
“Nei, nei, lávarður,” mælti hann. “Það
er þýðingarlaust. — Það er of hræðilegt.”
En jarlinn gaf lögreglunni merki. Þeir
drógu klæðið til hliðar og hann horfði á þenn-
a viðbjóðslega hlut.
“Hver er það?” spurði hann lágt.