Heimskringla - 04.11.1931, Síða 3

WINNIPEG 4. NÓV. 1931.
HEIMSKRINGLA
3. BLAÐSÍÐA
þ::,rr J I M
The Empire Sash & Door Co., Ltd.
Birgðir: Henry Ave. East Phone: 26 356
Bkrifstofa: 5. gólfi, Bank of Hamilton
VERÐ GÆÐI ÁNÆGJA.
BUR
KA UPIÐ
AF
til svo var komin mikil ferð á
vögguna, að hún fór alveg á
hlið, í stað þess að rétta sig
við eins og hún átti að gera.
Hanni fór með vöggunni — og
þá dálítið lengra, og náði við
það, svo háum tónum, að stúlk-
urnar hejrrðu, komu hlaupandi
inn, og björguðu honum af
gólfinu. Ómeiddur reyndist
hann að vera. Eg beið nú samt
ekki eftir þeirri vissu, en skaust
út, framhjá stúlkunum, viss um
að hegningin myndi ná mér
nógu snemma, og að, á illu væri
þó frestur beztur, — eða eiít-
hvað á þá leið. Mörgum árum
seinna fór eg frá Bakka í Geira-
dal, suður í dali, að heimsækja
stjúpu mína og þennan bróður
minn, sem þá voru í Tungu (Sæl
ingsdalstungu) þar sem Ósvifur
gamli forðum bjó. Eg varð í
för með Magnúsi pósti — náði
honum í Garpsdai og gekk alla
leið. Var það að vetrarlagi, og
færi ekki sem bezt. Eg mun
hafa verið fermd það vor, og
um 13 vetra eða svo. Sæunn
tók mér allvel, eg var þar tvær
eða þrjár nætur. Bróðir minn
mundi þá 8 til 10 vetra. Við
unglingarnir skemtum okkur í
rökkrunum með því að kveða.
— Sitjandi á rúminu, kistum og
kúffortum, rörum við í ákafa
fram og aftur, eins og við höfð-
um séð svo margt af eldra fólki
gera og héldum okkur menn,
öll nema bróðir minn. Hann
stóð álengdar og tók engann
þátt í þessu. Loks kemur hann
til mín ofur hljóðlátlega og
hvíslar: Þú átt ekki að róa
svona, það er svo ljótt. Hvers-
vegna hvíslaði hann þessu að
mér? Því ekki segja það upp-
hátt, svo allir yrðu þess aðnjót-
andi? — Af því eg var systir
hans og honum var ekki sama
um mig. Eg hefi aldrei róið
síðan, nema í ruggustól.
Svo .liðu mörg ár að eg vissi
ekkert um þau mæðgin. Eg fór
norður í land og svo til Amer-
íku. Einhver sagði mér að þau
hefðu farið vestur á ísafjörð.
Þangað skrifaði eg Hannibal og
hann svaraði. Eftir það höfð-
um við bréfaskifti annaðhvort
eða þriðjahvort ár, og svo tók
einnig það enda. Þegar eg átti
heima í Wpg., mig minnir árið
1908, var barið að dyrum. Eg
fór til dyra og sé mann, sem
eg ekki þekti, sem kemur á
móti mér, leggur hendurnar á
öxlina á mér og segir um leið:
Eg er Þorleifur bróðir þinn.
Hvernig hann var þangað kom-
inn — fann mig og hús mitt
einn og ókunnur spurði eg ekki
um. Wpg. var jafnvel þá eng-
inn smá bær. Hann dvaldi fá-
eina daga hjá mér. Lauk erindi
sínu, sem ekki var að sjá mig,
þó hann gerði það um leið —
og fór heim. En skrifaði mér
aldrei eftir það. Gegnum aðra
frétti eg að hann hefði bráðlega
kvænst eftir að hann kom heim
og síðar að hann myndi eiga
heima í Reykjavík.
Þegar þau hjón, Dr. A. B. og
frú hans voru hér á ferð spurði
eg eftir þessum bróður mínum.
Kannaðist frúin við Þorleif Jóns
son — en ekki Hannibals nafn-
ið, en dró í efa — nei, sagði
að hann gæti ekki verið bróðir
minn. Fanst mér ekki til um
svarið, og grunaði ættardramb.
Skömmu eftir að eg kom
heim símaði eg frúnni — A. B.
— þekti enga, sem líklegri væru
til að vita um bróður minn —
°g spurði hvað hún gæti sagt
mér um Þorleif Jónsson —
öefndi nú ekki Hannibals nafn-
ið, hugsaði að því hefði verið
slept er hann eltist. Frúin kvað
hans mundi helzt að ieita hjá
Lárusi sýslumanni — hann heldi
þar til stundum, en nú væri
sýslumaður ekki heima. Þetta
var að Alþingishátíðinni afstað-
inni, og rétt áður en eg fór
norður. Þegar eg kom að norð-
an hélt eg leitinni áfram. Loks
barst þetta enn í tal er eg var
stödd hjá frú Mörtu Jónsson,
föður systir Mörtu minnar, og
hún gat frætt mig: Þorleifur
Hannibal Jónsson var kvænt-
ur, var til heimilis í Reykjavík.
—Marta vissi ekki hvar. Hann
átti þrjú börn einn son og tvær
dætur. Sæunn eldri dóttir hans
var nýgift, sú frétt hafði verið
í blöðunum. Nú var þá að-
eins eftir að finna heimilisfang
þessa fólks, og það ætti ekki
að vera óvinnandi, enda þó nú
væri tíminn orðinn takmarkað-
ur. Næsta dag, 31 júlí fórum
við austur í Fljótshlíð, fjórða
ágúst á stað til Ameríku.
Á leiðinni frá M. G. geng-
um við Jóhanna framhjá húsi
Dr. Á. Bjarnasonar, og hittum
þar frúna. Átti eg heimboð
hjá þeim hjónum frá því eg
mætti þeim á Montcalm, og
annað eldra, n. 1. frá því þau
komu til Blaine, þá á ferð um
Amieríku — hann m. a. í fyrir-
lestrar-erindum. Vildi nú frúin
að við kæmum inn. En af því gat
ei orðið. Hver einasti klukku-
tími var fyrirfram ákveðinn til
annara hluta. — Þá á morgun
— sagði frúin. Sá dagur var
ætlaður Fljótshlíðarferðinni. —
Þá samt einhvemtíma áður en
óú ferð. — Hét eg því, ef tími
leyfði. En nú sagði eg henni
hvers eg hefði vís orðið um
Þorleif Hannibal bróður minn.
Var þá sem nýtt ljós rynni upp
fyrir henni. Jú, hún hafði heyrt
hans getið, en þau hjón þektu
hann ekki. Var það og ekki ó-
líklegt. Hann ólst upp að mestu
á fsafirði, vann þar á fiskiskip-
um, og var seinna í förum með
jess konar skipum milli landa,
einmitt á þeim árum, sem
frændi hans Dr. A. B. var að
verða nafnfrægur maður fyrir
þýðingar sínar o. fl. En svo
virðist sem, verið hafi annar
Þorleifur Jónsson — jafnskild-
ur honum — líklega alinn upp
í Reykjavík. Um þenna mann
vissu þau vel. Lítil furða þó
frú Sigríði Bjarnason klæmi
ókunnugrPga fyrir, frændsemis-
Ieit mín — ef um þann Þorleif
Jónsson hefði verið að ræða.
Einkennilegt hvaða misskilningi
smá atvik geta valdið. Eg hirti
ekki um að sæta áðurnefndu
heimboði, af því eg vændi ein-
lægni þess. Hvað þau hafa
haldið um mig, veit eg ekki —
get nærri það hafi ekki verið
betra. — En nú leið mér vel —
þegar eg skildi, að Sigríður Jóns
dóttir þ. e. frú A. B. var sama
elskulega konan, sem allir
sögðu hana vera — sönn dóttir
foreldra sinna, sem bæði voru
vinir mínir. Þetta er því skrif-
að sem syndajátning og fyrir-
gefningarbón. Eg vona — ef
þau hjón sjá línur þessar, geti
þau hlegið með mér, að öllum
misskilningnum, og fyrirgefið.
Þegár eg kem næst til íslaads
heimsæki eg þau ef eg má. Og
þakka hér með fyrir heimboðin.
sem eg gat ekki sætt — fyrst
af því eg vildi ekki, síður vegna
þess tíminn leyfði ekki.
Við Jóhanna gengum nú til
Kristínar frænku minnar, og
fórum þetta kv-öld, með þeim
Þorvarðssons hjónum, á anda-
trúarfund, sem þau hjónin Gísli
Kristjánsson og frú hans höfðu,
af einskærri velvild við mig.
undirbúið, vitand hve innlega eg
þráði, að vera við þesskonar
tækifæri, áður ien eg færi að
heiman. Er eg þeim hjónum og
öllum hlutaðeigendum innilega
þakklát fyrir það kvöld, þó lít-
ið græddi eg persónulega á því.
Það var áreiðanlega ekki þeirra
skuld. Að loknum fundi þess-
um kallaði frú Jóhanna upp bíl-
stöð, og við fórum hieim í bíl
og komum seint heim. —
Máske segi eg meira frá því
kvöldi síðar.
Frh.
ENDURMINNINGAR.
Eftir Fr. Guðmundsson.
Frh.
Eg hefi gaman af að minnast
á einar fráfærur áður en eg fer
alfarinn burt af Fjöllum. Það
hafði verið fært frá um kvöldið
í bezta veðri en það var vana-
lega gert á tímabilinu frá 8 til
12 júní en þá er sólskin alla nótt
ina ef veður er heiðskýrt. Ein-
hverjir sem voru árvakari
en eg höfðu sótt ærnar á stekk-
inn, stúlkumar voru að mjólka
þær, en eg átti að passa þær
um dagin. Það dugði því ekk-
ert doskur; eg varð að fara
strax á fætur. Eg get ekki sagt
að eg kviði fyrir deginum, því
fráfærurnar voru í heild sinni
einskonar hátíð, og ekki nema
einusinni á ári. Búrið fyltist
af mjólk, það var búið til nýtt
skyr og það var ekkert glundur.
Þéttinn var kannske innan úr
Laxardal, frá Bergljótu á Þverá
eða austan úr Fljótsdal frá Jó-
hönnu á Skriðuklaustri, eða
Þórdísi á Skjöldólfsstöðum; það
var hvert sem er ekki nema
yndælustu búkonur, s e m
geymdu hann allan veturinn og
endurnýuðu hann á viknafresti.
Stundum geymdi móðir mín
þétta allan veturinn en hún var
líka kvennval. Það var stund-
um mikil fyrirhöfn að finna
það út hvar þétta var að fá
það árið, af því ekki var hægt
að síma, og aldrei nein sam-
tök með það á haustin hvar
hann skildi geymast komandi
vetur. En það má nú ekki alt
kafna í skyrinu. Það var líka
búinn til hleýpirs ostur og mysu
ostur og skófnaostur; hann var
nú óvirðulegastur, og aldrei
geymdur heldur borðaður jafn
óðum. Hann var búinn til af
skáninni, sem kom ofan á og
skófunum sem bakast við pott-
botninn þegar mjólkin sýður,
svo þegar konurnar hafa hag-
nýtt þetta alt og eru reiðubún-
ar til að gera úr því skofnaost
þá hræra þær dálítið af rjóma
út í þetta og gleyma ekki að
sáldra sykur á það svo þetta
er þá orðinn ljúffengasti matur
en ætti fremur að heita skófna-
kaka en skófnaostur.
Eg fór af stað með ærnar og
vissi vel að eg átti ekki að
sitja neitt friðarþing þenna dag,
eg átti hund sem hét Ganti; við
vorum miklir kunningjar og
nærgætnir hver við annan, þó
var Ganti það ekki síður, enda
byrjaði hann snemma að taka
þátt í baráttu minni; hann var
tekinn til að fylgja mér einsog
fullorðinn hundur þegar hann
einusinni í ófærð af snjó fell
ofan í farið mitt, þar sem eg
hafði kafað í og hann var þá
ekki stærri en svo, að fótfarið
passaði fyrir hann og hann féll
ofan á botn og sat þar fastur,
en hélt að hann ætti að bera
sig vel og þegja, svo eg varð
ekkert var við þetta siys fyr en
stundu seinna, að eg sá hann
hvergi; fór eg þá að kalla, en
hann þagði; snjórinn var renn-
sléttur í allar áttir, en Ganti
svartur, og þó hvergi sjáanleg-
ur svo mér loksins datt það í
hug, að hann sæti fastur í ein-
hverju farinu mínu þó mér
þætti skrítið að hann skOdi ekki
hljóða; fór eg þá tO baka og
fann hann í þessum lífsháska;
og við urðum báðir fegnir að
finnast.
Um okkur Ganta gerði Símon
dalaskáld þessa vísu:
Yfir strindi einsog vindur svífur,
Grund framtreður geltandi,
Ganti meður Friðriki.
Við Ganti áttum harðan dag
við ærnar, og því fremur sem
veðrið var heitt og gott. Loks-
ins vorum við, þó báðir lúnir,
komnir með þær slysalaust
heim í kvíar um kvöldið. Og
á meðan verið var að mjólka
ærnar, voru lömbin, sem snúist
höfðu kringum stekkinn allan
daginn, látin inn í lambakróna,
og svo var ánum slept og þær
fengu að snúast kringum lamb-
akróna aUa nóttina.
Vanalegt var það, að lömbin
voru setin þrjá daga í högunum
kringum stekkinn áður en þau
voru rekin á fja.ll, en nú átti
útaf þessu að breyta. Það hafði
verið undur góð tíð og komlð
var sláandi gras og mun þetta
hafa verið vorið 1878. Nú þó
lömbin væru ekkí búin að vera
nema einn dag á stekknum, þá
átti nú að fara með þau strax
í sumarhagan, og sitja þau þar
einn eða tvo daga til að sætta
þau við umskiftin og var þá
það unnið, að hægt var að byrja
einum degi fyr á heyskapnum.
Það var kallað að óður væri á
ám og lömbum á fráfærum og
held eg að það fremur ætti að
tákna æði heldur en ljóðagerð;
er þó bágt að segja, því allir
sögðu að óðurinn væri af þeim,
BAKNING YÐAR VERÐUR ÁVALT LÉTT-
ARI OG BETRI, EF ÞÉR NOTIÐ AÐEINS
BLUE RIBBON BAKING POWDER. — CER-
IÐ ENGAR TILRAUNIR MEÐ ADRAR TEG-
UNDIR.
Blue Ribbon Limited
WINNIPEG
CANADA
og gat því alveg eins þýtt
kvæðagerðina og sönginn. Við
Ámi Axford vorum útnefndir
til að fara með lömbin og var
það í rauninni sama sem yfir-
lýsing um það, að við værum
vöskustu mennimir á bænum,
og öllum var kunnugt um það,
að eg var ennþá fljótari að
hlaupa en Ámi, svo eg átti
áreiðanlega minn part í þessum
heiðri; en eg vissi.vel að Áma
var æfinlega ætlað að vera eins
konar forsætisráðherra í öllu
okkar braski og bramli kannske
mest fyrir það, að hann hafði
svo mikilu meiri lífsreynslu, var
12 árum eldri, og líka sterkari
ef við lentum í tröllum. Við
áttum oft hógværar -umræður
um það, hver okkar væri vitrari,
en það held eg hafi verið mest
fyrir frændsemissakir, að þá
héldum við alltaf hver öðrum
fram; man þó vel, að eg hélt
að eg hefði tvö vitin hans, þó
eg hefði ekki orð á því við
hann, nema eg væri þá reiður.
Við höfðum sinn hundinn hver
en það snerist alt um sama
möndul, hundarnir voru feðgar
og minn miklu yngri, svo hlaup-
in voru öll mín megin. En
svo var aldrei til neins að hafa
hunda við fráfærnalömb, þau
voru svo lífsreynslulaus, fóru
bara eftir stærðinni og heldu
að hundarnir væru bara dálítið
önnur sort af lömbum og biðu
Frh. & 7. bls.
Til þrautar reynir á vináttuna
þegar þörfin er mest
SÍMINN YÐAR
bregst yður aldrei, hvorki á degi né nóttu, hvernig sem viðrar.
Hann er ávalt árvakur og fús á að tryggja yður nauðsynleg
sambönd.
Ef þér hafið síma á heimilinu, getið þér sparað óendanlega marg-
ar mílur af starfstíma.
REKIÐ ERINDI YÐAR
YFIR SÍMANN
MANITOBA TEIEPHONE SYSTEM

Það er ekkert brauð til sem tekur þessu
fram að gæðum, hreinleik og saðsemi
CANADA
BREAD
N,
Pantið Butternut brauðin-sæt sem bnotur-kjarngóð sem smjör
FRANK HANNIBAL, ráSamaSur.