Heimskringla - 28.09.1932, Blaðsíða 5

WINNIPEG 28. SEPT. 1932
HEIMSKRINGLA
6 BLAÐSIíía
og verða aðnjótandi þess árang-
urs í eigin lífi, sem sagður hafði
verið fyrir.
Jafnvel þótt þessi stuttorða
frásaga sé vitaskuld mjög ófull-
nægjandi greinargerð fyrir
hugsunum heillar bókar, þá átta
menn sig væntanlega á, að
það er ekki alveg að ástæðu-
lausu, að bókin hefir vakið
nokkura athygli. Ekki af því,
að hún flytji mönnum þann
boðskap, sem sé hvorttveggja í
senn, nýstárlegur og sannleikur,
heldur af hinu, sem drepið var
á í upphafi, að aðalhugsun bók-
arinnar er að ýmsu leyti ná-
kominn einni hugsun og til-
hneigingu, sem frá öndverðu
hefir fléttast fast saman við
trúarbrögðin. Því þegar að er
gáð, þá kemur í ljós að það,
sem er sannleikur í henni, er
ekki nýtt, og það, sem er nýtt,
er ekki sannleikur. Það er ó-
mótmælanlegur sannleikur, að
sú mynd, sem dregin er upp af
höfundi kristninnar í N. T. er á
þá leið, að manni finst sem sjálf
öfl alheimsins sé að baki hon-
um. Þessi afdráttarlausi sigur
yfir óttanum, þessi fáheyrða
fyrirlitning fyrir ytri kjörum,
þessi nærri því óskiljanlega til-
finning fyrir því, að ekkert geti
grandað manni nema það, sem
hafi áhrif á sálarlíf manns,
þetta takmarkalausa sjálfstæði
andans, að unna öllu sem jarð-
neskt er, en standa þó gersam-
lega óháður gagnvart því — i
öllu þessu er falin sá kraftur,
sem manni finst vera nærri því
meira en jarðneskur. En þó er
heilt haf djúpsett á milli hugs-
ana Nýja Testamentisins og
hugsana bókarhöfundarins, sem
eg hefi verið að leitast við að
segja frá. Höf. er kominn hálfa
leið ofan í lægri tegund af trú-
arbrögðum. Hann er fallin ofan
í dýrkunina á kraftinum sjálf-
um — kraftarins vegna.
Dýrkunin á kraftinum er ein
af allra djúpsettustu og frum-
stæðilegustu hvötum mannlegr-
ar sálar. Hann stendur vafa-
laust í sambandi við vanmátt-
artilfinningu mannsins, sem er
eitt af varnarlausustu og verst
útbúnu spendýrum jarðarinnar.
í einni lítilli íslenzkri smásögu,
er það aðdáanlega dregið fram,
hvað kraft-dýrkunin er sam-
fléttuð veikleikanum, þegar sjúk
kona liggur á fleti sínu og heyr-
ir bylinn hamast á þekjunni.
“Hún hlustaði á bylinn. Hún
hafði oft hlustað á hann áður.
Og oft hafði hún heyrt lögin,
sem hann söng, stundum þung
og drynjandi, stundum æpandi
og argandi, en æfinlega ægileg.
Nú heyrði hún orð. Hún hafði
aldrei heyrt það fyr.
Ekki samt nema eitt orð.
Hún heyrði bylinn strjúkast
mjúkt eftir baðstofuþekjunni og
hvísla um leið:
Kraftur! Kraftur!
Hún heyrði hann hvessa sig
og segja fullum rómi:
Kraftur! Kraftur!
Og hún heyrði hann fara
öskrandi eins og blótsneyti um
baðstofuþekjuna og segja:
KRAFT-UR! KRAFT-UR!”
Mennirnir snúast með afar-
misjöfnu móti við vanmáttar-
tilfinningunni. Á okkar tímum
er það t. d. furðulega fróðlegt
að athuga, hvernig óttinn við afl
leysið birtist hjá flokki eins og
Christian Scientistum. Þeir
gera það, sem skrökvað hefir
verið upp á strútinn. Það eru
vitaskuld ósannindi, að strútur-
inn feli höfuð sitt í sandinum,
en þó það væri satt, þá væri
það ekkert í samanburði við
hitt, er menn taka að telja sér
trú um, að þeir séu því sem
næst almáttugir og í raun og
veru sé öll barátta glapsýn og
heilaspuni. Þeir yfirvinna van-
mátt mannsins blátt áfram með
því að telja sér trú um að hann
sé ekki til.
En svo einkennilegt sem
þetta fyrirbrigði mannlífsins er,
þá eru þó ýmsar aðrar varnir
veikleikans merkilegri. Um öll
Austurlönd eru trúarflokkar,
sem fyrst og fremst fást við
þessi efni. Ýmsir íslendingar
hafa haft nokkur kynni af
stefnum eins og guðspekinni
og yoga-kenningunum Indverja.
Þær kenningar eru reistar á
þeirri trú, að menn geti yfir-
unnið veikleika sinn með því
að iðka sérstakar aðferðir og
æfingar til þess að höndla hinn
dulda kraft tilverunnar. Nú
skal eg ekkert um það segja,
hvort þessir menn hafa rekist
á einhver verulega merkileg
náttúrulög í hinni aldagömlu
leit sinni á þessum brautum.
Mér dettur ekki í hug að neita
því, af því, að eg hefi ekki næga
þekkingu til þess að segja af eða
á. Og mér er nær að halda, að
ýmsum mönnum sé það gefið
að framkvæma þau verk, sem
fyr á tímum voru nefnd krafta-
verk. En hitt veit allur heimur-
inn, að ef þeir eru þessa megn-
ugir, þá hafa þeir ekki gagnað
veröldinni hið allra minsta með
uppgötvunum sínum. Þótt það
væri satt, sem sagt er t. d.
um kunnáttumenn Indverja,
sem talið er að geti látið grafa
sig í jörðu og haldi lífi,
þótt þeir liggi þar vikum
saman, eða gert aðra hluti,
sem eru jafnöndverðir við vora
þekkingu, þá sannaði sú stað-
reynd eingöngu hinn forna
kristna sannleika, að hið mikil-
vægasta í sambandi við krafta
mannsins er ekki hvað þeir eru
miklir, heldur í hvaða átt þeim
er beitt. Öll kraftaverk allra
þjóðsagna veraldarinnar eru
hiömi, ef mennirnir eru jafn-
ómerkilegar verur þrátt fyrir
þau. Indverjar eru enn með
aumustu og vansælustu þjóðum
heimsins, þótt því hafi verið
trúað — og það ef til vill með
réttu — að öldum saman hafi
verið þar í landi menn, sem
hafi haft furðulega þekkingu á
og vald yfir margvíslegum duld-
um kröftum tilverunnar.
Fyrir fáum árum kom út
einkennileg ritgerð á íslenzku,
sem þá vakti mikla athygli, en
flestir eru ef til vill búnir að
gleyma nú. Það var Eldvígslan
eftir Þorberg Þórðarson. Höf-
undurinn hafði um margra ára
skeið verið hugfanginn af aust-
urlenzkum trúarhugmyndum og
þótt ritgerð hans sé oft með
kímnislegum blæ, þá dylst þó
ekki, að honum er alvara er
hann segir, að það sé vottur
þess, að kristindómur lands-
manna sé á röngum brautum,
er kirkjunnar menn séu þess ó-
megnugir að gera kraftaverk.
Hann lítur sem sé fyrst og
fremst á trúarbrögðin þeim
augum, að þau sé leit mannsins
og lausn hans á því, hvernig
honum eigi að auðnast að ná
valdi yfir öflum þess heims, sem
eki er sýnilegur. í raun og veru
er hann því staddur á sama
ferlinum og höfundurinn að
Magnificent Obession. Og báðir
eru á röngum ferli. Þeir eru það
sökum þess, að hversu miklu
andlegu afli, sem manni kann
að auðnast að ná, þá er það
ekki hin allra minsta sönnun
þess, að maðurinn sé ekki eftir
sem áður illmenni. Það er sem
sé ekkert beint samand á milli
krafta mannsins og siðferði-
leika hans. Eg er að vísu viss
um, að hver sá maður, sem
verulega drekkur inn í sig og
tileinkar sér hugsanir og til-
finningalíf hinna æðstu ’and-
legu spekinga, eins og t. d.
Krists, er máttarmeiri en áður,
því að þessar hugsanir eru fyrst
og fremst styrkleiki. En það sem
skilur þessa spekinga frá öðr-
um mönnum, er það fyrst og
fremst, að þeir beita kröftum
sínum biátt áfram af eðlisnauð-
syn í ákveðna átt, sem til ham-
ingju horfir fyrir aðra menn.
Þeir gera ekki góðverk til þess
að verða máttarmeiri, heldur
gera þeir góðverk af því að
máttur þeirra er góður. Og hér
er það, sem skilur þá frá svo
mörgu, sem á öllum tímum hef-
ir blandast sanian við trúar-
er á réttum brautum, þegar
hann segir, að honum væri með
öllu gagnslaust að hafa þrek
til þess að gefa alt, sem hann
ætti, og að eiga hugrekki til
þess að framselja líkama sinn
til þess að hann yrði brendur,
ef honum þætti ekkert vænt
um það, sem hann fórnaði þessu
fyrir. Höfundur Magnificent Ob-
session ræður mönnum til þess
að herma eftir Kristi og gera
það sem gott er í því skyni að
öðlast annað fyrir það í stað-
inn. Sú hugsun er heiðindóm-
urinn sjálfur. Jesús spurði aldrei
um, hvað mörg góðverk menn
gerðu, heldur um, hvaða hug-
arfar væri á bak við athafnir
þeirra.
Sennilegt er, að ekki sé hið
allra minsta gagn að því fyrir
nokkurn mann, að ætla sér í
nokkuru atriði að herma eftir
Jesú eða nokkuru öðru and-
legu stórmenni í því skyni að
gera sjálfan sig að veglegri per-
sónu. Þar fyrir eru ekki hinar
miklu fyrirmyndir oss gagns-
lausar. Því að þótt vér getum
aldrei oss til gagns hermt eftir
verkum þeirra, þá megum vér
af þeim læra, að það skiftir
máli, hverjar af hvötum vorum
vér leggjum rækt við. Maðurinn
er takmarkalaust samsett vera.
lind meginafls þeirrar hliðar til-
verunnar, sem að mönnunum
snýr.
Til áskrifenda Heimskringlu
Með þessu blaði er lokið 46.
árgangi Heimskringlu. Miðviku
dagurinn síðasti í september-
mánuði, er einskonar afmælis-
dagur íslenzkra blaðafyrirtækja
hér í landi. Haustið 1886, er
íslendingar voru naumast bún-
ir að koma sér fyrir, hóf Heims-
kringla göngu sína, elzta fs-
lenzka blaðið sem nú er gefið
út austan hafs og vestan. Það
var byrjað smátt, en þá var
líka flest hjá oss í frumbýl-
ingsskap og erfiðleikar nógir.
Að stærð var blaðið aðeins 4
síður og í þriðjungi minna broti
en það er nú. Það var því eigi
meira en þriðjungur þess sem
það er nú. Það kostaði $2.00 yf-
ir árið. Eftir því verðlagi ætti
það að kosta um $6.00 nú. En
fólk gerði sig ánægt með stærð
þess, og fanst ekki til um verð-
ið, og voru þó óvíða peningar í
veltu manna á meðal.
Þrátt fyrir peningaekluna
reyndu flestir að standa í skil-
um. Þeim fanst það $2.00 virði,
borið saman við annað, sem
þeir þurftu að kaupa, að fá
blaðið, þó lítið væri, á hverri
viku heim til sín til að lesa.
regla fara betur? Vér vonum
ekki. En benda má á það, að
mjög hafa áskriftargjöldin safn-
ast fyrir í seinni tíð, og meira
en svo, að útgefendur fái rönd
við reist, eða blaðinu sé holt,
eigi það að halda áfram að
koma út. Það eru því tilmæli
hlutaðeigenda að kaupendur
bregðist nú vel við þörfum og
tilmælum blaðsins og greiði á-
skriftargjöld sín sem allra fyrst
og fylgi þannig fordæmi hinna
gömlu. í næstu blöðum verður
frekar á mál þetta minst, og
bent á, hversu viðskiftin standa
hvað Heimskringla var og hefir
verið fyrir félagslíf vort ts-
lendinga hér í álfu.
LÝSING Á AKUREYRI
FYRIR 80 ÁRUM
KING'S
LIHITCO
DEFERREP
PAYMEígS
stæði,
?;ian?i.
taðav
■'l’u
byggingarnefnd, vöku-
lör".e"lnstjn og kaup
éttin'i: cn þ' a? þessu
er kirkiuvöntunin tilfinn-
rolegust, cg því heldur, sem
bæjarmenn þrem sinnum knúið
’ afa á náðar- eða hjálpardjrr
hinnar dönsku stjórnar. um
gjöf eða lán, til viðbótar því, er
sjálfir þeir af eigin efnum —
margir meira af vilja en mætti
— hafa viljað leggja í sölurn-
ar, en jafnan fengið afsvar.
Þess munu þó — því betur —
færri dæmin, að þar, sem 230
manneskjur eru heimilisfastar
Þar eru nú heimilisfastir 230
manna; þar af 40 heimilisráð-
endur; þeirra á meðal fjórð-
ungslæknirinn, apótekarinn, 3
kaupmannafulltrúar, 1 borgari.
1 borgarainna, 1 veitingakona. og þar af 60 börn innan ferm".
sem selur kaffi m. fl. og nokkr- ingar> fóiksfjölgunin ár frá ári
ir sem þjóna að verzluninni, 1 að fara { vöxt auk hinna gem
prentari, 1 bókbindari, 4 gull- eru á næstu bæjum og annar-
og silfursmiðir, 4 járnsmiðir, 5 staðar að koma erinda
sinna til
tré- og húsasmiðir, 1 söðlasmið- bæjarins, skuli engin kirkja
1 múrari, 1 skóari, og enn Vera, og hvar þó jafnlangt er
ur
nokkrir, sem meðfram leggja tii kirkju sem frá Akureyri að
stund á járn- og trésmíði, og Hrafnagili.
Og hvatir vorar eru eins marg-. Þeim fanst það siðferðisskylda hér um bil 60 börn ófermd. í
víslegar og áhrifin eru óendan-
leg, sem að oss steðja. Og hinn
mikli vandi mannlífsins er ekki
sízt í því fólginn, að taka við
sumum áhrifunum og byrgja önn
ur úti. ÞaC er arveg rétt, sem
bent er á í sögunni, sem hér
hefir verið sagt frá, að vér
þurfum að læra sérstaka teg-
und af andlegri einangrun —
insulation. Hugur vor er oft-
ast tvístraður og klofinn. Og
ef vér getum nokkuð lært af
hinum frábærilegustu sálum
jarðarinnar, þá ætti það að vera
það, að afl þeirra hefir ekki
falist í því, að þeir hafi beitt
nokkrum sérstökum aðferðum
til þess að geta drukkið inn í
sig hinn hulda kraft, aðra en
þeirri, að stefna látlaust sál
sinni að því, sem þeim þótti
vænt um. Um höfund kristn-
innar má að minsta kosti tví-
mælalaust segja, að fyrir hon-
um sé þetta þungamiðjan. Hann
hefir ekki nokkura trú á nokk-
urum framförum hjá mönnun-
um nema þeim, sem spretta af
ást þeirra og hrifningu fyrir
einhverju. Áhugaleysið, ástleys-
ið á öllu er hinn mikli vetur
mannssálarinnar, sem alt kuln-
ar í. “Glæðið þið þenna hita
hrifningarinnar, þenna eld ást-
arinnar, og alt annað kemur
nokkuð af sjálfu sér,” verður
hróp hans.
Þetta er hans leið um völund-
arhús lífsins. Og þrátt fyrir all-
ar krókaleiðir mannanna og
fálm þeirra til þess að finna
fótum sínum forráð, þá er
reynslan nú orðin nokkuð víð-
tæk fyrir því, að þetta er hinn
beini vegurinn. Hver hefir ekki
fundið til þess í eigin barmi,
að á þeim stundum hefir hann
mest vald á lífi sínu, er hann
hefir kastað huga sínum óskift-
um inn í hrifninguna fyrir ein-
hverju, sem fyrir utan hann
var? Það kann að hafa verið
ást hans á annari manneskju,
hrifning hans fyrir helgu máli,
fögnuður lians við að drekka í
sig nýjar hugsanir, barátta
hans í starfi, sem tók alla
krafta hans, en hann gat stund.
að af huga og sál. Hinar lægri
hvatir sækja á manninn fyrst
og fremst, þegar hann hefir gef-
ið sig á vald andlegri leti, þeg
ar hugurinn er tvístraður eða
stendur á sama um alla hluti.
Það er einhver nærri því dular-
fullur kraftur, sem því fylgir
að unna einhverju, er lætur alt
gróa, sem vert er um í sál
mannsins. Syndir fyrirgefast og
þurkast út, þar sem þetta er
öðrum þræði. Það er eins og
þetta bræði þær úr sálinni.
i Þetta er hin eiginlega upp-
sín að borga það, fyrst þeir á
annað borð skrifuðu sig fyrir
því, og þeim fanst það vera
einskonar drengskaparskuld, er
þeir stóðu í, sem minkaði þá í
sjálf síns augum og annara, ef
þeir brugðust þeirri skyldu. Þeir
vissu að fyrirtækið var ekki I armenn 686 tunnur og 4 skepp-
gróðafyrirtæki. Þeir vissu að það . ur af jarðeplum og hér um bil
bænum eru, 33 timburhús og
nokkur af-timbri með torfþaki,
auk annara, sem eru með veggj
um og þaki af torfi, 1 prent-
smiðja, en kirkja engin, barna-
Hr. Sigurður Sigfússon frá
Oak View, Man. var staddur hér
í borg um helgina. Vel lét hann
af árferði þar ytra, en verðlag
skóli enginn, gestgjafahús ekk- \ iágt þar> sem hvarvetna annars
ert. Næstliðið sumar öfluðu bæj; staðar.
átti alt sitt undir skilvísi þeirra,
hvort það fengi staðist eða ekki.
Sumir jafnvel lögðu því örlítið
til, fram yfir áskriftargjaldið,
svo það gæti borið sig.
Þetta er rétt á litið, blaða-
skuldir eru drengskaparskuldir.
Merkust vitasmíði í veröld.
1800 hesta af heyi. Þar eru og j
40 kýr, fátt eitt af sauðfé og j FYh. frá 1. bls.
hrossum. Þar eru 32 för, mes^ I eða þegar syrtir { lofti af þoku>
tveggja manna og fáein stærri. Þarf mannshöndin ekki að
Helztu atvinnuvegir bæjar-! snerta við þeim svo árum skift-
manna eru: verzlun, smíðar, ir> og ekki þarf heldur að gkifta
heyskapur. jarðeplarækt, sela-j um ijóshjúpa, því það gerir Ijós-
Fyrir þeim er aldrei heimtuð veiði, fiskiafli og síldarveiði. — I veiin sjálf. Þegar einn brennur
Meginbærinn liggur á sléttri eða bijar setur hún annan f
<< A Iri, «ATr«i’’
brögð mannanna. Páll postuli spretta hins andlega máttar,
nein trygging. Blaðaskuldir eru
drengskaparskuldir, sem vegna
aðstæðanna, að mönnum er
oftast í sjálfs vald sett, hvort
þeir borga eða ekki.
En nú er því svo varið með
drengskaparskuldir, að enginn
getur brugðist þeim nema með
því að missa örlítið af sjálfum
sér — missa sem ríflega svarar
tveggja dollara virðinu, eða
hvað það nú er, af drengskapn-
um, — sem honum er skaði að
missa, en engum til nota öðr-
um, að hann missi. Þetta vildu
menn ekki vinna til. Þeir vildu
ekki láta það lítið af dreng-
skapnum — eða fæstir — þótt
með því gætu þeir komist hjá
því að greiða tvo dalina. Það
gaf þeim og heldur enga fulln-
aðarkvittun fyrir dölunum, en
það skarðaði sómatilfinninguna.
Það skildi eftir skarð, sem var
óviðfeldið og gat orðið óþægi-
lega stórt með tímanum, ef
skuldin var þannig greidd ár
frá ári. Ekki var það þó af því
að dollarinn væri svo auðfeng-
inn,, né að ekki þyrfti að láta
allmikið fyrir hann — að þeir
gætu fengið hann jafnhraðan
og þeir köstuðu honum burtu.
En — skarðið í sómatilfinning-
unni var seinfyltara þó, heldur
en í skarðið í vasabókinni, þó
fátækleg væri. Það var oft erf-
itt á þeim tímum að afla doll-
arsins. Þær fátæklegu afurðir,
er menn höfðu til að selja, voru
í lágu verði og lítils virði. Þau
ár voru engin veltiár. Og á-
stæður manna voru sízt, sem
að líkum ræður meðal snauðra
og nýkominna innflytjenda, er
ekki höfðu neitt til neins, glæsi
legri, en þær eru nú meðal
manna yfirleitt, eftir 40 ára
dvöl eða lengri í landinu.
En menn hugsuðu nú svona
þá og voru svona gerðir. Og
einmitt fyrir þenna hugsunar-
hátt stóðu þessi fyrirtæki og
fleyttust áfram ár frá ári
En hafa menn nú mist trúna
á þenna hugsunarhátt? Eru
þeir horfnir frá honum, og finst
þeim einhver önnur viðskifta-
sandeyri, sem er “Akureyri
irist við Eyjafjörð vestan verð-
staðinn.
Þrekraunin
mesta var að
an, hér um bil 18 fet yfir sjáv-1 koma vltanum fyrir uppi á
armál, þar sem hún er hæst. | k]ettinum, og að koma efninu
Fyrir ofan bæinn er bröttlþangað upp sem þurfti ti,j
brekka, eða hár bakki, að byggingarinnar. Skipalægi er
meiri hlutanum melur, en grasi j þar ekkert. Hitinn á þessum
vaxin, í hverjum jarðeplagarð-j stoðvum er afar sterkur; og
arnir liggja, er skerst á ein-1 þegar vinnuskipið kom þar inn
um stað sundur af gili miklu á miiii skerjanna, lagði illan
rétt upp undan téðri eyri. Gil daun frá þeim fyrir vit skip.
ætta er kallað Búðargil, og i verja. Vitastæðið sjálft var þak-
nokkrir jarðeplagarðar eru þar ið fugiamykju> og þurfti að
líka, en út og framundan bæn- byrja á því að hreinsa hana
um liggur pollurinn, áður nefnd burtu, áður en grunninum varð
ur Hafsbót; hann líkist mest af ( komið fyrír. En Svíar yfirstigu
öllu hringskornu, miklu stöðu-
vatni. Að norðanverðu takmark-
ast Pollurinn af svonefndri
Oddeyri, sem þeim megin, er
að Pollinum veit, er 450 faðm-
ar að lengd; þaðan yfir álinn
austurlandið, sem er vestari
hlið Vaðlaheiðar, er hér um
bil 500 faðma, og hver fjalls-
hlíð liggur með Pollinum að
austan; en að sunnanverðu:
af mörgum grashólmum, sem
hlutaðir eru í sundur af ár-
kvíslum þeim er Eyjafjarðará
skerst í, þar sem hún rennúr
til sjávar. Sunnanvert við Poll-
inn eru útgrynningar miklar,
þegar lágsjávað er, og er svæði
það kallað leira; en þar sem
mætist Pollurinn og leiran, er
hár og að kalla má þverhnípt-
ur marbakki, helzt þá vestureft
ir dregur. Leirunni er einlægt
að þoka út eftir. Þegar hásjáv-
að er, er leiran öll í kafi. Lengd-
in á Pollinum frá Oddeyri og
inn að marbakka, er hér um
1000 faðma, en breiddin 960
faðma; en kauptúnið sjálft er
hér um 600 faðmar á lengd, en
breiddin sumstaðar svo lítil, að
ekki verður höfð nema einsett
húsaröð. Það liggur 65 mæli-
stigum og 40 mínútum fyrir
norðan miðjarðarlínu, en 30
mælistigum og 44 mínútum fyr-
ir vestan Kaupmannahöfn.
Eins og að ofan er á vikið,
vantar bæinn kirkju, barna-
skóla, spítala, gestgjafahús og
ennfremur byggingar- og tvin-
alla erfiðleika. Á skemri tíma
en um var samið, höfðu þeir
lokið vitasmíðinu. Vitaljósið er
hið sterkasta, sem sett hefir
verið við strendur Suður-Ame-
ríku. Annar samskonar viti er
reistur þar skamt frá, en ætl-
aður aðeins til nota, ef hinn
skyldi bila. Kveikir hann á sér
samstundis og aðalvitinn fer
eitthvað úr lagi, en á honum
sloknar strax sem hinn kemst
í samt lag aftur.
Jarðskjálftar í Nýja Sjálandi
Jarðskjálftar miklir hafa geng
ið í Nýja Sjálandi síðastl. viku.
Bar mest á jarðskjálftakippun-
um við Hawkes Bay, þar sem
þeir voru tíðastir í febrúar ár-
ið 1931, og ollu mestum skemd-
um. Skemdir hafa orðið mikl-
ar að þessu sinni, einkum í
bænum Waipiro. Sjúkrahús bæj
arins skemdist og fleiri stór-
byggingar, en manntjón varð
lítið. í bænum Gisborne urðu
miklar skemdir á húsum, vegg-
ir sprungu og strompar hrundu
svo að hætta var að, fyrir þá,
sem flúið höfðu út á göturnar.
Miðstöðvar þessara jarðskjálfta
liggja um þrjátíu mílur austur
af Waipiro, og eru bæir þeir,
sem standa umhverfis fjörðinn,
því í sífeldri hættu. Árið 1931
mistu yfir tvö hundruð manns
lífið í jarðskjálftunum á þessu
svæði, en yfir 1000 meiddust.
Að þessu sinni er skaðinn talinn
yfir $250,000.