Heimskringla - 22.03.1933, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 22. MARZ 1933
HEIM5KRINGLA
5. StÐA
að fela — þeir hafa gert það
svo lengi, að nú er þolinmæði
þeirra þrotin og hafa því á-
kvarðað, fastlega að Leifur
Eiríksson skuli ekki fara hall-
aka fyrir Cohimbusi í Chicago í,
þetta sinn, heldur bjóða honum borguð einu sinni, og enginn
byrgin, — segja eins og Stan-, eftirreikningur annar eða á-
ley forðum, “Tenote Africa”—jbyrgð á þeim sem félagar hafa
Bandaríkjunum og einnig rétt
til þess, að selja hlutabréf í
fyrirtækinu á $2.50 lægst og
upp í hvaða upphæð sem menn
vilja láta af hendi rakna. Er
sú upphæð hver sem hún er,
ur rétt fyrir norðan hinn al-l Þorgerður var,14 ára er for
kunna Buckingham gosbrunn, á j eldrar hennar fluttu til Duluth.
glæsilegasta og fjölmannasta' Hafði hún þá eigi nema lítillar
I
Eg held gerst.
Auk aðferðar þeirrar sem nú
Eg held þér Afríka
þér Ameríka.
Þessi aðstaða hefir valdið því, hefir verið minst á, til fjársöfn-
að norrænir menn, ekki aðeins unar fyrir fyrirtækið, hafa for-
Norðmenn, heldur Svíar, Danir,1 göngumenn þess verið sér úti
Þjóðverjar og aðrir fleiri, sem um gjafir frá stórfélögum þar
réttlæti og sannleika unna, hafa syðra og gera sér von um að
hafist handa í þessu Leifs minn- fá mest af efninu sem í aðal
isvarða máli og naumast er varðapn' fer á þann hátt, og
hægt að segja að hreifing sú munu gjafir þær, ásamt óskrift-
sé ósanngjörn, óþörf né óvænt. argjöldum félaga nema nú á
f Chicago er íslenzkt félag|annað hundrað þúsund dollara,
sem “Vísir” heitir. Hefir það. en varðinn sjálfur á að kosta
félag starfað með miklu fjöri ($285,000.00 þegar að hann er
og áhuga í fleiri ár. Til þess ( fullger. í fljótu bragði virðist
félags leituðu forgengismenn ^ sú upphæð ærið há, en venkið
þessa málefnis, með þátttöku, er mikið og varðinn stórmerki-
og eins og sjálfsagt var og rétt- j legur, ekki að eins á að líta,
látt, í alla staði, lofaði félagið ^ heldur og frá sögulegu og sál-
fylgi sínu í málinu og einnig að arfræðislegu sjónarmiði. Mynd-
koma því á framfæri á meðal in af Leifi sjálfum verður 17
Vestur-íslendinga alment.
svæði Chicago-borgar.
Meining forstöðumanna minn-
isvarðans er, að hann geti orð-
ið tilbúinn til afhjúpunar í sam-
bandi við veraldarsýninguna
sem fer fram í sumar og hefst
í júní mánuði í Chicago.
tilsagnar notið því ervitt var
með skólahald við Long Pine.
Stundaði hún nú nám við al-
sem eg fæ skilið, þó þessi hugs- j fólksins nái eyrum föður hans.
un sé allrar virðingar verð. Ef. En Steinunni er ekkert að van-
Lofti hefði tekist að “beizla búnaði að standa augliti til
auglitis við fólkið á Staðnum,
með ást sína á Lofti, þó “guð
myrkrið” var hann valdhafi um
fram aðra menn. Valdinu fylgir
vandi og verður jafnan voði í j sé stundum svo langt í burtu en
þýðuskóla Duluth bæjar og lauk höndum illvígrar skaphafnar. dómur mannanna ætíð við lát-
við það á skömmum tíma, einn-, Galdraþulum og gerningabrell- inn”. Þegar Loftur leggur ráð-
ig miðskóla nám og útskrifaðist i um var fremur stefnt náung- j in á um burtför hennar, krefst
um aldamótin við þan nskóla. anum til ófarnaðar en hagsæld- j Steinunn þess að hann giftist
íslendingar! Þetta mál eri Gekk hún þá í kennara skólann ar, og úr skauti forneskju og, henni, og að því búnu kveðst
ekki skrífað til að þrengja nein-
um til þátttöku í því, sem ekki
finnur hvöt hjá sjálfum sér til
að vera með. En það er skrifað
j til þess að vekja athygli allra
íslendinga hvar í heimi sem
þeir eru og sjá þessar línur, á
Með þetta í huga, koma for- ( blönduðum kopar.
j fet á hæð, og steypt úr nickel
Myndin er
maður þessa málefnis á meðal af ungum manni tígulegum.
íslendinga í Chicago, hr. Árni Hann er látinn vera í skraut-
Helgason norður til Winnipeg klæðum og fellur skyikkjan aft-
snemma í vetur og fór þess á ur af herðunum. Svipurinn er
leit við stjórnamefnd Þjóð- norænn, áhrifamikill og hreinn,
ræknisfélagsins, að hún, fyrir og lýsir óbilandi viljaþreki. Eng-
hönd félagsins tæki að sér að in merki víkingaaldarinnar eða
koma málinu á framfæri á yíkingsins eru sjáanleg á Leifi
meðal íslendinga og varð nefnd- og er það atriði í sjálfu sér
in við þeirri bón, sökum þess, mjög eftirtektavert og í fljótu
að henni fanst þá og finst enn, bragði mætti virðast í ósam-
að málið sé svo mikilsvert, og ræmi þar sem Leifur var vík-
snerta alla íslendinga svo ingaaldar maður, en við nánari
mjög, að þeim ætti að vera umhugsun áttar maður sig samt
gefin kostur á að athuga það á þessu. Því er ekki að neita,
og þeim sem vildu, eða sæu að á víkinga öldinni réði stríðs-
sér fært að taka þátt í því. hugur og víkinga andi miklu
Með þessa hugsun í huga, og í lífi þjóðanna, en hann var
skilning á málinu, hlutaðist sannarlega ekki það eina afl
stjórnarnefnd Þjóðræknisfélags- sem þá réði í lífi og athöfn ein-
ins til um það, að samtalsfundi staklinga og þjóða. Viljaþrekið
var skotið á með hr. Árna og drengskapurinn átti þar líka
Helgasyni og eins mörgum sæti, og það er sá þáttur í sál-
leiðandi mönnum á meðal ís- ar lífi norrænna manna sem
lendinga í Winnipeg og unt listamaðurinn Óskar Hansen
var að ná til i húsi hr. Ásmund- lætur Leifs myndina vera tal-
ar P. Jóhannssonar þar eð engin andi vott um, og er það vel
tök vqru á að boða til almenns farið, því í fyrsta lagi munu
fundar og málið þar rætt og at- þau einkenni hafa verið ríkust
hugað með þeim árangri að eft- í lífi Leifs sjálfs, í öðru lagi
irfylgjandi menn hétu því fylgi þá á viljaþrek og drengskapur
sínu og gerðust hluthafar í meira og þarfara erindi inn í
“The Leif Eiríksson Founda-' hugsana og starfslíf nútíðar-
tion”, en svo heitir félagsskap- innar en, hugsun grimdar, hat-
ur sá, er á bak við þessa minn-' urs og hernaðar. Sitt til hvorr-
isvarða hreyfingu stendur. ar handar myndarinnar rísa
og lauk prófi þaðan skömmu myrkurs, er vart að vænta þess hú nreiðubúin að fara. En
seinna. Var hún þá skipuð sem gróðurs, er hreinsað fái “vesæl- : Loftur tekur því fjarri. Og þá
kennari við einn bæjarskólann an syndara” af skapbrestum og fyrst er allar vonir hennar um
og hélt þeirri stöðu eftir það, til athafnaslysni. En það er þessi að vinna ást elskhuga síns,
dauðadags. sífelda harðvítuga barátta í hníga helsærðar fyrir hörku
Þorgerður var sérstaklega vel eðlisþáttum Lorts, er gera hann hans, snýst hin sterka þrá
gefin stúlka, bráðgáfuð og sturlaðann. Annars vegar taum- hennar og takmarkalausa ást
því, að mál þetta stendur þeim tungumála kona mikil. Hún lausar, ástríðufullar óskir eftir
líktist mjög föður sínum í sjón valdi og hlífðarlaus yfirgangur
og raun, prúðmenni hið mesta, I gegn annara vilja og tilfinning-
fáskiftin, jafnlynd og vinaföst. um, en hins vegar þessi óum-
Ríka metnaðartilfinningu bar flýjanlegi máttur þeirrar radd-
hún fyrir öllu er snerti þjóðerni | ar, er hrópar frá dýpsta grunni
og land, og var hún og systir! hugans, og gerir uppreisn gegn
nær og er þeim skyldara, en
þjóðarbrotum þeim sem nú þeg-
ar hafa gengist fyrir fram-
kvæmdum í því og að það er
ekki án orsaka, að þeir sem
fyrir málinu standa vonist eftir
að íslendingar sinni því al- (hennar, Vesta Magnússon skóla-
ment. Einnig skal bent á það, i.kennari í Duluth í hinum fá-
að vér íslendingar þurfum sjálf- nienna hópi frá Duluth, er heim-
ir á því að halda, að lyfta aug- sótti ísland sumarið 1930. Ferð-
um og athygli upp úr okkar aðist hún allvíða um heima og
Mennirnir voru þessir:
Dr. O. Bjömsson
Dr. P. H. T. Thorlaksson
Árni Eggertsson
Einar P. Jónsson
Dr. M. B. Halldrósson
Ólafur Pétursson
Dr. Rögnv. Pétursson
Jónas Jónasson
T. E. Thorsteinsson
Dr. Jón Stefánsson
Guðjón Friðriksson
Hannes Pébursson
H. J. Stephenson
K. W. Jóhannsson
Séra Ragnar E. Kvaran
G. S. Thorvaldson
Pétur Anderson
J. J. Bíldfell
Finnur Johnson
Dr. Björn B. Jónsson
G. L. Jóhannsson
Ásm. P. Jóhannsson
J. W. Jóhannsson
Jónas Thordarson
og síðar
Guðmunjdur Ólafsson,
Tantallon, Sask.
súlur ium eða yfir 100 feta há-
ar. Eru þær úr svörtum steini
sem, aðstandendur varðans, bú-
ast við að fá ókeypis frá Noregi.
Súlur þessar merkja, í sam-
bandi við Leifsmyndina, það
sem slík minnismerki hafa
táknað frá upphafi vega —
eigin hversdags þrefi og að
hinum stærri og víðtækari
spursmálum samtíðar og sam-
ferðamanna okkar — í öllum
góðum málum, en ekki síst
þegar þau beint snerta þjóðar-
metnað, og þjóðrækni sjálfra
vor ætti að vera gott á oss að
heita. í þriðja og síðastá lagi
skal mint á það, að þeir sem
ætla sér að sinna málinu þurfa
að gera það strax eða sem fyrst
því tíminn er orðinn naumur.
“Félagsgjaldið í “The Leif
Eiríksson Foundation”, tekur
hr. Árni Eggertsson, 1101 Mc-
Arthur Bldg., Winnipeg, Man.
féhirðir Þjóðræknisfélagsins á
móti. Lægsta meðlimagjald er
$2.50.
Samkvæmt ósk stjórnarnefnd-
ar Þjóðræknisfélags íslendinga
í Vesturheimi og minni eigin
sannfæringu. Jón J. Bíldfell.
UNGFRÚ ÞORGERÐUR
SIGFÚSDÓTTIR MAGNÚSSON
28 des. 1878—27 apríl 1932
Fyrir rúmum þremur vikum
síðan, var “Heimskr.” flutt
fregnin um lát þessarar konu, á
síðastliðnu vori og þess getið
um leið, að hennar hafi ekki
verið minst í íslenzku blöðun-
um. Hkr. barst bréf frá ágæt-
um vini foreldra hennar, hra.
Kristjáni Jónssyni í Duluth, sem
flestir lesendur blaðsins munu
»
kannast við er gat um andlat
hennar og helztu æfiatriði, og
skulu þau hér rakin.
Þoígerður heitin var fædd í
Múla í Aðaldal í Suður Þingeyj-
arsýslu 28. desember 1878. For
á bakaleið heimsótti ýmsa staði
í Norðurálfunni. Er vestur kom
tók hún við sinni fyrri stöðu, en
heilsubilunar fór hún að kenna
veturinn eftir. Sjúkdóminn bar
hún með hinu mesta jafnaðar-
geði, enda visei til hvers draga
myndi. Útför hennar fór fram
frá heimili þeirra systra að við-
stöddum vinum og ættingjum.
Hún. var jörðuð í Forest Hill
Cemetery, hinum fagra grafreit
Duluth bæjar er Kristján Jóns-
son hefir verið umsjónar maður
yfir í nær því hálfa öld.
“Þau eru nú öll hér á reitn-
um’’, segir hann í bréfinu, það
er Þorgerður og foreldrar henn-
ar. Lýsir sér í orðum hans vin-
arþelið og einskonar gleði yfir
því, að fá tækifæri til að hlú að
beinum þeirra og minningu, eins
og hann vildi jafnan hlú að vel-
gengni þeirra meðan leiðirnar
lágu saman.
Fjögur systkini Þorgerðar eru
á lífi: Tvær systur giftar vestur
við haf, Vesta skólakennar í
Duluth og Leifur skrifstofustjóri
í Washington, D. C.
Meðal þeirra sem þektu Þor-
gerði heitina bezt, dvelja ljúfar
minningar um góðhjartaða, göf-
uga og veglynda konu. Hún
var ættingjum sínum traust stoð
og styrkur, í einu og öliu, og
þjóðinni, sem ól hana og varpaði
einkennum sínum á yfirbragðj
hennar, til sæmdar og virðingar
í hinu margháttaða mannfélagi
hér í álfu. R.
starfsþrek og framkvæmd, og ei(jrar hennar voru merkishjónin
verður steinninn í þeim skygð-1 gigfús Magnússon (dáinn 31.
ur, alstaðar, nema þar sem á okt 1932 f Toppenish Wash),
þær verður letrað eða plötur; sonur séra Magnúsar Jónssonar,
festar. Á súlurnar verða letr-; prests á Grenjaðarstað og Guð-
aðar tilvitnanir úr íslendinga- rún (dáin 26. janúar 1913) dótt-
‘GALDRA LOFTUR”
Frh. frá 1. bls.
sem “eldur jarðarinnar er ekki
nema skuggi af”. En Loftur
hefir stefnt aflinu gegn lög-
máli, er ekki sveigist fyrir og
ekki verður rofið, þvi lögmáli,
að engin getur náð algerri full-
komnun í hinu illa, vegna þess,
sögum. En á plöturnar, sem ir séra Benedikts prófasts að mennirnir eru “molar af illu
enn er óákveðið hvað margar Kristjánssonar í Múla. Sigfúsjog góðu.” Sá sem reynir að ná
verði, verða greiftar myndir úr f5r kynnisför, 18 ára gamall, til slíkri fullkomnun gengur inn í
æfiatriðum Leifs sjálfs, svo sem Bandaríkjanna 1873, rétt eftir|“blint stræti”. Hið illa er ó-
þegar Eiríkur Rauði fylgir ag vesturflutningar hófust, | vinur lífsins og myrðir það.
í" skaphöfn Lofts hefir hið
Leifi syni sínum til skips og þar j dvaldi þar um hálft annað ár,
sem Leifur tekur land í Amer- ferðaðist í nýlenduskoðun til iiia yfirtökin og ræður meir
íku. Ennfremur verður nafn Nebraska ásamt Jóni Halldórs- Um athafnir hans, en eftir á, er
Leifs sjálfs letrað á minnis- syni frú stóruvöllum í Barðar- hann sífelt nagaður af sam-
varðan og hefir myndhöggvar- dal og Torfa Bjarnasyni, síðar vizkubiti, og svo magnmikið er
inn lofað stjórn Þjóðræknisfé-1 skólastjóra í Ólafsdal, en átti þó þag ag hann hefir orð á því að
lagsins, að það skuli verða rétt aðallega heima í Milwaukee. þegar hann hafi náð fullkomnu
með það farið. í öllum þessum Heim hvarf hann aftur í byrjun valdi yfir hinu illa, þá geti hann
atriðum, og í öllum atriðum í desember mánaðar 1874, kvong- notað það til góðs. Væru þessi
sambandi við tilhögun og fyrir- agist nokkru seinna 1876, Guð- orð mælt af óbrjáluðum manni,
Þessir menn allir hafa veitt komulag varðans segist hann rúnu Benediktsdóttir og byrjuðu yrðu þau fremur að skoðast
málinu stuðning og gerst félag-, hafa óbundnar hendur. En til þau búskap í Múla. Eftir 6 ára sem tilraun til að friða sam-
ar í fyrirtækinu sökum þess,' þess ,að enginn vafi geti leikið ( veru þar fluttu þau á Seyðis- vizkuna, en ásetning eða trú
að þeir álíta fyrirtækið þess á um stafsetningu á Leifs nafn- ] fjörð og þaðan vestur 1886. 4 að þetta mætti takast. Það
verðugt, og málið svo nákomið inu kvaðst hann petla að leggja Staðnæmdust þau fyrst í grend skaj ag yísu játað, að til lík-
íslendingum hvar í heimi sem það undir úrskurð sérfræðinga
þeir kunna að vera búsettir, að norrænna og hefir mælst til
þeir gætu ekki vansalaust, lát- þess að Þjóðræknisfélagið
ið það afskiftalaust. | nefndi einn þeirra. Minnisvarð-
Hér að framan gat eg um, að anum hefir verið valið veglegt
félagsskapiir sá er fyrir máli piáss í Grand Park, rétt við veg
þessu stendur nefni sig “The þann sem liggur fram með
Leif Eiríksson Foundation”. Michigan vatninu og ber nafn
Hann hefir fengið löggilding á Leifs. Myndin á að snúa til
því nafni í Illinois ríkinu í suðurs, og verður varðinn reist-
við Long Pine í Nebraska, námu inda dregur um þetta atriði, er
þar land og bjuggu þar í 6 ár. Loftur segir: “Hugsaðu þér
Fluttu þau þá þaðan til Duluth mann> Sem gæti losað vesælan
og bjuggu þar, það sem eftir syndara við valdagirni og losta,
var, þangað til nú fyrir fáum ár- joga reiðinnar og myrkur hat
um að Sigfús flutti vestur á ursins> meg þvf einu að leggja
Kyrrahafsströnd til dóttur sinn- hönd á höfuð honum og gæti
ar giftrar, konu Baldurs Kristj- Jtent öðrum það, svo að það
ánssonar frá Grenjaðarstað og félli aldrei í gleymsku”.
andaðist þar sem áður segir. j Hér glepst þó Lofti sýn, svo
grimd og rangsleitni. — Þeirrar
raddar, er knýr af vörum hans
aðdáunar orð við Dísu biskups-
dóttir, er hann unni: “Efinn
hefir aldrei brugðið skugga á
augun á þér. Birtan í þeim er
þakkargerð til lífsins. ” Sama
röddin er veldur honum skelf-
ingar, er hann grunar, að Stein-
unn hafi týnt lífinu fyrir sær-
ingar hans. Og það er þessi
rödd, samvizkan, sítalandi og
undanfærslu örðug, eftir hverja
hamfara stormkviðu hugans í
sókn eftir valdinu, er læðir efa
í áform hans, og veikir viljann
í baráttunni að ná settu marki.
“í upphafi var óskin” og
“Óskirnar eru sálir mannanna”.
Svo spakar setningar sem þess-
ar, leggur skáldið Lofti í munn.
Óskin er orsök athafnanna. Hún
er hinn rauði þráður um alla
lífrænu náttúru. Hún er afl-
vaki hinnar þrotlausu viðleitni
þróunarinnar. “Óskirnar eru
sálir mannanna”. Þær eru mis-
jafnar, því mönnunum er ólíkt
farið. Óskir sumra manna
stefna út í víðáttu þekkingar-
innar og heiðbláma frelsisins,
og séu óskirnar nógu sterkar,
býr í þeim undra máttur mann-
legs anda, til að nálgast þau
takmörk sem í þeim felast.
Annara óskir eru vængstýfð-
ar. í þær vantar eld áhugans,
og þær hníga fyrir eggjum örð-
ugleikanna, eins og bára hafs-
ins, sem rís og hjaðnar niður í
marardjúpið. Óskir ölmusu-
mannanna eru lítilsigldar, —
snauðar orku og hita þess hug-
ar, er stefnir til framsækni og
jroskunnar.
Þess er áður getið, að Stein-
unn elskar Loft — elskar hann
með brennandi hita styrkrar,
göfugrar skaphafnar. Alt sem
hún átti og falist getur í ást
og auðnu var Lofti helgað. Og
nú var svo komið, að afleiðing
af sambandi þeirra gat ekki
orðið dulin mikið lengur. Það
út af fyrir sig fylti sál hennar
enn dýpri unaði og auðgaði
hana vordraumum um það, sem
vændum var. Og hún þráir,
að Loftur taki þátt í þeim
draumum, að sál hans mæti
fögnuði hjarta hennar á miðri
leið — að þau sameinist um
sæluna. En ást Steinunnar
finnur ekkert bergmál í huga
hans. Gustur andúðar og sam-
úðarleysis er hið eina sem Loft-
ur lætur henni í té, samhliða
bláberri yfirlýsingu um það,
að honum þyki ekki vænt um
hana. Steinunn segist hafa
beðið þess augnablika að vit-
neskja hans um hagi hennar
gæti orðið þeim báðum til ham-
ingju, en það augnablik sá
aldrei dagsbirtuna í æfi hinnar
ungu tilvonandi móður. — Bæt-
ist það nú við raunir Stein-
unnar að hún verður þess á
skynja, að hugur Lofts hneig-
ist til dóttur biskupsins: Dísu,
sem nýkomin er heim til Stað-
arins, eftir fjarveru.
Loftur vill nú koma Stein
unni burt frá Hólum, helst burt
úr héraðinu, áður en ineira fer
í hámæli um samband þeirra.
Hann óttast að skraf vinnu-
á Lofti í storkun, hótanir og
hefndarhug. Eins og þessi vilja-
sterka, göfuga stúlka er mikil
í ástinni, svo verður hún nú
stór og aflmikil í sorgþrunginni
gremju. í kvössum orðaskiftum
við Loft, snýr hún hverju vopn-
inu eftir öðru að sálu hans, og
beitir hann vægðarlausum heit-
ingum. “Þú heldur að eg sé
fátæk — segir hún — en eg er
það ekki, því sæmd þín og heið-
ur er heimanmundur minn”.
Hún segist “ekki geta truflað
einveru stundir hans, en eg get
auðgað þig ljótum draumi”. Og
í ofsafengnum sársauka biturra
vonsvika, heitir hún því, að ala
ibarn þeirra upp í spillingu, svo
að í eilífðinni mæti lfc,nn and-
liti, sem sé alveg eins og hans,
en afskræmt girnd og löstum.
Þegar þessum heiftugu orða-
skiftum slítur milli Steinunnar
og Lofts, kemur Ólafur inn en
Loftur víkur burtu. Þá gríp-
ur örvænting Steinunni heljar
tökum, en jafnframt því, reknar
göfgin og mildin undan fargi
æðiskendra heiftariorða og
breiðist sem gróðurskúr verm-
andi vordags yfir þau skilaboð,
er hún biður Ólaf að flytja Lofti:
“Segðu honum að eg hafi fyrir-
gefið honum”. — Tekur hún
síðan á rás og stefnir niður
að Hjaltadalsá, og er hún verð-
ur þess vör að Ólafur veitir
henni eftirför, herðir hún hlaup-
in, kastar sér í freyðandi
strauminn og týnir þar lífi
sínu.
Og Dísa fer heldur ekki var-
hluta af óhamingju Lofts. Hún
unni honum og lagði ástúð og
fórnarhug um sál hans og
reyndi að bjarga honum frá
vitfirringu og voða, síðustu
stundirnar í Hólakirkju. — Og
vonir föður hans brugðust. Sorg
hans “bíður við dyrnar og hlust-
ar” á meðan sonurinn æðir í
fang feigðarinnar og skilur
eftir vonsvik og harma f
hverju sjK>ri.
Engin mun ganga þess dul-
inn er þessar línur les, að það
er séra Ragnar E. Kvaran sem
umsjón hefir með útbúnaði og
æfingum fyrir þessa leiksýn-
ingu, og leikur sjálfur aðal
hlutverkið: “Galdra Loft”. ÞaS
er ekki viðvanings meðfæri að
leika það hlutverk, en einskis
munu þeir örvænta um með-
ferðina, sem kunnir eru list
fengi hans á þessu sviði. Og
það er grunur minn, að seint
muni þeim úr minni líða með-
ferð séra Ragnars á þessu hlut-
verki, sem eiga þess kost að
horfa á leikinn.
Frú Þórunn Kvaran leikur
Steinunni. Er mér sagt að hún
sér mikilhæf leikkona, og hler-
að hefi eg það frá æfingum, að
hún sé líkleg til að leika Stein-
unni afburða vel. — Dísu leik-
ur ungfrú Gyða Johnson. Eigi
er mér kunnugt um æfingu
hennar á leiksviði, en til þeirra
á hún ætt sína að rekja, að
engum kemur á óvænt að hún
geri hlutverki sínu ágæt skil.
— Páll S. Pálsson leikur Ólaf,
vinnumann á Hólum og með-
biðil Lofts. Um Pál þarf ekki
að fjölyrða hér. Eg hefi ekki
fregnir af að honum hafi nokk-
umtíma tekist að leika illa.
Um aðra lefkendur er mér ó-
kunnugt og skal hér nú staðar
numið. Ásgeir I. Blöndahl,