Heimskringla - 24.05.1933, Blaðsíða 2

2. SÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 24. MAÍ 1933
STOFNENSKAN
VI.
Framh.
Doktor Guðmundur Finnboga-
son kemst einhvers staðar svo
að orði í erindi sínu um stofn-
enskuna: “Sá sem talar og ritar
stofnensku er því fleygur og
fær, hvar sem hann kemur.
Hann getur fengið hugsunum
sínum búning, sem allir ensku-
mælandi menn skilja, hvar í
heiminum, sem er.”
Hvernig getur siðameistari,
sem læzt vera að víta óráð-
vendni stjórnmálamanna, fengið
sig til að beita sannleikann slíku
ofbeldi? Því fer meira að segja
mjög fjarri, að maður, sem talar
venjulega ensku, sé “fleygur og
fær, hvar sem hann kemur”. í
nýjustu skýrslum, sem eg hefi
undir höndum um útbreiðslu
tungumálanna, er talið, að um
200 miljónir manna kunni
ensku, og ibúar jarðarinnar eru
Iþó reiknaðir eitthvað yfir 2000
miijónir. títofnensku-notandi
yrði þó mun ver settur en -ensku
talandinn. I>að er nú fyrst og
fremst að fjölmargar umskriftir
stofnenskunnar eru svo óná-
kvæmar, eins og eg hefi sýnt
fram á í III. kafla þessarar rit-
gerðar, að enskumælandi fólk
mundi ekki skilja til hlítar
mann, sem talaði stofnensku.
En svo er það annað, sem
doktor Guðmundur gengur
þegjandi fram hjá. Og það er
þetta: Þó að sá, sem lært hefði
stofnensku, gæti einhvern veg-
inn stautað fram úr að gera sig
enskumælandi mönnum skiljan-
legan á þessu óskýra, barnalega
máli, þá skildi hann bókstaflega
talað ekkert af því| sem ensku-
mælendur segðu við hann,
nema þessi 850 orð og 20 al-
þióðaorð, er hann hefði tileink-
að sér úr orðabók Ogdens, því
að þeir, sem hann ætti orðastað
við, töluðu ekki stofnensku,
heldur venjulega ensku. Stofn-
ensku bablari stæði því frammi
fyrir hinum enskumælanidi
heimi eins og málhaltur mað-
ur, sem auk málheltinnar væri
því sem næst heymarlaus. Er
Jþað heimspekinni samboðið að
segja um þennan mann, að
hann sé “því fleygur og fær,
hvar sem hann kemur”?
Einhverjum fyndist þessir
annmarkar þó kannski ekki
nægileg ástæða til þess að fara
ekki eftir þeirri ráðleggingu Vil-
hjálms Stefánssonar að byrja að
kenna stofneneku hér í skólum,
er ofurlítil von væri um, að
aðrar þjóðir gerðust samábyrg-
ar í vitleysunni. En það er
engin hætta á, að þær séu svo
einfaldar. Þeim dettur aldrei í
hug að innleiða stofnensku í
skóla sína. Og sízt af öllu mundi
það hvarfla að nokkurri ensku-
mælandi þjóð. Þær kynnu bara
að ráðleggja öðrum það. í»að
væri eitt af síðustu úrræðunum
til þess að treina lífið í brezku
alveldisstefnunni. Jafnvel sjálf-
ur höfundur stofenskunnar sýn-
ir svo litla virðingu máli sínu,
að rít sín um stofensku skrifar
hann á fremur þungri og leiðin-
legri ensku. Það var þó tæki-
færi bæði til að sýna mátt
stofnenskunnar og til að reyna
að létta undir með útlendingum
í að tileinka sér undirstöðu
atriði hugnmydarinnar. Dok-
tor Zamenhof, höfundur
Esperantos, fór alt aðra leið.
Hann orti og skrifaði nálega
einvörðungu á Esperanto og
sannaði þar með öllum heimi,
að hann hafði skapað mál, sem
var fyllilega fært um að túlka
hvers konar viðfangsefni á bo'rð
við þjóðtungurnar.
VII.
Það er að lokum eitt atriði,
sem eg tel ekki langt úr vegi aö
drepa líið eitt á, þótt það snerti
að vísu aðeins enskukennara
og enskunemendur, en sé al-
þjóðamálshugmyndinni og al-
þjóða málsmönnum alveg óvið-
komandi.
Doktor Guðmudnur Finnboga-
son virðist ætla, ef eg hefi skil-
ið hann rétt, að stofnenskan sé
einkar-hentug til byTjunarnáms
í enskri tungu. Frá mínu sjón-
armiði víkur þessu öfugt við,
og rök mín eru þessi:
Með því að læra í nýtízku
kenslubókum í ensku jafnmik-
inn orðafjölda og leyfður er í al
mennri stofnensku, það er 850
orð, þá tileinkar nemandinn sér
ekki einungis þessi orð, heldur
lærir hann þau jafnframt á máli
sem er talað og ritað af ensku-
mælandi þjóðum. Að loknu
námi þessara 850 orða hefir
hann því einnig náð valdi á
svo og svo miklu af orðasam-
böndum og orðatiltækjum, er
hann síðar hittir í enskum bók-
um og daglegu máli enskutal-
->ndiandi manna. En ef hann
’ærir jafnmörg orð á stofn-
ensku. þá tileinkar hanri sér
með þeim að nokkru leyti mál-
"a”. sem hann rekst aldrei á
"’ðar, ,hvorki í enskum bókum
né í mæltu máli enskumælandi
'^lks. Þar að auki er að minni
^yggju mikil hætta á því, að
lomendurnir. sem hefðu inn-
-ætt sér málfar stofnenskunnar,
ættu síðar meir erfitt mieð að
lcsna undan áhrifum þess oe
hverfa að málvenjum enskrar
tungu. Eg/álít því miklar lík-
i.r til þess, að stofenskan hindr-
aði menn beinlínis í að tileinka
sér góða ensku.
Einhver vildi ef til vill færa
stofnenskunni það til málsbóta,
að hún kendi einkum þau orð,
sem algengust eru í ensku og
mest þörf er á að læra til þess
að geta bjargað sér meðal
enskumælandi þjóða. En slíkt
hið sama gera nýjustu kenslu-
bækur í venjulegri ensku.
VIII.
I bók minni “Alþjóðamál og
málleysur” geri eg all-rækilega
grein fyrir því, hvað menn al-
ment skilja við alþjóðamál og
hvert yrði hlutverk þess í menn-
ingu framtíðarinnar. Þegar eg
ber stofnenskuna saman við þá
greinargerð, sé eg undir eins, að
hún er óralangt frá að full-
nægja nokkurri þeirri kröfu.
sem alment eru gerðar til al-
þjóðlegs hjálparmáls. í fyrsta
lagi stendur hún svo lágt að
inálgæðum, að hún er gersam-
lega óliæf sem talmál og bók-
menramál. 1 öðru lagi er hún
limlest þjóðtunga, alenskt af-
skræmi. Og þetta, að hún til-
heyrir sérstakri þjóð, það er
jafnvel þyngri dauðadómur yfir
lienni sem aiþjóðamáli en allur
hennar ófullkomleiki, barna-
skapur og eskimóaháttur.
Frekari gagnrýningu á stofn-
enskunni má lesa í hinu ágæta
bréfi professors Collinsons, sem
eg hefi birt á íslenzku í bókinni
“Alþjóðamál og málleysur.”
Málgæði stofnenskunnar get-
ið þið langskýrast sett ykkur fyr
ir sjónar með að hugsa ykkur,
að þið ættuð að tala og rita
stofníslenzku, það er íslenzkt
mál, sem væri einungis 850 orð
og að í staðinn fyrir öll hin
orðin, er þið hafið hingað til
notað daglega í ræðu og riti,
ættuð þið að bjargast við sam-
setningar sumra þessara orða
og meira og minna langar um-
skriftir, sem allar væru gerðar
með bessum 850 orðum. ()g
festið ykkur vel í minni, að i
þessu aiáli mættu að eins vera
Megnið af hinum hluta málsins,
sem er tæp 700 orð, eiga að
vera nafnorð og að eins þau
nafnorð, sem oftast eru notuð
í íslenzku máli. Og nú kemur
iðkunin!
Að þessum grundvelli fengn-
um skuluð þið reyna að hugsa
ykkur, að þið séuð að tala
samari á slíku máli. Ef til vill
ber nú eirimitt svo við, að þið
eruð stödd í kaffigFcb hjá ein-
hverri vinkonu ykkar eða kær-
komnum vini. Og nú ber margt
a góma, allar götur neðan frá
síðustu garnarakningum úr lif-
andi prestum austur í Sovét-
Rússlandi, sem vitanlega særa
ykkar helgustu tilfinningar, upp
til hárfínna sundurliðana á eig-
ipleikum Hinnar fyrstu orsak-
ar. Þið, sem berið fyrir brjósti
efnalega afkomu lands og lýðs,
skuiuð gera ykkur í hugarlund,
að nú standi fyrir dyrum alþing-
iskosningar. 1 bamaskólaportinu
er fjölmennur kosningafundur.
Þið skálmið upp á ræðupallinn
hvert á fætur öðru og flytjið þar
þrumandi ræður á stofníslenzku
frammi fyrir öllum þessum
mannsöfnuði. Og það er hvorki
meira né minna en að afkoma
landbúnaðarins og fiskiveiðanna
veltur hreint og beint á því
næsta kjörtímabil, að þið stand-
ið ykkur nú einu sinni duglega.
En þið, sem hafið helgað líf
ykkar vísindunum um hina
himnesku Jerúsalem og Heilaga
brenningu, skuluð bregða ykkur
illra snöggvast upp á Vatnsstíg
3 og halda þar á stofníslenzku
eldlega vakningaprédikun yfir
skítugum og forhertum synda-
þrjótum, sem aldrei á æfi slnni
hafa komið til Jesú. Og nú
hafið þið gengið úr skugga um,
hve dásamlegt talmál stofnís-
lenzka er.
Þersu næst skuluð þið ímynda
ykkur, að það sé Þorláksmessu-
kvöld. Kiukkan er orðin 10,
og eftir tvo klukkutíma verður
öllum búðum lokað. En nú
verðið þið að flýtja ykkur, því
að í kvöld þurfið þið að rífa
eitthvað út úr öllum verzlunum
í bænum. í kvöld þurfið þið að
kaupa alla skapaða hluti til jól-
anna. Annað kvöld fæðist höf-
undur jó'ainnkaupanna.
Þið 'þeytist úr einni þúðinni í
aðra. Þið þjótið í matvöru-
verzlanir, brauðsölubúðir, mjólk
urbúðir, á fiskisölutorgin, í slát-
urhúsið, í bóksölubúðir, fatabúð-
ir, silkibúðir, skrautgripaverzl-
anir, raftækjaverzlanir, hljóð-
færaverzlanir, hjólhestaverzlan-
ir, sportvörubúðir, listverzlajiir,
sælgætisbúðir, tóbaksbúðir, hús-
gagnaverzlanir, ritfangaverzlan-
ir, járnvöruverzlanir, vefnaðar-
vöruverzlanir, bókbindarastofur,
eirvöruverzlanirA leikfangaverzl-
anir, skóbúðir, blómaverzlanir,
áfengisverzlanir, bæði þá, sem
stendur við aðalgötuna, og þær,
sem eru reknar í bakhúsunum,
og jafnvel í timburverzlanir, bif-
reiðaverzlanir og veiðart'æra
ver?lanir. Þið kaupið auðvitað
eiclhvað í þeim öllum. Og um
þessi veraldargæði biðjið þið á
stofníslenzku. Og búðafólkið
mun svara ykkur á stofnís-
lenzku. Ef ykkur kynni að
þykja eitthvað af þessu í dýr-
ara lagi, t. d. “ungbamið úr
vaxi” eða “sætið með þremur
fótum” eða “verkfærið til fram-
leiðslu á rafmagns straum” eða
“höfuðklæðnaðurinn með hal-
anum” eða “langi víði klæðnað-
urinn” eða “efnið, sem sjá má
í gegnum” eða “litli frakkinn”
eða “hálsskrautið” eða “fiskur-
inn, sem er svartur á annari
hliðinni” eða “unga nautakjöt-
ið” eða það, sem á að ‘elda í
bökunarofninum”, þá skuluð þið
réyna að þjarka verðinu eitt-
hvað niður. Það heitir á stofn-
íslenzku “að koma með rök-
semdir á móti verði”. Og nú
kýlið þið af fullum kröftum á
stofníslenzkunni. Bent skal á
sem sérstaklega smekklega jóla-
gjöf handa börnum og fullorðn-
um Skip, sem ekki mætast £
nóttu, þýdda á stofníslenzku af
Snæbirni Jónssyni. Ársins bezta
skáldsaga.
Þegar þið komið heim úr
þessari pílagrímsför, sem þið
tókust á hendur “for purpose
of religion”, þá þurfið þið hvorki
að spyrja doktor Guðmund
Finnbogason né mig um það,
hversu þjált verzlunarmál stofn-
íslenzkan er.
Á sjálfa jólahátíðina held eg
að þið þjónuðuð Hinni fyrst or-
sök bezt með því að æfa ykkur
svo lítið í bókmentalegum ex-
perimentum. Þegar þið eruð
búin að borða af “kjörtinu,
sem eldað er yfir opnum eldi
(eða í bökunar ofni)”, setj-
ist þií í sætið með fjórum
fótum fyrir framan skrifborð-
ið og “komið á stofníslenzku”
Oddi Hjaltalín eftir Bjarna
Thorarensen, Gunnarshólma
Jónasar, Goðmundi á Glæsis-
völlum eftir Grím Thom-
sen, Svartaskóla Einars Bene-
diktssonar, Tilhugalífinu eftir
Gest Pálsson, Heimþrá eftir
Þorgils Gjallanda, nokkrum
póstum úr Snorra Sturlusyni
Sigurðar Nordals og Nýal Helga
Péturss og Aktaskrift Guðmund-
ar Finnbogasonar, svo að eg
vanhelgi ekki jólahátíð ykkar
með því að stiriga upp á ein-
hverju eftir Halldór Kiljan eða
sjálfan mig.
Eftir jólagleðina legst vafa-
laust einhver náinn vinur ykkar
eða ættingi til hinstu hvíldar.
Og bið viljið auðvitað “koma
honmn til síðasta hvílustaðar”
að kristinna manna hætti. Þið
fái '• séra Friðrik Hallgrímsson
til þess að flytja yfir honu'n
húskveðjuna a stofníslenzku.
Séra Biarni Jónsson segir nokk-
ur vel valin orð á stofníslenzku
í Dómkirkjunni yfir hinum
framliðna vini vorum. Og loks
látið þið syngja yfir moldun
hins látna “Alt eins og blómstrið
eina” í meistaralegri þýðingu á
stofníslenzku eftir doktor Guð-
mund Finnbogason. Önnur próf-
örk lesin af Jóni Ófeigssyni.
Gefið út af bókaforlagi misters
flýtið þið ykkur heim og drekk-
Snæbjarnar Jónssonar. Og svo
ið ykkur duglegan kaffisapa.
Og nú vonast eg til, að þið þurf-
ið ekki meirá^til þess að hafa
smakkað nægilega sætleik
stofníslenzkunnar sem bók-
menta- og vísinda-máls.
En nú hefi eg sterkan grun
um, að ykkur finnist nokkuð
erfitt svona fyrst í stað að
koma fyrir ykkur orði á stofn-
íslenzku. Til þess að koma
vkkur ofurlítið á sporið ætla
eg að setja hérna dálítið sýnis-
horn af stofníslenzku bókmenta
máli. Það er þýðing á kafla 'úr
gamanbréfi Jónasar Hallgríms-
sonar til kunningja hans í
Kaupmannahöfn. Þýðingin er
gerð af kunningja mínum, á-
gæunn ensku- og íslenzku-
manni, og mér, svo að ykkur
ætti að vera óhætt að hafa hana
til hliðsjónar við tilraunir ykkar.
Hún ei gerð nákvæmlega eftir
söinu reglum og stofnenska, að
svo rniklu leyti sem íslenzk
tunga leyfði. Við viljum þó ekki
fortaka, að sumt í samsvarandi
stofnenskuteksta kynni að láta
þægiiegar í enskum eyrurn en
okkur tókst að útbúa þetta
handa íslenzkum lesendum.
Regluleg stofníslenzka yrði í
sumum atriðum að vera reist á
öðrum forsendum en s(ofn-
enska, og til þess að finna þær,
þyrfti að gera vísindalega rann-
sókn á öllu málinu. En megin-
lögmálið, sem er umskriftirnar,
yrðu þó með sama hætti í báð-
um málunum. Og við getum
fullvissað ykkur um, að stofn-
íslenzka okkar stendur ekki að
baki stofnenskunni um kraft-
inn, skýrleikann, stutt leikann,
hrynjandina og tilbreytinga-
auðinn.
Á íslenzu:
Úr gamanbréfi frá Jónasi til
kunningja hans í Khöfn.
Einu sinni á dögunum, þegar
drottningin á Englandi var að
borða litla skattinn, — því að
hún borðar æfinlega litla skatt
— þá kom maðurinn hennar út í
skemmu að bjóða góðan dag.
“Guð gefi þér góðan dag, heill-
in!” sagði drotnningin. “Hvern-
ig er veðrið?” Maðurinn drottn-
ingarinnar hneigði sig og sagði:
“Hann var regnlegur í morgun,
en nú birtir upp. Eg lét taka
sarnan, og svo má binda, þó þú
farir — ætlarðu yfrum í dag
gæzka?” “Já,” sagði drottning-
in. Hann hneigði sig þá aftur
og sagði: “Eg verð þá að flýta
mér og láta fara að sækja hest-
ana,” “Gerðu það,” sagði hún.
Nú fór drottningin að búa sig,
því hún ætlaði í orlof sitt yfir á
Frakkland að finna kóng og
drottningu og fleiri kunngja.
Hún var með gullskó, í slifur-
sokkum og silfurbryddu gull-
pilsi, með gullsvuntu, og að
ofan í gull-lagðri silfurtreyju,
með slífurhúfu og gullsKúf í —
en þetta gull og silfur er alt
eins og ormavefur og Iéttara en
fis, og þó hlýtt. Þjónusturnar
voru h'ka vel búnar, því þær
fóru með eins og vant er, þegar
drottningin ferðast.
Þegar drottning var komin út
á hlað, var alt tilbúið, hestamir
og fylgdarmennirnir og ráðgjaf-
arnir og orlofsgjafarnir — á 6
hestum í silfurkoffortum — og
teymdi sinn kammerherra hvern
hest. Þar voru Iíka f ferðinni
barúnar og kaupmenn og margt
kvenfólk, fyrir utan þjónusturn-
ar, og nógir meðreiðarmenn og
lestamenn, og alt var vel búið.
Drottningin reið Gulltoppu —
það er gullfextur færleikur oc
silkibleikur á Iit, og hefir verið
sóttur suður í heim. En maður-
inn hennar reið rauðum gæð-
ingi, sem hann á sjálfur. “Fáðu
mer keyrið mitt, gæzka!” sagði
drottningin, og maðurinn henn-
ar hneigði sig og fékk henni
keyrið. Það var gullkeyri með
silfurhólkum og lýsigullshnúð á
endanum. Og svo var farið á
stað.
Á stofníslenzku:
Úr bréfi, sem gerir skemtun, frá
Jónasi til manna, sem hann
hafði þekkingu um í Kaup-
mannahöfn
Einn tíma fyrir nokkrum dög-
um, þegar konuþjóðstjórinn á
Englandi var að taka litlu mál-
tíðina, — því að hún tekur á
öllum tímum litlu máltíð — þá
kom maðurinn, sem var giftur
henni, út í hús, sem hlutir eru
hafðir í, að segja góðan dag.
“Hin fyrsta orsök gefi þér góðan
dag, góði!” sagði konuþjóð-
stjórinn. “Hvernig er veðrið?”
Maðurinn, sem var giftur konu
þjóðstjóranum, lét höfuðið nið-
ur og sagði: “Það var eins og
það mundi verða regn í morgun,
en nu er að verða bjart. Eg lét
taka þurra grasið saman og nú
á eftir má láta það í bönd, þó þú
farir — fer þú yfir í dag, góða?”
“Já”,sagði konuþjóðstjórinn.
Hann lét ,þá höfuðið niður aft-
ur og sagði: “Eg verð þá að
vera fljótur og láta einhvern
fara að láta hestana koma.”
“Gerðu það,” sagði hún.
Nú gerði konuþjóðstjórinn
byrjun með að láta á sig föt,
því hún hafði í huga að fara í
skemtunarferð yfir á Frakkland
til að sjá þjóðstjórann og konu-
þjóðstjórann og fleiri, sem hún
hafði þekkingu um. Hún var í
gullskóm, í silfursokkum og
silfurkápu með gullskrauti, með
gullhálfpilsi og að ofan í lítilli
slifurkápu me ðgullskrauti, með
silfurhöfuðklæðnaði með gull-
hafa, en þetta gull og silfur er
alt eins og ormadúkur og hefir
minni þyngd* en það, sem hefir
minsta þyngd, og þó heitt. Konu-
þjónarnir voru í viöbót, fallega
búnar, því þær fóru með eins og
alment er, þegar konuþjóðstjóri
e r áferð.
Þegar konuþjóðstjórinn var
kominn út á skítuga staðinn
fyrir framan höllina, var alt til-
búið, hestarnir, mennirnir, sem
fóru með, mennirnir, fem gera
tillögur til þjóðstjórans, og hlut-
irnir, sem gefnir eru, þegar
famar eru ferðir til skemtun-
ar, — á sex hestum í silfurílát-
Hreinsið af
Gamalt Mál
með
ROYAL
CROWN
FLAKED
LYE
IOO% PURE
Forskriftin á hverjum
bauk. Ennfremur til hundr
að annara nota innanhúas
og á búg'arðinum.
Sérstök kostaboð.
Þér fáið stórt stykki
af Coco-Pumice sápu
frítt. Sendið nafn árit-
un og 10 miða af Koyal
Crown Flaked Lye, til
WRITE FOR FREE PREMIUM LIST
The Royal Crown Soaps Ltd.
Winnipeg
um — og var einn stofumaður
þjóðstjórans leiðsögumaður
hvers hests. Þar voru til við-
bótar í ferðinni menn með stór-
um nöfnum (hverra nöfn hafa
ekki tilveru í þessu tungumáli)
og verzlarar og margar konur
fjrrir utan konuþjónanna og
nógir menn, sem voru á hestum,
og menn, sem voru með hest-
unum, sem ílátain voru á, og alt
var í góðum klæðnaði. Konu-
þjóðstjórinn var á kvenkyns
hesti með gullhárið á efri fram-
parti höfuðsins. Hann var með
hálshári úr gulli, ,og var litur
hans silfurhvítur, og var maður
látinn fara til suðurparts jarðar-
innar til að láta hann koma. En
maðurinn, sem var giftur henni,
var á rauðum, fljótum hesti,
hvers eigandi hann er sjálfur.
‘Láttu hlutinn til mín, góði,
sem hesti eru gefin högg með,”
sagði konuþjóðstjórinn, og mað-
urinn sem var giftur henni, lét
lét höfuðið niður og hlut-
inn, sem hesti eru gefinn högg
með, til hennar. Hann var úr
gulli, með silfurpípum utan um
og kringlóttum enda úr hvítu
gulli. Og svo var gerð byrjun
á ferðinni.
Um þessa þýðingu okkar sagði
gáfaður bóndi úr Þingeyjar-
sýslu, sem heyrði mig lesa hana
upp: Þetta er svo bragðlaust
helvíti að það er ekki hlustandi
á það, Eg get ekki einu sinni
hlegið að því.” En þið skuluð
samt ekki láta það fæla ykkur
frá að gera tilraunina. Ef til
vill tekst ykkur betur en okkur.
Eg verð þó að játa hreinskiln-
islega, að mér finst, að það
“sampatisk Forstaaelse,” til
þurfi að minst kosti töluvert
þess að gleyma að fara í nær-
buxurnar sínar á morgnana
af hrifningu yfir svona uppfinn-
ingu.
Þorbergur ÞórSarson
—Iðunn.
ÞJÓÐLEIKHÚSIÐ f OSLO
Þjóðleikhúsið í Oslo tók
fyrir nokkru sfðan til sýn-
ingar leikritið “Guðs grönne
enger”, en í leikritinu er guð
sjálfur látinn koma fram á sjón-
arsviðið. Hefir þetta nú orðið
að blaðamáli og mikið verið um
það deilt, hvort sæmandi gæti
talist að láta guð koma fram á
leiksviði, og hérna á dögunum
var gerð fyrirspurn í sambandi
við þetta mál í Stórþinginu.
Samþykti þingið með miklum
meirihluta atkvæða áskorun til
stjórnarinnar um að bera fram
frumvarp til laga, er banni slík
leikrirt. Vegna þessarar afstöðu
þingsins afréð stjórn þjóðleik-
hússins að hætta við að sýna
leikritið. Hins vegar hefir einka
félagið “vinir þjóðleikhússins”
fari ðfram á það, að leikhúsið
sýni leikritið meðlimum sínum.
Eigi hefir verið tilkynt neitt um
það, hvort stjórn leikhússins sjái
sér fært að verða við þessari
beiðni. — Alþbl.