Heimskringla - 24.05.1933, Blaðsíða 6

6. SÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 24. MAÍ 1933
nobinlHood
FIiOUR
ÞETTA MJÖL EYKUR STARFSÞRÓTTANN
OG BYGGIR UPP LÍKAMANN
inM OTDAMI
ll IUN olKANI Saga eftir PAUL TRENT. J '4.
Þýdd af G. P. MAGNÚSSON.
“Eg vildi bara að það væri einhver annar
en hann sem hlut á að máli, þá skildi eg reyna
lukkuna. En Strand er eins langt fyrir ofan
mig, eins og þú áiítur að hann sé fyrir ofan
þig,” svaraði hann.
“Eg get ekki hjálpað því, að eg elska
Strand, hvað mikið sem hann er fyrir ofan
mig, og hvað mikil fjarstæða sem það kann að
vera af mér. Mér er eins mikið áhugamál
hans velgengni og farsæld eins og mín eigin.
Eg veit að eg er honum ekki samboðin. En
samt sem áður hefi eg stundum leyft mér að
---dreyma.”
“Eins og mig hefir dreymt — slíkt er fá-
sinna og heimska aðeins.”
“En sæt og unaðsrík heimska.”
“Við gerum okkur að ástsjúkum flónum.
Okkur vantar að ná í tunglið. Bara að við
hefðum felt ástarhug hvort til annars. Við
erum bæði fátæk og------”
“Því reynir þú ekki að vinna ástir Sylvíu?’
“Herra Strand sagði um daginn en eg
heyrði, að hann hefði ekki í huga að giftast.
---Stundum er Sylvía svo vingjarnleg við mig,
að eg nærri því voga að vona.”
“Jón talar aldrei meiningarlaust. Ef til
vill hefir þú gott tækifæri.”
“Ef eg bara gæti talið sjálfum mér trú
um það.”
Hún gekk til hans og lagði höndina á öxl
hans. “Að hætta að vona er sama og að tapa.
Þú hefir heyrt það?”
“Þú ert góð, Joyce. í gærkvöld átti Jón
langt tal við mig. Hann sagði, að það væri
sín skoðun, að maður ætti að giftast ungur,
og lét það fylgja með, að ef eg kyntist ein-
hverri stúlku sem eg fengi ást á, Iþá ætti eg að
láta hann vita um það og mundi hann þá
leggja mér það lið, sem hann gæti, — það er
bara eins og hann hafi grunað, að eg elskaði
Sylvíu, og hafi meint að hann skildi tala máli
mínu við hr. Mason föður hennar. — Er ekki
hr. Strand alveg indæll maður? Hugsaðu til
þess, sem hann hefir gert fyrir mig! Ef eg
bara gæti einhvern tíma á einhvern hátt end-
urgoldið honum.”
“Nú er hann að koma,” sagði Joyce sem
heyrði fótatak fram í ganginum og svo hurð-
inni lokið upp. Hún færði sig ekki þaðan sem
hún var og tók ekki höndina af öxl Cranstons
þó Jón kæmi inn. Hann leit til þeirra harð-
neskjulegur á svipinn með saman klemdar
varir.
“Hefirðu lokið við skjölin?” spurði hann.
“Já, herra, og eg er rétt að leggja af
stað með þau til hr. Masons.”
“Það er gott. Mundu að segja hr. Mason
fyrir mig, að eg ætli að reyna að koma og sjá
hann í kvöld ef eg get losnað. Komdu svo
hingað aftur, en það liggur ekkert á.”
Cranston fór og ætlaði Joyce ut á eftir
honum þegar Jón kallaði til hennar.
“Eg hefi ekki haft tíma né næði til að
tala við þig nú fyrir langan tíma. Viltu ekki
taka þér sæti?” sagði hann góðlátlega.
“Það er ekki mín skuld,” svaraði hún
fremur stuttlega.
vCranston er bezti piltur. Eg ve^t ekki
hvernig eg kæmist af án hans,” sagði Jón og
starði á Joyce um leið til að sjá hvort orð hans
orsökuðu nokkra svipbreyting á henni.
“Hann gersamlega trúir á yður, hr.
Strand,” sagði hún af mestu einlægni.
“Eg mun reyna að gera fyrir hann það,
sem eg get til þess hann komist áfram. Hann
hefir yfir góðum hæfileikum að ráða, og er
sérstaklega vi*nugefinn piltur. Síðar meir —
kanske fyr en mann gru*ar, verður hann ein-
hverrar stúlku ágætis eiginmaður.”
“Það er eg alveg sannfærð um,” sagði
hún. Ekki gat Jón séð neinn roða hlaupa fram
í andlit hennar, eins og hann hafði þóhálfpart-
inn búist við.
“í sannleika sagt, þá mun hann allareiðu
vera búinn að velja sér konuefnið,” hélt hún
áfram.
“Og það konu efni mun taka honum?”
“Eg veit það ekki — eg held ekki. Það
mun vera einhver annar sem hun hefir auga-
stað á.”
“Hver er hinn maðurinn? Veist þú það?”
“Getur þú ekki gizkað á hver hann er?”
“Nei.”
“Eg?” sagði hann í hálfgerðu ofboði og
færði sig nær henni. “Átt þú við, að — eg —
Joyce, veistu hvað þú ert að segja?”
“Eg hugsaði að þú elskaðir-----”
“Elskaði? Joyce! Eg elska þig út af
lífinu. Eg dýrka þig. Joyce, og-----”
“Hættu!” kallaði hún og færði sig fjær
honum. “Eg var að tala um Sylvíu Mason.
Það er hún sem Cranston elskar, og eg hugs-
aði að hún elskaði þig.”
“Sylvía,” tók hann upp eftir henni. “Hvað
eg hefi verið blindur. Eg hélt að þú værir að
tala um sjálfa þig, og þegar þú sagðir að eg—”
Hann þagnaði og tók hönd hennar í sína.
“Joyce! Horfðu framan í mig,” sagði
hann blíðlega.
Fyrir augnablik leit hún upp og horfði
framan í hann. Hann sá í augum hennar alt
það, sem hann vantaði að vita.
“Þá hefi eg ekki farið feil — þú elskar
mig, Joyce?”
Hann fann hendi hennar hika ögn í sinni
og honum fanst sála sín fyllast einhverjum
unað og blíðu. Það var ekki þessi óstöðvandi
löngun til að grípa hana í fang sér og kyssa
hana; ekki þessi samkyns þrá og gripið hafði
hann í návist Coru, heldur eifrthvað ennþá
innilegra, dýpra og óendanlegt.
Hann leiddi hana yfir að legubekknum
og settist þar hjá henni.
“Þú þarft ekkert að vera hrædd, kæra
mín. Mig einungis vantar að þú hlustir á
það, sem eg hefi að segja,” sagði Jón blíð-
lega . Svo sagði hann henni frá trúlofun
þeirra ungfrú Coru. “Þér kann að finnast eg
óstöðuglyndur og óeinlægur, en tilfinningar
mínar sagja mér að þú sért sú eina stúlka,
sem eg get nokkru sinni elskað af öllu mínu
hjarta. Tilfinning mín gagnvart Coru var
sprottin af eigingirni, en til þín er hún sprott-
in af ást. Joyce! Viltu ekki segja mér hvert
þú getur elskað mig?”
Hún lyfti upp höfði sínu og leit framan í
Jón. í augum hennar sá hann, hreinleika, ást
og sakleysi. Honum fanst hann glaðasti mað-
ur í heimi.
“Eg hefi elskað yður frá þeirri stund er
eg leit þig fyrst og þú bauðst mig velkomna
í þetta hús. En eg hefi ekki þorað að láta
mig eingang dreyma um það, að þú gætir
elskað mig. Eg er aðeins fátæk alþýðu stúlka,
sem á virkilegleika hvergi heima.”
“Til mín ert þú sú eina stúlka sem nokkru
varðar í heiminum.”
Hann dróg hana að barmi sínum, og í
fyrstu, rétt fyrir augnablik, sýndi hún mót-
þróa. Svo t'ók hún báðum höndum um háls
honum og horfði rannsakandi augum inn í
augu honum.
“Jón! Ef eg fengi að verða konan þín,
þá yrði eg alsæl.”
Hann dróg hana að sér og kysti hana.
Hann sagði henni að þessi koss táknaði það,
að hér eftir skildi lif sitt helgað því, að gera
hana glaða og lukkulega í lífinu.
“Eg hefi verið það flón,” sagði hann enn
fremur, “að eg hefi hugsað að þú bærir ástar
hug til Cranstons.”
“Og eg hefi verið villingslega afbrýðissöm
af Sylvíu.”
“Þú hefir enga ástæðu haft til þess. Hún
ber engan þannig lagaðann hug tii mín.”
“Eg er nú ails ekki svo viss um það. Ef
ást mín á þér yrði til þess, að orsaka þér
einhver óþægindi, þætti mér það mjög sárt.
Jón! Viltu lofa mér því, að gera það sem eg
ætla nú að biðja þig? Það er mín fyrsta bón
til þín.”
“Já, elskan mín.”
“Það er, að við höldum trúlofun okkar
leyndri að minsta kosti næstu tvær vikurnar.
Auðvitað verðum við að segja frænda frá því,
— og ef til vill Cranston.”
“Af hverju biður þú um þetta? Mér fellur
illa öll leyndarmál.”
“Þú ert frægur maður, vinur minn. Eg
er ung og þekki ekkert til í þeim heimi sem
þú lifir í. Gefðu mér dálítin tíma til að
kynna mér hann.”
“Gott og vel. Eg sé ekki að það saki
neitt þó eg gera það. En, Joyce, eg vil ekki að
trúlofun okkar sé löng. Það er engin ástæða
fyrir okkur að draga það, að gifta okkur. Mig
vantar að hafa þig hjá mér æfinlega á öllum
tímum.”
“Eg skai gera mitt bezta til að verða þér
góð kona. Það hlýtur að vera mér alla tíma
hugfast, að þú gast valið þér þá konu, sem gat
orðið þér hjálp og sómi í þinni stöðu. Mér
finst sem eg hljóti aðeins að verða þér tij
hindrunar.”
“Ást þín mun hjálpa mér til að yfirstíga
alla örðugleika. Lát þú þér aldrei koma til
hugar að þú verðir neitt annað en hjálp mín
og stoð.”
ílann brosti til hennar ástarbrosi og hún
roðnaði af gleði. Hann fann svo innilega til
verulegrar sælu og gleði. Það var svo gagn-
ólík tilfinniirg þeirri er Cora veitti honum.
Og nú hló hann að þeirri hugsun, að hann
skildi nokkru sinni ímynda sér að hann elskaði
hana. Það var alt jarðneskt en þetta var
himneskt.
“Við skulum koma upp á loft,” sagði hann
og þau lögðu af stað. Hann hélt utan um
mitti hennar.
Þegar þau komu upp á loft, fundu þau
Cobden gamla þar sitjandi á hæginda stól
reykjandi pípu sína í mestu makindum.
“Svo þú hefir loksins náð
áttunum,” sagði gamli mað-
urinn til Jóns er þau komu
inn.
“Já, loksins.”
“Eg er ekki svo blindur,
þó eg sé gamall og margt
annað sé að mér. Joyce,
komdu og kystu gamla mann-
inn.”
Hún gekk til frænda
síns og lagði handleggina um
háls honum og fór að gráta.
En hann vissi að það voru
gleði tár er henni hrundu af
hvarmi.
“Eg skil ekkert í því,
hvað það hefir tekið þig langan tíma, Jón, að
finna sjálfan þig. Eg hefi óskað eftir þessari
stund frá því fyrsta að eg leit ykkur bæði
saman. Þið eigið vel saman í staðin fyrir það,
að þú og Cora hefðu — ja, við skulnm ekki
tala meir um það-------”
“Eg er ekkert afbrýðissöm af Coru og ekki
einu sinni af Sylvíu.”
“En hvað er um aumingja Cranston. —
Eg kenni í brjósti um hann.”
“Við verðum að hjálpa honum tii að ná
ástum Sylvíu. Mér finst eg verða að gera alla
menn glaða. Guð hefir verið mér svo góður.”
“Nú er það aðeins eitt, sem eg óska eftir,”
sagði gamli Cobden og leit yfir til Jóns.
“Settu á þig hattinn þinn, Joyce, og við
skulum fara yfir til Bond götu og þaðan
verð eg svo að fara yfir í þinghús.”
“Eg veit, að þú verður æfinlega góður við
hana, Jón, hún er ekki sterk. Þú verður æfin-
lega að láta hana á undan metorðum, upp-
hefð og stöðu. Ef öðru hvoru þarf að fórna,
þá láttu það verða hið síðarnefnda. Eg ihafði
hugsað mér að tala ögn við þig í dag við-
víkjandi Southwold. En þetta er og á að
verða til enda gleðidagur. Við skulum ekki
spilla honum með neinu.”
“Gleði og ánægja, farsæld og vellíðan
þeirrar stúlku sem nú hefir lofað að verða
konan mín skal ganga fyrir öllu öðru æfinlega.
Það sver eg,” sagði Jón um leið og hann rétti
gamla manninum hönd sína orðum sínum til
staðfestingar.
Klukkustund síðar skildi Joyce við Jón hjá
þinerhúsdyrunum. Á baugfingri hennar stirndi
á demants steina í gullhring. Á leiðinni heim
þrýsti hún hringnum að vörum sér og ánægj-
an og gleðin skein úr augum hennar.
XXVIII. Kapítuli.
Philip Cranston hraðaði ferð sinni til
Grosvenor Sqare. Ekki vegna þess, að hann
hefði svo mikla löngun til að finna hr. Mason.
Hann leit svo á, að ske kynni, að hann sæi
Sylvíu. Og lukkan var með honum í þetta
skifti því hr. Mason var ekki heima.
“Er ungfrú Mason heima?” spurði hann
þjón þann er til dyranna kom. Cranston var
* í töluverðri geðshræring; hann var óstyrkur
og rödd hans titraði ögn.
“Eg skal komast eftir hvort ungfrúin er
heima,” svaraði þjóninn í þeim róm, sem
mönnum í hans stöðu ber að viðhafa.
Þjé'nninn sneri inn í húsið með sérstak-
lega fyrirmannlegu göngulagi, en kom að
vörmu spori til baka.
“Gerið svo vel, að fyigja mér eftir,” sagði
hann svo við Cranston og leiddi hann til eigin
herbergja Sylvíu. Það var í fyrsta skifti að
Cranston hafði komið þangað. Hann rendi
augunum, um herbergið hátt og lágt, eins og
hann væri að huga eftir einhverju sérstöku.
Þar sá hann marga muni, sem tilheyrðu þeirri
stúlku, sem hann elskaði. Augu hans fóru frá
einum hlut til annars í herberginu. Þau stað-
næmdust um stund á dálítilli körfu, sem í var
útsaums dót Sylvíu. Hann virti fyrir sér um
stund útsaum sem lá eftir í körfunni. Honum
fanst það betur gert, en hann hafði nokkru
sinni séð fyr. Á borðinu hjá körfunni sá
hann, í umgerð, mynd af Jóni Strand.
“Hún hefði ekki getað kosið sér betri
mann,” hugsaði hann.
Svo varð honum litið til dyranna á her-
berginu og sá hann þá hvar Sylvía stendur
þar, svo góðleg á svipínn og gleðibros lék
um varir hennar. Hún hafði óefað verið búin
að standa þarna nokkra stund og veita honum
athygli.
“Þér voruð í þungum þönkum, hr. Cran-
ston. Það var illa gert af mér að trufla yður,”
sagði hún góðlega.
“Eg kom með einhver skjöl frá herra
Strand til föður yðar. Er hann væntanlegur
heim bráðum,” sagði Cranston og var óstyrkur
í röddinni.
“Eg get ekki sagt um það.”
“Það er ef til vill þýðingarlaust fyrir mig
að bíða eftir honum,” sagði hann og stóð á
fætur.
“Sitjið þér kyrrir herra Cranston. Eg er
ein heima og mér hálf leiðist að hafa engan
til að tala við, nema þjónustu fólkið. Mér er nú
sama þó pabbi komi ekki heim, fyrir langan
tíma ennþá,” sagði hún og dróg stól að hlið
hans og settist á hann. Hún horfði áhann
rannsóknar augum og tók eftir því, að tals-
verður óstyrkur var á honum. Hann horfðl
framan í hana og sá eitthvað það í augum
hennar sem kom honum til að færa stól sinn
ögn fjær henni.
“Þér eruð ákafiega þreytulegur, hr. Cran-
ston. Herra Strand lætur yður vinna of hart.
Eg verð að tala við hann um það.”
“Gerið það fyrir mig, ungfrú Mason, að
gera það ekki. Mér líður vel og vinn ekki of
hart,” sagði hann ákafur.
“Maður gæti ímyndað sér að hr. tSrand
væri nokkuð vinnuharður húsbóndi. Hann er
verkamaður mikill sjálfur og ætlar því öðr-
um ef til vill ekki af.”
“Þ að er alls ekki tilfellið. Eg þekki eng-
ann mann nákvæmari við vinnuhjú sín en
hann er. Bara að þér vissuð hve mikið hann
hefir gert fyrir mig.”
“Það er einmitt það, sem mig langar til að
vita. Herra Strand hefir sakað mig um for-
vtini og bannað yður að segja mér nokkuð um
hagi yðar. En mér finst, sem eg megi til með,
að vita eitthvað um fyrri æfi yðar,hvernig
sem á þeirri löngun minni stendur,” sagði hún
brosandi.
Cranston lét ekki þetta tækifæri ganga
úr greipum sér, að lofa þann mann sem hafði
gert meir fyrir hann en nokkur annar. Ogþað
jafnvel þó hann væri þess fullviss með sjálfum
sér, að við það mundi Jón hækka í áliti hjá
þeirri stúlku, sem hann sjálfur fann að hann
elskaði út af lífinu. Hann hikaði eigi að síður
ekki, heldur byrjaði í lágum og óstyrkum róm,
að segja henni frá sinni fyrri æfi og hversu
mikið flón hann hefði verið öll fyrri ár æfi
sinnar.
“Herra Strand bjargaði mér þegar eg var
algerlega andlega og líkamlega eyðilagður
maður. Og verði eg einhvern tíma að manni,
þá á eg það að þakka hr. Strand. Þeir eru fáir,
menn í heiminum, sem hefðu rétt hendur sínar
ofan í surrennur borgarinnar til þess, að draga
þaðan upp úr einn vesælan og útskúfaðann
ungling sem eg var og sett hann við hlið sér,
eins og hr. Strand hefir gert. Eg vona af
heilum hug, að eg verði einhverntíma maður
til, að endurgjalda honum góðsemi hans til
mín þó ekki verði nema að einhverju leyti.”
“Það var sannarlega vel gert af honum,
og eg ber mikla virðing fyrir honum, fyrir þá
góðmensku hans,” sagði Sylvía og var auð-
séð, að hugur hennar var að þessu sinni ein-
hverstaðar annar staðar en þar í herberginu.
Cranston leit til hennar og honum duldist
ekki um hvað hún var að hugsa. Hann vissi
að hugur hennar var hjá Strand. Hann varp
öndinni mæðulega við þá tilhugsun.
“Hera Strand hefir strax séð, að eitthvað
bjó í yður, sem var þess virði að leggja rækt
við það, að öðrumlkosti hefði hann líklega
ekki gert það, sem hann hefir gert fyrir yður.
Þér tókuð tækifærið þegar það gafst og færðuð
yður í nyt. Það hefðuð þér ekki gert, ef þér
hefðuð verið sá maður klárlega, sem lýsing
yðar bendir til. Það var til í yður vilji og
kjarkur til þess, að verða að manni — eins og
þér hafið orðið.”
“En þá er eg ekkert annað en þjónn, sem
vil gera mitt bezta. Eg hefi engu mikils-
verðu afkastað. Eg hefi ekkert gert.”
“Spyrjið hr. Strand um álit hans á yður.
Stundum hefir mér komið til hugar, að þér
^ætuð gert annað hagkvæmara fyrir framtíð
yðar, en vinna fyrir aðra. En svo eruð þér
eðlilega félaus maður, án peninga er litlu hægt
að afkasta í heiminum.”
“Já, félaus er eg, en fé þarf eg og mikið
af því.”
“Eg hefði aldrai hugsað mér, að þér vær-
uð fégjarn maður.”
“Það er eg nú ekki, en það er ástæða fyrir
því, að eg þarfnast peninga á^rstaklega nú.”
“Og sú ástæða er?”
Hann stokkroaðnaði í andlitið e* svaraði
engu.