Heimskringla - 02.05.1934, Side 4

4. SÍÐA
WINNIPEG, 2. MAÍ 1934
Hdmskrittgla
(StofnuB 1888)
Kemur út á hverjum miSvikudegi.
Eigendur:
THE VIKING PRESS LTD.
IS3 og 8SS Sargent Avenue, Winnipeg
_________Talsimi: 86 537_____
VerB blaðsins er $3.00 árgangurinn borgist
fyrlrfram. Allar borganir sendlst:
THE VIKING PRESS LTD.
Ráðsmaður TH. PETURSSON
853 Sargent Ave., Winnipeg
Uanager THE VIKING PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg.
"Heimskringla” is publislied by
and printed by
The Viking Press Ltd.
153-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man.
Telephone: 86 537
WINNIPEG, 2. MAÍ 1934
ÞJÓÐÞINGUNUM FÆKKAR
Ef fregnriti hefði fyrir nokkrum árum
sent blaði sínu frétt um það, að löggjafar-
fulltrúar einhverrar þjóðar hefðu verið
kvaddir á þing saman til þess að greiða
atkvæði um, að leggja þjóðþingið niður,
hefði fregnin ekki eingunis þótt fjarstæða,
heldur er vafasamt hvort fregnritarinn
hefði verið talinn með öllum mjalla. En
tímamir breytast.’ Og þó þetta áminsta
sé nú einmitt það, sem fram fór s.' 1.
mánudag í Austur-ríki, mun nú ekki öðru
vísi á það litið, en sem hvern annan dag-
legan viðburð. Enda má nú svo að orði
kveða að það séu daglegir viðburðir. Á
ítalíu var þjóðþingið einnig formlega af-
numið um eða fyrir helgina.
Það fer því að mínka um þingræðið á
megin landi Evrópu. Á Þýzkalandi er,
sem kunnugt er, algert einræði. Rússlandi
er stjórnað af kommúnista flokki, sem
ekki er nema tvö prósent af þjóðinni.
Pólland, Tékkó-Slóvakía og Ungverja-
land, mega enn heita að hafa þingræði.
Einnig Frakkland, þó þar virðist það, sem
stendur, í talsverðri hættu. Og á Spáni
virðist það í andarslitrunum.
England og Norðurlönd, eru einu lönd-
in í Evrópu, þar sem þingræði getur heitið
að standa föstum fótum.
Hvað veldur þessum straumhvörfum í
stjórnmálaskoðunum í Evrópu? Út í þá
sálma skal hér ekki langt farið. En benda
má á það, að ýmsir ætla að innreið lýð-
ræðisins á 18. og 19. öld í Evrópu hafi
gerst með of skjótum hætti, að þjóðirnar
hafi ekki verið undir það búnar. Af sjálfu
sér leiðir ,að lýðræði geti ekki þrifist.
nema því að eins, að einstaklingar þjóð-
arinnar séu víðsýnir. Og skapgerð þeirra
kemur þar að sjálfsögðu einnig til greina.
Hvað sem um fyrra atriðið er að segja, er
hitt víst, að skapgerð Norðurlandaþjóð-
anna og Bretans, er ólík og flestra þjóð-
anna sem frá þingræðinu hafa horfið. —
Meðferð þingræðisins hefir og orðið tals-
vert ólík í höndum þeirra. Stjórnmála-
flokkarnir hafa oft orðið svo margir og
-innbyrðis sundurlyndir og ósamtaka, að
stjórnarreksturinn hefir lent í öngþveiti,
hjá þjóðunum, sem frá þingræðinu hafa
nú horfið. Og þess eru dæmi hjá þeim,
að þingpallarnir hafi verið gerðið að
skilminga-velli. Skilningurinn á sönnu
lýðræði hefir ef til vill ekki verið nógu
víðtækur og er ekki óhugsanlegt að skap-
gerðin eða hin öra lund hafi stundum
orðið orsök þess. Og af henni hefir þá
hitt eigi síður getað leitt, hve auðunnið
reyndist að kollvarpa lýðræðinu af þeim,
sem annan og betri veg töldu þjóðinni trú
um að þeir sæu henni til hjálpræðis en
þann, er hún sjálf gat valið sér. Einræði
í hvaða mynd sem það birtist, hefir ávalt
skákað í því skjólinu og það hefir orðið
því til sigurs, þó á hinu hafi orðið bið,
að gæðum þessa heims hafi verið þrengt
upp á alþýðuna að henni fomspurðri.
Af því sem er að gerast í Evrópu, er
eitt auðsætt. Og það er að þjóðlr þær,
sem lýðfrelsi vilja sjá borgið, verða að
verðskulda það.
Á sama tíma og Island minnist 1000
ára afmælis Alþingis, elzta þjóðþings í
heimi, eru Evrópu þjóðirnar að leggja
niður þjóðþing sín og fá blygðunarlausum
yfirgangsseggjum vald þinganna í hend-
ur. Ólíkt virðist þar að verið, en þó
munu þeir íslendingar vera til, er slíkt
leggja að jöfnu á vog sígildrar menn-
ingar.
Læknir sendi konu skuldareikning og komst
þannig að orði um hvernig á skuldinni stæði:
“Fyrir að lækna manninn þinn þar til hann dó. ’
HEIMSKRINGLA
SKÝJAROF
SPURT TIL KUNNINGJA
Fróðir menn hafa á ýmislegt bent er
þeir segja bera vott um, að ský kreppunn-
ar séu heldur að þynnast og heiðari og
bjartari dagar séu í vændum. Eitt slíkt
skýjarof munu þeir eflaust telja að fjár-
hagsáætlun Breta, er lögð var Ifyrir
brezka þingið 17. apríl, sýni. Fjárhags-
riekningar stjórnarinnar gefa til kynna,
að á árinu hefir orðið tekjuafgangur er
nemur alt að því 40 miljón sterlingspund-
um.
Þó tekjuafgangur þessi sé ekki mikill í
sjálfu sér, er hann samt í ýmsum skilningi
eftirtektaverður og þýðingar mikill. Á
síðast liðnum tíu árum hefir ekki verið
um slíkan tekjuafgang að ræða hjá
stjórninni á Bretlandi. En þrátt fyrir
hið gagnstæða nú hefir stjómin séð sér
fært, að verða við ýmsum kröfum þjóðar
sinnar um skattalækkun og önnur fríð-
indi. Hún hefir lækkað tekjuskattinn um
10%, hún hefir veitt þeim er í her- og
stjórnarþjónustu eru, helming til baka af
kauplækkuninni, sem á kerppuárunum
var lögleidd; hún gerir enn-fremur ráð
fyrir að hækka aftur atvinnuleysisstyrk-
inn, sem um tíma var lækkaður og illa
mæltist fyrir, og hún hefir lækkað bíla-
skattinn um 25%.
Þetta virðist alt bera vott um að fram
úr fjárhagserfiðleikum Bretljands hafi
eitthvað raknað. Og það ber jafnframt
vott um, að Betland er eitt fyrsta landið,
að rétta hag sinn við eftir kreppuna. Árs-
reikningar annara þjóða, sem vér höfum
orðið varir við, sýna tekjuhalla í stað
tekjuafgangs á síðast liðnu ári og það svo
að um munar á reikningum sumra þeirra.
Fyrir þrem árum var ekki annað sýnna,
en að gjaldþrot væru yfirvofandi á Bret-
landi. Það virtist sem þjóðina hefði borið
efnalega upp á það sker, að vonlaust
væri um björgun. En þá skeður eíhmitt
það, sem þó undarlegt sé, hefir lítið verið
á orði haft, að þjóðin mælir einum munni:
“Allir eitt!’’ Mfeð slíku hefir oft verið
sigrast á erfiðleikum, sem óyfirstíganlegir
virtust og það er það, sem í fylsta máta
má segja, að Bretland hafi gert.
Iri nokkur kom í fyrsta sinn í leikhús. Þegar
tjaldið féll að loknum fyrsta þætti, sprakk gufu-
ketillinn í kjallaranum og kastaðist Irinn upp á
þak á leikhúsinu og valt hann þaðan ofan á
götuna. Þegar hann kom til sjálfs sín aftur
spurði hann:
‘‘Hvaða rulla ætli verði leikinn næst?”
SÓLAR-UPPKOMA
Á íslandi hélzt sá siður fram að þeim
tíma, er sá, er þetta ritar, man eftir, að
fólk flýtti sér á fætur á páskadagsmorgun
til þess að sjá “sólardansinn”. Það var
trú manna, að sólin dansaði á páskadags-
morgun af upprisu fögnuðinum. Hér höf-
um vér aldrei heyrt á sólardans minst, en
nýlega sáum vér frétt í bandarísku blaði
um að fjöldi manna hefði “eins og venja
væri til á páskum”, risið úr rekkjum sín-
um í dögun og gengið iít til þess að sjá
sólina koma upp þennan morgun. “í
Califoríu”, hermir fréttin, “gengu menn á
páskadagsmorguninn í þúsunda tali upp í
hlíðar og sumir jafnvel upp á hæstu fjall-
hnúka til þess að horfa á sólaruppkom-
una. Og í Florida safnaðist mannfjöldinn
niður að ströndinni þennan morgun til
þess að sjá hana rísa úr ægi”. Þó ekki sé
getið um í hvaða skyni þetta er gert,
mun það víst, að það sé í einhverju sam-
bandi við átrúnað dagsins.
Við þessa frétt bætir svo greinar höf-
undur: “Það eitt mun víst, að þeir séu
nokkrir, sem ekki sjái sólaruppkomu nema
þennan eina dag ársins. Og þó staðfestir
hún hina 364 daga ársins eins það sem
skrifað stendur um það, að himnarnir segi
frá guðs dýrð og festingin kunngeri verk-
in hans handa. Það mun of sjaldgæft,
að menn gefi gaum einni hinni dýrðleg-
ustu sjón, er augað lítur — sólaruppkom-
unni.
í helli Platos höfðu mennimir ekkert
á að horfa nema skugga sinn á veggnum.
Með öllu því frjálsræði sem mönnum nú
gefst til að velja og hafna, og auðga anda
sinn, er það óskiljanlegt að þeir skuli enn
hafa meiri ánægju af því að horfa á
skuggan af sinni eigin litlu veru 364
daga ársins, en á það sem hvera morgun
hvern dag og hvert kvöld kunngerir dýrð
guðs.”
Hún — En geturðu ekki lofað mér að tala
mig út?
Hann — Nei, þú veist að eg er að fara í
burtu í fyrra málið.
Oft eru blöðin hér spurð frétta um þá,
sem héðan hafa farið heim til íslands.
Um einn þeirra er vér vitum um að Vest-
ur-íslendingum leikur hugur á að fá
fregnir af, birtist grein sú er hér fylgir
nýlega í Morgunblaðinu í Reykjavík. Birt-
um vér hana í vissu um qjS hinum mörgu
vinum og kunningjum séra Ragnars E.
Kvaran hér vestra sé það kærkomið:
Ragnar E. Kvaran
“Ragnar E. Kravan er nýkominn heim
eftir 12 ára fjarveru í annari heimsálfu.
Það eru ekki leikhússgestir einir, sem
fagna heimkomu hans, þó þeir hafi haft
betra tækifæri en aðrir til þess að láta
gleði sína í ljós. — Fögnuður áhorfenda
í Iðnó 31. jan. s. 1. er hann kom í fyrsta
sinni á leiksviðið eftir heimkomuna, er
líklega einsdæmi hér á landi í leikhúsi.
Islendingar eiga yfirleitt erfitt með að
láta í ljós gleði sína á opinberum skemti-
stöðum, en í þetta sinn héldu mönnum
engin bönd. Sennilega hefir það raunar
ekki verið tilviljun að böndin losnuðu ein-
mitt þá. Reykvíkingar eru glöggir á
það sem að þeim er rétt, og þeir hafa
fundið að hér var ekki á ferðinni neln
venjuleg skemtun heldur sjaldgæf eða
líklega einstæð í sögu okkar. Þetta kvöld
markar að dómi flestra tímamót í sögu
tónlistarlífs bæjarins, og ef til vill leik-
listarlífsins urn leið. Þann stutta tíma sem
Kvaran hefir nú dvalfet hér, hefir hann
fært okkur bæjarbúum ómetanlega á-
nægju og lærdóm. Hann hefir blásið
nýju lífi í leiklistarlíf bæjarins. Með upp-
færslunni á Meyjaskemmunni, hefir hann,
ásamt Dr. Franz Mixa rutt nýjan veg,
s.em án efa mun í framtíðinni auka kynni
bæjarbúa á tónlistinni og verðmætari
skemtunum er þeir hafa enn átt kost á að
njóta. Það er vægast sagt þrekvirki, sem
þeir Kvaran og Mixa hafa tekist á hend-
ur, með því að uppfæra þennan fágæta
söngleik, að því athuguðu 'að meiri hlúti
leikendanna eru byrjendur. Sjálfur leikur
Kvaran, eins og kunnugt er, stærsta hlut-
verkið.
R. Kv. er fyrst og fremst dramatískur
íeikari, en hann er afarfjölhæfur og á
létt með að sýna hinar ótrúlegustu and-
stæður. “Schrober” í Meyjaskemmunni
er með all^a erfiðustu hlutverkum. —
Schrober er sannsöguleg persóna. Hann
er sú tegund af mönnum, sem við íslend-
ingar enn höfum haft mjög lítil kynni af.
Hann er hið mesta glæsimenni að gáfum,
og dáður af öllum konum sakir fríðleika
og fagurrar farmkomu. — Hvar sem
hann fer, er gleði.
<Alla höfuðeiginleika þessa glæsilega
heimsmanns sýnir R. Kvaran okkur svo
að við elskum nú Schrober næst sjálfum
meistaranum, Schubert. Hverí spor og
hver hreyfing er lifandi, sönn og eðlileg.
Ekkert hik, en enginn asi. En það eru
höfuðeiginleikarnir einir sem Kvaran sýn-
ir okkur. Kvaran er meistari í því að
gera litlu atvikin ógleymanleg. Svipbrigði
andlitsins og hreyfingar allar gera svör
hans oft nærri óþörf. Áhorfendurnir
hafa lesið hugsanir hans út úr hreyfing-
unum og andlitssvipnum. —
Heyrst hefir að Kvaran hafi í huga að
ferðast með “Skemmuna” út um landið í
vor, en því miður munu þeir sem kunnug-
ir eru ekki telja það kleift, vegna kostnað-
ar.”
FRÁ OTTAWA
Hvort sem yfirstandandi þing í Ottawa
verður talið sögulegt þing eða ekki, er
hitt víst, að þar er sitt af hverju sögulegt
að gerast.
Nýlega tók æruverður öldungur til máls
á þinginu um söluráðsfrumvarp stjórnar-
innar. Það var Hon. W. R. Motherwell,
fyrrum akuryrkjumálaráðherra Kings-
stjórnarinnar. Hann er 74 ára gamall.
Flokksmaður hefir hann verið svo ramur,
að maður myndi betur geta trúað því, að
vindar hefðu skekið Gibraltar úr skorð-
um, en Mr. Motherwell greiddi atkvæði
með conservatív-stjórn. En þó skeði nú
þetta í Ottawa, að hann kvað sig reiðu-
búinn að greiða atkvæði með söluráðs-
frumvarpinu og Bennett stjórninni en á
móti flokksleiðtoga sínum, Mr. King.
Það hlýtur eitthvað meira en lítið að vera
út í frumvarp þetta varið, sem gerir and-
stæðingum stjórnarinnanr svona óhægt
fyrir um að greiða atkvæði á móti því.
Mr. A. A. Heap verkamannafulltrúi frá
Winnipeg mælti einnig með frumvarpinu.
Skatturinn á gullinu sætti börðum
mótmælum frá þejm, er við gullgröft
fást. Og verð náma'hlutabréfa féll þegar
daginn eftir að stjómin skýrði frá að 10%
skattur yrði á gullið lagður. En stormin-
um mesta út af þessu, hefir nú lægt. ___j
Enda hafa gullvinslumenn ekki!
sanngjarna ástæðu til að kvarta.1
Verð gulls hefir verið afarhátt,1
um $35. og er líklegt að þaðj
hækki upp í $40., þó undirstöðu
verð þess væri ekki nema
$20.67, er gullnám hér byrjaði
í þessum stíl fyrir þrem til fjór-
um árum. Gullnemar hafa stór-
grætt á verðhækkuninni og iðn- j
aðurinn hefir blómgast flestum
eða öllum öðrum iðnaðargrein-
um betur. Að létta byrðina á
þeim, sem erfiðara hafa átt, er
sanngjarnt. Allur gullskattur-
inn er sagt að nema muni 9 til
10 miljón dölum.
Fari gullverð niður fyrir $30,
er gert ráð fyrir að afnema
skattinn. Að iðngreininni stafi
því nokkur hætta af honum fer
mjög fjarri.
« Þeir munu fleiri verða er
sanngjörn kaup munu skoða
það, að leggja þennan skatt á
gull, en lækka hann á sykur,
eins og stjórnin hefir gert.
JAPANIR FÆRA ÚT KVÍARN-
AR Á SVIÐI VERZLUNAR
OG VIÐSKIFTA
Hinn velþekti rithöfundur og
hagfræðingur, Max Rudert, hef-
ir nýlega skrifað fróðlega og
mjög eftirtektarverða ritgerð í
vikublaðið “Neue Weltbuhue”,
í Prag, þar sem hann gerir
glögga grein fyrir hinum hröðu
yfirráðum, sem Japanar eru að
ná á heimsmarkaðinum, að því
er lýtur að sölu á allskonar iðn-
aðar varningi, og þá hættu er
hann telur öllum iðnaðar þjóð-
um heims stafi af því. Hann
heldur því fram, að yfirráð
heimsmarkaðsins lendi óhjá-
kvæmilega í höndum þeirrar
þjóðar er framleiði ódýrastan
vaming, því hún geti sér að
skaðlausu, eða að minstum
skaða, kept um söluna við aðra
og smátt og smátt útbolað
þeim.
Japanir virðast nú sem stend-
ur nota þessa aðferð til þess að
ná því takmarki á viðskifta
sviðinu, er þeir hafa sett sér, en
sem samtímis miðar að fjár-
hagslegum og pólitískum yfir-
ráðum.
Iðnaðarframleiðsla hefir auk-
ist á undanfömum árum í Jap-
an, með feikna hraða, og hinar
nýjustu vélar hvarvetna notað-
ar, í hinum nýreistu iðnaðar-
stofnunum þeirra, með þessum
tækjum og þrælkuðum vinnu-
iýð, sem er borgað svo lítið
kaup, að hvítir menn fengju
með engu móti af lifað; ásamt
þessu og löngum vinnutíma,
hefir janönskum stóriðju höld-
um tekiset að framleiða svo af-
ar ódýrar iðnaðar vörur, að þeir
hafa gétað undirselt alla sína
keppinauta á heimsmarkaðin-
um, og þó náð góðum hagnaði.
Japanskar vörur eru um þess-
ar mundir, seldar svo óheyrilega
lágu verðjrí Evrópu, að undrun
sætir. Sem dæmi, skulu hér
nefndar fáeinar tegundir af
varningi, er Japanir hafa á boð-
stólum í hinum ýmsu löndum
Evrópu:
Rafljósa lampaglös á 2Vzc hvert
Karlmanna sokkar á 4V£ c parið
Lindarpennar með gulloddi 7I/2C
hver
Kaffi og te sett, 9 stykki á 49c.
Skór og vefnaðarvara af ýms-
um tegundum, er boðið á mark-
aðinum fyrir 40 til 70% lægra
verð, en mögulegt er að fram-
leiða það í evrópiskum iðnað-
arstofnunum, enda komst einn
evrópiskur verksmiðjueigandi
svo að orði nýlega: “Jafnvel þó
eg stæli hráefninu, og borgaði
verkafólki mínu ekketr kaup,
gæti eg samt ekki staðist siíka
samkepni.”
Þrátt fyrir þetta lága verð á
japönskum iðnaðarvaraingi, sem
byggist á þrælkun vinnulýðsins
og hinu afarlága kaupgjaldi, á-
samt ýmsum sérréttindum og
ríkisstyrk til iðnaðarframleiðslu
og sölu, hafa japanskir verk- (
smiðjueigendur og stóriðju sam-
steypufélög grætt offjár á síð-
ast liðnum árum.
Ágóði af hlutabréfum í iðn-
aðar fyrirtækjum, hefir farið
hækkandi ár frá ári; þannig var
að meðaltali ágóði af hluta-
bréfum í iðnaðar stofnunum,
árið 1932-33:
Pappír og cement, 12.9% ágóði
Járn og stál 13.5% ágóði
Verkfæra og véla tilbúnaði —
15.1% ágóði
Bómullar iðnaði 18.2% ágóði
Silki (artificial) 24.9%
Þessi ágóði vanst ekki á sölu
á heimamarkaðinum; kaupgeta
almennings er svo lítil, að ekki
nema lítill hluti framleiðslunnar
selzt heima. Almenningur í
Japan, eins og í mörgum öðr-
um löndum, verður að gera sér
að góðu, að vera án flestallra
þeirra hluta, er til lífsþæginda
þéna. Þar eð farmleiðslan ekki
seldist heima, fyrir getuleysi al-
mennings að kaupa, sáu japan-
skir verksmiðjueigendur og
kaupsýslumenn sér þann eina
I útgönguveg að þrýsta iðnaðar-
| varningi sínum út á heimsmark-
aðinn og bjóða öllum öðrum
| byrgin á sviði samkepninnar. —
jÞeim hefir hepnast þessi aðferð
|mæta vel, svo nú er þar komið,
að allflestar þjóðir heims standa
ráðalausar, og sjá ekki hvað til
i bragðs skal taka. Tollgarðar
hafa verið reistir til þess að
ivernda innlendan iðnað í flest-
um löndum, en þeir virðast alls
ekki duga til að halda úti jap-
önskum iðnaðarvarningi.
Þegar Japanir innleiddu hjá
sér hið svokallaða “tíu ára
plan”, sem landstjórnin stendur
1 á bak við, til styrktar og vernd-
ar, hófst hin ákveðna stefna
þeirra á sviði framleiðslu og
j verzlunar, og hafa þeir síðan
aukið verzlun sína út um heim-
inn hröðum skrefum. Sölunefnd
var sett á stofn, sem meðal ann-
ars átti að kynna sér tc^lllög-
gjöf og viðskifta-reglur og sölu-
tækifæri um heim allan. Því
inæst voru settar upp vörudreif-
ingarstöðvar til og frá um lönd-
in, og nú er svo komið, að á-
hrifa japanskrar verzlunar gæt-
ir að svö miklu í mörgum lönd-
Um, að til alvarlegra vandræða
horfir, víðsvegar um heim, sök-
um hins afar lága verðlags, sem
aðrar þjóðir geta ekki kept við.
Þrátt fyrir, ef svo mætti að orði
kveða, hinn vatnshelda tollgarð
í kringum brezka ríkið, þá samt
sem áður hafa Japanir, á þrem-
ur árum, fimmfaldað sölu á
allskonar iðnaðarvarningi til
Indlands, og svipaða innrás hafa
þeir gert í Ástralíu og um flest-
ar Sundaeyjarnar.
Hið sama er að segja uffl
Afríku; Japanskur iðnaðarvarn-
ingur er nú seldur alla leið frá
Capetown til Congo og Abyssin-
íu. Af 875,000 yards af silki-
líki (artificial), sem flutt var til
Suður Afríku á fyrstu þremur
mánuðum ársins 1933, komu
870,000 yards frá Japan. Á lík-
an hátt hafa þeir rutt sér til
rúms í vestur Asíu, bæði í Irak,
Persíu og Egyptalandi.
Bretastjórn, sem virðist á-
kveðin í því að halda uppi gömlu
og góðu vinfengi við Japan, hef-
ir þó að vísu mótmælt þessari
hóflausu verzlunar keppni Jap-
ana, enda hafa brezkir verk-
smiðjueigendur og verzlunar fé-
lög farið fram á að hækkaðir
væru meir innflutningstollar á
Japanskri iðnaðar vöru í brezk-
um löndum. En Japar hafa
svarað þeirri kröfu á þá leið, að
gefa Bretum til kynna að ef
þeim yrði gert erfiðara fyrir
með sölu í Bretaveldi, mundu
þeir ekki kaupa bómull frá Ind-
landi og ull frá Ástralíu, þar eð
þeim væri eins auðvelt að kaupa
þessi hráefni frá Suður-Ame-
ríku. En fjárræktarbændur í
Ástralíu og bómullar ræktar
menn á Indlandi, sem hafa feng-
ið hart að kenna á viðskifta-
kreppuænni, kröfðust þess, að
japanskar vörur væru ekki með
nýjum tollum lokaðar út af
brezka markaðinum, því þá yrði
japanski markaðurinn lokaður
fyrir þeim vörum er þeir fram-
leiddu, og mundi slíkt valda hin-