Heimskringla - 04.03.1936, Síða 4

4. SÍÐA.
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 4. MARZ, 1936
líírmakringla
(StofnuB 1886)
Kemur út á hverjum miBvikudegt.
Eigendur:
THE VUCING PBESS LTD.
853 oo 855 Sargent Avenue, Winnipeg
TaUímia 86 537
VerC blaðsins er $3.00 éirgangurinn borgist
fyrirfram. Allar borganir sendist:
THE VIKING PRESS LTD.
011 viðskifta bréí blaSinu aðlútandi sendlat:
Manager THX VIKINO PRSSS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFÁN EINAR8SON
Vtanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HKIMSKRINOLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
■•Heimskringla” U published
and printed by
THK VIKIMO PRKSS LTD.
863-866 Sargent Avenue, Winnipeg Mon.
Telephone: 86 537
WINNIPEG, 4. MARZ, 1936
LÖGBERG SAMT VIÐ SIG
Vinátta Lögbergs til Þjóöræknisféags
íslendinga í Vesturheimi, er svo alkunn,
að óþarft er út af fyrir sig á það að
minna. Sá Vestur-íslendingur fylgist illa
með því, sem gerist í félagsmálum þjóðar-
brots vors vestra, &em ekkert bugboð hef-
ir um það. Blaðið hefir engu tækifæri
slept sem boðist hefir til að nefna félagið,
þó fyrir nokkrum árum, legði það ekki
lykkju á hala sinn, til þess að minnast
fundarhalda þess, eða fundarsamþykta
deilda út um sveitir. Minnist maður í
því sambandi Heimfararmálsins og margs
fleira, sem nú er orðin gömul saga.
Til þess að sýna að við þetta “program”
sé staðið vekur Lögberg nú athygli
manna á árstarfi félagsins, með því að
gera óvinsamlega athugasemd við árs-
skýrslu forseta, sem þó eigi er birt, svo
almenningi gefist kostur á að athuga, að
hve miklu leyti tilefni sé gefið til þessarar
árásar. Vér sem hlýddum á ársskýrsl-
una, þorum að staðhæfa að hnútukast
Lögb. er algerlega óverðskuldað, enda
var ritstj. eigi sjálfur staddur við þing-
setninguna né heyrði ræðu forseta. Fer
hann því að þessu sinni, í máli þessu,
eftir eðlisávísan sinni sem svo oft endra-
nær. Af því minst er í ræðunni á heims-
kreppuna og óhagstætt árferði, viðskifta-
tregðu o. s. frv. fær ritstj. Lögb. þann inn-
blástur, að stefna Þjóðræknisfél. sé að
vinna að útbreiðslu japanskrar og ítalskr -
ar menningar. í sjálfu sér er nú ef til vill
minna við þetta að athuga, en Lö^berg
ætlar þó satt væri, sem það segir, því út
á það er hreint ekkert að setja, að kynn-
ast menningu annara þjóða. En þetta
rugl ritstjóra Lögbergs, slær heldur ó-
þægilega í bakseglin fyrir honum, því rétt
áður hélt hann því fram, að þjóð þessa
lands ætti ekki að skifta við innlendar
stofnanir, heldur japanskar.
Forsætisráðherra King berst fyrir að
ná þessu mikilvæga sambandi, svo það
er í raun og veru há-liberalskt, að halda
upp á Japa,na og þá ekki síður ítala, sem
Dr. Riddell getur bezt borið vitni um. —
Þegar forseti Þjóðræknisfélagsins vék að
ástandi þesssara þjóða til þess að veita
yfirlit yfir viðskiftah'f veraldarinnar, hefði
blaðið átt að blessa það í stað þess
að hallmæla því. Lögbergi hefði átt að
létta í skapi við að heyra ekki sýknt og
heilagt hamraða inn í menn á fundum
Þjóðræknisfélagsins, ræktarsemi við ís-
lenzk og norræn efni, sem blaðið ber nú
orðið vikulega með sér, að það er að
verða “Nutty here and there” í.
Heimskringla veit að vísu, að raus
Lögbergs um Jón J. Bíldfell, sem s. ].
þrjú ár hefir verið forseti Þjóðræknisfé-
lagsins, gerir honum hvorki til né frá í
augum almennings. Vestur-íslenzkir
þjóðræknisvinir vita, að þeir eiga þar
einn sinn ótrauðasta starfsmann þjóð-
ræknismálsins, sem hann er, og einn hinu
ágætasta mann og Islending. En þó
Heimskringla hafi ekki ávalt verið J. J. B.
sammála og sé það ekki enn í ýmsu, getur
hún ekki ómótmælt látið, er hann er
brígzlyrðum borinn út af starfi hans í
þjóðræknismálum, því hann á þar alt ann-
að skilið. Og hún telur það óverðskuldað
og illa af sér vikið af Lögbergi, að skatt-
yrða hann af því einu, að hann fylgir ann-
ari stefnu í þjóðræknismálinu, en nefnt
blað. Sú yfirlýsing Lögbergs um afstöðu
sína til Þjóðræknisfélagsins var einnig ó-
Jxörf vegna þess, að hún er fyrir löngu
orðin viðkunn.
Yfirleitt ætlum vér skýrslu forseta hafa
verið sanna og réttorða um starf Þjóð-
ræknisfélagsins á árinu. Sé þar frá ein-
hverju ógreint, er Lögbergi innan handar
að fræðast um það með því að segja tii
þess, því félagið veitir þá fræðslu fús-
lega og mun meira að segja birta ræðuna,
ef því skiftir. Þjóðræknisfélagið fer ekki
í felnr með starf sitt. Það birti að lok-
inni heimferðinni skýrslu Heimfarar-
nefndarinnar, sem Lögb. mun ekki hafa
búist við, í Tímaritinu, sem það gefur út, í
Heimskringlu og bauð hana Lögbergi, en
ritstjórinn var víst smeykur um að það
ynni málstað sínum ógagn og birti hana
ekki. Félagið hefir, frá upphafi sinna
vega, unnið að málum sínum á opinberan
hátt og látið alla óáreitta. Það hefir
mörgu nytsömu til leiðar komið. Það af-
biður því allar slettur sem þessa frá
Lögb. ritstj.
MORÐIN í JAPAN OG
AFLEIÐINGAR ÞEIRRA
Fréttirnar af morðunum miklu í Japan,
íhafa hvarvetna vakið spurningu um það:
hvaða afleiðingar þau muni hafa á friðinn
í Asíu. Og það er ofur eðlileg spurning.
Það er erfitt að hugsa sér að slík hryðju-
verk hafi engin áhrif, hvorki inn á við, þ.
e. á japönsku þjóðina sjálfa, eða út á við,
á aðrar þjóðir.
En það er margt í fari Austurlanda
þjóðanna, sem aðrir eiga erfitt með að
skilja. Sem dæmi af því er frétt, er ný-
lega var sögð um það, að Japaniii hefðu
alt fram á sfðustu tíma ekki litið alvar-
legum augum á pólitísk morð eða glæpi.
Fyrir ári síðan spáði bandarískuir mað-
ur, er lengi hafði dvalið í Japan, að þar
yrði mjög bráðlega skift um stjórnskipu-
lag og gamla hervaldsstjórnin ætti eftir
að setjast aftur í valdasessinn. Eftir því
sem saga hermir, var hervaldið hinn eig-
inlegi stjórnandi í nærri sjö aldir, frá
1185 til 1868. En þá rak Mikadóinn, sem
ávalt hafði verið álitinn lagalega stjórn-
andi, (hina síðustu Shogun-stjóm (orðið
Shogun þýðir herforingi) frá völdum og
skipaði hana þingmönnum úr öðrum
stéttum þjóðfélagsins. Spurningin er nú
sú, hvort Shogun-stjórn sé aftur tekin
við, þar sem Araki yfirhershöfðingja Jap-
ana hefir verið falið að mynda stjóm af
keisaranum sjálfum. Skipi hann stjóm-
ina herliði, er hann tekur -við, virðist ekki
langt frá, að spá bandaríkjamannsins sé
að.koma fram.
Taki slík stjórn við völdum, er einskis
friðar að vænta. Uppreisnin í hernum
gegn Okada-stjóminni, hefir að líkindum
stafað af því, að í fé til hersins var stund-
um haldið, því Okada var friðarpostuli. í
uppreistinni átti þó ekki herinn í heild
sinni þátt, heldur aðeins ungir hermenn,
ólmir í að vinna sér og ættjörðinni fé og
frama, en hafa ekki ráðið eins við sjálf.i
sig og hinir eldri, sem þó bjuggu yfir hinu
sama, og kendu að líkindum Okada-
stjórninni eins og þeir um aðgerðarleysi
hersins. Nú er ekki hætta á, að á fénu
til hersins verði legið, ef Shogun-stjórn
er tekin við völdum.
Ekki er að sjá af blöðum frá Banda-
ríkjunum, að þau skoði hryðjuverk þesssi
breyta í neinu afstöðu Japans og Banda-
ríkjanna. Það eru Rússar, sem Japanir
skoða verstan þrand í götu og telja sér
mesta hættu stafa af. Hefjist þeir nú
venju fremur handa, verður gh'man fyrit
við þá.
Einn af fréttariturum blaðsins Christian
Science Monitor í Bandaríkjunum, sem
málum Japana er mjög kunnugur, segir
þó aðra hlið vera á málinu. Hann telur
ekki óhugsandi, að þegar alþýða manna í
Japan sé farin að átta sig á því sem gerst
hefir, geti svo farið að hún rísi upp og að
innanlands styrjöld geti af því leitt milli
allra borgara landsins annars vegar og
hersins hinsvegar. Fái herinn þjóðina
með iðnaðarjbarónana í broddi fylkingar
á móti sér, sé óvíst hvemig þeim leik ljúki
og hve lengi hann standi yfir.
En komi nú ekki til þessa og sé sigur
hervaldsins ákveðinn, telur sami höfund-
ur meiri hættu vofa nú en áður yfir þjóð-
um þeim sem til eigna og landa eigi að
telja í Asíu og á Suður-hafseyjunum, svo
sem Rússa, Breta og Bandaríkjamenn.
Var fyrir mörgum árum haft eftir stjórn-
málamanni í Ástralíu, að hann sæi ekki
hvað um sína þjóð yrði, aðeins 6 miljónir
manna, dreifðir um 2,946,691 fermílu, ef
Japan héldi áfram að efla skipastól sinn.
Ein öflugasta þjóðin í Asíu, næst Jap-
önum eru Bretar. Er þegar orðið ljóst, að
þeir líta öðrum augum nú á Japana en
áður, eftir þetta síðasta blóðbað. Það
virðist hafa snúið hugum þeirra frá Jap-
önum, eins og Gyðinga-ofsóknirnar á
Þýzkalandi gerðu þá fráhverfa Þjóðverj-
um. Árið 1931, er Japanir réðust inn í
Mansjúríu, leyndi það sér ekki, að Bretar
voru þeim hliðhollir; Sir John Simon fór
ekkert dult með það, er þá var utanríkis-
málaráðherra. En eftir að hann fór frá
stöðunni, fór Bretinn að halda sér til
baka. Veldur því tvent; er annað að
styrkja sambandið við Bandaríkin, en hitt
landagræðgi Japana sem Bretum vex í
augum hvað þá öðrum. Og nú er svo
komið, að brezk alþýða mun h'ta svipuð-
um augum á yfirgang Japana í Asíu og
ítala í Blálandi. Fylgið sem Japanir hafa
haft hjá Bretum, mun því vera að dvína,
ef það má ekki heita þrotið.
. Þannig horfir nú við í Japan þessa
stundina. Hvað af þessu sem á hefir
verið minst verður uppi á teningi, leiðir
tíminn í Ijós.
SAMKVÆMT ANDA, EN EKKI
BÓKSTAF
Ræða flutt í Sambandskirkjunni í
Winnipeg, 1. 'miarz. 1936 af
séra Jakob Jónssyni
Texti: Bókstafurinn deyðir, en
andinn lífgar.
Síðan í sumar sem leið, hefir nokkkuð
verið rætt um nánari samvinnu með hin-
um ísl. kirkjum í Vesturheimi. Prestur
þessa safnaðar, séra Philip M. Pétursson,
hefir bent á það í ræðu, að slíkt umtal
um samstarf sé alls ekki nýtt, og í því
sambandi vitnaði hann í all-gömul um-
mæli blaða. Vitaskuld er það alveg rétt,
en hinsvegar mun vera óhætt að segja, að
þessar samnvinnuhugmyndir hafi fengið
nýjan og aukin þrótt eftir kirkjuþingin í
sumar. Á þeim báðum voru samþyktar
tillögur, sem bentu til þess, að menn væri
fúsir til að stíga ákveðin spor í áttina til
þess að skipulögð samvinna ætti sér stað,
svo framarlega sem bæði félögin væri
jafn-rétthá. Hið fyrsta kirkjuþing, sem
eg sat í Vesturheimi, var hátíðarþing
lúterska kirkjufélagsins. Get eg ekki
annað sagt, en að það þing væri mér
stórkostlegur boðberi nýs tíma, sérstak-
lega dagurinn suður á Mountain. Eg
mun hafa getið þess í ræðu, sem eg flutti
,í Fyrstu lútersku kirkjunni í Winnipeg
síðasta þingdaginn, að von mín væri sú,
að einhverntíma yrði litið á þinghald
þetta sem einn af merku&tu atburðum í
sögu Vestur-Islendinga. Stjórn lúterska
kirkjufélagsins með forseta þess í farar-
broddi, sýndi það þá, að hún átti nóga
andlega rausn til þess að bjóða fornum
andstæðing — sem sé hinu kirkjufél. —
að senda fulltrúa á sín tilkomumestu há-
tíðahöld. Til þeirrar farar var kjörinn sá
maður, sem á liðinni tíð hafði staðið
einna fremst í baráttunni, en þrátt fyrir
það fór hann sem bróðir og var tekið sem
bróður, ekki fyrst og fremst sem ein-
staklingi, heldur sem umboðsmanni syst-
urkirkjunnar. Á kirkjuþingi Sam. kirkju-
félagsins var hinni vinsamlegu aðferð lút.
kirkjunnar svarað með því að kosin var
nefnd til að vera í verki fyrir kirkjufélags-
ins hönd í öllu þvi er lyti að samvinnu
þeirra á milli. Síðan þetta skeði, hafa
liðið nokkrir mánuðir, en á þeim tíma
hefi eg ekki heyrt rætt eða lesið neina
grein, sem gæfi ástæðu til að ætla, að af-
staðan hafi breyzt.
Þó að svo sé, er margt ennþá óathug-
að í þessu máli, ýmsum spurningum ó-
svarað. Það hefir stundum komið fyrir,
að eg hafi t. d. verið spurður að því, hvert
trúargrundvöllur kirknanna væri ekki svo
ólíkur, að samvinna væri útilokuð. Hvað
hafa þeir sameiginlegt?” spyrja menn.
Hvað er það í stefnu þeirra, trúarskoð-
unum og starfi, sem er sameiginlegt?
Á þeim tímum, er alt logaði í deilum,
var ekki nema von, að hið óh'ka festist
frekar í hugum manna, en nú þegar ekki
er lengur eldur í þeim glæðum, er tími til
þess komin að athuga hina hlið málsins.
Kristin kirkja hefir tvær víðáttur, í
tíma og í rúmi. Hún nær yfir hvorki
meira né minna en 19 aldir í sögu mann-
kynsins og flest lönd heimskringlunnar.
En ef vér berum saman kirkju 4. aldar,
17. aldar og 20. aldar, þá finnum vér svo
geysilegan mun á kenningum, stefnum og
starfi, að oss furðar á að þetta skuli kall-
ast hin sama stofnun. Og þessi munur
er ekki fólginn í neinum smáatriðum,
heldur oft og tíðum í því sem hver öld
fyrir sig áleit þýðingarmikil sáluhjálpar-
efni. En hvers vegna köllum vér öll þessi
ólíku fyrirbrigði menningarlífsins kristni,
og hví segjum vér, að fornkirkjan, mið-
aldakirkjan og nútíðarkirkjan sé hin eina
og sama kirkja?
Vér gerum það sökum þess, að þrátt
fyrir allan muninn, hefir samhengi kristn-
innar varðveizt til þessa dags. En sam-
hengið (continuity) var óháð skoðana-
mun á siðum og kenningum. Það var ó-
háð bókstafnum. Kæmi það fyrir, að
að reynt væri að stöðva framrás
tímans með bókstafnum, leiddi
það af sér doða og dauða. Og
fyr eða síðar knúði andinn, hið
verkandi afl í hfandi mannssál-
um, bókstafinn til hlýðni. “Bók-
stafurinn deyðir, en andinn hfg-
ar”. Það var andi Krists sjálfs,
sú alda sem hann vakti og
breiddist út eins og hringir á
vatni, sem steini er varpað í, —
það var sú hreyfing, sem stöð-
ugt hélt áfram, þrátt fyrir alt
hið óh'ka. Og nú er svo komið,
að ef vér viljum gera oss grein
fyrir sambandi nútímakirkjunn-
ar og fornkirkjunnar, þá hljót-
um vér að sjá, að skoðanir og
ytri form hafa fengið annað út-
lit, en andinn er hinn sami —
hið lifandi samband hinnar elstu
og yngstu kristni.
Þannig er kristin kirkja sam-
einuð í víðáttu tímans, þrátt
fyrir alt, sem óh'kt er. Samein-
uð í anda, en ekki bókstaf. —
Líklega skilst þetta ennþá bet-
ur, þegar vér virðum fyrir oss
hin gömlu játningarrit kirkj-
unnar og viðhorf nútímans gegn
þeim.
Játningamar urðu þannig til,
að vitrir og trúaðir menn á
ýmsum tímum reyndu að setja
fram í sem fæstum orðum, trú-
arskoðanir sínar og trúarkerfi
kirkjunnar á þeirra tíð. Nú er
langur vegur frá því að menn
hafi frá upphafi vega litið svo
á, að játningarnar væru bind-
andi bókstafur. Við og við tóku
menn sig til og breyttu þeim,
löguðu þær eða bættu við þær,
þegar nýr skilningur var að
koma fram eða nýtt viðlhonf við
gömlum kenningum. Sumar
þeirra, eins og t. d. hin postul-
lega trúarjátning, voru öldum
saman að myndast. — Menn
hafa með öðrum orðum htið svo
á, að samhengið raskaðist ekki,
þó að skoðanir og kenningar
tækju breytingum. Á hinn bóg-
inn bera játningamar það li'ka
með sér, að sumir höfundar
þeirra hafa álitið skoðanamun
gera alt samhengi og samband
útilokað. Hin fræga Aþanasí-
ussarjátning heldur því t. d.
fram, að sá sem ekki trúi henni
einlæglega og staðfastlega, geti
ekki orðið hólpinn. Með öðrum
orðum, að sá sem ekki trúi
hverju orði hennar, falli úr sam-
félagi heilagra á himni og jörð.
Um viðhorf nútímans við skoð-
unum fyrri alda og skoðanir
nútímakirkjunnar á samheng-
inu, ætla eg að leyfa mér að
vitna til orða próf. P. Sivertsen
ií Reykjavík. Eins og yður er
kunnugt, tilheyrir hann lút-
erskri kirkju, er va'gslubiskup
og kennari prestaefna, og með-
limur kirkjuráðs þjóðkirkjunnar
á íslandi. Það ætti því að mega
taka áht hans gilt. Hann segir:
“Samkvæmt orðum Luthers
er samvizka kristins manns,
uppfrædd af guðs orði í ritning-
unni, æðsta úrskurðarvald um
alt, er varðar trú hans og sið-
gæði. Eða eftir því sem nú-
tímamaðurinn myndi heldur
vilja orða það: Æðsta úrskurð-
arvaldið er samvizka mannsins,
höndluð af kristi og opinberun
hans, þ. e. af prédikun hans og
lífi, samkvæmt anda, en ekki
bókstaf.
Með vígsluheiti Helgisiðabók-
arinnar er þannig viðurkent í '
kirkju vorri, að rétt kristileg
kenning eigi að miðast við anda
en ekki bókstaf, — við sam- :
vizku mannsins hnödlaða af £
kristi og opinberun hans, en :
ekki af bókstaf játningarrita frá 11
löngu liönum tímum.”
Þannig lítur lúterska kirkjan 1
á íslandi á samhengið við for- ]
tíðina og af því leiðir,, að sam- 1
bandið innan víðáttu irúmsins, i
hlýtur líka að grundvallast á 1
anda en ekki bókstaf. Með því :
á eg við það, að sambandið milli i
hinna margbreyttu kirkjuflokka. í
sem uppi eru samtímis, sé
sama eðlis og þeirra, sem Uppi i
eru á óh'kum tímum. Á vorum ]
eigin dögum er stöðugt að vaxa 1
skilningur á þessu innan kirkj- <
unnar víðsvegar um heiminn.
Deildir, sem áður báru kala
hver til annarar, eru nú að taka
saman hönduim og innan kirkju-
deildanna eru menn teknir að
sinna því meir, sem sameinar
en hinu sem sundrar. Þau mál-
in sem nú brenna á samvizkum
allra kristinna manna, eru ekki
hvernig skuli orða einhverja
kenningu, heldur hvernig skuli
leiða anda réttlætis, kærleika
og friðair inn í heim, sem er
orðinn að myrkviði haturs og
tortryggni. Ef kirkjan heldur á-
fram trúmáladeilum sínum nú,
þá er hún Mkust hóp af mönn-
um, sem fljúgast á í fylliríi uppi
á lofti meðan aðrir berjast með
logandi eldibröndum á neðri
hæðinni. Slíkt má ekki henda.
Kirkja krists er nógu sterk til
þess að vekja .heiminn og láta
hann rísa upp frá dauðum, ef
hún sveigir sjálfa sig til hlýðni
við anda Krists sjálfs — anda
bróðurkærleikans, umburðar-
lyndis og samvinnu.
Vér höfum nú, vinir mínir,
hugleitt það dálitla stund,
hvernig andinn, en ekki bók-
stafurinn, hefir varðveitt hið lif-
andi samband milli fortíðar og
nútíðar, og sameinar sömuleiðis
hinar óh'ku deildir kristninnar
víðsvegar um heim.
Nú skulum vér snúa oss beint
að vorri eigin félagsstarfsemi,
hinni ísl. kirkju. Hér er urn
þrjár kirkjudeildir að ræða: ís-
lenzku þjóðkirkjuna, lúterska
kirkjufélagið og Salmeinaða
kirkjufélagið.
Ef miðað er við trúarskoðanir
og afstöðu til kenningakerfanna
eru öll þessi kirkjufélög deild í
ýmsa parta. Vér skulum at-
huga þau hvert fyrir sig.
Sameinaða kirkjufélagið
hefir ákveðið afstöðu sína gegn
játningum og kennikerfum al-
frjálsa. Einstaklingarnir innan
þess, bæði leikm. og prestar,
eru sumir unitarískir, aðrir lút-
erskir nýguðfræðingar að stefn-
unni til. Ennfremur aðrir, sem
ekki mundu kæra sig um að
vera taldir til neinnar sérstakr-
ar stefnu eða flokks, nema
kristninnar í víðustu merkingu.
Lúterska kirkjufélagið heldur
samkvæmt bókstaf laga sinna
við hinar fornu játningar, en er
samt í raun réttri vaxið fram úr
þeim, ef miðað er við andann í
imörgu því, sem þar kemur
fram. Fjöldi einstaklinga innan
þesss kirkjufélags h'tur alveg
jafnfrjálsum augum á hinar
gömlu kennisetningar og venj-
ur, eins og gert er í voru kirkju-
félagi. . Prestar þes.ss eru og
misjafnlega fastheldnir við þær,
sumir þeirra gætu engan vegin
kallast annað en frjálslyndir
nýguðfræðingar.
íslenzka þjóðkirkjan er lút-
ersk kirkja í þeim skilningi, að
stefna siðbótarinnar varð þar
ofan á, eins og annarsstaðar á
Norðurlöndum. Lagalega er
kirkjan ekki bundin neinum
hinum fomu játningum, og tel-
ur sig al-frjása gagnvart þeim.
En bæði prestar og leikmenn
eru ýmist gamal- eða nýguð-
fræðingar og skoðanir þeirra í
trúmálum yfirleitt mjög sundur-
leitar. íslenzka þjóðkirkjan á
innan sinna vébanda allar hinar
sömu andstæður sem hér eru í
báðum hinum ísl. kirkjudeild-
um.
Það er því fullkomlega Ijóst
mál, að það sem tengir ein-
staklingana saman í kirkjudeild'
irnar, er ekki það, að þeir séu
ifyllilega samferða í guðfræði.
Það er ekki bókstafurinn, held-
ur andinn, það er um að ræða
innra og yiýpra samfélag
mannssálna, sem allar hafa orð-
ið snortnar af Jesú Kristi og
vilja vera hans lærisveinar. Þar
sameinast menn, sem annars
hafa hinar ólíkustu skoðanir á
guðfræðilegum efnum.
Til þess að skýra þetta bet-
ur, langar mig til þess að hugsa
mér ákveðið dæmi. Segjum, að
það sé að fara fram messa í
einhverri kirkju og þar séu við-
/