Alþýðublaðið - 12.05.1960, Blaðsíða 15

HumfJreys. „Ég geri ráð fyrir
að þú hefur aðeins komið til
þess arna, svo . . .
„Bíddu nú við“. Rödd Rons
var orðin reiðileg. „Ég vil fá
útskýringu. Er þetta reiði
vegna aHra látanna hér í dag
eða á þetta að vera til fram-
búðar?“
„Svo ég segi þér það á
hreinni og góðri’ erisku“, sagði
frændi hans, „þá held ég að
þú sért að spyrja hvort ég sé
aðeins að neita þér í þetta
skipti eða hvort ég hafi hugs
að mér að nei'ta þér framveg
is. Ég hef hugsað mér að neita
þér framvegis Ronald. Ég sé
það alltaf betur og betur að
ég get notað minar eignir til
annars en að borga spilaskuld
ir þínar og auka bankainn-
stæðu vinkvenna þinna“.
„Krakkaskrattinn11, muldr
aði Frost.
„Hvað sagðirðu?“
„Það er þessi kynlblending-
ur, sem þú hefur náð þér í. . “
„Þú ert fullur“, sagði' Alton
Rum'tfrey.
„Ekki svo fullur að ég geti
ekki lagt saman tvo og tvo!
Allt þetta tal þitt um Humf-
frey ættina — fjölskyldu
nafnið — loforðin, sem þú haf
ir gefið móður minni!“
„Þú hefur líka við ýmsa skil
mála að standa“, hvæsti
frændi hans. „Fyrst og
fremst þarftu að reyna að
hætta að ímynda þér að þú
. sért svampur. Og óska ég eítir
því að þú biðjist afsökunar á
þeim óviðkunnanlegu orðum,
semsem þú lézt falla um son
minn!“
„Son þinn!“ hrópaði Frost“.
Hvað er hann ef ekki kyn-
blendingur?“
„Snautaðu út!“
„Þolirðu ekki að heyra sann
leikann? Þú gafst mér í skyn
að ég yrði' erfingi þinn en ekki
einhver viðbjóslegur, lítill . .“
„Svo hjálpi mér guð, Ron
ald“, heyrði hún Alton Humf
frey segja hátt“, ef þú ferð
ekki strax, skal ég henda þér
héðan út“.
„Það varð þögn.
Þá heyrði Jessie Sherwood
að Frost hló vandræðilega.
„Fyrirgefðu frændi. „Ég er
drukkinn. Ég biðst afsökun-
ar“.
Það varð a?tur þögn.
„'Gott og vei“, sagði Humf
frey. „Og geturðu svo farið?“
Frost.
„Ég er að fara“, sagði Ron
Hún heyrði hann skjögra
fram á gang. Nokkrum mínút
um seinna heyrði hún aftur
fótatak hans í forstofunni.
„Viltu skila kveðju til Sarah
frænku frá mér, frændi? Eins
og allt er þá . . .“
„Ég skil“, Humíffrey virt-
i'st vera langt í burtu.
„Vertu sæll Alton frændi“.
„Vertu sæll“.
„Ég vonast til að sjá ykkur
bráðum aftur“.
Það var ekkert svar.
Ellery
Ungi Frost ók á brott í Jag
úarnum sínum skörnfim
seinna.
Þannig var allur daguririn
og Jessie lagðist fegi'n á kodd
ann sinn, sagði bænirnar sín-
ar og reyndi að sofna.
Það var allt kyrrt og hljoft
fyrir löngu.
Hvers vegna gat 'hún ekki
sofnað?
Þetta var einkenniegt, því
venjulega gat hún sofnaJS,
þegar hún vildi. Hún hafði
alltaf átt gott með að slaþpa
af. Það vár eiitt af því nauð-
ið væri að ýta glugganum
upp, ein og einn sentimeter
í einu.
„Foreldrar geta ekki gætt
'barna sinna of vel, sérstak-
lega ef þeir eru ríkir.“
Hann hafði sagt það.
Barnarán, sem ég rann-
sakaði fyrir fáeinum árum.“
„Barnarán!“
Jessi Sherwood stökk fram
úr rúminu, greip sloppinn
sinn og henti honum yfir axl-
ir sér og hljóp inn í barna-
herbergið.
í bjarmanum frá náttlamp-
anum sá hún mann, sem var
að koma með annan fótinn
inn um gluggann Hinn var
greinilega á efsta þrepi stig-
ans. Hann líktist helzt skugga
mynd.
Sherwood hjúkrunarkona
kallaði og stökk að vöggunni
og veran í glugganum hvarf.
Það gekk mikið á leftir það.
Herra Humffrey kom hlaup-
„En Alton, ef þetta hefur
nú verið ræningi!“ sagði
iSarah Humffrey titrandi.
„Vitleysa. Það var þjófur
og ungfrú Sherwood gerði
ihann hræddan. Réttu mér
hann“.
„Ég skal iaka hann herra
iHumffrey“, sagði Jessie Sher
wood. „Frú Leniihan vilduð
þér ekki vera svon væn að
ná í pela handa honum í ís-
skápinn? Ég held vinurinn
minn að við gerum undantekn
'ingu í þetta skipti. En fyrst
ætla ég áð skipta á þér. . _ .
„’Hún fór með barnið inn á
bað og lokaði dyrunum.
Þegar hún kom aftur með
hann var Alton Humffrey
einn eftir og var að hita pel-
ann.
„Er allt í lagi með Mic-
-hael?“ spurði hann.
„Já, herra Humffrey“.
QUEEN LOGREGLUFORINGI
synlegasta fyrir hjúkrunar-
konu.
Ekki var það vegna bárris-
ins. Jessie híifði haft .áhýggj-
ur af honum um daginn, en Um
iháttatíma hafði hann róast,
lokið við pielann sirin o*g
sofnað. u.'
Kannske — hún roðnaði —-
kannske var það vegna þessa
manns, Richard Queen.
Jessie varð að viðurkenna
að hún hafði hagað sér eins
og ástsjúkur unglingur síðan,
hiin hitti hann úti á strörid-
inni. Að hugsa um rnann,
|sem var sext^u og þriggja
ára! Að gefa honum í s-kýri áð
hún ætti frí á þríiðjudögurri.
Hún roðnaði enn mei’ra. Jes-
sie Sherwood grúfði andlitið
niður í koddann.
Og í þögninni sem kom ’ á
eftcr brákinu í rúminu, ■—
iheyrði hún þrusk, sem xak
allar hugsanir á fló<tta.
Það var gluggi opnaður' í
barnaherberginu!
Hún lá grafkyrr og hlust-
aði.
Barnaherbergið var við
ihlið herbergis hennar oglRú'n
vissi að hún hafði lokað báð-
um gluggunum og siett-itjö'ld-
in fyrir, þegar kólnaði.
iHún var viss um að- þetta
hljóð hefði verið í barnaher-
berginu.
Þarna heyrði hún það aft-
ur.
Aftur!
Það var engu líkara en ver-
andi inn og hneppti sloppn-
um utan um sig. Frú Humf-
frey þaut skrækjandi að 'til að
þrífa barnið úr faðmi hjúkr-
unarkonunnar. Frú Lenihan,
frú Oharbetdeau og stofu-
stúlkurnar komu æðandi inn
og stundu upp spurningum og
það var kveikt Ijós í ífoúð
karlmannanna yfir bílskúrn-
um. Barnið grét hærra, frú
Humffrey veinaði ofsalegra
og herra Humffrey urraði og
bað um útskýringu og Jessie
iSherwood reyndi að gera sig
skiljanlega í öllum þessum
hávaða. Þegar henni haf-ði
loksins tekist að segja sögu
isína leit Alton Humffrey út
u:m gluggann, en vegurinn
var auður nema hvað Shall-
ings gamli og bílstjórinn
stóðu þar á náttfötunum og
'bferfættir og störðu á hann
og spurðu hvor upp í annan
hvað væri að.
Langur stigi stóð við glugg
ann.
„Leitið um eignina“, kall-
aði Alton Humffrey til mann
anna. „Ég hringdi til varð-
skýlisins.
Þegar hann kom aftur var
Ihann fölur af reiði. „Ég skil
ekki til hvers þessir asnar
ihalda að þeir fái kaup. Ann
aðhvort var ’heimskinginn
hann Peterson fullur eða sof
andi. Sarah hættu þessu!
Réttu ungfrú Shferwood Mic
hael. Þú gerir hann ofsa-
hræddan“.
„Eruð þér vissar um að það
var karlmaður?“
„Já, herra“.
„Þekkuð þér hann?“ Radd
blærinn var einkennilegur.
„Ég vei-t það eigilega ekki“,
sagði Jessie lágt. ,,‘Ég sá hann
alls ekki vel, en ég held að
það hafi ekki verið þjófur".
„Haldið þér það ekki?“
hann leit hvasst á hana.
„Því skyldi iþjófur reyna
að komast inn um glugga á
annarri hæð? Gluggai'nir
niðri eru fekki lokaðir“.
Alton Humffrey svaráði
ekki'. Jessie tók pelann, sett-
ist í ruggustól og hóf að gefa
barninu.
„Herra Humffrey?“ þetta
var bílstjórinn.
Humffrey g'ekk að glugg-
anum. „Já?“
„Við sáum engan“, sagði
bílstjórinn og Stallings, sem
stóð við hlið 'hans kinkaði
, feolli.
„Þið ættuð að klæða ykkur
og bíða úti.“ Hann lokaði
glugganum, dró tjöldin fyrir
iog setti myndatjaldið fyrir.
I Jessie tók eftir því að hann
reyndi að feoma sem minnst
við gluggann.
„Haldið iþér ekki að rétt
gé að hringja til lögreglunnar
herra Humffrey?“ spurði
Jessie.
„Jú“, svaraði hann.
iSíminn hringdi hinu meg
inn við vegginn og gamli
maðurinn vaknaði strax.
Hann heyrði syfjulega röddi
Abe Pearl segja „Já?“ og svo
ekki syfjulega lengur: „Ég
kem strax. Segið Tinny og
Borcher uð fara ; þangað:
núna“.
Þegar Pearl lögregluforingi
kom fram á ganginn beið,
gamli máðurinn eftir honum.
„Hvað ert þú að gera á fót
um Dick?“
„Ég heyrði símann hringja
Abe. Er eitthvað að?“
„Já, það er eitthvað ein-
kennilegt á sfeiði á Nair Is-
land“, urraði lögregluforing-
inn. „Kanniske þú viljir korna
með?“
„Nair Island“, sagði Ric-
hard Queen. „Hvað er að
þar?“
„Það reyndi einhver að
brjótast inn til milljónamær-
ings. Inn í barnaherbergið“.
„Það var þó ekki hjá Humx
frey?“
„Jú,“ Abe Pearl starði á
hann.
„Meiddist einhver?“
„Nei, 'hann varð hræddur.
En hvernig vissurðu þetta
Dick?“
„Ég verð til eftir augna-
, blik“.
Humffrey húsið var baðað
ljósum. Einn manna Abe
Perarl var að rannsaka stig-
ann við húsvegginn og annar
var að tala við Humffrey og
hjúkrunarkonuna. Sarah
Humffrey sat í ruggustólnm
og nagaði á sér neglrnar.
Gamli maðurinn og Jessie
Sherwood litu hvort á annað
en litu 'bæði undan jafnt.
Hann stóð aftarlega og horiði
á það, sem fram fór. Hún var
rjóð og hún vafði sloppnum
fastar að sér. „Það þurfti líka
endilega að vera baðmullar-
náttkjóll þetta kvöld hugsaði
hún biturt. Því hafði hún
efeki farið í nylonnáttkjólinn?
Þegar að þau höfðu endur-
tekið sögu 'sína gekk Pearl
að glugganum.
„Er þetta yðar stigi herra
Humffrey?“
„Já.“
„Hvar er hann venjulega
geymdur?“
verkfæralgeymslunrii, .
þar sem Stallings, garðyrkju
maður minn, .geymir verkfær
in“.
„Farðu þangað Ðoroher“.
Lögreglumalurinn fór út.
Abe Pearl leit á Jessie.
„Þessi maður“, sagði hann.
„Mynduð þér þekkja hann ef
Alþýðublaðið — 12. maí 1960 JJJ