Heimskringla - 23.12.1936, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 23. DES. 1936
|| Leðurblakan II
^ rflj Skáldsaga þýdd úr ensku Éjl ^
$ iMjMSMMMsgmsm.|
“Eg skil það. Og eg vona að eg sé nógu
góður föðurlandsvinur og Englendingur til að
virða þann úrskurð yðar. Eg leyfi mér að óska
yður til hamingju. Það hlýtur að vera mikil
hamingja fyrir yður, að hafa hepnast að finna
þetta upp.”
“Það er það,“ svaraði vísindamaðurinn,
sem ekki veitti orðum hins næga athygli. Eg
og prófessor Sapford reyndum hana úti á
heiðinni í dag og hún reyndist fullnægjandi. —
Síðat—” Hann gerðist nú gætinn aftur og
þagnaði.
“Leyfið mér að bæta einu við, kæri vinur,”
mælti Voyce. “Þér álítið að vinur yðar, pró-
fessorinn muni gæta leyndarmálsins. Fyrir-
gefið mér spurninguna. En allir eru ekki eins
ósjálfselskir og þér. Þér segið að hún sé
margra miljóna virði. Eg bið yður því að eiga
ekkert á hættunni.”
Murdoch var hrærður af umhyggjusemi
mannsins. “Sapford er alveg óhætt að treysta,
annars mundi eg ekki hafa treyst honum svo
mjög. Leyndarmálið er í góðum vörslum hjá
honum. Þér eruð vissir um að þér viljið ekki
stansa?”
'Skelfingin sem gekk um á nóttumi
Cicelia stappaði niður fætinum.
“Eg fæ ekki skilið í þeirri þolinmæði þinni
að hlusta á allan þennan þvætting, frændi,”
sagði hún. “Af einhverjum ástæðum sem
honum eru kunnar, hefir Philip Voyce smíðað
þessa sögu um Mr. Gavin. Það var ekki von
að hann biði til að sjá mig. Hann hefir vitað
hvaða svar hann mundi fá fyrir lýgina.”
Murdoch leit á klukkuna. “Það er orðið
framorðið og mig langar ekki til að halda þér
uppi á fótum lengur, en eg get ekki skilið því að
þú tekur að þér að verja bráðókunnugan mann
með þessum mikla hita?”
“Eg hata rógburð á saklausan mann, að
því leyti er eg bresk að minsta kosti.”
“En við vitum ekki hvort þetta er lýgi. Mr.
Voyce vitnaði til háttstandandi manns í lög-
regluliðinu í Lundúnum að nafni Cartwright.”
“Hefir þú ekki heyrt að fjandinn vitnar
stundum í Biblíuna . Eg býst við að hann haf
sagt þér, að saga Mr. Gavins um árásina í garð-
inum væri uppspuni.” *
“Nei, svo langt gekk hann ekki; en hann
benti á að koma hans hér væri býsna grunsam-
leg um þann tíma sólarhringsins.”
“Mr. Gavin gerði grein fyrir því,” mælti
hún eldrjóð í framan af reiði.
Warren Murdoch sá nú þótt annarshugar
væri að stúlkunni var þetta áhugamál. Hann
lagði hendina á öxl hennar og mælti:
“Þetta er mjög þýðingarmikið atriði og
eins og eg gat um við þig, þá er uppfyndingin.
ef hún stenst öll prófin, afskaplega mikils virði
í peningum og er því mikið keppikefli fyrir þjóf.
Eg er sannfærður um, að Voyce breytti eftir
' beztu vitund er hann reyndi að vara mig við.”
“Það er einkennilegt að Mr. Gavin skyldi
verða umræðuefni milli lögreglumannsins og
Voyce. Nefndi hann hvernig hann komst til
tals?”
“Nei, ekki minnist eg þess.”
“Það sýnir að hann laug þessu öllu upp.”
“Þú heldur áfram að verja mannorð manns,
sem þú þekkir ekkert,” mælti frændi hennar
með hálfgerðri þykkju.
Cicelia var að því komin *að segja frænda
sínum alla söguna og að Ian Heath væri sjálfur
í lögregluliðinu, en þegar hún var að því komin,
þá mundi hún eftir því, að Ian Heath bað hana
að þegja um leyndarmál hans. Warren Mur-
doch mælti:
“Fyrir þessar ástæður, sem eg hefi sagt
þér vil eg ekki fyrirlíta aðvörun Voyce við þess-
um manni, Gavin. Þú mátt ekki taka á móti
honum ef hann kemur hér, og eg mun gefa
Niel samskonar skipun.”
Hún var of þreytt til að svara.
Áður en hún kom á þennan stað, hafði hún
varla vitað hvað það var að hvílast ekki á nótt-
um. Þetta kveld fann hún að hún ittundi ekki
sofa. Hugur hennar var allur í uppnámi, en
einkanlega var hún æst af reiði. Hún næstum
fyrirleit frænda sinn. Því var hann annað eins
flón. Það þurfti ekki nema að líta á þessa tvo
menn til að sjá, hver þeirra var þorparinn. —
Hvað gekk Voyce til að rægja Heath við frænda
hennar? Hefði hann þekt Heath? Ef til vill
höfðu þeir hitst áður, en ekki hafði Heath getið
um það. Eða var það afbrýðissemi sem kom
Voyce til að ljúga þessu.
Hún varð að vara Heath við Voyce. Hann
var kannske banvænn fjandmaður. Alt gat
komið fyrir úti á heiðinni. Hún var sannfærð
um, að það yrði bardagi um uppfyndinguna.
Barátta upp á líf og dauða. Heath og Voyce
mundu berjast. Hún var reið við frænda sir.r,,
að hann skyldi ekki treysta henni, því gat hanr
ekki sagt hver þessi uppfynding var? ómetar
lega dýrmæt. Að hafa ómetanlega dýrmætan
hlut á öðrum eins stað. Það var hræðileg á-
hætta.
En þar sem búið var að reyna hann mundi
frændi hennar flytja hana á öruggan stað. —
Kannske gæti hún fengið hann til að flytja úr
þessu skuggalega húsi. Hún ætlaði að tala
við hann um það á morgun og reyna að fá pró-
fessor Sapford í lið með sér.
Henni féll hann vel. Hann hafði meira
yfirlit yfir mannlífið en frændi hennar. Hann
ræddi við hana um leiki sem sýndir voru og
fylgdist með. Hann mundi verða á henm
máli, að þau ættu að flytja þaðan. Þessi staður
var að fara með hana. Út frá þessum hugsun-
um sofnaði hún loks.
Hún gat ekki verið vakandi, en sýnin var
svo skýr að hún gat ekki verið draumur.
Hún var að ganga úti. Það var níða myrk-
ur, og þó var hún á náttklæðunum með inni-
skó á berum fótunum. Hún fann döggina væta
bert holdið og eggjagrjótið skarst upp í iljarn-
ar, en samt hélt hún áfram. Hún ætlaði að fara
út í sumarhúsið, þar sem prófessor Sapford
svaf. f hvaða erindum vissi hún ekki. Hún
vissi bara a<ð hún var komin þangað af einhverju
ómótstæðilegu afli. Þegar hún var eins og 60
fet frá sumarhúsinu, þaut eitthvað svart flykki
fram hjá henni. Ekki gat hún sagt hvaðan það
kom, en það fanst henni að þetta hefði dottið
inn yfir múrinn utan frá. Þetta stefndi að
súmarhúsinu og þangað vildi hún komast fyrri
en það. En það gat hún ekki, því að þetta fór
á undan henni. Fætur hennar urðu þungir
eins og eitthvað lýmdi þá við jörðina. Eftir
nokkur tíma komst hún í sumarhúsið og þá
var þetta horfið. Var það komið þangað, sem
hinn vingjarnlegi prófessor svaf. Hún horfði
inn um gluggan á sumarhúsinu til þess að sjá
hvert hann væri inni og óhultur í rúminu, áður
en hún opnaði hurðina. Þetta var alt mjög
skýrt og svo var þetta hræðilega, sem hún sá
þegar hún leit inn um gluggann.
Þetta sem hún hafði séð var inni. Það var
í mannsmynd, klætt í svart frá hvirfli til ilja
með grímu fyrir andlitinu, svo að það var ó-
mögulegt að þekkja hann.
Fingur hans voru tvinnaðir um háls pró-
fessorsins, sem sat uppi í rúminu.
Hún hrökk upp með andfælum. Hana hafði
dreymt að þessi hræðilega sýn var ekkert annað
en martröð.
Það var bajrtur dagur og morgunsólin
gægðist inn um gluggatjöldin. Hún var rétt
búin að átta sig, þegar dyrunum var hrundið
upp og frændi hennar kom þjótandi inn að rúm-
inu. Hann var öskugrár og augu hans vor
starandi eins og í dauðsjúkum manni.
“Frændi!” hrópaði hún.
“Sapford er dauður — myrtur — stundi
hann upp og fól andlitið í höndum sér.
Á grasbalanum
Hljóðið sem hún hafði verið að reyna að
reka upp alt síðan hún vaknaði, náði nú fram-
rás.
“Eg vissi það, eg vissi það,” sagði hún, “eg
sá það gert.”
Warren Murdoch greip um handlegginn í
henni. “Hvað áttu við? Varstu úti aftur í
gærkveldi?” Það var eins og hann grunaði
hana.
Brjóst hennar gekk upp og niður undir
náttkjólnum. Það var draumur, eg sá það í
draumi, það var maður með grímu allur klædd-
ur í svart. Hann var að hengja prófessor Sap-
ford í greip sinni.”
“Þú sást þetta í draumi ?” spurði hann með
vantrúarsvip.
“Já, eg hrökk upp rétt í því að þú komst
inn. Það var hræðilega skír draumur.”
Frændi hennar strauk svitann af enni sér
með hendinni.
“Eg held eg verði; brjálaður,” mælti hann;
“aumingja Sapford. Hann var ^estur minn.
Eg var ábyrgðarfullur fyrir honum og nú liggur
hann dauður!”
“Frændi!”
“Eg hefði ekki átt að segja þér svona
hranalega frá þessu. En eg varla veit hvað eg
er að gera. Hann gekk út að glugganum og hélt
höndunum saman fyrir aftan bakið.
Cicelia fór upp úr rúminu og smeygði yfir
sig innikápu.
“Þetta er hræðilegt, en við verðum að
eryna að vera róleg, annars sleppur morðing-
inn.”
Murdoch sneri sér snögt við.
“Hann er sloppinn. Þú heldur þó ekki að
hannn hafi beðið hér á landaeigninni ?”
Hún gaf þessum útúrsnúning engan gaum.
Frændi hennar var mjög góður vinur prófess-
orsins og var ekki með sjálfum sér af sorg.
“Hann getur ekki verið langt í burtu. Og
fyrst og fremst verður að gera lögreglunni
aðvart.”
Frændi hennar stundi.
“Gerðu hvað sem þú heldur að sé réttast
góða mín, en næsta lögreglustóðin er í þorpinu
og við höfum engan talsíma.”
“Eg ætla að keyra þangað í bílnum, og eg
býst við að ekki megi snerta líkið fyr en þeir
koma.”
“Eg ætla að gera Niel aðvart.”
Hún greip um handlegg hans.
“Nei, segðu honum ekkert,” sagði hún.
Þetta gerði hann reiðan.
“Það gagnar okkur ekkert að varpa hlægi-
legri grunsemd á aðra Cicelia. Þú heldur þó
ekki að Niel mundi myrða gest minn með köldu
blóði?”
“Þegar lögreglan kemur á vettvang, býst
eg við að við verðum öll grunuð meira og
minna. Því megum við búast við. Þetta er
morð og þeir reyna að finna morðingjan.”
Múrdoch veifaði höndunum eins og óður
maður. “Þetta er óttalegt. Hneykslið, öll þessi
umturnun . . . aumingja Sapford. Svo sneri
hann sér að henni snúðugt. Það má ekki nefna
uppfyndinguna. Það mundi hafa hræðilegar af-
leiðingar í för með sér. Og hún getur ekkert
verið í sambandi við þetta.”
“Þvert á móti frændi,” svaraði hún. “Það
er mjög líklegt að prófessorinn hafi verið myrt-
ur einmitt vegna uppfyndingarinnar þinnar.”
Hún vildi gjarnan hafa sparað honum þetta, en
það var ekki hægt.
Hann varð alveg forviða.
“Því segirðu það, Cicelia? Hvaða ástæðu
gefurðu fyrir slíkum grun?”
“Eg nota bara heilbrigða skynsemi,” svar-
aði hún. Þú hefir fullgert uppfyndinguna, sem
er ómetanlega dýrmæt. Prófessor Sapford vissi
um hana. Hann svaf úti þar sem morðinginn
átti hægt með að komast að honum.”
i' Murdoch hristi höfuðið.
“Þegar Niel fann líkið í morgun var það
ekki í sumarhúsinu, það lá úti á flötinni eitt-
hvað 60 metra í burtu.”
“Eg sá það ekki í draumnum.”
“Hvað hefir draumurinn þinn að gera með
morðið?” /l
Eg veit það ekki. . . En hann var svo ljós,
að eg get ekki annað, en sett hann í samband
við það, en við megum ekki eyða lengri tíma.
Eg ætla að klæða mig og fara til bæjarins.
Þegar hún var í stiganum heyrði hún í bíl
og sá Niel opna hurðina og bjóða Philip Voyce
inn. Hún var alveg orðlaus af undrun.
Honum varð samt ekki orðfall.
“Góðan daginn, Miss Garrett. Eg vona að
þér fyrirgefið þessa morgunheimsókn mína, en
| svo er mál með vexti, að þegar eg var hér síðast
tók eg í ógætni eina af vísindabókunum hans
frænda yðar. Eg bjóst við að hann þyrfti að
brúka bókina og hér kem eg nú með hana.”
Warren Murdoch kom hlaupandi út úr
lestrarherberginu. Hann starði á þau um stund
og síðan hljóp hann tii gestsins og greip hendi
hans.
“Voyce!” hrópaði hann í ákafa, “þér getið
ekki ímyndað yður hvað eg er glaður að sjá
yður. Eg er alveg eyðilagður í morgun.”
“Því? Hvað hefir komið fyrir?”
Cicelia sagði:
“f nótt, við vitum ekki á hvaða tíma, var
prófessor Sapford, er var gestur okkar, myrtur
hér á landareigninni.”
Voyce leit út eins og hann skyldi ekki.
“Maður myrtur hérna?” át hann upp eftir
henni. “Eg trúi því ekki.” i
“Það er nú samt því miður satt,” sagði
Warren Murdoch. “Eg er utan við mig af á-
hyggjum. Cicelia ætlaði rétt að fara til bæjar-
ins að gera lögreglunni aðvart. Hér verður
engin friður næstu vikurnar fyrir blaðamönn-
um og lögreglu. . .”
Voyce lagði hendina á öxl gamla manns-
ins. “Ef eg get gert eitthvað, er það velkomið.
Eg sting upp á, að eg fari til bæjarins og taki
ómakið af ungfrúnni,” mælti hann.
“Þér eruð mikill blessaður maður, og ef þér
gerið þetta fyrir mig verð eg yður eilíflega
þakklátur.”
“Bíðið með þakklætið þangað til eg vinn til
þess. En eg býst við að fyrsta spurning lög-
reglunnar verði þetta, hvert líkið hafi verið
snert.”
“J, Cicelia sagði mér það. Eg skal sjá um
að aumingja Sapford. . .” lengra komst hann
ekki fyrir geðshræringu og fór inn í bókastof-
una. Þegar Cicelia sneri sér við var Voyce far-
inn líka. Hún beið þangað til hún heyrði ekki
lengur í bílnum.
“Þér megið ekki láta þetta fá alt of mikið
á yður, ungfrú. Eg hefi reitt til morgunverð-
inn og búið til kaffið.”
Cicelia þekti varla röddina. Þegar hún
leit á Janet Niel roðnaði konan eins og hún
hefði verið staðin að ódæði í stað góðverks.
Hún gat ekícert borðað, en gleypti einn
bolla af kaffi, það hresti hana. Hún tók á-
kvörðun. Frændi hennar var ekki mönnum
sinnandi. Hann mundi láta hana og Voyce sjá
um alt fyrir sína hönd. Það var alt annað en
skemtilegt. Hún hringdi.
“Frændi minn er alveg yfirkominn af þv'
sem skeði hér í nótt og þessvegna vildi eg helst
spara honum eins mikið ómak og hægt væri.”
“Það er ekki nema náttúrlegt, ungfrú,”
mælti þjónninn í skírum og kurteisum rómi.
Hann var náfölur að vanda.
“Nú skuluð þér segja mér hvar þér funduð
aumingja Sapford.”
“Ef þér þolið að sjá hann, ungfrú væri víst
bezt að þér sæjuð hann sjálf.”
“Já, það væri víst bezt.”
Veðrið úti var kalt og bjart. Það virtist
óhugsandi, að morð hefði verið framið á slíkum
morgni. Það var ef til vill skemtilegasti morg-
unin, sem hún hafði séð á heiðinni. En ein-
i hverst^ðar þarna úti, lá dauður og stirnaður
maður.
Eins og frændi hennar hafði sagt, þá vr-
Joshua Sapford ekki í sumarhúsinu. Rúmföt’
voru öll í ólagi eins og hann hefði snarast fram
úr rúminu í skyndi, annars bar ekkert inni
neinn vott um bardaga. Ekkert af húsgögnun-
um var úr lagi.
“Eg ætlaði að færa prófessornum snemma
kaffið, ungfrú,” mælti Niel, “og kom hingað um
klukkan 7 og þar sem eg vissi að prófessorinn
fór snemma á fætur, furðaði eg mig ekkert á
því, þótt rúmið væri autt. Datt mér í hug að
hann væri að ganga úti sér til hressingar. Eg
setti því bakkann niður og fór að leita hans,
og fann hann á stóru flötinni á bak við húsið.
Hann lá upp í loft. Það væri kannske réttara,
ungfrú, að þér sæjuð hann ekki. Það er engin
sjón fyrir unga stúlku,” rödd þjónsins var orðin
að hvísli.
“Það er mjög nærgætnislegt af yður, Niel,
að hugsa um tilfinningar mníar, en eg held að
það sé skylda mín. Þessi glæpur var framinn
hér og eg hefi ásett mér, að morðinginn skuli
vera handsamaður.” Fyrir framan þau var
stór flöt og á flötinni lá lík Sapfords. Fætur
hans voru dregnar upp og hendleggirnir breidd-
ir út, eins og hann væri að verjast einhverri á-
rás. Á andltiinu mátti lesa skelfingasvip, svo
að auðséð var, að morðingin hefði gert bráð
sína óttaslegna, og það var ekki alt. Á hálsinum
sem var ber var hræðilegt sár eins og holdið
hefði verið refið af óargadýri.
“Látið mig fylgja yður heim að húsinu,”
mælti Niel og studdi hana. Hún var þakklát,
því að hún var að hníga niður af skelfingu.
“Já, Niel, eg þoli ekki að sjá þetta lengur.”
Henni datt það í hug þegar hún kom inn í
húsið, að hendin sem. studdi hana, tilheyrði ef
til vill morðingjanum.
Heath kemur fram á sjónarsviðið
Lögin höfðu sinn gang, þegar Voyce kom
aftur flutti hann með sér í bílnum innspektor
og lögregluþjón, auk þess kom læknir í göml-
um bílræfli til að aðstoða löregluna.
Warren Murdoch stundi þungan þegar
báðar bifreiðarnar staðnæmdust fyrir framan
húsið. “Auðvitað vilja þeir sjá þig, en það er
ekki nema til málamynda, eg mun svara öllurr
spurningum þeirra,” mælti Ciceliá.
“Ertu viss um að þú þolir það, góða mín?”
mælti frændi hennar. Hann var allfeginn að
losna sem mest við þetta.
“Nei, eg er alveg róleg núna. Mér var illa
við að sjá líkið, en eg gerði það samt.”
“Aumingja Sapford,” tautaði Murdoch og
þaqt í burtu.
Yfirlögregluþjónninn var maður feitlaginn
og sérgóður og eins og flestir hans líkar, var
hann algerlegá saklaus af að þekkja sínar eigin
takmarkanir. Honum skildist að nú hafði nokk-
uð merkilegt komið fyrir í hans umdæmi og
ætlaði hann nú að láta réttinn njóta sín, en um-
fram alt átti það að stuðla að hans eigin frægð.
“Hvar er líkið?” spurði hann Niel stuttur
í spuna.
• “Úti á flötinu, inspektor.”
“Og hver er þetta?”
Cicelia hefði helst óskað að slá honum
utanundir, en í stað þess svaraði hún rólega:
“Eg er Cicelia Garrett, frænka Mr. Murdochs.”
“Hvar er Mr. Murdoch?”
“Inni í vinnustofu sinni, en hann er reiðu-
búinn að sjá yður.”
“Hm. Jæja, við skulum fyrst líta á líkið.
Heldurðu það ekki læknir?”
Lögreglu læknirinn hneigði sig til sam-
þykkis.
“Það er langbest. Eg hefi mikið að gera í
idag.”
Því næst hófst líkskoðunin og allar þær
siðvenjur tilheyrandi, sem Cicelíu fundust svo
andstyggilegar. Og þ^5 að hún hefði ekki mikið
traust á hæfileikum þessara manna, þá var hún
viss um, af því hvernig inspektorinn leit á hana,
að hann var farinn að gruna hana um glæpinn.
Hópurinn skipaði sér þannig niður. Fyrst
inspektorinn og við hlið hans gekk Níel og svar-
aði mörgum spurningum, á eftir þeim gekk
læknirinn, leit hann út fyrir að vera önugur og
í illu skapi. Þetta lögreglustarf læknis, gaf
honum lítil laun, en nóg ómak, en síðast komu
þau Voyce og Cicelia.
“Frændi yðar má ekki verða ómakaður um
of,” mælti hann. Hún hneigði sig til samþykk-
is, en svaraði engu.
Þau komu á staðinn. Ólundarsvipurinn
hvarf af lækninum. Hann kraup á kné við hlið-
ina á líkinu og skoðaði það.