Heimskringla - 29.12.1937, Side 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 29. DES. 1937
IBMIIIIIIIIIIIWIIH^^
Hn'hnsknniilci \
(StofnuB 18S6)
Kemur út á hverjum miBvikudegi.
Eigendur:
THE VIKINO PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg
Talsimis 86 537
VerS blaðslns er $3.00 árgangurlnn borglst
■ tyriríram. Allar borganir sendist:
THE VIKING PRESS LTD.
311 viðskiíta bréf blaðinu aðlútandl sendist:
K.-nager THE VIKING PRESS LTD.
853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFÁN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA
853 Sargent Ave., Winnipeg
j ---------------------------------------------------------— ' ;
“Heimskrlngla” is published
and printed by
THE VIKING PRESS LTD.
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg Man.
g Telephone: 86 537
WiimmMiiiiiiiiiHiiiiiiilillllllllllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllillllllllllllllillliilllllllllllllllllllllllllllllilllllllllllllllllllllllliilllB
WINNIPEG, 29, DES. 1937
50 ÁRA MINNINGARBLAÐ
LÖGBERGS
Blaðið “Lögberg” var stofnað 14. jan.
1888. Er það því 50 ára næstkomandi 14.
janúar. Var síðast liðna viku hleypt risa-
útgáfu af stokkunum í minningu um hálfr-
ar aldar afmælið. Nákvæmlega er minn-
ingar-blaðið 6% vanaleg blöð að stærð, eða
alls 52 blaðs., en það er Vi vikublaði stærra
en Heimskringla var 1930, sem er að vísu
bitamunur en ekki byrðar; en eigi að síður
er þetta minningarblað nú komið að heiðr-
inum, að vera stærsta vikuútgáfa af ís-
lenzku blaði vestan hafs. Er vonandi að
þetta stóra blað Lögbergs boði hér eins og
fimtugasti árgangur Heimskringlu, með
sínum fimm aukablöðum á síðast liðnu ári,
langlífi íslenzkra blaða.
Að fyrstu síðu Lögbergs hefir verið gerð
sérstök teikning og er síðan prentuð í þrem
litum. Er uppdráttur síðunnar gerður af
íslenzkri gáfaðri listrænpi konu, Mrs. Karl
Johnson, dóttur Mr. og Mrs. Ármanns
Björnssonar í Wninipegosis.
Um efni blaðsins má sitt hvað segja.
Niðurröðun á síðurnar er auðsjáanlega í
hasti gerð, enda skiljanlegt að einn maður
komi litlu skipulagi á það verk, með því að
þýða, rita í blaðið og lesa prófarkir á sama
tíma. Það er ærið verk að sjá um útkomu
eins blaðs á viku, að blað á hverjum degi
sé ekki nefnt.
Fimtíu ára sögu Lögbergs, ritar pró-
fessor Richard Beck. Er auðvitað fljótt
yfir sögu farið og um aðdraganda mála
ekki kostur að vera f jölorður í einni blaða-
grein. Samt er nú grein þessi hin bezta og
í fylsta samræmi við 50 ára afmæli blaðs-
ins af öllum greinunum sem í því birtust.
Þar sem haldið er þó fram, að stofnun Lög-
bergs hafi ollað sömu aldahvörfum í endur-
bættri vestur-íslenzkri blaðagerð og stofn-
un Heimskringlu, er ekki rétt ályktað, því
Lögberg var miklu líkara Heimskringlu,
er það kom út, en t. d. Heimskringla var
Leifi. Það virðist að útliti til og ef til vill
menningarlega einnig, hafa verið um svo
líkt blað að ræða Heimskringlu, með stofn-
un hins nýja blaðs, að erfitt hefði verið að
þekkja þau að, ef bæði hefðu borið sama
nafn.
Önnur góð 0g eftirtektaverð grein er í
blaðinu eftir dr. Stefán Einarsson, “um
sýnishorn af vestur-íslenzku og rannsókn-
um um hana”. Það kann nú í fljótu bragði
virðast fjarstæða, að Vestur-íslendingar
geti lagt íslenzkum mentamönnum aðstoð
í að auðga tunguna orðum, en hver veit
nema að vestur-íslenzk alþýða geti það í
sínum margþætta verkahring alt eins og
alþýðan heima hefir gert og gerir það. Dr.
Stefán er grúskari í tungumálum og það
mun ekki út í bláinn, að hann hefst handa
í að rannsaka þetta.
En margt annað í blaðinu bæði í bundnu
og óbundnu máli er skemtilegt aflestrar og
má þar með nefna grein Finnboga Hjálm-
arssonar, “Endurminningar frá 1874 0. s.
frv.”, sögu, “í Ijósaskiftunum”, eftir skáld-
konuna góðkunnu og mestu hér vestra,
Guðrúnu Finnsdóttur, og fleira eftir aðra
ritfæra Vestur-fslendinga. Skal hér ekki
við það dvelja. Tvær greinar eru þó í
blaðinu er lauslega skal minst á.
Hin fyrri er grein eftir Hjálmar Berg-
mann, K.C. Er fyrirsögn hennar: “Er
ekki kominn tími til framkvæmda?” f
hverju? Þjóðræknismálum Vestur-fslend-
inga. Jú maður skyldi nú halda, að tími
væri kominn til framkvæmda. En eins og
fyrri, greinir fslendinga á um aðferðir,
eða hver sé þörfin brýnust. Kennarastóll
við Manitoba-háskóla er góður, en er hans
eins brýn þörf ennþá og Mr. Bergmann
ætlar? Meðan hér er Þjóðræknisfélag við
líði og lestrarfélag er starfrækt af því, og
barnakenslu í íslenzku er haldið uppi, virð-
ist ennþá vera hægt að svara spurningum
er frá enskumælandi mönnum berast um
íslenzk efni, en kennarastóll er og hefir
víðast lítið annað reynst, en nokkurskonar
upplýsingaskrifstofa enskumælandi mönn-
um — eins og dauðsfalla og fæðingarskrif-
stofur fylkisstjórna eru. Um bókasafn á
Manitoba-háskóla er það að segja, að vér
sjáum þess heldur ennþá ekki meiri nauð-
syn, en bókasafna, sem af íslenzkum al-
menningi væru notuð eins og á sér stað
um bókasafn Þjóðræknisfélagsins í Winni-
peg. Ef bókamaður gæfi safn sitt ein-
hverri íslenzkri bygð til notkunar, væri
það nytsamara, en að gefa það til nokkurs
annars, þó það vitanlega endist eða geym-
ist betur á háskóla, þar sem um það er ekki
höndum farið nema af einum manni. Við-
hald íslenzku hér er mögulegt um skeið á
þann hátt, sem Þjóðræknisfélagið starfar,
ef íslendingar vilja sameinast um það.
Þegar ekkert Þjóðræknisfélag er hér til og
ekki ér hægt að halda íslenzku við sem
“lifandi” máli, ér allur tími til að koma upp
eða gefa háskólum hér íslenzkar bækur.
Annars má svo margt þarft við fé til við-
halds íslenzkri tungu hér gera; eitt af því
er til dæmis að styrkja íslenzku vikublöðin.
Það er viðhald íslenzku sem “lifandi”
eða mælts máls hjá fjöldanum af íslenzku
bergi bortnu, sem vér eigum við með Þjóð-
ræknisstarfi hér vestra. Alt sem að því
lýtur, er brýnasta þörfin. Annað getur og
verið brýnt, en ekkert eins og það.
íslenzkar bækur og íslenzku kennarar,
eru við marga háskóla í Bandaríkjunum;
gott og blessað. En þeir sem undir hús-
veggjum háskólanna búa, vita ekki meira
um fslendinga en það, að þeir halda þá í
hjartans einlægni vera skrælingja.
“Straumar” heitir og grein í 50 ára
minningarblaði Lögbergs, eftir Jón J. Bíld-
fell, er fáeinar athugasemdir skulu gerðar
við. Hún er, eins og grein Mr. Bergmanns,
aðallega skrifuð sem flokksáróður svo ekki
er að furða neitt á því viðhorfi, sem þar
kemur fram. Það minnir/alt saman á “þrí-
fornt smér”. En það sem J. J. B. leitast
fyrst við að sýna fram á í grein sinni, er
að lútersk trú á meðal Vestur-íslendinga
hafi verið eina trúmála eða kirkjumála-
stefnan, sem verið hafi þeim eðlileg og
þjóðleg. En svo hafi óþjóðleg trúarstefna
komið hér fram á sjónarsviðið, sem kend
var við únítara, en sem ekkert hafi orðið
ágengt og aldrei hefði nokkurs mátt sín, ef
ekki hefði verið fyrir einhverja hepni eða
slembilukku, af utan að komandi atvikum,
sem ekki er beint skýrt frá í hverju voru
fólgin. En fari maður að rýna í og gera
sér grein fyrir þessu, eftir að hafa lesið
alla greinina, er ástæðan fyrir velgengni
hinna óþjóðlegu Únítara sú, að hin þjóð-
lega íslenzka lúterska kirkja hér klofnar í
tvent; myndast hér þá önnur ofurlítið ó-
þjóðlegri kirkja, en sem gefst upp síðar.
Við það jukust og ágerðust svo óþjóðleg-
heitin hjá hinum fyrri sálufélögum J. J. B.
að þeir geta sér að skaðlausu sameinast
að lokum únítörum. Enda voru þeir í þessu
eins einbeittir og landnámsmenn íslands
forðum, er undan ofríki Haralds konungs
stukku úr landi og létu eftir óðul sín. Ný-
guðfræðingar Tjaldbúðarinnar horfðu
heldur ekki í óðulin er um það var að ræða,
að týna ekki andlegu frelsi sínu; og sem
íslenzkt var og er einnig. En J. J. B. sézt
yfir þetta. f stað þess að viðurkenna sigur
trúfrelsisstefnanna í vestur-íslenzku þjóð-
lifi, kennir J. J. B. lúterskum leiðtogum er
við tóku af séra Jóni Bjarnasyni, um alt
saman. Eigi að síður varð þessi mikli
klofningur í lútersku kirkjunni á dögum
séra Jóns Bjarnasonar sjálfs. Sannleikur-
inn er auðsæilega sá, að það er stefnan, í-
haldsstefnan í trúmálunum, sem um aftur-
förina er að kenna, sem J. J. B. talar um að
í lúterskri kirkju sé nú. Hinn stóri sleggju-
dómur J. J. B. bæði áhrærandi ódugnað
foringja kirkjunnar og hitt hvað safnaðar-
fólk hafi yfirleitt verið latgengt, ef ekki
óeinlægt í trúmálum, fellur því mikið til
um sjálft sig. Það getur verið að eitthvert
prósent af dóminum sé rétt, en það mundu
þykja lágir vextir á peningum.
Um blöðin fer J. J. B. þeim orðum, að
með stofnun Heimskringlu hafi eiginlega
ekki straumhvörf hér skapast, en Lögberg
hafi undir ritstjórn Einars Hjörleifssonar
orðið þegar í stað áhrifamikið blað. Þessi
lýsing verður dálítið brosleg um áhrifa-
mun blaðanna, þegar þess er gætt, að
Einar Hjörleifsson var einnig fyrsti rit-
stjóri Heimskringlu. En svona er flokks-
áróðurinn auðsær og opinber í grein J. J. B.
Út af vísu sendri “Hkr.” heiman af fs-
landi, verður J. J. B. svo æfur, að hann les
fordæmingar dóm yfir ritstjóra Heims-
kringlu fyrir hana. Fordæming var nú einu
sinni álitinn þjóðlegur kristindómur, en að
því er ritstjóra Hkr. áhrærir, hefir hann
ekki meiri ástæðu til að ugga að sér vegna
nefndrar vísu, en J. J. B. meðan Breiðablik
og önnur vantrúarrit nýguðfræðinga eru í
hornsteini þjóðlegu kirkjunnar hans, sem
hann sækir á hverjum sunnudegi.
Hvað er þjóðlegur kristindómur ? Er það
ekkert í samræmi við hann, að únítarar
’hafa haft presta þjónandi hér og hafa, úr
kirkjunni á fslandi? Svo þjóðleg er
lúterska kirkjan íslenzka vestra ekki! En
þar segir J. J. B, únítara hafa slegið af
kenningu sinni. Hann virðist hafa gengið
að því sem vísu, að Únítarar hefðu kredd-
ur, eins og aðrar kirkjur, sem á móti þessu
stríddu. J. J. B. verður ekki sakaður um
það, að hafa komið svo nærri trúfrelsi, að
hafa brent sig á því. En þetta samstarf
við kirkjuna heima var tekið upp er enskir
Únítarar í 'Ameríku sameinuðust Univer-
salistum og öðrum frjálstrúarkirkjum, er
leitin að hinu sanna, var aðallega það sem
fyrir vakti. Þá kemur hér upp íslenzk
sambandskirkja, sniðin eftir Federated
Churches Únítara og Universalista um alla
Ameríku. J. J. B. er eini maðurinn, sem
sézt hefir lína eftir á prenti um það, að
Únítarar hafi með þessu horfið frá únítar-
isma!
GESTIR OG ÚTLENDINGAR
Eftir Arnrúnu frá Felli
Amma vaknaði, eins og venjulega, þegar
klukkan sló fimm. Hún fór fram úr, lokaði
glugganum, fór svo upp í aftur — lá og
naut hlýjunnar litla stund. Ef guð lofaði
henni að lifa til morguns, ætti hún sjötíu
og átta jólanætur að baki sér. Amma mið-
aði aldur sinn við jólin, þótt skínarvottorð
hennar sýndi það svart á hvítu að “Her-
borg, dóttir Eggerts Markússonar, og
eiginkonu hans, Guðbjargar Friðriksdótt-
ur”, væri fædd 23. september.
“Nú skal gefa börnum brauð
að bíta í á jólunum.
Kertaljós og klæðin rauð,
svo komist þau úr bólunum — -—”
Æijæja, eins gott að fara að hypja sig úr
bólinu.
Eldhúsið var ónotalega kalt. Betty hafði
ennþá einusinni gleymt að opna hurðina
inn í borðstofuna áður en hún fór í háttinn
í gærkveldi — miðstöðvarhitinn náði ekki
til eldhússins. Það setti hroll að ömmu á
meðan hún var að kveikja upp í stónni.
Ekki var þó vert að kvarta um það við
mæðgumar; því ef þær voru morgunstúrn-
ar, gat það orðið til þess að þær færu að
ergja sig yfir útlendingunum. Alt sem af-
laga fór, var, að sögn þeirra, útlendingum
að kenna — kreppan, lántregða, banka-
hrunið, nýstefna Roosevelts, og alt annað
“foreign” og “outlandish”. Nei, það var
eins gott að tala ekki um eldhússkuldan
við Mörthu eða Betty.
Amma fylti ketilinn, og setti upp pott
til að elda, hafragraut — hún eldaði hafra-
graut alla virka daga vetrarins. Svo leit
hún til veðurs, bræddi blett á rúðuna, og
gægðist út. Sjö fyrir neðan núllið á
Fahrenheit mælinum, og vindurinn stóð
af Vatninu. Ekki var að kynja þó kalt
væri.
Kertis-skar brann á eldhúsborðinu meðan
hún lagði á borðið í borðstofunni. Martha
tengdadóttir var stöðugt að kvarta um
hvað rafmagnið væri dýrt, svo Amma not-
aði oft kertaljós.
Eggert sonur hennar kom ofan af loft-
inu, og fór beina leið í kjallarann til að
moka í “hítina”. Á leiðinni til baka leit
hann inn í borðstofuna og bauð henni góð-
an daginn.
Amma hafði dvalið átján ár hjá syni sín-
um. Þegar hún kom til Hebron voru börn-
in öll ung. Elizabeth, af fyrra hjónabandí
Mörthu, var þá tíu ára, 0g sonarsynirnir,
smásnáðar. Samuel Ely — heitinn í höf-
uðið á móðurafa sínum — var sjö, George
6 og Álfgeir á fjórða ári. Tíminn leið. Alf
litli orðin kennari, og Sam giftur Louise
Schultz. Þau bjuggu út í Roslindale, en
komu til Hebron um helgar. George vann
í búðinni hjá pabba sínum, og var tíðrætt
um þær breytingar sem hann ætlaði að
gera “þegar pabbi og mamma setjast í
helgan stein”. Hann var nú samt hættur
að tala um það í áheym Sam og Lou, því
það varð æfinlega að misklíðarefni milli
þeirra. Þegar góði gállinn var á Betty
vann hún líka í búðinni. Hún hafði hlaupið
á brott, fyrir sjö árum síðan, með farand-
sala, en hann yfirgefið hana í Chicago,
eftir sex mánaða samveru — Eggert sent
henni fargjald heim. Martha Ely Mohr —
gælunefnd Tiny — fæddist fjór-
um mánuðum síðar á Almenna-
spítalanum í Hebron. Nú var
Betty loksins búin að fá skilnað,
og þurfti því ekki að fara í felur
með kunningjaskap sinn við
Jimmy Nichols.
Amma sat sjaldan til borðs
með heimilisfólkinu — og aldrei
á morgnana. Martha gerði mikið
veður af því í fyrstu — “hún
Martha sín ætlaði ekki að gefa
fólki ástæðu til að segja að hún
færi með tengdamóður sína eins
og vinnukind eða niðursetning”.
Það varð að samkomulagi að
Amma borðaði með fjölskyld-
unni þegar gestir komu, og
stundum að kveldi til. Áður en
hún gæti haft ráðrúm til að
segja hversvegna hún vildi held-
ur borða í ró og næði úti í eld-
húsinu, hafði Martha haldið
langa ræðu um “útlendinga og
þeirra undarlegu siði”. Amma
gekk ætíð um beina á sínu eigin
heimili, og settist ekki niður fyr
en hver hafði fengið sitt. Svo
var henni nauðsynlegt að hafa
næði til borðhalds, en hér höguðu
sér allir eins og þeir væru í kapp-
áti.
Eggert borðaði á undan öllum
á morgnana. Hann opnaði búð-
ina tímanlega, einkum á laugar-
dögum og fyrir hátíðir. f þetta
sinn var hann svo mikið að flýta
sér, að hann gaf sér ekki tíma til
að drekka molasopa. “George”!
kallaði hann um leið 0g hann fór
fram hjá stiganum — “blessaður
reyndu að koma sem fyrst í
búðina”. “Okay Pop!” svaraði
George.
• Tæpum hálftíma síðar komu
mæðginin ofan. Það var það
mikið óðagot á George, að hann
sat til borðs í frakkanum og með
hattinn á hnénu. Martha lét dæl-
una ganga meðan hún svelgdi í
sig hafragrautinn. — “Eg bjó
um okkur , og rendi stufsugunni
yfir ganginn. Mun#Iu mig um að
fara ekki upp á háaloft. Mamma
hennar Mrs. Sussenheimer datt
ofan stiga og hefir legið í tvö ár.
Segðu Betty að búa um George
og hreinsa til þar uppi. Eg skal
senda Bill með það sem þarf í
matinn strax og eg kem niður
eftir. By — by.”
Það var hlaði af óþvegnu leir-
taui á eldhúsborðinu. George
og Betty höfðu “boð” í gær-
kvöldi. ömmu leiddist ekki diska-
þottur, ef hún fékk að vinna í
hægðum sínum. Henni þótti
vænt að Martha fór snemma í
búðina, því þá gat hún haft sína
hentisemi. Martha var afar
handfljót, og erfitt að hafa við
henni. Amma gat skilið að pilt-
arnir urðu ergilegir þegar stulk-
urnar rökuðu um hælana á þeim,
í slægjunni heima.
Svo Martha hélt að eg ætti að
segja Betty fyrir verkum! Bezt
að lofa henni að núlla sig í náð-
um — hún er oftast úríll á
morgnana, og kvartar um höfuð-
verk þegar hún heldur að eipp að
biðja hana að gera eitthvað. —
Betty var að upplagi þung til
vinnu, en svörul var hún þó ekki
þar til hún komst í færi við þenn-
an landshornamann, Harry
Mohr. Vitanlega hafði hún ekki
haft það of skemtilegt, telpu
skjátan, síðan hún kom heim —
sögur verið samdar um þessa
Chicago för hennar. Sögðu sum-
ir að hún hefði aldrei gifst, aðrir
að Harry ætti konu í Kansas
City. Fyrst í stað skældi hún
yfir þessu, og vildi varla koma
út fyrir dyr. En svo sneri hún
alveg við blaðinu —varð hortug
og frekjuleg. Síðan Tiny komst
á legg, fór Betty oft á mynda- j
sýningar 0g samkomur, og hún
og George drógu háværa ungl-
inga heim með sér, einkum ef
Eggert og Martha voru úti að
spila.
Eitt var þó gott við þessar
heimsóknir: Amma gat hlustað
í næði á útvarpið. Marga á-
nægjustund hafði, hún af því
undratæki sem Evelyn blessunin
sendi henni fyrir jólin 1933. Það
var mörgu fróðlegu útvarpað á
ellefta tímanum, og hlakkaði hún
til þeirrar stundar allan daginn.
Raunar hafði lengi verið út-
varpstæki í húsinu. En krakk-
arnir og kunningjar þeirra vildu
ekki hlusta á annað en vælukjóa-
söngl, eða spangólið sem í>að
dansaði eftir.
Það var nú orðið minna um
þennan gauragang síðan George
fór að draga sig eftir May Pav-
loff, og Jim Nichols að heim-
j sækja Betty tvisvar og þrisvar í
! viku. Einu sinni, seint í haust —
Eggert og Martha voru í spila-
jboði hjá Rósu og Fritz Schultz
— skrapp hún niður að fá sér
j molasopa, og heyrði þá að Betty
var að fræða Jim á því, að “Joe”
! Ely væri náfrændi sinn. Ekki
j þótti henni það trúlegt, því það
j var ekki líkt Mörthu að liggja
j á slíku. — Hún sem altaf var að
hrósa sér af því að afi sinn hefði
verið í þrælastríðinu 0g móður-
' bróðir ríkisþingmaður í Maine.
Nei, Martha mundi ekki hafa
j gleymt að geta þess að hún væri
j frændkona ríkissstjórans í Mas-
sachusetts. Amma kveið fyrir
uppistandinu sem í vændum var,
ef George hugsaði sér að ganga
að eiga May Pavloff — þó ekki
væri annað út á hana að setja en
1 ættarnafnið, og að foreldrar
hennar voru útlendingar.
iElizabeth og Martha litla
komu ofan af loftinu, og fóru inn
í borðstofuna. “Höfuðverkurinn
ætlar að gera útaf við mig. Eg
hefi ekki lyst á neinu”. Betty
i hélt báðum höndum um höfuð
sér. Amma stóð við borðendann
og beið, því hún kannaðist við
| þennan formála. “Kannske þú
| sjóðir egg, og eg ætti víst að
reyna að borða ristað brauð. Það
er flaska af ávaxtasafa í ísskápn-
! um, viltu koma með hana, og
mjólk og hafragraut fyrir Tiny”.
i “Gemér Cornflakes Gamma!”
hvein í Mörthu. “Gefð’enni’flakes
svo hún fari ekki að skæla. Ekki
dugar að láta hana fara í ergi-
legu skapi á sunnudagsskóla-
I samkomuna”. Amma kom með
! það sem um' var beðið. “Við
vitum nú hvaða kvöld er í kvöld
l— gerum við ekki Tiny?” Ge-
mér toast undireins”, argaði
Tiny-Martha. Stelpan hefði gott
af að vera strýkt, hugsaði
Amma.
Bill kom með vörurnar. Amma
tók á móti þeim, setti upp mið-
dagsmatinn, og lagði á borðið að
nýju. Svo fór hún inn í dagstof-
una, þurkaði ryk af húsgögnun-
1 um og tók til handargagns. Hún
notaði vinstri hendina því gigtin
var að grasséra í hægri öxlinni,
eins og oft vildi vera í norðan-
átt. Húsið var stórt — hátt til
lofts og vítt til veggja — mjög
erfitt að hita það. Heldur var
engin leikur að halda því hreinu,
því það stóð rétt við götuna, og
allir flutningsvagnar virtust
sækjast eftir að fara um Lincoln
stræti.
Þegar heimilisfólkið hafði
loksins lokið sér af með mið-
dagsmatinn — þau komu eitt og
eitt í einu því ös var mikil í búð-
inni — settist Amma að leifun-
um. Það hafði gert matnum góð
skil, og var borðið að mestu
hroðið . En hún hafði litla mat-
arlyst, var þreytt og hálfsifjuð
— hlakkaði til að leggja sig.
Hún fór upp í herbergið sitt,
dró fyrir gluggana, lagði sig út
af — sofnaði strax, og svaf í
fulla klukkustund. “Eg er eins
og önnur manneskja þegar eg
fæ góðan dúr á daginn”. Það
var lán að telpan var ekki heima,
því hún hafði það til að lemja á
hurðina og hrópa “Opnaðu! opn-
aðu undireins Gamma”. — —
Það var voðalegur óvani á þvi
barni.
Amma fór inn í baðherbergið,
þvoði sér og greiddi, klæddi sig í
svartan kjól með hvítum kraga.
Nældi gamalli millu-nál í háls-
málið, og setti upp svuntu. Hún
kunni aldrei við sig svuntulausa
heimafyrir.
Niðri beið hennar karfa með
dóti sem þurfti viðgerðar við —
mörg pör af götugum sokkum —