Heimskringla - 02.11.1938, Blaðsíða 6

6. SíÐA
HEIMSKRINCLA
WINNIPEG, 2. NÓV. 1938
“Það er vika síðan að hann fór. Það er
vafasamt hvort við náum honum hingað, fyr
en eftir þrjár'vikur,” svaraði MacDougall. —
“Eg mun senda Krákufjöður frænda þeirra St.
Pierres bræðranna eftir honum, eins fljótt og
hann getur bundið bagga sinn. En það væri
réttara fyrir þig, Phil að fara í rúmið. Þú
ert eins og liðið lík.”
Philip var ekki viss um það að hann gæti
sofið. Þrátt fyrir hina líkamlegu áreynslu,
sem hann hafði haft síðasta sólarhringinn, þá
hafði hann einhverskonar óviðráðanlega þrá
eftir líkamlegri áreynslu, því að hún ein lét
hann gleyma Jeanne og Thorpe. Eftir að
MacDougall var farinn til að vekja sendiboð-
ann, háttaði hann sig ofan í fletið, sem hann
svaf í og vonaði að skozki maðurinn kæmi brátt
aftur. Hann vissi ekki hve þreyttur hann var,
• fyr en hann lokaði augunum. MacDougall kom
inn einni stundu síðar og var Philip þá sofnað-
ur. Klukkan var orðin níu þegar hann vakn-
aði. Hann fór út í eldhúsið og át og drakk
kaffi, síðan leitaði hann uppi MacDougall.
“Það er skrítinn fugl þessi Thorpe,” sagði
verkfræðingurinn, er þeir höfðu heilsast. —
“Hann lítur ekki út fyrir að hafa unnið handa-
vik á æfi sinni. Líttu á hendumar á honum,
það er eins og hann hafi hamrað á píanó alla
æfi. En hamingjan góða. Hann lætur menn
sína vinna. Langar þig að fara yfir til þeirra
og sjá hvernig þeir moka?”
“Eg er á leiðinni þangað,” svaraði Philip.
“Er Thorpe heima?”
“Hann er rétt að leggja af stað. Þarna er
hann nú!”
MacDougall blístraði og Thorpe stansaði
og beið eftir Philip.
“Ætlið þér þangað yfir núna?” spurði hann
þægilega er þeir hittust.
“Já mig langar til að sjá hvernig menn
yðar vínna forustulausir,” sagði hann og kveikti
í pípunni sinni og benti á flokk manna niður á
vatnsströndinni. “Sjáið þér þessa menn þarna?
Þeir eru að smíða pramma. Þeir væru ekki
matvinnungar án formanns. Þeir koma frá
Winnipeg.” Thorpe var að vefja sér vindling,
undir hendinni hafði hann þunna glófa.
“Mínir menn eru öðruvísi,” sagði hann og
hló hæglátlega.
“Eg veit það,” sagði Philip og horfði á
hversu fimlega hinir löngu fingur hans vöfðu
vindlinginn. “Þessvegna langar mig til að sjá
þá vinna þegar þér eruð í burtu.”
“Mín venja er það að vita upp á hár hvað
svo eða svo margir menn, geta mokað mörgum
teningsfetum á vissum tíma,” sagði Thorpe er
þeir gengu út á sléttuna. “Næst næ eg í þá
menn, ,sem flestum teningsfetunum moka,
hvort sem eg er viðstaddur eða ekki. Þegar
það er búið er allur vandinn leystur. Er það
ekki einfalt, eða hvað?”
Það var eitthvað viðkunnanlegt við Thorpe.
Philip varð að játa það, jafnvel í því skapi, sem
hann var. Hann furðaði sig á honum á marg-
an hátt. Hann talaði með lágri röddu, sem var
aðlaðandi og vakti eins og traust á svipstundu.
Hann var auðsæilega mentaður maður, með
talsverðri menningu, þrátt fyrir starfið, sem
hann vann, sem venjulega venur menn á orð-
bragð, sem hæfir kölluninni. En mesta furðu
Philips vakti þó útlit mannsins. Hann bjóst við
að hann væri fertugur, kannske fjörutíu og
fimm, og það setti að honum hroll. Hann var
helmingi næstum því þrisvar sinnum eldri en
Jeanne, en samt hafði hann eitthvert ómót-
stæðilegt segulmagn, aðdráttarafl, sem jafnvel
vann á Philip sjálfan. Hnefar hans kreptust
er hann hugsaði um þennan mann og Jeanne.
Flokkur Thorpes var í óðaönn að vinna, þegar
þeir komu að vegarstæðinu. Enginn virtist
veita því mikla athygli, að hann var kominn.
Samt var þar ein undantekning. Kraftalegur,
lítill maður, rauður í andliti lyfti hendinni upp
að húfunni þegar hann sá Thorpe.
“Þetta er verkstjórinn minn,” útskýrði
Thorpe. “Hann ber ábyrgð fyrir mér á verk-
um hinna.” Litli maðurinn hafði gefið merki
og Thorpe bætti við. “Afsakið mig svolitla
stund. Hann hefir eitthvað á samvizkunni.”
Hann gekk fáein skref í burtu og Philip
hélt áfram meðfram röð verkamannanna. Hann
brosti og kinkaði til þeirra kolli, er hann kom
til hvers og eins þeirra. MacDougall hafði rétt
fyrir sér. Þeir voru þeir svakalegustu náung-
ar, sem hann hafði séð í einum hóp saman-
komna.
Háværar raddir komu þonum til að snúa
sér við. Hann sá að Thorpe og formaður hans
höfðu nálgast stóran herðabreiðan mann, sem
þeir virtust vera í þrætu við. Tveir eða þrír
verkamenn höfðu nálgast þá og rödd Thorpes
hvell og skær tók yfir alt.
“Þú verður að gera þetta Black, eða taka
pjönkur þínar og fara heim. Hið sama segi
eg til sálufélaga þinna. Eg þekki ykkur líka
og geri mér enga rellu út af ykkur. Taktu
þennan haka og grafðu — eða farðu. Það eru
engar aðrar leiðir til.”
Philip gat ekki heyrt hvað stóri maðurinn
sagði. En hann sá Thorpe reiða upp hnefann
og slá hann á kjálkann. Á næsta augnabliki
hafði Thorpe hörfað aftur á bak og-stóð nú
andspænis einum tólf reiðum mönnum. Hann
hafði dregið marghleypu upp úr vasa sínum
og hvítu tennurnar hans komu í ljós er hann
glotti kuldalega og ógnandi.
“Hugsið um þetta drengir,” sagði hann
með hægð. “Og séuð þér ekki ánægðir, komið
þá til mín um hádegið og fáið kaupið ykkar.
Við skulum gefa ykkur nóg nesti og útbúa
ykkur, ef þið viljið ekki vinna hér lengur. Mig
langar ekki til að þrengja ykkar líkum til að
standa við loforð ykkar.”
Hann kom til Philips eins og ekkert hefði
í skorist.
“Þetta mun tefja fyrir okkur eins og viku,”
sagði hann um leið og hann stakk marghleyp-
unni í hulstrið undir treyjunni sinni. “Eg hefi
búist við vandræðum frá Black og fjórum eða
fimm af félögum hans núna í nokkurn tíma.
Mér þykir vænt um, að hann hefir komið fram
með það. Black hótar að hætta, nema að eg
geri- hann að formanni mínum og hækki kaup-
ið við mennina úr sex upp í tíu dali á dag.
Hugsið yður það. Verkfall hér norðurfrá!
Það er upphaf nýs kafla í sögu landsins. Er
það ekki?”
Hann hló góðlátlega og Philip tók undir
með honum af einskærri aðdáun yfir hugrekki
mannsins.
“Haldið þér að þeir fari ?” spurði hann á-
hyggjufullur.
“Það er eg alveg viss um,” svaraði Thorpe.
“Það er líka það langbesta, sem fyrir gæti
komið.”
Einni stundu síðar fór Philip heim til ver-
búðanna. Hann sá ekki Thorpe, fyr en eftir
miðdegisverð og var þá formaðurinn mjög á-
hyggjufullur.
“Þetta er dálítið verra en eg bjóst við,”
sagði hann. “Black og átta af félögum hans
komu og báðu um kaupið sitt og farangur núna
um hádegið. Eg bjóst aldrei við að fleiri en
þrír eða fjórir hefðu þrek til að ganga í burtu.”
“Eg skal láta yður fá menn til að vinna í
stað þeirra,” svaraði Philip.
“Það eru nú vandræðin,” svaraði Thorpe
og bjó sér til vindling. “Eg vil að mínir menn
vinni sér. Ef þér setjið fáeina óvana menn
meðal þeirra, þá vinna þeir einum fimta minna,
og auk þess hljótast máske vandræði af. Eg
skal játa að þeir eru ribbaldar. Nú hefi eg
hugsað mér annað ráð til að bæta úr þessum
vanda, sem verkfallið hefir leitt yfir okkur.
Við getum sett þennan flokk yðar á hinn end-
ann á brautinni og svo geta þeir unnið hver
frá sinni hlið.”
Philip sá MacDougall stuttu eftir þetta
samtal við Thorpe. Verkfræðingurinn leyndi
ekki ánægju sinni yfir því að svona hefði far-
ið.
“Mér þykir vænt um að þeir eru farnir,”
sagði hann. “Ef einhver vandræði koma fyrir,
þykir mér best að þeir séu sem lengst í burtu.
. Eg skyldi gefa næsta mánaðarkaupið mitt til
þess, að Thorpe og allir hans fylgifiskar væru
komnir þangað sem þeir komu frá. Þeir eru
góðir vegagerðarmenn, en mér lízt ekkert á að
hafa þá í nágrenninu ef einhver hryðjuverk
gerast hér. Hvorri hliðinni, sem þeir fylgja.”
Philip sá ekki Thorpe aftur þann dag. —
Hann valdi menn til að vinna að brautargerð-
inni og sendi sendiboða til að mæta Brokan.
Hann var viss um, að Brokan og dóttir hans
mundu koma til verbúðanna innan skamms, en
samt bauð hann sendimanninum að fara ekki
alla leið til Churchill, ef hann mætti þeim ekki
á leiðinni. Aðra menn sendi hann til að kalla
heim leiðangurs hópa þá, sem MacDougall hafði
sent út. Snemma þetta kvöld komu þeir St.
Pierre bræðurnir og Henshaw til hans. Þeir
höfðu verið á veiðum og skotið músdýr eitt.
Kjötið höfðu þeir hengt upp. Einnig sögðust
þeir hafa séð Black og félaga hans á leið til
Churchill, annars höfðu þeir engar fréttir að
færa. Litlu síðar kom MacDougall með tvo
nýja menn, er hann gat treyst og fékk þeim
vopn, tvo framhlaðninga, og voru það síðustu
vopnin í verbúðunum.
Með tíu vopnaða menn á verði fanst Philip
hann vera við öllu búinn, því að það var næst-
um því ómögulegt að koma að óvörum fyrir þá,
sem ófrið vildu hefja. Þeir sem voru á njósn í
kring um verbúðirnar, voru svo nærri að þeir
gátu heyrt riffil skot þótt þeir yrðu ekki ófrið-
arins varir, en það var merkið sem átti að gefa,
mörg skot í röð.
Philip var ómögulegt að gleyma Jeanne,
eða hætta að hugsa um hana. Hina næstu tvo
eða þrjá dagana eftir burtför Black, unni hann
sér engrar hvíldar frá morgni til kvölds. Hvert
kvöld gekk hann til hvílu, steinuppgefinn með
þeirri von, að svefninn vildi svæfa harma hans.
Þessi barátta hafði ill áhrif á hann og tók hjnn
trygglyndi MacDougall, félagi hans eftir breyt-
ingunni, sem gerðist á andliti hans. Hinn
fjórða dag hvarf Thorpe og kom ekki aftur fyr
en næsta dag! Hver stund fjarveru hans var
eins og hnífstunga í hjarta Philips, því að
hann vissi að vegagerðar formaðurinn hefði
farið til að sjá Jeanne. Þrem dögum seinna
var heimsóknin endurtekin, og það kvöld varð
MacDougall þess var að Philip hafði hitasótt.
“Þú ferð of langt,” sagði hann við Philip.
“Þú ert ekki í rúminu fimm stundir úr hverjum
sólarhring. Ef þú ekki breytir til, þá verður
þú í spítalanum í stað þess að berjast þegar til
þess kemur.”
Nú komu dagar sálarangistar og líkamlegr-
ar þjáninga. Hvorki Philip né MacDougall
gátu skilið í því, hversvegna árásin drægist
svona lengi. Þeir höfðu búist við árásinni bráð-
lega, en hvíldarlausar njósnir manna þeirra
leiddu ekkert í ljós í þá átt. Þeir gátu heldur
ekkert skilið í óánægju þeirri, sem jókst og
magnaðist með mönnum Thorpes. Þeir voru
farnir allir nema tólf. Samkvæmt beiðni
Thorpes, þá mínkaði Philip kaup hans um helm-
ing, af því að hann gat ekki haldið í mennina.
Þeifna sama dag fór litli varaformaðurinn hans
ásamt tveimur öðrum, svo að nú voru aðeins
níu eftir. Drátturinn sem varð á komu Brok-
ans var Philip óskiljanlegur. Tvær vikur liðu
og á þeim tíma fór Thorpe í burtu þrisvar.
Fimtanda daginn kom sendiboðinn frá Chur-
chill til baka. Hann furðaði sig mjög á því, að
Brokan skyldi ekki vera kominn. Brokan og
dóttir hans höfðu farið frá Churchill tveim
dögum eftir að Pierre hafði lagt af stað þaðan
á eftir þeim Philip og Jeanne. Þau höfðu farið
í tveim Indíána bátum upp eftir Churchill ánni,
en hann hafði ekki séð neitt til þeirra alla
leiðina.
Philip hafði ekki fyr fengið þessar fréttir
en hann gerði boð eftir MacDougall, sem starði
forviða á hann er hann heyrði þessar fréttir.
“Þetta er fyrsta árásin,” sagði Philip í
hörkulegum rómi. “Þeir hafa náð í Brokan,
haltu mönnum þínum hér í grendinni framvegis,
Sandy. Láttu fimm þeirra sofa hérna á flet-
unum á daginn, og láttu þá svo vaka á nótt-
inni.” .
Fimm dagar liðu án þess að nokkuð yrði
vart við óvinina. Hér um bil klukkann átta á
kvöldi hins sjötta dags kom MacDougall inn á
skrifstofuna, þar sem Philip var aleinn. Hið
rauða andlit skotans var nú náfölt. Hann
hreytti út úr sér blótsyrði og greip báðum
höndunum um stólbak. Þetta var í þriðja eða
fjórða sinni, sem Philip hafði heyrt hann tala
ljótt.
“Fjandinn hafi þennan Thorpe!” hrópaði
hann.
“Hvað gengur nú að?” spurði Philip og
leist ekki á blikuna.
MacDougalI barði öskuna úr pípunni sinni
reiðilega.
“Eg kærði mig ekki um að hrella þig við
víkjandi Thorpe,” talaði hann. “Þessvegna
hefi eg þagað um eitt eða tvö atriði í fari hans.
Thorpe flutti hingað inn einn eða tvo farma af
brennivíni er hann kom. Eg vissi að það var
gagnstætt þeim reglum, sem þú hafðir sett, en
eg hélt að áhyggjur þínar væru nógar, þó að
þú færir ekki að erjast við hann, svo að eg
sagði ekkert um þetta. En þetta hitt, sem hann
aðhefst ier djöfullegt! Hann hefir tvisvar
fengið kvenmann heim til sín. Hún er hjá
honum í húsinu núna í kvöld!”
Philip fanst hann ætla að kafna. Mac-
Daugall horfði ekki á hann svo að hann sá ekki
hvernig hann afmyndaðist í framan, eða æðis-
glampann, sem rétt sem snöggvast leif.traði í
augum hans.
“Kvenmaður — Mac —”
“Ungur kvenmaður,” sagði MacDougall
með áherslu. “Eg veit ekki hver hún er, en
hitt veit eg að hún hefir engan rétt til að vera
þar, því að annars mundi hún ekki læðast inn
til hans enis og þjófur. Eg ætla að vera hreinn
og beinn. Eg held hún sé einhver gifta konan
hérna. Það eru eitthvað sex af þeim hérna í
verbúðunum.”
“Hefir þú nokkurntíma reynt að sjá fram-
an í hana, til að reyna að þekkja hana?”
“Hefi aldrei fengið tækifæri til þess,”
svaraði MacDougalI. “Hún hefir' verið svo
dúðuð og vafin í sjölum, og þar sem þetta kom
mér ekki við, þá sit eg ekki fyrir henni. En
nú er það þín skjdda!”
Philip stóð hægt á fætur. Honum fanst
sér vera kalt. Hann fór I kápuna og lét á sig
húfuna og spenti um sig marghleypunni. —
Andlit hans var náfölt er hann sneri sér að
MacDougall.
“Hún er þar núna í kvöld?”
“Læddist þangað inn fyrir hálfri stund
síðan. Eg sá hana koma út úr greniskógar
jaðrinum.”'
“Eftir stígnum, sem liggur yfir sléttuna?”
“Já”.
Philip gekk út í dyrnar.
“Eg ætla nú að heimsækja Thorpe,’” sagði
hann rólega. “Það getur verið að eg verði lengi
í burtu, Sandy.”
Hann |stóð úti í hinu dimma myrkri og
horfði á ljósið í glugganum hjá Thorpe. Hann
gekk hægt að grenitrjánum. Hann fór ekki að
hurðinni, en hallaðist upp að kofaveggnum ná-
lægt glugganum. Viðbjóðurinn sem hafði næst-
um gert hann lémagna var nú að hverfa. Hann
heyrði rödd Thorpes inni í kofanum og við það
breyttist kuldinn í blóði hans í logandi bál. Hinn
hræðilegi ótti, sem orð MacDougalIs höfðu skot-
ið honum í brjóst. kom honum til að standa
athafnalausum og hugur hans snerist aðeins
hring um eina hugmynd, eina ákvörðun. Væri
það Jaenne, sem kæmi út úr kofanum ætlaði
hann að drepa -Thorpe. Væri það kona einhvers
í verbúðunum, þá ætlaði hann að gefa honum
tækifæri til að komast burtu úr landinu þá um
nóttina. Hann beið. Hann heyrði oft rödd
verkstjórans. Einu sinni heyrði hann hann
hlægja hátt og háðslega. Tvisvar heyrði hann
lægri rödd — kvenmanns rödd. Hann beið í
heila klukkustund. Hann gekk fram og aftur
í skugga trjánna. Þá slokknaði ljósið og hann
læddist að kofa horninu.
Augnabliki síðar opnuðust dyrnar og kven-
maður með hulið andlit kom út úr kofanum og
gekk hröðum skrefum eftir stígnum, sem
•hvarf inn í greniskóginn. Philip hljóp í kring
Um kofann og elti stúlkuna. Dálítið rjóður var
á bak við fyrsta skógarþyknið. Eftir þessu
rjóðri hljóp hann á eftir henni og náði í hana.
Er hann geip um handlegg hennar sneri hún sér
við og rak upp hræðsluóp. Philip hörfaði til
baka og slepti henni
“Guð minn góður. Jeanne ert þetta þú?”
Rödd hans var lág eins og í manni, sem er
að kafna. Rétt sem snöggvast sá hann framan
í hið föla og skelfda andlit hennar og því næst
flúði hún niður stíginn án þess að mæla orð
frá vörum.
Philip reyndi ekki að elta hana. Hann
stóð fáeinar mínútur eins og hann væri stein-
runninn. Hann starði án þess að sjá inn í
skuggann, sem Jeanne hafði horfið inn í. Því
næst gekk hann fram í skógarjaðarinn, dró
upp marglhleypuna og spenti hana. Brjálsemin
sást í andliti hans, þar sem hann stóð í stjörnu-
skininu og hélt svo í áttina til kofa Thorpes.
Hann brosti, en það var heljar glott, sem boð-
aði íll forlög þeim, sem yrði fyrir honum.
XXI.
Er Philip nálgaðist kofann sá hann mann
læðast í burtu þaðan í myrkrinu. Fyrst hélt
hann að hann hefði komið helst til seint, til að
koma fram hefndinni þarna á heimili söku-
dólgsins, og hann hraðaði sporum sínum á eftir
honum. Maðurinn á undan honum hélt beint í
áttina til vöruhússins. Það var samkomustaður
allra í verbúðunum, er langaði til að koma
saman og tala þar á kvöldin. Þetta vöruhús,
sem var alt uppljómað, var ekki meira en tvö
hundruð skref frá kofa Thorpes, og Philip sá ef
að hann ætti að reka réttarins á bófunum, þá
mætti hann ekki eyða neinum tíma. Hann tók
að hlaupa svo hart að hann komst eitthvað
tólf fet frá manninum, án þess að hann heyrði
það. Þá fyrst tók hann eftir nokkru sem lét
hann staðnæmast. Þessi maður var ekki Thorpe.
Er hann Ieit fram hjá manninum, án þess að
hann heyrði það. Þá fyrst tók hann eftir
nokkru sem lét hann staðnæmast. Þessi maður
var ekki Thorpe. Er hann leit fram hjá manni
þessum, sá hann annan mann ganga hægt gegn
um upplýstar dyrnar á vöruhúsinu. Hann þekti
strax, jafnvel í þessari fjarlægð, vegagerðar-
formanninn. Hann faldi marghleypuna undir
kápu sinni og lét manninn komast lengra á
undan sér, svo að þegar hann komst in í ljósa-
röndina fyrir framan húsið, þá var hann ein
fimtíu skref á undan. Eitthvað í fasi manns-
ins, eitthvað einkennilegt og kunnuglegt, eitt-
hvað sem hann þekti við þennan granna, liðlega
mann, sem gekk eins og hann hlypi við fót,
kom Philip til að súpa hveljur. Hann var rétt
að því kominn að nefna hann með nafni, en
það kafnaði á vörum hans. Augnabliki síðar
hafði maðurinn horfið gegn um dyrnar. Philip
var viss um að það var Pierre Couchee, sem
hafði elt Thorpe.
Hann fyltist einkennilegum ótta er hann
hljóp að búðinni. Hann var varla kominn yfir
þröskuldinn, þegar hann sá Thorpe hallast upp
að búðarborðinu, og Pierfe fast hjá honum.
Hann sá að kynblendingurinn var að tala og að
Thorpe rétti úr sér.
Á einni svipstundu gerðust þau atriði er nú
skal greina. Hendi Thorpes flaug að beltinu og
Pierre sveiflaði gljáandi stáli yfir öxl sína. Hið
hræðilega hnífslag og hvellurinn af skoti
Thorpes gerðust í sömu svipan. Thorpe hné aft-
urábak á búðarborðið og greip um sárið á
brjósti sínu. Pierre sneri sér við, reikaði á fót-
unum og sá Philip. Gleðibjarma brá fyrir í
augum hans, hann rétti fram hendurnar til
Philips er hann þaut til hans. MacDougall
braust í gegn úm mannhringinn með skamm-
byssu í hendinni. Yfir hávaðan í mönnunum
í kring heyrði Philip Pierre hvísla nafn Jeanne
og svo hné hann máttlaus í faðm Philips.