Heimskringla - 20.09.1939, Blaðsíða 2

2. SíÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 20. SEPT. 1939
HARALDUR ÓLAFSSON
BRIEM
Þessar fáu greinar eða endur-
minningar sem hér fara á eftir
og tilheyra að mestu leyti Har-
aldi Briem, eru frá níunda tug
nítjándu aldar og því engin eig-
inleg æfisaga þessa manns, og
til þess þyrfti fróðari menn en
eg er, til að lýsa hinni viðburða-
ríku æfi þessa mikilhæfa manns
svo að viðunanlegt gæti heitið,
Eg hefi séð nokkur minning-
arorð um Harald eftir þá tvo
bræður hans, séra Valdimar og
Jakob. Svo getur einhver hafa
skrifað um hann rækilega æfi-
minningu, þó mér sé það ekki
kunnugt; hans er líka stuttlega
getið í bókinni “íslenzkur aðall”,
og er honum það enginn vegs-
auki. En svo var því varið með
þennan mann, sem og ótal fleiri
sem mikið er í spunnið, að þeir fá
ekki lof og prís frá allra tung-
um og munni; þar syngur nú
hver með sínu nefi og svo á það
að vera.
Eg var Haraldi samtíða um 8
ár og talsvert handgenginn og
gæti þess vegna gefið af honum
sæmilega lýsingu, en sökum fá-
fræði minnar verður það alt í
molum sem eg get sagt um þenn-
an mikilhæfa mann. Nú vil eg
lýsa Haraldi eins og hann kom
mér fyrir sjónir.
Haraldur var manna bezt á sig
kominn, mikill vexti, ramur að
afli, en kunni vel að stilla afli
sínu; höfðinglegur á svip og í
allri framkomu, augun blá, í
stærra lagi, nokkuð hörð og
rannsakandi, en láu s.tilt í höfð-
inu; gáfurnar bæði miklar og
fjölbreyttar.
Eg geri ekki heimilislíf þessa
manns að sérstöku umtalsefni,
en heim að sækja var hann hí-
býla prúður, gestrisinn og hinn
viðræðubezti og gerði sér þar
engati_ mannamun. Það fó|ru
Víst æði margir glaðari í anda
frá Haraldi heldur en þeir komu
til hans. Hversvegna? Vegna
þess að hann fann allra manna
bezt lag á að tala svo við ólund
og fáfræði að þær sáu þar sinn
kost bestan að leggja á flótta.
Hann var vinur barnanna og
lét sér mjög ant um veila og
fátæka. Eins við ljósmóður-
störf, enda var hans oft vitjað í
þeim efnum og reyndist jafnan
vel. Eg heyrði konur segja:
Þetta eru þær mýkstu hendur,
sem á mér hafa tekið í þessum
kringumstæðum. Það kann að
virðast svo sem eg hlaði óverð-
skulduðu lofi á þennan mann,
en eg vil sýna að svo er ekki.
En satt er það hvar sem Har-
aldur lagðist á móti með fullri
alvöru, þar var ekki við lamb að
leika sér, sem eg sýni fram á
síðar. Lundin var stór á hvora
sveifina sem hún snerist. Har-
aldur mun hafa búið um eða yfir
50 ár í Geithellahreppi í Suður
Múlasýslu, fyrst á Rannveigar-
stöðum og síðar á Búlandsnesi;
Hann hafði jafnan undir hendi
margt gangandi fé (sauðu), var
sauðglöggur og hafði yndi af að
ganga innanum féð og halda því
á haga; hann sagði svo sjálfur
frá. Búlandsnes er 90 hundraða
jörð og landrými mikið, svo ligg-
ur til jarðarinnar æði mikið æð-
arvarp (dúntekja) og selveiði
Á fyrstu búskaparárum sínum
var Haraldur skipaður hrepp-
stjóri og sáttasemjari en síðar
oddviti. Það var haft að ágæt-
um hvað H. Briem var slyngur
sáttasemjari, því komið gat það
fyrir þar, að menn greindu á þó
góðir væru, og þættust þurfa að
stefna hverjir öðrum. Þá var
nú H. Briem sjálfsagður á það
þing; hann var jafnan fljótur
(að sögn) að finna merg máls-
ins og að leggja á vog réttsýn-
innar, það sem urh var deilt,
enda tókst honum manna bezt að
jafnt allar þær misklíðir er hann
beitti sér fyrir. Fyrir það cg
margt fleira ávann hann sér
hylli og virðingu sveitunga
sinna. Eg man það vel að þeir
bændurnir Sigurður Björnsson á
Þvottá, Ásmundur Jónsson á
Flugustöðum, þeir bræður Gísli
og Sæmundur Sigurðssynir á
Múla og Einar Magnússon á
Hamri; þessir menn sögðu allir
eins; það er ekki trúlegt en þó
satt.
Það er sem Haraldi tækist að
laga og færa til sátta hverja þá
Þó líkams sár hans lækna þér ei
tækist
og lífsins fley á dauðans boða
rækist, •
í stríði dauðans stór er sigur
unninn
og stjarna lífsins upp í heiði
runnin.
Haraldur Briem orti fjölda af
kvæðum og lausavísum og hygg
misklíð í hreppnum sem hann e£ að um kveðskap hans mætti
fæst til að beita sér fyrir. segja, eins og þar stendur, mis-
Kaupstaðurinn Djúpivogur Jatn sauður 1 uiörgu^fé og þetta
liggur í Búlandslandi, út
honum voru, er eg þekti til, 10
—12 þurrabúðir, og grasbýla-
lóðargjöld ölL skyldu renna til
Búlandsnes bóndans, (af þessum
býlum). En þau guldust mis-
.fr£ [ sama gildir um kvæði og skáld-
skap allra manna. Ekki er mér
kunnugt að nokkuð sem talist
getur hafi birst á prenti af
kvæðum hans. En eg tel víst að
ættingjar hans hafi komið kvæð-
jafnlega, >vf margt var til fyr-i™ hans * M«skjalasafn fs-
irstöðu svo sem óhæg og stirð an s sv0 hau a 1 e 1 1
verzlun, einokunar andinn hefir g eyms u‘
lengi verið og er enn lífseigur [ Um þann tíma sem að framan
hvar sem hann nær sér niðri. Á ,er nefndur, var Stefán Guð-
þessum aldartug sem fyr er á mundsson frá Torfastöðum í
minst, voru tíðir hafísar, tregur, Vopnafirði, verzlunarstjóri á
afli, lágt verð og ófullkomin út-[ Djúpavogi fyrir örum Wulf fél.
gerð, móts við það sem nú er.[og gegndi því starfi með hag-
Það er ekkert skrök þó eg segi sýni og dugnaði á hlið félagsins
að þurrabúðar fólkið við Djúpa-(Og sína. Ekki gat tekist vin-
vog var fátækt á þeim árum, en átta með þeim Haraldi og Stef-
sem betur fer eru þar nú runnir áni, enda voru þeir menn ólíkir
upp betri og bjartari tímar; eins að skapgerð og lundarfari og að
og yfirleitt alstaðar á ættjörðu' því rak, að þeim lenti saman í al-
vorri. [ varlegar deilur og málaferli, sem
Eg gat þess að H. Briem lét enduðu með dámsúrskurðum;
sér ant um veika menn og fá- j Stefán, sem var sækjandinn, en
tæka í nágrenni sínu, og því til hafði þar af enga verulega sæmd
sönnunar vil eg tilfæra nokkur e®a hagnað, en miklu fremur
atvik er áttu sér stað og tíma, skapra,un og óvirðingu, sem
þau 8 ár, er eg var samtíða H. kom fh af því að Haraldur stóð
grejm langt frá því að vera leiksoppur
t •, ... , .. , * Tj'i , • í höndum Stefáns eða sér óvitr-
Ingibjorg het kona 1 Halsþmg-
há, er bjó við fátækt og þröngan arl manna-
kost; hún veiktist af hinni ill- Kona Stefáns var dönsk, And-
ræmdu sullaveiki. Haraldur rea Wiwat, alin upp við Djúpa
vitjaði hennar daglega, skar í v°£> ágætis kona, þau áttu mörg
meinið og náði greftrinum út og horn og ólu þau vel upp
hún náði sæmilegri heilsu og har sinn meðan deilur
lifði mörg ár eftir þetta. þeirra Haraldar og
Önnur kona, blind og karlæg fóðu yfir’ að Stefán . .
hét líka Ingibjörð. Sonur henn-;heiman um nokkra da^a td smna
ar er Jón hét ól önn fyrir henni utrettmga
í óásjálegum kofa meðan hon
Stefáns
fór að
Meðan hann var
burtu, var það dag einn að börn
,. , ,, ,., „ ____,íx Stefans voru að leik smum þar
um entist aldur til, og var ætið , . „ ... *
uti. Þa vudi það ohapp til, að
eitt barnið, (stúlka er Elsa hét)
skar sig í framhandleggin á
flöskubroti og særðl lífæðina
nefndur Jón í Kofanum. Um
eða innan við fimmtugt veiktist
Jón af innvortis sjúkdóm (lifr-
arbólgu) og gerðist banvænn. —,
Haraldur Briem sá um og ann-
aðist Jón eftir beztu föngum en
Jón dó af þessu meini en H. B.,
sá um og annaðist útförina.
Maður hét Sigurður Jóhanns-,
son Málmqvist; kona hans var
Friðrikka Friðriksdóttir; þau
bjuggu skamt frá kaupstaðnum,
svo blóðboginn stóð út í loftið.
Móðir stúlkunnar lét sækja
Harald, hann brást vel við og
kom samstundis en spurði hvað
að væri. Hann gerði við meiðsl-
ið og batt vandlega um en sagði
móðurinni að senda nú tafar-
laust eftir Þorgrími lækni. —
sem nefndur var Hlíð.*Þau voru lœknirinn kom næsta dag, leysti
foreldrar Carls Malmqvist sem °mhúðirnar frá og skoðaði .sárið
nú býr í Keewatin, Ont. Þau vandlega, en spyr svo, hver hefir
höfðu tekið til fósturs ungan unnið hér að? Haraldur Briem,
dreng er Lúðvík hét, hann var var svarað. Þá varð honum að
sonur Kristjáns Jónssonar, al- ( or®i (a^ sögn). Þetta er svo vel
bróður Eiríks Jónssonar í Ár- £erl' eg ®el; þar engu um bætt
borg, sem dáinn er fyrir nokkr- hefði þessvegna ekki þurft að
um árum. Lúðvík litli veiktist sæhja mig. Foreldrar Elsu lögðu
af útvortis meini efst á læri Briem vel 1 >ökk þetta verk og
mjög nærri slagæðinni. Harald- *ol(lu hann hefði bjargað lífi
ur var fenginn til að reyna að barnsins og sagt var þau hefðu
ráða bót á þessu meini, en sá víst borgað honum höfðinglega.
fljótt, að það var ekki sitt með- En ekki breytti það stefnu
færi, og var þá sent eftir Þor- þeirra Haraldar og Stefáns til
grími Þórðarsyni læknir í Aust- samkomulags í þeim ágreinings-
ur-Skaftafellssýslu, sem þá bjó málum er nú voru risin upp milli
á Borgum í Nesjasveit. Lækn- þeirra. Frá því er sagt í upp-
irinn kom til sjúklingsins og hafi Njálu um Mörð gýgju, að
notaði þar hnífinn, sem venja hann var málafylgjumaður mik-
er til og oft hefir gefist mæta ilk °£ síðan á dögum Marðar
vel. En hér fór á þá leið að hefir ísland alið marga og mis-
Lúðvík litli dó næstu nótt. —'jafna málafylgjumenn; og svo
Fórsturforeldrar hans hörmuðu er það enn þann dag í dag og
sárt að svona hlaut að fara, “en mun verða svo lengi sem lönd
hann dauði á öðrum stað, enda- eru bygð.
punktinn setur”. I Haraldur Briem var á sinni
Haraldur Briem var skáld og tíð talinn málafylgjumaður mik-
orti minningarljóð eftir dreng- ill og er það án efa réttmæli, sé
inn undir nafni beggj^ hjón-[ tekið tillit til þess að hann gekk
anna. Eg man nú aðeins tvö er- aldrei þá mentabraut sem lög-
indi úr kvæðinu, sem tilheyrði, fræðingum er ætlað að ganga og
Sigurði. og set eg þau hér: jþað mun hafa sannast þar sem
j oftar að náttúran er námi ríkari.
Þú vanst fyrir velferð hans og Það er aðeins eitt mál sem
| mér er vel kunnugt um og stóð
j yfir mig minnir árin 1887—8 í
[ Geithellnahreppi og var stund-
I um nefnt “stóra sveitamálið”.
| Stefán Guðmundsson, verzlunar-
ef fjör hans með því lægja af stjóri, var sækjandi málsins en
lífi
og varðir hann í hverju lífsins
stríði,
fyrirhafnar og fjármuna ei
gættir,
nauðum mættir.
Haraldur Briem varði málið.
Sökum þess að þetta mál náði
aldrei þeim yfirréttardómsúr-
skurði, isem til var ætlast í
fyrstu, þá eins og féll það í
gleymsku, en æði margt kom þó
fram í rekstri þessa máls, sem
mér finst vera frásagnarvert
og geri eg sumt af því nú að
umtalsefni hér.
Á síðustu árum er Haraldur
Briem gegndi oddvitastörfum,
kom það fyrir að auka útsvör o.
fl. guldust ekki svo vel sem
æskilegt hefði verið og hrepp-
urinn komst í skuld við verzlun-
ina Örum Wulf í Djúpavogi, svo
til vandræða þótti horfa; ekki
man eg hvað skuldin var talin
,að fjárhæð, enda gerir það
hvorki til né frá því alt var
þetta greitt að fáum árum liðn-
um. Menn sögðu hversvegna
þurfti hreppurinn nú að detta í
.skuldafenið. Jú, gjaldþolinu
fór hnignandi, bæði fyrir hörð
ár og erfið viðskifti, því þó
verzlunin væri kölluð frjáls á
þeim árum, eimdi samt eftir af
hinni fornu einokun; flest við-
skifti gengu gegnum verzlunar-
bækurnar í út- og innskriftum,
engin vara eða vinna borguð í
peningum svo talist gæti. Þetta
varð til stór óþæginda einkum
fyrir þá efnaminni og ekki
komst lag á þetta fyr en löggjöf-
in og kuapfélögin tóku þar i
taumana. Það var stundum að-
laðandi sjón að sjá verzlunar
stjóra koma fram úr stofu sinni,
rauðeygðan með yfirvaldssvip
og fyrirlitningar og ef busarnir
sýndu ekki sæmilega auðmýkt
var hann til með að segja þeim
að halda kjafti eða fara þá til
helvítis. Þessi fallegi siður er
nú að leggjast niður og deyja út
með öllu.
Margt var talað um þessa
skuld hreppsins, sem eðlilegt var
og tæpast verður því neitað að
einhver mistök Haralds og sam-
verkamanna hans hafa átt þar
nokkurn hlut að máli, en á hvern
hátt var mér ekki svo kunnugt
að eg geti nú fært til frásagnar.
Síðari part vetrar 1887 ræddu
þeir þetta mál með sér Harald-
ur og samverkamenn hans; þeim
fanst sem nú þyrfti að hefjast
handa og heimta inn ógoldin
aukaútsvör, en Haraldur dró
heldur úr því, sagði á þá leið að
nú væri ekki tími til að ganga
hart að fátækum mönnum, því
hver mun hafa fult í fangi með
sig og skuldalið sitt. Eða til
hvers væri að heimta nú
óborguð lóðargjöld af sárfátæk-
um mönnum, sem ekkert hafa
til að borga með? Slíkt kemur
ekki til mála. Og nú í vor fara
fram kosningar í hreppsnefnd,
og þá mun verða valinn nýr
gjaldkeri hreppsins. Mig grun-
ar eða órar fyrir hver hann er
og ekkert mælir á móti því að
hann fái nú að reyna sig þar.
Þarna urðu þeir allir sammála og
skildu að því sinni.
Það eins og lá í loftinu að
Stefán Guðmundsson yrði valinn
gjaldkeri hreppsins á næsta vori
og sagt hann væri viljugur að
taka starfið að sér; hann var
reyndur að reglusemi, dugnaði
og harðfylgi svo nú. fór heldur
að birta í lofti yfir hagsmunum
hreppsins, sem átti án efa að
standa bæði vel og lengi.
Á næsta vori var hafður kosn-
ingafundur að Geithellum og
sótti þangað fjölmenni. Úr
hreppsnefndinni fór þá Harald-
ur Briem og annar maður sem
Jón hét. í þeirra stað komu
þeir Ásmundur Jónsson á Flugu-
stöðum og Stefán Guðmundsson
verzlunarstjóri á Djúpavogi. —
Ásmundur var valinn oddviti en
Stefán gjaldkeri. Við Sigurður
Einarsson á Hlíðarenda ferjuð-
um Stefán yfir Hamarsfjörðinn
og lentum við svonefndar Geit-
hellna grundir (forn áfanga-
staður). Á leiðinni til baka
mátti skilja á orðum Stefáns, að
nú mundu hreppsmálin færast í
betra horf en hingað til, og hann
tók til að gæða okkur á nesti
sínu, osti, kringlum og smjöri;
þetta var á milli grasa, sem
kallað er og fengum við Siggi
því ósvikna matarást á Stefáni
yfir fjörðinn og það alla leið
inn á Breiðavog.
Nú leið ekki langur tími þar
til Stefán stefndi Haraldi og
samnefndarmönnum hans fyrir
farið og lét bóka svohljóðandi
málsgrein: “Þó það hvergi finn-
ist í skjölum málsins að sýslu-
maður hafi skipað þessa máls-
sókn, þá lá það í hlutarins eðli,
þar sem sýslumaður hefir æðsta
vald yfir threppafé, þá hafi hann
skipað málsóknina.”
Nú voru öll gögn fram komin
sálttanefnd að Geithellum, tiljtil sóknar og varnar og málið
þess að svara fyrir áfallna skuld j því tekið upp til dóms. Þannig
hreppsins; hún stóð í verzlunar- féll dómur sá í héraði, að Har-
bókum og Stefán bar ábyrgð aldur og meðnefndarmenn hans
fyrir yfirmönnum sínum að það j skyldu greiða þessa skuld einn
væri með alt rétt farið er þar fyrir alla og allir fyrir einn.
stóð.
Þeir stefndu mættu allir og
Þannig endaði
sveitarmál heima
þetta stóra
í héraði, og
hugðu menn að alt mundi nú nú varð glatt á hjalla í herbúð-
ganga sæmilega, en það snerist
nokkuð á annan veg.
Þegar byrja skildi umræður
málsins, vék Haraldur sér að
sækjanda og segir á þá leið: í
hvers umboði ert þú hingað kom-
inn að sækja þetta mál? Hinum
varð orðfátt og svarar: “Þú
ættir ekki að þurfa að spyrja
svona Briem.” “Þá lýsi eg því
yfir að þú hefir ekki, eftir þeim
gögnum sem fram eru komin,
lagaheimild til að sækja þetta
mál; og eg stend hér ekki niður-
lútur fyrir þér eins og fátækl-
ingar, sem þú ónotar við búð-
arborðið fyri engar sakir; láttu
nú ekki standa í þér og vertu
ekki að hósta á orðunum, stam-
aðu þeim út, sagði hann, og svo
mörg fleiri háðungar orð, sem
hér verða ekki talin, en ekki eitt
orð er gæti leitt til sátta eða
samkomulags í þessu máli. —
Að svo mæltu gekk Briem út úr
stofunni og kom ekki til baka
aftur.
Það þótti mönnum undarlegt,
að Haraldur hélt því fram að
gjaldkerinn hefði ekki laga heim-
ild til að sækja þetta mál. Var
stórmenskan svona mikil eða
skilningsleysi, eða hafði henn
eitthvað annað fyrir sér, sem
öðrum var nú hulið? Við sjáum
það síðar; þannig endaði þessi
sátta fundur í algerðri lokleysu.
Tvennir verða tímarnir. Nú
var Briem ekki að hjúkra fá-
tækum sængur konum eða laga
beinbrot og ekki heldur við
sjúkrabeð deyjandi þurrabúðar
manns, en þessum og þvílíkum
störfum hafði hann oft verið bú-
inn að gegna endurgjaldslaust
að öðru leyti en þakklátum orð-
um þeirra er hann hjálpaði. Nú
var hann byrjaður á að etja
kappi við þaulæfðan og harð-
snúinn fjármálamann, sem hafði
sigrað margar torfærur og voru
því flestir vegir færir.
Sækjandi stefndi málinu á ný
til sátta fundar, og Haraldur var
ámintur að hafa með sér bókina,
er sáttargerðin skyldi rituð í;
hann mætti ekki sjálfur en sendi
bókina í vönduðum umbúðum;
þegar leyst var til bókarinnar,
sagði einhvcr, Iiann þorði þó
ekki að halda bókinni, en úr
umbúðunum kom borðkubbi en
engin bóð, svo engan þarf að
furða á því þó Stefán færi nú að
renna í skap og svo mun það
hafa verið.
Svo lá þetta mál aðgerðalaust
þar til síðari part vetrar, mig
minnir 1888; þá kallaði sækj-
andi Jón Ásmundsson sýslumann
á Eskifirði til Djúpavogs. Þar
var mál þetta tekið til rannsókn-
ar og ekkert sparað til þess að
mikla sakir á hendur verjanda.
Mörg þing voru sett og þar bæði
sótt og varist, en gerðu hvorki
að reka né ganga. Síðasta þing-
daginn var eg annað réttar-vitni
og reyndi að taka eftir því sem
fram fór þar. Meðal annars
sagði Stefán við Harald, vertu
ekki að teyja þetta mál, borgaðu
skuldina. Þá svaraði Haraldur
Briem: Þú yrðir jafn fýldur eft-
ir sem áður þótt þú fengir þess-
ar krónur. En það er annað
sem eg minni þig á í annað sinn,
þú hefir ekki heimild (rétt) til
þess að sækja þetta mál fremur
en hann Sveinn þarna, sem ekk-
ert umboð hefir til þess. Sýslu-
manni þótti þetta nokkuð langt
um sækjanda. Nokkrir kváðu
svo að orði: Þarna kom þá mað-
ur fram sem þorði og gat full-
komlega mætt málafylgju mann-
inum, Harald Briem, og þá stóð
vegur Stefáns á hátindi frægð-
ar hans, en hinir sem töpuðu,
urðu fátalaðir um úrslitin. Eg
man það að góðmennið hann
Gísli á Múla var fremur daufur
í dálkinn við þessi málalok;
hvað geri þið nú í þessu máli,
spurði eg hann. Við getum ekk-
ert, Haraldur verður að ráða.
Haraldur réði því að héraðs-
dómnum var ekki fullnægt, en
hann tókst ferð á hendur einn
með málsskjölin landveg til
Reykjavíkur. Páll Briem frændi
hans (síðar amtmaður) var þá
málfærslumaður við yfirréttinn
og til hans fór hann með skjölin.
Hvað þeim frændum fór á milli
og hvernig þeir réðu ráðum sín-
um, fékk enginn að vita, en
Haraldur kom til baka úr þess-
ari langferð snemma í septem-
ber. Svo lá þetta mál í þagnar-
gildi þar til yfirdómurinn yrði
kveðinn upp. Snemma um vet-
urinn kom út í blaðinu fsafold
lögbirtingarskjal frá landsyfir-
réttinum sem hljóðaði á þessa
leið:
Einkennilegt mál hefir komið
fyrir í Geithellnahreppi, hrepps-
nefndin þar hefir stefnt sjálfri
sér; sækjandi málsins, Stefán
Guðmundsson, hafði ekkert lög-
mætt umboð til að sækja þetta
mál, og lítur því rétturinn svo
á, að alt sem þessi umboðslausi
Stefán hefir unnið í þessu máli,
sé ónýtt verk og málinu því vís-
að heim í hérað aftur. Málið
var ekki tekið upp aftur, en
fjárhagurnin var jafaður með
frjálsum fjárframlögum að því
er eg bezt veit.
Haraldi Briem fórust þannig
orð um sækjanda þessa máls:
Eg viðurkenni að Stefán er dug-
legur verzlunarstjóri og búmað-
ur mikill, fjárglöggur og er það
nógu stórt verk fyrir hann að
inna vel af hendi, en þegar hann
fer að vasast í hreppsmálum,
sem eg og sveitungar mínir höf-
um unnið að um 30 ár og alt
farið sæmilega þá beiti eg
hann hverjum þeim tökum er
mér sýnist við eiga, hverjir sem
mæla þar með eða mót.
Einn vinur Haraldar hér vest-
an hafs hefir mælst til að eg
skrifaði fáeinar greinir um
þennan mikilhæfa mann og þó
það sem Jiér er um hann sagt
sé mjög ófullkomið, þá hefi eg
hvergi af yfirlögðu ráði hallað
þar réttu máli og óska það þurfi
ekki að styggja neina ættingja
hans og vini hvorki austan hafs
né vestan.
Skrifað í ágúst, 1939.
Sveinn Árnason Skaftfell
Haraldur Briem gaf ungri
stúlkun eitt sinn nokkrar heil-
ræðavísur og er þessi ein af
þeim:
Á systir þinni ef sérðu blett,
sýndu hann ekki neinum;
hendi þína henni rétt
og hjálpaðu í öllum greinum.
Lítil athugasemd
Eins og kunnugt er var Har-
aldur einn af hinni alkunnu
Briems ætt er svo marga ágætis-
menn hefir alið og sjálfur taldi