Heimskringla - 21.07.1943, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 21. JÚLI 1943
Augnabliki síðar sýndi Hepburn, Glas-
gow bakhluta sundurrifins umslags. Það var
hand-unnin pappír, bleikgrár að lit, ‘á um-
slaginu var rautt skjaldarmerki. Leiftur
kom í augu Glasgows er hann stakk.bréf-
miða þessum í vasa sinn. Annars sáust engin
svipbrigði á andliti hans.
“Þetta getur orðið að gagni,” sagði hann,
“um það er aldrei hægt að dæma svona fyrir
fram. Eg þakka yð-ur kærlega fyrir, og
verið þér nú sœlir.” Svo fór hann.
Hann fór heim til sín eins fljótt og vagn-
inn komst. Hann lagði umslagið á borðið og
honfði á það gegn um stækkunargler. Þessi
rannisókn virtist gera hann ánægðan, því að
hann brosti er hann tók.símaáhaldið og bað
um númer. *
“Eruð það þér númer þrjú?” spurði hann.
“Það er Glasgow, sem er að tala. Farið til
Grosvenor Square nr. 45A og komist eftir þvi
hvar ungfrú Valeria Brún verður í kvöld. Sé
hún heima er það gott, sé hún ekki heima, þá
finnið hvar hún er og hversu lengi hún verð-
ur þar. Kallið mig svo upp eins fljótt og
hægt er.”
Tíu mínútum síðar kom svarið, að ungfrú
Brune hefði farið á dansleik, sem haldinn
væri til að styrkja góðgerða starfsemi og
óvist væri hvenær hún kæmi heim.
Glasgow tók hatt sinní hljóp niður stig-
ann og stöðvaði vagn, sem ók fram hjá.
“Farðu með mig til Covent Gardens,”
sagði hann. “Nei, ekki á leikhúsið. Eg þarf
að tala við Barker, dulbúninga manninn. •—
Hérna er gullpeningur handa þér ef þú getur
ekið mér þangað á tíu minútum.”
5. Kapítuli.
Ida starði á Valeria Brune alveg ráðalaus
og steinhissa, hún skildi næstum ekki hvað
hún var að segja við hana, og leit á hana
spyrjandi augum. Fyrir fáum klukkustund-
um siðan hafði hún ekki verið neitt annað
en umkomulaus einstæðingur, sem hafði bor-
ist fyrir straumnum niður 1-ifselfuna út í haf
gleymskunnar. Nú var hún hrifsuð úr þessu
fásinni daglega lífsins og varpað út í straum-
iðu æfintýi’a lífsins. Hún vissi ekki hvort
hún átti fremur að gleðjast en hryggjast,
finna til hrifningar eða sneypu. Fyrir sex
mánuðum siðan mundi svona æfintýri hafa
laðað hana, en hún hafði lesið mikið upp á
siðkastið og hugboð um hættu kom henni tU
að hika við.
Valeria leit á hana óþolinmæðislega.
“Jæja, heyrðuð þér hvað eg sagði?”
spurði hún. “Það er auðvitað hætta, en ef
eg get dæmt um skapferli manna, þá munuð
þér ekki hirða um það. Heyrið nú, ung
stúlka í yðar stöðu ætti ekki að hika. Mér
kemur ekkert við að spyrja um hvernig þér
komust í þessa stöðu, sem þér hafið nú, en
eg þyrði að sverja það, að þér voruð ekki
fæddar til hennar.”
“Hvað gerir það?” spurði Ida kuldalega.
“Eg bið yður um fyrirgefningu. En eg
er viss um að þér hafið þann metnað, að þér
viljið ekki vera búðarstúlka alla yðar æfi. Ef
þér viljið láta mig sjá fyrir yður skal eg koma
yður á framfæri í heiminum, og yður skal
verða borgið. Eg bið yður ekki að gera neitt,
sem varðar við lög. Ef einhver óþægindi
henda yður, er eg reiðubúin að taka afleið-
ingunum. — En þér hafið ekki sagt mér nafn
yðar.”
“Eg heiti Ida Banstone.”
“Nei, év það svo, eg hefði haldið að þér
hétuð alt annað. En hlustið nú vel á mig.
Eg er viss um að yður finst eg vera öfunds-
verð — ung, ógift, auðug, lagleg og full af
lí-fi og fjöri, en samt er eg í hræðilegum vand-
ræðum. Menn njósna um gerðir mínar og
gera samsæri gegn mér. Kæmist eg burtu úr
þessu húsi í kvöld án þess að á hæri, og gæti
verið burtu í eina tvo tíma, hugsa eg að eg
gæti bjargað málefni mínu til fulls. En eg
má ekki s-tiga neitt misstigið spor, það má
ekki vera neinn möguleiki á því að þeir, sem
eru að njósna um mig fái vitneskju um ferðir
mínar. Þess vegna óska eg þess heitt, að þér
komið í minn stað á þessum dansleik.”
“En við erum ekki eins likar og yður
virðist,” svaraði Ida. “Ímyndunarafl yðar
hefir blindað dómgreind yðar. 1 fjarlægð
gætu menn kanske tekið misgrip á okkur, og
þar fer ráðagerð yðar forgörðum. Ungfrú
Valeria Brune hlýtur að eiga marga vini og
fjöldi þeirra verður sjálfsagt á þessum dans-
leik.”
“Vafalaust, en það gerir engan mun. Það
er sagt að eg sé mjög einkennileg i síkapi.
Menn afsa-ka ríkar og fríðar ungfrúr, þótt
þær séu dutlungafullar. Eg vil ekki dansa.
Mig langar til að vera ein og held míg frá
hinu fólkinu. Eg neita að tala við nokkurn
og klukkan tvö á morgun fer eg heim alein.
Eg kem heim í leiguvagni, og skal gefa yður
nákvæmar fyrirskipanir svo að þér vitið hvað
þér eigið að gera í kvöld. Þegar þér komið
frá Covent Garden komið þér hingað beina
leið og verðið komin hingað kvarttíma eftir
tvö. Eg skal þá vera komin heim og þegar
vagninn stansar við dyrnar skal eg opna fyrir
yður og taka á móti yður.”
Sér til mestu undrunar fann Ida að hún
fylgdist með i þessu einkennilega æfintýri.
Aðdráttarafl ungu stúlkunnar var svo mikið,
að það dró hana án vitundar hennar eða
vilja. Þegar á alt var litið gat ekki verið
stór hætta á ferðinni, og þótt þessi blekking
kæmist upp, mundu afleiðingarnar sennilega
ekki verða alvarlegar.
“Gott er það,” svaraði hún, “eg skal gera
það, sem þér biðjið um. En samt verðið þér
að leyfa mér að skrifa vinkonu minni bréf,
henni Elsie Harness, sem annars mun undr-
ast um mig. Ef þér viljið láta koma því til
skila fyrir mig er eg reiðubúin að ganga í
yðar stað. Betur get eg ekki gert.”
“Og borgunin?” spurði Valeria.
“Eg læt yður alveg ráða því. Eg á enga
peninga og fyrir fáum stundum síðan svalt
eg og átti von á að sofa úti á fljótbökkun-
um. Eg hefi ekki átt skorti að venjast um
æfina. Eg yfirgaf heimili mitt til að vinna
fyrir mér eins og bezt eg gæti, fremur en að
giftast manni, sem faðir minn vildi neyða
mig til að giftast. Ástæðurnar hafa breyst
svol-itið og eg hefi að minsta kosti vonir
um—”
“Hættið!” hrópaði Valeria. “Mér þykir
það fjarskalega sárt að heyra þetta, einkum
þar sem eg hefi sjálf verið fátæk. Sú var
tíðin að eg hljóp berfætt um göturnar í Róma-
borg, og síðar ferðaðist eg um Evrópu með
leikflokk einum. Barnið mitt, þér skuluð fá
hundrað pund strax á morgun og miklu meira
síðar. Og komið nú inn í svefnherbergið
mitt, því nú megum við engan tíma missa.
Eg ætla að hverfa út um bakdyrnar, og þér
skuluð um stund vera Valeria Brune. Þér
niunuð finna alt, sem þér þurfið til að búa
yður á dansleikinn, og fötin mín munu sjálf-
sagt vera yður mátuleg. Ef þér vefjið káp-
unni nógu vel að yður mun engan gruna mun-
inn á okkur, og hringið svo og spyrjið hvort
að vagninn sé ekki til reiðu. Þetta virðist alt
einfalt, eða hvað? Þegar þér komið til Cov-
ent Garden, þurfið þér ekkert annað að gera
en að senda bílinn heim, en segið ökumann-
inum mínum að hann skuli ekki sækja yður.
Hitt býst eg við að óhætt sé fyrir mig að
fela yður. Umfram alt verðið þér að forðast
að koma mjög fast að nokkru fólki. Þér eigið
að vera Valeria Brune í elnum hennar versta
ham. Eg get fullvissað yður um það, barnið
gott, að sá hamur er fremur ljótur. Það
geta margir vinir mínir borið um. Komið nú
með mér.”
Einkennilegur ákafi og löngun eftir
þessu æfintýri greip Idu. Hún var ung og
lagleg og iéttlyndi hennar var að koma til
hennar aftur. Eftir hina hræðilegu sex mán-
uði mundi það vera gaman að sjá lifið aftur á
ný, þótt ekki væri nema snöggvast. Það
mundi vera gott að komast úr þessu rauna-
lega umhverfi er kæfði alt, sem var glatt og
bjart í sál hennar, og það var lífgandi að
vera i þessu fallega svefnherbergi með tindr-
andi Ijósunum og eldinum, sem logaði svo
glatt á arninum. Ljósgeislarnir brotnuðu og
spegluðust í silfurmunum búningsborðsins.
Það var gaman að snerta silkihengi og sjá
þessa fallegu glófa og þessa yndislegu skó,
sem Valeria fékk henni. Ida greip andann á
lofti er hún sá sig sjálfa í speglinum.
“Það er dásamlegt,” hvislaði hún, “hvað
fötin geta gert úr kvenmanni. Nú finst mér
eg gæti boðið öllu byrgin. í gömlu görmun-
um minum skammaðist eg mín næstum að
bjóða myndirnar mínar fyrir hálft penní.”
“Já, þetta er,nú-að líta rétt á hlutina,”
sagði Valeria, “en nij fer eg frá yður. í
þessari svörtu kápu og með þennan hatt get
eg farið út úr húsinu án þess að nokkur taki
eftir mér. Alt sem þér þurfið er að vefja
þessari kápu eins hátt og þér getið og hringja
svo á þjóninn. Þeim mun minna sem þér
segið þess betra er það.”
En hún þurfti ekkert að segja.
Strax og Ida þrýsti á bjölluhnappinn,
opnuðust dyrnar og ung og snotur þjónustu-
stúlka kom inn.
“Vagninn bíður, ungfrú,” sagði hún og
rétti henni bréfspjald. Ida reis hægt úr sæti
sínu og benti stúlkunni að ganga á undan
sér og augnabliki síðar ók hún niður götuna
í áttina til Covent Gardens. Hún var alls
óhrædd. Henni fanst hún hafa reynt þetta
alt saman áður, og fann til ákafrar löngunar
að ljúka þessu hlutverki, sem hún hafði nú
með höndum. Hún vissi nákvæmlega hvað
hún átti. að gera til að leika hlutverk sitt.
Það gat vel verið að hún þektist af einhverj-
um, en það gerði þetta fyrirtæki hennar enn-
þá meira spennandi.
Eins og Ida hafði búist við var þarna
allskonar fólk. Eitthvað þúsund manns höfðu
safnast þarna saman í hinu helga nafni misk-
unnseminnar. Ættgöfgir menn og konur
voru þarna ásamt fólki úr miðstéttinni. Til
og frá sáust fáeinar prúðbúnar konur. Yfir
höfuð var þarna samskonar fólk, sem að
venju kemur í Covent Garden við slík tæki-
færi. 'Án þess að vekja sérstaka eftirtekt og
án þess að nokkur skifti sér af henni, gat hún
skemt sér þarna, en hún hafði samt augun
hjá sér ef ske kynni að einhver kunningi
tæki eftir henni.
Skyndilega hrökk hún við. Hún sá fáein
fet frá sér manninn með þunnu varirnar og
fálkasvipinn er hún hafði séð inni í stofunni
hjá Valeriu. Hann var að tala við annan
mann — fremur litinn og óálitlegan mann,
með dökk reikandi augu og óánægjudrætti
kringum munninn. Hinn fyrnefndi sneri sér
við eins og augu Idu hefðu seiðmagn, er vekti
hann til meðvitundar um nærveru hennar
þarna. Hann brosti íbygginn. Það var eitt-
hvað háðslegt í því hvernig hann veifaði til
hennar með hendinni, og Ida misti hálfgert
móðinn.
“Þetta var óvænt,” sagði hún við sjálfa
sig. “Eg verð að fara gætilega. Þetta er
maðurinn, sem næstum fyrirbauð Valeríu að
fara á þennan dansleik hérna í 'kvöld.”
Hún dró sig því í hlé og fékk sér sæti á
stað sem lítið bar á, næstum því strax á eftir
kom maður með ólundarsvipinn kringum
munninn og hvíslaði að henni:
“Eg þarf að tala við yður. Komið á eftir
mér út í blómahúsið. Eg hefi fréttir að- færa
yður frá Arnold Gray.”
6. Kapítuli.
Ida beit fast á vörina og átti fult í fangi
með að hljóða ekki upp y-fir sig. Til allrar
hamingju sneri hún ba-ki við manninum, svo
að hann sá ekki nema lítið af skelfingarsvipn-
um ,sem á hana kom. Þessi maður þekti auð-
sæilega Valeríu Brune og átti við hana mikils
varðandi erindi. Hvort hann var vinur eða ó-
vinur stúlkunnar, sem hún var að leika, vissi
hún ekkert um. Hvað því leið mátti hún
ekki með neinu móti láta hann verða varan
við misgripin.
“Hvað er nú?” spurði Ida önuglipga. “Því
ónáðið þér mig á svona óhentugum tíma?”
“Þetta er yður sjálfri fyrir beztu,” svar-
aði maðurinn. “Þér ætlið þó ekki að segja
mér að þér hafið aldrei heyrt talað um mig
— um Ralph Arnott?”
Ida gætti sín vel; hún varð að vera fljót
að grípa tækifærið. Það var auðsæilegt að
hver sem þessi maður/var, hafði hann aldrei
hitt hina raunverulegu Valeríu.
“Það var nú ekki tilgangur minn að neita
því,” svaraði hún. “Haldið áfram.”
“Þér neitið því sjálfsagt ekki, að eg hefi
verið yður til talsverðrar hjálpar, og eg hefði
komið fyrri á yðar fund ef okkur hefði ekki
komið saman um að slíkt gæti verið hættu-
legt. Mér hepnaðist að losna við George
Heathcote. Eg hefi sent 'hann í burtu undir
fölsku yfirskini og kemur hann ekki aftur
fyrst um sinn.”
“Svo hörkulegi maðurinn hét þá George
Heathcote”, hugsaði Ida. Hún vissi þó svo
mikið. Ef hún héldi áfram að vera svona
letileg og hirðuleysisleg og spyrði ekki of
margra spurninga, gat vel verið að henni
tækist að leika hlutverkið til enda.
“Áður en við förum lengra, þá býst eg
ekki við að þér óskið að Mr. Heathcote fái
að vita að við höfum talað saman. Er það
rétt, Mr. Arnott?”
“Já, auðvitað,” svaraði Arnott. “Ef eg
vissi hversu mjög þér treystuð Heathcote—”
“Það get eg sagt yður. Eg treysti honum
hreint ekki neitt. Eg hefi ekkert á móti að
játa, að mér fellur hann frámunalega illa.”
“Já, mér hefir skilist að ykkur hafi orð-
ið sundurorða, ungfrú Brune. Maðurinn er
svi-kari. Hann lætur sem hann sé trúr áhuga-
málum vorum, en altaf hefir hann verið að
vinna að sínum eigin hag. Eina áhugamál
hans eru peningarnir. Það er andstyggilegt
að sjá mann, sem þykist vera þegn-hollur
Englendingur, verzla með leyndarmál hers og
flota föðurlands síns.”
“En þér getið stöðvað hann, Mr. Arnott,”
sagði Ida.
“Já ,eg bæði get það og ekki. Hann not-
ar mig til að ná hinum andstyggilegu tak-
mörkum sínum. Ef hann vildi, gæti hann
gefið mér upplýsingar, sem gætu hreinsað
mannorð mitt og leyft mér að líta ófeiminn
framan í aðra menn. Eins og nú standa sakir
verð eg að snúast fyrir Heathcote og þjóta
eftir hinni minstu bendingu hans og vera
launaður njósnari hjá erlendu ríki vegna
þeirrar vonar, að hann einhverntíma gefi
mér lykilinn að dyrum frelsisins.”
“En þetta er hræðilega rangt,” sagði Ida.
Maðurinn hló gremjulega.
“Þetta er undarleg athugasemd frá vör-
um Valeria Brune,” sagði hann. “Kæra ung-
frú, þér megið ekki reyna að vera með nein
láta læti gagnvart mér. Munið eftir því að
eg hefi lika búið í Berlín.”
Ida brosti. Hún komst að undarlegum
leyndarmálum. Það var ekki neinn vafi á
því, að hún hafði fallið ofan í njósnara hreið-
ur; hún var að lenda í svikavef þejrra og gat
séð hættu í fjarska.
“Enginn okkar er eins vondur og við
erum málaðir,” sagði Arnott. “Eg hugsa að
enginn okkar væri eins og hann er, nema
fyrir ill forlög, sem urðu okkur of sterk. Þér
getið vel sagt mér að spyrna móti broddun-
um, en setjið yður í mín spor. Fyrir fimm
árum síðan var eg allra manna hamingju-
samastur, eg var frægur blaðamaður og var
trúlofaður yndislegustu stúlkunni, sem til
var. Hvað er eg nú? Glæpamaður, sem
allir fyrirlíta nema útgefandi blaðsins, sem
eg vinn fyrir. Eg er saklaus. Eg er viss um
að unga stúlkan bíður ennþá eftir mér, eg
veit að hún gerir það, en eg hefi unnið eið að
því að eg skuli aldrei láta hana sjá mig fyr
en eg hefi sannað sakleysi mitt. * Þessvegna
hefi eg blandað mér í þessa síðustu njósn-
ara öldu. Eg segi yður þetta, því eg hefi
heyrt margt gott um yður, og að kringum-
stæðurnar hafa neytt yður inn á starfssvið,
. sem þér fyrirlítið. En gæti eg fengið þessi
skjöl frá Heathcote, þótt eg yrði að kaupa
þau eða stela þeim, mundi eg snúa aftur til
þess virðingarverða lífs, sem eg áður lifði.
Það sæmir illa Englending að ganga i félag
við útlent ríki til að skaða föðurland sitt.”
Ida sá það vel að maður þessi sagði satt,
um það var hún fullviss. Hann talaði með
slíkri hreinskilni að engnin efi komst að, en
hún mátti ekki láta hjartað ráða fyrir höfð-
inu. Hún varð að muna það að hún var
Valeria Brune, fögur og heppin njósnari, að
maðurinn, sem hjá henni sat var sokkinn upp
að augum í þetta samsæri.
“Við erum bæði leiksoppar í hendi for-
laganna,” sagði hún hugsandi. “Persónulega
er eg þreytt á þessu, en þér hafið tæplega
lagt þetta stefnumót til að iðrast synda yðar
hérna. Sögðust þér ekki hafa fréttir af--”
l “Arnold Gray. Eg er yður mjög þakk-
látur fyrir að þér mintuð mig á aðal erindið.
Að undanteknum einum eða tveimur er eg sá
eini, sem veit hvar Gray er niðurkominn. Þér
hafið sjálfsagt heyrt um hin dularfullu atriði,
sem gerðust á lestinni?”
“Aðeins óljóst. Eg þurfti að hugsa um
alt annað i það skiftið. Segið mér nákvæm-
lega frá því sem skeði; mér finst að eg ætti að
vita það alt með vissu.”
“Gray fór frá Berlín með þýðingarmikil
skjöl, en um það þarf eg ek-ki að fræða yður,
fyrst að það voruð þér, sem fyrst fenguð
fréttir af því. Þegar þessi skjöl eru í okkar
höndum, getum við eignast mörg þúsund
pund fyrir þau. Á ferðinni frá Dover til Lon-
don hvarf hann af lestinni. Leynilögreglan
Hefir fengið málið til meðferðar. Almenn-
ingur veit ekkert um þetta, þótt það sé ekki
mín sök, “því að eg hefi látið blaðið mitt fá
allar þessar upplýsingar. En hvað sem því
líður, þá er Scotland Yark í miklum vand-
ræðum. Þeir vita að Gray hvarf út úr lest-
inni, en engin gluggi né hurð var opin, svo
að þeir hafa engin ráð til að skapa sér neina
skoðun á þessu. Þeir vita vel að enginn
steypir sér út úr lest og lætur aftur hurðina
á eftir sér. Við gætum gefið lögreglunni heil-
mikinn fróðleik í þessurn efnum ef við vild-
um, og eftir tvo daga efast eg ekki um að við
gerum það, en það -verður ekki fyr en við
höfum fundið skjölin.”
“En þau hafið þið ekki getað fundið?”
“Ekki eina einustu línu. Við vitum að
hann hafði þau með sér. Við vitum að hann
gat alls eigi hafa afhent þau neinum öðrum,
en samt hafa þau horfið á hinn dúlarfylsta
hátt. En ef þér náið ekki í þau nær Heath-
cote sjálfsagt í þau. Eg vildi gjarnan að þér
heimsæktuð Gray.”
“Heimsæktuð hann?” spurði Ida. <
“Já, þegar hann yfirgaf lestina meiddist
hann, í raun og veru er hann mikið veikur —
beinbrotinn að því er mér skilst. Þeim hepn-
aðist að ná í lækni handa honum. Það getur
maiur altaf ef peningana vantar ekki. Mér
finst það mjög æskilegt ef þér færuð og sæuð
hann.”
“Hvaða tíma á morgun álituð þér heppi-
legastan?”
Hún var dálítið óróleg og áttavilt og svar
Arnott gerði henni ekkert léttara fyrir
brjósti.
y