Heimskringla - 23.05.1945, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 23. MAl 1945
KÓRALEYIAN
Ferðin til New York var mjög þægileg, og
Thorne tók að veita starfi skipverja meiri at-
hygli, einkum þegar Miss Sydney var við
stjórnina. Er “Naida” var að taka farm fanst
Thorne tíminn lengi að líða. Hann reyndi að
stytta sér stundir með því að gera áætlun um
leit sína í suðurhafinu, og keypti sér bækur og
landabréf af þessum hluta jarðarinnar. En
það var mjög langur og leiðinlegur mánuður
sem fór í það að fá farm í skipið.
Honum þjtti samt vænt um að Mr. Under-
cliff hafði ráðlagt honum að ferðast með skip-
inu til New York; það hefði verið ennþá verra
að sitja heima og bíða. Hann fékk og svaraði
bréfum, eitt þeirra var frá skólabróður hans
einum. Hann las einn kafla bréfsins mörgum
sinnum. Hann var svona:
“Það er sagt að vinur okkar Monck-
ton hafi farið frá okkar klassiska bæ, og
ætli sér að leggja í langferð með einu
skipi föður síns sér til heilsubótar. En
lítill fugl hefir hvíslað því að mér, að ný
rannsókn væri í undirbúningi gagnvart
honum, og að 'hann hafi yfirgefið háskól-
ann af frjálsum vilja í stað þess að verða
rekinn.”
“Með hvaða skipi ætli hann fari?” hugsaði
Thorne. “Ekki langaði mig til að hafa hann fyrir
förunaut. Það er gott að þetta kemur mér
ekkert við.”
En samt snerti þetta hann, þótt nokkrir
dagar liðu áður en hann varð þess var. Dag einn
sá hann að Tonio var önnum kafinn að hreinsa
og fága eina auðu káetuna.
“Hver á nú að vera í þessum klefa?” spurði
hann.
“Það er ætlunin að annar farþegi ferðist
með okkur,” svaraði matreiðslumaðurinn, og'
augu hans tindruðu, því að annar farþegi var
aukin tekjulind fyrir hann. “Einn af eigend-
unum ætlar að ferðast með okkur.”
Thorne gekk þegjandi í burtu. Hefði það
ekki verið svona nauðsynlegt fyrir hann að
halda áfram ferðinni mundi hann hafa yfirgefið
skipið fremur en ferðast ásamt Carter Monck-
ton.
“Hann er sennilega sendur í þessa ferð tii
að venja sig af ofdrykkju ástríðunni,” hugsaði
hann með sér gremjufullur. “Honum ætti ekki
að leyfast að ferðast ásamt heiðarlegu fólki.”
Thorne var of góður drengur til þess að
rýra Monckton í augum Latimers skipstjóra og
dóttur hans, og þagði því alveg, er Mjss Sydney
sagði honum að þau ættu að fá annan farþega.
Hann hafði sterka löngun til að taka sér far með
járnbrautarlest til Boston og tala við Undercliff
fóstra sinn, en til þess var tæplega nægilegur
tími. Þetta sama kvöld kom skipshöfnin um
borð, og í aftureldingu næsta morgun átti
“Naida” að leggja af stað í langferðina. Flutn-
ingur Moncktons var kominn, en sjálfur sást
hann hvergi, og óskaði Thorne þess af heilum
huga, að hann yrði strandaglópur.
Um kvöldið þegar hann sat og skrifaði í
klefa sínum, var barið að dyrum. Hann opnaði
hurðina og sá Latimer skipstjóra og lágan
mhnn, dökkan yfirlitum, standa við dyrnar.
» “Mig langaði til að tala við yður fáein orð,
Mr. Thorne,” sagði Latimer.
“Eins mörg og yður þóknast, skipstjóri,”
svaraði Thorne og hurðin lokaðist er þeir voru
komnir inn.
“Sjáið þér þennan mann?” spurði skip-
stjórinn.
Thorne kinkaði kolli því til samþykkis.
• “Það er maðurinn, sem eg sagði yður frá —
sá sem kom í vetur, sem leið um borð í skipið
til mín þegar eg var í Auckland. Þetta er mað-
urinn, sem hann faðir yðar flutti í bátnum til
Auckland.”
“Þetta er dásamlegt! Hvaðan kom hann?
Hann er sendur mér af forsjóninni,” sagði
Thorne.
Maðurinn fékk sér sæti. Hann var þrek-
legur maður og hafði litla gullhringi í eyrunum,
á handarbakinu var tattóeruð einhver mynd.
Hann gat verið fimtugur, en það var örðugt að
geta sér til um aldur hans og hverrar þjóðar
hann var. Hann hafði siglt á skipum ýmissra
þjóða og skildi fyrirskipanir og formælingar á
máli fjölda þeirra.
“Þetta er alls eigi neitt leyndardómsfult,”
sagði skipstjórinn. “Hann var sendur okkur af
umboðsmanni skipsins. Fáðu þér sæti Jessop
og segðu Mr. Thorne alla söguna eins og hún
var.”
“Já, látið mig umfram alt heyra sögu yðar,”
sagði Thorne ákafur.
“Vertu alveg ófeiminn,” sagði skipstjórinn,
og maðurinn tók til máls:
“Já, herra minn, eg fór með “Anna Bix-
ley”, sem var hlaðin kolum og átti að fara frá
Sydney til Frisco.”
“Láttu þetta eiga sig,” sagði Latimer, “eg
'hefi sagt honum alt frá strandi þínu; nei, segðu
honum heldur hvernig þú komst til eyjarinnar
og hvað síðan dreif á daga þína þar.”
Maðurinn togaði í buxurnar sínar eins og
til að vera viss um að þær væru á réttum stað
og tók til máls á ný.
“Mér fellur illa áð tala um þetta, því að
það var alt annað en gaman að hanga tímum
samn á veikum fleka, sem við höfðum neglt
saman í skyndi. Þegar við flúðum af skipinu
þvoðu öldurnar yfir okkur, svo að flekinn, sem
var illa gerður liðaðist brátt í sundur, svo að
félagar mínir tóku brátt að tína tölunni, að
síðustu var eg ásamt vesalings Bob McCann eft-
ir. Hvorugur okkar bjóst að sleppa lifandi úr
þessum kröggum; hann hvarf líka í náttmyrkr-
inu, og eg, sem hafði haldið mér dauðahaldi í
einn plankann, komst í land á eyju nokkurri.
Hún hafði flata strönd og sendna, en þar var
skamt milli fjalls og fjöru, því að stutt frá
flæðarmálinu risu snarbrattir hamrar. Á ein-
um tveim stöðum fann eg kókóspálma með
ávöxtum.”
“Eg lagði af stað til að finna eitthvað að
borða, og fann brátt hreint og gott vatn að
drekka; aldrei hefir mér fundist neitt jafn
bragðgott og það vatn. Eg fann líka leifarnar
af skipsflaki. Það var flakið af “Juan Fernan-
dez” frá San Francisco------”
“Einmitt!” sagði Thorne, sem mundi nú
eftir hvað Undercliff hafði sagt honum.
“Það var skipið, sem faðir yðar tók sér far
með,” sagði skipstjórinn við Thorne, “svo nú
eruð þér á réttri slóð.”
“En þetta var ekki alt,” sagði Jessop. “Bát-
urinn, sem við sigldum í frá eyjunni til Auck-
land, var skipsþáturinn frá “Juan Fernandez.”
“Hvernig gátuð þér vitað það?” spurði
Thorne.
“Eg las nafnið á kinnung bátsins. Það hafði
verið málað yfir það, en stafirnir sáust í gegr,
um málið.”
“Nú getur þú sagt okkur frá manni þeim,
sem bjargaði þér af eyjunni.”
“Það skal eg gera. Eg var á eyju þessari í
þrjár vikur og reisti mér skýli úr rusli því, sem
eg fann í fjörunni. Hvergi sást land svo langt,
sem augað eygði, og því gat eg ekki skilið hvað-
an ókunni maðurinn kom. En samt kom hann
einn morgun, lagði að landi og gekk upp að
kofanum mínum. Hinn stóri bátur hans lá í
fjörunni og var hlaðinn mat og öðru því, sem
til langferðair þurfti. Eg varð heldur en ekki
forviða, já, mér er óhætt að segja glaður. Hann
var sá einkennilegasti maður, sem eg hefi
nokkuru sinni hitt. Hann var fáorður, og spurði
mig einskis og vildi heldur ekki svara mínum
spurningum, þegar eg spuirði hann einhvers er
snerti hann sjálfan. Það eina, sem hann sagði
var þetta: Að hann gæti flutt mig til staðar, sem
eg gæti náð í skip til að komast á heim. Við
lögðum því af stað báðir saman, vorum hálfan
mánuð á leiðinni og komum til Auckland. Við
fengum bezta veður alla leið og höfðum allan
þann mat, sem við þurftum. Þegar við höfðum
loksins náð til Auckland, seldi hann fáeinar
pærlur, sem hann hafði meðferðis, eg fór með
honum þangað, sem hann seldi þær. Er hann
hafði gefið mér dálítið fé skildi hann við mig.
Á bryggjunni heyrði eg sagt, að hann hefði
dvalið eina tvo daga í Auckland og hefði síðan
lagt af stað í bátnum og stefnt í norð-austur en
úr þeirri átt höfðum við komið.”
“Er þetta alt, sem þér hafið frá að segja?”
spurði Thorne.
“Já, svo er það,” svaraði Jessop.
“Nú megið þér fa:ra,” sagði skipstjórinn og
opnaði 'hurðina, en um leið og maðurinn gekk
fram hjá Thorne, stakk hann bankaseðli í lófa
hans.
“Þakka yður fyrir”, sagði maðurinn og
kvaddi. Þetta kvöld og langt fram á nótt gekk
Thorne fram og aftur um þilfarið; hann hugsaði
og velti því fyrir sér, hvernig sér mundi auð-
veldast að ráða til lykta þessu erfiða fyrirtæki.
Er klukkuslögin tilkyntu að komið væri mið-
nætti, bjóst hann til að hverfa niður í klefa
sinn. Þá heyrði hann að vagn ók niður á bryggj-
una og fjörugar raddir og háværar bárust til
hans fram í skipið.
Hann gekk út að þeim borðstokknum, sem
sneri að bryggjunni og sá hóp manna, sem komu
slangrandi og rausandi eftir bryggjunni. Svo
kvöddust einhverjir með hrærðum málrómi og
innilegum heillaóskum, og var nú auðséð að
Carter Mjonckton var að koma um borð. Enda
reyndist það svo. Thorne fanst að hann hlyti
að reyna að afstýra því, St5 hinn ölvaði maður
vekti ekki alla um borð í skipinu, og einkum
að skipstjórinn og dóttir hans skyldu sjá Carter
í þessu ástandi. Hann gekk því á móti honum
strax og hann steig á skipsfjöl.
“Það var slæmt að þú skyldir koma um
borð svona á þig kominn,” sagði Thorne. “En
gerðu nú engan hávaða; það er ungfrú ein um
borð, og eg mun fylgja þér niður í klefann þinn.
“Þú ert allra bezti náungi,” sagði Carter
sem var í sólskinsskapi, en þetta er “Naida”,
eða er ekki svo?”
“Jú, svo er víst.”
“Þá er alt í lagi,” sagði Carter og fylgdist
með Thorné niður í káetuna, sem hann átti að
fá og var næst við klefa Thornes. Þar kom
hann honum niður í stól.
Nú þekti ungi maðurinn Thorne, stamaði út
úr sér þakkarorðum og vildi gefa honum að
smakka á flöskunni, sem hann hafði í vasanum.
En Thorne tók af honum flöskuna og fleygði
henni síðar í sjóinn en yfir því varð Carter
hamslaus af reiði.
6. Kapítuli.
Næsta dag forðaðist Thorne samferðamann
sinn. “Naida” hafði snemma um morguninn
verið flutt út í strauminn og fór um miðdags-
leytið fram hjá Sandy Hook. Þá voru öll segl
dregin upp, og allir hásetarnir voru í óða önn
að þrifa til á þilfarinu.
Þennan fyrsta dag sá Thorne Miss Sydney
sjaldan, en kyntist nú fyrst fyrsta og þriðja
stýrimönnunum. Mr. Sessions var lítlil maður
og rauðhærður og skrækróma, og Mr. Peper
feitur og glaðlegur maður. Hendur hans voru
eins og lítil svínslæri.
Monckton hélt sig niðri í klefanum næstum
allan daginn og svaf úr sér vímuna. Um kvöld-
ið kom hann upp á þilfar, en Thorne sneri við
honum baki og gekk frá honum. Hann hafði
ásstt sér að hafa ekkert saman við hann að
sælda. En matreiðslumaðurinn hafði sett þá
hvorn við annars hlið við borðið andspænis Miss
Latimer og neyddist Thorne því að kynna hann
fyrir henni, yfirmönnum skipsins og skipstjóra.
Það var auðséð að Miss Sidney þótti varið í
að kynnast syni skipseigandans, og Monckton
lagði sig í lima að koma sér í mjúkinn hjá
henni. Thorne*fann til þess óþægilega, að Car-
ter féll henni vel í geð, en ekki gat hann út-
skýrt það fyrir sjálfum sér hvarsvegna að hon-
um leiddist þetta; hann hafði engan persónuleg-
an áhuga fyrir henni. Fljótt á litið og hið ytra
virtist Monckton prúðmenni, og hafði hæfileika
að ná hylli fólks, þó ekki væri nema í bili.
Thorne vogaði ekki að taka það að sér að vara
Miss Sidney wið honum, eða heldur föður henn-
ar, segja þeim frá tilhneigingum hans í vín;
þau urðu að komast að því sjálf. En samt ætl-
aði hann að reyna að sjá til, að Miss Sidney gæti
sem allra sjaldnast fengið tækifæri til að vera
ein með Cartetr; atvikin réðu því að það áform
hans mishepnaðist.
Næsta dag var stormur og sjógangur mikill.
Thorne varð sjóveikur og varð því nauðugur
viljugur að vera í rúminu. Þar varð hann að
liggja í fjóra daga og gát ekkert annað étið, en
hveitibrauð og kjötsoð. Er kom upp á þilfarið
eftir þessa burtvetru, fann hann að Miss Latimer
og Monckton voru orðin svo samrýmd, að líkast
var sem þau höfðu þekst árum saman. Monck-
ton hafði ekki fundið til sjóveiki, og var svo
ósvífinn að fara til Thorne og fara að vorkenna
honum veikindi hans.
Þetta gramdist Thorne og svaraði honum
allóblíðlega: “Eg býst við ef að maginn í mér
hefði verið geymdur í vínanda árum saman,
þá hefði hann eigi bilað í sjógangi þessum.”
Þetta heyrði Miss Latimer og gat hann séð
á svip hennar, að henni þótti svarið ókurteist.
Carter skildi snieiðina, móðgaðist og fór strax
leiðar sinnar. Sydney fór líka í burtu, en
Thorne heyrði um þetta síðar firá skipstjóranum.
Thorne hugsaði sér hvað skipstjórinn
mundi hafa sagt ef hann hefði séð Carter kvöld-
ið, sem hann kom um borð í New York. En
hann svaraði ekki einu orði hinni góðsamlegu
afsökun, sem hann gerði fyrir hönd sonar skips-
eigandans. En svo mikið skildi hann að Sidney
hafði þykst við svar hans; það þótti honum
slæmt, en hélt samt áfram að forðast Carter,
og með því móti hitti hann hana sjaldari. Honum
leist ekki á stöðu hennar um borð í skipinu. En
samt hafði hin þróttmikla og stöðuga lyndis-
einkunn hennar vakið einlæga aðdáun hans..
Hún naut virðingar allra á skipinu, og allir
furðuðu sig á hinni rólegu og nákvæmu þekk-
ingu hennar og dómgreind á sjómenskunni.
“Það er sú aðdáanlegasta stúlka, sem eg
hefi séð á æfi minni,” sagði Mr. Pepper, “enda
þótt eg sé fæddur og uppalinn við fjöruna þar
sem drengir og stúlkur gátu stjórnað bátum
löngu áður en þau voru fullvaxin, já, bara á
meðan þau voru böcn.”
Þessu var hinn smávaxni Mr. Sessions sam-
þykkur.
Það var öllum ljóst að faðir hennar unni
henni af öllu hjarta, og fór í mörgum greinum
eftir hinum skynsamlegu ráðum hennar. En
að skoðun Thorne voru sjómennirnir á skipinu
ekki allir ánægðir með hana. Þeir hlýddu að
vísu fyrirskipunum hennar, en það var auðséð
að þeim fanst það rangt af skipstjóranum að
setja kvenmann yfir þá. Að þessum glæðum
var Atwell iðinn að blása. 1
Eftir því sem tíminn leið og skipið kom inn
í heitara loftslag varð Thorne aðstaðan meira
og meira óþolandi. Hann sá þau Monckton og
Sydney ganga fram og aftur um þilfarið í sgm-
ræðum. Samtímis lét hún Throrae verða þess
varan að hún var reið honum fyrir það, sem
hann hafði sagt, og sýndi hinum enn meiri alúð
vegna þess.
Skipstjóri og hásetar annars vegar voru alt
annað en sáttir, og jókst það sundurþykki dag
frá degi. Hann var í raun og veru mjög naum-
ur hvað matinn snerti. Þeir sem borðuðu í ká-
etunni fengu nægan mat, þótt hann væri ein-
faldur, svo að Thorne hafði ekki tekið til þess
niðursoðna fæðis, sem hann hafði með sér. En
maturinn, sem hásetarnir fengu var alt annar;
það var ekki hægt að segja að hann væri slæm-
ur, en hann. var af altof skornum skamti, og út
af því reis óánægjan.
Já, Latimer skipstjóri var svo smásmugleg-
ur, að hann skamtaði sjálfur Tonio matinn, sem
hann eldaði.
Þatta var í sjálfu sér ekki þýðingarmikið,
en það varð Atwell >ekki örðugt að gera ilt úr
því. Thorne hafði fyrir löngu síðan fengið
grun um að Atwell og ýmsir aðrir af hásetunum
næðu í brennivín, en hann gat ekki skilið á
hvern hátt. Skipstjórinn var sjálfur strangur
bindindismaður, og alt það vín, sem til var á
“Naida” var lokað inni í riieðalaskápnum, og
var haft þar sem meðal ef á þyrfti að halda.
Það var líka áreiðanlegt að Monckton hafði
ekkert vín. Mr. Pepper sagði honum sem sé, að
þegar faðir Moncktons skrifaði og bað um far
handa syni sínum, hafði hann skýlaust tekið
það fram, að ekkert brennivín mætti finnast
um borð. Allir urðu líka að játa, að Carter
hafði komið óaðfinnanlega fram. Eina vínið,
sem hann hafði flutt með sér var þessi litla
flaska, sem Thorne hafði fl'Eygt í sjóinn, en það
hafði Monckton aldrei getað fyrirgefið honum,
þótt Thorne héldi, að hann hefði verið of fullur
til að muna neitt eftir því, en þar hafði hann
rangt fyrir sér og fékk líka að heyra það kvöld
eitt.
Miss Sidney og Thorne töluðu saman yfir
kvöldverði um algeng atriði, en hvort hafði sína
skoðun og hélt hsnni fram; en svo gaf Monckton
sig í samræðuna. Miss Latimer svaraði honum
og gaf honum þannig rétt til að taka þátt í við-
ræðunum. Aftur á móti sýndi Thorne, að hann
reiddist þátttöku hans í samtalinu, og þagnaði
nú alveg. Carter fann hversu þetta var sær-
andi, varð reiður og fór að hæðast að röksemda-
færslu Thornes, og gerði það á svo skringilegan
hátt, að allir, sem þarna voru, gátu ekki að sér
gert að hlægja. Thorne beit á jaxlinn og sagði
ekkert fyr en Sydney var farin. Þegar hann
hélt áfram með háðglósur sínar fékk hann löðr-
ung yfir borðið svo vel útilátinn, að hann valt
út af stólnum.
Alt varð samstundis í uppnámi inn í ká-
etunni. Háð Moncktons var nú orðið að hams-
lausri reiði; hann stökk upp með formæling-
um, og stýrimennirnir risu líka úr sætum sín-
um. Stólarnir ultu um koll og það leit helzt út.
fyrir að Monckton mundi stökkva yfir borðið
og ráðast á andstæðing sinn.
Thorne einn sat kyr; hann horfði framan
í Monckton og andlit hans var kuldalegt og ná-
fölt. Hann var alveg rólegur, en í huga hans
greip óstjórnleg löngun til að taka Carter og
lúberja hann, því að honum fanst snoppungur-
inn alt of lítil hegning.
“Bölvaður hundurinn þinn!” æpti Monck-
ton þegar hann kom upp orðunum.
Hann rétti hendina aftur fyrir sig eins og
hann ætlaði að stinga henni í vasann; hann var
viti sínu fjær af reiði.
“Reyndu að sitja á þór,” sagði Thorne
kuldalega, “og sleptu hendinni af leikfanginu í
vasa þínum. Eg skal lofa þér því, að ef þú
dregur upp skambyssu og ætlar að nota hana
gegn mér, skal eg mölbrjóta hvert bein í ólukk-
ans skrokknum þínum.”
Monckton leit framan í hinn manninn og
félst hugur; hann hætti við að draga upp skam-
byssuna.
“Aflogahunduir!” öskraði hann. “Þjófurinn
þinn!”
Nú reis Thorne úr sætinu.
“Eg vil ráðleggja þér að nota ekki aftur
þessi nöfn,” sagði hann svo rólega, að hefði
Monckton ekki verið vitstola af vonsku, hefði
hann látið sér það að varnaði verða.
“Eg endurtek það að þú ert þjófur og sonur
þjófs!” hvæsti hann. Með leifturhraða stökk
Thorne yfir borðið og sló róberann svo að
hann lá eins og dauð tuska á gólfinu.
í þessum svifum kom skipstjórinn niður
stigann.
“Hvað gengur á fyrir ykkur, herrar mínir?
Hvað á annað eins og þetta að þýða? Ruddaleg
áflog í- káetunni minni? Gerið grein fyrir
þessu!” sagði hann í skipunarrómi. “Hversvegna
slóuð þér hann, Mr. Thorne?”
Thorne svaraði engu. Mr. Pepper hafði
lyft Carter upp í stól. En hvorki hann né hinn
stýrimaðurinn virtust fúsir að svara. Monckton
hafði ekki náð sér svo mjög að hann gæti það.