Heimskringla - 16.01.1946, Blaðsíða 5

WINNIPEG, 16. JANÚAR 1946
HEIMSKRINGLA
5. SÍÐA
Nazaret sagði við lærisveina
sína: að vera saklausir sem dúfur
og um leið kænir sem höggorm-
ar. Sumir eiga svo bágt með að
tvinna svo ólíka þætti saman í
skapferli sitt. Hið sama mætti
segja um hina gullnu lífsreglu,
sem spekingurinn kínverski,
Laó-tse gaf sínum lærisveinum:
Að vera þeim góður og einlægur,
sem eru góðir, og vera þeim líka
góður og einlægur, sem ekki eru
góðir, því að þá verða að lokum
allir góðir. — I Nova Scotia var
eg um tíma vikadrengur hjá
öldruðum, greindum og hóglát-
um skozkum manni, sem öllurn
(er kyntust honum) virtist vera
mjög hlýtt til. Eg spurði hann
einu sinni um það, af hverju að
öllum nágrönnum hans þætti
svona vænt um hann og vildu alt
gott fyrir hann' gera. “Eg veit
það ekki,’ ’sagði hann. “En eg
skal segja þér nokkuð: Eg hefi
alla mína æfi hugsað vel og hlý-
Iega til allra, sem eg hefi haft
kynni af, og í hjarta mínu hefi
eg óskað þeim öllum alls góðs.
Eg er sannfærður um það, að
það getur engan sakað neitt, þó
að eg hugsi þannig, og einhver
kann að hafa gott af því. Að
minsta kosti hefi eg sjálfur mjög
gott af því, að hugsa þannig af
einlægum huga.” Þannig er aðal-
innihald þess svars, sem hann
gaf mér, þó að orðin séu kanske
ekki þau sömu. Og eg hefi aldrei
gleymt þessu atriði.
Og þá er eftir að svara fyrir-
spurn þinni um það, hvaða bæk-
ur það eru helzt, sem eg hefi haft
mesta ánægju af að lesa, síðan eg
veiktist. Því er fljótsvarað: Eg
hefi lesið einna mest ljóð, leikrit
og stuttar sögur, en hefi haft
mesta skemtun af að lesa góðar
ferðasögur og æfisögur merkra
og vænna manna og kvenna.
Þetta er nú orðið býsna langt
sendibréf, og eg er búinn að masa
mikið um sjálfan mig.
Skilaðu kærri kveðju minni og
hjartans þakklæti til séra Al-
beits og konu hans og meðlima
félagsins “Jóns Trausta”.
Með innilegri kveðju og ósk-
um alls góðs frá okkur hjónun-
um til þín og þinna.
Vinur þinn,
J. Magnús Bjarnason
‘RÁÐSTJÓRNAR-
LÝÐRÆÐI”
Eftir Jónas Guðmundsson
Á utanrikisraðheærafundinum
í^æga í London, sem lauk 2. okt.
s- h árangurslítið, eins og kunn-
ugt er, var það eitt deiluatriði,
hvað væri lýðræði. Fulltrúar
Lngilsaxa, Frakka og Kínverja
héldu því fram, aðeinungis þar
væri lýðræði, sem fólkið gæti í
frjálsum kosningum látið vilja
sinn í ljós um það, hverjum það
viidi fela landsstjórnina, svo og
heimilt væri aðtala og rita um
aimenn þjóðmál án ótta við yfir-
völd landsins. Fulltrúi Sovét-
nkjanna hélt því hins vegar fram
þar, sem barizt væri “móti
fasisrna,” væri lýðræði, alveg án
fillits til þess, hvort svokallaðar
f^jálsar kosningar ættu sér stað
eða ekki, og það jafnt þó að svo-
kallað málfrelsi og ritfrelsi væri
sLert. Ekki var þess getið í skýrsl
um frá fundinum eða ræðum
þeim, sem fluttar hafa verið eftir
fundinn, að hann hafi strandað
þessu atriði, þótt ekki sé það
ólíklegt, að það hafi átt sinn þatt
í því að allt fór þar út um þúfur. j
En hvað sem menn nú vilja
segja um utanríkisráðherrafund-
inn og afdrif hans, verður ekki
hjá því kqmist að taka afstöðu
til þessara (,veggja meginskóðana
á því, hvað sé lýðræði, og verður
því í þessum hugleiðingum dval-
ið við það viðfangsefni.
II
Fyrir stríðið voru allir sam-
mála um, að kommúnismi væri
einræðisstefna, enekki lýðræðis-
stefna. Þetta var þá tekið gilt af
öllum, einnig af kommúnistun-
um sjálfum, sem enga kröfu i
gerðu þá til þess að kallast lýð- i
ræðissinnar. Þeir fóru að jjnfnaði
hinum háðulegustu orðum um j
lýðræði, fundu því allt til for-
áttu og sögðu jafnvel, að almenn-
ur kosningaréttur og almenn ^
mannréttindi á lýðræðis vísu ^
væru raunverulega til ills eins j
fyrir “verkalýðinn,” því að allt
slíkt “tefði aðeins fyrir bylting-
unni.” 1 ágústmánuði 1939, þegar
Rússar sömdu við Hitkr, voru
forvígismenn kommúnismans
enn á þessari skoðun. Molotoff
lét þó svo um mælt, að það væri
aðeins “smekksatriði, hvort
menn væru með eða móti fasis-
manum,” og það væri “beinlínis
heimskulegt að ætla sér að út-
rýma nazismanum með vópnum.
Slíkt nálgaðist brjálsemi þá, sem
komið hefði fram í trúarbragða-
styrjöldunum á liðnum öldum,
sögðu kommúnistar. Þeir létu þá
einnig a'lveg hiklaust uppi þá
skoðun, að einræðisríki nazista
og fasista væri ekki höfuðóvinir
kommúnismans og Ráðstjórnar-
ríkjanna, heldur væri höfuð-
fjandinn “auðvaldið” í Bret-
landi og Bandaríkjunum, og stor-
hætta gæti jafnvel stafað af smá-
þjóðum, eins og t. d. Finnum,
fyrir öryggi Sovétríkjanna, ef
þau væru í nánum tengslum við
“auðvaldsríki,” og var þá sér-
staklega átt við Bandaríkin og
Bretland.
Álit lýðræðisþjóðanna þá var
það, að í Rússlandi ríkti hið full-
komnasta einræði, og hrein harð-
stjórn, og væri þetta í fáu eða
engu betra en í einræðisrikjun-
um, Þýzkalandi og ítalíu. Um-
mæli Roosevelts og Churchills
um það bil, sem Rússar gerðu
vináttusáttmálann fræga við Hit
ler, sýna ljóslega, að þeir töldu
þá, að kommúnisminn væri ein-
ræðisstefna og Sovétríkin væru
einræðisríki.
Nú bregður hins vegar svo við,
að farið er alltl einu að tala um
“austrænt lýðræði” og “ráðstjórn
arlýðræði” sem einhverja nýja
tegund lýðræðis. Þessi lýðræðis-
tegund á að vera á ýmsan hátt
fullkomnari en hið svokallaða
“vestræna lýðræði”, sem sumum
mönnum og þó einkum kommún-
istum finnist nú vera orðið ein-
hvers konar lakari tegund “lýð-
ræðis.”
Molotoff lét svo um mælt í
ræðu þeirri, sem hannflutti fyrir
hönd Stalins á byltingarafmæl-
inu 7. nóv. s. 1., að “í Ráðstjórnar-
ríkjunum blómgaði^t nú lýðræði,
sem tæki fram öllu öðru ilýðræði
í heiminum.” Manni verður nú
á að spyrja: Hvað er það sem
hefur breytzt siðan 1939? Hefur
einhver stórkostleg breyting orð-
ið í Rússlandi síðan 1939, er það
var “smekksatriði” aðeins, hvort
menn voAi með eða móti nazis-
ma? Eða, hafa Bandaríkin og
Bretland eða einhver önnur stór
Tilkynning
um fulltrúa okkar á íslandi
Umboðsmaður okkar á íslandi ér Bjjörn Guðmunds-
s°n, Reynimel 52, Reykjavík. — Hann tekúf á móti
pöntunum á blöðunum og greiðslum fyrir þau.
Heimskringla og Lögberg
og þýðingarmikil “auðvaldsríki”
horfið frá hinu fyrra lýðræði og
tekið upp einhvers konar komm-
únisma og skýrt hann lýðræði?
Annað hvort skyldi maður ætla,1
að gerzt hefði, því að svo ger-
breyttur er tónninn orðinn, sér-
staklega hjá Rússum. Er nú rétt
að athuga lítillega, hvað það er,1
sem breytingunni veldur.
III.
Öllum, sem bezt þekkja til, ber
saman um það að engin breyting,
hafi á orðið í Rússlandi síðan|
færir stríð, að því er snertir
frelsi almennings. Ennþá er
aðeins einn stjórnmálaflókkur
leyfður þar í landi, kommúnista-
flokkurinn, og ennþá er öllum
bannað bæði í ræðu og riti að
gagnrýna stjórnarvöld landsins.
Ennþá er landið alveg lokað fyrir
öllum áhrifum erlendra ríkja,
sem vinveitt eru þó Rússum, og
ennþá eru kenndar þar í skólum
sömu ósannindin, t. d. um Banda-
ríkin og Bretland, og vant var
fyrir stríðið. Eitthvert mesta
vandamál kommúnistanna, sem
stjórna rússnesku herjunum, er
að “koma í veg fyrir,” að rúss-
neskir hermenn kynnist brezkum
og bandarískum hermönnum, t.
d. í Þýzkalandi.
Um þetta hefur hinn frægi
fnettaritari brezka útvarpsins,
Paul Winterton, látið þessi orð
falla: “Rússnesk yfirvöld gerðu
sig ekki eingöngu ánægð með
það, að spyrna á móti öllum per-
sónulegum kynnum milli Rússa
og Breta, heldur gerðu þau allt,
sem hægt var til að koma í veg
fyrir, að þekking á landi voru
breiddist út í Rússlandi”. Hér
getur Paul Wintéfton gerzt um
vitað, því að hann dvaldist í Rúss
landi flest stríðsárin sem frétta-
ritari og kynntist því ástandinu
þar vel. Hann segir enn fremur:
“Moskvadeild brezka upplýsinga
ráðuneytisins gat ekkert starfað
í Rússlandi á stríðsárunum, sem
talizt gat, vegna þeirra erfið
leika, ssm Rússar af ráðnum
huga settu í veginn.”
Um hug rússnesku kommún-
istaforingjanna til “samherj-
anna” í vestrinu má nokkuð
ráða af þessum orðum sama
fréttaritara:
Aldrei í hernaðarsögunni, þar
sem herveldi hafa unnið saman,
hafa sigrar annars aðiljans svo
ákveðið, af ráðnum hug og á
óheiðarlegan hátt, verið þagaðir
í hel, eins og gert var.af Rússum
um sigra brezka og bandaríska
hersins.”
Þessar tilvitnanir nægja til
þess að sanna, að í Rússlandi
hefur engin breyting átt sér stað
frá því, sem var fyrir 1939.
Sama einræðið, sama kúgunin,
sama blekkingin sem áður var
þar, er þar enn á ferðinni.
En hversvegna er þá farið að
kalla einræðið lýðræði? Það
hlýtur að vera gert í einhverjum
ákveðnum tilgangi. Sumir vilja
reyna að ver ja það, aðkalla rúss-
neska einræðið lýðræði, með því
að þar sé “kominn til fram-
kvæmda sósíalismi”.
En í ágætri grein eftir Bert.-
rand Russel segir réttilega, að
í Rússlandi sé “sósíalismi án lýð-
ræðis”, og sýnir kannske bezt
af öllu, að þar er einmitt ekkert
lýðræði. Það er hægt að tala um
sósialisma án lýðræðis og lýðræði
án sósíalisma, en að kalla sósíal-
ismann, einan sér, lýðræði, eins
og þeir gera, sem eru að reyna
að verja kúgunarstefnu Rússa,
er hrein hugsunarvilla.
IV.
En hvers vegna hefir þá verið
gripið til þessa óyndisúrræðis að
fara að kalla einræðið í Rúss-
landi lýðræði? Svarið liggur
beint við. Það er gert í áróðurs-
skyni. Einræðisrikin, Þýzkaland
og Italía, komu silíku óorði á ein-
ræðishugtakið, að varla var
mögulegt fyrir vesturveldin,
Bretland,|Frakkland og Banda-
ríkin, sóma síns vegna að ganga
í bandalag við einræðisríki, þó að
heita ætti svolítið annarar teg-
undar en þau einræðisríki voru,
sem barist var við. Á meðan
Rússar studdu Hitler og Musso-
lini, eða frá 1939—1941, var með
réttu talað um baráttu lýðræðis-
ríkjanna gegn einræðisríkjun-
um, og þá var Sovét-Rússland
enn talið í flokki einræðisríkj-
anna. En svo komu þáttarskiftin
í ófriðnum 1941, er Hitler réðist
á Rússland. Þegar nú svo skip-
aðist, að Rússiland, sem var ein-
ræðisriki, lenti lýðræðisríkja
megin, þótti óviðkunnanlegt,
þegar talað var um sameiginlega
baráttu lýðræðisþjóðanna, að
undanskilja altaf Rússa. Þetta
var gert fyrst framan af, en svo
var því hætt. Rússar lofuðu öllu
fögru. Þeir gerðust aðilar að At-
lantshafssáttmálanum, þeir við-
urkendu pólsku stjórnina í Lon-
don og þeir lofuðu að eiga hlut
að þvá, að frelsi smáþjóðanna
yrði viðurkent, ef þeir sigruðu í
styrjöldinni. Á yfirborðinu van-
treystu fáir þessum loforðum og
þeir, sem það gerðu, voru
skammaðir og kallaðir “Rússa-
hatarar”. Loks var því hætt að
undanskilja Rússa þegar talað
var um “lýðræðisþjóðirnar”, svo
að Rússar lentu á bekk með þeim,
án þess að þurfa að breyta til í
nokkru um stjórnarhætti heima
hjá sér. Þeir komust þannig inn
í lýðræðisþjóðahópinn undir
föisku flaggi og án þess að hafa
nokkuð það til unnið, sem rétt-
lætti það. En þeir sáu, að þetta
gekk “vel í fólkið” í öðrum lönd-
um, og því hófu þeir þann áróð-
ur — þ. e. tóku að útbreiða þá
reginlýgi, — að í rauninni væri
Rússland eina lýðræðisland
heimsins, þar sem verulega “full-
komið” lýðræði ríkti. Þetta var
svo kallað “hið fullkomna lýð-
ræði sósíalismans”, og má m. a.
sjá það af greinum Jóhannesar
í Kötlum, sem birst hafa í Þjóð-
viljanum að undanförnu, hve
sannfærðir raenn geta orðið um,
að í landi, þar sem allir voru
sammála um, að fullkomið ein-
ræði hafi ríkt, sé nú komið hið
fullkomnasta lýðræði, sem þekst
hefir á jörðu hér, án þess að það
hafi á nokkurn hátt breytt um
stefnu í stjórnmálum.
Það þarf alveg óvenjulega
gáfumenn til þess að skilja
svona hluti. En þeir virðast þó
vera til m. a. hér á Islandi.
Kommúnistarnir vita vel, að
ekkert lýðræði er til í Rússlandi.
Þeir vita, að þar hefir verið gerð
veruleg tilraun til þess að fram-
kvæma “sósíalisma án lýðræðis”,
og þeir segja þess vegna áreiðan-
leg^ vísvitandijSsatt, þegar þeir
[ eru að tala um lýðræði í Rúss-
landi. En þeir gera þetta samt
af þeirri ástæðu, að “hin fu'll-
komna blekking,” en ekki hið
fullkomna lýðræði” er bezti
bandamaður kommúnismans,
eins og hún er bezti bandamaður
nazismans. Hitler kallaði flokk
sinn “nationalsósíalista” — þjóð-
ernisjafnaðarmenn — eingöngu
í blekkingarskyni. Kommúnistar
í Rússlandi og víðar kalla nú í
sama skyni einræðið í Rússlandi
hið fullkomnasta lýðræði, sem
til sé. Þeirra vinningur með
þessu liggur í því að blekkja al-
menning, fá hann til að trúa þvi,
að hvað sem allir segja sé ekki
einræði í Rússlandi, heldur sé
þar einhvers konar lýðræði, að
vísu “austrænt lýðræði” eða
“ráðstjórnarlýðræði” — það er
þeim sama — en lýðræði skal
það vera, vegna þess að það hug-
tak er vinsælt meðal allra þeirra,
sem inst inni unna frelsi og
sjálfsákvörðunarrétti þjóðanna.
Með þessu er því marki náð að
, rugla hugmyndir fólks um skipu-
, Iag þjóðanna, og það er m. a. eitt
af því nauðsynlega fyrir baráttu
kommúnista til heimsyfirráða.
Því meiri ósannindi og blekk-
ingar, því betri skiilyrði eru til
þess að kommúnistar geti hlotið
einhvern ávinning. Sannleikur-
inn er, að það er hvoríd til “aust-
rænt lýðræði” né “ráðstjórnar-
nú einræði nákvæmlega eins og; endurreisnar tímabil nýlendunn-
það, sem þar var fyrir 1939 og ar.”
kommúnistar sjálfir forðuðust þá Þetta er aðeins lítið sýnishorn
að kalla lýðræði. Aðeins þar, þess hvernig sagðar eru í stuttu
sem málfrelsi, félagafrelsi, rit- j máli og alþýðlegu sögur þeirra,
frslsi stjórnfrelsi og persónu- [ sem fram úr sköruðu og leiðsögn
frelsi er viðurkent handa öllum höfðu á tímum erfiðleikanna. ís-
og verndað af ríkinu, aðeins þar
getur verið um lýðræði að tala,
en ekkert af þessu er í Ráð-
stjórnarríkjunum, og þess vegna
grúfir myrkur einræðisins yfir
öllum ríkjum Sovétsambandsins
og öllum leppríkjunum, sem þau
hafa svift því frslsi, sem þeim
var lofað í Atlantshafssáttmál-
anum.—Samvinnan.
LISTIN AÐ S^GJA SÖGUR
Einstöku maður á Islandi
kunni öðrum betur að segja sög-
ur þannig að áheyrendum yrði
bæði til fróðleiks og ununar. Var
sú list í miklum metum og þeir
menn í hávegum hafðir, sem
hana kunnu.
Eg hefi verið að lesa Sögu Is-
lendinga í Vesturheimi að und-
anförnu og dáist að því hversu
vel þar eru sagðar sögur manna,
lendingar eru þá illa breyttir ef
þeir una sér ekki við lestur slíkra
sögusagna.
Sig. Júl. Jóhannesson
HVERJUM ER UM
AÐ KENNA?
sem eg hefi þekt jafnvel þó þær
séu sagðar aðeins í fáum setning- j unnið traust þjóðarinnar
Frh. frá 1. bls.
og stöðugri andstöðu við forset-
ann en nokkur republikani.
Sem stendur er það auðvelt
fyrir republikana að slá allri á-
byrgðinni upp á hinn klofna
demókrataflokk. Það er auðvit-
að ætlast til að meirihluti þings-
ins og stjórnin, stjórni, eða geri
það kunnugt kjósendum, að þeir
geti ekki stjórnað. En er stefna
republikana uppbyggileg eða frá
pólitísku sjónarmiði séð, skyn-
samleg? Er það nóg að vera í
andstöðu við forsetann, bara til
að vera andstæðingur hans? —
Geta republikanar nokkurntíma
með
um. Hér fer á eftir sem lítið
sýnishorn partur af því, sem sagt
er um Stefán Sigurðsson kaup-
mann:
“Það er í frásögur fært hvern-
ig þeir bræður, hann og Jóhannes
hafi snemma létt undir störfin
með föður sínum. Þóttu þeir frá-
bærlega ötulir og snemma roskn-
ari að ráði en vetratölu. Á ýmsa
vegur voru þeir mjög samráða
því að vera alstaðar þrándur í
götu? Eru ekki viðfangsefni
þjóðarinnar of stór, ástandið of
hættulegt, til þess að leika póli-
tískan leik, eins og vanalega?
Pólitíska fyrirkomulagið á og
sinn þátt í að hindra framgang
málanna, og sem heldur öllum
umbóta fyrirætlunum á hálum ís
er skifting valdsins milli fram-
kvæmdar og löggjafar. Fjórða
unz leiðir þeirra skildu að mestu( hvert ár fara fram kosningar til
um miðjan aldur. En á því fyrra
tímabili æfi þeirra má starfssaga
þeirra að mestu leyti teljast ein
og hin sama þótt ólíkir væru
þeir samt. Var leitun á bræðr-
um, er svo hepp^lega voru sam-
an valdir að annar hafði því oft-
ast á að skipa, sem hinn skorti.
Veitti þar hvor öðrum “slíkt sem
hönd hendi eða fótur fæti” eins
og Erpur mælti forðum. — Enda
eru þeir bræður Stefán og Jó-
hannes nafnkunnastir sem
“Hafnarbræður”, “Hnausabræð-
ur” og “Breiðuvíkurbræður”. —
Kann það nokkuð að stafa af því
að “bræðrasól” þeirra skein yfir
nýlendunni áður en næturþokan
þjóðþingsins, í þeirri von að for-
setinn og sá flokkur sem honum
fylgir, vinni saman að málum
þjóðarinnar, en þegar forsetinn
og flokkur hans í þinginu skilja
leiðir, eða klofnar, er engin úr-
lausn önnur en sitja út kjörtíma-
bilið, tvö eða þrjú ár, aðgerða-
laus.
Vér erum einmitt í slíkum
kringumstæðum nú.
Löggjafarvaldið er sem frosið
til dauðs. Nú er oss liggur sem
mest á innanlands löggjöf, er
sem vér höfum enga stjórn. Það
er sökum þessa, að menn eins
og Arthur Krick, David Law-
rence, Richard L. Strout og aðrir
varð að morgunskýjum, því þá hafa verið að benda á að vort
eru viðbrigðin mest og: fegurst. j pólitíska fyrirkomulag, þurfi
Á æskudögum hans var fátt, umsköpunar við, og að þingræð-
framkvæmda við vatnið mikla
Þá voru einungis kænur og flat-
bytnur notaðar við veiðar, en
seglbátar til flutnings. En á
þeim árum lifði fólkið mest á
aflanum úr vatninu. I þann tíma
hefst víking Stefáns, þótt aldrei
herjaði hann á Víkverjana, ssm
bjuggu kring um það. Kom þá
brátt í ljós að hann var fæddur
forgöngumaður og gæddur ýms-
um kostum afburðamannsins: ó-
bilandi viljaþreki, ásamt mikilli
karlmensku og djörfung að
fylgja fram áformum sínum, og
hepnin, sem sumum virtist ó-
skiljanleg, líkt og byr hinna
fornu Hrafnistumanna fylgdi
honum eftir og blés í seglin —
þrátt fyrir annir og umstang við-
skiftanna tók Stefán mikinn þát
í velferðarmálum bygðar sinnar.
Hann var stundum oddviti sveit-
arinnar og fylgdi fram málum
hennar af alhuga. — Stefán var
merki'legur maður í sjón og
reynd — bæði norrænn og suð-
rænn að eðli og álitum, heiðinn
og kristinn, vikingur og kross-
fari. Hann var hár og herða-
breiður, lítið eitt lotnin í hálsi
með mikið hrafnsvart hár er féll
í hrokknum lokkum. Svipurinn
var djarflegur en þó góðlegur,
enda var hann mjög viðkvæmur
maður og blíður við börn og
gamalmenrii og þá sem bágt áttu;
hann þoldi illa að láta menn
synjandi frá sér fara ef'þeir leit-
uðu hans í nauð, jafnvel þótt
skuldugir væru og skuldseigir,
— hann var hinn mesti höfðingi
í viðskiftum. — Hann var sól
Nýja íslands um mörg ár — þótt.
islegra stjórnarfyrirkomulag
verði tekið upp, svo fram úr
vandamálum þjóðarinnar verði
ráðið viðstöðulaust, annaðhvort
með hótun um kosningar, eða
með kosningum.
Eins og nú standa sakir, er
engin vissa fyrir, að núverandi
þvergirðingur vérði brotin fyr
en 1948. Það er því mögulegt
að vér eigum fyrir höndum þrj ú
hættuleg ár, án stjórnar.
—Þýtt úr Christian Science
Monitor. G. E. E.
Heimskringla á tslandi
Herra Björn Guðmundsson,
Reynimel 52, Reykjavík, hefir
aðalumboð fyrir Heimskringlu á
Islandi. Eru menn beðnir að
komast í samband við hann, við-
víkjandi áskriftar-gjöldum, og
einnig allir þeir sem gerast vilja
kaupendur hennar, hvar sem er
á landinu.
Hr. Guðmundsson er gjaldkeri
hjá Grænmetisverzlun ríkisins
og þessvegna mjög handhægt
fyrir borgarbúa að hitta hann
að máli.
lýðræði”, því að í Rússlandi er á skýjum skini. En saga hans er
LYNG-KIRSIBER
Lyng-kirsiberin
vaxa upp af fræi
á fyrsta ári. Rauð-
gul á lit, á stærð
við venjuleg kirsi-
ber. Óviðjafnanleg
í pæ og sýltu. Einnig mjög góð til
átu ósoðin, á sama hátt og jarðber.
Ef þurkuð í sykri jafngilda þau rús-
ínum fyrir kökur og búðinga. Afar
ávaxtamikil. Geymast langt fram á
vetur ef höfð eru á svölum stað. —
Pantið útsæði strax. Bréfið á 15ý,
2 bréf 25c, póstfrítt.
FRl—Vor stóra útsœðisbók fyrir 1946
Enn sú fullkomnasta. 86
DOMINION SEED HOUSE
Georgetown, Ontario