Heimskringla - 20.02.1946, Side 4

4: SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 20. PEBRÚAR 1946
llcimakringla
fStofnvð lttt)
Kemur út ó hverjum miðvikudegi.
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsími 24185
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn, borgist fyrirfram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
"Heimskringla" is published by and printed by.
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24 185
okkar á meðal, af yngstu kyn-Gimil, hin árlega þjóðhátíð Is-
slóðinni, sem kynningu hafa af
íslenzku, ef ekki væri fyrir laug-
ardagsskólana. Það sem þannig
hefir reynst, bendir skýlaust til
hvert stefna skal, að ofan á þá
lendinga í Winnipeg og í Nýja-
Islandi, sem haldinn var þann 7.
ágúst, að þessu sinni, sérstaklega
helgaður lýðveldisstofnuninni á
íslandi. Hátíð þessa sóttu á
UPPTÍNIN GUR
WINNIPEG, 20. FEBRÚAR 1946
Þjóðræknisþingið
Ársþing Þjóðræknisfélagsins hefst í byrjun næstu viku í G. T.
húsinu í Winnipeg, og stendur yfir í þrjá daga.
Vonandi er að þingið verði vel sótt. Það er sá aflvaki, er bezt
hefir dugað, er um hefir verið að ræða, að vekja meðvitund ls-
lendinga um andleg ættaróðul sín og erfðir. Þeir sem fjórðung úr
öld hafa sótt það, vita af sjón og reynd, hver ávinningur það hefir
verið, bæði sjálfum þeim og heild Islendinga.
Hver hin sérstöku mál þessa þings eru, verður ekki af dag-
skráimi einni ráðið. Þau koma að jafnaði í ljós er til nýrra mála
kemur, en sem sjaldnast er þar nefnt, hver eru. Hitt er vist, að
málefnin eru mörg og starfið meira, sem framundan er, en i fram-
kvæmd verður komið í hvellinum, eins og nú er farið að segja.
Það er eitt mál, sem hér hefir lengi verið með höndum haft.
Það er kensla í íslensku. I fyrstu snerist málakensla hér að því
að kenna ungum og gömlum ensku. Nú er öldin onnur. Nu þar.
að kenna Islendingum íslensku. Og þörfin á því fer vaxandi með
hverjum degi, ef svo á ekki að fara, “að æskan hætti að retta okkur
örvandi hönd.”
Islenzku kensla var hér byrjuð jafnvel áður en Þjoðrækms-
félagið var stofnað, en hún má nú heita rekin í stærra stíl, en
nokkru sinni áður. Þetta er vel farið. En eigi að siður er það of
ljóst hverjum manni, að róðurinn þarf að herða, ef vel á að fara.
Skoðun þess er þetta ritar, er sú, að kennari heiman af íslandi
stæði betur að vígi með að aðstoða við að skipuleggja þetta starf,
en nokkur annar, vegna þess, að hann gæti komið að heiman með
hugmyndir þær, sem þar tíðkast við kenslu í íslenzku mali.
Það tíðkast orðið við marga háskóal, að fá kennara frá því
landi, eða þeirri þjóð, sem málið talar, sem kenna a. Auk þess
sem ekki er neitt betra að hugsa sér við málakneslu, kemur onnur
ástæða til greina með að fá kennara hingað að heiman. Hún er hin
þjóðræknislegu áhrif, sem það hefði á æskuna. En það mun aðal-
lega skortur þjóðrækni barnanna, sem mestur er þrándur i gotu
í námi íslenzkunnar. Islenzk æska hér er fyllilega sambænsfær,
að námsgáfum æsku hvar sem er. En ísland og íslenzk þjoð ei
eðlilega eins fjarri henni og hvert annað land og þjóð, sem hun
hefir ekki séð og fær nú orðið litla fræðslu um, af því, að hún
nýtur ekki þess, sem hinir eldri gætu um þetta frætt, þar sem hún
skilur ekki tunguna, sem þeir mæla á og því síður hjartað.
Þjóðræknisfélagið skilur og veit eins vel og aðrir hvað hér til
friðarins heyrir. Það veit að það sem við eigum við með viðhaldi
íslenzks þjóðernis, er fyrst og síðast nám tungunnar. Verkefm
þetta er stórt og á sig verður mikið að leggja fyrir það. En það
stendur svo illa á með þetta, að það má ekki við öðru en að nú
þegar sé lagður svo traustur grundvöllur fyrir þessu starfi, að
það nái yfirleitt til íslenzkrar æsku hér vestra.
Það var reynt fyirr eitthvað fjörutíu árum að fá íslenzku hér
viðurkenda sem námsgrein í efstu bekkjum barnaskóla og jafnvel
miðskólum. Þetta fékst í tveim fylkjum, Manitoba og Saskat-
chewan. En það hefir lítið eða ekkert verið fært sér í nyt, sem
ekki er við að búast, þar sem bömin áttu að taka sér fram um að
krefjast kenslunnar. Þó þetta standi enn til boða, virðist því ekki
treystandi. Það er Þjóðræknisfélagið, við sjálfir, sem máli þessu
eru líklegastir til að sjá borgið, enda engum skyldara.
Úr því hér er farið að minnast á eitt stórmál, sem bráðra at-
gerða bíður, er ekki úr vegi, að annars sé minst, sem að öðru lýtur,
en sem eigi síður er stórvægilegt þjóðræknismál. Það hefir svo
oft verið fært hér í tal, að það ætti ekki að vera neitt úr vegi að
minnast á það nú, þegar hugir Islendinga eru fullir áhuga fyrir
þjóðræknismálum. Málið er hvorki meira né minna en það, að
reisa hér samkomuhöll fyrir íslendinga, sem á sama tíma og hún
bætti fullkomlega úr þörf slíks húss, bæri að öllu leyti með sér, að
íslenzk væri og af gerð hennar utan og innan mætti lesa sögu og
hugsjónir Islendinga. Þetta væri stórt í ráðist, en um þetta mál
má segja, sem um kenslumálið, að það snerti mikið það, sem við
tölum um með varanlegu viðhaldi íslenzksu í Vesturheimi.
Nauðsyn slíkra mála, sem þessara, bera með sér, hvað mikið
undirstöðu verði reist það starf, i f jórða þúsund manns.
er nái til íslenzkrar æsku hérl Samkomunni stjórnaði Hannes
vestra, hvar sem er, í framtíð eigi Péturson og setti hann samkom-
síður en í nútíð. Vernd tung-
una með ávarpi. Aðalræðuna
Um níðdimma nótt, vil eg
nefna þessa gömlu sögu, hér
sagða á íslenzku.
Konan stóð við gluggann og
horfði út yfir fannþakta eyði-
sléttuna.
unnar er óskamál okkar allra og
það ætti og þarf að sýna sig í Þjóðræknisfélagsins og fulltrúi
verki hjá fjöldanum bæði með Vestur-lslendinga á lýðveldishá-
fjárframlögum og starfi. i tíðinni á Þingvöllum. Dr. Beck
Það hefir verið minst á dollars- sagði frá stofnun lýðveldisins á
þjóðrækni hér, en sem of í lagt er Þingvöllum og skilaði kveðjum
og hún fær ekki með réttu borið,' ag heiman, og fundu þær við-
vegna þess, að fyrir þetta doll- j kvæman hljómgrunn í hjörtum
arsgjald til Þjóðærknisfélagsins, mannf jöidans. Hann lýsti ó-
fo t,. félagsins, ^ gleymanlegum viðtökum, er
hann sem fulltrúi Vestur-lslend-
I kveljandi æsingu gekk hún
um gólf í stofunni.
Nóttin var þögul og dularfull,
nema einstöku lágir brestir það-
an sem eldur brann á árni — og
þó — eitthvað annað — lágt
ískrandi — lítið hærra en músar-
oag- — En hvaðan kom það? Frá
særða hermanninum? Hún tók
lampann af borðinu og læddist að
Hún var ein í bjálkakofanum.
flutti Dr. Richard Beck, forseti Þar t11 - «r hún heyrði þetta | dymm'ög“ h’lustaðL ~Hún~heyrði
hann draga andann djupt — o-
eðlilega djúpt. Hún opnaði hurð-
ina varlega og læddist inn. —
Jú, hann virtist steinsofa. Hún
fá félagar “Tímarit
notkun allgóðs bóksafns í Win-
nipeg og sex opna þjóðrækn-
isfundi á hverju ári, nema
s. 1. ár, sem deildin “Frón” í Win-
nipeg, sá sér ekki fært að halda
uppi, og íslenzku kanslu, sem
einstaklingar og aðrar stofnanir,
svo sem kirkjumar, með húsláni,
halda uppi og þar sem kennarar
leggja fram mikið, ómetanlegt
starf, fyrir ekkert.
Fjöldinn er ekki með í þessu
starfi, leggur ekkert á sig fyrir
það, ekki einu sinni dollarinn,
sem það hefir verið kent við
Fyrir þjóðræknisstarfið og ís-
lenzku kensluna, eins og hverja
aðra tungumálakenslu verður
hver og einn að greiða eftir getu
með fé og starfi, ef árangur
nokkur af því að verða.
Það verður vonandi á komandi
þingi á eitthvað af hinum nauð-
synlegustu verkefnum Þjóð-
ræknisfélagsins bent og mönn-
um gert ljóst, hvað í húfi sé, ef
ekki er eitthvað varanlegt áunn
ið í stað þess að láta alt hjakka í
sama farinu.
‘LÝÐVELDISHÁTÍÐIN
1944”
Þetta er nafn á bók nýkominni
hingað vestur. Má hana með
meiriháttar bókum telja: Hún
er 500 blaðsíður í stóru broti;
pappír og band prýðilegt: letur
skýrt og innan um það fjöldi
góðra mynda. Hér er um hin
miklu hátíða'höld að ræða, er
víðsvegar um land fóru fram i
sambandi við lýðveldisstofnun-
ina á Islandi; fer vel á því, að
bókin sem segir frá þessu, sé í
hátíða búningi. Mikið er af
fögrum ræðum og kvæðum í bók-
inni og frásögnum af hátíðahöld-
unum og baráttu og endanlegum
sigri sjálfstæðismálsins. Þess er
og getið, að íslendingar í öðrum
löndum víðsvegar, hafi minst
þessa merka viðburðar í sögu I
ættlandsnis. Frá hátíðahöldum
inga, hvarvetna átti að mæta
heima á íslandi, á ferðum sínum
víðsvegar úm landið. Karl B.
Thorkelsson skólastjóri frá Mor-
den flutti ræðu fyrir minni Can-
ada, og ávarp flutti Benedikt
Gröndal blaðamaður. Hátíðakór
undir stjórn Sigurbjörns Sig-
urðssonar söng en Snjólaug og
Agnes Sgiurðsson aðstoðuðu kór-
inn með píanóspili. “Fjallkonan”
frú Soffía Wathne, flutti fagurt
og skáldlegt ávarp, og eins og
undanfarin ár, lagði “Fjallkon-
an” einnig blómsveig á minnis-
varða íslenzkra frumherja á
Gimli. Kvæði fluttu þeir Gísli
Jónsson og Vigfús J. Guttorms-
son.”
Við þessa frásögn er óumflýj-
nalegt að bæta til að byrja með
Lýðveldisdeginum á Hnausum í
Nýja-lslandi, sem var haldinn
17. júní og yfir 2000 manns var
ætlað að sótt hefði, sama daginn
og hátíðin fór fram á Þingvöll-
um. Er í fréttir hér fært, að
samkoma þessi hefði verið hin
fjölmennasta, sem hér var hald-
in, fram að þeim tíma, í minn-
ingu um fullveldið. Þarna hefir
um mörg ár verið haldinn annar
fjölmennasti Islendingadagur
hér vestra. Ræður fluttu á lýð-
veldishátíð þessari (og svo mun
dagurinn verða nefndur hér eft-
ir — var það að minsta kosti árið
1945) frú Sommerville og Gutt.
J. Guttormsson, en skáld dagsins
voru Dr. Sveinn Björnsson, Einar
P. Jónsson ritstjóri og G. O. Ein-
arsson; forseti var Bjarnþór Líf-
man.
í Wynyard var og önnur fjöl-
menn lýðveldishátíð haldin 16.
júní, sem ekki er heldur minst.
Héldu þar ræður séra Halldór E.
Johnson og frú Hólmfríður Dan-
ielson.
Um gleðimót það, sem í minn-
ingu um lýðveldisstofnunina var
haldið í Fyrstu^ lút. kirkju, er
I haldið fram, að hafi verið Þjóð-
undarlega hljóð — hafði hún
aldrei kent til hræðslu þó mað-
urinn hennar væri að heiman svo
dögum skifti.
En nú — þegar hún var loks
viss um að hún gekk með barni
— sá hún eftir því að hafa ekki
sagt honum það, áður en hann
íór. Hann hefði þá ekki farið.
En svo virtist hann hafa nógar
Áhyggjur að ráða fram úr, sem
ekki þoldu bið.
Hún minnist þess, í morgun
hér við gluggann, lagði hann
hendina á öxl hennar og sagði
henni frá peningunum. — Hann
er skattheimtumaður héraðsins
á þessum landamærum — hann
hafði komið heim með mikið af
skattpeningum í poka ,pgvtroðið
þeim í tinkönnu, sem hann gróf
undir planka í eldhúsgólfinu.
Hann hafði þær slæmu fréttir
að segja, að þeirra eigin spari-
sjóður væri í hættu, vegna þess
að sveitabankinn er í fjárþröng.
læddist aftur fram í stofuna —
um leið heyrði hún sama hljóð-
ig. En nú var hún viss um hvað-
an það kom. Það var einhver að
reyna að stinga upp skrána á úti-
hurðinni.
Hún þreif stóra veiðihnífinn
mannsins síns, úr skáp í stofunni
og hljóp inn í herbergið, þreif í
öxlina á hermanninum og hristi
hann, þar til hann vaknaði.
“Það er einhver að brjótast
inn í húsið,” hvíslaði hún. “Þú
verður að hjálpa mér.”
“Því skyldi nokkur reyna að
brjótast hér inn,” svaraði hann
geispandi. “Hér er ekkert þess
virði að stela.”
“Jú, það er — það er mikið
af peningum faldir undir eldhús-
gólfinu.”
Hún hrökk við, að heyra
Hann þyrfti að flýta sér þangað
. sjálfa sig ljósta upp felustaðn-
í Canada, þar sem fleiri íslend- , . ,
, , , .._ , ,| rækmsfel.fundur. 1 þessan
íngar eru en í nokkru oðru landi , , ,,,..
, , komu toku her oll íslenzk felog i
icn Tc lonni or oimunon corrr Hn °
sam-
n íslandi, er auðvitað sagt. En , .
, , , ,. , 7 -,, Winnipeg þatt og stoðu fyrir
sumstaðar skytur þar skokku , . ° .
, , , . . , henni. Þar er og einum ræðu-
v.ið, að þvi er virðist, vegna o- ö
kunnugleika þess er fregnina
skráði, hvort sem verið hefir T,. T,, _ ,
. , , „ , f , ,. iSig. Jul. Joh., Þ. Þ. Þ., og E. P.
Austur- eða Vestur-lslendmgur. | T
oi i u' u *• r u - *u-i- Og þo symst ekki neitt hafa
Skal her, bæði af þvi að bokin er
,, , « ,,, . , , . .' verið sparað rum fyrir frasogn
/<iirw r\rt (rni*Ai 1 «• r\ A I i lrit*i/iii*v% r\\rtri 1 •» O
manni slept, séra Philip M. Pét-
urssyni og skáldunum öllum (Dr.
dýr og verður að líkindum ekki
í margra höndum, taka upp frá-
sögnina af því sem hér gerðist
og sem er að finna á bls. 367 í
bókinni:
‘Meginþáttur hátíðahaldanna
hátíðarinnar a
fram 7 vikum síðar.
En út í þetta er ekki þörf að
fara lengra. Fréttirnar af lýð-
veldishátíðunum geymast í vest-
ur-íslenzku vikublöðunum. Það
er undir því komið, að enginn Islendingur skerist úr leik með gð { Canada, í tilefni af lýðveldis- er aðeins eftirtektavert, hvað
styðja Þjóðræknisfélagið og efla það, þar til að það verður þess
megnugt, að færast í fang eitthvað af hinum stærri verkefnum
sínum. Til þessa má segja að félagið hafi mikið meira fyrir hvern
einstakling gert, en hann hefir á sig lagt fyrir það! Islendingar
sem heild, hafa oflitið fyrir félagið gert. Og geri þeir ekki betur,
en raun hefir á orðið, getur svo farið að saga vesturfaranna síðari,
verði ekki ósvipuð vesturfararsögu íslendinga fyrrum til Græn-
lands, að við týnumst brátt, eins og þeir.
Þjóðræknismál okkar er miklu stærra og alvarlegra, en f jöld-
inn hér hefir enn gert sér fulla grein fyrir.
Af því sem áður hefir verið skrifað í Heimskringlu um kenslu-
málið, vonum vér að það verði ekki misskilið, að það sem þar er
stefnt að, er að leggja varanlegan grundvöll fyrir kenslu í íslenzku,
vegna þess, að manni getur ekki annað en búið ótti í huga um fram-
yfirlýsingunni, var hálfrar virðist hafa verið gengið farmhjá
stundar útvarp, þar sem Macken- fréttum þierra í frásögn þessar-
zie King forsætisráðherra, Grett-! ar annars prýðilegu, merku og
ir Jóahnnsson ræðismaður ís-
lendinga í Winnipeg og W. J.
Lindal dómari, fluttu ræður 17.
júní. Var blómsveigur lagður við
minnisvarða Jóns Sigurðssonar,
sem stendur á svæðinu fyrir
framan þinghúsið, en 50 manna
blandaður kór söng íslenzka
þjóðsönginn og önnur íslenzk
þjóðlög.
Á fundi, sem haldin var í Þjóð-
ræknisfélaginu, fluttu ræður, í
sögulegu bókar, hver sem höf-
undur hennar hefir verið.
og ná þeirra peningum út ef hægt
væri. En hann þyrði ekki að
ferðast svo langa leið með sveita-
peningana í vasanum, þess vegna
faldi hann þá hérna. En þegar
hann kæmi aftur, færi ‘hann í
kaupstaðinn og legði skattsjóð-
inn inn í ríkisbankann.
“En lofaðu mér því, meðan eg
er í burtu, að þú farir ekki út úr
húsinu,” hafði hann sagt, “og
leyfðu engum inn, undir neinum
kringumstæðum.”
“Eg lofa því,” hafði hún sagt.
Og nú hafði hann verið að
heiman marga klukkutíma.
Og nú var nóttin að breiða
svarta blæju yfir bjálkakofan.
Það var ekki vindhljóð; hún
þekti það, hvernig vindurinn
veinar og blístrar um rifur og
rafta. — Nei — það var áreiðan-
lega barið lágt og með hvíldum á
útihurðina.
Með því að þrýsta kinninni að
glugganum gat hún séð til hliðar,
óglögt, hvar maður hallar sér
upp að dyrastafnum.
Hún hrökk til baka, fór yfir
að arninum og tók skammbyssu
mannsnis síns ofan af hillu. Hann
hafði tekið hina skambyssuna
með sér. En það sem verra var,
öll skotfærin líka.
Með tóma byssuna í bendinni,
hraðaði hún sér til dyranna sem
voru lokaðar með slagbrandi.
“Hver er það?” kallaði hún.
“Eg er særður hermaður. Hef
vilst. Eg get ekki komist lengra.
1 guðs bænum opnaðu hurðina.” a
“Eg lofaði manninum mínum,
að hleypa engum inn meðan
hann væri í burtu.”
hald þjóðræknisstarfsins, án vemdar tungunnar. Með íslenzku
kenslunni hér, sem ýmsir hafa verið að spyrja mig um hvort j tilefni lýðveldisstofnunarinnar,
nokkurt gagn gerði, er því til að svara, að þar hefir grundvöllur Valdimar J. Eylands, Skúli John-
verið lagður, að því, sem Heimskringla álítur mest til frambúðar, j son prófsesor og Jón Bíldfell.
af ollu því sem reynt hefir verið. Og það væru nú þegar færri Þá var íslendingadagurinn að
Messa í Riverton
24. febr. — Riverton, íslenzk
messa kl. 2 e. h.
B. A. Bjarnason
★ ★ ★
Lúterska kirkjan í Selkirk
Sunnúdaginn 24. febr.: Sunnu-
dagaskóli kl. 11 f.h. íslenzk
messa kl. 7 e. h. Allir boðnir
velkomnir. S. Ólafsson
★ ★ ★
Fundur í Stúkunni Skuld
mánudaginn 25. febrúar.
‘Þá dey eg fyrir dyrum þín-
Gimli, sem fer um-
Eftir langa þögn bætti hann
við í bænarróm:
“Opnaðu hurðina, þá geturðu
séð að eg er ekki fær um að gera
þér mein.”
“Maðurinn minn mun aldrei
fyrirgefa mér það,” sagði hún
kjökrandi, en hún opnaði samt
hurðina.
Harmaðurinn sýndist vera al-
veg uppgefinn, hann riðaði á fót-
unum, fölur í andliti og blóðugt
band um handlegginn. — Hún
studdi hann að bóndasætinu við
arininn, þvoði sár hans og vafði
nýjum umbúðum.
Hún færði honum kvöldmat,
sem hún hafði búið sjálfri sér.
Þegar hann hafði matast, bjó
hún um hann á fleti í afturenda
hússins. Hann lagðist fyrir og
sýfidist falla í svefn samstundis.
En var hann nú virkilega sofn-
aður? Eða hafði hún gengið í
gildru, og hann væri að bíða eft-
ir því að hún félli í svefn?
um. En töluð orð verða ekki
aftur tekin.
“Hérna,” sagði hann. “Taktu
mína skambyssu. Eg get ekki
skotið með vinstri hendinni, og
nú er hægri hendin ónýt. Fáðu
mér hnífinn þinn.”
Hún hikaði augnablik, nógu
lengi til að heyTa sarna hljóðið
frá útihurðinni.
Hún tók snögglega við byss-
unni og setti hnífinn í vinstri
hendi hermannsins.
“Þú verður að ráðstafa þeim
fyrsta sem kemur inn,” sagði
hann. “Stattu nærri dyrunum
til hliðar, og skjóttu um leið og
hann opnar hurðina. Hér eru
sex kúlur, og skjóttu þangað til
hann hreyfist ekki. Eg stend
rétt fyrir aftan þig með hnífinn
til að mæta þeim næsta. Þegar
við erum til, þá slöktu ljósið.”
Þreifandi myrkur. — Lágt
“klikk” frá hurðarlásnum rauf
þögnina, og slagibrandurinn
drógst hægt til hliðar — hurðin
opnaðist snögglega! Hún sá
glögt móta fyrir manni, við snjó-
inn að baki, hún skaut! Hann
féll, en komst á fætur samstund-
is um leið og hún skaut aftur, féll
hann í dyrunum, en komst þó á
hnén. Við þriðja skotið féll hann
áfram á grúfu — og hreyfðist
ekki meir.
Hermaðurinn leit út og bölvaði
í hljóði: “Svo það var þá ekki
nema einn. Viel skotið frú mín
góð!” Hann velti manninum við
bakið, þá sáu þau, að gríma
huldi andlitið.
Konan kom nær þegar her-
maðurinn svifti grímunni af and-
liti dauða mannsins. “Þekkir
þú hann?” spurði hermaðurinn.
Hún hristi höfuðið. “Nei —
eg þekki hann ekki,” svaraði hún
um leið og hún starði einibeitt og
óhikað í andlit mannsins, sem
hafði komið heim, til að — raena
sjálfan sig. A. S.
Vísa
Hnignar öllu hér um sinn,
hljóðnar gölluð kæti.
Stuðlaföll og styrkur minn
standa höllum fæti.
Ólína Jónasdóttir,
Sauðárkróki, Islandi
★ ★ ★
Matreiðslubók
Kvenfélags Fyrsta lútersk3
safnaðar í Winnipeg. Pantanú
sendist til Mrs. E. W. Perry, 723
Warsaw Ave.; Mrs. E. S. Feld
sted, 525 Dominion St. Verð
$1.00. Burðargjald 5é.
* ★ ★
Lúterska kirkjan á Lundar
Islenzk messa sunnud. 24-
febr. kl. 2 e.h. B. T. Sigurðson