Heimskringla - 13.03.1946, Side 4

4. SIÐA
HEIMSKRINGLfl
WINNIPEG, 13. MARZ 1946
l^eímskrinjila
(StofnuB 1S»«)
Kemur út ó hverjum miðvikudegi.
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsími 24 185
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn, borgist íyriríram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFÁN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
"Heimskringla" is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24 185
En fólkið horfði í húmi á
og hríðin öskraði á frosnum skjá,
er barnið eg tók með töngum.
Mér fanst það andvana fyrst í
stað
en fékk að endingu lífgað það,
WINNIPEG, 13. MARZ 1946
Ræða
flutt á árshátíð “Fróns” í Fyrstu lútersku kirkju 26. febr. 1946,
af sendifulltrúa íslands Ingólfi lækni Gíslasyni.
Herra forseti, háttvirta samkoma:
Mér hefir verið falið að tala hér litla stund um eitthvert ís-
lenzkt efni.
Þið hafið líklega öll heyrt söguna um hestinn eða ösnuna sem
átti að gera vel til; þeir settu græna ilmandi töðusátu sína við
hverja hlið hennar svo nægu væri nú af að taka, en hún gat aldrei
ráðið við sig af hverri sátunni hún skyldi reita og svo dó hún af
hungri. Þið hafið, kæru landar, sett ekki tvær heldur margar
angandi sátur í kring um mig — eg mátti velja mér umtalsefni
og það eru girnilegar hrúgur — íslenzkt góðgæti. Eg var í vand-
ræðum með af hverri hrúgunni eg skyldi taka og lá við að það
færi fyrir mér eins og ösnunni. Þið vitið um bókaútgáfuna á Is-
landi þessi síðustu ár, álitlegur stafli af ginnandi skáldverkum og
glæsilegum þýðingum og víst væri freistandi að grípa eina þeirra
og leita þar að perlum og gullkornum til að sýna ykkur, en eg er
enginn bókmentafrömuður og stóðst því freistinguna. Það verða
nægir aðrir til þess.
Næsta hrúgan er andlegu málin, kirkjan og kenningar prest-
anna. Nú á að fara að byggja Hallgrímskirkju. Ef eg væri prestur
þá hefði eg sagt ykkur eitthvað um það hvað á að segja þar, en
þeir koma og segja ykkur það seinna.
Þriðji stakkurinn er verklegu framkvæmdirnar, haldið þið
ekki að hitaveitan eða nýja Ölversárbrúin væru notandi umtals-
| Holdsveikin var líka tíð á þess- Cancer og Sarcoma eru enn hún óttaðist bráðan bana,
um árum en svo fann norskur illvígir óvinir, því við þeim hafa hún skyldi nú fæða í fyrsta sinn
læknir sóttkveikjuna sem sann- enn ekki fundist góð ráð nema |en fjórði var þetta dagurinn,
aði að þetta var smitandi sjúk- hnífurinn, þar sem hægt er að sem þrautirnar þreyttu hana.
dómur. Fyrir atbeína Dr. Ellers, koma skurðlækningum við.
dansks prófessors og fleiri góðra Slysum fer vonandi smá fækk-
I manna reistu Oddfellow stóran andi, því fiski- og flutningaskip-
spítala í Lauganesi skömmu fyr- jn stækka og batna og slysvarna-
j ir aldamótin og sem næst allir félögin færast í aukana, en á
slíkir sjúklingar landsins voru síðustu árum hefir umferðarslys-
j einangraðir þar. Þetta dugði, Um heldur fjölgað með fjölgandi
j sárfáir nýir sjúklingar komu. Nú bílum og auknum hraða. Um svo Það spriklaði öllum öngum.
er spítalinn brunninn en þeir 10 farsóttirnar er ekkert sérlegt að j
eða 12 gömlu menn af þessu tagi segja, þær eru sumar landlægar I Og konan var hljóð og hýr á kinn
sem eru á lífi eru einangraðir í en aðrar berast til landsins við °g hrifin faðmaði drenginn sinn,
Kópavogshæli. Eg hefi ekki séð og við og hegða sér hjá okkur ! nú kveið hún ei kvöl né raunum,
holdsveikan sjúkl. síðustu ára- svipað og í öðrum löndum. en þakklætistárin þerði af sér
tugi. | Helztu dánarorsakir eru nú: og þrýsti kossi á hönd á mér,
Næst kemur meinvættur sem krabbamein, hjartabilun, elli- eg var ánægður yfir þeim laun-
er næsta aðsópsmikill enn, en þó , hrumleiki, berklar, umgangs-
í rénun, það er Berklaveikin, hún ‘ Pestir, slys og svo meltingar og
hefir lengi herjað landið okkar | nýrnasjúkdómar, og nú er svo
eins og víðar. Eg þarf ekki að j komið að dánartala er ekki hærri
lýsa sótt þessari fyrir ykkur, því hjá okkur hlutfallslega en hjá
þetta er sameiginlegur óvinur, j öðrum menningarþjóðum og
um.
Stöku þessara ferða er nánar
getið í smágreinum í tímaritum
heima.
Síðustu 18 árin af starfsferli
sem allir hafa ýmigust á og ! ungbarnadauðinn vanalega mínum þjónaði eg Brogarneshér-
en hjá flestum öðrum ' aði, það er ekki langt frá Reykja-
itað eru nokkur
eg gat næstum ætíð ekið í bíl til
reyna að leggja að velli, hver j minni
þjóð eftir beztu getu. Það er þjóðum. Auðvitað eru nokkur vík, urðu þá mikil umskifti, því
ekki hægðarleikur að eiga í stríði' áraskifti að þessum tölum.
við óvin, sem er ósýnilegur nema
í smásjá og þekkist því aðallega
af verkunum, skal nú stuttlega
skýrt frá hvernig okkur hefir
gengið. Orsökin eða sóttkveikj-
an fanst nokkru fyrir aldamót
af þýzkum lækni. Var þá hafin
herferð með auknu hreinlæti,
sóttvörnum og loks einangrun
hinna sjúku. Vífilsstaðahæli og
síðar Kristneshæli í Eyjafirði
voru reist á fyrstu tugum þessar-
ar aldar og sjúklingarnir stund-
aðir þar og raunar á smærri
hælum víðar, meðan þröngin var
sem mest og fyrir nokkrum árum
var skipaður berklayfirlæknir,
sem hefir yfirstjórn þeirra mála
með höndum; er nú gengið vel
Eg gæti sagt ykkur hálfgerðar sjúklinganna.
undrasögur af erfiðleikunum,
sem læknir átti við að stríða á
Hvað sjúkrahúsin hjá okkur
snertir þá er orðinn þar mikill
fyrri læknisárum mínum á Norð-' munur, á þessu sjötíu ára tíma-
ur-og Norðausturlandi, þar vann bili. í byrjun þess voru engin
eg í 22 ár — fyrstu ár aldarinn- ;sjúkrahús á landinu, því sjúkra-
ar. Ef einhver sýktist mikið eða j hælið í Reykjavík og raunar ein-
slasaðist, ef fæðing var erfið eða hver nefna á Akureyri gátu ekki
efni? Jú, en verkfræðingarnir koma, þetta er þeirra matur og fram í því að sóttgreina brjóst-
drykkur.
Við Matthías Einarsson læknir fórum ríðandi norður Kjöl í
sumar, það var nýbreytni á þessari bíla- og flugvélaöld. Við höfð-
um marga hesta og tvo fylgdarmenn, eg hefði getað sagt ykkur
þessa ferðasögu, geri það máske síðar með einhverjum hætti.
Nei, eg afréð að taka sem minst af þessu góðgæti, geyma það
öðrum og mér fróðari mönnum. Mér datt í hug vísa þjóðskáldsins
ykkar sem nú er dáið — Stephan var nú raunar þjóðskáldið okkar
veika snemma, áður en þeir
veikjast mikið, því hægra er að
lækna þá á fyrsta stigi og þá
smita þeir síður frá sér. Hafa
allir grunaðir og jafnvel heilir
flokkar verið gegnlýstir eða tek-
in mynd af þeim, skal þess t. d.
getið sem nokkurskonar þrek-
virkis að næstum hver einasti
líka: Gamla ísland ættland mitt, ægi gírt og fjöllum, bara að nefna , .
nafnið þitt nóg er kvæði öllum. Það er eignilega bezta ræðan að jmaður 1 Reykjavik var nákvæm •
segja eins og satt er: Örlítið brotabrot af íslandi er komið hingað
lega rannsakaður síðastliðið vor
og þeir fáu, sem fundust sýktir
fluttir á berklahæli til lækninga.
til ykkar með innilegar kveðjur til ykkar allra frá landi og þjóð.
En þetta þætti nú of snubbótt og einhver kynni að segja að þetta ,
* II Reykjavik er “Hjalparstöðin
væri engin ræða. I _ ,, J . •V 1
Á einni grænni og vel verkaðri sátu stóð prentað: Heilbrigðis- Llkn - sem vinnur að rannsokn
ástandið á íslandi. Eg valdi örlitla visk úr henni og eg gerði það'«g.að nokkru leyti að læknmgu
með góðri samvizku, því eg er læknir og hefi helgað þeim málum Þeirrd sem ekkl Þur a sPlta a;
eða réttara sjúklingum, alt mitt líf. Eg ætla aðeins að drepa aj
þessi mál lítillega og svo*örfá orð um daginn og veginn á eftir.
Þegar gest bar að garði í gamla daga, eins og eg drap lítillega ,
á í gær, var hann vanalega spurður fyrst að því hvernig heilsufari j
væri háttað í hans sveit og mig minnir að svarið væri vanafega |
eitthvað á þessa leið: “Og þar er nú alt ósjúkt og mannheilt”, en
svo mundi hann eftir hverri plágunni annari verri og svo slysum
og mannadauða. Nei, það var ekki “ósjúkt og mannheilt” á Is-j
landi á dögum Ameríku-ferðanna, sem má bezt sjá á því að fyrst,ina- ^un deyddi fjölda barna í
er eg fór að hafa nokkurt vit á þessum hlutum var meðalæfi ekki mmu ungdæmi og það fram yfir
talin vera lengri en 30 ár, en nú er hún orðin næstum helmingi aldamót en eftir að sóttkveikjan
slíkt, þá var ekki um annað að
gera en sækja lækninn, oft lang-
an veg og slæman, t. d. yfir stór-
ar óbrúaðar ár, fjöll og háar
heiðar .o s. frv. Þetta gat verið
ónotalegt t. d. á vetrum er alt var
í kafi í snjó. Þegar fært þótti
reyndi maður að hanga á hesti,
nema hvað fara varð af baki yfir
verstu skaflana og kafa þá,
stundum var ómögulegt að koma
hesti við og þá var ekki um ann-
kallast því nafni.
Tvö stór og vönduð sjúkrahús
eru nú í Reykjavík, Landspítal-
inn og Landakotsspítali og að
minsta kosti þrjú smærri. Á
Akureyri er góður spítali og í
kaupstöðunum og flestum stærri
kauptúnum eru stærri eða minni
sjúkrahús og svo sjúkraskýli fyr-
ir fáa sjúklinga víða í sveitun-
um þar sem læknir er búsettur.
Svo eru berklahælin Vífils-
að að gera en að ganga, annað- staðir og Kristnes, geðveikrahæl-
vistar, hefir hún öll beztu tæki
og svo sérfræðingum og hjúkr-
unarkonum á að skipa. Berkla-
veikin virðist nú vera að missa
sárasta broddinn og er vonast
eftir stórsigrum á næstu áratug-
um.
Næst skal minst á barnaveik-
hvort á skíðum eða lausfóta. Eg
var stundum 24—36 klukkutíma
að komast til sjúklingsins, þótt
vel væri haldið áfram, svo þurfti
að koma á fleiri bæi í grend þeg-
ar það fréttist að læknir væri á
ferðinni.
Stórhríðar bylur skall oft yfir
svo við urðum veðurteptir og
gengu stundum margir dagar í
þetta ferðalag — alt upp í 9 daga
tvívegis og svo loks þegar heim
kom — vanalega að kvöldi dags
.— varð að vaka alla nóttina við
að útbúa meðöl þau er fylgdar-
maðurinn skyldi færa sjúkling-
unum.
Maður varð að gera sér eitt-
hvað til dægrastyttingar á þessu
dauflega ferðalagi þegar ekki var
um annað að gera ep sitja á hesti
allan daginn og máske fara fót
fyrir fót vegna ófærðarinnar, eða
bara ganga á skíðum á eftir
fylgdmanninum, bakið á honum
með dinglandi læknistöskuna,
i varð tilbreytingalaus sjón. Þá
ið að Kleppi og holdsveikra hæl-
ið í Kópavogi, sem áður er getið.
Þrátt fyrir þetta þykja sjúkra-
rúmin enn of fá, er verið að
byggja stóra fæðingadeild hjá
Landspítalanum og innan
skamms verður reistur myndar-
legur barnaspítali og eitthvað
mun eiga að byggja af öðrum
sjúkrahúsum á næstunni.
Hjúkrunarkvennaskóli hefir
starfað nokkra áratugi, er hann
í sambandi við Landspítalann og
fá nemarnir æfingu þar og víðar,
fjölgar lærðum hjúkrunarkon-
um nú óðum. Einnig er ljós-
mæðraskóli í sambandi við fæð-
ingardeild Landspítalans.
Háskóli íslands útskrifar nú
nokkra lækna á ári hverju eftir
6—7 ára nám þar, að loknu prófi
fara þeir flestir utan til fram-
haldsnáms og stunda þá margir
sérfræði; á stríðsárunum var1
Ameríka helzta athvarf þeirra,
að loknu þessu námi koma þeir!
svo flestir heim og taka til starfa,
fanst og difter-serum eða barna- kom sor vel að vera hagmæltur j er iæknastétt landsins nú orðin I
serum var tekið í notkun, þá feta SleYmt öllu nema yrkis-1 prýðisvei mentuð. Ef allir lækn-1
efninu. Eitt sinn er eg var á
lengri. "
Þegar eg fæddist — þjóðhátíðarsumarið, eða um það leyti sem
vesturfarir voru að hefjast fyrir alvöru, voru læknar á fslandi ™, heimleið úr einni þessari slatmu
nokkuðfyrirmnantuttugu,magetanærnhveofullnæaandiþað,8iW.rþaðst»naumþe„na„suk.((eriS!> ^ jn af henn.
hefir verið fyrir ca. 72 þusundir manna, er bjuggu í strjalbygðu uom °§ ymsa aora smitandi sjuk- | f_,,_,_, ,;il ,_
landi, veglausu og mjög erfiðu yfirferðar.
fyrsta fjárlagaþinginu, er landlæknirinn,
dóma, svo sem taugaveiki — að tram 1 huga mínum í litlu kvæði.
aukið hreinlæti og annar þrifn- ES ætla að breSða henni UPP fyr’
1 ir ykkur til tilbreytingar:
A þinginu 1875
Jón Hjaltalín, mjög alvarlega þenkjandi um þessa hluti og krafð- ( aður, bættur aðbunaður, ein
ist úrbóta. Hann gaf í skyn að auk slæmra húsakynna, fátæktar,, angrun hinna sjúku, meira lækn- gg var sóttur í skyndi langa leið
vanþekkingar og skorts á þrifnaði stafaði eymdarástand heil- j iseftirlit °g slíkt. Alt þetta hjálp- 0g lengi man eg þá fantareið,
brigðismálanna af læknafæð, sannaði hann það, meðal annars, ar th að balda þessum óvinum í yjg kQjnujn Um kvöldið á bæinn
með því að Reykjavík, sem væri bezt sett hvað læknishjálp snerti,
væri barnadauðinn (dánartala barna á fyrsta ári) ekki nema 19 af
hundraði, en út um sveitir landsins væri þessi tala næstum helm-
skefjum og eyða þeim. J0g eg var stirður og þreyttur þá
Lungnabólgan var okkur lengi að þeysa klárgengum hesti á
erfið og feldi margan hraustan í illviðri allan daginn.
Við stóðum hálf ráðalausir
beð lungnabólgusj úkling-
ingi hærri. Hann fór fram á að stofnður yrði læknaskóli og ljós-1 mann. Það var siður í gamla j
mæðraskóli, fékk hann stuðning góðra manna og þrátt fyrir nokkra 1 daga að taka slíkum sjúklingum Á hlaðinu geltu hundarnir
andstöðu var skólum þessum hleypt af stokkunum næsta ár. Hinir 1 blóð, en um það bil, sem eg man og hömuðust eins og vitskertir
fáu læknar landsins höfðu áður fengið mentun sína, sumir í Kaup- fyrst eftir mér var horfið frá og bjuggu sig til að bíta,
mannahöfn en aðrir hjá landlækni í Ryekjavík. því.
Það var ekki aðeins hinn ægilegi barnadauði sem olli þjóðinni við
áhyggjum, það voru ýmsar hræðilegar sóttir, seih þjáðu hana og anna, gáfum þeim kamfórumix-
skal nú minst nokkurra þeirra lauslega. Fyrst skal þá nefna sulla-1 turu og önnur styrkjandi og los-
veikina, sem vann mikið mein á þessum árum, hún orsakaðist af andi meðöl, en það dugði lítt.
smádýri, sem lifir þroskastig sitt í innýflum hundsins eða nánar Fyrir fáum árum rættist úr þessu
tiltekið þörmum hans, en á æskuskeiði er dýr þetta í alt öðrum þegar sulfa-lyfin komu og síðar
ham nfl. í blöðrulyki, og býr þá í heila eða innýflum sauðkindar penicillinið og er nú vanalega
eða manns, veldur þar svo miklum þrýstingi á önnur líffæri að til hægt að hjálpa þessum sjúkling-
vandræða horfir, helzta hjálpin var skurðlækning ög háðu þeir 1 um og auk þess hafa sulfa-lyfin
Guðmundur Magnússon, Matthías Einarsson og fleiri, marga reynst ágætt vopn gegn alskon-
orustu við óvætt þennan. Seint á síðustu öld fundu læknarnir , ar blóðeitrun t. d. heimakomu
hvernig sjúkdómi þessum er háttað, var þá tekin upp ný bardaga- ^og barnsfararsótt og unnið stór-
aðferð nfl. að eyðileggja orsökina, urðu þá brátt mikil umskifti og j sigra í baráttunni við suma kyn-
sullaveikan sjúkling hefi eg nú ekki séð í 30 ár. sjúkdóma.
en þá kom bóndinn og bauð mér
inn
í baðstofuna, en drottinn minn,
þar var ömurlegt yfir að líta.
Á gólfinu ryk og raki var
og rjáfrið var hélað og sperr-
urnar
voru brotnar og böndin fúin.
Með þiljunum rekkjuröðin stóð
og rúmklæðin voru ekki góð,
þar bældu sig börnin og hjúin.
I einni hvílunni kona lá
með kvalaópum og hreldri brá
ar eru taldir munu þeir vera alls
og alls hátt á annað hundrað en j
langt er frá að þeir stundi allir
lækningar nema þá að litlu leyti I
svo sem sumir vísindamenn og 1
þeir sem látið hafa af störfum
fyrir aldurs sakir eða vanheilsu.1
Og svo eru ýmsir í útlöndum.
Lifnaðarhættir manna, t. d.1
hvað snertir mataræði, húsakost, *
þrifnað og slíkt hafa stórum
breyst til batnaðar á seinni ár-
um, heilnæmu vatni veitt til
kaupstaða, flestra þorpa og
margra sveitabæja í stað brunn-
anna, sem áður voru notaðir;
hefir alt þetta stuðlað að bættu I
heilsufari. Eg læt svo útrætt um'
þetta.
Eitt meðal annars, er eg hefi!
tekið eftir hjá löndum mínum1
hér í Ameríku er hlýleikinn ■
hvers eins í annars garð, löngun-1
in til að rétta hver öðrum hönd l
og styrkja hver annan í starfi og
stríði. Á þetta hefir stundum
brostið hjá okkur og máske hjá
ykkur líka, en þó höfum við sýnt
það Islendingar, að við getum
orðið samtaka þegar á hefir legið,
t. d. með þjóðaratkvæðagreiðsl-
unni um skilnaðinn við Dani,
vonum að nú, að fengnu fullu
sjálfstæði og aukinni ábyrgðar-
tilfinningu, vaxi þjóðinni líkam-
legur og andlegur þróttur.
Mér dettur í hug lítið atvik,
sem eg aldrei gleymi. Eg var
ca. 10 ára, fór með foreldrum
mínum í stóra brúðkaupsveizlu
|— eg var víst boðflenna, en það
'kemur ekki málinu við. — Eg
heyrði tvo roskna virðulega
menn vera að tala saman, þeir
voru hressir og hýrir eins og
gengur í veizlum og nú stríddu
þeir hver öðrum og fóru í nokk-
urs konar mannjöfnuð. Alþingis-
forsetinn, hár og höfðinglegur,
sagði við sjávarútvegsbóndann
— lágan mann þéttan á velli og
þéttan í lund: “Hvað ætli yrði úr
þér grútarkóngurinn, ef þú ættir
að stjórna Alþingi”. “Nei, eg
veit að það færi ekki vel,” sagði
hann, “en ef þú ættir að stjórna
Felix” — það var fiski og há-
karlaskipið hans — “þá tækir
þú ekki 'marga bóga norður og
niður, þú færir beint.”
Mér hefir altaf fundist síðan
að það þyrfti að vera valinn mað •
ur í hverju rúmi, það þurfi að
vera öruggir kunnáttumenn sem
stjórna hver á sínu sviði og þeir
svo að taka höndum saman svo
hverri þjóð geti liðið vel. Ef við
Islendingar hér og þar höfum
valda menn til forustu — hvort
heldur til að stjórna “Felix” eða
þjóðarskútunni og sameinum svo
kraftnaa, þá ættum við ekki að
verða eftirbátar annara.
Kæru landar! Nafnið á þessu
félagi ykkar, “Frón”, minnir mig
á glaða og góða daga sem við
stúdentar og kandidatar að heim-
an, nutum við og við á námsár-
um okkar á Norðurlöndum, eink-
um í Danmörku er við sátum
saman í veitingahúsum eða sam-
komusölum þar sem annara
þjóða menn voru á næstu grös-
um. Þeir töluðu auðvitað sitt
mál, en við okkar og þá hét land-
ið okkar ætíð Frón og við Frón-
verjar, við vildum eiga okkat
farsælda frón fyrir okkur og tala
um okkar “hagsælda, hrímhvítu
móður”, eins og Jónas Hall-
grímsson komst að orði, tala um
hennar raunir og vonir, það kom
ekki öðrum við, við gæddum
okkur á nafninu, sem útlending-
arnir skildu ekki og mintumst
Fjalladrotningarinnar — fjall-
konunnar, sem Gröndal íklæddi
svo fögru skarti á þjóðhátíðar-
myndinni frægu, sem þið hafið
sjálsfagt öll séð. Við sáum hana
í anda sitja mikilúðlega og prúða
úti í íslands álum og stjórna
landvættunum fjórum, sem
halda vörð, hver við sitt lands
horn, heyrðum hana hasta á
tröllin í björgunum, herða á
dvergunum í stóru steinunum
að stunda ötullega sitt völundar-
smíði, skipa álfum í holtum og
hæðum og skógarguðunum að
létta undir störf þjóðarinnar og
vatnsdísunum að gefa sem mesta
björg í bú hennar.
Okkur fanst að Fjallkonan
mundi líta eftir okkur og öðrum
börnum sínum hvar sem þau
dveldu útlendis og nú heyri eá
óminn af kveðju hennar til ykk-
ar, tek undir með henni og óska
þessu félagi og öllum Vestur-
Islendingum mikils þroska
allrar blessunar og að þessi greiu
hér megi lifa og blómgast um
ár og aldir.
Dánarfregn
Kristjana Margaret Teit, and'
aðist á ellireimilinu, Betel,
feb., s. 1. Hún var fædd 30. marZ’
1866 að Höfðarkverfi, suöu1"
Þingeyjarsýslu.'Foreldrar henn'
ar voru þau Teitur Guðmundson
og Sigríður Magnúsdóttir. 'Til
Kanada kom hún 1895; af fimtlU
ára dvöl hennar í þessu land1
var Kristjana hvö ár í Britisr
Columbia og hinn tímann í MaU'
itoba. Húnvarð til heimilis á Bet'
el 8. nov., 1940. Hún var jarð'
súngin frá heimilinu, 11. feb., *’
1., af Séra Skúla Sigurgeirsyni'