Heimskringla - 20.03.1946, Blaðsíða 4
4. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 20. MARZ 1946
pííntskringla
(StofnuB 1SS8) s
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsími 24 185
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn, borgist fyriríram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
"Heimskringla" is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24 185
kenninguna um hina voldugu ar- betri. Afleiðing reiðmenskunnar norðan runnu saman við hina voru miklu öflugri en frændur
isku þjóð, er átti að hafa komið f varð sú, að norðrænu hirðingj- j dökku og fjölmennu þjóð lands- þeirra lengi framan af. Þeir
frá Asíu til að siða og menta ev- arnir urðu viðförlari, hugaðir og j ins. Ötulleiki þeirra hverfur og veittu Kaldeum lið og veltu að
rópisku þjóðirnar. Hvort heldur f djarffærnari en arabisku hjarð-jkapp, ogsjálfstraust þeirra breyt-j velli hinu mikla assýriska keis-
að beir. sem Indó-evrÓDÍska mennirnir svðra Svn or Hpcq ist í forlagatrú. Það var lofts-1 araveldi, er Ashurnasirpal annar
lagið, sem eðlisbreytingunni olli 1 stofnaði, þá fyrir 272 árum, og
— áhrif, sem maðurinn til þessa gerði Ninive höfuðborg ríkisins,
WINNIPEG, 20. MARZ 1946
Um uppruna Evrópuþjóða
Eg átti nýlega tal við canadiskan mann af þýzkum ættum. 1
fyrstu snerist samtal okkar aðallega um landsins gagn og nauð-
synjar, eins og oft vill verða. Svo vék talið að þjóðkynjafræði og
öðrum náskyldum efnum. En á þessu sviði gátum við ekki orðið
á sömu skoðun. Hin nýja upprunakenning nazista var auðsýnilega
búin að festa rætur í huga hans. Virtist þó maðurinn víðlesinn.
Það var skoðun hans, að enn væru á lífi óblandaðar ættir, komnar
í beinan ættlegg af hinu forn-þýzka kyni, og af því kyni væri
hinn Indo-evrópiski þjóðbálkur runninn. Hvortveggja er auð-
vitað bygt á ósk, en ekki á neinum sannreyndum eða nokkru því,
sem enn hefir komið í dagsljósið. Þegar heim var komið, for eg a
ný að velta málefni þessu í huga mér. Og afleiðing ihugunannnar
er þetta greinarkom.
Það er álit fremstu mannfræðinga vorra daga, að engin núlif-
andi Norðurálfu-kynkvísl sé komin í beinan ættlegg frá frumætt-
stofni hvítu þjóðanna.
XJm uppruna og vöggu Indó-evrópisku þjóðanna eru skoðamr
manna mjög skiftar. Ymsar kenningar hafa myndast. En engm
veruleg úrlausn þessa máls hefir enn fengist, og mjög efasamt, að
hún fáist nokkurn tíma.
Fræðimenn hófu rannsókn þessa máls þar sem fornþjóðirnar
byrja fyrst að skrásetja, á einn eður annan hátt, sögulega við-
burði Sagnfræðingar, fornfræðingar, málfræðmgar og aðrir vis-
indamenn hafa unnið ósleitilega að rannsókninni. Hafa þó forn-
fræðingar ef til vill verið drjúgvirkastir.
Ómentuðu þjóðirnar frá norðrænu löndunum koma fyrst
fram á sjónarsviðið laust eftir 2000 f. Kr. Og eftir því sern ald-
irnar líða verður þátttaka þeirra í heimsviðburðunum æ djuptæk-
ari. Þær verða öflugri og ágengari. Orustuvöllur þeirra var
afar breiður, frá austri til vesturs, og verksviðið víðtækt. Fyrst
ryðja þær sér braut austur; þar næst vestur. Þær fara inn á Ind-
land, yfir Persíu og löndin umhverfis Kaspiska hafið, til Gríkk-
lands, Italíu og að lokum alla leið vestur til Bretlandseyja; en
þegar hér var komið sögu voru liðin þúsund ár frá því þeir höfðu
gert'vart við sig í Austur Asíu.
Á þessu afarvíða svæði (um 6,000 mílur), er villiþjóðirnar að
norðan lögðu leiðir sínar um, búa nú þjóðir, sem mikið ber á, en
sem eru mjög ólíkar að útliti, líkamsvexti, höfuðlagi og hörunds-
lit, og tala ólík tungumál. En þrátt fyrir alt þetta er svo, að þegar
þær tala um föður, móður eða bróður, eru orðin svo eftirtakanlega
lík hjá þeim öllum ,að vart mun fara fram hjá nokkrum, sem
um það hugsar. Og þessum flokki heyra einnig til önnur orð, svo
sem hestur, kýr, vagn, hjól og vefa, og enn fleiri orð, er lúta að
kvikfénaði og fomum búskap. Jafnvel í Hindústan, þar sem
sanskrit er nú ekki lengur töluð, eiga orðaeinkenni þessi sér enn
stað. Auðsýnilega er það ekki tilviljun ein, að frumorð þessi eru
svona lík í þessum málum — Indó-evrópisku málunum; á því
leikur engin vafi. Spurningin er, hvernig því víkur við, að þessu
sé þannig farið?
Er nokkur vissa fengin fyrir því, að allar Evrópuþjóðrinar séu
skyldar, þó að tungumál þeirra séu skyld? Eiga þær kyn sitt að 'stendur er þjóðmenning Egypta
rekja til Indverja eða Persa?
Þegar málfræðingar fóru að rannsaka sanskrit, kom þessi
tungumála-skyldleiki í ljós. í heila öld hafa málfræðingar unnið
að úrlausn þessa máls. 1 byrjun var álitið að öll Norðurlandamálin
væru runnin frá sanskrit. Og þannig myndaðist sú kenning, að
þjóðirnar væru allar skyldar. Álitið var, að í Suður-Asíu hefði
búið þjóð, sem hefði talað tungumál óþekt sanskrit, og var nefnd
ariska þjóðin, sem var nafn forn-Persa. Þessi ariska þjóð var
álitin að hafa verið voldug og vel á veg komin í menningarlegu
tilliti. Skömmu eftir árið tvö þúsund fyrir Krists burð á hún að
hafa farið herskildi yfir löndin fyrir vestan, lagt undir sig alla
Evrópu og þröngvað menningu sinni og tungu upp á gjörvalt meg-
inland Norðurálfunnar.
En hugmynd þessi breyttist smám saman í aðrar skoðanir. I ekki út, eins og hinar tvær. Þó
Þykjast fræðimenn nú þessir vissir, að sanskrit sé ekki móðir indó- hún ætti oft örðugt uppdráttar,
evrópisku tungumálanna, heldur systir þeirra. Álit þeirra er, að j lagði hún undir sig alla Evrópu.
í eina tíð hafi tunga verið töluð, sem öll áminst tungumál séu j Hún hefur sigurför sína á Grikk-
komin af, sum fyrir afar löngu, önnur síðar á tímum. En hvar sú
tunga var töluð og af hvaða þjóð er ráðgáta, sem fullnaðar úrlausn
hefir ekki fengist á til þessa. Fyrsta kenningin bygðist algerlega á
málfræðilegum grunni. En skoðanir þær, sem nú ríkja, hvíla á
mannfræðilegum og fornfræðilegum rannsóknum. Tungumál
skoðast nú ekki lengur sem fullkomin sönnun um flutning einnar
eður annarar þjóðar, heldur sem ein af mörgum ábendingum. Kyn-
in blandast auðveldlega, en tungumálin ekki. Það eitt, að Norð-
urálfuþjóðirnar og vissar Asíu-þjóðir tala skyld tungumál sannar
mjög lítið, hvað kynið snertir, nema lögun eða sköpulag höfuð-
skeljanna sé borið saman ásamt listlegum leifum, vopnum, áhöld-
um og öðru fleiru, sem hefir nú þegar komið og kann enn að koma
þeir, sem Indó-evrópiska | mennirnir syðra. Svo er þess að
tungumálið töluðu, komu upphaf gæta, að norðrænu heitilöndin,
lega frá Asíu eða ekki, og hvort j þótt þau væru á ýmsum stöðum
þeir samanstóðu af einum eður lík, enduðu víða, einkum að vest-
fleiri kynflokkum, þá voru þeir1 an, í frjósömum skógarrjóðrum.
ósiðaðir og óupplýstir, og áttUiVar hér því sífelt hvöt fyrir þá.
því enga siðmenningu til að út- sem á þessum slóðum voru, að
breiðá. En þeir komu með byrja að yrkja jörðina, láta af
undravert tungumál, nýtt fjör umferðum og hjarðmannalífi,
og nýjan lífskraft. Af þessum eins og það hafði upphaflega ver-
nýju öflum og menningu, sem ið. Vegna þessa er álitið, að kyn-
var vel á veg komin í suðaustur flokkur þessi hafi snemmendis
Evrópu, myndaðist ný og æðri komist á svipað menningarstig
menning í Norðurálfunni. |og vatnaþorpsbúarnir. í Vestur-
Þótt Ind-evrópisku málin séu . Evrópu um lok síðari steinaldar-
nú töluð í Norðurálfunni, eru innar, og sem álitið er að hafi þá
hefir ekki megnað að afstýra. En 1 sem nú var brend til kaldra kola.
áður en þessi grein Indo- evróp-
íska þjóðstofnsins rann saman
Þetta gerðist árið 612 f. Kr.
Næst leggja þeir af stað, sem
við þessa svarthærðu og hör- ifyrir norðan Kaspíhaf bjuggu og
' 1 dreifa
undsdökku þjóð og hvarf með
öllu, hafði hún arfleitt Indland
að kvæðum, sem aldrei fyrnast.
Innflyténdur þessir komu ekki
með neina siðmenningu inn í
landið. Þeir þektu eigi leturgerð
og settust að meðal fólks, sem
var fákunnandi og menningar-
þjóðirnar, sem þau tala, ekki
Indó-evrópiskar eða ariskar; þær
eru Norðurálfu þjóðir, komnar
einkum af kynflokkum, sem að
líkindum áttu þar heima löngu
áður en Indó-evrópiska frum-
málið varð til.
Þó vagga fyrsta kynflokksins,
sem tungu þessa talaði, sé enn ó-
fundin, og finnist máske aldrei,
geta fræðimenn nú með nokk-
urri vissu vísað á landshluta
þann, þar sem hún hlýtur að
hafa staðið. Líkt og hjarðþjóð-
irnar forðum komu frá suðrænu
beitilöndunum í Arabíu, komu
Indó-evrópisku þjóðirnar frá
norðrænu beitilöndunum á há-
sléttunum fyrir norðan Kaspí-
haf. Hálendi þetta skiftist í tvo
aðalhluta. Er annar í Evrópu,
en hinn í Asíu. Enn þann dag í
dag eru hásléttur þessar aðallega
bygðar af nautpeningshjarð-
mönnum, sem eru annálaðir fyr-
ir reiðmensku sína og dirfsku.
Saga arabisku hjarðþjóðanna er
hér endurtekin, en þó með mikil-
vægum frábrigðum. Eyðimörk-
in, þar sem syðri beitilöndin eru
á víð og dreif, nær suður fyrir
nyrðri hvarfbaug. En hálendið
við Kaspíhaf liggur nokkurn
veginn á sama breiddarstigi og
landamerki Canada og Banda-
ríkjanna. Er því vetrarkuldinn
þar bæði langvarandi og napur.
Verður því vart lögð of mikil
áherzla á áhrif og afleiðingar
þessa mikla mismunar loftslags-
ins á skaplyndi og eðlisfar íbú-
anna. Menningin hefst suður
við hvarfbaug og breiðist svo
þaðan út, þó hægfara mjög, norð-
ur á bóginn.
Enginn getur sagt, hvað enn
kann að koma í ljós, því forn-
fræðingar eru ekki búnir að
rannsaka nema örlítinn hluta
jarðarinnar. Fyrir tæpum sex-
tíu árum var menning sú, er
hófst í Krít, með öllu óþekt. Sem
laust. Þeir voru framfaralitlir
verið bæði jarðyrkjubændur og'sem aðrir frændur þeirra—öll
hirðingjar. Áhvaða menningar-
stigi að Indó-evórpisku kynþætt-
irnir væru komnir áður en þeir
menning, sem nokkuð kveður að,
var suðræn að uppruna. Eina af-
reksverkið, sem eftir þá liggur i
tvístruðust, má nokkuð ráða af Indlandi, eru Veda Kvæðin
orðum þeim, sem sameiginleg (orðið Veda þýðir þekking — af
eru öllum þessum tungumálum. | Vid, að vita; orðið er sanskrizt).
Þau gefa til kynna, að þeir hafi j Kvæðasafn þetta er samtíningur
verið komnir yfir frumlegustu jaf fögrum lofsöngum, mjög ólík-
lífernishættina, og hafi verið; um ag gæðum, og eftir marga
talin elzt, svo Babilóníu manna
og þar næst Kríteyjarbúa. Egyp-
farnir að stunda jarðyrkju og
búa í þorpum. Frumheimkynm
þeirra gat hafa verið næstum
hvar sem var í norðrænu beiti-
löndunum. Einna almennust,
nú sem stendur, er sú tilgáta, að
staður þessi hafi verið heiðarnar
í suður Rússlandi. Eftir að aðal-
dreifingin hófst, verða sönnunar-
gögnin, sem stuðst er við, fleiri
og ábyggilegri. Sú dreifing hefir
máske verið frá öllum stöðum
háslettanna í senn, bæði austan
og vestur. Svo gátu hafa verið
ótal flutningar í báðar áttirnar,
sumir hraðfara, aðrir hægfara,
og misstórir. Við tvístring þenna
mynduðust fyrstu skaplyndis- og
sköpulagsbreitingarnar, og—
frummálið fór að breytast.
Þar sem beitilönd þessi skift-
ast í tvo landshluta við Kaspíhaf-
ið, varð ferðalag á milli þeirra
torveldara en innan þeirra; skift-
ist því Indo-evrópiska tungumál-
ið eðlilega í austur- og vestur-
tungumálaflokka. 1 austræna
flokknum eru tungumálin, sem
aðallega eru töluð í Vestur- Asiu,
en í hinum eru þau, sem töluö
eru í Evrópu, og nú í Vestur-
heimi.
Austan megin Kaspíhafs skift-
ust þessir norðlenzku reiðmenn
í tvo aðalhópa; hélt annar til
suðausturs inn á Indland en hinn
suðvestur og dreifði sér um
Persaland. En fyrir vestan Kaspí
haf var haldið suður til Grikk-
lands og Italíu, og svo alla leið
vestur til Atlandshafsstrandar.
Það er ómöglegt að segja með
nokkuri vissu, hvenær þessir
þjóðflutningar hófust. En það er
flestra álit, að þeir hafi byrjað
ska menningin gat ekki breiðst j um tvö þúsund árum fyrir Krists
út í Suðurálfunni, hennar eigin j burð, ekki í einum stórskara,
landi. Hitabeltið að sunnan og heldur jafnt og stöðugt í smærri
eyðimörkin að vestan olli því. En og stærri hópum. Og þjóðstraum-
hins vegar^arð sínersku menn- 'ar þessir, er runnu í tvær aðal-
ingunni nokkuð ágengt. Hún áttir, náðu að lokum alla leið til
breiddist út þvert yfir Persíu og Gangesfljóts í aðra áttina og til
inn yfir vestri jaðar Indlands. j Atlandshafs í hinna. Á fjögur
En öræfi og fjallgarðar hindr- hundruð til fimm hundruð árum
uðu frekari framgang hennar í eða um 1500 f. Kr., voru kyn-
Asíu. En eyjahafsmenningin dó þættir þessir orðnir það fjöl-
mennir í þjóðlöndum Vestur-
Asíu og Evrópu, að þeir breyttu
algjörlega sögu landanna.
Hvað upphaflega orsakaði út-
streymi þetta, vita menn ekki,
þó líklegt sé, að það hafi verið
landi, svo vestur með Miðjarðar-
hafsströndum, út um Njörfa-
höfunda, sem uppi voru á ýmsum
tímum. Fyrstu kvæði voru ort
um 1500 f. Kr., og lifðu á tungu
þjóðarinnar um langan aldur.
Þau voru færð í letur á fjórðu
öld fyrir Krist og voru rituð á
sanskrit, fornmáli þessara Indó-
evrópisku manna. Skáldskapar-
listin er einkennismerki allra
Indó-evrópisku þjóðanna. Hún
var þeirra eina menningarfram-
lag. Ekki er ósennilegt að skáld
þeirra hafi átt mikinn þátt í að
fegra og auðga frummálið, og
að það hafi snemmendis orðið
hljómfagurt, áhrifamikið og auð-
ugt. Verður þá skiljanlegra,
hvernig því vék við, að tungu-
mál þetta var alstaðar tekið upn
af þjóðunum, er urðu fyrir inn-
rásum þeirra, er það töluðu. —
Kvæðin lifðu á vörum fólksins
frá einni kynslóð til annarar, og
hver kynslóð bætti um og jók
við. Kvæðin héldu þannig við
bæði sögu og máli, því þorri
fólksins hefir lært þau og kunn-
að. Þau voru sem lausblöðuð
bók, er nýjum blöðum mátti
bæta inn í eftir vild. Þar til rit-
listin var uppgötvuð, voru kvæð-
in varanlegasti geymslustaður
orða, sagna og atburða. Þó sára-
lítið af norðrænu blóði hafi
nokkurn tíma runnið í æðum
Indverja, lærði meginhluti
þeirra Indó-evrópiska tungu. Og
afsprengi þeirrar tungu, hindú-
staniskan, er ríkjandi á Indlandi
í dag, eftir þrjú þúsund og fimm
hundruð ár.
Þegar Persar hefjast fyrst
handa^verða þeir brátt flestum jFyrstu verkfæri hans og vopn
þjóðum öflugri. Engin framför | voru gerð af hrufóttum og óslíp'
hefir verið jafn skjót, engin^uðum steini. Og þannig notaði
hnignun eins alger. Þó fámenn- hann þau í eitt hundrað þúsund
ir væru, lögðu þeir undir sig ár, áður en honum hugkvæmdist
flest* menningarlöndin nema að slétta þau og fægja. Úr þessn
Grikland, og héldu þeim í tvö fara framfarirnar að greiðka
hundruð ár. Vegur þeirra hefst sporið. Hinir framfaramestu
með sigurvinningum Kýrusar ^ notuðu fægðu steináhöldin urí
Persakonungs 546 f. Kr., og end-jníu þúsund ár. Þá er bronze
-ar með ósigri Daríusar, 212 ár- uppgötvað og notað til áhald3
um síðar. Það var Alexander , og vopna gerðar í fimtán hundr-
mikli, sem kipti fótum undan uð ár. Því næst kemur járnið t*1
framgangi þeirra og veldi. | sögunnar. Uppgötvun þess er
Persar voru af sama ættstofni (talið þýðingarmesta framfarS'
komnir og þeir, sem inn á Ind- sPor mannsins.
land óðu. Kynþættir þessir | f*að virðist sem jámið haú
bjuggu saman sem ein þjóð á há- fyrst þekst í Asíu, því þess hefir
ser um Grikkland og
Italíu. Menning hjá Grikkjum
hefst um 500 f. Kr., í Róm, um
tvö hundruð árum síðar. Þetta
var upphaf nýs framfarastigs,
sem menningarspor vorra daga
eru auðrakin til.
Það er alment álitið nú, að
koma þessara norðrænu reið-
manna til Grikklands og ítalíu,
og blöndun þeirra við þjóðirnar,
sem þar áttu heima, hafi leitt af
sér hina frægu gullaldarmenn-
ingu Grikkja og Rómverja. —
Rannsóknir virðast styðja þá
skoðun, að af eigin rammleik
hefðu herþjóðirnar að norðan
aldrei getað framleitt aðra eins
menningu og hér var um að
ræða. Menning Grikkja sem og
Rómverja var bygð á löngu lögð-
um og djúpsettum grunni. —
Grikkland hið forna og Róm eiga
upptök sín í sambræðslu Mið-
jarðarhafs-þjóðanna — sem fyr-
ir löngu voru búnar að ná háu
menningarstigi — með ofurlitl-
um blendingi af norðrænum
frumstofni, sem gaf hinum nýja
kynstofni óviðjafnanlegt tungu-
mál, takmarkalaust æskufjör og
lífskraft. Það voru engar aðrar
menningarþj óðir við Miðjarðar-
hafið sem vestræn Ind-evrópsku
kynþættirnir gátu blandast sam-
an við, og þannig gert þær marg-
hæfari og öflugri en þær áður
voru. Enda varð sú raunin á, að
enginn þeirra kynflokka, sem
bygðu nyrðri hluta Norðurálf-
unnar, reis einu stigi hærra
menningarlega í meir en þús-
und ár.
Um lok síðara steinaldartíma-
bilsins voru vestur-evrópu stein-
aldarmenn búnir að læra frum-
stig að landbúnaði og búpenings-
ræktun, og þorpsagi hefir þá
einnig verið kominn á. Á hæsta
menningarstig aldarinnar komsf
stöðuvatnsþorpið í Sviss. Þegar
þessari öld lýkur, hefst tímabil'
ið, er fornfræðingar nefna
bronze-öld og járnöld.
Framfarasporin voru afarerf'
ið og hægfara og ávinningar
smávægilegir. Upphaflega var
maðurinn, sem aðrar skepnur, á-
haldalaus og verjulaus, að und-
anteknum þeim varnartækjumi
sem hann var fæddur með. —
sund norður til Bretlands og þurkar, og hafi fólkið því í byrj-
Norðurlanda; og að lokum til un verði að leita betra haglendis;
sléttunum austan megin Kaspí-
orðið vart í jarðfundnum leifOITl
Vesturheims.
Yfirburðir norðrænu hjarð-
mannanna, er fyrir öndverðu töl-
uðu Indó-evrópiska tungu, yfir
suðrænu hjarðmennina lágu að-
allega í því, að í stað sauðkinda,
geita og asna, áttu þeir hesta og
nautgripi. Aðaleinkenni þeirra
í leitirnar. Vísindamenn efast nú alment um, að vagga þeirrar^var reiðmenska og hugdrift. Á
þjóðar, er frummál þetta talaði, hafi verið í Asíu, en hallast ’•------- ---- ’■■-=-
fremur að þeirri skoðun, að hennar sé að leita í Evrópu. Og þeir
bera nú einnig brigður á að fólk þetta hafi flutt í stórum skörum
°& la§t undir sig löndin. Ekki gera þeir heldur mikið úr menn- , á móti voru asnarnir seinfara og
ingaráhrifum þeim, er álitið var, að sigurvegarar þessir hefðu haft ' burðarlitlir og alveg gagnslausir
á Norðurálfuþjóðimar, að undanteknum áhrifum tungumálsins, i til áhlaupa í bardögum; enþar
og fullyrða, að sem komið er, hafi ekkert komið í ljós, er styðji var hesturinn öllum tækjum
hestum sínum gátu þeir farið
langar leiðir á skömmum tíma
og það með þungar byrðar. Aftur
hafs og skildu fyrst samvistum, Babilóníumanna, er uppi vorí1
þegar nokkrir þeirra fluttust bú- Þrjú þúsund árum f. Kr Að öU'
ferlum austur til Indlands. Per-! um líkindum hefir þekkingin nrí
þeir, sem til Indlands fóru, ráku sía er hálend mjög og þurviðra- járnið í Evrópu borist að sunna11
nauthjarðir sínar á undan sér,
þegar þeir komu yfir síðasta
fjallgarðinn, þar sem frjólöndin
lágu fram undan, má nærri geta,
að það hefir verið þeim fögur
sjón, þeir setjast þama í fjöl-
bygt land meðal dökkra manna.
Þeir koma með sitt norðræna
þrek og áræði í hitabeltisland,
ákaflega frjósamt, svo afurðir
verða miklar með lítilli fyrir-
höfn. En í þessu heita loftslagi,
skaðvænu allri framtakssemi,
varð hið óhjákvæmilega fram að
koma. Hvítu hirðingjarnir að
ð
söm. Aftur á móti liggja dal- norður á við, því í suðurhl°ta
lendi Indlands lágt, og þar er álfunnar byrjar járnöldin miklu
votviðrasamt og heitt — um- fyr en í þeim nyrðri. En leng1
hverfi og ásigkomulag, sem af , stóðu vestur-evrópumenn í sömu
sér leiðir dáðleysi og værugirni sporum menningarlega, eftir a'
Sennilegt er, að sá flokkurinn járnöld þeirra byrjar. Orsak^
sem herskildi fór yfir Persa -, til þess eru aðallega tvær: le$3
land, hafi hitt þar fyrir fámenn- j landsins og skaplyndi íbúann^
ari þjóð en frændur þeirra á Menning og framfarir byrja
Indlandi, og hafi þannig haldið frjósömum suðrænum sléttlen
þjóðarskaplyndi sínu lengur. jum, þar sem auðvelt var a
Medar voru einnig af sama verjast árásum utanað, en ek
kynstofni komnir. Þeir bygðu í þéttvöxnum skógarlöndum, Þal
hæðalöndin, sem liggja
fram Persíu að norðan.
með- sem látlaust varð að verjast
a-
Þeir rásum úr öllum áttum,
l