Heimskringla - 19.03.1947, Blaðsíða 4

4. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 19. MARZ 1947
Hlcintskrtngla
(StofnvS 1SI€)
Kemur út á hverjum miðvikudegi.
Eigendur: THE VIKING PRESS LTD.
853 og 855 Sargent Avenue, Winnipeg — Talsími 24 185
Verð blaðsins er $3.00 árgangurinn, borgist fyriríram.
Allar borganir sendist: THE VIKING PRESS LTD.
öll viðskiftabréf blaðinu aðlútandi sendist:
The Viking Press Limited, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Ritstjóri STEFAN EINARSSON
Utanáskrift til ritstjórans:
EDITOR HEIMSKRINGLA, 853 Sargent Ave., Winnipeg
Advertising Manager: P. S. PÁLSSON
"Heimskringla" is published by and printed by
THE VIKING PRESS LIMITED
853-855 Sargent Avenue, Winnipeg, Man. — Telephone 24 185
Authorized as Second Class Mail—Post Office Dept., Ottawa
WINNIPEG, 19. MARZ 1947
Bandaríkin aðstoða Grikki
Fyrir tveim vikirm báðu Bretar Bandaríkjastjórnina að taka
að sér starf sitt á Grikklandi. Kváðust þeir ekki geta uppfylt
skyldur sínar þar, vegna þess, að þeir hefðu hvorki fé né vistir til
þess. Þarfir Grikkja væru svo miklar, að þeim væri um megn, að
verða við þeim.
Svar Bandaríkjanna kom síðast liðna viku. I ræðu sem Tru-
man forseti flutti ií sameinuðu þingi sem brátt varð hljóðbær um
allan heirn, sagði hann Bandaríkin verða við bón Breta um þetta.
Truman bað þingið um 400 miljón dala veitingu til Grikk-
lands og Tyrklands; hann fór ennfremur fram á að nefnd manna
úr her Bandaríkjanna væri send þangað til að afla upplýsinga um
hag landanna.
Porsetinn orðaði mál sitt þannig, að ekki varð á því vilst, hvað
hann fór fram á. Án þess að víkja sérstaklega að Rússum sagði
hann:
“Þjóðum margra landa hefir undanfarið verið þröngvað til að
stofna hjá sér feommúnista skipulag, gegn eigin vilja. Stjóm
Bandaríkjanna hefir þráfaldlega mótmælt þessu og bent á, að það
sé skýlaust brot á Yalta samningunum. En þetta hefir þó átt sér
stað i Póllandi, Rúmaníu og Búlgaríu”. Hann segir ennfremur:
“Tilvera grfska lýðveldisins er i hættu vegna aðgerða óeirðaseggja,
er skilfta þúsundum vopnaðra manna, undir stjórn bommúnista. . .
Grikkland verður að fá aðstoð ef-sómi lýðræðisins á ekki að verða
fótum tnoðinn.
Og þessu líkt er verið að gera ástandið á Tyrklandi.”
Fénu, ef veitt yrði, gerði forsetinn ráð fyrir að skifta milli
landanna, þannig að Grikkland fengi 250 miljón dali, en Tyrkland
150 miljón. '
ForSetinn kvað bæði löndin haifa farið fram á að menn væru
sendir til að aðstoða stjómir þeirra í að koma á friði og reglu og
að haifa eftirlit með útbýtingu vista og á lánsfé.
Hjálpina kvað Truman þessum löndum bráðnauðsynlega og
það sem fyrst. En hún áhrærði einnig utanríkisstefnu Bandarfkj-
anna og öryggi. Auk þess væru Bandaríkin eina landið, sem þær
gsetu leitað til í baráttunni gegn yfirgangi óvildarmanna sinna.
Á Grikklandi og Tyrklandi var ræðu Trumans fagnað. Bret-
Þeir vilja vera út af fyrir sig og
hata alla, sem aðra trú hafa en
þeir. Skoðanir þeirra eru ekki
ósvipaðar Múhameðstrúarmanna
að því leyti, að þeir vilja vera
sjálfum sér ráðandi og eiga ríki
í Indlandi út af fyrir sig.
1 höfuðbóli þeirra Amritsar,
urðu miklar skærur og er sagt
að í þeim hafi alt verið brotið og
bramlað í borginni og skaðinn af
því metinn á 30 miljón dali.
Spurning margra er, hvort að
Nehru sé að leita sér skjóls ann-
ara ef óeirðunum heldur áfram,
vitandi nú fyrir víst, eins og allir
Indverjar gera, að Bretar yfir-
gefa Indland í júní 1948?
MEIRA UM HEIMFÖRINA
Á Hóladegi
Heimsóknina til Hóla í Hjalta-
dal, mun eg ávalt telja meðal
hinna skemtilegri minninga frá
heimförinni á síðast liðnu sumri.
Aldrei hafði eg áður til Hóla né
Skagafjarðar komið. Það eitt
sem eg þekti dálítið til var, að
þar hafði um skeið verið höfuð-
ból bókmenta og menningar á
Islandi. Af kynningu við Skag-
firðinga hér vestra, hafði eg
einnig fræðst um það, að Skaga-
fjörður væri fegursta bygð
landsins, sannkölluð fjarðaprýði,
eins og St. G. komst að orði. Þó
eg stundum bæri brigður á þetta
við þá og hefði ýmsa aðra heyrf
segja eitthvað svipað um sínar
æskustöðvar, var eg samt fullur
eftirvæntingar og tilhlökkunar
að sjá mig þar um. Hátíðin sem
þarna fór í hönd, var ýmist köll-
uð Hóladagur eða Hólamessa. Á
síðast nefnda heitið eigi síður
við, en hið fyrra, því veigamesta
athlöfnin ,sem þar fór fram, var
messa. Tóku einir fjórir prestar
þátt í henni í kirkjunni og munu
þó fleiri hafa verið á hátíðinni
eða svo sýndist mér, í prósessí-
unni til kirkjunnar, en þeir
gengu þar í broddi fylkingar í
fullum messuskrúða og mátti
minna sjá í heiðskíru veðri eins
og var þennan dag. Kirkjan var
troðfull af fólki, þó stór sé. Er
hún með einkennilegu og fornu
sniði innan, bekkjabríkur svo
um var um og ó um hana og Rússar voru dálítið gramir.
Bretum þótti auðvitað vænt um hvað Bandaríkin tóku bæði! báar að alveg er eins og verið sé
fljótt og vel i mál þeirra, að aðstoða þessi illa stöddu lönd. En að bægja mönnum frá að sjá
þeir óttuðust að ræða Trumans gæti haft ill áhrif á frið,arþingið. nokkuð inn í kórinn. Auk þess
Blaðið Izvestia, málgagn rússnesku stjórnarinnar, skammaði voru instu bekkir kirkjunnar
Truman fyrir að ætla að hriifsa bæði þessi lönd—og fyrir að vera að , beggja megin afþiljaðir og þar
skifta sér af málum annara þjóða. var °kkur Vestur-íslendingum
George C. Marshall, ritari Bandaríkjanna, gaf til kynna í tif sæta skipað. Ekki 9á neitt
ræðu sem hann flutti á fundi utanríkisráðherranna í Moskvu, að okkar úr þessum sætum söng-
hann væri ræðu Trumans samþykkur. ’ flokkinn sem var rétt fyrir fram-
1 umræðum um stofnun lýðveldis á Þýzkalandi, sagði Mar- an okkur eða prestinn fyrir alt-
shall: Bandaríkin álíta þaðekki lýðræði, ef þegnamir ’fá ekki látið ari> nema ef verið gæti að sera
í ljósi sboðun sína á stjórnum, af ótta við að verða rænt frá heimili í riðrik J• Raínar vígslubiskup
og fjölskyldu. I hafi gert það, sem með okkur
Bæði forseti og ritari Bandaríkjanna hafa þvn' með ræðum ' var’ en hann er yfir sex fet a
sínum tilkynt hvar þeir standi gagnvart einræði eins og á Rúss- hæð! skal Þ0 Setið> að svona
landi er — og ef til vill Bandaríkjaþjóðin einnie. íer ekki hagað til í nÝrri kirkjum.
j Fyrir altari þjónuðu nú margir
HVAÐ MUNAR UM ÞAÐ?
1 ræðu sem John Bracken
flutti í útvarpinu all-nýlega,
benti hann á að hveitiframleið-
endur á Canada hefðu verið
snuðaðir um einn dollar á hverj-
um mæli hveitis, sem seldur
hefði verið á árunum 1945 ög
1946, af sambandsstjórninni. —
Taldi hann þetta áhræra þrjá
fjórðu af allri hveiti framleiðslu
landsins.
Afsökun sambandsstjórnar-
innar í þessu máli er sú, að Bret-
ar hefðu þurft hveitisins með
og hefði verið um megn að
greiða meira fyrir það. Þetta
skal til greina taka og viður-
kenna fyllilega þörfina á því, að
veita Bretum þessa ásjá. En það
er hitt, sem athugunarvert er,
hvemig sambandsstjómin fer að
þessu, að hún lætur eina stétt
manna, bóndann, standa straum
af þessu. Ef Bretar gátu ekki
greitt markaðsverð fyrir hveitið,
var ekkert við það að athuga, að
stjómin seldi þeim það með af-
slætti. En hún, eða Canada í
heild isnni, áttu að bera þann
kostnað, en ekki ein stétt manna.
En stjómina brást hugrekki
til þessa.
leiðina.
Því kaus hún röngu
Bracken bar stjóminni enn-
fremur á brýn, að hún héldi enn
prestar, en prédikunina flutti
séra Helgi Konráðssson frá Sauð-
árkróki. Ennfremur flutti séra
Pétur Sigurgeirsson erindi um
trúmál eins og honum komu þau
ER SKJóLIÐ FUNDIÐ?
í sínum vörzlum 250 miljón döl-rfyrir sjónir í Bandaríkjunum.
um, af andvirði hveitis, sem Að messu lokinni, gafst tækifæri
hveitisamlögin hefðu selt. Þegar ag kynnast og tala saman. Var
eftir þessu vaeri gengið teldi! verið að gera breytingu á for-
stjórnin gott ráð að eiga þetta dyri kirkjunnar og þar kvað eiga
inni, ef erfitt yrði með útsæði á ag reisa Jóni Arasyni minnis-
næstu árum. Slíkt og þvílíkt Varða; á hann að vera kominn
er ^ridis óverjandi. !upp 1951, en þá eru 400 ár síðan
hann var uppi. Um minnismerki
þetta var mikið talað; það mun
n j-. AT i eiga að vera turn kirkjunnar á
.5^! ,Lt , ,ru’ vara-f°rseti sama tíma og minnismerki. Sum-
braðabirgðastjomarinnar á Ind- ir sögðu þar aftur mundi verða
landi, tilkynti s. 1. föstudag, mitt hringt líkaböng> aðrir að þar
* hinum mestu óeirðum, sem á yrði myndariegt ijós gert, er
Indlandi hafa átt sér stað, að langt um sveit lýsti og logaði
stjornin væri að leggja drögurjnótt og dag Minti þetta mig á
fynr, að koma á stjórnarfars-1 minnismerki hermanna eitt er eg
legu (diplomatisku) sambandi sá f New York, en það Var geisi-
við Russland. jhá súla með bláu ljósi í toppi.
I Indlandi voru um þessar (Þegar skyggja tók, og nærri súl-
mundir mögnuðustu óeirðir milli unni var staðið, varð ljósið í
Hindúa, Sifehanna og Múhameðs- toppi hennar varla greint frá
trúarmanna. Sikharnir eru Hind- stjörnum himins á heiðsfeírum
úar og einn af þeirra sérkenni- kvöldum. Hefir ekkert minnis-
legu trúflokkum sem hemaðar- merki hrifið mig sem þetta. —
ríki stofnuðu forðum í Punjab, j Mundi það sóma sér einkar vel á
en voru sameinaðir Hindúum hinu fornfræga menningarsetri
eða Indverjum af Bretum 1849. norðurlands.
Margir biskupar eru grafnir í
kór kirkjunnar og eru hlerar yfir
steinunum með áletrun þeirra.
Ennlfremur er altarisbrfk svo
nefnd fyrir miðju altari með
Biblíumyndum úr kaþólskri táð.
Myndi þetta alt þykja heldur
fornfálegt, þó sínar minningar
eigi, í nútíðar kirkju.
Til Hóla komum við að kvöldi,
' áttum gistingu i Bændaskólan-
um, en honum stjórnar Kristján
Jóhann Karlsson, cand. í akur-
yrkju frá Búnaðarskólanum i
Danmörku 1930. Hann var um
sfeeið ráðunautur búnaðar^sam-
bands Sunnlendinga, en tók við
stjórn Bændaskólans á Hólum
1935. — Hann er ættaður frá
Landamóti í Ljósavatnshreppi.
Sigrún heitir kpna hans, og er
dóttir Ingólfs bónda og alþing-
ismanns frá Fjósatungu.
Áttum við þarna ágæta gist-
ingu. Eru hjónin bæði vel greind
og sat eg iuppi með þeim um
kvöldið fram yfir miðnætti og
röbbuðum við margt saman.
Snerist talið mikið um hagi og
hætti Íslendinga bæði heima og
vestan hafs. Þau fylgjast og vel
með í því sem er að gerast á
Niorðurlöndum og sögðu mér
margt þaðan. Mun eg lengi
minnast þessarar ánægjustund-
ar með þaklæti til hjónanna.
Eftir messuna, sem á hefir
verið minst, fóru fram ræðuhöld
nokkur frá svölum skólans á Hól-
um, en fyrir framan þær hafði
f jöldi manns, eða á fjórða hundr-
að, safnast saman. Þar reið á
vaðið Sigurður Sigurðsson sýslu-
j maður Skagfirðinga. Fór hann
' mjög hlýjum orðum til Vestur-
í fslendinga, en á eftir honum
sögðum við vestanmenn og kon-
ur nokkur orð. Lauk með því
hátíð þessari.
Á Hólum er nú eins búsæld-
arlegt og á stærstu býlum lands-
irts og var þar skemtilegt yfir að
líta og fagurt, eins og víðar á fs-
landi, síðan nýræktin feom til
sögunnar. í Skagafirði er og
gnægð stórbýla, sem vel eru
hýst; samt virðist þar yfirleitt
minna hafa verið bygt nýrra
húsa á bændabýlum en t. d. á
Suðurlandi.
Frá Hólum héldum við að
fcvöldi hátíðardagsins til Sauðár-
króks, gistum þar um nóttina,
en sátum boð hjá séra Helga
Konráðssyni og Sigurði sýslu-
manni um kvöldið. Sauðárkrók-
ur er í uppgangi og er nú að
biðja um bæjarréttindi vegna
þess að of stór er orðin til þess,
að eftir málum hans verði litið af
sveitarstjórninni. Íbúatalan mun
vera um eitt þúsund.
Um morguninn var lagt af
stað til Akureyrar, en þaðan fór
Einar Páll fólagi okkar og Ingi-
björg feona hans austur á Fljóts-
^alshérað; þar eru æskustöðvar
Einars; eg og kona mlín ætluðum
að fljúga þaðan til æskustöðva
minna í Hornafirði, en af þessu
varð ekki vegna þess, að flugför-
in munu hafa haft mörgu að
sinna. Hafði Árni Bjarnarson á
Akureyri greitt fargjaldið fyrir
okkur og þótti fyrir þessu, en
okkur gerði þetta ekki hið
minsta til, þvi við flugum sáðar
frá Reykjavík austur, sem áður
hefir verið sagt í pistlum þess-
um.
Þegar við fórum frá Sauðár-
króki, var áð og morgunmatur
étinn hjá Jóni Sigurðssyni al-
þingismanni á Reynistað og konu
hans Sigrúnu Pálmadóttur
prests í Hofsós Þóroddssonar. —
Um stað þennan hefir verið
skrifað og ort sem eitt af höfuð-
bólum Skagafjarðar; er eg efins
um að þar hafi nokkru sinni
blómlegra verið yfir að líta en
nú. Má þar eflaust sjá eitt dæmi
hinna mifelu búnaðarframfara
síðari ára á fslandi, sem yfir-
gnæfandi og stórfenglegar eru í
augum þeirra er fyrir 30—50 ár- j
um þektu landið.
Þegar eg leit Skagafjörð fyrst
auga ofan úr Vatnsdalnum, rifj-
aðist upp fyrir mér það sem um (
fegurð hans hefir verið sagt við
mig. Útsýnið þaðan er töfrandi
og þó líklega enn fegurra ax
Tindastóli, en þangað kom eg
ekki; þaðan ætti að sjást lengra
út eftir firðinum. En ekki liggur
þó sú fegurð í víðáttumiklu und-
irlendi og grasivöxnu eins og á
Suðurlandi. Hún liggur ef til
vill aðallgea í hinum mjúku lín-
um fjállanna, sem eg man
hvergi eftir að hafa séð fegurri.
Þeir sem uppaldir eru þar sem
víðfeðmt graslendi er, jafnvel
innan hrikalegri fjallahringa, en
á Norðurlandi eru yfirleitt,
sakna þess í myndina, svo erfitt
er að segja hvar fegurst er og
hvar ekki. Æskustöðvarnar,
með barnáleikjunum og æfintýr-
unum öllum, gera oft strik í
reikninginn, svo að almennings
atkvæði mun erfitt að fá um
hvar fegurst sé. En sá íslend-
ingur er held eg ekki til, sem
ekki er hrifinn af fegurð Skaga-
fjarðar.
Á Hólum hitti eg gamlan vift
og húsbónda minn. Það var Þór-
hallur Danielsson, fyrrum kaup-
maður á Höfn í Hornafirði. Var
eg síðasta árið heima bókhaldari
við verzlun hans. Ekki mun eg
svo gamall verða, að eg ekki
minnist með gleði samverunnar
með honum og hvílíkur afbragðs
maður hann var. Hann var stór-
huga athafnamaður, ósérthlífinn
og hrókur alls fagnaðar í hópi
hverra sem var og vinnufólk
hans flest mun bera honum þá
sögu, að það hafi ekki annað vit-
að, en að hann hafi verið hinn ó-
trauði, glaði samverkamaður
þess, í staðinn fyrir að vera hús-
bóndi. Eftir að hafa verið 8 ár
verzlunarstjóri Thor E. Túliní-
usar, keypti hann verzlunina og
seldi að nokkrum árum liðnum
Kaupfélagi Skaftfellinga hama,
en rak eftir það útgerð í Horna-
firði, með 26 vélbátum og veitti
um 260 manns atvinnu. Má af
þessu ráða hvað hann hefir fyrir
sveit sína gert, enda er nú risið
upp þorp með 300 manns á Höfn,
þar sem fyrir 40 árum voru að-
eims tvö heimili. Hafði eg mestu
ánægju af að hitta nú Þórhall og
sfeeggræða við hann um forna
tíð. Hann var giftur einni af á-
gætustu og fegurstu konum
landsins, Ingibjörgu Friðgeirs-
dóttur, systur Olgjeirs Friðgeirs-
sonar kaupmanns á Fáskrúðs-
firði, en sem nú er dáin (1934).
Sonur þeirra Geir, er í Canada
og stundar fiskverzlun norðar-
lega í Alberta-fylki. Þórhallur
er Sunnmýlingur, fæddur að
Hafursá, en faðir hans var Dan-
iel Sigurðsson, póstur austan og
norðanlands lengi, en siðast
bóndi á Steinsstöðum í Skaga-
firði, kunnur maður um austur-
og norðurland.
Á Skagafjörð er ekki hægt að
minnast, án þess að eitthvað sé
um hesta sagt, því Skagfirðingar
mega eflaust til mestu hesta-
manna landsins teljast. Eg sá
heldur hvergi til ferða rnanna á
hestum spm þar. Það er mikið
til af hestum á Suðurlandi, en
þeir eru þar mest ótamið stóð,
að mér var sagt. 1 Skagafirði sá
eg nokkra menn á hestum og að
þeir kunni með þá að fara, dúld-
ist mér ekki. Eg meira að segja
dáðist að því, hvað þeir sátu þá
yfirleitt fallega. Þó eg sé ekki
hestamaður sjáflur, voru bæði
faðir minn og bróðir, heima, á-
gætir hestamenn og fleiri, svo eg
hefi fyr séð vel setið á hestum.
En þetta mun algengara í Skaga-
firðinum en annars staðar. í min-
um augum duldist það ekki,
hvað allar breyfingar þeirra
voru í samræmi við gang hest-
anna, eins og þeir og fákarnir
voru eitt. En á því hvemig setið
er á bestum, er mikill munur og
minnir ef til vill á að sjá góða
sjómenn ganga um skip á ruggi
og aftur óvana.
Á meðan beðið var eftir “rút-
unni” (en því ljóta nafni eru á-
ætlunarbifreiðar s t u n d u m
nefmdar heima, er fólk flytja) í
Varmablíð, átti eg langt viðtal
við séra Helga Konráðsson, er
þangað fylgdi okkur úr hlaði á-
samt fleiri Skagfirðingum. Er
hann fullur áhuga fyrir menta-
málum þjóðar sinnar og Skag-
firðinga. Það hiefir verið minst á
það nýlega í ræðu, að íslending-
ar séu hættir að lesa fornsögurn-
ar, dáist nú ekki að ffegurð lands-
ins, en daglegt líf snúist meira
um að afla sér daglegs brauðs.
Bæði af viðtali við séra Helga
og marga aðra, ætla eg Islfend-
inga nú meira kfeppa að því, að
efla og leggja rækt við það sem
þjóðlegast hefir búið með íslend-
ingum á gullaldartímabilum
þeirra, en nokkru sinni fyr. Það
er raunar ekkert iíklegra, en að
stofnun lýðríkisins hafi þau á-
hrif á þjóðina. Og fyrirmyndim-
ar skortir Skagfirðinga þar ekfei.
1 Varmahlíð er komin upp
byggirig, sem verða á skóli og má
heita að sé orðin, á vetmm, en
á sumrum er þar gestum seldur
greiði. Er þar mikil umferð. T.
d. daginn, sem við fórum suður
til Reykjavikur, vom þar stadd-
ir 6 fólksflutningabílar og komu
3 af þeim frá Akureyri um morg-
uninn og var von fleiri síðar um
daginn. íslendingar halda ekki
kyrm fyrir. En þrátt fyrir það,
mun þarna rísa innan skamms
upp menningarstofnun, með
sundlaug, eins og skólum fylgja
nú víða á Islandi. Annars er það
einn vottur þess, hve Íslendingar
em vakandi í menningarmálum
sínum, að hver stfonunin af ann-
ari rís nú upp um alt land þar
sem kensla í búnaði og almenn-
um fræðum fer fram.
Með kæm þakklæti til nefnd-
ar Hóladagsins fyrir að bjóða
okkur til sinnar ágætu hátíðar og
fyrir viðtökurnar og viðkynn-
ingu hvar sem komið var —
kveð eg nú — fjörðinn fagra
sfeaga —.
FÁEIN ORÐ FRÁ “FRÓNI”
Frónsnefndina langar til að
auka fræðslu og skemtistarfsemi
deildarinnar, sem í seinni tíð,
vegna stríðsins og annara orsaka
hefir verið minni en æskilfegt
væri. Með þetta í huga hefir ver-
ið ákveðið að halda tvo eða þrjá
opna fundi á þessum vfetri. Fyrsti
fundurinn verður í Goodtemþl-
aralhúsinu, mánudagskveldið, 31.
marz, annan fund er ráðgert að
halda á sama stað seinni partinn
í apríl en þann þriðja einbvem
tíma í malí mánuði. Aðgangur
verður ekki seldur en samskot
verða tekin upp í húsáleigu o.s.f.
Það er álit nfefndarinnar að
enn séu margir Islendingar í
þessari borg, sem hafi meiri á-
nægju af íslenzkum skfemtunum
en enskum. Það stendur Fróni
næst að reyna að bæta úr þess-
ari þörf, með því að gefa fólki
fcost á góðum og ódýmm skemt-
unum ef að það kærir sig um að
sækja þær.
Annað áhúgamál vakir fyrir
nefndinni og það er að fá með-
limi Fróns til að taka meiri þátt
í starfi deildarinnar en verið hef-
ir undanfarið. Það er því ráð-
gert að gefa öllum sem þess óska
tækifæri á fundum til að láta í
ljós skoðanir sínar á öllum þeim
málefnum, sem að eirihverju
leyti varða Frón eða þjóðrækn-
ismál yfirleitt. Frón er félag
állra íslendinga, sem láta sig ís-
lenzk mál nokkm skifta. Stjóm-
arnefndin fer aðeins með umboð
félagsmanna í heild.
Þá er að víkja aftur að fund-
unum, sem verið er að undir-
búa. Sá fyrsti verður helgaður
minmngu skáldsinis Jóhanns
Magnúsar Bjarnasonar. Nefndin
hefir verið svo heppin að fá G.
J. Oleson frá Argyle til þess að
flytja rœðu um skáldið. Þfessi
ræðumaður er öllum Vestur-ís-
lendingum kunnur fyrir skrif
sín um bókmentir og almenn
mlál. Hann þekti Jóhann vel og
Ihfefir ætíð haft miklar mætur á
sfeáldskap hans. Þar að auki hef-
ir Ragnar Stefánsson lofast til
að lesa upp eitt eða tvö kvæði
eftir skáldið.'Það þarf ekki að