Heimskringla - 23.04.1947, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 23. AFRIL 1947
OSKHW
Ef Dáana hefði orðið eftir til að njósna,
mér hafði heyrst eg heyra ein'hvem hávaða
meðal runnanna, er eg flúði út úr trjágarðinum,
en eg hafði huggað mig við að þetta væri skrjáf-
ið í laufunum, og það var það sjálfsagt, og nú
gat eg huggað mig við þá tilhugsun, að eg hefði
sloppið bæði frá vinum og óvinum.
Það er löng leið frá Ghansey í Surrey til
Lull í Dorsetshire, og einhverstaðar varð eg að
skifta um lestir. Klukkan var 4 þegar eg fór
frá Chansey, og var orðin meira en níu þegar
járnbrautarþjónn í Lull yísaði mér leið heim til
húss Miss Smith. Granley var í hans augum að
minsta kosti, þýðingarmikill staður þar um
slóðir; þvií að hann talaði um Miss Smith með
mikilli virðingu . Eg komst á hálfum tíma frá
þorpinu út að húsi Miss Smith, en hún væri
ekki heima, sagði maðurinn. Hann sagði að það
gerði mér ekkert til. Hann hélt víst að eg væri
vinnukona, sem hefði einkennilegan smekk
hvað klæðnaðinn snerti.
Eg varð dauf í dálkinn við þessar fréttir.
Mér hafði fundist það vafasamt hvort rétt væri
fyrir mig að heimsækja hana svona seint, og var
viss um að réttara væri að koma þangað næsta
dag. Eg þakkaði manninum fyrir upplýsing-
arnar og hélt leiðar minnar, án þess að svala
forvitni hans hvað mig snerti. Skamt frá stöð-
inni fann eg lítið gistiihús.
Er eg hafði keypt mér fargjaldið hafði eg
eftir fjögur pund og fáeina shillinga er eg batt í
vasaklútinn minn. Eg tók frá þessari upphæð
það, sem næturgreiðinn á gistihúsinu mundi
kosta, og vísuðu þeir mér til herbergis með
dræmingi.
Rúmið var hart viðkomu og óróleiki hugs-
ana minna truflaði svefn minn, svo að mér fanst
nóttin óendanlega löng. Eg fór því snemma á
fætur og að afloknum óbnotnum morgunverði,
lagði eg af stað til Granley.
Úr því að Miss Smith var að heirnan kvöld-
ið áður, var eg viss um að hún hefði komið heim
snemma. Hún var ekki kona, sem mundi vera
seint úti á kvöldin, og hún fór sjálfsagt snemma
á fætur. Hún mundi furða sig á að sjá mig í
svona einkennilegum búningi.
Granley var miklu fallegri staður en eg
hafði hugsað mér eftir lýsingu Miss Smith af
heimili sínu, en eg mundi eftir að hún hafði
sagst vera auðug.
Fyrir fáum mánuðum síðan áður en eg
hafði séð eins mikið af heiminum og eg nú hafði
séð, mundi mér hafa fundist heimili Miss Smith
frábærlega mikilfenglegt, en nú gekk eg tiltölu-
lega rólega upp að framdyrunum og hringdx
dyrabjöllunni.
Stúlka með kappa og hvíta svuntu kom til
dyranna, hún starði forviða á þessa einkenni-
legu döipu sem stóð úti, og á svip hennar mátti
sjá vanlþóknun.
“Er Miss Smith heima?” spurði eg eins
merkilega eins og eg gat, en það var ekki auð-
velt, því að eg vissi hvernig eg var í útliti.
“Nei, Miss Smith er ekki heima,” sagði
stúlkan valdsmannslega. “Og eg skal segja
yður, stúlka mín, að það væri heppilegra fyrir
yður að koma að bakdyrunum.”
Eg auðmýktist mikið við þessa áminningu,
en vildi samt ekki hverfa frá að svo búnu.
“Eg er vinkona hennar,” sagði eg. “Mér
þykir slæmt að hxín er ekki heima; — en”
“Hún er á ferðalagi,” svaraði stúlkan.
“Ó!” sagði eg skelfd. “Hvað lengi verður
hún að heiman?”
“Það getur vel verið að hún komi heim á
morgun; en svo getur Mka vel verið að hún
komi ekki þeim fyr en cftir viku, hún kvað
ekkert á um það, hvenær hún kæmi heim.”
“Er hún ennþá ií Loncíon — hjá Mrs. Leath-
erby-Smith?” spurði eg og vonaði með þessu að
sanna stúlkunni, að eg þekti til fjölskyldunnar.
En ekki gat eg hugsað mér að hún væri
ennþá í bænum, því að Miss Smith virtist vera
kona, sem vissi hvað hún vildi, og hún hafði
sagt mér, að hún yrði ekki í London nema
stutta stund. Þó gat það verið---
“Hún er ekki í London”, sagði stúlkan. “Eg
get ekki sagt yður hvar hún er, fremur en eg
veit, hvenær hún kemur heim.”
Eg þurfti ekki að spyrja um fleira. Eg
tautaði eitthvað í kveðjuskini og hafði mig af
stað. Hurðin að hinu virðulega heimili Miss
Smith, lokaðist og aumingja flækingurinn í
Ijóta, rauðbrúna kjólnum vissi ekkert hvað til
bragðs skyldi taka.
Eg reikaði lengi um án þess að vita hvað eg
var að fara. Eg óttaðist að fara til London og
leita til atvinnuskrifstofanna þar, en það hafði
eg ætlað mér að gera þegar eg yrði rekin út úr
æfintýralandinu. Ekki hafði spámannsgáfan
búið í mér í þá daga; því mig hafði aldrei órað
fyrir, að eg mundi á svona óvæntan og barkara-
legan hátt vakna af hamingju draumunum.
Eg hafði hugsað mér það svona, ef í hið
versta færi: Lady Sophiía kynni að verða leið á
mér og gefa mér bendingu um, að nú væri mál
komið fyrir mig að hafa mig af stað. Ef hún
gæfi mér siíka bendingu, mundi eg þakka henni
fyrir allar þær gleðistundir, sem hún hafði veitt
mér og hvextfa svo með fúsu geði inn í gleymsk-
una. En nú fanst mér að gleymskan mundi eigi
verða mér til bjargar. Allir sem sæu mig mundu
þekkja hina hröpuðu stjörnu. Lady Sophlía
mundi brátt frétta til mín og sækja mig; þess-
vegna þorði eg ekki að fara til Lnodon. En
hvað átti eg til bragðs að taka?
t 22. Kapítuli
“Það getur vel verið að hún komi á morg-,
un; en svo getur vel verið að hún komi ekki
fyr en eftir viku.”
Eg hugsaði um þessi orð, sem þjónustu
stúlka Miss Smitih hafði sagt við mig, og gáfu
þau mér nokkra von, því að mér kom nú til
hugar, að eg gæti dvalið í nágrenninu, þangað
til hún kæmi heim.
Ef eg fyndi ódýrt húsnæði, gat eg dvalið
þarna um hríð. Lull var föst við sjónin; rétt hjá
var fiskiþorp og í einhverjum kofanum gæti eg
sjálfsagt fengið húsnæði. Eg ætlaði að skrifa
Miss Smith, og vonaði að bréfinu yrði framvísað
fiá Granly. Egætlaði Mka að skrifa Önnu, sem
áreiðanlega mundi ekki segja frá dvalarstað
mínum, og spyrja hana, hvort hún vissi hvar
Miss Smith dveldi nú.
Þessi hugsún veitti mér verkefni og dreifði
huganum frá þessu atriði, sem hann hafði snúist
um síðustu hklukkutiímana. Eg flýtti mér til
þorpsins og keypti mér í búð einni fáeinar nauð-
synjar, því ekkert hafði eg meðferðis, þegar eg
lagði af stað að heiman. Eg keypti mér Mtinn,
dökkan hatt og efni i dökkleitan kjól og hlakk-
aði til að geta tekið til að sauma hann.
Hlaðin þessum kaupskap, sem var í ódýrri
ferðatösku er eg einnig hafði keypt, gekk eg til
fiskiþorpsins.
Mörg húsanna auglýstu herbergi til leigu,
og barði eg að dyrum að fallegu, litlu húsi hxeð
svolitlum grasbletti fyirr framan og blóma
beðum. Eg hafði búist við að húsmóðirin þar
væri hreinleg og dygðarík, en hún var auk þess
svo móðurleg og vingjarnleg, að eg hafði eigi
búist við að mæta sMku.
Hann horfði vingjarnlega á hið raunalega
og þreytulega andlit mitt, en henni leist auð-
sæilega ekki á ljóta kjólinn minn, og verðið sem
hún bað um fyrir herbergið var hærra en eg
hafði búist við.
“Eg er hrædd um að eg verði að Mtast um
eftir einhverju öðru,” sagði eg og vonaði að
hún mundi slá svolítið af leigunni.
“Mér þykir það slæmt,” sagði hún eins og
hálf hikandi, “en við getum fengið þá leigu,
sem við biðjum um, því að hingað leita sumar-
gestir, einkum í ágúst.”
Eg var enginn boðgestur, það var auðsæi-
legt, en mig langaði svo til að vera hjá þessari
konu og kveið svo fyrir að leita fram og aftur.
Eg var svo raunamædd að tárin tóku að
streyma úr augum mínum og hrundu ótt og
títt. Eg stamaði fram einhverjum kveðjuorðum
og sneri í burtu til að hylja sorg mína; en hin
góða kona hljóp á eftir mér.
“Grátið ekki svona, auminginn litli,” sagði
hún. “Þér skuluð víst fá að vera hérna!”
Eg held að hún hafi gripið í ljóta rauða
kjólinn minn og svo dró hún mig inn í húsið;
en eg sá alt eins og í þoku vegna táranna, og svo
hélt hún mér í fanginu og eg hvíldi höfuðið við
öxl hennar.
“Þér skuluð bara borga það, sem yður sýn-.
ist og hafið efni á að borga,” sagði konan og
þerraði af mér tárin með hreinu handklæði, sem
hékk á bak við reykháfinn, svo klappaði hún
mér og flýtti sér svo í burtu til að rtá mér í
mjólkurglas og sneið af jólaköku.
“Þér enið svo vingjarnlegar og góðar við
mig,” sagði eg grátandi. “Eg er svo einmana og
óhamingjusöm. Eg strauk að heiman og — og
eg get aldrei snúið til baka.”
“Vesalings barnið! Eg vona að þér hafið
ekki strokið til að giftast einhverjum unglingn-
um, og að hann hafi svo svikið yður þegar til
kom? Slíkt kemur stundum fyrir.”
“Nei, þvert á móti, eg strauk frá ungum
manni,” sagði eg.
Eg drakk nú mjólkina og át kökuna og það
varð svo að samningum, að eg skyldi fá svefn-
herbergi og stofu hjá konunni og borga henni
sex shillings um vikuna.
Eg gat ekki sagt henni hversu lengi eg yrði
þarna, kanske viku og ef til vill lengur. En eg
sagði henni að eg vildi gjarnan fá mér vinnu.
Mrs. Rye, en svo hét húsmóðirin, sagði að
stundum væri auglýst eftir vinnu í blaðinu, sem
væri gefið út í þorpinu. Maðurinn hennar gaf
það út, og auk þess væri einn vina þeirra kaup-
andi að einu Lundúnablaðinu, og lánaði hann
þeim það, og þar gæti eg séð hvort eg fyndi
nokkuð, sem væri við mitt hæfi. En á meðan eg
væri þar skyldi hún sjá um mig, og það skyldi
ekki Mða á löngu þangað til eg yrði glöð og
ánægð á ný.
Eg skrifaði nú Miss Smith, að eg væri farin
frá Lady Sophiíu de Gretton og ætti hvergi að-
setursstað. Ef hún myndi eftir sínu vingjarn-
lega tilboði að vera vinur minn og hjálpa mér
til að finna atvinnu, mundi eg vera henni mjög
þakklát. Eg sagði henni hvar eg væri til heim-
ilis, og Mrs. Rye sagði að allir þektu Tómas
hennar, sem væri bezti fiskimaðurinn í þorpinu.
Við Önnu var eg opinskárri. Eg sagði henni
ekki alla sögu mína, en aðeins, að eg væri farin
frá Lady Sophíu af því að eg óttaðist, að þessir
nýju vinir mlínir væru ekki hreinskilnir við mig.
Eg bað Önnu að segja engum hvar eg væri niður
komin. Mér liði fremur illa, en vonaði að mér
liði betur ef eg gæti fengið einhverja atvinnu.
Ef hún vissi nokkuð um hvar Miss Smith væri
niður komin, þætti mér vænt um, ef hún léti
mig vita um það. Eg bað hana að láta mig vita
ef hún hefði heyrt nokkuð um Lady Sophíu eða
Sir George Seaforth.
#
Bréfin voru send og eg sat og beið eftir
svari í húsi Mrs. Rye. Eg varði tímanum að
sauma og snlíða svarta kjólinn og hjálpaði Mrs.
Rye mér góðfúslega yfir mestu örðugleikana og
marga leiðinda stund.
Þegar kjóllinn var tilbúinn og eg hafði
farið í hann í staðinn fyrir ljóta, rauða kjólinn,
horfði Mrs. Rye á mig svo undrandi, að eg
varð alveg upp með mér.
“Eg sá strax að þér voruð falleg, góða mín,”
sagði hún, “en nú get eg Mka séð að þér eruð
heldri stúlka.”
Þremur dögum síðar fékk eg bréf frá Önnu.
Bréfið var skrifað til Miss Constance Burns, eins
og eg hafði beðið hana um og var á þessa leið:
Kæra Connie:
Mér þykir leiðinlegt að keyra að þú hefir
orðið fyrir óþægindum, en þú ert altaf svo
heppin og þessvegna vorkenni eg þér ekki
eins mikið og eg annars mundi háfa gert. Mér
finst skynsamlegast að þú bíðir heimkomu
Miss Smith. Hún og húsmóðir mlín eru engir
perluvinir sem stendur, og því veit eg ekkert
um hvar Miss Smith dvelur. En hún á eign í
Yorkshire, sem hún selur á leigu og minnir
mig, að hún sé að leigjia þá eign á ný. Hún
hefir kanske farið til að sjá um eign þessa.
Hún kemur sjálfsagt bráðlega heim, því að
hún hatar að vera lengi að heiman frá köttum
sínum og hundum og einkum apanum. Ef þú
kemur ár þinni vel fyrir borð, getur þú
kanske fengið þér atvinnu við að vera eins-
konar barnfóstra fyrir apann. Skrifaðu mér
umfram alla muni hvernig þér gengur.
Þín einlæg, Anna.
Ekki orð um Lady Sophíu eða aðra, sem eg
spurði um. Og svona kuldalegt og þurt bréf. Eg
skildi það ekki.
“Lítið á, ungfrú, hvað eg hefi fundið handa
yður,” sagði Mrs. Rye, fimta daginn, sem eg var
hjá henni.
Hún færði mér morgun matinn, og er hún
hafði lagt bakkann niður tók hún blaðið, sem
hún hafði haft undir handleggnum.
“Hérna er ágætis auglýsing,” sagði hún.
“Verk handa yður hérna fast hjá.”
Hún stóð sigri hrósandi við hlið mína á
meðan eg las eftirfarandi auglýsingu í blaðinu:
“Starf til boða — Ung og vel uppalin
stúlka getur ^trax fengið stöðu, sem ritari hjá
öldruðum blindum manni. Tveggja tíma vinna
á dag. Tveggja mánaða frá á ári, ef óskað er.
Frítt húsnæði, fæði og hátt kaup. Lysthafendur
snúi sér helst persónulega til íbúandans á Ar-
rich Hall, Swanage Road, Lull.”
“Þetta hlýtur að vera hérna fast hjá þorp-
inu,” sagði eg.
“Nei, ungfrú, ekki fast hjá; það er hér um
bil klukkufíma ganga héðan. Næsta hús er
Granby, heimili Miss Smith. Arrioh Hall hefir
staðið autt árum saman. Fólk segir að þar sé
dnaugagangur, en það er auðvitað tóm vitleysa,
og ekki trúi eg sMku. En húsið er mjög afskekt,
ekki verður því neitað. En það gerir ekkert til
fyrir blindan, gamlan mann. Hann hlýtur að
vera fluttur þangað nýlega, því eg hefi ekki
heyrt að húsið væri leigt.”
“Þetta virðist aðlaðandi fyrir mig,” svaraði
eg. “En það verða sjálfsagt margir umsækjend-
ur um þvíMka stöðu, svo að þýðingarlaust er
fyrir mig að sækja um hana.”
“Auglýsingin er alveg ný,” sagði Mrs. Rye,
“og ef þér farið þangað út, verðið þér sennilega
hin fyrsta, sem sækir um starfið. Þhð getur
hjálpað yður dáMtið.
“Já, eg ætla strax að fara þangað,” sagði eg
“þótt eg hafi litla von um erindislokin.”
“Það er sorglegt að gamli maðurinn skuli
ekki geta séð yður,” sagði Mrs. Rye, “en hann
getur þó heyrt málróm yðar, því að hann hefir
góða heyrn.”
Skömmu síðar var eg á leiðinni til Arridh
Hall, hins einmanalega húss, sem fólk sagði að
reimt væri í. Eg var í nýja svarta kjólnum mín-
um, og með nýja, litla hattinn, og fann til þess,
að eg var sómasamlega til fara, og var að leita
mér að atvinnu.
Eg gekk framhjá Branby og leit löngunar-
augum heim að húsinu, er gægðist fram milli
trjánna. Eg gat séð að gluggatjöldin voru dreg-
in fyrir til hálfs, og efaði ekki að Miss Smith
var ekki heima.
Þegar eg kom fram hjá Granby fanst mér
vegurinn langur. Leiðin var öll upp á móti og
sólskinið var heitt. Umhverfið var einmana-
legt. Eign Miss Smifh og Arrich Hall lágu
saman, og ekkert hxis var á milli. Á milli land-
areignanna var forn og mosavaxin steingirðing,
og virtist vera í niðurmíðslu.
Ekki sást húsið frá veginum. “Það var rétt
eins og höllin hennar Þymirósu”, hugsaði eg.
Vanrækslan, sem var áberandi í útliti þess,
stafaði auðvitað af óorðinu, sem á því var, en nú
þegar farið var að búa í því, mundi alt breytast
til batnaðar. Jafnvel þótt nýi leigjandinn væri
blindur, mundi hann sjálfsagt krefjast sóma-
samlegrar umgengni, og garður og trjágarður
mundu verða lagfærðir.
Eg gekk í gegn um brotna grind eftir stíg,
sem var vaxinn háu grasi. Eg hafði sjálfsagt
gengið einar fíu mínútur eftir stiígnum þegar
eg kom að bugðu og andspænis mér sá eg gam-
alt hús úr tígulsteini frá dögum EMsalbetar
drotningar.
Eg hringdi dyrabjöllunni með hálfum huga
og hrökk við er eg heyrði hve hátt hún klingdi
inni í húsinu. Mér fanst eg vera altof auvirðileg
persóna til að gera svona mikinn hávaða.
Hurðin var opnuð næstum í sama vetfangi
af öldruðum þjóni, sem leit út eins og virðu-
legur herbergisþjónn, en ekki eins og venju-
legur þjónn, sem verður að opna hurðina ,í hvert
skifti og hringt er. Hann bauð mér inn í stóra
forstofu, sem var illa umgengin með fáum og
Ijótum húsgögnum.
“Eg kem samkvæmt auglýsingu í “Lull’s
fréttum”,” sagði eg hálf hikandi.
“Gott er það, ungfrú,” svaraði þjónninn.
“Vill ungfrúin ekki fá s^r sœti og bíða svoiítið.
Við eruim nýflutt inn og ekkert er komið í lag.
HÚ9bóndinn er rétt að tala við unga stúlku, en
eg hugsa að hann geti bráðlega v^itt yður við-
tal.’s
Eg varð döpxfr við að heyra að önnur væri
komin á undan mér, en óx samt kjarkiír, er
þjónninn fylgdi hinni ungfrúnni út; hún var
fullorðin með þunnar varir, sem gáfu til kynrta,
að hún væri skrækróma og hefði skerandi rödd.
Eg fylgdist með þjóninum yfir forstofuna
inn í þröngan gang. Hann barði þar að dyrum.
“Afsakið að eg rís ekki á fætur, Miss
Burns,” hvíslaði undarleg rödd, sem bar vott
um að eitthvað var að gómnum eða munnurinn
væri fullur af smásteinum. Eg er svoddan aum-
ingi til heilsunnar, að eg get varla staðið á fót-
unum, auk þess, sem eg er sviftur einni h'elztu
blessun mannlegs Mfs, sjóninni. Viljið þér sitj-
ast á stólinn hérna hjá mér?”
Eg settist í stólinn, sem auðsæilega hafði
verið sæti stúlkunnar, sem var ný farin. Hús-
ráðandinn í Arriöh Hall sat með bakið að glugg-
anum, er vaf byrgður dökkum gluggatjöldum,
en eg sneri andlitinu að honum. Eg bjóst við að
blindni hans væri þeirrar tegundar, sem þolir
enga birtu, því að herbergið var ekki einu sinni
hálf dimt heldur hafði maðprinn stórt skygni,
sem byrjaði upp við hársrætur og var svo stórt.
að það varpaði skugga á alt andlitið, svo að nef-
broddurinn einn sást og fyrir neðan hann þykt
og sítt, hæruskotið skegg sem féll ofan á brjóst-
ið.
Hann hélt í annari hendinni á göngustaf
með gullhnúð og var klæddur innikápu með
mkilu útfiúri, sem hlaut að vera frá Indlandi.
Annar fóturinn var hulin umbúðum og hváldi á
háfættum skemli. Auk allra annara meina, virt-
ist maðurnin þjást af gigt í fótunum.
Eg tók á ný að segja frá erindinu. Eg hafði
tæplega tekið til máls er hann hrökk við og laut
áfram eins og hann væri að hlusta með atihygli.
“Ó hvíiík rödd!” hrópaði hann, “þetta er það
sem eg hefi lengi þráð. Miss Burns, viljið þér
gera svo vel og taka einhverja bókina þama á
borðinu, sem hlýtur að vera rétt hjá yður, og
lesa upphátt eins og hálfa blaðsíðu fyrir mig?”
Eg gerði eins og hann bað og greip bók af
hendingu og fór að lesa. Bókin var eftir Mere-
ditih, “Díana frá Vegamótum”.
Eftir fáeinar miínútur bað hann mig vin-
gjarnlega að hætta lestrinum.
“Þetta dugar,” sagði hann. “Þér gátuð ekki
valið neitt örðugra en bók eftir Mieredith, Sem
oplnberar sína leyndu meiningu aðeins fyrir fá-
einum útvöldum. Þér eruð ein hinna fáu. Þér
syngið víst líka? Þér hafið fallegan málróm.
Hafið þér æft rödd yðar?”
“Móðir miín hefir geft mig,” svaraði eg
áköf. “Hún 9Öng betur en nokkur önnur kona,
sem eg hefi heyrt.”