Heimskringla - 30.04.1947, Blaðsíða 6

6. SÍÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 30. APRIL 1947
“Þér verðið að syngja fyrir mig í annað
skifti. Það er að segja ef þér viljið taka stöðuna,
sem eg býð yður. Bústýran sýnir yður herbergi
þau, sem eg hefi valið handa ritaranum manum;
eg vona að þau falli yður í geð. Launin eru 80
pund um árið, borguð hvem ársfjórðung fyrir-
fram. Þér eigið að skrifa og lesa fyrir mig
nokkra tíma fyrri hluta d'agsins. Einnig mundi
eg vera yður þakklátur, ef þér vilduð syngja
fyrir mig við og við á kvöldin. Allan annan
tíma dagsins eigið þér sjálfar. Viljið þér taka
þessu boði og það strax?”
“Já, hvort eg vildi taka boði hans. Þetta
var svo óvænt. Hann spurði mig engra spurn-
inga, bað ekki um nein meðmæli. Eg hefði átt
að vera í sjöunda himni, en var samt hálf móð-
laus og kvíðandi.
En það mundi eigi aftra mér frá að taka
þessu ágæta tilboði, sem mér bauðst. Áttatáu
pund um árið. Með því að lifa sparlega, mundi
það ekki vera örðugt fyrir mig að senda Sir
George sextíu pund í árslokin og svo áfram
þangað til eg hefði goldið honum til fulls alt
það, sem “tiilraun” hans hafði kostað hann.
Eg sagði því, að eg tæki boði hans, og kæmi
daginn eftir eða ef hann óskaði þetta sama
kvöld.
Mr. Raynor vildi helzt að eg kæmi þá um
kvöldið, svo eg hét því.
Eg sat ennþá stundarkom og heyrði um
skyldur mínar í framtíðinni. Mr. Raynor sagð-
ist hafa dvalið lengst æfinnar í Indlandi, en flutt
til Dorsetshire vegna þess, að læknirinn sinn
hefði ráðlagt sér sjávarloft og algert næði. Við
skiftustum á fáeinum orðum og fór eg síðan
leiðar minnar, eftir .að hafa lofað að koma aftur
um kvöldið.
Leiðin til baka fanst mér ekki eins löng né
'hitinn eins mikill og þegar eg fór til Arrich
Hall. Eg gekk einnig hraðar og var full af von-
um og framtíðar áætlunum. Ekki var eg neitt
hamingjusamari en kvöldið, sem eg flýði frá
Southwood, en nú hafði eg ákveðið markmið
fyrir augum. Nú mundi ekki verða langt að bíða
þangað til eg gæti borgað skuldina, sem lá svona
þungt á mér.
Eg hafði tæplega gengið tvö spor framhjá
stígnum, sem lá heim að Graniby, er eg varð að
hafa mig út af veginum frá vagni, sem kom á
mikilli ferð. 1 honum sat kona, er leit hvast á
mig. Það var Miss Smith.
Eg hrópaði upp af undrun og hið sama
gerði hún. Hún þekti mig og það, sem meira
var, nefndi mig með nafni, mínu gamla nafni,
Oonsuelo Brand.
“Hvað eruð þér að gera hér?” spurði hún
þegar vagninn hafði staðnæmst og eg kom að
honum.
“Fenguð þér bréfið mitt?” spurði eg.
“Eg hefi ekki nú í hálfan mánuð fengið bréf
frá nokkurri lifandi sál. Eg gaf fyrirskipun um,
að ekkert bréf skyldi sendast eftir mér. Eg hefi
sem sé verið að skemta mér, góða mín. Eg hefi
nú í fyrsta skiftið á æfi minni verið erlendis.
Satt að segja fór eg til Weisbaden til að hitta
þennan augnalækni, sem allir leita til. Eg var
hálf hrædd um sjónina, en hann hló bara og
sagði, að eg þyrfti sterkari gleraugu. Eg haíði
gleymt, að eg er að verða gömul. 1 gleði minni.
yfir því að ekkert var að mér, ákvað eg að
ferðast aftur til útlanda — einkennilegt að mér
skyldi ekki detta það í hug fyr en þetta. Eg vildi
bara að þér hefðuð verið með mér. Eruð þér og
hún Lady Sophonisba, eða hvað hún nú heitir, í
heimsókn hérna í nágrenninu, eða eruð þér
lausar og liðugar, og getið komið heim til há-
degisverðar með mér?”
“Eg er ekki lengur hjá Lady Sophíu,” svar-
aði eg og roðnaði. Eg á heima sem stendur í
húsi eins fiskimannsins hérna; eg er ráðin sem
ritari til Mr. Raynors, sem býr í Arrich Hall;
en eg get vel komið með yður núna ef þér
viljið.”
Á leiðinni heim til Granby sagði eg henni,
án þess að segja henni alla sögu mína, að eg
hefði komið til Lull í þeim tiilgangi að finna þar
vin er gæti hjálpað mér.
“Þar gerðuð þér rétt, góða mín. Eg hæli
mér af því að vera kona, sem stendur við loforð
sín,” sagði hún er vagnhurðin var opnuð af
hinni sömu virðulegu og stórlátu stúlku, sem eg
hafði talað við áður er eg kom þar.
Það var rétt skoplegt að sjá framan í hana
er hún sá hversu alúðleg Miss Smith var við
mig. Hún varð bókstaflega hrædd um sinn hag.
“Getið þér ekki losnað við þennan Mr.
Raynor og komið til mín i staðinn?” spurði Mi'ss
Smith er hún hafði heyrt allt, sem eg hafði að
segja henni.
“Eg er hrædd um að það dugi ekki,” sagði
eg. “Hann hefir miín vegna hafnað öðrum um-
sækjendum, og ef eg sviki hann nú mundi það
valda honum heilmikilla óþæginda, aumingja
gamla manninum, þótt enginn skriflegur samn-
ingur hafi verið gerður, og alt sé svona í lausu
lofti, finst mér eg samt vera bundin við loforð
mitt.”
“Eg býst við að þér hafið rétt fyrir yður,”
sagði Miss Smith og andvarpaði. “En það er
gremjulegt, að eg skyldi boma heim augnabliki
of seint. Eg sagði yður í London, að mér litist
vel á yður, og það endurtek eg nú. Það mundi
gleðja mig mikið, gæti eg haft yður stöðugt hjá
mér. Eg var að því komin að biðja yður um að
koma hingað með mér, daginn sem við dvöldum
hjá henni mágkonu minni, er Lady Sophonisba
kom siglandi inn og hrifsaði yður frá mér. Og
nú er það þessi Mr. Raynor, eða hvað hann nú
heitir, sem býr í þessu gamla draugabæli, Ar-
rioh Hall. Eg vona að þér séuð ekki hjátrúar-
full, góða mín, því annars munuð þér eiga þar
aumu æfina.”
“Nei, ekki er eg það,” sagði eg. “Auk þess
dugar ekki fyrir mig að hreykja mér hátt. Eg
má þakka miínum sæla að hafa fengið svona
góða atvinnu; en auðvitað hefði eg miklu held-
ur viljað vera hjá yður.”
, “En eg mundi ekki hafa getað.borgað yður
áttatíu pund um árið, barnið gott. Mér virðist
maðurinn fleygja burtu peningunum sínum; en
mér þykir auðvitað vænt um að þér fáið þá.”
Eg sagðist vera glöð yfir því, þótt eg segði
henni ekki hversvegna eg væri það.
“Kömið hingað til mán á hverjum degi, ef
þér getið það þegar þér eruð búnar að koma
yður fyrir á Arrich Hall,” sagði Miss Smith
þegar eg bjóst að leggja af stað. Eg get ekki vel
farið þangað, þar sem eg þekki ekki þennan
gamla herra. Verið sælar og munið, að liíki yður
ekki þarna, getið þér ætíð fengið vinnu hjá
mér.”
Mrs. Rye var hrygg yfir að missa, mig, en
óskaði mér- til hamingju með vinnuna og hjálp-
aði mér til að ganga frá dótinu miínu, sem ekki
var svo mikið, að eg þyrfti vagn, en hin vin-
gjarnlega kona vildi ekki láta mig bera það.
Hann Tómas hennar mundi sjá um að koma því
til Arrich Hall. Honum væri bara ánægja að
gera MiSs Bums þennan greiða.
Eg tárfeldi þegar eg kvaddi þessa vingjarn-
legu konu, og að kvödlverði loknum lagði eg af
stað, því að eg vildi ekki koma til Arrich Hall
fyr en Mr. Raynor hafði snætt miðdegisverð
sinn.
Eg átti að borða morgun og hádegisverð í
herbergjum mínum en miðdegisverð ásamt Mr.
Raynor, og til þess langaði mig ekkert þetta
fyrsta kvöld.
Sami þjónninn, sem eg hafði séð um morg-
uninn opnaði fyrir mér hurðina, er eg kom
þangað um kvöldið. Mr. Raynor hafði vonað að
geta boðið mig velkomna, sagði hann, en gigtin
hafði neytt hann til að fara snemma í rúmið.
Bústýran fylgdi mér til herbergja minna. Eg
hafði ekki séð þau um morguninn, þótt Mr.
Raynor hefði mikið um það talað, að láta mig
sjá þau. Hann þurfti miín ekki með fyr en næsta
morgun klukkan tíu.
Eg stóð ein í hinni stóru forstofu á meðan
eg beið eftir bústýrunni. Ljós logaði á forn-
legum hengilampa, en ekki virtist ljósið lýsa
mikið upp hið stóra herbergi, gerði aðeins
skuggana svartari í öllum hornunum.
Nú hugsaði eg fyrst um allar þær bending-
ar, sem Mrs. Rye og Miss Smith höfðu gefið mér
um óorðið, sem fór af húsi þessu. Það var sagt
að þar væri reimt, og eg vissi að það hafði staðið
autt í mörg ár. Eg fór að furða mig á því hvað
mundi valda því, og hrollur fór um mig.
23. Kapítuli.
Eg var svo niðursokkin í hugsanir mínar,
að eg hrökk í kuðung, er einhver tók til máls
fast hjá mér. Eg sneri mér við og hrópaði upp,
Dg sá fullorðna konu standa þar fast hjá mér.
Hún var á morgunskóm, svo að skóhljóð hennar
heyrðist ekki.
“Gott kvöld, ungfrú,” sagði hún. Eg er
Mrs. Walsh, bústýra Mr. Raynors; og skal nú
vísa yður til herbergja yðar.”
Hún starði á mig með litlum, forvitnisleg-
um augum. Ekki féll mér andlit hennar; hún
virtist bæði slæg og óhreinlynd, og var eg viss
um að við yrðum engir vinir.
Eg svaraði henni og reyndi að vera eins
kurteis og eg gat, og fylgast svo með henni eftir
göngunum, sem eg hafði farið eftir um morg-
uninn, framhjá hurðinni að hinu óvistlega bóka-
herbergi þar sem eg hafði talað við Mr. Raynor,
og síðan upp stiga.
Á annari hæð tók Mrs. Walsh kerti, sem
stóð þar á borði ásamt mörgum öðrum, og
kveikti á því. Við gengum síðan eftir mjóum
gangi, sem var lítt upplýstur af kertinu okkar
og daufri glætu, sem kom neðan frá.
Er við vorum komnar hálfa leið eftir göng-
unum, stansaði bústýran.
Hérna er dagstofan yðar, ungfrú,” sagði ,
hún með auðsæilegum metnaði.
Það var fallegt og stórt herbergi, og var
auðséð að tilraun hafði verið gerð til að gera
það vistlegt.
“Það er mjög vinsamlegt af Mr. Raynör að
láta mig fá svona fallegt herbergi,” sagði eg.
“Það lítur út fyrir að hann sé heilsuveill. Háfið
þér verið lengi hjá honum?”
“Nei alls ekki, ungfrú,” svaraði Mrs. Walsh
■með undrunar svip. “Eg hafði aldrei séð hann
fyrir vteimur dögum síðan. Eg hefi litið eftir
þessu húsi. Eg hefi búið hér síðan Sir Marma-
duke York fékk einhverja óbeit á húsinu og
flutti burt. Allir þjónarnir voru látnir fara
nema eg og sonur minn, sem nú er farinn til
Ameniku, bjuggum hér eftir. Mr. Raynlor
kom svo hingað ásamt öðrum manni og var
leiddur gegn um öll herbergin. Þeim var lýst
fyrir honum, því að hann sér ekki. Hann virtist
ákveða að setjast hér að strax; því eigi mörgum
tímum síðar fékk eg boð um, að hann flytti inn
næstu viku, og vildi fá mig fyrir ráðskonu, ef
eg gæti eldað mat.
“Eg hafði búist við fleiri þjónum hans frá
bænum, en svo virðist, sem Mr. Raynor ætli
ekki að láta þá koma hingað fyr en búið er að
laga húsið betur en nú er. Eg býst við að hann
haldi að þeir verði óánægðir hér þegar þeir sjá,
hvernig alt er, þótt mér virðist nú að það, sem
var nógu gott fyrir mig í öll þessi ár, sé fullgött
handa þeiim. Og Mr. Jennings, herbergislþjónn
Mr. Raynors hefir ekki kvartað um neitt. Ef
allir verða eins og hann, þá ætti okkur öllum
að líða vel.”
Á meðan hún talaði, hagræddi hún hvlíta
kappanum og strauk hrukkurnar úr svarta
kjólnum sínum, eins og hún væri hreykin af út-
liti sínu. Þegar mér fanst hún svona fnáhrind-
andi í svarta kjólnum, þá hugsaði eg með mér,
að hún hefði ekki verið geðsleg í búning gæslu-
konunnar.
Eg furðaði mig einnig á að Mr. Raynor
skyldi velja hana í svona ábyrgðarmikla stöðu,
og sett hana yfir gömlu þjónana sína, sem auð-
sæilega biðu í bænum þangað til þeir kæmu til
Arrioh Hall. Eg hugsaði að hann væri of mikið
góðmenni til að reka hana úr vistinni, og að það
væri kan'ske gott að hafa hana á heimilirfU
vegna þess, að hún þekti alla í umhverfinu.
“Sjáðu stóna, nýja skápinn, sem Mr. Ray-
nor hefir látið smíða í svefnherberginu yðar,
ungfrú,” sagði Mrs. Walsh og opnaði upp^ gátt
hurð, sem hafði staðið í hálfa gátt.
Dauft ljós logaði í hinu herberginu, og sá
eg að það var upplýst með gasi.
Öll húsgögnin voru gömul nema þessi nýi
skápur, og þótt eg væri Mr. Raynor þakklát
fyrri hugulsemi hans við ritarann sinn, fanst
mér mótsetningin milli þessa heljarstóra skáps
og litlu töskunnar minnar svo mikil, að eg gat
ekki annað en brosað.
“Hann er fóðraður að innan með sedrus við
til að mölur komist ekki í fötin,” og Mrs. Walish
opnaði skápinn, sem var með hillum öðru meg-
in, en krókum hinu megin til að hengja kjóla á.
“Þetta kom snemma í morgun ásamt öðru
dóti frá bænum. — Hjólastól handa Mr. Raynor
og öðru því um líku. Hann virðist vera vin-
gjarnlegur maður, og eg hugsa að yður muni
Mða vel hérna.”
“Hún setti mig eftir því í sama klassa og
hún var sjálf, og framkoma hennar og hún sjálf
hafði óþægileg áhrif á mig. Ekki svo mjög
vegna þess að það særði hégómadýrð miína,
Jheldur vegna þess að fótatak hennar heyrðist
ekki og forvitnin skein út úr henni, og setti
þetta í mig hroll. Eg svaraði engu og er hún
hafði eins og fálmað eftir einhverri ástæðu tii
að vera lengur, en fann enga, bauð hún mér
góða nótt.
“Mig minnir að þér segðust hafa snætt
kvöldverð,” sagði hún með hendina á hurðar-
snerlinum. “Eg býst því við að þér þurfið ekk-
ert fyr en morgunmatinn, og hann skuluð þér
fá klukkan hálf níu. Þar sem enginn er til
þjónustu nema eg, þá afsakið þér kanske að það
verður ekkert heitt vatn handa yður til að baða
yður úr, en ef þér endilega viljið-”
“Nei, hreint ekki,” svaraði eg, “en mér
fellur betur kalt vatn.”
“Þakka yður fyrir. Eg vona að þér sofið
vært.”
Hún opnaði hurðina en sneri sér við í dyr-
unum: “Eg vona, að þér séuð ekki hræddar?”
Það var auðsæilega eitthvað, sem hana
langaði til að segja, þótt hún vissi ekki vel
hvernig hún ætti að byrja.
“Nei, eg er alls óhrædd,” svaraði eg.
“Já, gott er það að þér eruð það ekki,”
sagði hún. “Enda hefðuð þér verið það, hefðuð
þér ekki tekið þessa stöðu hérna. Ef þér hafið
dvalið um hríð í þessu nágrenni hafið þér sjálf-
sagt heyrt allar sögurnar?
“Þær eru margar, því að Arrich Hall er
gamalt hús og ipargt hefir þar gerst. í einu
henberginu heyrist barið á vegginn um mið-
nætti. Margir heyrðu þetta og furðuðu sig á
því, svo að Sir Marmaduke lét rífa niður vegg-
inn, og þá fanst beinagrind af manni stórvöxn-
um mjög, búin fötum, sem þeir notuðu á dögum
Eiísabetar drotningar. Enginn vissi hvaðan eða
hversvegna hann var þarna, en þótt þeir jörð-
uðu beinin, hætti bankið samt ekki. Fólk hefir
heyrt það alt fram að árinu, sem síðast leið.
“En það var samt ekki þetta, sem hrakti
Sir Marmaduke á burtu og olli því, að húsið
stóð autt öll þessi ár. Það gerði atvik, sem skeði
ekki fyrir mörgum árum síðan, og sem kom
óorði á þennan stað. Föðurbróður Sir Marma-
duke, sem bjó hér fyrir fimtán eða tuttugu ár-
um siðan, drap yngra bróður sinn í áflogum út
af stúlku, sem þeir voru báðir ástfangnir í. —
Þetta vildi til um nótt, og morgunnin eftir
fundu þeir morðingjann alveg óðann, þar sem
hann var að reyna að þurka upp blóðblettina
með gluggatjaldi, sem hann hafði slitið niður.
Honum batnaði aldrei og dó brjálaður nokkrum
mánuðum síðar. En hverja föstudagsnótt, það
var á föstudagsnótt sem morðið var framið,
heyrði fólkið í húsinu hræðilegt skrjáf, eins
og*einihver væri að nudda og nudda gólfið og
þetta gekk alla nóttina.
“Loks fanst Sir Marmaduke, að hann heyra
þetta Mka, og nokkrir gestir, sem hann hafði
boðið hingað, og þá vildi hann ekki vera hér
lengur. Mr. Raynor er sá fyrsti, sem hefir vogað
isér að leigja hér, og hefir húsið þó staðið autt
í átta ár. Ekki get eg sagt að eg hafi orðið vör
við neitt sjálf, en mér fanst að þér ættuð að fá
að vita um þetta, ungfrú, ef þér heyrið einhvern
hiávaða í nótt — sem eg vona að ekki verði —
þá skuluð þér vita, að það eru hvorki þjófar né
ræningjar heldur draugar. Mér fanst sjálfsagt
að láta yður vita þetta og er viss um að eg hefi
ekki gert yður neitt hrædda.”
“Nei, alls ekki,” svaraði eg.
En þegar hún hafði lokað hurðinni á eftir
sér var eg komin á fremsta hlunn með að
hlaupa á eftir hepni og biðja hana að koma til
baka.
Eg stóðst samt þá freistingu. En eg stóð
um stund með hendina á lyklinum, óviss um
hvort eg ætti að læsa hurðinni eða ekki. j
Hefði eg ekki heyrt hina ógeðslegu sögu
bústýrunnar, hefði eg vafalaust læst að mér.
Eg hafði ekki þorað að spyrja hvort herbergin
mín hefðu verið vettvangur sá, er morðið gerð-
ist á. Eg hafði aldrei trúað því um sjálfa mig,
að eg væri heigull, og ekki trúði eg að draugar
væru til, en eg halfði heldur aldrei komist í sMka
raun og þessa, sem eg nú reyndi, og langaði mig
ekkert til að loka sjálfa mig inni og firra mig
þannig allri hjálp ef með þyrfti.
Hefði Mrs. Walsh sagt sögur sínar í fullri
dagsbirtu hefðu þær sennilega engin áhrif á
mig haft, en hitt var alt annað að vera skilin ein
eftir í herbergjum, þar sem morð hafði verið
framið.
Eg læsti því ekki hurðinni, sem var að
ganginum úr dagstofu minni; eg læsti ekki
heldur svefnherbergis dyrunum að dagstofunni.
Ef eg heyrði einhvern hávaða, mundi eg deyja
úr hræðslu, þyrfti eg að fálma í myrkrinu eftir
lyklum og slám til gð komast út í göngin til að
kalla á hjálp.
Mér leist ekki á Mrs. Walsh en samt var
mér hugfróun í því að hún hafði sagst búa á
sömu álmu hússins og eg.
Eg fór ekki strax að sofa heldur fór að raða
þessum fáu hlutum, sem eg hafði meðferðis.
Því næst fann eg nokkrar bækur frammi í setu-
stofunni, og þótt eg hefði litla löngun til að
lesa, þá var þó skárra en að hugsa, og eg las
langt fram á nótt.
Eg hálf skammast mlín að segja frá því, en
eg lét gasljósið loga alla nóttina. Að síðustu fóll
eg í óværan svefn og í hvert skifti og eg vakn-
aði, þótti mér vænt um að bjart var í henberg-
inu.
Loksins fór að birta og eg hafði ekki heyrt
minsta hávaða alla nóttina. Eg fór á fætur
klukkan átta og hafði afarmikinn höfuðverk,
en þegar eg hafði baðað mig leið mér miklu
betur og sama tilfinningin aftraði mér að kvarta
fyrir Mrs. Walsh, er hún spurði mig, þegar hún
færði mér morgunverðinn, hvernig mér liði.
Mér var ennþá óljúfara að ræða um myrk-
fælni mína við Mr. Raynor, er eg fór inn til
hans k-lukkan tíu. Pósturinn var þá nýkominn,
og hafði hann flutt fáein þýðingariítil bréf, sem
eg varð að lesa hátt fyrir gamla manninn, og
þar var bréf til miín frá Miss Smith.
“Eg hefi spurst fyrir um Mr. Raynor,”
byrjaði hún formálalaust. “Enginn hefir heyrt
hans getið, en hann hlýtur að hafa haft með-
mæli, því annars mundu eigi umboðsmenn Sir
Marmadukes hafa leigt honum húsið, jafnvel
fyrir hina lágu leigu, sem eigendurnir krefjast
fyrir það. Svo mikið vita menn samt, að mað-
urinn virðist hafa verið í óskaplegum flýti að ná
í hús í þessu nágrenni, og alt varð að komast í
kring á tveimur dögum.