Heimskringla - 15.12.1948, Blaðsíða 6

6. SIÐA
HEIMSKRINGLA
WINNIPEG, 15. DES. 1948
RUTH
Þýtt hefii G. E. Eyford
Við að segja þessi orð var eins og nýr hug-
heimur hefði opnast fyrir henni, nú var öll
veiklun horfin úr huga hennar, hún var nú róleg
og einörð, sem áður.
“Eg álít,” sagði hann og hleypti brúnum,
“að skjót ákvörðun sé það besta”.
“Það getur vel verið, en þú skalc ekki hugsa
að eg vilji niðurlægja mig svo, bæði í mínum og
annara augum, með að aðhafast slíkt í laumi. Ef
eg fer með þér, þá verður það að ská í dagsljós-
inu, fyrir allra augum. En það er nóg með það —
á morgun faerðu mitt svar”.
“Eg get ekki biðið til morguns’! hvæsti
hann.
“Á það að þýða það’’, og hún rykkti til
höfðinu, “að þú getir ekki sýnt hina minstu
þolinmæði til að vinna mig?”
Hann beitti öllu sínu afli til þess að halda
þeirri æsingu sem í hinum var, í skefjum.
“Þú veist það vel”, sagði hann, “að eg skyldi
glaður bíða í tíu ár, en--’
“Nú, jæja — en hér er aðeins um tíu tíma að
ræða, góða nótt”.
Hann krefti hneíana, og Ruth hefði orðið
hrædd, ef hún hefði getað séð, drættina í and-
liti hans. Það var eins og hann vildi kasta sér
yfir hana og neyða hana til að fylgja sér, hvort
sem hún vildi eða ekki.
Þá heyrðist allt í einu kallað: “Ruth” —
MENTUN
STÓR-
BORGANNA
“Getur nokkuð gott komið frá Nasaret?” voru spottyrði hinna
rökviltu, skriftlærðu Jerusalem borgara viðvíkjandi þessu smá-
þorpi. Um margar aldir var þessi hugsunarháttur ríkjandi í
borgunum, gagnvart bændum og búa-liði, og “peysa”, “dóni” og
“dauðýfli”, voru orð, sem auðvirðilegar “búðarlokur” notuðu um
þessa sveitabræður sína.
Nú er öldin önnur. Nú er sveitabændum sýnd öll kurteisi, því þeir
hafa sett á fót stærri iðnstofnun, heldur en nokkur borg á yfir að
ráða. Þessi þrjú Canadisku Hveiti Samlög, starfrækja yfirgrips-
meiri verzlunar-samtök, peningalega og framleiðslulega, heldur
en nokkur önnur stofnun út af fyrir sig, í vestur fylkjunum.
Næstum helmingur allrar komuppskeru vesturfylkjanna, er í
höndum þessara Hveiti Samlaga. Allur ágóði er borgaður til
þeirra, sem þeim tilheyra. Vegna þess hve margar kornhlöður
eru bygðar og bættar, vex þetta fyrirtæki að meðlimafjölda og
gagnsemi. The Saskatchewan Pool starfrækir nú jurta-olíu-verk-
stæði, sem verður fullgert í byrjun næsta árs.
Þessi samvinnu samtök, eiga rót sína að rekja til Englands, fyrir
meira en hundrað árum síðan, og sem nú hafa stór samvinnu sam-
tök bæði á Englandi og Skotlandi. Samvinnufélögin voru sein til
dáða og framkvæmda, en nú hafa þau sýnt sitt framkvæmdar-afl
á sléttum Canada. Nú eru þau að kenna borgunum hvað samein-
aður vilji má sín mikils við höndlun og sölu afraksturs framleið-
enda, fyrir framkvæmdir þeirra eigin komhlöðu-kerfis, með
öðmm orðum “Einn fyrir alla, allir fyrir einn”.
Heimurinn er að læra, þó seint gangi, að samvinna milli þjóða, og
samvinna milli borgara hvers þjóðfélags, er eini vegurinn til þess
að varna þeim voða, sem nú hvílir yfir heiminum.
Það eru margir hlutir sem sveitimar geta lært af borgunum.
Borgirnar geta og, fengið sína mentun frá sveitunum, með því að
fá skilning á því, hvernig fjöldinn getur auðgast af samtökum,
og þeirri heill sem því er samfara.
Öllum, sem styrkja samvinnu hugmyndina, í borgum og sveitum,
óskum vér gleðilegra Jóla og happasæls Nýárs.
GANADIAN COOPERATIVE
WHEAT PRODUCERS Ltd.
WINNIPEG — CANADA
MANITOBA POOL ELEVATORS 5ASKATCHEWAN COOPERATIVE
Winnipeg Manitoba PRODUCERS LIMITED
Regina Saskatchewan
ALBERTA WHEAT POOL
Calgary Alberta
“Miss Hillern!” og með gnístandi tönnum hvarf
hann undir eins út í skuggan.
Ruth hafði ekki séð í hve mikilli æsingu
hann var, er hann heyrði köllin og hafði litið til
hliðar.
“Sjáðu nú”, sagði hún og kinkaði kolli í átt-
ina þar sem hann stóð. “Eg hef heyrt til þeirra
fyrir stundu síðan. Nú þori eg ekki að láta þau
leita mín lengur.”. Hún kallaði hátt: “Eg kem,
Mrs. Merrywearther”, svo hljóp hún á móti vin-
konu sinni.
Einum tíma síðar, er þær stöllurnar voru
komnar í svefnherbergi sitt, og May var komin
undir flugna netið sitt, en Ruth sat uppi í rúm-
inu og hélt höndunum fyrir andlit sér. Hingað
til hafði henni aldrei veist ervitt, að útiloka
allar áhyggjur og kvíða úr huga sínum. Hún
hafði ætíð fundið veg út úr öllu, með glaðværð
sinni og góðleik; en nú þrengdi meir að henni
en hún hafði getað látið sér til hugar koma.
Nú varð hún að skera úr málunum, hún varð
að geta réttlætt gjörðir sínar, bæði fyrir sjálfri
sér og öðrum. Eins og þetta skar hana í hjartað,
þá lá það ekki léttara á samvisku hennar. Hún
gat ekki hugsað til að glata sjálfvirðingu sinni,
né annara. Svo hún sat þar nú og velti fyrir sér
í huganum, hvernig að það gæti verið mögulegt
að sameina þetta, sem hún hélt að væri, lukkan,
annars vegar og skyldan hins vegar.
Hún hafði ekki getað séð neinn heiðarlegan
veg út úr þessu vandræða máli. Að brjóta lof-
orð sitt! Nei, þó Tops, blindaður af ástríðu,
reyndi að réttlæta það, Þá skyldi hún aldrei gera
það.
En hvað gat verið því til hindrunar, að hún
beiddi þann sem hún hafði gefið loforðið, að
gefa sér það eftir?
Ef hún skrifaði honum nú, sem var herra
yfir forlögum hennar, og segði honum hrein-
skilnislega frá, hvernig hún hefði á ferðinni
mætt æsku vini sínum og farið að elska hann —
því það gat kanske verið ást, þessi tilfinning,
sem hún hafði nú fyrir Tops — mundi hann þá
ekki vilja gefa henni upp loforðið? Það var ekki
ólíklegt. Hvaða maður með sálfsvirðingu mundi
kæra sig um að giftast ungri stúlku, sem elskaði
annan mann? Henni fanst að hún yrði að gera
einhverja tilraun. Svo hún ásetti sér að skrifa
honum daginn eftir. Það mundi auðvitað líða
nokkrar vikur þangað til hún fengi svar. Hvar
átti hún að vera á meðan? Alein hér í hótelinu?
Nei, það var ekki tilhugsanlegt.
En Mrs. Manning hafði boðið henni að
koma til Narvara. Já, það ætlaði hún strax að
þiggja, auðvitað varð hún að gera frúnni allar
kringumstæður kunnugar fyrst, en hún hélt að
það yrði auðvelt að vinna hennar samþykki.
Ruth, hataði leyndarmál, og hún ætlaði að haga
sér í þessu samkvæmt skyldunnar boðum.
Henni fannst þetta vera svo auðvelt, að hún
undraði sig á því, að hún skyldi ekki hafa séð
þessa aðferð fyr til að leysa hnútinn. Já þetta
var afgjört. Fyrst í fyrramálið tala eg við Tops,
svo við Mrs. Manning.svo skrifa eg þetta bréf,
og nú var hún hæðst ánægð með sig. Nú var sem
þungri byrgði væri létt af henni eða það fanst
henni þessa stundina. Hún gat varla haldið
fögnuðinum leyndum. Lukkan — þessi mikla
lukka, sem hún hafði þráð alla æfi sína, sem hún
var reiðubúin að elta, allt í kringum jörðina —
blasti nú fyrst við henni.
Með hjartaslætti fór hún morgunin eftir út
úr herbergi sínu. En ef hún hefur vonast eftir
að mæta Tops fyrir utan herbergis dyrnar, bíð-
andi þar eftir svari hennar, þá varð hún fyrir
vonbrigðum. Hann sást ekki í biðsalnum, né við
morgunverðar borðið. Enska fólkið, sem hún var
með kvöldið áður, var allt við morgunverðar-
borðið, og bauð hana svo hjartanlega velkomna.
Mrs. Merryweather hafði haldið auðu sæti fyrir
hána næst sér, svo hún nyti sem best samveru
hennar þessa stuttu stund, sem þær ættu eftir
að vera saman.
Meðan hún lét sem hún hefði allan hugan á
matnum, hafði hún aldrei augun af hurðinni;
hún vonaðist eftir Tops inn á hverju augnabliki.
Það leið svo hálfur tími og fólk var altaf að
koma inn, en sá sem hún vonaðist eftir kom ekki.
Hvað átti hún að gjöra? Klukkan var orðin átta,
en klukkan tólf átti “Nizaam” að leggja á stað,
með allan farangur hennar, sem var fluttur
þangað frá hinu skipinu kvöldið áður.
Ráðalaus sat hún þarna í hinni sárustu geðs-
hræringu, og gat ekki haldið uppi samtali við
þetta góða fólk sem sat hjá henni. Þetta hlaut
brátt að vekja eftirtekt. Mrs. Manning spurði
hvort hún hefði höfuðverk.
Nei, hún sagði að sér væri svo heitt og ó-
mótt inní salnum, hún yrði að koma út í fríska
loftið. En að allt kunningjafólkið hennar
fylgdi henni, gat hún ekki komið í veg fyrir.
Svo stakk einn af karlmönnunum upp á því,
að þau skildu fara og sjá eitt af gömlu virkjun-
um sem Protugals menn bygðu þar til forna.
Hún gerði árangurslausa tilraun til að vera eft-
ir, en hún gat ekki fundið neina gagnlega á-
stæðu, svo hún varð að fylgjast með.
Greetings and Best Wishes for Cljriötmaö
and the i?etP Jear